Den skotske duoen er nok ikkje heilt det same slaget som dei var i på åttitalet.

 Brødreparet Craig og Charlie Reid gjorde seg første gong bemerka i 1987 med Throw the «R» Away, som var åpningssporet på debutplata This Is the Story. Ein sang om brødrene sin ettertrykkelige og ikkje så lite utprega skotske aksent. Ein aksent som fort vart eit av The Proclaimers mest markante kjenneteikn. Året etter kom albumet Sunshine On Leith, eit rett så spenstig og trivelig folkpop-album. Med eit åpningsspor, I’m Gonna Be (500 Miles), som var ingenting mindre enn ein liten poptriumf. Nokre år seinare vart låta også ein velfortjent hit, gjennom sitt nærvær i filmen Benny & Joon.

Brødrene frå Edinburgh har etter desse to produktive åra på 80-talet, ført eit heller anonymt tilvære, og har fram til i år berre spelt inn ytterligare to album. Så årets bidrag til diskografien, Born Innocent, blir dermed album nummer fem frå The Proclaimers si hånd.

Nok om historien. Kva har så årets utgave av The Proclaimers å tilby? Målt mot nevnte Sunshine On Leith rekk nok ikkje denne heilt opp, til det blir det noko ujevnt og tidvis til og med litt baktungt. Rett nok er brødrene ikkje vanskelige å kjenne igjen, i sin enkle og likeframme stil. Ein stil som fortsatt har sine røter i den angloamerikanske folk- og country-tradisjonen. Men der dei før kunne ha både ein popfiksert og punka angrepsvinkel på stoffet, rotar dei seg denne gongen litt for ofte over i eit meir traurig leie. Som i den buldrete og ganske så melodimessig sjarmlause Blood On Your Hands, sjølv om den tekstmessig i og for seg er eit velretta spark mot Bush/Blair og andre voldsmenn. Eller som i flate og kjedelige affærer som Dear Deidre og There’s No Doubt.

På den andre side finn vi også snop som den uvørne countrypunkpop låta Hate My Love, med sitt kostelige grep på å skildre motstridande følelsar; «I like Johnny Cash singing A Boy Named Sue, but I hate my love for you». Ein av dei få tilfella her som matcher Sunshine On Leith-stoffet, og definitivt eit smart singelvalg. Stadig med twang følelse, men i eit noko meir moderert musikalsk leie finn vi You Meant It Then, ein utmerka sak om nostalgi og savn. Vemod er også temaet i den lavmælte og slett ikkje uefne No Witness. Mens hovedpersonen i den straite poprock-låta Redeemed blir redda frå mørke tankar av morgonlyset. Versjonen av den gamle The Vogues låta Five O’Clock World må vel og få godkjent.

Det blir likevel for mykje middelmådighet og tralla-la, til at Born Innocent løftar seg ut av den store hop av trivialiteter. Nei, dei var nok betre i sin grønne ungdom The Proclaimers også.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)