Countryfolkrockarane frå Oppdal er omsider tilbake. Litt modnare og lunare i steget. Men minst like gode på harmonisong.

5

Det vart fort veldig stille i Bönkersleiren. Dei kom i 1997. Med ein EP dei fekk velvillig omtale for heilt borte i No Depression-land. Sony fanga dei opp, og gav ut debutalbumet Opp. Det var i 1999. Albumet selde sine 3000 eksemplar. Og så høyrde vi ikkje meir frå dei.

Rykta dukka opp ved eit par høve. At det skulle vere nytt Bönkersstoff på veg. Utan at dei materialiserte seg i realitetar. Ikkje før no. Og etter lyden å dømme er det nesten som om tida har stått stille.

Nesten. For den ungdommelige friskleiken som hadde eit dugande tak i Opp er nok til ein viss grad blitt erstatta av ein noko modnare leik. Utan at det får ein til å tenke nedtur. Til det har Time to Harvest for mykje fint å by på.

Dei harmoniske krefter er framleis sterkt til stades, og låtskrivarevna rimelig intakt. Denne gongen med god hjelp av überaktive Martin Hagfors. Han har skrive teksten til ti av dei elleve låtane. Mot ein ved førre korsveg; Jessica Lange. Og nett ein slik liten friskus finn eg ikkje denne gongen. Men eg finn anna eg kan like.

Eg finn, ganske så fort, Dark Horse. Låta Hagfors ikkje har hatt noko med å gjere. Men som har ein countryrockskapnad slett ikkje ulik den Home Groan har. Om ein outsider, og eit vennskap tufta på lidenskapen for å føre musikktradisjonar vidare.

Eg finn Flavorland. Ei lita soge om «a twisted nightshift guy» Bygd opp kring dei gode vestkystharmoniar og nattlegg countryknekk.

Eg finn tittellåta. Ei oversetting til engelsk av eit dikt skrive av nordmøringen Hans Hyldbakk. Eit dikt Henning Sommero tidlegare har sett tone til og sunge saman med Vårsøg; E Slåttåtæja. Tonane Bönkers gjev desse orda har nok meir sams med Heartlandtonar frå andre sida av Atlanteren. Men det er godt dugande tonar, ser du. Orgeldriv får dei også med på ferda.

Eg finn My Life’s Song. Ei semi-akustisk vise, der både mandolinen og trekkspelet kjem til sin rett. Ein kortversjon av eit liv. Eit liv som handla om å vente. Kanskje ikkje eit heilt lukkeleg liv. Men siste vers vert ikkje songe. Så kanskje likevel?

Og eg finn, heilt til slutt, Where Are You. Ein sår ballade med lengt i både rygg og bryst.

Eg høyrer Gaute O. Øien si tiltalande røyst. Ei sånn ei med lun twang, og varmande evner lik knusktørr bjørkeved. Og så høyrer eg harmonisong. Av amerikansk vestkystleg opphav. Tileigna, og framført i varleg lidenskapelige former. Bönkers kanskje fremste varemerke.

Eg finn og høyrer saker eg ikkje heilt synst om også. Eg skal ikkje dvele så mykje med det. Det er låtar som blir for identitetslause. Har eit litt mangelfullt dynamisk vesen. Skin I Shed er ein slik ein. Journey To the Brink blir ein slik ein, etter fjellfriske opningstakter. Medan Open Heart Aches ber litt for mykje preg av å skulle tilfredsstille folk som berre fer forbi. Dei treng ikkje tilfredsstillast.

Men først og fremst vil eg ynskje gjengen velkommen tilbake. Har ingenting imot om det tek noko mindre enn ti år til neste gong.

Først publisert på Groove.no (i 2009)