Ei pur og sterk røyst melder for alvor frå at ho er her.                                                                                     8

  Til slutt kjem optimismen sigande. Skimrande og uendelig vakkert kjem den sigande, gjennom Windows. Opne Windows. «What’s so wrong with the light?» spør Angel Olsen, og det uutalte svaret lyde vel sånn cirka «ikkje så mykje, absolutt ikkje så mykje». «Won’t you open a window sometime?» spør ho også, og det bygger seg opp, utsikta klarnar, der ute finst håpet. Noko Angel Olsen i dei ti føregåande songane slett ikkje har gitt uttrykk for at ho har kjent seg overvettes sikker på. Der har det vel handla meir om å slå av lyset enn om å slå det på. Men songane har aldri slokna. Til det er dei altfor sterke, og ikkje minst er dei blitt formidla av ei røyst som er 100% tilstades midt i dei. Slikt set spor.

Burn Your Fire For No Witness er Angel Olsen si tredje plateutgjeving. På dei to første (6-spors mini-lp’en Strange Cacti og albumet Half Way Home) har det ikkje vore så veldig mykje meir enn ho og gitaren. Omslutta av romklang på Strange Cacti, heilt nær på Half Way Home. To faktorar som blir kombinert på Burn Your Fire For No Witness, i tillegg til at ho har fått seg eit lite band. Trommisen Joshua Jaeger og bassisten Stewart Bronaugh. Saman med produsent John Congleton spelar dei to på ein del andre instrument også, medan Angel Olsen sjølv i langt større grad trakterer den elektriske gitaren enn den akustiske. Slikt kan det bli bra med lyd av. Til tider i alle fall.

Forgiven/Forgotten representerer definitivt slike tider. Eit stridig rockeaugeblikk som kunne ha blitt fødd tidleg på nittitalet, i ein grunge-kjellar, eller der Liz Phair gjennomførte sitt Exile In Guyville. Men Angel Olsen har i grunn ingen vanskar med å overtyde meg om at dette her er hennar greie, hennar song, hennar refleksjonar. «If there’s one thing I fear, it’s knowing you’re around, so close but not here» syng ho, på veg inn i ein tilstand av vil/vil ikkje, også kalla den store villreia. Ein tilstand ho på sett og vis er innom i mange av songane. Og der ho ikkje skildrar nett den tilstanden så skildrar ho slektningar av den.

For eit par år sidan høyrde eg ho synge nokre songar saman med Bonnie Prince Billy på hans Wilfroy Goes To Town album. Sterkast kan eg minnast henne i eit ikkje heilt udramatisk augeblikk spørje «Ain’t I a woman? Ain’t you a man? Why wait for somebody? Why make a plan?» og så konkludere med «Fuck birds in bushes! Lets take em in hand!». Det handlar om kvinner og menn i songane ho syng på denne sin eigen plate også, men like direkte til matfatet fer ho nok ikkje her.

Eg opplever songane hennar som omskiftelige. Dei er fulle av kjensler, men ikkje av einsretta kjensler. Ho kan vere krass og bruke harde ord, men evnar samstundes å vere reflektert. Perspektivet ho startar ein song med kan dreie seg ganske kraftig undervegs. Frå åtak til vørdnad, frå draum til realitet, frå kjærast til fiende, frå skrik til song. Og gjerne tilbake igjen, eller inn i ein tredje eller uklar retning.

«I wish I had the voice of everything» høyrer eg Angel Olsen synge i Stars, som siste linje i eit oppskaka vers, i inngangen til eit refreng som handlar om skriket. I ei glødande tonedrakt formidlar dama eit ynskje om å skrike alt som eksisterer tilbake til «nothingness». Etter neste vers – eit ikkje like oppskaka vers, eit vers der ho formidlar at eit smil kan få henne inn på heilt andre tankar – endrar refrenget seg. Ho vil ikkje lenger skrike, ho vil synge, ho vil synge nytt liv i alt kring seg, og tonane glødar ikkje akkurat mindre. Ein song som set spor.

Og ein til. «Everything is tragic, it all just falls apart» opnar ho White Fire med, og held fram med å uttrykke anger og uro, men også det å vere på utkikk etter «all things summer». Ho kjem med ei oppmoding om å brenne flammen utan vitner, og ho kjem fleire gonger inn på dette å vera uønska. «I heard my mother thinking me right back into my birth» lyde ei sentral linje. Forkynt av ei ung kvinne som blei adoptert bort då ho var eit lite barn. I ein song ho syng åleine med gitaren sin, til tonar som slektar på eit par gamle Cohen-balladar, men som i denne skilsettande samanhengen blir 100 % Angel Olsen.

Utprega skvetten opplever eg henne ikkje å vere. Den ikkje heilt nyoppdaga linja «I feel so lonesome I could cry» har ho mage til å opne ein av sine songar (Hi-Five) med. Men idet songen jumpar og knurrar vidare og skildrar einsemd som møter einsemd, og ein smått sarkastisk Olsen slår sine «high five», er det vel ikkje akkurat Hank Williams eg har i tankane. Nei snarare heller Lou Reed då tenker eg. Ein fyr som låta High & Wild også ber på ei lita gjeld til. Der den tar seg fram med manande krefter, og dama med mikrofonen snerrar meir eller mindre velvalgte linjer mot ein fyr ho ikkje kjenner seg heilt trygg på lenger: «You’re here, you’re here, but your spirit disappeared off to some place that I don’t know, some demon thing has squashed your soul and I don’t recognize you».

Frå det skjøre til det konfronterande, frå det nennsame til det forrykande, den ueinsarta plata til Angel Olsen dekkar alt det og meir til. Når den så i tillegg er fostra på energi, har bevart passeleg med smuss, og er melodisk velhalden, sitt eg i grunn att ganske så tomhendt på innvendingar.