14 forsøk på å hente noko næringsrikt ut av gamle brødoppskrifter.

  Eit år etter den store norske softrock-debatten kjem den San Francisco-baserte labelen Badman med ein dokumentasjon på at interessa for den slags musikk stadig lever. Dei har fått fjorten artistar med hovudtyngda av produksjonen sin på denne sida av 1990 til å spele inn kvar sin låt henta frå repertoaret til Los Angeles-kvartetten Bread.

Bread vert av mange rekna som det kanskje fremste symbolet på den mjukrocken som erobra hitlistene mot slutten av 60-talet og første halvdel av 70-talet. Over ein femårsperiode (1968-73) hadde dei nærmare ti låtar høgt plassert på dei amerikanske poplistene. Dei var elska, men også djupt hata av folk som såg på dei som antitesen av kva rock eigentlig skulle vere. Blant rockskribentar var legendariske Lester Bangs ein av få som omfamna bandet. I 2005 er det blitt slik at det nok er meir musikkpolitisk korrekt å tykkje om dei enn å mislike dei. Min personlege kjennskap til bandet har ikkje meir fundament enn det ein Anthology med 20 låtar kan gje, så ei altfor kategorisk meining omkring kva dei hadde å by på skal eg ikkje fremme. Berre slå fast at det er nok av velfunderte tonar der til at noko avskriving i alle fall ikkje kjem på tale.

Avskrive denne ferske tribute-plata vil eg heller ikkje gjere. Den er som slike plater flest ei blanding av tolkingar som er tru mot originalen, tolkingar som er vågale i forhold til originalen, tolkingar som trynar og tolkingar som nesten er betre enn originalen.

Av dei fire medlemene i bandet var det nok David Gates som stod fram som den med dei fremste låtskrivarevnene. Han komponerte dei fleste, dei mest populære og dei beste låtane til bandet. Gjennombrotslåta Make It With You nådde heilt til topps på listene, og er i Bread-tapping ein velsmurt, strykarfin og elegant affære. San Francisco psych-poparane i Oranger kuttar ut strykarane, men tilfører i staden låta ein attraktiv dose kaleidoskopiske gleder, og kjem avgjort ut på pluss sida. På pluss sida kjem også Josh Rouse med sin originaltru men ektefølte versjon av It Don’t Matter to Me. Med varleg rytmisk tyngde flyttar Paula Frazer nydelige Everything I Own eit hakk nærare countrysfærer og skapar ein levedyktig versjon. Særdeles godt frå det kjem også Rachel Goswell (Slowdive, Mojave 3) når ho i skjør dirrande stil, berre akkompagnert av Joe Light sin gitar og nennsame synth innput, syng balladen If. Mindre heldig er Call and Response sitt forsøk på å flytte Baby I’m-A Want You over i eit Carpentersk bossanova-distrikt. Medan Cake viser at gjærbakst er langt meir næringsrikt enn sukkerbrød i sin synthforvirrande og tafatte versjon av Guitar Man.

At Posies-karane har henta sin inspirasjon frå eit vidt spekter av poptone-leverandørar er ei kjent sak. At Bread er ein av kjeldene overraskar vel heller ikkje. Ken Stringfellow tar seg av ein av dei få låtane Gates og nestkommanderande James Griffin komponerte i lag. Down on My Knees høyrer med til dei mest energiske Bread-låtane. Stringfellow køyrer endå litt meir power inn i den, og matchar originalen. Jon Auer gjer ein folkrockaktig og tonevenleg sak kalla Games of Magic, men rotar seg inn i eit litt meiningslaust instrumentalparti i siste halvdel.

Det var ein del gnisningar og misunning i tilhøvet mellom Gates og Griffin. Noko som førte til at Bread vart oppløyst i 1973. Eit par forsøk på gjenoppliving vart også kortvarige av same årsak. Som nemnt var alle hitane komponert av Gates, men i kompaniskap med Robb Royer leverte også Griffin ei handfull sterke låtar. Ein av desse er Friends and Lovers, som Erlend Øye her gjer ein folksy, sparsam og i det heile veldig Kings of Convenience-slekta versjon av. Den aller beste Griffin/Royer låta er sannsynlegvis den orgeldrivande og Beatles-funky The Last Time. Einmannsbandet Holy Sons har grepe fatt i den og komme opp med noko heilt anna. I sakte intens mondur nyttar han brokkar av låta til å skape ein på sett og vis eggande og interessant affære.

Joda, gamle vennlegsinna oppskrifter kan stadig brukast, dei.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)