Eit comeback som finn groovet og det evige løftet, slik LCD Soundsystem er til for å gjere.

  «You should be uncomfortable». Med desse orda avsluttar LCD Soundsystem sin frontmann James Murphy songen Other Voices. Det er ord som visstnok har ein konneksjon til ein samtale Murphy hadde med David Bowie ikkje så lenge før sistnemnte døydde. LCD Soundsystem var då eit oppløyst band, og hadde vore det sidan Murphy med brask og bram annonserte det i forkant av ein konsert i Madison Square Garden i 2011. I samtalen ymtar Bowie frampå om at Murphy kanskje skulle vekke bandet til live igjen. Murphy seier noko slikt som at det kjennes merkeleg å tenke i dei banar. «Does it make you uncomfortable» spør Bowie. Murphy drar på det, med eit langt usikkert «yeah». «Good» svarar Bowie, «if you’re not uncomfortable then you’re not doing anything». Og James Murphy si gjenforeining av LCD Soundsystem var på skinnene.

American Dream er ikkje eit knuslete comeback. American Dream er ikkje eit gaul frå feterte stjerner som burde visst betre. American Dream er verken for mykje eller for lite. American Dream kretsar inn mot LCD Soundsystem sitt indre groovy, ekspanderande og postpunk-melodiske vesen og leverer med skinande relevans. American Dream er LCD Soundsystem sitt fjerde album og det tøtsjar storleiken til dei tre føregåande.

Som musikkprosjekt flest kjem heller ikkje LCD Soundsystem utav ingenting. Nå 47 år gamle James Murphy er ein ektefølt fan av musikk som har spelt ei rolle dei siste 50-60 åra. Frå Velvet Underground til kraut til postpunk til techno. Han slår det forresten meir enn klart fast i den smått sarkastiske og fantastiske sjølvmeldinga av ein debutsingel han kom med for 15 år sidan, Losing My Edge. Eit namnedroppande nummer av ein anna verden. Og så kan ein jo trekke fram tre blad David då. Bowie sin innverknad på Murphy handlar sjølvsagt om mykje meir enn den nemnte samtalen. Den andar i mang ein Soundsystem-tone. Der finn eg også David Byrne. I Murphys røyst og i det postpunkfunky drivet. Og så er det David Homes då. Mannen som ved inngangen til 00-talet gav ut det barske og funky electronica albumet Bow Down To the Exit Sign. James Murphy luska rundt i kulissane under innspelingane av nett den plata, og har sjølv uttalt at Holmes si «ja eg berre gjer det»-innstilling hadde ein direkte innverknad på at han sjølv heiv seg ut i det. Heiv seg ut i det og miksa i hop slikt han likte.

LCD Soundsystem var meir punk på det doble debutalbumet enn på American Dream. Og meir eklektisk. Og andre plata har det euforiske glansnummeret All My Friends og den krakilske balladen New York, I Love You But You Bringing Me Down. Men jaggu har American Dream sitt å by på også. Her finn eg jo Tonite. Ein song der Murphy syng i Byrne-leia og det soniske tar ei medrivande funky ferd tufta på yppig monotoni og ein karakteristisk suggererande ekspansjon. Ein offensiv sak om det å eldast. Utan at Murphy er klar og tydeleg på korleis slikt fortonar seg. Personleg opplever eg det som at han er meir over mot ei humørfylt enn ei depressiv tilnærming. Som i linjer som desse: «all the hits are saying the same thing, there’s only tonight, man, life is finite, but, shit it feels like forever».

I hælane på Tonite kjem Call The Police, og plasserer seg i eit heftigmektig og ikkje heilt ukjent LCD Soundsystem lende. I nabolaget til All My Friends. Litt som Arcade Fire på ein veldig god dag, med eit snev av Heroes, og eit løft som løftar og løftar. Å kalle den suggererande er eit understatement. Å seie at Murphy nyttar dei sju minuttane songen varer til å teikne eit fredfullt bilde av samtida vil vere ei løgn. Her handlar det om mistrua og angsten og kampen som går føre seg der ute. I gatene, i maktkorridorane, på twitter, i kommentarfelta. Han syng om «a full blown rebellion», ei motmakt av undertrykte som vil «drive you from your hoary halls of gold». Eit åtak av dimensjonar.

Tittellåta har ei anna gangart. Den kjem i luntetempo og er fyldig på synth-svingingar. Ein ballade, i ei melodisk drakt eg meiner har ein viss Okkervil River-tøtsj. Der Murphy tematiserer uroa som vaknar til liv idet ein vaknar opp ved sida av ein framand på ein framand plass. Ni minuttar lange How Do You Sleep? handlar om noko heilt anna. Det blir sagt at den handlar om James Murphy sitt forhold til sin tidlegare venn og samarbeidspartnar Tim Goldsworthy. Det er visstnok ikkje eit bra forhold lenger. Men eg opplever ikkje songen som eit eintydig hatsk åtak. «I must admit: I miss the laughing but not so much you» lyde ei av linjene med ein viss nyanse i seg. Det er fleire slike. Songen har forresten eit fullt ut allmenngyldig vesen. Og eg høyrer ein lengt i tonen, der den veks seg fram frå ein ledug dans til ein mektig påle.

James Murphy er den svorne musikkfanen som jobba i platebutikk, var dj, spelte i skrotete band, og som til slutt fant fram til gullåra. I det vemodige og sterke postpunk-nummeret I Used To ser han tilbake til byrjinga, den gongen han «used to wait all night for the rock transmissions». Kanskje dukka Lou Reed opp, eller Leonard Cohen, eller Alan Vega. Dei er alle døde nå. Og fleire med. Noko James Murphy sjølvsagt ikkje er upåverka av. Han er innom det på plata. Nemnte Vega er med tvers igjennom opningssporet Oh Baby, der det dansar ganske nær opp til Suicide sin Dream Baby Dream. Og når skjermen til slutt går i svart, og natta er total, og tonane flyt elegisk, då heiter songen Black Screen, og er ein audmjuk hyllest til David Bowie. Frå ein ukomfortabel fan, som absolutt gjorde rett i å kalle bandet sitt til live igjen.

8/10

TIDAL: LCD SOUNDSYSTEM – AMERICAN DREAM