Monthly Archives: september 2017

Sep29

The Dream Syndicate – How Did I Find Myself Here?

Posted on by
Standard

Gamle heltar drøymer seg slett ikkje bort.

Bilderesultat for dream syndicate how did i find myself here  Spørsmålet er sannsynlegvis høgst relevant. «How Did I Find Myself Here?» blir det spurd, av Steve Wynn. Midt inne i eit dugande suggererande bråk frå bandet hans, The Dream Syndicate. 29 år etter at han sist gav ut eit album med gjengen. Den gjengen. I alle fall nesten den gjengen.

På åttitalet gav The Dream Syndicate ut fire album med gitarrock som evna å bite seg fast i sjela (eller der omkring). Fulle av tonar som var komme til dei på ei skakkøyrt linje frå Velvet Underground via The Stooges til Television. Det er sikkert dei som vil hevde at eg tar munnen for full om eg utnemner deira to første album til å vere noko av det aller aller ypparste som er gitt ut av rock’n roll, anytime. Vel, eg gjer det likevel.

Ei liste, fem album:

  1. Medicine Show 10/10
  2. The Days of Wine and Roses 10/10
  3. Out of the Grey 8/10
  4. Ghost Stories 8/10
  5. How Did I Find Myself Here 7/10

Når The Dream Syndicate for første gong på ein mannsalder signerer ei plate er det altså til ein bak-katalog av skingrande kvalitet dei gjer det. Det går ikkje gale, på ingen måte gale, dei serverer ei plate som i kvalitet legg seg fint til rette like i bak-kant av det siste dei gjorde på åttitalet. Eller kanskje ikkje fint til rette er dei rette orda. For den gjer bra lyd frå seg der den ligg. Den einaste nye i laget skal ha si del av skulda for det. Gitaristen Jason Victor (som også har spelt i Steve Wynn sitt backingband Miracle 3) får bra fyr på gitaren sin undervegs, alvorleg bra fyr. Den gode gamle dynamiske rytmeduoen Dennis Duck (trommer) og Mark Walton (bass) døsar ikkje akkurat av dei heller forresten. I lag held dei låt etter låt bra i gang med rett så suggererande groovy takter. Og midt i dette glødar det naturleg nok bra av frontmann Wynn også.

Spesielt bra blir det når Wynn med snerr i tonefallet er å finne sentralt i låta Out Of My Head. Eit stimulerande stykke rock’n roll, med ilskne og viltre gitartonar eit inspirert groove og ein songar som skildrar vegen ut av ein klaustrofobisk situasjon. På same stimulerande nivå, midt i ein vegg av psykedelisk gitarståk, veltar låta 80 West seg framover. Ein av desse songane der Steve Wynn viser til noko muffens som har skjedd, utan å avsløre nøyaktig kva. Men ein sitt ikkje akkurat igjen med eit inntrykk av at det er noko vidare oppbyggeleg – «Something happened out on 80 West, I’m not turning back».

Elles må det vel seiast å vere bra kaliber over den psykedeliske gitarveggen rundt Glide. Og Like Mary dukkar opp med rolegare soniske utfall enn låtane som ligg kring den, som ei vise, ei trist og melodramatisk ei, om ei kvinne som livet ikkje har vore snill med. Så snilt har vel heller ikkje livet vore med den fortapte sonen som dukkar opp i tittelkuttet. Dukkar opp, og som tittelen seier, undrar seg over korleis han har hamna i uføret. I ei låt som gyngar seg i gode funky former forbi 11 minuttars-streken. Luftige former også, med ein liten bite psykedelisk jazz i seg. Og så dukkar Kendra Smith opp. I låta som kjem etterpå. Heilt til slutt. Og som veldig så høveleg ber tittelen Kendra’s Dream. Kendra Smith som var bassist (og litt songar) på det aller første albumet til Dream Syndicate. Med si djupe røyst syng ho ein song det skimrar ganske så mektig av. Og eg tenker Nico. Men eg tenker ikkje at ringen nødvendigvis er slutta. Om ei plate som definitivt har fleire verdiar enn dei reint nostalgiske.

7/10

TIDAL: THE DREAM SYNDICATE – HOW DID I FIND MYSELF HERE?

http://www.youtube.com/watch?v=zFdZqMPjYls

Sep21

The National – Sleep Well Beast

Posted on by
Standard

The National tar ein liten venstresving utan å kødde for mykje med sitt eige medrivande vesen.

  «I have dreams of anonymous castratti singing to us from the trees». Eg skal ikkje påstå at det berre er Matt Berninger som kunne ha komme opp med ei slik linje. Det ville eg jo ikkje hatt dekning for. Men eg vil påstå at linja føyer seg inn i rekka av besynderlege linjer eg gjennom åra er blitt vant med at songaren i The National kjem opp med, skriv ned, og syng. Utan at det gjer den minste ting sjølvsagt. Nett denne linja utgjer starten på tredje vers i songen Dark Side of the Gym. Dei to første versa er to scener med fleire års mellomrom. I den første scena blir songens forteljar avvist av ei ung kvinne. I den andre er det songens forteljar som vender ryggen til den nå ikkje så unge kvinna. I refrenget som krøllar seg rundt versa blir det sunge med empatisk røyst «I’m gonna keep you in love with me for awhile». Og det varmar og kling vennleg, og det er sjølvsagt ikkje vondt å høyre på. Og så kjem tredje og siste vers og songaren tar oss plutseleg med inn i noko heilt anna. Kan det virke som. Til draumar som ikkje berre handlar om kastratsongarar, men også om «the first man and the first lady singing to us from the sea».

Sleep Well Beast, The National sitt sjuande album, er blitt til medan amerikanarane dreiv å valte seg ny president. Dei fem medlemane i The National er erklærte demokratar. Dei spelte på eit par valkamptilstellingar for Barack Obama i 2012. Det er kanskje ikkje ein umogeleg tanke å tenke at det kan vere Barack og Michelle Obama som syng frå havet i draumen til songaren. Det er heller ikkje umogeleg å tenke seg at tankar som blir tenkt og ord som blir sunge her og der på Sleep Well Beast er noko påverka av dei nåverande politiske tilhøva i USA. Ein av songane opplever eg i alle fall at går ganske så hovudstups inn i det. Matt Berninger skreiv etter seiande teksten til Turtleneck i etterdønningane av sjokkbølgja som ramla innover dei på valdagen i november 2016. Turtleneck er med fleire mils avstand den mest aggressive låta på Sleep Well Beast. Den kjem midt i løypa som eit tre minuttars høgst nødvendig sonisk og verbalt åtak. Bit frå seg frå første tone og viser deretter ingen nåde. Det er absolutt ikkje ein klassisk protestsong. Slikt driv ikkje Berninger med. Han vrenger heller på ei gammal Cohen-linje: «The poor they leave their cellphones in the bathrooms of the rich». Før han rettar blikket mot dei som har valt seg ny president og snerrar «everything they switch to is just another man in shitty suits», og sukkar oppgitt «this must be the genius we been waiting years for, oh no,», før han hiv seg inn i eit kokande refreng – «this is so embarrasing, ah, we’re pissing fits». Medan groovet går grundig og gitarane til tvillingbrørne Aaron og Bryce Dessner vrir seg høglytt. Slik er det nødvendigvis ikkje på resten av albumet, med gitarane altså.

I sonisk skapnad er Sleep Well Beast eit steg ut til venstre i forhold til løypa The National har fylgt sidan gjennombrotsalbumet Boxer. Ei fruktbar hending på vegen mot denne plata var skisser og tonar Dessner-brørne tok med seg frå eit musikkevenement dei deltok på i Berlin i fjor. Der dei spesielt lot seg inspirere av electronica-duoen Mouse On Mars. Det er ikkje det at The National ikkje har krydra stoffet sitt med elektroniske lydar før, men det har ei lausare, friare og meir eksperimentell form denne gongen. Og det er meir av det. Og det er absolutt ikkje øydeleggande. Ikkje minst er det det motsette av øydeleggande i songen som ber tittel I’ll Still Destroy You. Songen der den elektroniske faktoren kanskje er aller sterkast til stades. Med sine intrikate og kryssande synthløp og maskinelle hyperbeats i dialog med trommis Bryan Devendorf sin halvskakke rytmepuls, og ikkje minst sin avsluttande crescendo, kjem låta ut som eit av høgdepunkta på plata. Men også takka vere måten Matt Berninger syng seg gjennom den på. Frå at han kikkar ned og inn i sjela og sakte halvsyng sjølvransakande linjer som «I have helpless friendships and bad taste in liquids» til han andre stader får songen til å svaie i ein melodisk bris, og mellom anna syng «this one like your mother’s arms when she was young and sunburned in the 80’s».

Det er ikkje opplagt og fram i dagen kor Matt Berninger vil hen med alt han syng. Slik har det aldri vore. Men han har ein formuleringsevne som vekker interesse, og som gjer at eg fylgjer han. Eller rettare sagt: prøver å fylgje han. Det er noko gjenkjenneleg der og det er noko mystisk der. Ein ganske så perfekt kombinasjon det. Forhold, parforhold, mellommenneskelege tilhøve. Slikt går att, i song etter song. Og då oftast skildringar av slikt som knirkar og ikkje heilt går i hop lenger. Kona hans Carin Besser står som medforfattar på alle spor denne gongen. «You said we’re not so tied together, what did you mean?» har dei to fått songaren til å spørje innleiingsvis. «I don’t need you, besides I barely ever see you anymore» slår han fast ved neste korsveg. «I’ve been trying to see where we’re going, but you’re so hard to follow» lyde eit lite hjartesukk ein annan stad. «It’s nobody’s fault, no guilty party, we just got nothing, nothing left to say» lyde det vagt resignert i ein fjerde song. Og eg vil hevde at sitatutvalet mitt er representativt. Men det er etter seiande på ingen måte ei skilsmisse i emning som vert skildra her. Eg tenker heller vi seier det slik at Matt og frua på usentimentalt og poetisk vis dukkar ned i samlivets kjemiske utfordringar. Slikt som at ein pluss ein ikkje nødvendigvis blir akkurat to, og at alt derfor går opp. Slikt som at det går ikkje an å vike unna ambivalensen. Slikt som at forventningar slett ikkje alltid blir innfridd. Ja slikt, men samstundes, og som sagt, desse tekstane driv så definitivt bort frå tosemda også. For eksempel inn dit søvnen og draumane er.

The System Only Dreams in Total Darkness var den første songen The National gjorde kjent frå albumet. Med sitt rastlause driv, sine korte gitarriff som konsist skjer inn i melodiløpet, og si både skarpe og luftige form hadde den, og har den, National-klassikar gravert inn i seg. Med ei absolutt økonomisert mengd av ord teiknar Berninger eit dirrande bilde av ei stor uro. Ei uro som kan komme frå fleire hald. Som ikkje blir tydeleg plassert. Ei dugande oppskrift på å halde lyttaren i ande det. Noko eg for så vidt kunne ha sagt om fleire låtar her, for ikkje å seie fleirtalet av låtane her. Den fengande Day I Die, med sine referansar til ein onkel som har vore i National-bildet før (Val Jester, på albumet Alligator). Den milde og vakre pianoballaden Carin At the Liqour Store, som ikkje berre er mild. Det lumre nummeret Walk it Back (som eg opplever prøver å seie eit og anna vindskeivt om klimasaka). Og så tittelkuttet då. Som kjem heilt til slutt, og vel er noko av det mest eksperimentelle The National har komme opp med nokon gong. Lydar som gnikkar og gnir seg i ikkje utprega tonale former, og ein songar som ikkje tyr til dei mest melodiske av strofer. Ein song full av uro, ei uro som ikkje legg seg til ro med songarens avsluttande godnatthelsing «I’ll still destroy you someday, sleep well beast. You as well, beast». På ei plate som dirrar også etter at den er ferdig. Uroleg bra.

9/10

TIDAL: THE NATIONAL – SLEEP WELL BEAST

Sep15

LCD Soundsystem – American Dream

Posted on by
Standard

Eit comeback som finn groovet og det evige løftet, slik LCD Soundsystem er til for å gjere.

  «You should be uncomfortable». Med desse orda avsluttar LCD Soundsystem sin frontmann James Murphy songen Other Voices. Det er ord som visstnok har ein konneksjon til ein samtale Murphy hadde med David Bowie ikkje så lenge før sistnemnte døydde. LCD Soundsystem var då eit oppløyst band, og hadde vore det sidan Murphy med brask og bram annonserte det i forkant av ein konsert i Madison Square Garden i 2011. I samtalen ymtar Bowie frampå om at Murphy kanskje skulle vekke bandet til live igjen. Murphy seier noko slikt som at det kjennes merkeleg å tenke i dei banar. «Does it make you uncomfortable» spør Bowie. Murphy drar på det, med eit langt usikkert «yeah». «Good» svarar Bowie, «if you’re not uncomfortable then you’re not doing anything». Og James Murphy si gjenforeining av LCD Soundsystem var på skinnene.

American Dream er ikkje eit knuslete comeback. American Dream er ikkje eit gaul frå feterte stjerner som burde visst betre. American Dream er verken for mykje eller for lite. American Dream kretsar inn mot LCD Soundsystem sitt indre groovy, ekspanderande og postpunk-melodiske vesen og leverer med skinande relevans. American Dream er LCD Soundsystem sitt fjerde album og det tøtsjar storleiken til dei tre føregåande.

Som musikkprosjekt flest kjem heller ikkje LCD Soundsystem utav ingenting. Nå 47 år gamle James Murphy er ein ektefølt fan av musikk som har spelt ei rolle dei siste 50-60 åra. Frå Velvet Underground til kraut til postpunk til techno. Han slår det forresten meir enn klart fast i den smått sarkastiske og fantastiske sjølvmeldinga av ein debutsingel han kom med for 15 år sidan, Losing My Edge. Eit namnedroppande nummer av ein anna verden. Og så kan ein jo trekke fram tre blad David då. Bowie sin innverknad på Murphy handlar sjølvsagt om mykje meir enn den nemnte samtalen. Den andar i mang ein Soundsystem-tone. Der finn eg også David Byrne. I Murphys røyst og i det postpunkfunky drivet. Og så er det David Homes då. Mannen som ved inngangen til 00-talet gav ut det barske og funky electronica albumet Bow Down To the Exit Sign. James Murphy luska rundt i kulissane under innspelingane av nett den plata, og har sjølv uttalt at Holmes si «ja eg berre gjer det»-innstilling hadde ein direkte innverknad på at han sjølv heiv seg ut i det. Heiv seg ut i det og miksa i hop slikt han likte.

LCD Soundsystem var meir punk på det doble debutalbumet enn på American Dream. Og meir eklektisk. Og andre plata har det euforiske glansnummeret All My Friends og den krakilske balladen New York, I Love You But You Bringing Me Down. Men jaggu har American Dream sitt å by på også. Her finn eg jo Tonite. Ein song der Murphy syng i Byrne-leia og det soniske tar ei medrivande funky ferd tufta på yppig monotoni og ein karakteristisk suggererande ekspansjon. Ein offensiv sak om det å eldast. Utan at Murphy er klar og tydeleg på korleis slikt fortonar seg. Personleg opplever eg det som at han er meir over mot ei humørfylt enn ei depressiv tilnærming. Som i linjer som desse: «all the hits are saying the same thing, there’s only tonight, man, life is finite, but, shit it feels like forever».

I hælane på Tonite kjem Call The Police, og plasserer seg i eit heftigmektig og ikkje heilt ukjent LCD Soundsystem lende. I nabolaget til All My Friends. Litt som Arcade Fire på ein veldig god dag, med eit snev av Heroes, og eit løft som løftar og løftar. Å kalle den suggererande er eit understatement. Å seie at Murphy nyttar dei sju minuttane songen varer til å teikne eit fredfullt bilde av samtida vil vere ei løgn. Her handlar det om mistrua og angsten og kampen som går føre seg der ute. I gatene, i maktkorridorane, på twitter, i kommentarfelta. Han syng om «a full blown rebellion», ei motmakt av undertrykte som vil «drive you from your hoary halls of gold». Eit åtak av dimensjonar.

Tittellåta har ei anna gangart. Den kjem i luntetempo og er fyldig på synth-svingingar. Ein ballade, i ei melodisk drakt eg meiner har ein viss Okkervil River-tøtsj. Der Murphy tematiserer uroa som vaknar til liv idet ein vaknar opp ved sida av ein framand på ein framand plass. Ni minuttar lange How Do You Sleep? handlar om noko heilt anna. Det blir sagt at den handlar om James Murphy sitt forhold til sin tidlegare venn og samarbeidspartnar Tim Goldsworthy. Det er visstnok ikkje eit bra forhold lenger. Men eg opplever ikkje songen som eit eintydig hatsk åtak. «I must admit: I miss the laughing but not so much you» lyde ei av linjene med ein viss nyanse i seg. Det er fleire slike. Songen har forresten eit fullt ut allmenngyldig vesen. Og eg høyrer ein lengt i tonen, der den veks seg fram frå ein ledug dans til ein mektig påle.

James Murphy er den svorne musikkfanen som jobba i platebutikk, var dj, spelte i skrotete band, og som til slutt fant fram til gullåra. I det vemodige og sterke postpunk-nummeret I Used To ser han tilbake til byrjinga, den gongen han «used to wait all night for the rock transmissions». Kanskje dukka Lou Reed opp, eller Leonard Cohen, eller Alan Vega. Dei er alle døde nå. Og fleire med. Noko James Murphy sjølvsagt ikkje er upåverka av. Han er innom det på plata. Nemnte Vega er med tvers igjennom opningssporet Oh Baby, der det dansar ganske nær opp til Suicide sin Dream Baby Dream. Og når skjermen til slutt går i svart, og natta er total, og tonane flyt elegisk, då heiter songen Black Screen, og er ein audmjuk hyllest til David Bowie. Frå ein ukomfortabel fan, som absolutt gjorde rett i å kalle bandet sitt til live igjen.

8/10

TIDAL: LCD SOUNDSYSTEM – AMERICAN DREAM

Sep4

EMA – Exile In the Outer Ring

Posted on by
Standard

Desperate tonar om desperate tilstandar.

  «I wanna destroy, I wanna destroy, I wanna destroy, …» syng Erika M. Anderson. «I know the rage that’s in me, but I’m just what yoy made me» syng Erika M. Anderson. «Angel why you gotta be so tuff?» spør Erika M. Anderson. Ja det ulmar eit sinne utav mange av songane på Exile In the Outer Ring. Ikkje songaren sitt sinne. Ho er midlertidig rolleinnhavar eller formidlar. Folka som kjem til syne i songane hennar er av dei som i november 2016 var med å stemme Donald Trump inn i presidentstolen. Dei blir verken hudfletta eller tatt fint på. Ho stiller dei i eit rått lys men med ein straum av empati sivande rundt dei.

EMA er altså initialane til Erika M. Anderson. Exile In the Outer Ring er det tredje EMA-albumet. Etter nokre år og tre album med det eksperimentelle folkrock-bandet Gowns solodebuterte dama med albumet Past Life Martyred Saints i 2011. Ei plate der gitaren kan komme inn varleg og akustisk, men det er ikkje det som pregar den. Det er ei plate med skarpe psykedeliske kantar, der gitaren og andre lydkjelder ofte hentar fram sitt støyande vesen. Og det handlar om sex og kropp og vald og religion. Og det brenn, av elektrisk raseri. I eit sonisk sett luftig bilde. Uttrykket ber ei gjeld både til Sonic Youth, PJ Harvey og Cat Power, men kjem definitivt ut som EMA-original. Tre år seinare dukka dama opp med albumet The Future’s Void. Temaet der krinsar rundt internett og cyberpunk. Slett ikkje upassande då at ho denne gongen kler songane i eit meir maskinelt uttrykk. Synthesizeren dominerer over gitaren, og gjer det med stridige tonar. Groovet er seigt, lydbildet er større, og opphavskvinna har gått vidare.

I sonisk utforming har Exile In the Outer Ring med seg lyden av både debutalbumet og oppfølgjaralbumet. Samstundes som eg høyrer ei Erika M. Anderson som ikkje står stille. Som både klorar i kjerna av sitt eige vesen og søker rundt i utkanten av det, og skaper sitt sterkaste album til nå.

Outer Ring er hennar begrep for forstadane ein finn rundt byane. Her møtest kulturar, her møtes, og bur, dei som har flytta ut av sentrum fordi det blei for dyrt der, og dei som har søkt mot byen fordi det ikkje fanst jobb lenger på staden dei vaks opp. Erika M. Anderson har dei siste åra budd i Portland, Oregon, men ho vaks opp i Fargoland. Heilt presis i Sioux Falls i Sør-Dakota. Slik eg høyrer Exile In the Outer Ring handlar albumet like så mykje om folka derifrå som det handlar om storbyens forstadar. Folk frå ulike byar, tettstadar og præriehus rundt omkring i den amerikanske midtvesten.

For seven years i let you waste me
Before I could finally face it
Seven years of isolation
Seven years

Opningssporet 7 Years svevar fram på ei ganske så vennlegsinna synth-bølgje. Erika syng i nærleiken av engleaktig, vakre tonar med vemod i seg. Og ord som får meg til å tenke på bibelens forteljing om dei sju uåra. Her kan dette vel tolkast inn i armoda og arbeidslausheita som har råka så breitt i Midtvesten. At mange då ser håp om sju gode år med å plassere ein slesk bustadhai frå New York i presidentstolen er like uforståeleg for EMA som for mange andre. Men når du er «down and out» og «everyone thinks you’re worthless», då er situasjonen desperat. I albumets spretne «poplåt» Down and Out er det mykje empati i spel. Empati for den desperate, blanda med det lett undrande spørsmålet «what are you hoping for?».

Nå har dama fortalt i intervju at alle låtane på albumet var ferdigskrivne før Trump blei valt til president. Så ein direkte reaksjon på tilstanden i USA dei siste 8-9 månadane er dette ikkje. Det sentrale nummeret Aryan Nation er like fullt skummelt aktuelt. I ei drivande form, der synth og gitar skurrar og kastar flengjer i frå seg, syng Erika i tilnærma snerrande «Thurston Moore-style» om unge menn som samlar seg «outside of the casino». Med eit raseri i ryggmargen og eit hat i skallen. «In their eyes are things that you and I could never know» slår EMA fast.

EMA driv også med multimediaprosjekter. Eit av desse, der ho miksar kunstinstallasjon, musikk og VR-teknologi, ber namnet I Wanna Destroy. Noko som også er tittelen på albumets mest gitarorienterte nummer. Eit definitivt aggressivt stykke musikk om «the kids from the void». Sånn elles er nok synthesizeren den mest sentrale lydkjelda på albumet. EMA finn fram til den rå og skurrande tonen i instrumentet og gjer songane eit frenetisk uttrykk. Samstundes som ho skaper rom og får fleire av songane til å framstå ganske så nakent. Blood And Chalk til dømes. Den melodisk og vemodsvakre Blood and Chalk, om ein skikkelse som er kapitulasjonen nær. Ein song som startar heilt nede i det varlege og som nesten umerkeleg veks inn i ei kort lita støybye før den tonar ut, dirrande, utan større fakter. Breathalyzer sig på si side fram oppå eit disharmonisk industrielt uttrykk med ein god dose luft rundt seg. Ein song eg forresten opplever aldri så lite humoristisk. For er det ikkje eit lite glimt i auga til EMA når ho (i eit PJ Harvey-slekta melodiunivers) skildrar ein sexdebut på ein parkeringsplass der ute i Midtvesten ein stad? – «I feel so hot I feel so heavy, I’m in the backseat of the Camry … but when we start he wasn’t walking steady».

Det er vel vanskeleg å karakterisere Exile In the Outer Ring som ei optimistisk plate. Den er nok meir i slekt med det motsette. Men den store uløyselege håpløysa er det vel heller ikkje som står på programmet. «It’s hard to say where the darkness begin» ytrar EMA heilt mot slutten, «It’s possible that it’s coming from inside you» legg ho til. Og det er vel i tilfelle ikkje heilt umogeleg å gjere noko med?

8/10

TIDAL: EMA – EXILE IN THE OUTER RING