Ei skarpskodd popsonisk dissekering av kjærleiken og dens vesen.

  Ja den kjærleiken, den kjærleiken. Den har blitt omtalt, omsunge, omfamna og spytta på, men ferdig med den blir vi nok aldri. Brisbane-fødte David McCormack er ikkje snauare enn at han hevdar å ha funne fram til The Truth About Love på si nyaste plate. Men sidan han samstundes velgjer å illustrere dette med ei kjøttøks i dunkelt lys, så gjer han det vel også klart at det ikkje er med finkirurgisk presisjon han har tenkt å gjennomføre prosjektet sitt.

For underteikna, og for dei fleste andre her på berget også, vil eg tru, er David McCormack eit ukjent namn. The Truth About Love representerer likevel langt ifrå hans første pop-soniske steg. Mannen har ei fortid i fleire mindre kjente Australske band, og har også gjort eit par plater under eige namn før årets framstøyt. Eit framstøyt så friskt og melodisk skarpskodd at ein ikkje skal sjå bort ifrå at det kan ligge atskillig med velfunderte saker der han har trakka fram tidlegare også.

The Truth About Love er bygd opp av låtar som i sonisk skapnad spenner frå det varlege og over i det ganske så energiske og yppale, men som heile tida held hus innafor eit melodirikt poprock-distrikt. Ein kan høyre incitament frå store 60-tals pionerar som The Beatles og The Kinks, men kanskje eit vel så sterkt slektskap mot ferskare tone-sjonglørar som Ed Harcourt og Jarvis Cocker.

Fullstendig aleine om opplegget er McCormack slett ikkje, for med seg har han eit solid backingband. Andrew Lancaster er ansvarleg for både dei skarpaste gitartonane og fiffige programmerings-tiltak. Dei tre resterande i The Polaroids, rytmeseksjonen Dylan McCormack (bass) og Shane Melder (trommer) samt tangenttraktøren Cameron Bruce leverer også varene.

McCormack og gjengen hans startar friskt ved å legge lista nær melodiske rekordhøgder allereie i første omgang. Kryp over gjer dei også. For tittelkuttet smyg seg raffinert opp- og framover, frå ei sindig og eggande innleiingsfase og over i poptastiske dimensjonar med velplasserte strykarar, ryggradpirrande melodinerve og bitande meldingar; «love is like poison – it goes straight into your heart and that’s when all the blackouts start».

På det tekstlige planet svingar nok ikkje McCormack seg opp mot dei subtile poetiske høgdene som bysbarna i grandiose Go-Betweens har hatt for vane å gjere. For sjølv om han til ein viss grad har det same skeptiske og noko mistrøstige synet på tilværet som det Foster og McLennan har, lar han dette komme til uttrykk på eit noko meir grovkorna vis. Dermed blir den førnemnte kjøttøks-illustrasjonen, og andre vedlagte bilete av fyrstikker, startkablar og eksplosiv nokså treffande.

Tiltalande tonar frå den mildaste delen av poprock skalaen byr McCormack på i løfterike Who Can It Be?, viljesterke Woolloomooloo Sunset, ambivalente Who Could You Love?, og angerfulle Lonely. Frå den kvassaste delen av same skala kjem uforsonleg titulerte saker som If You Ever Leave Me (I Will Hunt You Down And Kill You) og I’m Going To Execute Your Ex-Boyfriend. Den første lever greit på eit tøft nok «yeah, yeah, yeah»-refreng. Den andre kjem bluesgroovy og bestemt mot ein for så i enden av kvart vers å eksplodere i ståpels-framkallande og frenetisk orgelekstase. Begge skildrar desperate og ikkje så lite suspekte tankar frå eit par ustabile sjeler. Både brennande lengsel og faktiske flammar omhyllar den fortvila skikkelsen i velfunderte Liquor Store. Medan Goodbye From Tomorrow er den vakre balladen som burde ha avslutta seansen.

Sanninga om kjærleiken har nok heller ikkje McCormack funne, heldigvis. Men i si jakt har han snubla over såpass med friske tonar at det var vel verdt forsøket.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)