Category Archives: 2009

Des4

Great Lake Swimmers – Lost Channels

Posted on by
Standard

Dei canadiske folkrockarane byr på nok eit lett vemodsfarga og jovialt album.

5

cover

Det første albumet til Great Lake Swimmers vart spelt inn i ein gammal kornsilo på det canadiske bondelandet. Der høyrde vi Tony Dekker si vemodsvarme røyst, hans akustiske gitar, nokre fjerne pianotonar og lyden av ein del tusen sirissar. Det var den katakombeliknande lyden av einsemd. Dels kontemplativ, dels lengtande. Det var vakkert. Det var i 2003.

Men akkurat slik landsmennene i Cowboy Junkies i si tid vanskelig kunne fylgje opp sitt legendariske Trinity Session-album, med igjen å stille seg framfor ein mikrofon i eit kyrkjerom, kunne ikkje Great Lake Swimmers entre ein kornsilo att. Det hadde blitt for søkt. Og akkurat som Cowboy Junkies har ikkje Great Lake Swimmers heilt klart å tenne den same interessa i underteikna med sine etterfylgjande utgjevingar.

Kvifor? Kanskje eg litt motvillig lyt erkjenne at atmosfæren som omkransa debuten satt (og sit) såpass sterkt i meg at det gjer det litt vanskelig å akseptere Great Lake Swimmers i eit anna lydbilde. Kanskje. Men eg trur helst det har med å gjere at eigenarta har blitt noko utydeligare (sjølv om Great Lake Swimmers har halde fram med å spele inn musikken sin andre stader enn i ordinære platestudio, mellom anna i ei kyrke). I tillegg har vel heller ikkje dei seinare platene hatt eit fullt så rikhaldig arsenal av sterke låtar.

Når det er sagt; Great Lake Swimmers har ikkje gjort dårlige plater etterpå, ikkje middelmåtige heller. Dei har vore godt dugande. Både Bodies and Minds frå 2005 og Ongiara frå 2007 er fine folkrockplater i ein vemodsprega og medgjerlig skapnad. Plater der Great Lake Swimmers gjekk frå å vere Tony Dekker si greie til å likne meir på eit band.

Det fjerde albumet til Great Lake Swimmers har på ingen måte ført til at eg har endra på mi oppfatning av at debuten er best. Lost Channels er eit album som veldig så knirkefritt og greitt plasserer seg ved sida av dei andre to albuma. Sjølv om albumet har litt fleire låtar med tempo og pop i seg enn kva Great Lake Swimmers har pleidd å by på. Ikkje alle desse er like vellykka, men ei låt som Pulling On A Line er sympatisk nok banjopop, og den kraftfullt akustisk-gitar drivne Still synst eg særs godt om, der den leitar etter lys i «dark wells», og sym rundt i harmoni.

Ein harmoni den deler med store deler av plata. Både sonisk og tematisk. Harmoni i eit vemodig og jovialt bilde. Der fleirtalet av låtane står fram som kompetente, utan at dei skriv seg inn i musikkhistoria akkurat. Men nokre set det ein kan kalle minneverdige avtrykk. Då tenker eg først og fremst på desse tre:

1. River’s Edge har ein tittel som forpliktar. Men i motsetnad til i åttitalsfilmen med Crispin Glover i sentral rolle er det ikkje mord og spesielt mykje uhygge å spore i Great Lake Swimmers sin River’s Edge. «So quiet and full of potential» startar Dekker med å omtale elvebreidda. Ei ro og eit potensiale vi høyrer att i låta. Ei ro og eit potensiale Great Lake Swimmers får fram med enkle middel. Ein akustisk gitar, eit sordinert piano, og Dekker si stemme i sitt mest gripande modus; «now they sing in a symphony of keepers, and they hail in the harmony of saviours».

2. Concrete Heart er ein nostalgisk ballade om Dekker sin heimby Toronto; «this was the centre of the world for me once, where I saw «I love you» all over the place». Varleg orkestrert er den, med cello-vemod og fjerne pianoakkordar.

3. Unison Falling Into Harmony er melodisterk countryfolk bore fram av attraktive banjotonar. Det kunne vore ein Ben Weaver-låt, men har eit langt reinslegare uttrykk enn kva den mannen plar by på. Ei medrivande kjærleikserklæring bygd opp av tvil, håp, og ikkje minst respekt; «your beauty is static, but steady and fast».

At låta også talar om «a river of fear» og «the unstoppable river» er ganske symptomatisk. For denne elva dukkar opp fleire stader på albumet. Og då vel mest som ein metafor for livets gang. Ingen original metafor det. Men så er vel ikkje dette ei plate som akkurat renn over av originalitet heller. Men ei ganske så fin ei er det. Fin og medgjerlig.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

Fruit Bats – The Ruminant Band

Posted on by
Standard

Ein godgjerande dose med folkorientert og rimelig skyfri popmusikk.

7

cover

Frå å vere Eric Johnson sitt einmannsprosjekt har Fruit Bats gradvis ekspandert via duo- og trioformatet, til dei i 2009 står fram som ein driftig kvintett, eit band. Grunnleggar Johnson har skrive låtane, og er vokalist, denne gongen også, men elles får han grundig hjelp frå resten av gjengen. Slik det kan høve seg ein gjeng som i fylgje platetittelen har eit og anna felles med drøvtyggarar.

Den kanskje ikkje mest utfordrande eller glupske måten å gjere musikk på, drøvtyggarmetoden. Men rykta seier den kan ha sin forse når det kjem til det å nyttiggjere seg næringa i kvar ein tone. Utan at eg skal gå så langt som til å hevde at Fruit Bats lukkast med nett det absolutt heile vegen.

Men godt med næring er det mykje av i det som siv ut frå The Ruminant Band. Godt med næring, og eit ganske så tradisjonsbunde preg. Om det siste er det kanskje fort å tenke, sidan bandet no ein gong har lagt opp til det, at her blir det togge drøv på gamle idear. Vel, ideane er gode dei (stort sett), og metodane friske (som regel), så trøyttande vert det ikkje. Ikkje identitetslaust heller. Sjølv om det nok ikkje blir sådd ein popfryd av ratt same kaliber som ved førre framstøyt, Spelled In Bones.

Heile fire år er gått sidan Spelled In Bones såg sommarlyset. År der Eric Johnson har vore mykje rundt og spelt. Med Fruit Bats, men vel så mykje med Vetiver og The Shins. To band som på kvar sitt vis opererer i det soniske nabolaget til Fruit Bats. Spesielt slik Fruit Bats låt på Spelled In Bones. Kanskje litt mindre slik dei lyde på The Ruminant Band. For denne gongen har Johnson og hans menn gjort ein endå grundigare 70-tals sving, som merkar dei på eit litt anna vis enn kva som har vore tilfelle før. Innslaga av dei Californiske folk- og countrytonar, slik desse vart smidd i hop tidleg på 70-talet, er blitt endå tydeligare. Samstundes som dei også er merka av noko Led Zeppelinsk. Ikkje den hardtrockande og Bonhamske parten, men den luftige og smidige parten.

Det siste er mest til stades i albumets første halvdel. I det melodisterke og folkpsykedeliske tittelsporet, i countryrocknummeret Tegucigalpa, og i den nennsame visa Beautiful Morning Light. Medan den tilårskomne vinden frå sørvest er meir dominant i spor som The Blessed Breeze og Feather Bed. Når det er sagt, dei ulike inspirasjonane gjer seg nok helst til kjenne både litt her og litt der. Det gjer Sam Wagster sin steel-gitar også. Den dominerer ingen av låtane, men er til stades i dei fleste. Det same kan ein vel seie at eit lettbeint og ledig popbegjær også er. Eit begjær som hjelper til med å halde Fruit Bats eit par armlengder unna å bli kategorisert som reinspikka folk- og countryrockarar.

Det er også eit begjær som i tekstlig utfolding langt oftare omfamnar enn forbannar livet. Som sjeldan går seg fast i mørket, som heller søker lyset. For «there is a light at the end of the line where everything’s defined …and you’ll finally be just fine». Slik lyde det i alle fall i spretne og harmoniflotte Being On Our Own. Ikkje djuptloddande eksistensielle ytringar, verken i denne eller elles rundt om kring på plata. Men finurlige, litt pussige og smått absurde linjer. Der bilde frå naturen, dyrelivet og det økologiske system både lever sitt eige liv, og prøver fungere som metaforar i skildringar av mellommenneskelige tilhøve. Og lukkast ofte med det.

The Ruminant Band byr kanskje ikkje på dei saliggjerande ekskursjonane til nye landskap. Men dei mange flotte svippturane rundt i kjent og kjært terreng duger dei også.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

Flare Acoustic Arts League (Flare) – Cut

Posted on by
Standard

Under ei tidvis yndefull, tidvis overfylt popdyne, lurer pasjonane, løgnene og mørket.

5

cover

For ti år sidan song ein viss LD Beghtol 5 av 69 Love Songs på det tredoble meisterverket til The Magnetic Fields. Sjølv om det har gått dei fleste hus forbi (underteikna medrekna); det er ikkje det einaste albumet han har sunge på. I forskjellige konstellasjonar har han sunge og spelt både før og etter Magnetic Fields-oppdraget. Med si lyse og varme røyst, med sin ukulele, og med alle dei andre instrumenta han kan spele på. Under namn som LD & the New Criticism, Moth Wranglers og Flare. Det siste bandet har no tatt det noko meir pretensiøse namnet Flare Acoustic Arts League.

Cut heiter plata deira. Enkelt og greitt. Men det er ikkje enkelt og greitt ratt alt som føregår på den. Med ein sonisk tilstand som spenner frå det spartanske og likeframme til det overdådige og nokså kronglete, kan den vel seiast å ha eit vesen som ikkje er det aller mest lettfattelige. Utan at den på noko vis er umogelege å nå inn til. Absolutt ikkje. For først og fremst er dette popmusikk.

Popmusikk som kan finne på å gjere seg til kjenne rett så fort og uproblematisk, slik popmusikk ofte plar gjere, men som altså i tillegg har sine parti som krev sin lyttar. Til dømes ved at ulike stilartar vert kapsla inn i ei og same låt; litt cabaret, litt popdrama, litt surf, for så å krydre det heile med litt kvit støy, og kalle den Luminary. På det tekstlige plan blir det flørta med førestellingar om noko guddommelig, noko bildevakkert, før ein detroniserer bildet med eit bastant «I don’t need you to tell me how to live my life».

Eit liv der «everybody’s happy, everybody’s insane, everybody’s a Tarzan looking for sweet Jane». Slik lyde det i alle fall i den komplekse popsuiten Love Finds Andy Warhol. Ein noko desillusjonert kjærleikstributt, der Stephin Merritt si velkjente røyst får lov å konkludere, med eit lite skeivt smil om munnen; «and love finds Lou & Laurie, Love finds Arthur Lee».

Kjærleiken spelar ei viktig rolle i fleirtalet av kutta. Homofil kjærleik. Ført i penn i rimelige raffinerte former. Nokre gonger i infame ordelag. Andre gonger i lyriske ordelag. Av og til i vel pretensiøse ordelag.

Det er lengselsfull kjærleik, små drypp med godgjerande kjærleik, men mykje meir er det håplaus kjærleik. Og svikefull kjærleik. Eit Judas Kiss: Meddelt i ei medrivande popdynamisk form, som svingar seg effektfullt mellom det stillferdige og det kraftfulle, medan songaren stiller seg spørsmål som; «was the thrill worth the fear, or was the price to dear, on the other side».

«Save us from the Hands of Fire» lyde det ein annan stad. I harmonisong. Og ein yndefull tone, som kontrast til det heller grimme innhaldet. Om enn ikkje like grimt som historia Beghtol fortel i det innleiande og spektakulært titulerte popdramaet Reminiscences of a Minnesota State Training School Alumnus, Class of 1905. Der ein massemordar fører ordet, ein hatefull ein; «you see, I never discriminate – I practice one hundred percent unconditional hate».

Frå ei noko meir oppløftande side viser songaren seg når han lovar paradisiske tilstandar i flotte 4F. Spectorske og flotte 4F. Ei låt som fylgjer like etter at bandet har blamert seg fullstendig med det tåpelige shanty/barnerim-tilfellet Ballad of Little Brown Bear. Så ille er dei aldri elles, men innimellom dukkar det opp ein og annan song vel tynn på melodi, og vel affektert i si framferd, type Emigré Song og Simeon/A Dream of Love.

Men på sitt beste, og der er dei jo faktisk mykje av tida, presenterer Beghtol og hans fylgje popstoff som hektar seg, som varmar, som uroar, og derfor virkar; Cut.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

Des4

Diverse Artistar – We Are Only Riders: The Jeffrey Lee Pierce Project

Posted on by
Standard

Ein mørkkledd bande gjer personlige tolkingar av heller ukjente Jeffrey Lee Pierce-songar.

6

cover

At 80-talet har eit dårlig rykte skal ikkje Jeffrey Lee Pierce få skylda for. Han fekk for lite lys på seg til det, og han opererte i ei anna tidsånd enn den dette ryktet handlar om. I eit mørkt hjørne nokre soniske mil unna pastellfarga plastikktonar spelte han og hans stadig skiftande Gun Club sin blues. Utan sikring, med stor uro, og med skitne knep. Spor av country og rockabilly var det også å høyre, og punk, og ei djevelsk ånd som visste og forsyne seg frå der den dirrande rocketonen held hus.

Folk stod ikkje i lange køar for å skode inn i hjørnet hans. Men fleire av dei som gjorde det vart aldri kvitt det dei såg, og høyrde. Det blei med dei, inn i deira eigen musikk. Nokre av dei ærar i desse dagar mannen med eit tributtalbum, av songar han har laga.

Han lagar ikkje lenger songar. Det er lenge sidan han slutta med det. Han døydde i 1996, 37 år gamal. Ei hjernebløding var visstnok den offisielle årsaka. Men han hadde også ei lever som for lengst hadde sunge sitt siste refreng. Jeffrey hadde forsynt den og resten av kroppen med nok av usunne stoff i løpet av åra han vandra rundt her.

På slutten av 70-talet kom han til Los Angeles, oppdaga punkrock, skreiv i musikkfanziner, beundra Debbie Harry, vart kjent med Kid Congo Powers, og ein idé om å ramponere blues og rockabilly vaks fram. The Cramps kryssa deira spor med ein liknande idé, og tok med seg Powers i same slengen. Jeffrey rekrutterte nokre nye fyrar og spelte inn The Gun Clubs debutalbum, Fire of Love. Ein punkfrisk og psycho mikstur av blues, rockabilly og Sex Beat. Året etter kom neste album, Miami. Ein kokande ørkenrockseanse med eit mørkare og meir innestengt sinnelag. To meisterverk på to år. Bandmedlemmer kom, gjekk, kom, vart sparka, og så vidare. Jeffrey var ingen enkel mann å omgås. Men plater vart det, utove tiåret og inn i det neste. Ingen av kalibere til dei to første, men dei fleste var godt stoff.

På byrjinga av nittitalet ville Jeffrey spele inn si andre soloplate. Ei countryplate, var tanken. Det vart ei bluesplate. Utav det den plata ikkje vart er det at prosjektet We Are Only Riders har vokse fram.

Saman med gitaristen Cypress Grove spelte Jeffrey inn skjelettet av tre countrysongar. På ein kassett, som etterpå hamna i ei eske saman med andre kassettar på loftet til Cypress Grove. Og tida gjekk, og støvet kom. Inntil Grove ein dag fant ut at han skulle ha ei alvorlig vårreingjering. Då han kom fram til eska med kassettane rota han litt halvnysgjerrig rundt blant dei. Lite var av interesse, men ein fanga blikket hans. JLP Songs stod det å lese bakom støvlaget, og Grove kom i hug denne seansen for mange år sidan. Lydkvaliteten var semmer, låtane slett ikkje ferdige. Men noko var det med dei. Han fekk dei ikkje utav systemet, og ein tanke byrja vekse.

Kva med å få med nokre venner i ånda, og gjere songane ferdig? Tanken materialiserte seg til ein realitet. For dei tente på ideen, både Nick Cave, Mark Lanegan, David Eugene Edwards, og nokre til av same slaget.

The Jeffrey Lee Pierce Sessions Project er med andre ord ikkje eit prosjekt der artistar av ymse slag plukkar songar frå den øvste hylla til den som skal ærast. Det er eit prosjekt der dei medverkande har leita under støvlag og innerst i kroken etter skattane. Vel vitande om at i tilfellet Jeffrey Lee Pierce ville slikt kunne finnast der også.

Dei tre songane frå kassetten er det sentrale her. Dei kjem kvar og ein i tre ulike versjonar. Nokon meir ulike enn andre, men alle i ånda til opphavsmannen. Alle i eit mørklagt countryfolkbilde. Dit aktørane har tatt seg inn, og sett sin eigen signatur på tonane.

Sterkast inntrykk gjer to versjonar av Ramblin» Mind. Innleiingsvis i velkjent og ranglande Nick Cave skapnad, noko seinare forma i den intense ånda til David Eugene Edwards. Begge desse karane gjer seg sterkt gjeldande på kvar sitt spor til. Edwards går saman med ein bande som kallar seg Crippled Black Phoenix ganske så halsbrekkande til verks på Just Like a Mexican Love. Cave dukkar opp i ein flott duett med Debbie Harry i ei av dei tre utgåvene av Free To Walk. Ei låt som Mark Lanegan og Isobel Campbell gjer ein kanskje endå betre duett av ein annan stad. Ein Lanegan som også fører den tredje songen frå kassetten Constant Waiting inn på sitt skyggefulle spor.

Lengst unna Jeffrey Lee Pierce sitt soniske univers er nok The Raveonettes og deira oppfuzza versjon av Free To Walk. På tre spor har arkeologane fått med Jeffrey sjølv på gitar. Elles møter vi på kjenningar som Johnny Dowd, The Sadies, Cypress Grove, Mick Harvey og Lydia Lunch. Sistnemnte si krokete røyst har fått fleire låtar til fri disposisjon, mellom anna avslutningslåta, Walkin» Down the Street. Ein jumpande bluessak med Dave Alvin på gitar, eit intoksikert midnattskor, og ei Lydia som bannar og sver, og inderlig håpar at Jeffrey der han no held til måtte ha «God on the run, an angel in his back pocket, and the devil on his side». Slik det vel på mange vis også var då han vandra rundt her.

Eit tributtalbum ikkje heilt som andre tributtalbum altså. Og kanskje nettopp derfor vel så interessant som dei fleste av det slaget. Det skadar sjølvsagt ikkje at songane er gode heller. Slik dei oftast var dei Jeffrey Lee Pierce laga.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

Deportees – Under the Pavement – The Beach

Posted on by
Standard

Ganske så uforstyrra av sine mange lån presenterer den svenske kvartetten eit popmelodisk millionoverskot få gjer dei etter.

7

cover

Så har eg også oppdaga at det finst eit popband i Umeå som kallar seg Deportees. Det måtte eit tredje album til for at så skulle skje. Eit ganske så skarpskodd album, faktisk. Ikkje fordi det tar meg inn i eit sonisk bilde som verkar grensesprengande eller nytt på noko vis. På ingen måte.

Det tredje albumet til Deportees er fundert på poptonar plukka der mange har plukka før. Men du verden så elegant dei presenterer det dei har plukka. Elegant, melodisk, og uimotståelig. Det gjorde dei for så vidt på sine to første album også, All Prayed Up og Damaged Goods. Det har eg oppdatert meg på via Spotify dei siste vekene. Men dei popdynamiske perlene kjem enno litt tettare, og funklar enno litt skarpare, denne gongen.

Perler som gjer seg til kjenne gjennom ein rasjonell og delikat spelestil. Ein stil som handlar om å vere til stades i songen, ikkje overausa den, ikkje motarbeide den. Men gje den sonisk næring, og retning, i takt med dens puls, i tråd med dens temperament. Stundom varleg, stundom energisk. Alltid friskt. Aldri brautande.

Perler som gjer seg til kjenne gjennom songaren Peder Stenberg si kjenslevare og rikt fasetterte røyst. Ei røyst av det slaget som like gjerne uttrykker seg i dei støvete som i dei tindrande som i dei falsettforma tonelag.

Den mest essensielle suksessfaktoren meiner eg likevel å finne i låtane sitt eige ibuande vesen. Forma som dei er i melodiske mønster som evnar bite seg fast. Kraftig fast. Noko dei brukar særdeles kort tid på å lukkast med. Tru likevel ikkje dei av den grunn trøtnar, mister krafta og slepp taket etter ei stund. Nei, dei går i blodet. Og dei blir der.

Slik er det ofte med god pop. Og dette er god pop, og vel så det.

Det er god pop når broder Anders Stenberg lar gitaren ringe, lar gitaren springe, og når han lar gitaren gjenta den same enkle tonen i eit manande mønster. Rundt om på plata, eller i ei og same låt. I Tell It To Me Like You Told It To Them. Dette melodisk sigerfulle og sentralt plasserte høgdepunktet, som talar om dei uregjerlige kjenslene som tar makta over fornuften i eit forholds aller aller siste time. Først nesten lakonisk, om taxien utanfor, om den fullpakka bagen. Men det snører seg til, det bygger seg opp. Feberen stig og det går ein djevel i han. Ein beisk djevel, ein såra djevel. For er det slik du vil ha det, vel så gjer det slik då. Er det han du vil ha, ja så ta han då. Ikkje stå der og kop. Ikkje be om årsak. Ikkje forklar. Reis, reis, reis. Eg vil heller gløyme. Men, «it was an honest mistake». Smertefull pop, uforgløymelig pop.

Det er god pop når Mattias Lidstrøm sender inn sine trillande pianotonar. Eller når han pøser på med lyd frå keyboardet sitt, medan songaren spør «will you talk, if I listen?». Og funky, funky soulpop vert skapt. Soul er det også mykje av, veldig mykje av, i den sofistikerte balladen When They Come. Og det er heller ikkje fråverande i albumets andre ballade Wherever I Lay My Head Tonight. Ein såraugd og «you weren’t supposed to leave me now»-type ballade, med varmblodig harmonisong og mjukt gyng.

Det er god pop når produsent Måns Lundberg lar bassgitaren gå i dunkle og brunstige former i When I Feel To Free. «And it don’t feel a thing like dancing» syng songaren, men det er ingen fjern tanke hos underteikna. Det er det heller ikkje når trommis Thomas Hedlund lar rytmane koke i Graceland-afrikanske Paul Simon-former i I’m Ready For It. Og røysta til Peder Stenberg dansar med. Og det blir pop, heftig pop.

Men direkte lystig pop er ikkje dette her. Til det handlar det vel for mykje om kjensler som gneg, smertar og plagar, og mindre om kjensler som ler, jublar og sprellar. Slik har vemodet ei stor rolle, men lyset slepp til, det gjer det. Håpet også, og draumen.

Ta til dømes opningssporet, det spretne folkpoptilfellet Turn Back Time. Temaet er misnøye og anger, men her blir også uttalt fleire tankar om kva som kunne blitt gjort annleis, og betre. Sjølv om det nok må ei tidsmaskin til for å gjere tankane om til handling. Då er nok endringane langt nærare ei forløysing i tittelsporet. Der vi møter ein skadeskutt hovudperson som er villig til å ta eit oppgjer med seg sjølv, kjenne vinden i håret, og sjå framtida i augene.

Den underfundige og optimistiske tittelen har Deportees forresten henta frå ein vegg i Paris anno 1968. Og om det ikkje er den store og omfattande revolusjonen dei slår eit slag for, så kan ein vel meir enn ane ei rekke mellommenneskelige omveltingar rundt omkring på plata (og slikt skal ein ikkje sjå for smått på). Nokre gonger landar desse omveltingane vondt og brutalt, andre gonger tar dei seg forbi barrieren, og då kanskje til stranda, til bølgjene, og til ei framtid med solstråler på.

Slikt syng Deportees om, slik er popen deira. Den er vel verdt å plukke opp.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

CC Cowboys – Morgen og Kveld

Posted on by
Standard

Så sindige og velpleidde har ikkje CC Cowboys vore før, særlig betre har dei heller ikkje vore.

6

cover

Dei kom, for snart tjue år sidan, jaga røffe rockeriff, og song om Harry, Tigergutt og Synder i Sommersol. Dei ridde seg tomme etter nokre år. Og forsvann inn i solnedgangen utan eit «hey yo», og utan å etterlate seg eit alvorlig sakn.

Så var det at frontmann Magnus Grønneberg, etter nokre år som soloartist, ville prøve seg som rock’n roll ryttar att. Gamletrommis Agne Sæther vart med. Dei to andre som slengte seg i salen hadde aldri ridd med CC Cowboys før. Men ridd rock’n roll hadde dei gjort. I mange år. Bassist Per Vestaby og gitarist Jørn Christensen.

Lyst og Evig Liv kalla dei frimodig nok sine to første plater saman. No er tida komme for Morgen og Kveld. Dei jaktar ikkje røffe riff lenger. Dei har sett seg ned no, CC Cowboys. Sett seg ned i reingjorte omgjevnader, og lagt si ære i å ikkje skitne til. Grunnlaget for eit sterilt stykke taffelrock skulle dermed vere lagt. Men så blir det ikkje det likevel.

Det blir i staden ei ganske så hyggelig lita stund. Ei stund som ikkje utfordrar eller tar ein med til ukjente trakter. På ingen måte. Men som har fleire songar kledd i ord og tonar det går an å like. Alle spelt på beherska og lunt vis. Og sunge på inderlig Grønneberg-vis. Men ikkje for inderlig.

Og det er bra. For nett den der inderlige songstilen til Grønneberg har eg kunna styra mi begeistring for. Ved meir enn ein anledning synst eg den har tippa over i det manierte. Det gjer den altså i liten grad denne gongen. Den tilbakelente og kultiverte atmosfæren som må ha prega innspelinga har kanskje vore med og stagga han?

Men Magnus Grønneberg er han, og ikkje JJ Cale. Så han bøyer seg framover og trenger seg på når han skal uttrykke paranoiaen i opningssporet Det Har Vært Noen Her. Og når han skal skildre schizofrenien som rir hovudpersonen i Heretter Følger Jeg Deg Hjem.

Men det er få påtrengande krefter å spore i Gå. Ein sakte duvande sak med ørkenlyd i strengene og subtil rakrygga korsong; «så vi må gå gå gå». Ein korsong eg synest blir for overveldande i det heller preglause singelvalet Kanskje Du Behøver Noen. Eit val som heller burde falt på popstemte, og årstid-korresponderande, Vårens Mann. Her snakkar vi Bjørnson-sitat, raffinert toneåtferd, dynamisk oppbygging, og ein lettvegg av organisk lyd. Her snakkar vi høgdepunkt.

Den lettbeinte oppbrotslåta Rydder er like i nærleiken av like bra som Vårens Mann. Det same er Landliv. Ein spartansk tributt til rurale opplevingar, avsondra frå moderne forstyrringar; «det er som fortiden kommer, og fremtiden går».

Men framtida kan kanskje vere på CC Cowboys si side likevel. Om dei held fram som dei lune og fredsæle fyrane dei gjev inntrykk av å vere her.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

Neko Case – Middle Cyclone

Posted on by
Standard

Med ei listig popånd i ryggen fører Neko Case nok ein gong countryfolktonane sine inn på det minneverdige sporet.

8

cover

Tre år er godt sidan Fox Confessor Brings the Flood (2006) markerte seg som Neko Case sitt beste (og mest suksessrike) soloalbum. Eit album som letta litt på det dunkle og intense trykket Blacklisted (2002) ettergav seg. Eit album som på raffinert vis sleppte til ei listig popånd. Ei ånd Case kanskje hadde tatt med seg frå The New Pornographers, men som i hennar skapnad fekk eit meir subtilt og smygande preg.

Med Middle Cyclone tar Neko Case opp tråden frå Fox Confessor, og skaper tonar i eit liknande bilde. Det skal ho ha så mange slags takk for at ho gjer. For ho hadde på ingen måte nøsta ferdig, viser det seg. I karakteristisk Case-ånd blir det kreert ei tonedrakt som ikkje avslører sitt ibuande vesen sånn med det same. Men der dei marginale linjene, konturane og klangane opnar seg og blir klarare, varmare, og meir medrivande, for kvar gong ein visiterer dei.

Slik er songane til Neko Case. Dei har eit stramt vesen, virrar seg ikkje inn i nonsens, og tar sjeldan fyr i første forsøk. Men når dei har tatt fyr, og det gjer dei aller fleste, så sloknar dei aldri.

Det finst grunnar for at songane tar fyr. Sjølvsagt gjer det det. Ein kan snakke om dei tempererte arrangementa, om subtile innspel frå gode hjelparar, og om den luftige og brennbare atmosfæren dei driv rundt i. Men den fremste kveiksla er tvillaust røysta til dama sjølv. Denne røysta som verkar råde over det meste. Som er inkarnasjonen på malmfull. Som har tonane som sine beste venner. Som kan danse uti sommarnatta, lene seg mot ein rusken haustkveld, eller kysse mystikken midt i nakken. Alt like naturlig, og så sjølvsagt utført, at ein reint kan fatte mistenke om at dens eigar ramla i dynamikkgryta då ho var lita.

På Middle Cyclone syng ho songar om ville vindar, leie regnbyer og brokete skylag, om utemja dyr, fuglar og insekt. Naturen er med andre ord tett på. Så å dra ein coverversjon av den 35 år gamle Sparks-låta Never Turn Your Back on Mother Earth er eit heilt naturleg val å gjere. Ein dugande versjon er det også, om enn albumets minst interessante spor (visst eg då tar meg den fridom å ignorere albumets siste halvtime, eit feltopptak av froskesong, titulert Marais La Nuit, og den fridomen tar eg meg.)

No er det absolutt ikkje slik at Neko Case står fram som den syngande utgåva av David Attenborough. Ein treng i grunn ikkje tenke på dette som songar om jorda, klimaet og dyra i det heile. For songane har fleire botnar dei. Botnar der dei tenkande, sjølvopptatte, triumferande, lidande og mest destruktive i dyreslekta, menneska, stort sett regjerer grunnen. På godt og vondt.

Ja eigentlig, eigentlig er dette 14 kjærleikssongar.

This Tornado Loves You heiter det, til shufflande poptonar, i opningskuttet. Og gud skal vite at denne virvelvind-figuren elskar. Fullstendig blinda av den uregjerlige kjensla jaktar han sin kjære, og spreier død og frykt på si skånsellause ferd. «My love, I am the speed of sound, i left the motherless, fatherless. Their souls dangling inside out from their mouths».

Lumsk så det held er også hovudpersonen i People Gotta Lotta Nerve. Eit fanga dyr, ein «killer whale». Eller kanskje ei uimotståelig og farlig kvinne? I alle fall; «I’m a man-man-man, man-man-Man-eater, and still you’re surprised-prised-prised when i eat ya'». Ja slik går refrenget. Og så popfikst og überhektande er det, at det kunne vore henta direkte frå siste stemnemøte med The New Pornographers. Nesten rart at ikkje Carl Newman har lurt seg med som korist på låta. Han har nemlig gjort det på eit par andre.

Newman er ikkje den einaste aktverdige musikant Case har med seg på plata. Mange av dei same som var med på Fox Confessor-innspelinga er også med her. Calexicos Joey Burns gjer skumringsfarga teneste med ein cello. Den fargerike strengetuktaren Jon Rauhouse dukkar opp på fleire spor. Den grå The Band-eminens Garth Hudson trillar fram årvakne pianotonar, og den respekterte gitaristen Paul Rigby er med på det meste. Elles stikk både M. Ward, Howe Gelb og Steve Berlin innom.

Sistnemnte er sterkt involvert i å gjere Polar Nettles til ein pasjonert jazzblå smygar med midi-saxen sin. Gelb sit ved pianoet når Case spør «who am I tonight? la-da-da» i den dunkelt opplyste og langskugga noir-affæren Prison Girls. Medan M. Ward spanderer sin velkjente organiske gitarlyd på folkmelodiske Magpie To the Morning.

Case har forresten ein coverversjon til på lager denne gongen. Og den er fabelaktig. Don’t Forget Me, av salige Harry Nilsson. Framført i piano-orkester formasjon. Ledug, vagt gospelmajestetisk, og rimelig eintydig; «nothing lasts forever, but I will always love you». I den spartanske, og lettare intrikate, Vengeance Is Sleeping handlar det òg om noko som var, men som ikkje er heilt enkelt å viske bort, og dermed fort avlar kjensler av typen «you’re the one that I still miss».

Dei er slett ikkje så lett å handtere kjenslene som riv og slit i hovudpersonen i tittelsporet heller. Eit lyddempa akustisk tittelspor, forma i ein tone av den evigvakre sorten, med poetiske linjer som talar fornedring, avmakt, og lengsel; «can’t scrape together quite enough, to ride the bus to the outskirts of the fact that i need love».

Ja, om slikt syng Neko Case, og endar opp med eit av årets mest minneverdige album. Igjen.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des4

Kendel Carson – Alright Dynamite

Posted on by
Standard

Med ein eldre herre i ryggen entrar den unge dama manesjen, og overtar den.

7

cover

Etter å ha levd mykje av sitt vaksne liv som profesjonell gamblar, tok Chip Taylor på midten av 90-talet oppatt sitt ungdomsvirke som låtskrivar. Og låtar har han skrive, og skrive, i ein takt få kan vise til. Det er som om den aldrande herren (født i 1940) skal ta att alt han forsømte desse åra med kortstokken og filtduken. Han tek det ikkje att på lettvint vis heller, for dei er gode desse låtane hans, countrylåtane hans, veldig mange av dei i alle fall. Enten han gjer dei sjølv, eller han overlet dei til andre.

Felespelar og songar Carrie Rodriguez var hans duettpartnar nokre år. Før ho gjekk solo i 2006, med nyttig låtskrivarhjelp frå Taylor. Året etter presenterte Taylor ei ny ung dame på sin Trainwreck label; Kendel Carson. Frå Canada. Og jaggu meg spelar ho fele ho også, og syng, songar Taylor har skrive.

Sidan Taylor er så involvert som han er, blir det sjølvsagt nærliggande å stille spørsmål med kor mykje Kendel Carson dette til slutt blir. Songane sin melodiske skapnad er velkjent Taylorsk. Albumets lydbilde har dette opne, luftige og sterkt organiske som vi kjenner frå mannens produksjon. Han er også tilstades som både gitarist, korist, og duettpartnar. Og sjølv om det er dama sjølv som spelar på fela, veit vi jo at nett det er eit instrument Taylor ofte har kolorert sine tonar med. Likevel, dette er Kendel Carson si plate.

Songane er laga for henne (ved fire høve også saman med henne), og ho set sitt merke på dei. Tøft, sensuelt og pasjonert. På det to år gamle debutalbumet, Rearview Mirror Tears, kan ein innimellom få ei lita kjensle av at ho kanskje ikkje er 100 % fortrulig med opplegget. Den kjensla gjer ikkje Alright Dynamite meg. Det gjer meg kjensla av å vere eit fyrig stykke musikk, der lyst, synd, skuld og smerte dansar og snor seg om kapp med ein ikkje ubetydelig sjarm.

Ein låt har dama henta anna stads frå, det er Janis Joplin sin ikkje heilt ukjente Mercedes Benz. Kendel likar bilar, på debutalbumet heitte paradenummeret I Like Trucks. Og så likar ho cowboystøvlar. I den uimotståelige og snedig oppbygde Cowboy Boots etterlet ho seg i alle fall eit slikt inntrykk. Dama er på terapeutisk shopping, og får komplimenter frå den eine mannlige konfeksjonsdetaljisten etter den andre. «You look so pretty in lace» ytrar ein smilande luring i siste vers. «How much is the price of this sin», repliserer dama. «I don’t know, I just followed you in», lyde svaret. Kor på dama tar fyren i armen og dansar ut av butikken, syngande:

Now I think I wanna get me some cowboy boots
Don’t you wanna buy me some cowboy boots
I want, I want, I want my cowboy boots
I gotta have me some cowboy boots

Get down and put me in my cowboy boots
Get down and love me in my cowboy boots
Hot lace and some cowboy boots
Don’t you wanna get me some cowboy boots

Ho kan ha eit listig glimt i auga. Ho kan framstå som viljesterk. Ho kan framstå som sårbar. I Don’t Wanna Be Your Mother hevdar ho hardnakka i dampande countryblues omgjevnadar ein stad. «I am naked and cold … Oh baby lie down, next to me» syng ho i den smakfullt smygande opningssongen. «I just walked by the shade where we left our clothes» ytrar ho i det memorerande sporet Jesse James. Om ei kjærleiksaffære som nok ikkje enda særlig lukkeleg, for slik lyde konklusjonen: «Screw you Jesse – and the horse that you rode in, I just ran down to the stream where we did not swim».

Den overordna tonen er country. Men den blir krydra og dratt i, av blues, av rock, av jazz. Det blir variert. Stilfull balladering i Lady K (om ei moden kvinne og eit kjærkomme erotisk eventyr). Heitt, røft og blåsardekorert i Belt Buckle («Sugar sugar shiny thing – sugar sugar sexy thing»). Og gyngande og jazzy i Ooh That Dress (om begjæret etter ein spesiell kjole).

Kendel Carson var namnet, ho er verd litt merksemd.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

Des4

The Captain & Me – Leave Your Friends and Family

Posted on by
Standard

Med innsamla tonar frå fjern og nær som nyanseskapande drivstoff, omfamnar reisekameratane harmonisongens livsfriske krefter.

6

cover

Eklektisk åtferd kan få fleire utfall. Du har dei som i sin iver etter å plukke vidt og fordomsfritt reint forskrevar seg, og gløymer bort å gje seg sjølv både retning og eigenart. Du har dei som blir for opptatt av å vere korrekte og respektfulle, og dermed endar opp stivbeinte og identitetslause. Du har dei som vil vere så festlige og snodige at dei i staden oppleves fjasete og slitsame. Og så har du artistar som The Captain & Me.

Ein norsk duo som debuterte i albumformat for drygt to år sidan. Med ei blanding av balkanske folketonar, appalachian strengetukting og harmonisong i vital west-coast tradisjon. Ei ganske så herlig blanding.

Herlig fordi dei i all sin iver ikkje gløymte bort å skape ein dynamikk som førte dei til hamns med ein eigen signatur. Og ikkje som eit samansurium av andre ting. Denne signaturen synst eg er endå tydeligare forma på deira ferske framstøyt Leave Your Friends and Family.

Rett nok har dei reist enno vidare. Forbi Bosporusstredet, og fylgt Silkevegen til den myteomspunne byen Samarkand. Og med innhyra blåsarar har dei søkt sørover frå Californiakysten, inn i Mexico, og vidare. Men til trass for at kompassnåla dansar vilt til tider, fer dei ikkje vill. Dei destillerer i staden inspirasjonen frå den vide verda inn i eit uttrykk som er overraskande homogent.

Det tøyleslause vågemotet frå debuten er blitt litt temja. Samstundes som overgangane og retningsendringane er mindre skarpkanta og brå, meir raffinerte. Utan at duoen endar opp som mindre inspirerte og vitale. Nei heller litt meir tilfredsstillande, og haldbare.

Slik det høver seg når ein inviterer på tur, vert det først oppfordra til å pakke. I denne samanhengen også til å sale opp hestane. På to og eit halvt minutt har opningssporet Saddle Up The Horses både varleg akustisk strengespel ispedd fløytetonar, klikketi-klakketi perkussive overgangar, brunstige «alle instrument gje lyd» parti, og ikkje minst eit sterkt melodisk og harmoniflott folkpopmønster. Eit mønster den deler med storparten av låtane som fylgjer etter. Eit mønster som dansar av garde ein eller annan stad mellom The Decemberists og Beirut. Med dei songharmoniske stamfedrane i Crosby, Stills, Nash and Young som fremste ledestjerner.

Det er tvillaust noko oppglødd og gladlynt over tonane til duoen. Samstundes som fleire av historiene dei fortel har meir preg av strev og vemod enn framgang og lykke. Roadhouse By the Sea, til dømes, er ein Poe-slekta spøkelseshistorie, om å søke ly i eit hus på kanten av eit stup, som viser seg å vere overfylt av «ghosts and undead». Medan avstanden er rimelig stor frå den lysande harmonitonen til tekstens undergangstematikk i Give Up; «give up, we’re all gonna die».

Døydde gjorde også Franz Mesmer. Men han gav ikkje opp. Sjølv om han ofte kjempa i motvind for å overtyde sine samtidige, på slutten av 1700-talet, om dei legande kreftene i animalsk magnetisme. The Captain & Me har laga ein liten episk hyllest til mannen. Der han får føre ordet sjølv; «I am Franz Mesmer, I aim to mesmerize». Slik blei austerrikaren opphavsmann til eit engelsk ord.

Sidan vi no først er inne på hypnotiske forhold. See the Sun skimrar i retning av noko slikt noko. Og fortel ei historie om audmjuk takksemd til trass for motgang og faenskap. Medan Samarkand viser fram balladesida til bandet. Ei låt om å finne, og ikkje finne, seg sjølv, eller sin kjære. Ein duett der Therese Aune er kvinnestemma.

Ho er som de sikkert har skjøna ikkje den einaste innhyra samarbeidspartnaren. For rett nok spelar kapteinen og meg (alias Morten Krane og Even Vaa) på fleire instrument enn eg har kunnskap om, men for å skape eit såpass stort sound dei har gjort her har dei også hatt med seg ein god gjeng. Sånn cirka ti i talet, som spelar på alt frå steelgitar, via fløyte til saksofon og trompet.

Skulle eg ha nokre innvendingar på det dei innhyra og dei to ved roret har føre seg, så er det at enkelte instrumentale parti kan verka litt vel stressa og oppkava. Men det er ikkje ei stor innvending. Hovudinntrykket handlar mest om raffinert vellydd, dynamisk entusiasme og ein smittande gjennomgangstone.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

Des4

Bönkers – Time To Harvest

Posted on by
Standard

Countryfolkrockarane frå Oppdal er omsider tilbake. Litt modnare og lunare i steget. Men minst like gode på harmonisong.

5

cover

Det vart fort veldig stille i Bönkersleiren. Dei kom i 1997. Med ein EP dei fekk velvillig omtale for heilt borte i No Depression-land. Sony fanga dei opp, og gav ut debutalbumet Opp. Det var i 1999. Albumet selde sine 3000 eksemplar. Og så høyrde vi ikkje meir frå dei.

Rykta dukka opp ved eit par høve. At det skulle vere nytt Bönkersstoff på veg. Utan at dei materialiserte seg i realitetar. Ikkje før no. Og etter lyden å dømme er det nesten som om tida har stått stille.

Nesten. For den ungdommelige friskleiken som hadde eit dugande tak i Opp er nok til ein viss grad blitt erstatta av ein noko modnare leik. Utan at det får ein til å tenke nedtur. Til det har Time to Harvest for mykje fint å by på.

Dei harmoniske krefter er framleis sterkt til stades, og låtskrivarevna rimelig intakt. Denne gongen med god hjelp av überaktive Martin Hagfors. Han har skrive teksten til ti av dei elleve låtane. Mot ein ved førre korsveg; Jessica Lange. Og nett ein slik liten friskus finn eg ikkje denne gongen. Men eg finn anna eg kan like.

Eg finn, ganske så fort, Dark Horse. Låta Hagfors ikkje har hatt noko med å gjere. Men som har ein countryrockskapnad slett ikkje ulik den Home Groan har. Om ein outsider, og eit vennskap tufta på lidenskapen for å føre musikktradisjonar vidare.

Eg finn Flavorland. Ei lita soge om «a twisted nightshift guy» Bygd opp kring dei gode vestkystharmoniar og nattlegg countryknekk.

Eg finn tittellåta. Ei oversetting til engelsk av eit dikt skrive av nordmøringen Hans Hyldbakk. Eit dikt Henning Sommero tidlegare har sett tone til og sunge saman med Vårsøg; E Slåttåtæja. Tonane Bönkers gjev desse orda har nok meir sams med Heartlandtonar frå andre sida av Atlanteren. Men det er godt dugande tonar, ser du. Orgeldriv får dei også med på ferda.

Eg finn My Life’s Song. Ei semi-akustisk vise, der både mandolinen og trekkspelet kjem til sin rett. Ein kortversjon av eit liv. Eit liv som handla om å vente. Kanskje ikkje eit heilt lukkeleg liv. Men siste vers vert ikkje songe. Så kanskje likevel?

Og eg finn, heilt til slutt, Where Are You. Ein sår ballade med lengt i både rygg og bryst.

Eg høyrer Gaute O. Øien si tiltalande røyst. Ei sånn ei med lun twang, og varmande evner lik knusktørr bjørkeved. Og så høyrer eg harmonisong. Av amerikansk vestkystleg opphav. Tileigna, og framført i varleg lidenskapelige former. Bönkers kanskje fremste varemerke.

Eg finn og høyrer saker eg ikkje heilt synst om også. Eg skal ikkje dvele så mykje med det. Det er låtar som blir for identitetslause. Har eit litt mangelfullt dynamisk vesen. Skin I Shed er ein slik ein. Journey To the Brink blir ein slik ein, etter fjellfriske opningstakter. Medan Open Heart Aches ber litt for mykje preg av å skulle tilfredsstille folk som berre fer forbi. Dei treng ikkje tilfredsstillast.

Men først og fremst vil eg ynskje gjengen velkommen tilbake. Har ingenting imot om det tek noko mindre enn ti år til neste gong.

Først publisert på Groove.no (i 2009)