Produktiv gjeng lar hannkatten Carlton komme til orde, i eit dvelande americana-landskap.

  På midten av nittitalet entra Will Johnson banen som den kreative krafta i det skranglete og popsøkande rockebandet Centro-Matic. Etter den tid har han ikkje ligge på latsida når det kjem til låtskriving og innspeling av musikk. Sju album pluss litt anna smårusk har det til nå blitt under Centro-Matic signaturen. I tillegg har han spelt in to soloalbum i eit meir nedtona og folksøkande lende. Og som om ikkje det skulle vere nok gav den sordinerte Centro-Matic utgjevinga South San Gabriel Songs/Music frå 2000 han ideen til endå eit prosjekt.

South San Gabriel er Centro-Matic gjengen i eit meir sobert og americana-farga landskap. Eit landskap der hendingane skjer sakte, og tida av og til står stille. Der ein gjerne lener seg tilbake og lar vinden frå prærien ule om kapp med ei svolten hyene, utan at ein løftar på hattebremmen eller tar handa vekk frå den halvlunkne ølflaska av den grunn. Både roen og fridomstrangen er viktig, men lar seg veldig lett undergrave når feminine dufter vert påtrengande.

Reknar vi med nemnte Songs er The Carlton Chronicles kvintetten frå Denton, Texas sitt tredje album under South San Gabriel signaturen. Og denne gongen har Will prøvd seg på noko såpass usedvanlig som å sjå ting frå ein katt sitt perspektiv. Ni låtar tar føre seg, i kronologisk orden, hannkatten Carlton si ferd frå kapitol til den tarpeiske klippe.

Berre akkompagnert av taktfulle el-gitartonar syng Johnson (med harmonihjelp frå ein Brent Best) yndefulle melodiliner i det innleiande nummeret Charred Resentment the Same. Bak dette fine ytre lurer det imidlertid lumske kattetankar. Carlton har nemlig peika ut sporven Ron som sitt neste måltid; «things will change for my pleasure, and things will change to your blackest fear, I will know from your feathers decorating my fair dreams.» I Predatory King Today gjer han kål på sporven, og konkluderer sarkastisk og fornøgd; «sad he lost the fight, but I know I’ll sleep well tonight.»

Carlton får ikkje den forventa reaksjonen hos eigaren sin. Så etter ei natt i hundehuset bestemmer han seg for å dra ut i verda. Han får så vidt snusen på eit hokjønn før hans nyfikne disposisjonar sørgjer for at han må overnatte i ein mørk garasje. Herfrå går det berre nedover med vår helt. Han skadar beinet og byrjar angre på heile utflukta. Tilslutt bit han hovmodet i seg og vender heim med halen mellom beina. Når vi møter han i den skjøre visa Sicknessing, er han ein sjuk og deprimert fyr, og hans siste ord er desse; «the physical terror encompassing me, the sweat from within, the quiver and shake, the mess on the bed, the slobber I make.»

Det fungerer også greitt å gløyme at dette er ein kattekrønike, og i staden føre teksten over mot mellommenneskelige handlingar. Då får ein smaken av eit eksistensielt samansurium av dødssynder, fridomstrang, smerte og nederlag.

Trommis Matt Pence er plassert relativt langt framme i lydbilete, utan at det rokkar særlig med kjensla av eit dvelande og skånsamt framstøyt. The Rookie Runs og I Am Six Pounds of Dynamite vaker kanskje nærast countrysfærer, medan Stupid Is as Stupid Does er det seige byggverket. Likefullt, den melodiske og dynamiske variasjonen låtane imellom er av subtil grad.

Når ein satsar alt på eit såpass avgrensa register som det South San Gabriel gjer, blir ein veldig avhengig av at tonen er tiltalande og atmosfæreskapande. Noko den absolutt er i dei aller aller fleste krokane av denne krønika.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)