I eit moderat og smidig modus lirkar Brooklynkvintetten nok ein gong fram ei plate som vinn i det lengre løp.

8

Der var den du, den sjette plata til The National. Trouble Will Find Me har dei funne på å kalle den, og til slutt fant den meg. Eller vi fant kvarandre. Det har i grunn alltid vore litt trøblete det der. Dei virkar alltid noko grå og traurige sånn i starten, desse platene til The National. Dei krev sine rundar, tre, fire, fem, seks. Og så med eitt skjer det ei openbaring, gode ting trer fram.

Ja Trouble Will Find Me har dei funne på å kalle den, det kunne dei vel for så vidt ha kalla alle platene sine. «When I walk into a room I do not light it up. Fuck» syng songaren. Og eg tenker at den var ikkje så heilt utypisk den du. «I don’t need any help to be lonely when you leave me» syng han også, denne songaren. Ja den er nok ny den linja der, tenker eg, men du verden den har sine slektningar. Strødd utover fem album eg har lært meg å halde umåtelig kjære. Eg klarar ikkje finne grunnar til å ikkje inkludere dette sjette i klubben.

The National er framleis det same bandet som debuterte med eit sjølvtitulert album i 2001, og dei er det ikkje. «If I forget you, I’ll have nobody left to forget» song Matt Berninger den gongen. Det er klart han kunne ha sunge det i dag også. To år seinare titulerte bandet si andre plate for Sad Songs For Dirty Lovers. Det kunne også ha vore tittelen på alle platene som har komme sidan. Og så er det tonen då, dei har på ingen måte snudd ut og inn på den sidan dess. Men, det var vel noko alt-country der ein gong som eg høyrer lite av i dag. Synthesizerane eg kan skimte lyden av sånn dann og vann no for tida kan eg ikkje minnast var der den gongen. The National gjer ting, tar sjansar, i dag, som var framande for dei for ti år sidan. Men vi er på det subtile plan no. Revolusjonerande endringsprosessar er for andre. Utvikling er ein langsam manøver, i tilfellet The National.

Suksessen kom ikkje til dei i eit stormande tempo heller. Det byrja vel så smått med fantastiske Alligator. Men sånn for alvor byrja det nok med ein song om eit Fake Empire, i det herrens år 2007, og plata den var på, The Boxer. Suksessen kom snikande inn i livet deira, og gjorde at femten til tjue tilhøyrarar i ei lita kneipe ned ei trapp vart til eit tusentals på innsida av breie dører. Her kunne ting fort ha gått gale. Det har vi vore vitne til mang ein gong. Musikken til The National har også i seg ei kjelde til trøbbel på dette planet. Dei kunne blitt eit anthem-band. Dei kunne ha byrja å brusa med fjæra og banka sakene inn med fyndige bevegelsar. Slik har det ikkje gått, fordi dei veit å halde att. Det er framleis noko prisverdig nøysamt og diffust ved dei.

Eit brødrepar dannar rytmeseksjonen. Scott Devendorf med bassgitaren er den stødige, og bandets mest anonyme kraft, men han er på pulsen til broren. Og det er pulsen sin det. Bryan Devendorf kan drive saktegåande tonar framover med tempofiksert tromming, eller han kan ta intrikate skritt på utsida av god taktskikk. Ein vil oppleve det som ei utfordring å prøve å klappe i takt med hans rytmegang. Men du verden som det denne trommisen foretar seg heile tida er i låtas teneste. Eit anna brødrepar, eit tvillingpar, står der med kvar sin gitar. Bryce og Aaron Dessner har mange jern i elden. Begge har dei formell musikkutdanning. Bryce har sine prosjekt inn i dei smalare sfærar av musikkverda. Aaron har bygd studio i garasjen sin, og har ytt produksjonshjelp til fleire plateinnspelingar dei siste åra. Som gitaristar i The National er dei på harmonisk talefot og i utfyllande diskusjonar, både grumsete og svalande. Femtemann i kvintetten, songaren Matt Berninger, har ingen bror.

Eller jo, forresten, han har ein bror. Ein ni år yngre bror. Som elskar heavy metal og horrorfilmar, og synst indierock er noko pretensiøst dill. Ein god bror. I 2010 vart Tom Berninger invitert med som roadie på High Violet-turneen. Han tok med seg eit kamera, og nytta høvet til å lage ein film. Om seg sjølv, og livet i kulissane rundt eit rockeband på tur. Det har også blitt ein film om The National. Mistaken for Strangers, som den heiter (etter ein av bandets låtar), hadde premiere berre nokre veker før Trouble Will Find Me kom ut.

«I should live in salt for leaving you behind» syng Berninger i opningssporet. Det er broren han har i tankane. Broren han reiste frå då denne var ni år gamal, og kanskje trengte den store helten sin rundt seg meir enn nokon gong. Det er blitt ein song om slektsband, om å forstå og misforstå, om å vere forskjellige. Den har både anger, forsoning og kjærleik i seg. Takten går i noko slikt som 7/8, melodien har eit gjentakande vesen, og den gjer inntrykk. Noko den ikkje er åleine om.

Den lakoniske barytonrøysta til Berninger er der og behandlar låt etter låt med skarpskodde tekstlinjer. «I have only two emotions» syng han, «careful fear and dead devotion». Og eg tenker at nett det kanskje er eit aldri så lite manifest. I alle fall om ein legg til at det sikkert er gjort med eit lite smil om munnen og ein bra dose sjølvironi i bringa. Når så er sagt, Trouble Will Find Me er ikkje bandets sterkast melankolitynga plate. Det er noko meir laust og ledug over den enn kva som er tilfelle med nokon av forgjengarane. Men ting blir ikkje tatt lett på av den grunn. Livet er ingen gylden spiral og døden er noko langt meir urovekkande enn ein fjern muligheit. «I do my crying underwater, I can’t get down any farther» croonar vår mann, og er midt inne i ein attraktiv song om døden og sine Demons. Ved eit anna høve ser songaren døden komme og innhente han i eit fornedrande augeblikk, «under the withering white skies of humiliation». Ei plate full av morosame songar om døden har eg registrert Berninger ytre i intervju. Kor morosame songane er vil det sikkert herske usemje om. Kor dominerande dødstematikken er kan nok også takast opp til diskusjon. Det viktige er vel at det ikkje er klinkande klart, og at i alt dette uklare sig den eine velsigna flotte låta etter den andre fram i dagen.

Platas siste halvdel er hakket sterkare enn den første. Då særlig takka vere tre songar. Graceless, Slipped og Pink Rabbits. Med ein kompleks puls i sin midte veks Graceless på erobrande vis seg inn i skiftande melodiske former. I låtas første del formidlar hovudpersonen nokså overtydande at han er oppe i ein situasjon han ikkje taklar. «I don’t have the sunny side to face this» er ei av linjene han kastar fram for å bli trudd på det. Andre del stuper han inn i med fylgjande ikkje altfor oppløftande melding: «all of my thoughts of you, bullets through rotten fruit». Deretter handlar det om å forstå døden, om at blomar kan gjere ein forskjell «if you’re dead in the mind», og at det er «the side effects that save us». Slipped er annleis. Slipped er ein enkel song, i eit stoisk mønster. Ei bedrøva pianolinje renn igjennom den, gitartonar skvulpar langs den, rytmen er bedagelig, og songaren syng om å oppsøke staden der ting gjekk gale. For å ta opp kampen og kanskje klare seg. Eller kanskje ikkje, kanskje heller berre for å erkjenne at «I don’t need any help to be breakable, believe me». Treffande nok. Men sterkast treff Pink Rabbits. Matt Berninger tar her eit steg bort frå den velkjente baryton-tonen og finn eit litt høgare register. I ein song eg knappast ynskjer skal ta slutt. Den har ein melodi som overmannar meg. Ein sonisk struktur med ein subtil ekspansjon. Pianotonar er igjen sentrale, rytmen dorsk men potent. Og tekstlinje på tekstlinje viser at Berninger er ein av våre tiders fremste skaparar av slike. Det handlar om ei rastløyse, eit sakn, og eit håp om å kunne vere i tankane til den som drog sin veg. For så plutselig å stå ansikt til ansikt med denne personen. «I’m so surprised you want to dance with me now» stotrar då hovudrolleinnehavaren fram, før den tilbakekomne lyt stå til rette for smerta vedkomande har vore årsak til:

You didn’t see me I was falling apart
I was a white girl in a crowd of white girls in a park
You didn’t see me I was falling apart
I was a television version of a person with a broken heart

– Og Bona Drag var soundtracket, og du sa «it would be painless», «it wasn’t that at all». Skilsettande stoff i grunn. Eg har høyrt Berninger påstå å ha laga åtte versjonar av denne songen, og at han er like glad i alle. Han ser for seg å sende ein liten boks ut til folket med samfulle åtte oppi. Nett det synst eg høyrest ut som ein utmerka idé.

Si vane tru har ikkje kvintetten sørgja for all lyd åleine. Dei har med seg ein anstendig gjeng musiserande hjelparar. Frå Sufjan Stevens til Richard Reed Parry til Thomas Bartlett til Sharon Van Etten. Og fleire spelar på strykarar og blåsarar. Men det blir aldri for mykje. Det blir i grunn akkurat nok. Nok til at The National manøvrerar endå ei uunnverlig plate inn i hylla mi.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Frakken er den same, og det dunkle har ikkje sleppt taket. Det har heller ikkje evna til å skape storarta songar.

8

Store forventningar er ikkje berre tittelen på ein Dickens-roman, det er også tittelen på det eg gjekk å kjente på i vekene før The National sitt femte album skulle innfinne seg. Forståelig nok. For dette er bandet som nytta førre tiår til å skape eit uttrykk som råka meg akkurat der det gjer best. Allereie frå debuten av, men aller sterkast på sine to meisterstykke Alligator og Boxer. To plater som vel knapt lar seg overgå. Eller?

Med High Violet har bandet på ingen måte gjort noko som minner om eit radikalt hamskifte. Dei er til å kjenne att. Matt Berninger si barytonrøyst finn sin plass sentralt i bildet. Lakonisk, distinkt, og med denne vemodige klangen. Tvillingbrørne Dessner sine gitarar samtalar, kranglar og lovprisar. Trommis Bryan Devendorf er som før eit aktivum, ein spelande stikkesvingar som definerer pulsen. Hans bass-broder Scott gjer minst utav seg, han berre står der, stødig.

High Violet er like fullt ikkje nokon Boxer del 2. Absolutt ikkje. Eller ein Alligator-tur med blåpapiret på innerlomma, for den saks skyld. Dei går litt lengre denne gongen. Gjer meir utav seg. Stirer inn i eit større landskap, og skaper ein kraftigare lyd, krassare lyd, meir fasettert lyd. Dei fem i bandet, og folk dei har fått hjelp frå. Godt over tjue i talet. På tangentar, på blåsarar, på strenger, på strykarar, på ei harpe, på ei fløyte, og som koristar. Dei har namn som Padma Newsome (den australske bogestrykaren som er bandets uoffisielle sjette medlem), Thomas Bartlett (også kjent som Doveman), Marla Hansen (ho syng bakom Berninger), Richard Reed Parry (frå Arcade Fire), Justin Vernon (også kjent som Bon Iver), og Sufjan Stevens. Dei går ikkje i vegen for kvarandre.

Å spele inn låtane live i eit studio er ikkje The National si greie. Dei bygger dei lag for lag. Og så har dei eit demokratisk prinsipp om at alle fem i bandet skal synast at ein song er god, riktig så god, for å bli sett på som presentabel. Slikt kan ta tid. Slikt kan bli dyrt. Derfor bygde dei like godt sitt eige studio før innspelingane av High Violet tok til. I garasjen til gitarist Aaron Dessner. Der har dei gjort sine åtti innspelingar av Lemonworld, før dei fant ut at ein versjon dei fanga tidleg i runddansen var riktig så god likevel. Der har dei krangla om blåsararrangement, gitarlyd, tekststrofer, sett lyst på det, sett mørkt på det, kasta låtar i bosset, og byrja om att. Der har dei jakta den endelige tonen. Ikkje den perfekte og veldreidde, men den der som brenn.

Ulmar og brenn.

Slik det gjer ganske så intenst på Terrible Love. Der tvillinggitarane kostar seg framover i skurrande former, som om dei vert spelt med stålull i henda, mot eit crescendo av kvit støy. Songaren dveler ved tankane sine, gjentek dei, og er ein del av det fortetta trykket: «It’s terrible love, and I’m walking with spiders».

Slik det gjer i melodiske og songharmonisk grasiøse former på Vanderlyle Crybaby Geeks. Justin Vernon er songpartnar, og Matt Berninger kjem i kontakt med dei lysaste strengene på stemmebandet sitt. Det same barnerimet som var bakgrunnen for ein Beatles-låt på The White Album, kan godt ha vore utgangspunktet. Resultatet blir veldig annleis, og storlig vakkert.

Terrible Love og Vanderlyle Crybaby Geeks, to låtar i kvar sin ende av albumet. To låtar i kvar sin ende av den soniske sfæren som High Violet omfamnar. I lag, ei ypparlig ramme, kring eit forførande bilde. Eit bilde der dei dunkle linjer, og dei dystre fargar dominerer. Slik det jo plar vere hos The National.

Då arbeidet med albumet tok til, gjekk visstnok ambisjonen i ein annan retning. Dette skulle bli ei lys, festlig, og catchy plate. Den ambisjonen gjekk raskt i stå. Det er lite eller ingenting med High Violet som forsvarer slike karakteristika. Blikket og fokuset til Matt Berninger har alltid hatt denne tendensen å styre mot skuggane der mismotet gror, mot krokane der villreia veks. Slik vart det denne gongen også.

Slik, men kanskje litt annleis likevel. Songane på High Violet skaper ikkje like sterkt dette synet av ein songar som sit og speglar sitt eige sinn i eit halvtomt vinglass. Det er komme inn eit perspektiv her som i større grad omfattar meir enn berre han sjølv. For når han spaserer der med sine skinande tennissko, med terrorfrykta i bakhovudet, og motløysa i brystet, og hevdar å vere «afraid of everyone», er det ikkje sitt eige ve og vel han har fremst i tankane. Den eitt år gamle jenta han ber på skuldrene sine har gjeve han ein litt annan vinkel. Ein vidare ein.

Han får det til frå denne vinkelen også. Får til desse skarpsindig formulerte og Matt Berningerske tekstlinjene, som set det avgjerande stempelet på songane til Brooklyn-kvintetten. Dei kjem ikkje tumlande på rekke og rad i ei forteljande, eller ordrik, form. Han seier knapt nok det han må, og det er slett ikkje alltid greitt å skjøne kor han vil hen. Det har fleire botnar. Men viktigast; det har ein effektiv snert, ein poetisk snert.

Ved fleire høve tyr han til gjentaking som metode. Ei suggererande gjentaking. Suggererande under melodiske tilstandar som på ingen måte har tapt seg sidan sist. Melodiske tilstandar som brukar litt kortare tid på å openbare seg enn kva som har vore National-tilfelle tidlegare. Utan at eg her og nå hardnakka skal hevde at det osar hit-potensiale utav tonane. Det vil seie, etter mitt hovud gjer det vel det. Men mitt hovud har gjennom åra vist seg å vere noko på kant med dei gjengse hitvilkåra.

Eg trur no likevel det er mange som vil ha ustyrtelig mykje att for å gjere seg kjent med High Violet. Med Sorrow, ei kjærleikshymne til den sørgmodige tilstanden; «Sorrow found me when I was young, sorrow waited, sorrow won». Eller med Little Faith, ein rytmisk intrikat og svellande rakkar, som mellom anna uttrykker eit noko beiskt syn på religiøs aktivitet av ymse slag; » We’ll play nuns versus priests until somebody cries». Og ikkje minst med Bloodbuzz Ohio. Ei særdelses tiltrekkande, om enn sterkt ambivalent, ode til staten dei fem vaks opp i; «I never thought about love, when I thought about home».

Lemonworld var på nippet til å hamne i søpla. Det hadde ikkje tatt seg ut. For den er god. Smidig, litt bistrete, og god. Og handlar om (trur eg) ein eks-soldat som ikkje lenger har eit heilt sunt forhold til tilværet; «Lay me on the table, put flowers in my mouth, and we can say that we invented a summer lovin» torture party».

Runaway er balladen med svalt dansande gitarspel, og varleg vinnande melodiutøving. Tematisk opplever eg den som eit veto mot å springe i takt med fleirtalet; «What makes you think I’m enjoying being led to the flood». Carin Besser, Matt Berninger si kone, la på si side ned veto mot å kalle ei låt, der ekteskapets stridfulle sider er tema, for Romantic Comedy. Så derfor heiter den Conversation 16. I eit bølgjande driv drar songaren til med meldingar av denne typen; «We’ll live on coffee and flowers, try not to wonder what the weather will be, I figured out what we’re missing, I tell you miserable things after you are asleep».

Blant alt dette storarta heiter min personlige favoritt, akkurat no, England. Den stuper rett inn i sentralnervesystemet med denne fantastiske opningslinja; «Someone send a runner through the weather that I’m under for the feeling that I lost today». Etter det smyg den seg rundt i elegante melodiøse former eit par minutt. Og skildrar ein fyr som sit i L.A og saknar (men vil ikkje innrømme det) ho som han ser for seg trippe lykkelig gatelangs i London. I låtas andre del eksploderer sakene, og eit frenetisk mantra blir gjentatt, og gjentatt; «Afraid of the house, stay the night with the sinners, Afraid of the house, cause they’re desperate to entertain».

High Violet. Når siste tone stilnar, saknar eg eit spor nummer 12, og 13, og 14, og 15, og … Men det er ikkje eit dårleg alternativ å gå tilbake til start heller. Og ta runden ein gong til. Absolutt ikkje.

Først publisert på Groove.no (i 2010)

 

Med vanedannande tonar og ugløymelige linjer som «I leaned on the wall and the wall leaned away» lener bandet seg mot taua, og vinn.

9

Det har tatt si tid denne gongen også. 
Akkurat som det gjorde dei andre gongene. 

The National er nemlig ikkje av det slaget som skaper den heilt saliggjerande tilstanden sånn i løpet av dei første rundane. Dei kan rett og slett virke litt uinspirerte og dovne. Debuten mistenkte eg i ein tidleg fase for å vere snekra i hop av eit reservespekka Tindersticks. Alligator beit seg avgjort ikkje fast med det same. Boxer har også brukt si tid på å få inn solide treff og effektive hooks. Men no kjem dei, tettare og tettare. 

Og eg blir groggy, men eg gliser. 

Eg trur ikkje eg skulle vere heilt på sykkeltur i tåkeheimen om eg hevdar at New York-kvintetten med Boxer i større grad enn før dyrkar fram dei folksy sidene sine, samstundes som dei også lar det pophektande ta litt meir tak enn tidlegare. Utan at ein kan kalle det eit møte mellom New Pornographers og Leonard Cohen av den grunn. For The National hentar framleis tonane sine frå det same soniske nedslagsfeltet dei alltid har tydd til. Det som på den eine sida mønstrar folk som nettopp Cohen, Tindersticks og American Music Club og som frå ein litt annan kant mønstrar The Smiths, The Triffids og Interpol. Men Boxer er altså litt annleis. Litt annleis enn Alligator. Og litt annleis enn Sad Songs For Dirty Lovers og debuten. 

Boxer er ei litt rolegare affære enn forgjengaren. Boxer er også The National si sonisk sett mest einsarta affære. Trekk vi oss ned på det subtile plan har låtane ein god del ulikt for seg, men i det store bildet har dei veldig mykje felles. Dei startar gjerne i rimelig spartanske former, for så å, nesten umerkelig, bygge sitt soniske vesen litt meir omfattande og endar opp i ei meir berekraftig form. Utan at dei står fram som prototypen på eit atmosfærisk orkester av den grunn. For dette er stadig tonar som mest av alt høyrer den urbane nattesfæren til. 

Alle låtane har ein melodisk DNA-profil som avslører at dei er slektningar. Men kva gjer det så lenge eg med vått og gnistrande blikk, og handa på hjerta kan seie; «for ei slekt». Og jo betre eg har lært dei å kjenne har eg oppdaga 12 sterke individ, med ein dunkel personlegdom og eit vanedannande melodisk vesen. 

Den lakoniske barytonrøysta til Matt Berninger trør ikkje til med desperate fakter slik den innimellom har gjort på tidlegare album, denne gongen held den seg på tilnærma same nivå albumet igjennom. Eg opplever den likevel aldri som monoton eller grå, for Berninger hentar fram dei små nyansane som ligg på lur i det marginale. I tillegg får han som vanlig verknadsfull støtte frå resten av laget. 

Pianoet er oftare å høyre enn kva som har vore tilfelle før (på to av låtane har dei endåtil plassert den kjente pianisten Sufjan Stevens på pianokrakken). Men framleis er tonar frå ymse strengeinstrument meir sentrale i uttrykket. Både straumtilførte, akustiske og assortert medlem Padma Newsome sine bogestrokne. Gitarsoloar og andre former for søking innover i eller utav låtane er imidlertid ikkje ein del av opplegget. 

Låtane gjer seg stort sett ferdig før fire-minuttars merket er nådd, og då for det meste med strengelyden ein smule ilter og sterkt ulmande i ei røykfull sone mellom songaren og mannen på trommekrakken. Bryan Devendorf. Høgt i miksen, nokre gonger enkelt og kontant, andre gonger intrikat og leikent, driv han låtane framover, og stettar med stil si rolle som pulserande aktivum og viktig uromoment. 

I det melodiske låtfunderte skiktet som The National tar seg fram i er det alt anna enn tvilsamt om ein har noko å melde på det tekstlige plan. Eg har ved tidlegare høve referert til Matt Berninger sine bidrag på denne fronten som sitatfreistande. Det er ein del av det kaliberet på Boxer også. Ja underteikna si oppfatning er vel at Matt Berninger må vere ein av dei mest eigenarta rockepoetane som har komme til etter årtusenskiftet. Ikkje fordi han skriv poesi som like gjerne kunne fått plass mellom permar. Men fordi han har ein personleg uttrykksmåte, med låg klisjéfaktor og høg fintefaktor. 

Matt Berninger sine tekstar fylgjer nødvendigvis ikkje dei kronologiske, logiske eller lettfattelige vegar. I fylgje Berninger sjølv blir dei til gjennom ein collage-byggande metode. Fyren har alltid ei notisbok på lomma eller ved sengekanten. Her samlar han eigne tankar og draumar, samt ting han har lest eller overhøyrt. Når han så skal skrive tekstar til låtane dei fire andre har komponert, er alle desse lausrivne setningane viktige incitament. 

Denne metoden kunne han sjølvsagt fort ført til eit nokså fragmentert og heller innhaldslaust skvalder. Eg opplever det altså ikkje slik. Ikkje på nokon måte. Utan at eg her og no skal slå meg på mitt spede bryst og skråsikkert påstå at eg skjønar kva han til einkvar tid har for seg, så opplever eg han ikkje som vanskelig heller. Litt kronglete, litt surrealistisk og ikkje så reint lite tvetydig til tider, men ikkje vanskelig. Av og til er han endåtil veldig enkel. Og det skal ein nødvendigvis ikkje kimse av. Som når han gjer små kvardagslege episode-skildringar til det dei eigentlig er, viktige. 

Stay out super late tonight, 
picking apples, making pies, 
put a little something in our lemonade and take it with us, 
we’re half-awake in a fake empire 

Så liketil og så upretensiøst startar Boxer. Kva Fake Empire eigentlig handlar om kan ein sikkert diskutere, eg heller til å tru at det kanskje er ein liten dulgt kommentar til framandgjeringa i det store dobbeltmoralske riket. I ein eller annan slags framandgjort tilstand opplever nok også hovudpersonen i den rastlause Mistaken For Strangers å vere, i alle fall så lenge forteljaren så hardnakka kan seie opp i fjeset på han at «you got mistaken for strangers by your own friends». 

Før eg går vidare kan eg vel eigentlig berre legge hovudet til rette på stabben og innrømme at eg opplever området frå Fake Empire til den siste Gospel som ei sone fri for dødpunkt. Likevel gjer nokre av punkta litt større inntrykk enn andre. Slow Show er eit av desse. I eit kraftfullt tiltrekkande melodisk mønster møter vi ein skremt stakkar som ikkje heilt veit korleis han skal oppføre seg når han endelig ser ut til å ha fått sjansen hos henne han har draumt om og sakna i 29 år. Men no står han der altså, eller rettare sagt han ser etter «somewhere to stand and stay», for, som han mistrøystig sukkar «I leaned on the wall and the wall leaned away». Ikkje så lite fortvila og fjernt frå nykter, ber han derfor om å få berre eit lite minutt «of not being nervous, and not thinking of my dick». Det er ikkje Boxer sin mest subtile sak, men den merkast. Kan det ha noko med ein viss grad av gjenkjenning å gjere tru? 

«Raise our heavenly glasses to heavens! Squalor Victoria! Squalor Victoria». Slik lyde det feststemte refrenget i energiske og gåtefulle Squalor Victoria. Her møter vi den dekadente bohemen som går inn i problema med opne auger, utan at det ser ut til å komme så altfor mykje godt utav det. Brainy er på si side ein sånn liten sleip småsuspekt satan, som Berninger kjem opp med av og til. Eller kva skal vi seie om ein hovudperson som fortel si gudinne at «you know I keep your fingerprints in a pink folder in the middle of my table»? Eit vidare sunt syn på tilvære kan ein vel neppe seie at paret i Apartment Song er plaga med heller, der dei oppheld seg dag etter dag i sin eigen «rosy-minded fuzz» og «do whatever the TV tells us». 

På debuten var det Anna Freud, på Sad Songs heitte ho Rachel, på Alligator Karen og no er det Ada. Men ho er alt anna enn enkel å hanskast med denne kvinna. Til trillande pianotonar og eit dunkelt strykartema fortel hovudpersonen om sitt trøblete forhold til henne. «Ada don’t talk about reasons why you don’t want to talk about reasons why you don’t wanna talk». Du tok den? Han vil helst inn til kjernen, for å finne ut kva det handlar om. Men likevel står han der som ein tussaladd; «inside an empty tuxedo with grapes in my mouth, waiting for Ada.» 

Nei, ein kan vel ikkje nekte for at Berninger har ein hang til å langt oftare dvele ved dei meir nedslåande opplevingane menneska blir utsett for (eller utsette seg sjølv for) enn å finne det høvelig å trekke fram noko oppløftande. Det handlar mykje om desse skikkelsane som Hamsun så velformulert kalla «tilværelsens utlendinger». Slike som har komme på kant med venner, kvinner, håpet og det gjengse syn på korleis ein skal ordne seg. Berninger er likevel langt unna å vere den mørkaste mannen i klassen. Han kan stundom virke sarkastisk, men han er ikkje ein sytar som stadig ropar på frispark. Han er for fintesterk og ordsikker til det. 

Medan eg, eg burde vel no ha komme til det stadiet der eg gjer greiast i å legge henda bak hovudet og erkjenne at uansett kor eg strevar, den heile og fulle sanninga om Berninger, The National og Boxer vil eg aldri klare å få fram. Størst sjanse til å finne den har du så definitivt om du skaffar deg plata, og lyttar til den, fleire gonger. 

Så gjer det.

Først publisert på Groove.no (i 2007)