Upolerte kaktustonar frå Vestlandet. Slett ikkje ueffent, men energien og viljen er førebels litt større enn låtskrivarevna.
Spaghettirock, revolvarrock, tarantinorock, ørkenrock. Dette er nokre av sjangerbegrepa eg har registrert nytta i karakteriseringa av Tuco’s Lounge. Eg skal ikkje prøve meg på nye, dei nevnte skulle vel vere rimeleg dekkande.
Så velkomen til Kaktusland. Ein stad fleire norske band dei siste åra har søkt for å gje uttrykk for sin vrede, sin angst og sin lengsel. Nå er det langt til Kaktusland. Det er langt frå Stavanger, frå Oslo, frå Romerike og frå Bergen. Som så mykje anna her i verda ligg Kaktusland i Amerika.
Ja-ja, kvifor ikkje ula mot månen frå ein gold stein i Mojave, sova ut rusen på eit motel i Phoenix, bli galen i Tucson, eller bli merka av ulykkeleg kjærleik i Durango. Det er noko pirrande barskt og eksotisk over slike fantasiar, liksom. Det kan vel også illustrere det einsame mennesket sitt møte med det håplause, det brutale og det ugjestmilde. Ein kunne heilt sikkert ha laga liknande metaforar ved å ta utgangspunkt i nærare geografiske tilhøve, men westernkulturen har slått rot i psyken til mang ein nordmann så Arizona og New Mexico gjer nytten like så godt som Buskerud og Telemark. Om slikt derimot skal få sleppe igjennom som ekte vare kan nok likevel diskuterast.
Personleg har eg etter å ha køyrt ein del rundar med norske Kaktusland-asylantar kome fram til at det trass alt er dei innfødte som leverer den ektaste vara. Spesielt når desse er representert av band som Wall of Voodoo, Giant Sand, Calexico, Thin White Rope og Sixteen Horsepower. Deires tonar fangar på ulikt vis mystikken, uhyggen og intensiteten i det sørvestlige levesettet og det golde landskapet. Men sjølv om dei norske traktørane ikkje sit med same førstehandskunnskap skal vi ikkje avblåse dei heilt av den grunn. I fjor leverte Helldorado eit debutstykkje det stod ein viss respekt av, sjølv om spenninga som var der i starten dampa noko vekk etterkvart. Året før var Cinnamoon innom området og spankulerte ut ei debutskive det stadig er kjekt å høyre på. Emmerhoff og hans melankolske medsamansvorne har og trakka rundt der av og til. I år er det Tuco’s Lounge frå Bergen som inviterer på fest blant kaktusvridde tonar.
Ein upolert fest. Ein slik ein der revolvaren er lada, tørsten er sterk, whiskyen flyt, blodet brusar og tonen er barsk. I sterkare grad enn nokon av dei førnemnte norske banda plasserer Tuco’s Lounge seg sjølv i områda aust og sør for Los Angeles. Låttitlar som Mexican Standuff og Sheriff seier sitt, tekstar om basketak i skrinne landskap, hjertelause tilhøve, død, mismot og tapt kjærleik styrkar standpunktet, den utemja surfgitar-lyden og den kvasse vokalen set to streker under svaret.
Wide Load er Tuco’s Lounge sin debut i albumformat. Frå før har dei to-tre EPar samt eit dugande liverykte på CVen. Fire av spora på Wide Load har også vore representert på desse få-spors utgjevingane. Det viser seg at desse saman med eit par andre utgjer albumet sine sterkaste tilfeller. Noko som kanskje vitnar om at bandet førebels ikkje er skodd med altfor mange verkeleg gode låtar.
Det sentrale og beste innslaget er episke There Ain’t No God In Tuco’s Lounge. Ein ballade av langsom intensitet, dynamisk kraft, lengselsfulle gitarfigurar og overbevisande vokal. Dei kjem også bra i frå det i albumet sin andre ballade, den Madrugada-aktige Dog Gone. Den mest vanlige Tuco-framferda er like fullt av meir støyande grad, og det finst bra saker å plukke ned blant desse spora også. Innleiande Loaded seier barskt frå kor vegen går. Wall of Voodoo fikserte Mexican Standuff har eit tett og oppegåande driv. Medan Cave-dystre Sheriff tek for seg natt, djevelskap og dårlige tider på eit vis ein legg merke til.
Ubehandla og energisk, men til tider noko meloditamt. Kanskje bør det også på sikt vere ein ide å flytte denne kaktuskvardagen inn i meir lokale tilhøve. For særpreget sin del ville det i alle fall vore eit pluss.
5/10
Først publisert på Groove.no (i 2005)
Ved førre korsveg (albumet heitte Spooked, 2003) skildra eg The Transmissionary Six som skaparar av november-tonar. Slike tonar som akkompagnert av eit tiltakande mørke langsamt søker å forplante seg i hjerter og sinn. Bandet omgjev seg med mykje av den same auraen her på sitt tredje album også, men tilstanden er kanskje litt meir oktober denne gongen.
Heilt sidan tida med Fairport Convention på 60-talet har tonane til Richard Thompson vore rota i den engelske folk- og visetradisjonen. Han har rett nok ofte vore langt inne på rocken sine territorium, men aldri utan å ha med seg eit lite pust frå denne arven. På det nyaste framstøytet hans er pusten frå desse tonane sterkare enn på dei aller fleste av Thompson sine tidlegare album. Årsaka til at det kjennes slik ligg nok hovudsakelig i det bortimot heilakustiske lydbilete. Samstundes er han sikkert også farga av sitt live-prosjekt 1000 Years of Popular Music. For tonen i låtar som For Whose Sake? og Precious One kan ein nok gå mange hundre år tilbake for å finne spira til.
«Du kan rocke, men du må rocke på rette måten. Ikkje som Velvet Underground, men som Blink 182.» Slik skildrar Richard Swift sin gode venn batteristen Frank Lenz lyden av den amerikanske kristenrock-industrien. Swift og Lenz heva i fleire år lønna si som session-musikarar innan denne ultrakeisame musikksjangeren. Inntil dei ein dag fant ut at det rett og slett ikkje var verdt det. Istaden byrja dei å spele musikken som hadde surra i hovudet medan dei kjørte det dorske pliktløpet. Kanskje vert det mindre midlar til verdsleg gods av eit slik valg, men tonane dei omgjer seg med er rikare.
Matthew Ryan er ein singer/songwriter i americana-klassen frå Pennsylvania, av den høgst gjennomsnittlege sorten. Neilson Hubbard frå Mississippi har pleidd å uttrykke seg musikalsk i eit nedstemt folkpop-landskap, og har skapt eit og anna av absolutt godkjent karakter. Begge har vore aktive på platefronten sidan midten av nittitalet. No har dei eit fellesprosjekt på gang som dei kallar Strays Don’t Sleep.
På midten av nittitalet entra Will Johnson banen som den kreative krafta i det skranglete og popsøkande rockebandet Centro-Matic. Etter den tid har han ikkje ligge på latsida når det kjem til låtskriving og innspeling av musikk. Sju album pluss litt anna smårusk har det til nå blitt under Centro-Matic signaturen. I tillegg har han spelt in to soloalbum i eit meir nedtona og folksøkande lende. Og som om ikkje det skulle vere nok gav den sordinerte Centro-Matic utgjevinga South San Gabriel Songs/Music frå 2000 han ideen til endå eit prosjekt.
Hadde Monkey Tonk Matters vore ei plate gjort av ein 29 år gamal kar ifrå sørvestre deler av USA, hadde det ikkje vore uvørent å hevde at albumet var eit av dei beste med countryduft sidan Richmond Fontaine gjorde countryrocken ei stor tjeneste med sin Post To Wire seint i 2003. Nå er som kjent ikkje Sergeant Petter amerikanar. Han er nordmann, heiter egentlig Petter Folkedal og bur i Bergen. Derfor er det vel ikkje heilt lov å hevde slikt. Eller…?
Emil Nikolaisen er ein mann med ambisjonar, store ambisjonar. I sitt virke med band som Loch Ness Mouse og Silver har han fått utløp for nokre av desse. Men her på debutalbumet til Serena Maneesh smell han til for alvor, og spelar eit atskilleg dristigare og meir ustyrlig spel. Det er mykje lyd, og fuzz-pedalen er flittig nytta, så shoegazer samanlikninga dei har blitt tildelt er på eit vis forståelig. Den er likevel berre eit av fleire incitament for den raffinerte larmen til Serena Maneesh.
Meir enn noko anna er det dette eg kjem i hug når eg høyrer ordet Rosebud: Idet Charles Foster Kane drar sitt siste sukk i Orson Welles sin klassiske film Citizen Kane kan ein høyre og sjå eit «Rosebud» komme over leppene hans. Dette eine ordet blir utgangspunktet for eit blikk tilbake på livet til mannen. Eit liv i rikdom og tragedie. Kanskje er Rosebud eit sukk mot det som ein gong var, før grådigskapen tok skikkelig tak i han. Den gongen uskylda og ein kjelketur på ein vinterdag var lukka. Tida før knoppen blomstra og bevisste gjerningar, tilfeller, drifter og lumske lagnader førte livet inn på eit anna spor.
Det går vel an å seie at Rogue Wave lever opp til namnet sitt her på si andre plate. Som ei bølgje, ei stor og lumsk ei, driv dei fram i elegant og fredfull form for så brått å gå til åtak på brutalt vis. Allereie i første linje i første song set dei standarden for plata sin hovudstraum. «Are you hoping to get out of this mess?» spør sjefsbølgjar Zach Rogue med kraftig psykedelisk tyngde på siste ordet, dei neste linjene fylgjer i same form før refrenget kontrar litt som ei meir open og medgjerlig bølgje. Låta heiter Bird on a Wire og har ingenting med Leonard Cohen å gjere. På same tid som ein definitivt kjenner igjen den velfunderte poptonen frå debutalbumet Out of the Shadow (2002) høyrer ein også her at Rogue Wave har surfa seg inn i eit noko uroligare farvatn.
Popkroken 