Ei samling av singlar og rare ting. Det beste er fabelaktig, det svakaste er berre litt i raraste laget.
Nyttårsgåva frå det eventyrlige søskenparet Matthew og Eleanor Friedberger er ein EP med heile ti spor, og med ei speletid på over førti minuttar. OK, så er det ingen EP då, bortsett frå i namnet. Det er heller ikkje ei innspeling med flunkande nytt stoff, men ei samling av singlekutt og raritetar. Nå har jo ikkje The Fiery Furnaces helde det gåande så veldig lenge (gav ut sine første ting i september 2003), og dei har fylt dei to første albuma sine med rimelig mykje stoff, så det kan ikkje vere så veldig mykje til overs. Kanskje det er derfor dei noko beskjedent titulerer utgjevinga EP.
Slike oppsamlingsheat har ofte større arkeologisk interesse enn musikalsk verdi, men eg vil hevde at det ikkje heilt er tilfellet med denne. Rett nok vil det for folk som sit med alle dei tre singlane til bandet, både CD- og vinylutgåvene (dei opererer med ulike ekstraspor på CD og vinyl), berre vere eit nytt kutt av verkeleg essensiell musikalsk verdi. Åtte av spora er nemlig å finne på desse singlane. For dei som derimot ikkje har anna enn dei to albuma til bandet vil det vere fleire nye og særdeles opplevelsesrike saker å sjå fram til.
Eg har ved tidlegare omtalar hevda at The Fiery Furnaces ikkje er heilt som andre band. Ein av tinga dei gjer noko annleis er måten dei presenterer seg i singelformat på. Når dei skulle gje ut Tropical Ice-Land som singel nummer to frå debutalbumet, var det ein ganske så anna versjon vi fekk servert enn den vi hadde blitt kjent med på albumet. Det er slett ikkje uvanleg å presentere endelause remiksar som ekstraspor på ein singel, fullt så vanleg er det ikkje at remiksen er singelen (jadå, eg veit at det er andre som også har gjort det). Det som på Gallowsbird’s Bark var ein fin og snodig liten akustisk-gitar dreven poplåt, blei utsatt for ei drivande beat- og synth-handsaming, og enda opp som ein heftigare og endå betre låt (sjølv om det ikkje er heilt Loaded forvandling vi snakkar om). Saman med Tropical Ice-Land på denne CD-singelen låg for øvrig ein pianodreven og honky tonk-infisert versjon av We Got Back the Plague, den er ikkje teken med på EP. Det burde den ha vore, det er nemlig ein sprek versjon.
Ein endå meir original singel-vri gjorde bandet då dei kom med sin tredje, ei veke før album nummer to Blueberry Boat. Som eit slags oppgitt sukk over å måtte gje ut singel i forkant av albumet, spelte dei inn ein versjon av den gamle låta Single Again. Låta er ikkje å finne på Blueberry Boat, og går såleis ikkje i appetittvekkar-ærendet slik dei fleste singlar er meint å gjere. Men det er ingen halvhjerta sak av den grunn. Istaden er det ein drivande og melodisterk låt, som på tross av sitt alvorlege tema («he beat me, he banged me, he swore he would hang me, and I wish I was single again…») går an å synast er rett så spenstig og artig. På CD-singelversjonen av denne var den praktfulle balladen Evergreen å finne. Her på EP er desse bundne i hop av det vidunderlige popeventyret Here Comes the Summer (ein Friedberger-original som ikkje er tilgjengelig nokon annan stad). Desse tre glir sonisk over i kvarandre og framstår som ein ti minuttar lang popovertyre av eit litt anna, og lettare tilgjengelig slag enn kva vi fekk servert på Blueberry Boat. Saman med nemnte Tropical Ice-Land er dette heilt nødvendige saker.
Skal ikkje hevde at resten av EP er like nødvendig. Dei seks gjenståande spora varierer frå det passe interessante til det noko famlande og litt melodisk tafatte. Matthew-sungne Sing For Me er ein yndig stjernestøv-spreiande sang om avskjeden mellom eit barn og ein sjømann-far. Smelling Cigarettes og Duffer St. George er tidlige forsøk på slike sonisk mangeslungne og outrerte forteljingar som Blueberry Boat var bygd opp av, og har absolutt verdi. Den tidlegare ikkje utgjevne Sullivan’s Social Slub har tendensar men går seg litt vill. Dei to b-spora Cousin Chris og Sweet Spots går det lett an å degradere til c-spor nivå.
Det fabelaktige er likevel så fabelaktig, og dekker såpass av speleflata, at har du det ikkje frå før (og alt har du ikkje) bør EP sterkt vurderast å bli henta inn til nærare inspeksjon.
6/10
Først publisert på Groove.no (i 2005)
Eg trur ikkje det har vore skrive ein einaste omtale av Emmerhoff & The Melancholy Babies utan at Sixteen Horsepower har blitt helde fram som referanse. Det er det ikkje like opplagt å gjere denne gongen. Emmerhoff og kameratane har nemlig på store deler av Electric Reverie fjerna seg eit lite stykke unna dei intense markene til Denver-bandet. I staden kan det virke som om dei i endå sterkare grad enn tidlegare har teke innover seg ein del lyd- og toneinnfall frå overgangen mellom 60- og 70-talet. Resultatet blir at dei søker rundt i ein slags uavklart grenseoppgang mellom Grateful Dead, Pink Floyd, King Crimson og Led Zeppelin. Eller kanskje vi heller skal kalle det for progrock møter psykedelia med ørkensus og coloradiske fjellvindar som bakteppe. Eit anna kjenneteikn ved Electric Reverie er at når karane trør til gjer dei det hardare, og når dei velgjer å dvele ved ein tone eller to gjer dei det lengre.
Første gong eg såg namnet Elias Jung fekk eg to namneassosiasjonar. Ein gjekk i retning den nordnorske salmediktaren Elias Blix, den andre i retning den vidgjetne psykoterapeuten Carl G. Jung. Nå er det ikkje salmesong Elias Jung har på tapetet, men det er til tider ei viss sakral kjensle i uttrykket. Det er heller ikkje psykoterapi som står på programmet, men menneskesinnet er likevel ofte i fokus i tekstane. Så då var kanskje ikkje assosiasjonen heilt i det blå?
Eit år etter den store norske softrock-debatten kjem den San Francisco-baserte labelen Badman med ein dokumentasjon på at interessa for den slags musikk stadig lever. Dei har fått fjorten artistar med hovudtyngda av produksjonen sin på denne sida av 1990 til å spele inn kvar sin låt henta frå repertoaret til Los Angeles-kvartetten Bread.
Sommaren 1953 entrar ein ung lastebilsjåfør Memphis Recording Service (seinare kjent som Sun Studios) for å spele inn eit par låtar som bursdagsgåve til mor si. Han imponerer ikkje veldig, men dukkar likevel opp på nytt att eit par gonger til i løpet av det nærmaste året. Eigaren av platestudioet Sam Phillips byrjar etterkvart å fatte interesse for stemma til ungguten, og presenterer han for litt smørballade-materiale som han meiner kanskje kunne passe. Det funkar ikkje. 5. juli 1954 i ein pause av nokre ikkje altfor vellykka innspelingar byrjar den unge kvite mannen og bandet å leike med ein åtte år gamal blueslåt av Arthur Cudrup. Låta heiter That’s All Right Mama. Resten er musikkhistorie. Den svarte bluesen trer inn i den kvite verda ved hjelp av stemma, hårsveisen, overleppa og hoftene til Elvis Presley.
Då ein nokså animert Jokke i januar 1992 entra podiet for å ta i mot spelemannsprisen rett framfor nasa på den stavangerske parentesen The September When vart det støy i den norske tabloidverda. For slikt kan jo ikkje gå an, i alle fall ikkje midt i den store norske felleskosen. I november 2005 er fire Jokke-signerte låtar med på den P3/Spirit initierte topp 20 lista over «tidenes norske låt». Aller øvst tronar To Fulle Menn. Den som ler sist ligg dessverre seks fot under, og det har han gjort i fem år. Joachim Nielsen levde nemlig livet minst like agelaust som han skildra det i sine songar, og den 17. oktober 2000 pusta han inn Oslo-lufta for siste gong.
Så søla skvett og hårfeste vibrerar forsvarar denne høglytte gjengen frå Pittsburgh namnevalet sitt med solid margin. I ei energisk og vågal musikkhistorisk linje, som strekk seg frå Stooges via The Fall og Faith No More til Royal Trux, leverer dei ein kraftdose skitten, frenetisk og forvridd rock’n roll. Vokalist, låtskrivar og generell frontfigur Terry Glitter syng, rappar, gryntar, spyttar og skrik i kapp med brunstige gitar-riff, hardtslåande rytmikk og støyande avstikkarar.
Eg såg denne Jim Jarmusch-filmen ein gong. Den handla om ein William Blake (spelt av Johnny Depp) som blir jaga ut av byen Machine av ein flokk ugode innbyggjarar. Han vert såra, eller kanskje meir sannsynleg drepen. Her dukkar indianaren Nobody opp, og saman startar dei to ei reise. Frå Blake sin synsstad ei reise i den verkelege verda, medan Nobody, som ser på Blake som ånda til den vidgjetne diktar med same namn, oppfattar reisa som ein tur i eit meir åndeleg univers. Filmen heiter Dead Man.
Ja den kjærleiken, den kjærleiken. Den har blitt omtalt, omsunge, omfamna og spytta på, men ferdig med den blir vi nok aldri. Brisbane-fødte David McCormack er ikkje snauare enn at han hevdar å ha funne fram til The Truth About Love på si nyaste plate. Men sidan han samstundes velgjer å illustrere dette med ei kjøttøks i dunkelt lys, så gjer han det vel også klart at det ikkje er med finkirurgisk presisjon han har tenkt å gjennomføre prosjektet sitt.
Popkroken 