Category Archives: 2008

Des4

Okkervil River – The Stand Ins

Posted on by
Standard

Fleire songar frå den inspirerte seansen som The Stage Names først sprang ut av.

8

cover

Det er ei kjensgjerning at musikarar kan ha hovudet, skrivebordskuffa eller taperullane fulle av stoff dei av ulike årsaker held unna ei offisiell albumutgjeving. B-sider, og seinare oppsamlingsheat av slikt materiale stadfestar som oftast at det var ei fornuftig avgjerd. Men som alltid, det finst unntak. Seansar der så mykje bra har svirra i lufta, at det absolutt ikkje hadde sett noko dempar på opplevinga om meir hadde fått plass på det endelege resultatet. Dei to siste gongene Austinbanden Okkervil River har vore i studio har dette vore tilfelle.

Kort tid etter at albumet Black Sheep Boy var blitt sendt ut til folket gjekk det opp for bandet at her var det meir. Ei lita handfull med låtar til som absolutt burde få komme fram i lyset. Og ganske så riktig, det viste seg raskt at innhaldet på vedhenget Black Sheep Boy Appendix ikkje stod tilbake for det som var å finne på sjølve albumet.

Då Will Sheff og hans medsamansvorne dreiv og spelte inn det som skulle bli The Stage Names var det mange låtar i lufta. Så mange at Sheff på eit tidspunkt fabulerte om eit dobbeltalbum. Det vart det ikkje, men i staden eit gnistrande ni-låtars opus om medaljen og rampelyset sine ulike sider.

Allereie på utgjevingstidspunktet av The Stage Names visste Sheff at mykje av stoffet han ikkje hadde gjeve plass her måtte få sin plass det også, ein annan stad. Men ein Appendix skulle denne gongen vise seg å ikkje vere nok. Derfor, eit album til. Ein del to. Ein svirebror. Ein litt meir svartsynt slektning, men definitivt ein slektning. Ein slektning som kjem opp frå under scenegolvet for å rette lyset mot både dei scenevante og dei som aldri vart til noko særskilt.

Påkjenningane ved å vere berømt og ettertrakta, strevet etter å bli det, og den evige kampen det er å få mellommenneskelige interaksjonar til å fungere er The Stand Ins sine sentrale tema. Ikkje så heilt ulikt det ein fant både i kulissane og i spotlysa på The Stage Names. Men som sagt, med ein liten tanke mørkare undertone. Utan at poptonen Okkervil River for alvor omfamna for eitt år sidan er borte. Slett ikkje, her fleire tilfelle av spretten, Motown-eggande og rakt fram uimotståelige pop blant dei 11 spora på The Stand Ins også.

Sentralt plassert dukkar den heseblesande og medrivande Pop Lie opp. «Sweetly sung and succinctly stated, words and music he calculated to make you sing along» syng Sheff i den første linja. Og legg grunnlaget for ein liten intrikat rakkar, der musikaren, lyttaren, kjærleiken, løgnene, draumane og sanninga møter kvarandre på kryss og tvers, før bandet dempar seg og songaren konkluderer: «this is respectfully dedicated to the woman who concentrated all of her love to find that she had wasted it on the liar who lied in this song».

Og løgner kan det godt vere at Sheff fortel ved fleire høve her. Steikande godt fortalte løgner (og for den saks skyld steikande godt fortalte sanningar, eller draumar, der det måtte vere tilfelle). Ikkje tydelige og lett handterlige, men dulgte, snedige og symboliserande, og med avgjorte poetiske kvalitetar.

Den maritime språkdrakta som kler opp spretne og litt Magnetic Fields-slekta Lost Coastlines er meint å fortelje om utfordringa det er å halde eit band saman. Dei er ikkje så små; «every night finds us rocking and rolling on waves wild and white, where we have lost our way, but no one will say it outright». Ironisk nok syng nyleg abdisert Okkervil-medlem Jonathan Meiburg duett med Sheff på denne. Utan at det på noko vis er med å gjere den til eit mindre attraktivt høgdepunkt. Snarare tvert om.

Eit anna høgdepunkt er intense Blue Tulip. Ei låt eg tolkar å handle om ein fan sitt kjærleiksfulle tilhøve til sitt idol; «I’ve got my ear against the screen, I feel your feelings crackling through every inch of me». Den startar akustisk og varleg, lik mang ei låt på albumet, men buktar seg inn i eit crescendo som endar opp i gnistrande høgelektrisk former.

Med Starry Stairs presenterer dei del 2 av den tragiske historia om den avlidne pornoskodespelaren, påbyrja i varlege Savannah Smiles på The Stage Names. Starry Stairs er med sine blåsarparti og sitt ekspanderande uttrykk forma i eit meir popdynamisk mønster enn sitt føregåande kapittel.

Sjølv om Singer Songwriter er tufta på vinnande countryfolktonar eg føler å ha vore borte i før kan eg ikkje finne ein direkte føregjengar til den i Okkervil-katalogen. Drar eg derimot ei linje i retning av den ikkje heilt ukjente trubaduren Bob Dylan meiner eg å finne noko. For er det ikkje Dylanske trekk over måten Sheff går til åtak på songen sin hovudperson på? Ei kvinne, trur eg. «I heard cuts by the Kinks on your speakers. I saw Poe and Artaud on your shelves, while The Last Laugh’s first scene, on your flat panel screen, lit Chanel that you wrapped around yourself» snerrar Sheff. Men kan jo ikkje gjere anna enn å erkjenne at dama har smak. Før han syrlig legg til; «what a waste that that’s all that you have». Spegl denne mot Like a Rolling Stone og eit par andre av Dylan sine beiskare saker og du vil sikkert sjå visse kongruente linjer du også.

Visse kongruente linjer er det vel også mellom avslutningsspora til The Stand Ins og The Stage Names. Ved førre korsveg fekk vi høyre om skjebnen til diktaren John Barryman. Ei ganske så ublid og tragisk ei. Denne gongen byr Sheff og hans gjeng på Bruce Wayne Campbell Interviewed On the Roof Of the Chelsea Hotel, 1979. Ja så heiter den. Og sjølv om han ynskjer seg tilbake til sitt tidlegare liv, er det ikkje ei historie farga av suksess og lykke denne Campbell fortel. Han kalla seg nokre år tidlegare Jobriath, og vart av plateselskapet sitt, Elektra, marknadsført med store ord, større plakatar, og eit busslass av dollar, som den kommande glamrock-stjerna. Den første plata hans selde elendig. Den andre plata hans endå dårlegare. Ei tredje plate vart det aldri noko av. Han måtte ta til takke med å synge andre sine songar om att og om att i alt anna enn fancy barar. Før han anda ut, fattig, illusjonslaus og AIDS-sjuk fire år etter intervjuet Sheff viser til. Sheff si respektfulle skildring er nennsamt strykar- og blåsardrapert, litt folksy, ørlite psykedelisk og veldig vakker.

Så nei, ein kjem ikkje utanom Okkervil River i år heller.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Des4

Odd Nordstoga – Pilegrim

Posted on by
Standard

Med vandrarens retorikk, og både trompet og fiolinar som følgjesvener, kjem ein velkjent luring i ein ny, men ikkje spesielt spennande, kledning.

4

cover

Det er ein Nordstoga i nokså andre lyd- og ordelag som presenterer seg på Pilegrim, enn han som introduserte seg med bygderomantiske formuleringar i eit folkeamericana tonelag for fire år sidan (og som fylgde dette opp eit par år seinare med eit ynskje om å ville Heim Te Mor). Denne gongen har han tatt på seg finkleda, fått med seg eit par jazzmusikarar og ein liten gjeng med strykarar mellom henda.

Prosjektet vart fødd i 2005 då Nordstoga fekk førespurnad om å lage tingingsverk til festspela i Bergen. Han starta då ut i kjente omgjevnader, med å få tak i tekstar hos to karar han hadde fått slikt frå før. Frå sin gode venn Stein Versto, og frå vestlendingen som forsynte han med teksten til ei ikkje heilt ukjent vise om ein noko høglytt gris, Ragnar Hovland. Sistnemnte sine vart opphavlig presentert i 1999, i Dr. Munks Andre Reviderte Songbok. Det kan vel vanskelig seiast å vere anna enn godt dugande tekstar, både dei fem frå Hovland, og dei åtte ført i penn av Versto. Samstundes som dei har eit noko meir vemodsfullt drag over seg enn mykje av det Nordstoga har presentert ved sine to førre korsvegar.

Kva så med tonane Nordstoga har tilført desse orda? Dei fylgjer opp det vemodige utgangspunktet ved å ha godt med både lengt og skumring i seg. Av og til ber dei nok preg av at dei er konstruert rundt ord som var der først, og ikkje er blitt til på eit fritt trallande grunnlag. Det fører med seg at opplegget til tider kan ha eit litt stivt og tilgjort preg over seg. Eit anna minus er at fleire av songane har eit litt for likt tonegrunnlag, og såleis slit med å finne sin eigen identitet. Utan at eg vil hevde at desse innseiingane fører til eit totalhavari. For Nordstoga har eit og anna å fare med på dette viset også han. Ja endå til om ei tredje innseiing handlar om at han innimellom skaper noko som får fram ei ikkje spesielt godgjerande Vamp-møter-Bjørn Eidsvåg kjensle i meg.

Strykarane får aldri ta overhand og smekte til, dei kolorerer helst i bakgrunnen. Det synst eg er ei god løysing. Trompetist Arve Henriksen bles helst varleg og sjeldan verken spesielt jazzig eller fritt vandrande i hornet sitt. Det siste burde han kanskje fått lov til å prøve seg på. Gjerne også tangenttraktør Ståle Storløkken. Eg trur det hadde gjort plata litt meir utrygg og overrumplande. Noko som i mine auger sjeldan kan seiast å vere dårlige eigenskapar hos ei plate.

Den funky og rett så friske Tomt Hus Blues er eksponenten for at eit vitalt og framoverbøygd driv med hell kunne blitt gitt meir rom på plata. Medan det hektiske tospannet I Byen Samarkand og Ein Annan Måte viser at det kanskje ikkje hadde vore ein god idé likevel. Den vesle fint tempererte og folketoneprega visa Min Veg er ein god eksponent for at Nordstoga og hans mannskap maktar å feste eit dugande grep om den varlege melankolien. Det same kan seiast om Min Eigen Song, med sine kløktige akkordar, samt den melodisikre Liten Narr. Tittelsporet som rammar inn plata i to versjonar ber på si side fram ein vandrars ettertanke og livsvisdom på eit habilt, men ikkje særlig spenningsfullt folketonalt vis.

Kva veg han Nordstoga har tenkt å vandre neste gong veit eg ingenting om. Men har han ein gong tenkt å vandre på liknande stiar som dette att, trur eg han bør tenke på å gjere det litt meir dansande, frigjort og respektlaust. Og ditto mindre konvensjonelt, taktfullt og snilt.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

Des4

Ida Maria – Fortress Round My Heart

Posted on by
Standard

Eit høglytt varsla debutalbum som har mykje bra med seg, men absolutt ingenting grensesprengande.

5

cover

Dei fleste sin veg mot debutalbumet plar svinge seg framover ganske så langt unna rampelyset. Det har ikkje Ida Maria sin gjort. Den har vore midt i. Der har ho samla bylarm og alarm-prisar, komme opp med eit par låtar som har fått utstrakt radiospeletid, og ikkje minst har ho dratt på seg eit durabelig live-rykte, som har nådd langt utover landets grenser. Forventningane til Fortress Round My Heart har med andre ord ikkje vore av den moderate sorten.

Om plata innfrir? Kjem ein til den med ei tru på at her vil ein verte overkøyrt av ei hyperaktiv og rått rockande dame, ja då vil ein trulig synast at dette var no litt i pyntelegaste laget. Kjem ein til den med tru på at Ida Maria følgjer i fotspora til ei ung PJ Harvey, eller viser seg fram som ein kvinneleg ekvivalent til den unge Iggy Pop, ja då vil ein nok konkludere med at ho manglar ganske så mykje på å bite i frå seg i same grad som desse. Kort sagt, kjem ein til Fortress Round My Heart i den tru å få ei oppleving utanom det vanlige vil ein sannsynlegvis sitte noko skuffa tilbake.

Lar ein derimot hype vere hype og møter Ida Maria som den freske og freidige dama ho er skal ein ikkje sjå bort i frå at ein vil oppleve at Fortress Round My Heart har litt av kvart å by på.

Ikkje minst er det herlig å oppleve at det går an å vere ung, norsk og dame utan å finne tryggleiken i kassagitaren eller på pianokrakken og ein melankolsk poptrudelutt som det einaste saliggjerande. Javisst kan ein kalle henne umoden og skulde henne for å forfalle til stereotype rock’n roll klisjear og pubertale fakter på tekstplanet. Og ein kan sikkert ta henne for å mangle ein god del på å stå fram som ein verkeleg eigenarta artist. Det er like fullt storarta å oppleve ein ung norsk artist som berre kastar seg ut idet, utan blygsel, utan kamuflasje og utan vernedrakt. Som har ei raspande stemme som ikkje vik og ein uomtvistelig låtskrivarevne, med fengande melodiske løysingar på programmet.

Det er veldig mykje pop og spretten rytmikk i rocken til Ida Maria. Meir enn det ho har gjort til kjenne i den Pixiesdynamiske og ganske så raudglødande kjenningsmelodien sin Oh My God. I den handklappa Louie blir det kanskje litt for spinkelt, og i Stella litt for rutineprega. Men når ho sparkar den pretensiøse og hule elskaren på leggen i eldfulle former i Forgive Me, og skrattar dagslyset i fjeset i den drivande Morning Light synest eg absolutt dama og hennar svenske medmusikantar skaper driftig poprock. Det gjer eg til ein viss grad også når ho høglytt og smertefullt ytrar tankar om å gje seg heilt over i Drive Away My Heart. Men denne tapar litt av gnisten sin i ein noko dull avslutningsfase.

I Like You So Much Better When You’re Naked kjem vel fort i båsen for dum og banal rock’n roll, samstundes som eg lett kan sjå meg sjølv, og ganske mange andre, gaule med på det skamlaust hektande refrenget framfor ein scenekant ein stad. Der står eg også gjerne og syng med på den sonisk sett meir slitesterke Queen of the World.

Sjølv om det motsette så vidt har blitt ytra frampå om, av folk som måtte ha interesser i dei retningar, har nok Ida Maria eit godt stykke att før både verdsherredømme eller andre meir nøysame titlar kan innkasserast. Ei frisk og motig dame er ho like fullt, som veldig fort kan ho noko meir substansielt å by på allereie rundt neste sving.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Des4

Major Parkinson – Major Parkinson

Posted on by
Standard

Den heilt store skjelven skapar dei nok ikkje. Men ein habil dose tonevanvidd av det rammande slaget byr dei no like fullt på.

5

cover

Mitt aller første møte med Major Parkinson forårsaka eit aldri så lite hakeslepp.

Vi hadde høyrt nokre rykte om at kvintetten frå Odda skulle vere ei særdeles minneverdig live-akt. Men slike rykte dukkar jo opp rett som der, utan at det alltid er så mykje hald i dei. Så det var ikkje rykta som førte oss inn i lokala dei skulle spele i denne seine nattetime. Det skuldast nok meir ein tungt utvikla lakenskrekk kombinert med ein trong for litt meir øl.

Major Parkinson var ikkje langt inne i sitt første nummer før ølet var gløymt, haka datt ned og eit par salige glis byrja vekse fram. For det som tok form framføre oss var vi slett ikkje førebudde på. Eit gnistrande stafettløp mellom frenetiske åtak og ventande, jabbande pulsslag. Og ein vokalist som eigde scena. Eigde den med ei spastisk-psykotisk framferd heilt og fullstendig i eitt med musikken.

Eg fant ut at dei hadde ein EP ute. Den vart hanka inn. Den skuffa. Identitetslaus og heller tafatt prog-rock. Men, den skildra dei kanskje i eit tidleg stadium, så det kunne vel vere håp om at det neste innspelte objektet med deira namn på var av eit anna kaliber? Det skulle ta si tid før noko slikt dukka opp. Først no, eit par år seinare, er debutalbumet klart.

Ikkje heilt ukjente Sylvia Massy meldte seg for ei tid tilbake, via MySpace, som dedikert fan av bandet. Smigra og lysten på lyden ho kunne hjelpe dei med å få til drog bandet til California for å få feitt på arrangementa. Då denne meldinga kom underteikna for øyro var det nok ikkje tankar som – «neimen amerikansk stjerneprodusenthjelp også då gitt, dette blir spennande» – som fall meg nærast å tenke. For sett bort frå det dama gjorde saman med Seigmen har det vore lite Massy-involvert stoff som har tiltalt meg i særlig grad. Lukkast ho så saman med dei fem unge karane frå den vaklande industribygda nedunder dei bratte fjella? Tja, dette er laga av noko ganske anna, og langt brunstigare, enn den EP’en eg nemnte, men friskar slett ikkje til på same skarpskodde vis eg minnest dei frå scena den sommarnatta.

Det freakshow-inspirerte coveret varslar om kva vi har i vente frå innsida. Ein kakafonisk stilblandings-seanse av det litt vel mettande slaget. Slik er i alle fall første inntrykket. Etterkvart renn noko av feittet til sides, og gjer til kjenne ein og anna spenstig nyanse, små luftlommer og smittsame melodilinjer. Utan at eg heilt klarer å kvitte meg med irritasjonen over Glossy-Massy preget, og dei litt over kanten teatralske partia.

Vokalist Jon Ivar Kollbotn si røyst kan vel trygt seiast å ha det meste som trengst av autoritet og kraft på plass. Mørk, burlesk, dramatisk, bjeffande, rumlande, syngande, remjande, brølande, snakkande har han vel så mykje trekk av ein skodespelar som ein konvensjonell rockesongar. Av og til trur eg han kunne ha gjort musikken ei teneste med å halde litt igjen. Men veldig ofte opplever eg han som forvirringa og galskapen sin fullkomne skildrar.

Den barske rytmikken og dei skarpslipte gitarlinjene til bandets to gitaristar dempar slett ikkje inntrykket av at her meinar ein vitalt alvor og djevelsk moro. Noko som også kjem opp, fram, og rett i fjeset på ein i postpunka Bicycle, suspekt dansbare Meat Me in the Disco, morderisk tette It’s a Job og det kvasskanta sing-a-long tilfellet Death in the Candystore. Men innimellom desse byr dei dessverre også på overproduserte, overoppfylte og langt meir preglause saker som Bazooka Mirror, Silicon Hips og Queen-patisjen Sanity Fair.

Ein litt magrare og meir presis produksjon trur eg hadde kledd Major Parkinson betre. Det er dei heilt sikkert karar om å få til også, men må då sannsynlegvis by opp nokon med eit litt anna fokus enn Sylvia Massy til dans.

Des4

Amy LaVere – Anchors & Anvils

Posted on by
Standard

Under den eggande overflata skal ein ikkje kjenne seg så altfor trygg.

6

cover

Kontrastar er tiltrekkande. Dei skaper ofte ei kjensle av noko uavklart og motsetnadsfullt. Ja, kanskje til og med urovekkande og beint fram suspekt. Det er i eit slikt bilde at Amy LaVere sitt andre album, Anchors & Anvils, tar steget frå å vere sånn rimelig dugande til å bli ein fengslande liten seanse.

Ho flytta Amerika på tvers gjennom oppveksten. Spelte i punkeband i Detroit, fekk eit namn på Lower Broadway scena i Nashville, før ho kom og busette seg i Memphis ved inngangen til vårt nye årtusen. I ein viss kontrast til dei fleste damer som vil opp og fram, lærte ho seg å spela kontrabass. Noko som etterkvart er blitt hennar hovudinstrument. Ho platedebuterte i 2006 med This World Is Not My Home. Eit drygt år seinare, men først no under distribusjon på våre breiddegrader, kom oppfølgjaralbumet.

Legendariske Jim Dickinson har produsert. Ein mann med klassikarar som Big Stars Sister Lovers, Green On Reds The Killer Inside Me og The Replacements Pleased To Meet Me på cv’en sin. Og sjølv om Anchors & Anvils nok ikkje er av det kalibere har den ei tiltrekningskraft som vil plassere den rimelig høgt på lista over Dickinson-involverte album (og det er ingen lita liste). Ein luftig, rein og nonsensfri produksjon.

Som ei meir sofistikert og countryfiksert Jolie Holland, eller som ei meir gåtefull og utrygg Norah Jones, svingar Amy LaVere seg blant tonar ein ikkje heilt kan unngå å bli forført av. Ho har ei ungjentes røyst, med eit nesten naivt vesen. Samstundes som den også har litt gruff i kantane. Og gruff er det endå meir av både i, under og bakom songtekstane ho serverer.

På coverbildet kan vi sjå dama posere med eit illusjonslaust blikk og ein sølvforgylt pistol. Som om ho har ei rolle i ein hardkokt Bogartfilm, eller i ein roman av Raymond Chandler. Og historia ho fortel i opningssporet Killing Him kunne gjerne vore noko desse herrane hadde hatt fingrane sine bort i. «Killing him didn’t make the love go away» lyde det lakonisk og nådelaust i refrenget. Ho elska han, han lova henne «the sun and the moon». Han heldt ikkje kva han lova, han sveik henne. «Now all she has is this eight-by-eight room». Dei heile fortalt i ein dampande og kriminelt forførande countrysjargong, med jazzige kantar og sigøynersk vemod. Det siste skal Bob Furgo sin sigøynarfiolin få æra for.

No blir aldri Anchors & Anvils betre enn i dette opningssporet. Det hadde vel nesten vore for mykje å forlange. Men sett bort frå eit par nedturar (litt bluesdvaske Washing Machine og den livlause funksaken People Get Mad) er den dryge halvtimen dette pågår vanskelig å seie nei takk til.

Killing Him er ført i penn av Amy sjølv. Av dei ti spora er det berre to til ho har komponert. Litt dumt synst underteikna, for dei viser seg å vere blant albumets beste. Den smakfullt smygande Overcome, der hovudpersonen kjempar for å lausrive seg frå eit tilvære som nær kveler henne. Og den eggande Cupid’s Arrow, om våpenhandtering av (forhåpentlegvis) noko mindre dødbringande art. Begge desse også effektfullt pynta av Bob Furgo sin sigøynarfiolin, som i dei fem kutta den er med gjer Anchors & Anvils ei definitiv teneste.

Frå den meir obskure delen av Memphis si eiga souldronning Carla Thomas sitt repertoar har Amy fanga opp That Beat. Og ekspederer den vidare, ikkje som ei soullåt, men som ein nattleg vandrar med eit lumskt groove; «That beat keeps disturbing my sleep …that weird, weird beat». Medan ho frå Bob Dylan sine mindre opplyste og vedtekne kammer har funne fram I’ll Remember You (Dylan spelte den inn på sin 80-tals ihjelproduserte Empire Burlesque). LaVere sin avmålte versjon tar innersvingen på opphavsmannen sin med sånn cirka eitt sjumilssteg; «When I’m all alone, in the great unknown, I’ll remember you».

Jodå, Anchors & Anvils har så definitivt ei god handfull med sterke grunnar til å legge Amy LaVere på minnet.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Des4

Lambchop – OH (ohio)

Posted on by
Standard

Litt færre folk i banden denne gongen. Men Wagner sit om lag like godt planta i stolen som han alltid har gjort. Og bra er det. Veldig bra.

8

cover

Når dei no er her med sitt tiande album innafor eit sonisk univers som sjeldan har stega særlig meir enn ei steglengde utafor sitt eige sentrum, er det kanskje tid for å spørje seg; kor mange fleire album treng vi eigentlig? Treng vi endå ein ny runde med Kurt Wagner sine lakoniske og gåtefulle grubleri? Treng vi bli smurt langs ryggrada og stroken over pulsen av endå fleire grasiøse og saktevandrande tonar, som alle har nære slektningar på Lambchop-album vi allereie har frå før?

Gjer vi det?

Klart vi gjer. For det er berre Lambchop der ute som spelar Lambchop-musikk. Og eit lite påfyll av den slags, med sine små subtile mønsterendringar, sånn cirka annakvart år, har utan unntak blitt helsa velkommen. Eg hadde ikkje vandra mange rundane saman med OH (ohio) før eg skjøna at slik vart det denne gongen også.

Det siste året har låtskrivar, songar og Lambchopper per excellence Kurt Wagner reist rundt og spelt ein del konsertar utan bandet i ryggen. Han hadde då med seg ein CD med berre seg sjølv på, som han selde til publikum. Tidlege råutgåver av sånn cirka halvparten av låtane som til slutt enda opp på OH (ohio) var å finne på denne CDen. Han nytta konsertane til å utvikle dei. Og når han samla bandet for å spele dei inn som Lambchop-songar, drog han, i tillegg til mangeårig produsent Mark Nevers, inn Roger Moutenot (Yo La Tengo, Sleater Kinney). Dei to jobba kvar for seg med produsentoppgåva si, og Wagner haldt fingrane på trygg avstand. Han tok til gjengjeld på seg sensurjobben det var å plukke ut dei beste versjonane for den endelige OH (ohio) (seks frå Moutenot-sesjonane og fem frå Nevers sine).

Lambchop har på det meste talt nærare tjue medlemmer. På OH (ohio) er det talet krympa ned til under ti. Og kanskje låte det litt tettare enn før? Men noko i nærleiken av ein revolusjon representerer OH (ohio) definitivt ikkje. Det er dei velkjente moderate og stressfrie former, med sine flittige innslag av underfundige detaljar. Sjølv om det rett nok, ved eit par Moutenot-høve, blir dytta litt meir i ryggen enn kva som har vore vanleg. Ja, for er det ikkje eit Lambchop i nesten up-tempo stil vi møter i den kryptisk titulerte National Talk Like a Pirate Day? Og står dei ikkje i den låta fram som litt meir av det altcountryrock-bandet dei vel berre er blitt kalla, men aldri har vore? Og er det ikkje ei snerten pophektande affære med eit tiltalande episk vesen? «This is my song, don’t sing along» syng Wagner. Han skal ikkje stole så altfor mykje på at folk respekterer den instruksen.

Om lag like up-tempo er den ikkje mindre interessant titulerte Sharing a Gibson With Martin Luther King jr. «I have a dream» sa dr. King. Wagner har hatt ein draum han også. Ikkje om å spele firhendig gitar med King, men om å dele ein Gibson cocktail med han. Utan at praten i særlig grad tar dei visjonære retningar. Den sirklar vel heller, i ikkje heilt ukjent Wagner stil, rundt i meir surrealistiske former.

Sist gong Lambchop var her med ei plate kalla dei den Damaged. Den var Wagner si mest personlege. Med tekstar som i stor grad vart fortalt i eg-form, og som omhandla tunge opplevingar mannen hadde vore gjennom. På OH (ohio) har han fjerna seg meir frå seg sjølv att. Om lag like langt unna som han hadde for vane å vere før Damaged. I alle fall er det slik underteikna oppfattar det (trykte tekstar som kunne ha hjelpt ein til å ha eit litt sikrare syn på sakene, har Wagner valt å halde unna oss denne gongen).

«The blackbird sang the sun to bed» lyde den sentrale linja i Slipped Dissolved and Loosed. Ei kvinnerøyst harmonerer. Subtile fløytetonar spelar med. Det er haustvakkert, kveldsstemt, til å lene sjela si mot. Ein Wagnerklassikar. Den er ikkje stort svakare låta som fylgjer i hælane på den, I’m Thinking of a Number (Between 1 and 2). Bandet spelar langsamt, ledug og lysande. «Love is a venerable thing» syng Wagner. Men han står på utsida og syng det. På utsida og spør «will you miss me?». Det er skjørt, nakent og vakkert. Eit anna høgdepunkt verd å nemne er den sombert majestetiske Lambchop-gospelen Please Rise, med sine fiffige ordspel rundt ordet «stand».

Coveret fortel ein kontrastfylt historie. I framgrunnen, i hovudrolla, eit nakent par i hyggelig samkvem, i bakgrunnen, i ei birolle, ser vi ein fyr bli banka opp av politiet. Slik er det vel på eit vis med Lambchop også. Dei skaper eit inntrykk av å vere det varlege, godlynte sofaorkesteret, men i bakgrunnen og under overflata verar vi ei uro og ei slett ikkje alltid like godmodig innstilling. Og nokre gonger nøyer dei seg ikkje med å halde det i bakgrunnen, men lar det komme heilt fram. Som når «sha-la-la-la-la-la» blir til illevarslande skjelvefunk i Popeye.

«This pencil’s got a nice feel to it, it never runs out of led» syng Wagner i det sjølvransakande og sterke kuttet A Hold of You. La oss håpe det. La oss tru det. La oss rekne med det. For så møtest vi att om eit par år, og lar Wagner og gjengen igjen fylle oss med fredelig uro.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Des4

Damien Jurado – Caught in the Trees

Posted on by
Standard

Introspektive viser med og utan elektrisitet, og ein hit.

7

cover

«How does it feel to be what you sing about?»

Linja dukkar opp midtvegs i songen Coats of Ice. Ein song om ein songar som har hamna på utsida av sitt trygge tilvære. Han likar seg ikkje der. Publikum masar om songar han aldri plar spele. Han vil helst vere ein annan stad. For «you’ll be happy to know the situation is worse». Eit ekteskap har gått under. Hans ekteskap.

«You look like you’d be better dead».

Denne «you», denne songaren, det er Damien sjølv det. Damien som i over ti år, og på nesten like mange album, har fortalt vemodstunge historier om folk som ikkje heilt får det til å fungere. Det har aldri handla om han sjølv. Det har vore oppdikta. Sjølv har han levd eit godt liv saman med kone og familie. No har kona reist sin veg. No lagar Damien songar om seg sjølv. Caught in the Trees har han titulert sin Blood on the Tracks.

Han har ikkje vore åleine om å lage plata. Det har han ikkje vore før heller. Rosie Thomas har jo vore med å harmonert og duettert rett så ofte. Og Eric Fisher har nesten alltid vore der. Med gitarane sine, og keyboardet, og litt anna. Ved førre korsveg, kalla And Now That I’m in Your Shadow (2006), fekk Fisher ei litt ny rolle. Han vart ein del av bandet Damien Jurado. Ein trio. Damien, Eric og Jenna Conrad. Damien stadfestar at det er slik det er no, i avslutningssporet Predictive Living: «Just when you thought you had me pegged, thinking I’m the same, then I go and change, three become a name».

Ikkje berre er Caught in the Trees ei bandplate. Den høyrest ut som ei bandplate også. Meir enn førre gong, synest eg. Kanskje fordi det er meir elektrisitet i gitarane. Men og fordi lyden dei skaper har eit veldig så samspelt vesen. Som sist utvidar David Broecker (bass) og Casey Foubert (trommer/perkusjon) trioen til å bli ein kvintett. På subtilt og gunstig vis.

No er det på ingen måte ei revolusjonerande endring som har funne stad med Damien. Han er ikkje vanskelig å kjenne att. Røysta er den same varme avmålte. Ei kvinnestemme støttar han ein meter bak, Jenna. Melodiane er henta frå det same området han har plukka før. Men tekstane er kanskje meir diktslekta kjensleskildringar, enn dei tidlegare novelleslekta melankolske kvardagshistoriene.

«Like a noise that you hear on return, it’s easy to land but harder to fall». Han prøver å få greie på kva som er hans Last Rights, medan sjalusien og saknet gneg der det gjer mest vondt. Jenna Conrad sin cello understrekar, Nick Drake er ikkje så langt unna, og eit avsluttande mantra er fullt av sårt håp; «should you ever need me to stick around».

«Lord knows I don’t want to compete, but I still sleep in the very sheets he’s been in». Det er ein uuthaldelig verk her. Er det noko anger der? Svelg i alle fall løgnene! Bandet omfamnar Sheets med meir og meir lyd, men songaren, han finn ikkje roen inni der.

Han er fanga i eit mareritt, men han vil ikkje vere der. På eit eller anna tidspunkt må dette livet gå vidare. Så «put you’re best dress on, I’m tired of fighting, let’s take it out on the town, do some old style dancing».

Der det hos Jurado før ofte har vore skildringar av folk fanga i eit tilvære, ein situasjon med få uttalte håp om at lenkene vil bli låst opp, snakkar tekstane denne gongen om ei von, om å kjempe seg laus frå det lammande, og fram i lyset att. Han gjer det utan å bli sjenerande personlig.

Før Damien for alvor byrjar snakke om det personlige, aller fremst i løypa, presenterer han ein song med eit særdeles hektande vesen. Ein merkelig tittel, Gillian Was a Horse. Ein tekst som eg ikkje heilt finn utav. Den fortel om visna kjærleik, om rykter og løgner, om ein konfrontasjon, om ein som dør i krigen og blir ein helt, og om hovudpersonen («the town’s hopeless romantic») som blir funne død på ein parkeringspark nær det lokale biblioteket, utan at det skapar særlig til blest i byen. Det er sannsynlegvis ikkje slikt stoff ein hit veks fram av. Men heime i stova mi er den i alle fall nett det. Ein hit. Trillande barroom piano og smittande countryfargar i eit poprockande bilde. Wilco har gjort liknande saker. Damien er velkommen til å gjere det han også.

Ja, heile Caught in the Trees er i grunn velkommen. Det kan kanskje gjere litt vondt. Men det er bra. Veldig bra.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Des3

Jamey Johnson – That Lonesome Song

Posted on by
Standard

Ei nesten heilt ny stemme frå nabolaget til Hank Williams tar ein sylskarp innersving på det aller meste av dei siste åras countrymusikk.

9

cover

Ei dryg veke inn i det nye året fekk eg ein liten uannonsert skatt i fanget. Eit countryalbum som no har okkupert stereoen min ei heil veke i strekk. Eit countryalbum som er det beste eg har høyrt av det slaget på fleire år. Ja, fanden om det ikkje også viser seg å vere blant dei aller aller største musikkopplevingane med årstalet 2008 stempla på seg.

Dei tre orda som er tittelen, That Lonesome Song, kan nok seiast å vere ein countryklisjé større enn dei fleste. Men andrealbumet til Jamey Johnson kunne knapt heitt noko anna. Der den klorar seg fram som ein 14 bitar, og nesten timen, lang songsyklus om å finne fram til seg sjølv att. Etter å ha dansa ut døra, nedover gata og inn på pubar og klubbar mot ein fridom som snart viste seg å vere vegen til eit fengsel «so much colder than that one I was locked up in yesterday».

Med andre ord, enno ei plate som er blitt til på ruinane av eit havarert ekteskap/forhold. Du kjennar slektningane; Blood on the Tracks, Hearbreaker, Shoot Out the Lights, Here, My Dear. Eg ser ingen grunn til ikkje å trekke fram That Lonesome Song neste gong eit slikt prosjekt skal vurderast. For han gjer det bra Jamey, veldig så bra. Han blir aldri patetisk eller pinlig sjølvutleverande i sitt sjølvransakande opplegg. Nei han balanserer i grunnen stoffet sitt ganske så storveges. Han plasserer som oftast andre karakterar enn seg sjølv i hovudrolla. Og kransar inn kjenslene deira, som spring utav hans eige sjeleliv, på ein direkte og nonsensfri måte. For så å la dei komme til uttrykk i litt forskjellige former. Frå trykkande tristesse til snev av skjemt. Frå nostalgiske augeblikk til hardkokt realisme. Frå varleg balladering til grimmare gnissel.

Alt gjort i Nashville, Tennessee. Men det høyrest avgjort ikkje heilt slik ut.

Jamey Johnson kom til Nashville like etter tusenårsskiftet. Frå den vesle Alabama-byen Montgomery (ja, det var der Hank Williams kom frå også). Han hadde då fleire år bak seg som soldat. Men kjente seg ferdig med det akkurat tidsnok til å sleppe unna Irak-vanviddet. Han verkar på fleire vis å vere ein vandrande kontradiksjon. Han studerte grunnleggande musikkteori allereie på high-schoolnivå. Men synest å ha eit lausleg forhold til fastgrodde reglar innafor feltet. Med sitt rufsete biker-skjegg og mørke blikk ser han ut som ein trøbbelmakar med Metallica på frukostmenyen. Men han skal etter seiande ha eit poetisk hjerte. Det er både eitt og hitt med songane hans som kan tyde på at nett det er veldig riktig.

Det var ikkje uhemma suksess på musikkfronten som prega dei første åra hans i Nashville. Innimellom hardt arbeid med «hammers and nails» var han imidlertid innom Music Row (countryindustriens hovudkvartal) og fekk napp på ein og annan song han hadde skrive. Og i 2005 gav han ut eit debutalbum, på stort selskap, som både ser ut som og høyrest ut som endå ei plate som prøver å komme seg opp og fram der ute mellom Garth Brooks og Toby Keith ein stad. Albumet gjorde verken Johnson eller det store selskapet noko særlig rikare på gods, gull og ære. Så selskapet gav han like godt sparken.

Han byrja imidlertid etterkvart å hanke inn dugande med grunkar på andre sine versjonar av låtar han lagde. Det syntest Johnson var stas. Så stas at turane på byen med heile pakka av sex og drugs og slikt stadig oftare vart ein del av livet hans. Ekteskapet ditto ein mindre del. Men ein dag vakna han opp. Kløen var ikkje lenger så god. Temperaturen var nær frysepunktet. Hovudet verka meir enn ei heil pakke med Paracet kunne reparere. Og angeren byrja klore seg kraftig fast i sjela hans.

Det var då han fant fram ei Waylon Jennings-plate frå det året han vart fødd, sette korken på flaska, og tok seg grundig med tid til å sitte og tenke på «all the things I had, and threw away». Dette vart det songar av. Sterke songar. Desperate songar. Verkelige songar. Slike som selskapa rundt om langs Music Row helst ikkje vil ha noko med å gjere. Så han gav dei ut på sin høgst private label Humphead i staden.

Så skulle det likevel vise seg at sjefen for Mercury records (som visstnok er identisk med sjefen for Lost Highway) oppdaga stoffet, og loste det til ei større hamn. Han såg sannsynlegvis det same som underteikna. At That Lonesome Song er laga av noko heilt anna enn debuten. Av slikt noko som verkelig får karar som Brooks, Keith og dess like til å virke som dei identitetslause og stereotype farkostane dei jo er.

Jamey Johnson opererer i ein hevdvunnen tradisjon. Han legg aldri skjul på det. Snarare tvert om, han er stolt av det. I den lett skjemtande og ikkje så lite sjølvironiske avslutningslåta plasserer han seg «somewhere between Jennings and Jones». Og då er det ikkje først og fremst si alfabetiske plassering i platesjappa han tenker på. Det er nok meir lyden han lagar og livsstilen han har ført han prøver å beskrive (meir då Jennings enn Jones vil underteikna skunde seg med å skyte inn). Men frå denne staden mellom desse to, og for så vidt fleire andre countrylegender, gjer Jamey Johnson sakene på sitt eige vis.

Albumet startar med at Jamey slepp utav fengselet. Ikkje eit reelt eitt med betongmurar og piggtrådsperringar, vel eg å tru. Det er vel heller fengselet nytta som metafor for det tilværet mannen vakna opp til etter at festen var over, han har i tankane.

Lyden frå fleire gitarar byrjar så å virvle rundt. Stilnar. Ein gyngande bass/tromme-rytme smyg fram og får rommet åleine nokre sekund. Før denne slentrande tørre barytonrøysta gjer seg til kjenne. Überdynamiske og sterkt skilsetjande High Cost Of Living er i gang. «Freedom’s just another word for nothing left to lose» song Kris Kristoffersen. Ei erkjenning vi er mange som kan skrive under på, vil eg tru. «The high cost of living ain’t nothing like the cost of living high» syng Johnson i si sterkt slekta, men ikkje mindre minneverdige tekstlinje.

Dreamin» My Dreams har gått sine rundar, korken er stadig på flaska, og sjølvransakinga når sine første høgder. «I had a job and a piece of land and my sweet wife was my best friend, but I traded that for cocaine and a whore». Det er bittert, og orgelet virvlar, og Johnson og banden viser at dei ikkje berre er countrymenn, men at dei også har snappa opp litt sørstatsrock på vegen, og dei likte det dei høyrte.

Like naturleg som at orgelet svirlar og vrinskar, like naturleg blir det gitt plass til lyden frå steel-gitaren. I den brennande balladen Angel feller steel-gitaren sine tårer i kapp med at det store skilsmisseoppgjeret går inn i ein tiltakande krakilsk fase. Songaren vår kan ikkje skjøne at den illsinte stemma på telefonen er henne han nyleg hadde livet i lag med. Men «these lawyers has poisoned the well, and as our love is dying, they’re making a killing on heartaches and furniture sales». Sjølv lurer han på i sitt kaotiske sinn om det er ein demon som er etter hans sjel han prøver å filleriste, eller om han er i ferd med å sende «an angel to hell».

På sitt mest hemngjerrige er nok likevel songaren når han til swampblues takter (à la Tony Joe White eller John Campbell), i Mowin» Down the Roses, fresar over rosebuskane hennar med ein John Deere, riv ned bileta, fyller 15 søppelsekker fulle med klede, og fortel at han «smoked ’em with your potpourri on a burn pile in the back».

Han tar seg også den fridomen å kjemme kvinner flest over same kam i det noko harselerande nummeret Women. «women» snerrar han med utropsteikn bakom, og eit piskande trommeslag som ekstra støtte for å gje teiknet feit nok skrift.

«I’ve made a sad one laugh
And I’ve made a good one cry
I’ve made one scream my name to the good lord by and by
I’ve made ‘em go insane and I’ve made ‘em go away
Just can’t ever seem to make one stay»

Så når det kjem til stykket, er det nok vel så mykje seg sjølv som alle desse av motsatt kjønn han harselerer over.

Han har skrive det meste sjølv, ein del i kompaniskap med andre, men frå den der Jennings plata han spelte dagleg på denne tida, då dette vart til, har han også henta fram to songar. Det fløyelsmjuke og lett håpefulle tittelkuttet Dreaming My Dreams, og The Door Is Always Open. Der songaren ikkje heilt klarer å finne ut om han skal vere audmjuk eller uforskamma (på ein «eg trur nok eg var betre i senga enn han der nye typen din» måte).

I ånda og til ære for den same Jennings har an laga The Last Cowboy. Der han ikkje heilt kan sjå kvifor alt skal endre seg og ta nyare (og glattare) former. «Ever since Waylon, I can’t find no one to buy into sad country songs» syng han i tributerande ordelag til den gamle meister. Før han lar fylgjande konklusjon henge i lufta; «Does everything good have to change til the last cowboy’s gone?». Når han gjer dette er han sikkert også litt farga av at Jennings sjølv var inne på noko av det same i sine Are You Sure Hank Done It This Way og Let’s All Help the Cowboys (Sing the Blues) frå nett Dreamin» My Dreams albumet.

In Color, som er albumets første singel (den burde ikkje vere utan hit-potensiale), er ein annan av eit par-tre avstikkarar frå den gjennomgåande tematikken. Her møter vi den gamle mannen som med eit fotoalbum og eit barnebarn på fanget fortel via bilder i svart/kvitt om tider som var. Om harde tider; Depresjonstida og andre verdskrig («If it looks like we were scared to death like a couple of kids just trying to save each other, you should’ve seen it in color». Og om betre dagar; då han gifta seg («You can’t tell it here but it was hot that June»).

That Lonesome Song er heile tida helde i eit organisk og ledug lydbilde. Der dei fleste låtane startar ut i ei sonisk ufokusert form før dei samlar seg og slår ein vital knute om sitt eige melodiske vesen. I avslutningsfasen glir dei så gjerne tilbake til det ufokuserte utgangspunktet. Og over i neste spor utan pause.

Albumets mest intrikate og melodisk utfordrande spor er tittelkuttet. Det bygger frå spartanske former til det beint fram swingande, og har til tider eit smått jazzig preg. Og det er tøft og det er røft. «What the hell did i do last night. That’s the story of my life…». Og det vert klynka fram ei bøn om å få hjelp til å komme seg ut av den store einsemdskjensla. «…trying to remember words to a song nobody wrote. And it’s sad and it’s long, and can’t nobody sing along?».

Ein betre arving til å føre tradisjonane frå den lovlause countrymusikken vidare enn det Jamey Johnson viser seg å vere kunne eg knapt klart å drøymt opp. Akkurat no er hans nyaste album det beste eg kan tenke meg. Men sjølv når den dagen kjem – snart – då That Lonesome Song lyt vike plassen for andre songar, så vil den ikkje gå inn i historia som støvsamlar. Til det er den grunnlagt på for store dosar av rastlaust krut.

Først publisert på Groove.no (i 2009)

 

Des3

Jake Ziah – Lights and Wires

Posted on by
Standard

Med dramatiske fakter, filmatiske evner og eit ikkje altfor lettfattelig melodimønster grip Jake Ziah etterkvart tak i deg.

6

cover

Eit godt stykke på sida av dei beine og straumlinjeforma tonar er det at Jake Ziah kjem sigande i eit ikkje altfor oppløftande tempo. Dei har vore her før, med eit debutalbum, som overtydde i alle fall denne lyttaren om at sidesporet dei hadde pensa inn på var av det slaget eg meir enn gjerne kunne fylgje nokre mil. Dei er stadig på det same sidesporet, dei er stadig verdt å fylgje.

Dei vart slett ikkje profetar i eige kongerike med det dvelande og skittengrå debutalbumet sitt These Days Do You No Justice. Ei viss rettferd vart dei likevel til del, då det smått om senn byrja dukke opp små fanskarar i utlandet. I Amerika, i Japan og i Frankrike. Ja særlig i Frankrike. Derfor kanskje ikkje så underlig at dei fekk spele under MIDEM 2008 i Cannes, som einaste norske rockeband.

Jake Ziah sine to dominerande skikkelsar er, som det alltid har vore, Syvert Feed og Arnar Vågen. Dei deler på låtskrivinga, dei har begge ei rusten røyst som ber songane langs eit spor av blødande, primitive og tidvis slitne strenger, forbi truande feedback og fyrige orgeltonar, ofte med eit ikkje altfor gangbart rytmemønster i ryggen. Det siste er det trommis Kristian Husby som skal få mykje av æra for. Når albumet no ser dagens lys er han visstnok ikkje lenger ein Jake Ziah, han har dratt heim til garden sin. Dei siste månadane har bandet i staden hatt med seg trommeveteranen Paolo Vinaccia når dei har spelt live. Det fjerde (men no altså tredje) faste medlem i banden heiter Daniel Henriksen. Kva han gjer er noko uklart. Men han har sikkert gjort sitt til at Lights and Wires har blitt ein verdig oppfylgjar til det tre år gamle debutalbumet.

Ånda som driv dei er stadig den same. Det er ei ånd som kjem blåsande frå Americanasteppene sør for bibelbeltet. Men ikkje strake vegen. Eg har den også mistenkt for å ha vore innom eit par slaviske kneiper og kanskje eit medtatt sirkus i ei Parisisk bakgate før den slo ned som eit lettare forstyrra lyn i sofaen til dei unge herrane. Frå dette ulmande opphavet tyner så Jake Ziah fram tonar som aldri finn snarvegen til lyttarens hjerte.

Med marginal melodiøsitet og ein hang til å flørte med både monotoni og mørkleggjande tonegods og tankegods ber dei ikkje akkurat om å bli omfamna og sendt til topps på hitlister og slikt. Jake Ziah er nok snarare av den sorten som kjem krypande. Sakte, litt lumskt og utan ei fargesprakande drakt gjer dei sine framstøyt. Når ein har latt dei få lov til å gjere dette nokre gonger byrjar det inne i det grålege mylderet å vekse fram noko som kan minne om meir forgylte saker.

Aller først til å melde seg er Leave No Stone, i ein countryrockande og Walkabouts-gyngande valsetakt, med kraftfullt lengtande orgelsus, og med eit uttalt ynskje om å «leave nothing undone, no stone unthrown». Med bibelske referansar til djevelen i epletreet festar dei etterkvart eit kjellarklamt bluesgrep i Long Gone (the assassin). Grepet dei festar i This Time er på si side av det lausare og meir avstemte slaget, der dei i eit slepande, strengeraffinert og tidvis jazzstemt mønster slepp ein bakgatevandrar til med lovnader om at «this time my love, this time I’ll make it across». Utan at ein heilt klarer å tru på han.

Den mest intense og kanskje største stunda på plata er det seks minuttar lange kapittelet The Hammering. Ein skingrande saktedans der innbydande tonalitet sloss mot ramnsvart atonalitet i eit tiltakande kaos med religiøse undertonar og alt anna enn skuldfrie overtonar. Noko mindre givande synst eg at den lange klagande og monotone instrumentalutgangen på niminuttars opplegget The Kingdom er. Dei innleiande minuttane i same låt derimot, er akkurat så truande mørke og gnagande gode som det Jake Ziah kan vere. Og som dei ofte er på Lights and Wires.

I alle fall ofte nok til at plata fort kan snuse på tittelen årets norske, når året ein gong er omme.

Først publisert på Groove.no (i 2008)

Des3

Malcolm Holcombe – Gamblin» House

Posted on by
Standard

Det er rust på stemmebandet, men langt mindre av det i maskineriet som driv dei dugande countryfolktonane.

5

cover

Ganske så godt gøymt inne i skuggen av rampelyset har Malcolm Holcombe, i meir enn ti år, sunge sine songar, og gitt ut sine plater. Alle forma i eit country/folk mønster, med varierande grad av blues i ord og tone. Not Forgotten titulerte han, for eit par-tre år sidan, sitt femte album av dette slaget. Ikkje så lenge etter vart han ønska velkommen til labelen Echo Mountain, den anerkjente Ray Kennedy (Steve Earle, Lucinda Williams, Ron Sexsmith) sette seg i produksjonsstolen, og Gamblin» House vart til.

Det første karakteristiske trekket ein merkar seg, sånn cirka etter tre sekund, er røysta til Malcolm. Den er av dette, mildt sagt, grovskorne og rustne slaget. Fostra på rullings og vaska i whiskey. Eit par snøvlete stønn til venstre for pianokrakken til Tom Waits.

Det neste ein legg merke til er at songane hans høyrest ut til å vere av bra stoff. Dei fleste i alle fall. Deretter merkar eg meg at det heile er meisla i hop i eit semi-akustisk bilde der luft og liv har fått større prioritet enn elegante strøk og soloutspel. Langt større. Og så har eg merka meg at det heile er fort over. 12 songar på ein dryg halvtime.

Det er på ingen måte dei høgtflygande eller ambisiøse tankar som ligg bakom desse songane. Det er kvardagstankar, kvardagshendingar og kvardagstonar. Enkelt skildra, enkelt forma, og på ingen måte gjort vanskeligare, eller prøvt overdøyvd, av den vesle gjengen som spelar med bakom Holcombe.

Pinsler og uttålelige smerter grev han seg ikkje ned i. Men eit vemod kan ein meir enn ane. Når han presenterer oss for dei nokså desillusjonerte grubleria til ein gammal sliten mann i den John Prine-slekta visa You Don’t Come See Me Anymore. Når han i tittelkuttet, i sugande folkblues-former, lar ein hutrig fyr slenge problema sine på bordet. Eller når ei rotlause og forfylla sjel Goin» Downtown, i Waits skapnad, med tomme lommer, og ein brennande blues i mellomgolvet.

Men det kan vere velstand også. I My Ol» Radio. Der han til trivelige countrytonar minnest tida då musikkinteressa vart forma. Hos den gitarspelande naboen (og hans døtrer), og i selskap med dei rette stasjonane på den gamle radioen. Til sin kjære syng han Baby Likes A Love Song. Ei vise fundert på enkel kvardagsfilosofi og ekte kjærleik. Det siste møter vi også att i tributten Cynthia Margaret, «an angel of mine». Men den aller flottaste kjærleikserklæringa, sjølv om bakteppet har sine feiltrakka og vaklande spor, tenker eg From Lovin» You er (John Prine-slekta den også);

Ev’ry lie that I told
Ev’ry lie that I heard
… …
Ev’ry slammin» of the door
Ev’ry slammin» word I cried
Can’t stop me from lovin» you

I tolvte og siste låt vert han så litt sosialpolitisk, og gjev ordet til ein svikta og trengande. Sånn går refrenget;

I chainsmoke and complain, goin» broke inside
your silly smile on TV stinks a country mile
I’d rather have a home i can believe in

Ein song han fylgjer opp med å dedisere albumet til «the victims of incompetent leadership».

Ein likandes kar denne Malcolm Holcombe. Med mykje likandes på programmet. Om enn ikkje av det slaget som set sine aller djupaste spor.

Først publisert på Groove.no (i 2009)