Category Archives: 2003

Okt13

Dan Sartain – Dan Sartain vs. The Serpientes

Posted on by
Standard

Med punkattityde, garasjelukt og ein solid porsjon sterke låtar presenterer den unge amerikanaren seg på eit primitivt og overtydande vis.

cover Scene 1 (platecoveret): Ein ung tynn fyr står på tå hev midt i trappeoppgangen med repet stramt rundt halsen, og med ei kriblande uro frå øvst i rockabilly-sveisen til innerst i eit par sveitte sko.

Scene 2 (songane): Med punkattityde, garasjelukt og ein solid porsjon sterke låtar i ryggen kuttar fyren repet og kastar seg ut i ein febrilsk dans i selskap med upålitelige kvinner og lumske slangar. Ja, full av ungdommelig råskap og frenetisk pågangsmot serverer jyplingen ein sprek (om enn ved nokre få høve litt melodisk tvilsam) kombinasjon av Eddie Cochran stimulert rockabilly, The Stooges egga garasjeglød, Modern Lovers influert punkminimalisme og Violent Femmes jagande folkpunk. Det er til å bli yr, vill og ung igjen av.

Dan Sartain kjem frå Birmingham, Alabama og er i byrjinga av 20-åra. Han har vore oppslukt av gitardriven musikk heilt sidan første gong han høyrte lyden av den, og har allereie to sjølvutgjevne album på CV’en sin. Det tredje kjem her sprelsk rockande via den vitale garasjepunkaren John Reis (Rocket From the Crypt og Hot Snakes) sin label Swami. Heilt ferskt er det rett nok ikkje. Det har berre tatt litt tid før det har nådd fram til steinrøysa vår. Vs. The Serpientes er nemlig sett saman av låtar frå dei nemnte sjølvutgjevne platene samt nokre nyare innspelingar gjort i 2003.

Primitivt kan vel vere ein slags fellesnemnar for det meste fyren har på programmet. Han kastar seg uti det med gitaren i usikra stilling og røysta som tennvæske, og tett bakom i knoklete men effektiv stil pressar rytmikken seg på. Her blir det gått direkte til verket både i toneframferd og tekstlig utforming, pynta omvegar blir aldri tatt i bruk. Og det er ting som tyder på at han allereie har opplevd ein overdose trøbbel i sitt unge liv. Sentralt i så måte står det eg velgjer å titulere som Kobra-trilogien. Tre låtar med uforsonlige trekk der fokuset blir retta mot svik, einsemd, mismot og hemntankar. Walk Among the Cobras (pt. I) buktar seg skarpt fram i punkabilly fasong, og gjer råd om «to scream instead of holler».

Cobras (pt. II) tar få melodiske omvegar, og legg heller ingen tekstlige lokk på kva for tankar som står fremst på agendaen; «I figure out a way to hang you by your neck». Medan Cobras (pt. III) har ei meir tilbakelent melodisk form, men touchar kjente og beiske Dylanske utsegn når det i refrenget blir forfekta at «you don’t know what it’s like to be alone, no baby, you don’t know how it feels to have the cobra snappin» at your heels».

Før vi er framme ved Kobra-trilogien har Sartain sparka, stønna, tralla og bjeffa seansen i gang med energiske Tryin» to Say, fylgt opp med like energiske P.C.B 98, og roa seg litt ned med den angerfulle I Could Have Had You. Ikkje fullt så tett med upolerte perler kjem ramlande i albumet sin andre halvdel. Dei litt Pixies-aktige tilfella Love Is Crimson og Leeches (pt. I) strevar i melodisk motbakke, og kjellarbluesen Romance blir i hjelpelausaste slaget.

Metropolis derimot skal få tildelt solid plusskarakter, rytmisk velskapt og melodisk raffinert som den er, i eit vagt latinslekta lende. Sartain viser også at han meistrar dei straumlause formene i dei to akustisk-gitar draperte visene Place to Call My Home og Got That Feeling. I den første fyller han ut biletet med skeive pumpeorgel-tonar, og den andre glir inn i eit blått hornparti midtvegs. I det heile er andre halvdel meir avbalansert, men såleis heller ikkje like spenningsfull som den første.

Rykta fortel at Sartain i desse dagar er i gong med å spele inn rykande ferske låtar for ei 2006 utgjeving. Skulle han der utvikle låtskrivar-åtferda og dei eigenarta rock’n roll manerane sine ytterligare kan det fort vise seg å bli ein av neste år sine meir kjærkomne musikkopplevingar.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Okt13

Sally Crewe & The Sudden Moves – Drive It Like You Stole It

Posted on by
Standard

Energisk, ukomplisert og minimalistisk rock.

cover  Rockehistorien er full av artistar med songar der bilen og bilkøyring er temaet. Frå gamle klassiske Route 66, via Chuck Berry, The Beach Boys og til Bruce Springsteen, berre for å nevne nokon få. Men det er ikkje mange som viser eit så intenst forhold til denne firhjulingen som det Leeds-jenta Sally Crewe gjer på si debutplate, der over halvparten av spora streifer innom bilen i ein eller annan samanheng.

Tenk deg Liz Phairs Exile In Guyville (hmm, eller kanskje Whip Smart), og pluss på med ein dose Buzzcocks og Wire (eller for så vidt kvart einaste New Wave-band frå 1979 du kan komme på) så er vi i nærheten av korleis dette fortonar seg. Energisk, ukomplisert og minimalistisk rock. På ei plate som definitivt lever opp til tittelen, for her går det unna; 12 songar klokka inn på 26 minuttar, der ingen av låtane er over tre minutt, og dei kortaste berre drøyt minuttet lange. Sally tar ingen omvegar, ho stormar til angrep med få akkordar, skarp lyd og eit rasjonelt komp (Sudden Moves er Britt Daniels og Jim Eno frå Texasbandet Spoon).

Alt bra så langt. Men så til mitt vesle sakn; tilstrekkelig med skikkelig gode låtar. Rett nok åpnar det lovande med sprelske Tonight, der ho både i frasering og melodiklang kan minne om Graham Parker. Det påfølgande tittelsporet er heller ikkje ueffent, det er den klassiske historien om rebellen og kjæresten, med eit refreng som er «full tank og sjå deg ikkje tilbake». Etter desse er det lengre mellom godsakene, og mykje kan egentlig beskrivast med eit ord; eindimensjonalt. Låtane er for det meste smidd over samme lest, samstundes som den store melodifølelsen også til dels uteblir. Unntaka er den friske power-pop saken ABC (Waiting For You), den svale Liz Phair infiserte Silver, og den Belly-poppige Forget It. Men gløyme Sally Crewe heilt er langt ifrå nokon god idé, til det viser ho for mykje guts.

Berre ho får modnast litt som låtskrivar kan det godt være at ho utrettar større ting neste gang.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

Tom Russell – Modern Art

Posted on by
Standard

Ein skildrar av menneskeskjebner. Ein historieforteljar som brukar songen til å uttrykkje seg.

cover  Amerikanaren Tom Russell er ein mann med fleire forbindelsar til Norge. Han har dei siste 20 åra vore ein flittig gjest på norske konsertscener. I perioden 1987-91 spelte han inn tre plater i Norge, med fleire norske musikarar involvert, av desse står Poor Man’s Dream frå 1989 fram som kanskje den beste av alle Tom Russell sine utgjevingar. På den kan ein finne klassikarar som Blue Wing, Gallo Del Cielo og Navajo Rug. I 1999 gav han så ut «folk-operaen» The Man From God Knows Where, ein sangsyklus med utgangspunkt i Russell sine røter frå Irland og Norge, også her med deltaking frå fleire kjente norske musikarar.

Tom er ein skildrar av menneskeskjebner. Ein historieforteljar som brukar sangen til å uttrykkje seg. Han har sunget om; fattige meksikanarar versus det rike Amerika (Gallo Del Cielo og La Frontera), blueslegenden Little Wille John (Blue Wing), oppsagte stålarbeidarar (U.S. Steel), countryrocklegenden Gram Parsons (Joshua Tree), Edith Piaf (Chocolate Cigarettes), og mange, mange fleire. I tillegg til at han etterkvart har spelt inn eit utall av sine eigne sangar (har gitt ut eit titalls plater), så har også ein anselig mengd blitt tolka av andre; som Johnny Cash, Nanci Griffith, Guy Clark, Doug Sahm, Dave Alvin, Joe Ely og Ian Tyson for å nevne nokon.

På Modern Art er det Tom Russell som – i tillegg til at han har med sju nye frå eigen skuff – tolkar seks favorittar av andre låtskrivarar. Dette inkluderar blant anna Nanci Griffith sin flotte Gulf Coast Highway, der Nanci sjølv deltek på sang, noko ho også gjer både på Dave Alvin sin komposisjon Bus Station og på Emmylou Harris sin The Ballad of Sally Rose. Carl Brouse, ein nyleg avdød venn av Tom, har skrevet American Hotel som handlar om låtskrivarlegenden Stephen Foster (Swanne River, Oh! Susanna, Old Kentucky Home). Eit av dei finaste øyeblikka her er Tom sin tolkning av The Dutchman, komponert av ein Michael Smith, sangen er ei skildring av ein senil mann og hans kone, og er velsigna med nydelig harmonisang frå Eliza Gilkyson. Crucifix In a Death Hand er ei deklamering av eit dikt av Charles Bukowski, som mot slutten glir over i Warren Zevon sin Carmelita (ei lita helsing til ein stor amerikansk låtskrivar, som nå lid av uhelbredelig lungekreft).

Blant Tom Russell sine eigne sangar finn vi mellom anna The Kid From Spavinaw, ein hyllest til baseballhelten Mickey Mantle, og Muhammed Ali, ein singalong calypso-sak om den store boksaren, utan at nokon av dei vil gå inn i historien som betydelige låtar. Isaac Lewis er trist og episk, om sjømannen som mister livet på havet, og driv i land like i nærheten av barndomsheimen. Tijuana Bible er ein driftig låt om ein 1950-tals detektiv som er besatt av ei mordgåte, og tittellåten ein strålande klassisk midtempo countrylåt, som nøstar ihop ein del hendelsar i og rundt Tom sitt eige liv.

Det er slett ikkje alt Tom Russell har spelt inn opp igjennom åra som har vore like interessant, delar av repertoaret hans blir rett og slett for trygt og utfordrar ikkje nok. Slik også med Modern Art; solid nok, men gnistrar sjelden.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt13

Josh Ritter – Hello Starling

Posted on by
Standard

«I’ll be yours for a song». Eller: Bill.mrk: ung mann med akustisk gitar, enkle songar og poetiske refleksjonar søkjer lyttarar for nytt album.

cover  Det dukkar stadig vekk opp nye unge kvinner og menn med ein akustisk gitar i fanget og ein bunke sjølvlaga songar på hjertet, då helst av det melankolske slaget. Dette enkle og hevdvunne viset å uttrykke sine livserfaringar og dela ymse observasjonar med omverden på, kjem aldri til å forsvinne. Og takk for det. For blant desse trubadurane er det nemlig ein og annan som verkelig har ting på programmet som er verd å få med seg. Josh Ritter frå Idaho høyrer med blant desse.

Josh har kanskje ikkje skapt sin eigen 100% krystallklare signatur ennå. Til det er det i melodiføringa fortsatt litt for mange spor etter inspiratorane. Men det er ofte utsøkte tonar han har huka tak i, og han leverer dei med uanstrengt overbevisning. Derfor skal vi ikkje bekymre oss så veldig over denne problemstillinga. I staden skal vi glede oss over den unge mannen sitt elegante og lyriske samkvem med orda. Josh er nemlig kar for å skape levande bilder, lansere fiffige metaforer og fortelje truverdige historiar. Som når han skildrar den sjenerte og forelska ungguten i sangen Kathleen. Han som står ved utgangsdøra og observerer, tilber og drøymer. Drøymer om å bli «the one to drive you back home, Kathleen». Det er sårt, det er varmt, det er Hammond-orgel og det er flotte tonar.

Hello Starling er Josh Ritter sitt andre album. Og følgjer i mange av dei samme spora som den lovande debuten Golden Age of Radio (2002) også trakka rundt i. Det vil altså seie viser i ein tradisjon der countryfakter og snev av rocketakter også for være med på leiken. Den instrumentelle hjørnesteinen er Josh sin akustiske gitar. Nokon gonger får den være heilt aleine saman med gjerningsmannen og hans stemme, andre ganger deler den merksemda med litt fleire lydkjelder. Eg nemnte
Hammondorgelet lenger oppe, eit instrument som gjer seg gjeldande ved fleire høve her. Men aldri så dominerande som på den energiske og svakt Springsteen-kolorerte Man Burning. Ein sang om den upålitelig og heller sjølvdestruktiv skikkelsen som brenn lyset i begge endar. Og det er utan unntak mellommenneskelige relasjonar som er tema i Ritter sine tekstar. Nokon gonger lykkelige og håpefulle, andre ganger meir over på den fortvila og dunklare sida av tilværet. Til dei førstnemnte tilfella høyrer definitivt den drivande Snow Is Gone, låta der albumtittelen er henta frå; «Hello blackbird, hello starling, winter’s over be my darling». Medan meir trøblete tilhøve blir eksponert i den dylanske You Don’t Make It Easy Babe; «I’m your locked door’s worst knocker, I’m your curtain’s best friend».

Vemodig, men med forhåpningar, er den spartanske og Nick Drake-influerte Rainslicker. Medan Ritter driv omkring i Leonard Cohen strøk på utsøkte Wings. Ei låt om rastløyse, flukt og draumar, som ikkje heilt ukjente Joan Baez gjorde sin versjon av på fjorårets Dark Chords On a Big Guitar album.

Innspelingane vart for øvrig unnagjort i løpet av ein fjorten dagars tid i ein låve på den franske landsbygda. Og mykje av utstyret som er nytta tilhøyrde i si tid den ikkje ukjente soul-legenden Curtis Mayfield. Nå vil neppe den godaste Josh Ritter oppnå legendestatus med bakgrunn i desse innspelingane, men ein dag, kanskje…

6/10

Først publisert på Groove (2004)

Okt13

Richmond Fontaine – Post To Wire

Posted on by
Standard

Dei er ømme, dei er eksplosive og dei fortel skarpsindige historier frå den amerikanske sidelinja.

cover  Langt borte frå tonepyntarane og lydakklimatisererane sin verden går livet stadig sin skeive gang. Eit band som manar fram inspirerte tonar frå denne delen av musikk-kartet er Portland, Oregon kvartetten Richmond Fontaine. Utan den store halloien er dei i desse dagar klar med sin femte utgjeving sidan starten i 1996. Plata med tittelen Post To Wire gjer det klart og tydelig at vi her har å gjere med eit band som har så vel skarpsindige ord som tonar på programmet. På ein sti like i nærleiken av countryrock terrenget Uncle Tupelo, Jayhawks (Mark Olson-æra) og Whiskeytown vandra rundt i på 90-talet har dei funne eit åpent lende der så vel sår akustikk som truande ørkenvind og råbarka gitar overhalingar for lov å gjere seg gjeldande. Ein plass der også melodi-snittet til gamle heltar som Paul Westerberg (The Replacements) og Grant Hart (Hüsker Dü) gror.

Frå første skeive tone i slacker-country saken The Longer You Wait til siste vemodsfulle steelgitar-tone legg seg til ro i den avsluttande instrumentalen Valediction er det få dødpunkter, og desto fleire saliggjerande stunder. Dermed lever dei opp til kva albumtittelen lovar, Post to Wire er nemlig eit uttrykk henta frå hestesporten som betyr noko sånt som å ha grepet frå start til mål.

Albumet sine skjøre og uforedla melodilinjer har i seg sjølv flust med kvalitetar, likevel er det når vi kjem til orda, som frontmann Willy Vlautin så kyndig har planta i hop med desse tonane, Richmond Fontaine verkelig vekker interesse. Desse nedstrippa historiane frå den amerikanske sidelinja er gjort av ein mann med evna til å skape rike bilder utav eit stramt ordbudsjett. Ja, det er langt frå dagligdags å oppleve sangtekstar der det foregår så mykje mellom linjene og bak tonane som det gjer hos Vlautin. Han har då også i tillegg til sitt virke i Richmond Fontaine prøvd seg som novelleforfattar, og har lest sin Charles Bukowski, Raymond Carver og Denis Johnson meir enn ein gong.

Coveret er pryda med eit bilde av ei tilårskommen og vaklevoren campingvogn i eit goldt landskap. På den eine veggen er følgande budskap å lese; «This is the land of broken dreams». Og ja, vi møter mange tragiske skjebner her, som har fått draumane knust og lovnader ofra på gløymselen sitt alter. Noko Vaultin klarer å handtere utan å fortape seg i sentimentale løysningar, ja i ein del samanhengar klarer han til og med å så håp der ein kanskje skulle tru slikt var visna og vraka. Som i den nydelige folkrock-låta Polaroid. Her møter vi to einsame barn på bar-besøk på leiting etter sin far, ultratrist altså, men eit polaroidbilde og litt empati gjer det heile plutselig litt meir levelig, så; «Not everyone lives their life alone, not everyone gives up or is beaten or robbed or always stoned, Not everyone». Deborah Kelly (frå Damnations) er med og korar på denne. På tittelkuttet har ho fått ei duett-oppgåve å skjøtte. Noko ho gjer med glans, i ein to minuttar lang countryrock fulltreffar om forsoning og nye sjansar. Von om ei lys framtid har også friaren i Allison Johnson, men det strykar-dominerte og dystre tonefølget ber kanskje bud om at nett det ikkje er så sikkert. Den nennsomme og såre Two Broken Hearts, presenterer på si side ein teori om at «two broken hearts together, might not be broken». Medan viltre, melodi-smarte, og temmelig svarte Montgomery Park har sine tydelige spor til før nevnte Westerberg og Hart. Innimellom får vi også resitert nokre brev frå ein Walter, som betaler konsekvensane av ein urett han har gjort overfor sine nærmaste.

Mot slutten kjem så albumet sitt mest marerittaktige tilfelle, den åtte minuttar lange elektriske og demoniske Villamette. Der folk-tonar møter dyster blues i ein klassisk sørstats inspirert historie, med ein viss likskap til Saabye Christensen sin roman Halvbroren. Om eldstebroren som forlet mora og sin yngre bror, om den mystiske Jackson, om broren som vender tilbake med fortellingar frå den vide verda, for så berre å fordufte på nytt. Ja, ein kan dikte ein heil roman mellom linjene her. Ein uhyggelig ein.

Navnet var Richmond Fontaine, og er definitivt blant dei mest oppegåande country-infiserte rocke-tiltaka i dagens musikkbilde.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

The Proclaimers – Born Innocent

Posted on by
Standard

Den skotske duoen er nok ikkje heilt det same slaget som dei var i på åttitalet.

cover Brødreparet Craig og Charlie Reid gjorde seg første gong bemerka i 1987 med Throw the «R» Away, som var åpningssporet på debutplata This Is the Story. Ein sang om brødrene sin ettertrykkelige og ikkje så lite utprega skotske aksent. Ein aksent som fort vart eit av The Proclaimers mest markante kjenneteikn. Året etter kom albumet Sunshine On Leith, eit rett så spenstig og trivelig folkpop-album. Med eit åpningsspor, I’m Gonna Be (500 Miles), som var ingenting mindre enn ein liten poptriumf. Nokre år seinare vart låta også ein velfortjent hit, gjennom sitt nærvær i filmen Benny & Joon.

Brødrene frå Edinburgh har etter desse to produktive åra på 80-talet, ført eit heller anonymt tilvære, og har fram til i år berre spelt inn ytterligare to album. Så årets bidrag til diskografien, Born Innocent, blir dermed album nummer fem frå The Proclaimers si hånd.

Nok om historien. Kva har så årets utgave av The Proclaimers å tilby? Målt mot nevnte Sunshine On Leith rekk nok ikkje denne heilt opp, til det blir det noko ujevnt og tidvis til og med litt baktungt. Rett nok er brødrene ikkje vanskelige å kjenne igjen, i sin enkle og likeframme stil. Ein stil som fortsatt har sine røter i den angloamerikanske folk- og country-tradisjonen. Men der dei før kunne ha både ein popfiksert og punka angrepsvinkel på stoffet, rotar dei seg denne gongen litt for ofte over i eit meir traurig leie. Som i den buldrete og ganske så melodimessig sjarmlause Blood On Your Hands, sjølv om den tekstmessig i og for seg er eit velretta spark mot Bush/Blair og andre voldsmenn. Eller som i flate og kjedelige affærer som Dear Deidre og There’s No Doubt.

På den andre side finn vi også snop som den uvørne countrypunkpop låta Hate My Love, med sitt kostelige grep på å skildre motstridande følelsar; «I like Johnny Cash singing A Boy Named Sue, but I hate my love for you». Ein av dei få tilfella her som matcher Sunshine On Leith-stoffet, og definitivt eit smart singelvalg. Stadig med twang følelse, men i eit noko meir moderert musikalsk leie finn vi You Meant It Then, ein utmerka sak om nostalgi og savn. Vemod er også temaet i den lavmælte og slett ikkje uefne No Witness. Mens hovedpersonen i den straite poprock-låta Redeemed blir redda frå mørke tankar av morgonlyset. Versjonen av den gamle The Vogues låta Five O’Clock World må vel og få godkjent.

Det blir likevel for mykje middelmådighet og tralla-la, til at Born Innocent løftar seg ut av den store hop av trivialiteter. Nei, dei var nok betre i sin grønne ungdom The Proclaimers også.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

Primal Scream – Dirty Hits

Posted on by
Standard

Med to meisterverk i kofferten, og bra med både skitne, populære og upopulære låtar innabords er tida komme for ei samling.

cover  I sine beste øyeblikk; Screamadelica, XTRMNTR og deler av Vanishing Point, har Primal Scream framstått som eit av det britiske øyriket sine absolutt heftigaste rockeband. Det var det imidlertid lite som bar bud om i bandets spede ungdom. Dei to albuma dei gjorde på slutten av 80-talet var nemlig av den høgst ordinære sorten. Bobby Gillespie, vokalist og frontfigur hadde rett nok vore med å servert Psychocandy og andre godsaker som trommeslagar hos Jesus & Mary Chain, men dette nye prosjektet såg ikkje ut til å ha så altfor mykje å by på (den tidlige singellåta Velocity Girl er eit unntak). På Dirty Hits, bandets første samleplate, ignorerar dei då også desse to platene. Og gjer istaden eit forsøk på å innbille oss at det var slik det starta:

Nokre månader etter at dei har gjeve ut sitt sjølvtitulerte andre album bestemmer dei seg for å prøve den beste låta herifrå I’m Losing More Than I’ll Ever Had som singel. Då kan det jo være litt stilig med ein remiks som bonusspor (eit ganske vanlig påfunn). Til å ta seg av den jobben hyrer dei inn dj Andrew Weatherall. Det er då det skjer, mirakelet, forvandlinga. Det middelmådige rockebandet står med eit fram som eit kaleidoscopisk underverk, ein åpenbaring. Andrew har med hjelp av techno og house rytmar, sampling og glød gjort om den soul-aktige saken til eit eksplosivt, fargesprakande og originalt stykke musikk. Slik blir det til at Bobby Gillespie og hans menn plutselig står fram som eit banebrytande band og er i fronttroppen når det gjeld å hente ingrediensar frå house og techno-scenen over i rockens verden.

Låta blir gitt ut på singel i februar 1990 og døypt om til Loaded. Med unntak av nokre samplingar av Peter Fonda frå filmen The Wild Angels, og litt liflig korsang er låta fri får vokal. Med sin brass-seksjon, fortryllande slide gitar, piano-triller og Symphaty For the Devil følelse er den ein feiring av fridom, synd og hemningslaus livsførsel. Samstundes fungerer den perfekt også i hodetelefonane heime i godstolen. Stimulerande og magisk.

Albumet som fylgde året etter hadde sjølvsagt dette eventyret plassert på sentral plass. Men Primal Scream og Andrew Weatherhall viser også at Loaded slett ikkje er noko eingangstilfelle. Sreamadelica er nemlig stappa av lystelige rytmar, syndefulle tonar og tusen fargar. Come Together er eit suggerande groove i heftig foreining med samplingar frå ein 20 år gammal Jesse Jackson tale. Higher Than The Sun er funklande psykedelia for eit nytt tiår, med The Orb i produksjonsstolen. Medan den gamle Stones produsenten Jimmy Miller tar plass i samme stol på den gospel og, ja, Stones inspirerte Movin» On Up. Albumet er ein orgie av ord og tonar som feirer det ubekymra, flørter med synda og tilslutt dansar inn i solnedgangen med eit fornøyd glis.

To og eit halvt år seinare kjem albumet Give Out But Don’t Give Up. Og Primal Sceam er igjen eit høgst ordinært rockeband. Her har dei fått for seg at det tøffaste i verden er å agere Rolling Stones. Primal Scream er kanskje tøffe, men på denne plata er dei også veldig kjedelige. Men i karriere-dokumentasjonen sitt heilage navn skal jo Dirty Hits ha med ein liten forsyning herifrå også. Og då er det jo flott at dei har klart finne fram til dei tre låtane av litt verdi, Rocks, Jailbird og (I’m Gonna) Cry Myself Blind.

Det går tre år før den tredje plata etter den store forvandlinga er klar. Den ber tittelen Vanishing Point (1997), og er eit langt skritt i positiv retning etter famøse Give Out But Don’t Give Up (1994). Nå er dei tilbake med ein ny mikstur av electronica og rock. Denne gangen har dei imidlertid fjerna seg frå den fargerike psykedeliaen som prega Screamadelica og bevega seg inn i eit langt dystrare, skitnare og takka være Mani (frå Stone Roses) sine kraftfulle basstonar, eit meir funky landskap. Og sjølv om det ikkje er fullt så tiltalande som Screamadelica, viser dei med rytmesterke og skumle saker som Burning Wheel og temposterke Kowalski at dei absolutt ikkje må avskrivast ennå.

Den første månaden i det nye årtusenet, dukkar det så opp. Lydsporet frå helvete. Frå dei kvittar seg med alle hippiar i åpningssporet, og i samme slengen siste bit av Screamadelica, er dette eit knyttneveslag som treff der det gjer aller best, i ryggmargen. Eit kompromisslaust industrielt funkangrep, lada med eit knippe henrivande råtass-låtar. Nokon vil nok hevde at XTRMNTR blir for kald og rå, og at sjela aldri vart med inn i platestudioet. Men sjela er her den, det er rett nok ei djevelsk sjel, men like fullt ei sjel god (eller vond) som nokon. Eller som Gillespie sjølv manar det fram i Kill All Hippies; «you got the money, I got the soul», i eit infamt angrep på makt og mammon. Og endå meir brutalt skal det bli. Accelerator er full gass, overstyrt gitar, smerter og desperasjon. Exterminator (som av uforståelege grunnar ikkje har fått plass på Dirty Hits) er Gillespie som bombarder oss med framtidspessimisme oppå ein steintøff monsterbass. Men høgdepunktet er Swastika Eyes, eit hyperaktivt tilfelle, eit svett åtak, sarkastisk og uimotståelig. Suveren er også den beksvarte monotone nesten-instrumentalen Shoot Speed/Kill Light.

Kevin Shields frå My Bloody Valentine har ansvar for mange av lydangrepene på XTRMNTR, saman med ein flokk andre velrennomerte musikantar og lydfolk. Og det er vel ikkje til å legge skjul på at bandet nok er avhengig av slike visjonære medhjelperar, for å kunne meisle saman album som dette. Bobby Gillespie har ei stemme som er perfekt til denne musikken, men som låtskrivar og musikar utover det har han nok sine begrensningar. Derfor er produksjon, miksing og arrangement nok ganske så viktig for sluttresultatet.

Neste gang vi høyrer frå Primal Scream er i august 2002. Då er det albumet Evil Heat som dukkar opp. Og sjølv om det manglar eindel på XTRMNTR nivå, har også denne sine makelause stunder. Aller flottast er den massive og manande og veldig Kevin Shields dominerte Deep Hit of Morning Sun. Miss Lucifer er ein rebelsk elektro-dreven punklåt. Kraftwerk pastisjen Autobahn 66 derimot høyrer vel kanskje ikkje til bandets største øyeblikk. Mens versjonen av Lee Hazlewoods Some Velvet Morning, med Kate Moss på vokal, godt går an å like, sjølv om den ikkje er nokon ruvande sak.

På eit begrensa opplag av Dirty Hits er det for øvrig ein ekstra CD med 13 remiksar, her vi mellom anna får ein Massive Attack mix av Exterminator, bra men ikkje fullt så fokusert og drivande som albumvarianten.

Ein glimrande og særdeles passande tittel forresten; Dirty Hits. Og om ikkje alle 18 låtane har vore hits, er dei fleste viktige spor frå vår nære rockehistorie. Frå solskinn til regnvær, frå himmel til helvete, frå lys til mørke. Primal Scream har vingla frå den eine grøftekanten til den andre, frå optimismens blomstereng til pessimismens møkkahaug, og Dirty Hits dokumenter at dei veldig ofte har klart å levere henrivande lydbilder frå turen.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt13

Poormans Hollywood – Rabbit EP pt 1

Posted on by
Standard

Der Blue Boulevard møter Thunder Road. Tradisjonell og velprøvd rock frå debuterande Oslo-basert band.

cover  Ganske langt unna Hollywoodsk glamour, staffasje og forfina tonar gjer denne Oslo-kvintetten sin variant over konvensjonell amerikansk rock’n’roll. Kall det Americana, kall det Heartland, kall det roots rock; tradisjonelt og velprøvd er det i alle fall.

Rabbit EP er Poormans Hollywood sitt første framstøt i innspelt format, og inneheld fem låtar som stort sett opererer i trygge omgjevnader. Slik åpningssporet Light of the Moon er ein god eksponent for; Bob Seger møter Bruce Springsteen («nothing is moving except my engines»), melodiøst med tæl, og eit innlagt Born to Run-break. Veteranen Lasse Hafreager er blant medlemmene i bandet, og orgelet hans er veldig tilstades på det meste her. Låtskrivar, og vokalist av solid klasse, er Thomas Larsen. På gitar figurerer Kjetil Moslåtten (med ein far som har gjort både Birgjit Lien og krasafarne steinbuer kjent her i landet). Saman med den sedvanlige rytmeseksjonen fell dei dessverre av og til for freistinga å pøse på med for mykje lyd på ein gong. Dermed blir dynamikken og nerva i nokre av låtane litt skadelidande. Coming Home er ein av låtane som lir under dette. Tittelsporet har også nokre av dei samme problema, sjølv om Thomas Larsen si kraftfulle stemme innimellom kjem til sin rett her. To Said Lover derimot er Steve Earle-aktige tonar i samspel med pumpeorgel og beherska innspel frå resten av gjengen. Plata sin beste låt i eit luftig og tiltalande arrangement, nydelig. Dette området bør dei søke meir rundt i.

Når dei så i Streets avsluttar med noko som lett går an å innbille seg er Dave Alvin og Chuck Prophet i heftig driv nedover ei bakgate, «Just like gettin» high», er Poormans Hollywood veldig lett å like. Så neste gang når eigenarta sannsynlegvis kjem litt meir til syne, og arrangementa blir endå litt meir gjennomtenkte (gjennomsiktige) ser eg ikkje bortifrå at vi kanskje har ein liten godbit i vente.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt12

Pernice Brothers – Yours, Mine and Ours

Posted on by
Standard

Lutrande pop-melankoli som er «as lonely as the Irish Sea and as willing as the sand», eller noko slikt.

cover  Joe Pernice gjorde seg første gang bemerka på midten av 90-talet saman med alt-country laget Scud Mountain Boys. Etter at han tok turen ned frå det fjellet og danna Pernice Brothers, er uttrykket blitt meir pop- og rockorientert. Men den melankolske sinnstilstanden og outsider-rolla er stadig dominerande faktorar i musikken.

På sine to første utgjevingar nytta Pernice Brothers seg ofte av strykarar som ein av dimensjonane i lydbildet. Dette har dei forlatt på denne sin tredje plate, slik at Yours, Mine & Ours framstår som eit meir reindyrka gitardrevet prosjekt. Det som imidlertid ikkje har forandra seg er Joe Pernice sine evner til å trylle fram medrivande poptonar. Lett gjenkjennelig er også hans honningdraperte og suverene røyst, som i fleire enn ein samanheng har sine klare likhetstrekk med Morrissey sitt vemodige toneleie.

Nå er det meir enn likskapen med den nevnte Smiths-vokalisten som gjer at ein kan hefte fleire låtar her opp mot britisk 80-tals pop og rock. Dei tydeligaste i så måte er One Foot in the Grave og Sometimes I Remember, der ein i tillegg til sutre-rockarane frå Manchester også kan finne spor av The Cure, samstundes som alt er gjort med ei New Ordersk framdrift. Slett ikkje ueffent.

Om Joe og gjengen har lånt øyra til norsk musikk, er vel kanskje meir tvilsomt. Uansett fører eit par låtar her tankane mine i retning av nokre norske band. Det friske åpningssporet The Weakest Shade of Blue med sine hooks og flotte harmoniar er slett ikkje ulikt noko The Margarets kunne funne på. Medan deler av den stødige og stemningsfulle Waiting For the Universe får meg av ein eller annan grunn til å tenke på 80-tals bandet Matchstick Sun. Strengt tatt er det vel ikkje så rart, då desse banda har henta atskillig med inspirasjon frå mange av dei samme kjeldene som Pernice Brothers, les: Brian Wilson, The Byrds, The Beatles…

Som vanlig frå Joe Pernice si side er det lite med høg-optimisme og strålande solskinnshistoriar å spore. Mannen har nok heller ein sterk hang til å la sine tonesatte betraktningar dvele ved livets meir tungsindige og problemfylte sider. Noko han til tider gjer så vel lyrisk vakkert som bitande effektivt.

Den nydelige Water Ban er ein slik pop-lyrisk triumf, der det mellom anna blir brukt tørke og vannforbud som metaforer for eit skakkøyrd kjærlighetsforhold. Medan den meir forstyrra Baby In Two besøker det mørkaste rommet i kjellaren til Crowded House, der det som ein slags siste utveg refereres til den kjente Salomonske dommen; «I’d be the King if I could say to you, Cut the baby in two». Avslutningsvis i albumets kanskje beste og rikast fasetterte låt, Number Two, blir vi så presentert for det mest bitande og bitre tilfellet, der ein hevnlysten person fører ordet i ein temmelig uforsonlig tone, og har eit sterkt ynskje om at «this letter finds you crying/It would feel so good to see you cry».
Alt formidla med Joe Pernice si ganske så humane stemme, var det nokon som antyda «ulv i fåreklær»?

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt12

Pedal Steel Transmission – The Angel of the Squared Circle

Posted on by
Standard

Ein stilblandande og frigjerande trip inn i den musikalske saligheita.

cover  Er du redd for steel gitarar, høyrest dette bandnavnet sikkert skummelt ut. Men det er ingen grunn til å skygge unna, for Pedal Steel Transmission leverer ein time rockbasert musikk som bør røre ved sjela til langt fleire enn steel gitar interesserte. Ja, når sant skal seiast er det nok atskillig meir å hente her for tilhengarar av frigjort rock’n’roll enn for dogmatiske country-entusiastar. På programmet står nemlig ein saliggjerande mikstur av det meste ein kan tenke seg frå countryrock via psykedelia og progrock til postrock. Og heilt utan at det virkar forvirrande, kun stimulerande.

The Angel of the Squared Circle er denne Chicago-kvartetten sitt tredje album. Og likeins dei to forrige er det i høgaste grad ein uavhengig utgjeving vi har med å gjere. Labelen plata kjem ut på, Cardboard Sangria, er det nemlig bandet sine to frontfigurar Gary Pyskacek og Dan Schneider som i stor grad styrer med.

Pedal Steel Transmission (PST) støttar seg for det meste til organiske kjelder som gitar (elektrisk, akustisk og sjølvsagt pedal steel), piano, bass og tromme, men får og litt assistanse frå meir syntetiske dingsar. Med hjelp av desse redskapene piskar bandet i hop eit av haustens aller mest innbydande rock’n’roll brygg, der ein kan kjenne smaken av alt frå Love og Flying Burrito Brothers til nyare akter som Mercury Rev, Built to Spill og Wilco. Men når det er sagt; blandingen PST serverer er aller mest noko heilt for seg sjølv. Låtane dei presenterer er kun unntaksvis innehavarar av eit stabilt mønster, ja mest kan ein sjå på dei som soniske kaleidoskopiske foretak, der stadig nye fargar og teksturar blir slengt fram for nyting og innvortes stell.

Den første frigjorte affæren vi møter på er ni minuttar lange Waiting. Her blir vi invitert med på eit opplegg som bringer oss frå taktfulle klassiske gitarfigurar over i ørkentango frå samme tonelandskap som deLillos sin Hjernen Er Alene, det er dystert og det er goldt, med ein intens vokal som sjonglerer mellom det lågmælte og det langt meir brutale. Tangoen blir etterkvart gradvis avløyst av eit viltert og uforedla gitarløp som fører låta på ustøe bein mot ei vaklevoren havn. Når bruset av stormen legg seg dukkar så den vakre countryfolk-saken Amy fram, ei fortvila bøn frå ein vraka mann. Litt meir elektrisk blir det i Maritime Glare, men fortsatt er vi i folkrock-sfærer, og fortsatt er det ein ulykkelig mann som fører ordet. Det er i det heile mange motiver henta frå einsame nattetimar der plaga sjeler kjempar ein opprivande kamp mot traurige og destruktive tankar. Eller som det lyder i Breaking Windows Everywhere; «Bleeding night, dayless sight, crying sun, broken love», i ei låt som verkelig kjærteiknar uimotståelige melodilinjer.

Med spor som I Save the Last Highstyle For You og Silent Like Hands viser PST for alvor korleis dei kan kaste låtane sine uti eit virvar av sceneskift og taktomslag men samstundes få ting til å henge uklanderlig saman. The Angel of the Squared Circle når sitt endelige klimaks med Baionette, ein sak som går ut i countryrock-fasong, men som endar som eit frådande blues-åtak med sylskarpe gitarar, skrik og skrål; «It makes you wanna cry, It makes you wanna bleed, It makes you wanna love, love, love…» Nemlig.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)