Monthly Archives: november 2013

Nov11

Delaware – Lost In the Beauty of Innocence

Posted on by
Standard

Kan det vere slik at Delaware har inngått for mange kompromissar i sitt søk etter å skape stor musikk?

cover  Eg sensar eit sus av ambisjonar. Ambisjonar om å lage stor musikk. Ambisjonar om å nå ut til eit stort publikum. Med Lost In the Beauty of Innocence maktar dei nok dessverre ingen av delane, trur eg. Dei kjem frå Drammen, men kallar seg Delaware i staden for Buskerud. Dei pakkar låtane inn i mektige arrangement. Poptrygge og lite utfordrande arrangement. Det smakar minste felles multiplum. Det vert anonymt og keisamt i staden for storslått og vakkert. Stort sett.

Lost In the Beauty of Innocence er kvartetten sitt andre album. Det fylgjer drygt to år etter debutalbumet …and everything reminds me. Ei plate dei gav ut på Tyskland-avdelinga til Sony. Dei er ikkje lenger eit Sony-band, men Tyskland-linken er stadig like sterk. Denne gongen i form av det noko mindre plateselskapet Strange Ways. Dei har ein talmessig hyggelig fanskare i Tyskland også. Og i Nederland. Ein fanskare som sikkert vil sette pris på årets album. Det skil seg nemlig ikkje i så altfor stor grad frå debuten.

I eit melankolsk og nokså fargelaust krysningspunkt mellom Coldplay og eit litt meir gitar-ausande band som Catherine Wheel, løftar dei fram tonar som sjeldan maktar å slå rot i hjarta. Dei grunnleggande melodilinjene som dei bygger låtane sine rundt manglar i dei fleste tilfelle eit vinnande vesen. Og lydveggene dei konstruerer utsondrar i liten grad vitalitet. Bandet og den produserande seigmannen Alex Møklebust prøver å skape kontrastar og variasjon ved å veksle mellom lågmælte og mektige parti, men har for mykje tryggleiksfokus til å finne vegen utav den grå løypa.

Eit par lyspunkt dukkar det rett nok opp. Den jumpande opningslåta The Fourteenth med sine strykarar og sitt kraftfulle refreng er eit habilt forsøk på å fusjonere det lettbeinte og det tunge. At dei i eit inspirert augeblikk til og med er i stand til å forme inntakande melodilinjer er You eit døme på. Ein øm og vakker ballade der Delaware sitt fremste aktivum vokalisten Richard Holmsen nesten er i nærleiken av å touche Jeff Buckleysk songkunst. Berre litt synd at dei køyrer låta fast i eit litt trøyttande siste minutt. Frå den mest energiske sida til bandet fresar With Fair And Anticipation seg fram i tiltalande melodiske former. Legg eg litt ekstraordinær godvilje til finn eg kanskje eit og anna formålstenlig parti i For What Reason og Wish For også.

Det vesle som duger kan likevel ikkje dekke til eit skrikande sakn etter særpreg og glød. Så kanskje kunne Lost In the Emptiness of Grand Ambitions ha vore ein vel så talande tittel for albumet.

3/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov11

The Colors Turned Red – All The Way Up

Posted on by
Standard

Og så vart alle fargane grå.

cover  Dette er vel eigentlig berre trist. Trist og unødvendig. Ja, det er som om ein kunne endre det siste ordet i bandnamnet til denne kvintetten frå Haugesund frå red til grey.

Ved hjelp av eit kritikarhylla debutalbum, fylgt av ein snarleg retrett frå heile styret, skapte dei seg etterkvart ein aldri så liten legendestatus. Ein litt hol ein, vil eg då hevde. For albumet deira viste seg vel eigentlig ganske så fort å ikkje kunne leve opp til gjetorda frå kritikarane. The Colors Turned Red sitt forsøk på å omdanne poptonen frå 60-talet på eit inspirerande vis var dessverre pakka inn i eit altfor dansk, flatt og heller datert lydbilete.

I fjor dukka det så opp ein sommarlett og for så vidt hyggelig nok liten fire-spors EP som bar visse bod om at det kanskje var ein aldri så liten revansje i emning. Det er det ikkje. All the Way Up er nemlig plata som The Colors Turned Red aldri skulle ha gitt ut. Den saknar det meste som skal til for at popmusikk skal stå fram som vital og interessant. Den saknar gode melodiar, den saknar dynamiske og pasjonerte arrangement, den saknar interesseskapande tekstlinjer, den saknar glød og vitalitet.

Visst viser låtskrivar Haakon Larsen at han kjenner til korleis ei vinnande melodilinje skal låte. Dessverre viser han det berre i mikroskopiske porsjonar. I deler av versa i tittellåta, tidvis bakom eit klabbete arrangement i I Saw Her Again Last Night, i ei og anna linje i Lady on My Mind, og i dei første sekundane av den Descartes-omskrivne I Feel, Therefore I Cry. Litt her og litt der altså, det blir ikkje fullgode låtar av slikt. Det blir halvvegs-låtar. Og ein halvvegs poplåt har det best i skrivebordsskuffa. Eller eventuelt på omarbeidingspulten. Der kunne Larsen kanskje også gjort eit og anna med dei heller platte og tomme tekstane.

Store deler av albumet er spelt inn live i studio. Noko som i utgangspunktet vitnar om ei ubunden og organisk innstilling. Men denne innstillinga er ikkje blitt fanga opp og gjort til ein del av det endelige resultatet. For det er av det meir strevsame og oksygenfattige slaget. Forsøka på å skape dynamikk verkar ofte nokså vaklande og tilfeldige. Og det som burde stått fram som eit overskotsprosjekt, står heller fram som noko kraftlaust og matt (og står såleis i stil med det anemiske coveret).

Bandet snakkar om å spele inn endå ei plate. Vel, kanskje det, ryktet er jo allereie øydelagt. Og så mykje verre kan det jo ikkje gå.

2/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov11

Guy Clark – Workbench Songs

Posted on by
Standard

Ein og annan fin låt har Texas-trubaduren mekka saman på benken sin denne gongen også.

cover  Enkelte er så produktive og kjappe at dei knapt har tid å snu seg før dei har ei ny plate på trappene. Andre tek seg god tid, dei tenker, flikkar og høvlar. Guy Clark høyrer med blant dei sistnemnte. Workbench Songs er mannen sitt ellevte album. Noko ein neppe kan karakterisere som eit høgt tal når ein veit at han platedebuterte for over 30 år sidan. Det gjorde han like så godt med eit meisterverk, Old No. 1. Eit album som kan skilte med evige countryklassikarar som Desperados Waiting For a Train, L.A Freeway, She Ain’t Goin» Nowhere og Like a Coat From the Cold.

Slikt skapar forventningar. Forventningar Clark nok aldri heilt har klart å leve opp til. No har ikkje underteikna høyrt rett alle av mannen sine post-1975 album. Trur likevel eg har rimelig brukbar dekning for å hevde at han har komme opp med fleire bra låtar desse åra, men ingen album av storveges art. Det blir nok ikkje Workbench Songs heller.

Albumet har sine to-tre spor som maktar å få fram ei viss sitring i nakkeregionen. Det har ein litt større lott av det ein kan karakterisere som greitt dugande saker. Og det har sin vesle avdeling av daffe ting.

Clark har med seg ein rutinert liten gjeng til å traktere strengeinstrument av ulike slag, men stort sett av typen «ikkje straumførande». Blant andre Verlon Thompson og Shawn Camp, som også har eigne solokarrierar. Desse to bidrar også med harmonisong, saman med for meg ukjente Morgan Hayes. Ved nokre høve tenderer kanskje dei instrumentale bidraga mot det rutineprega, men stort sett har dei eit friskt og fruktbart preg. Det kan forresten godt vere at Clark sjølv har laga nokre av instrumenta det blir spelt på. Mannen driv nemlig som instrumentmakar når han ikkje spelar musikk. Det vil altså sannsynlegvis seie mesteparten av tida.

Clark var ein god venn av avdøde Townes Van Zandt. Han har gjort versjonar av fleire av hans låtar tidlegare. Denne gongen har han funne plass til vakre No Lonesome Tune. Clark og hans medhjelparar tar korkje låta inn i nye landskap eller gjer den ein magisk touch à la Van Zandt. Habil plankekøyring, kan ein kanskje kalle det.

Dei aller fleste låtane på Workbench Songs står imidlertid Clark bak sjølv. Det vil seie, alle er skrive i kompaniskap med ulike låtskrivarvenner. Den aller beste meinar eg må vere Out in the Parkin» Lot. Ein særdeles melodisk velfundert sak, servert i enkle, dvelande og ektefølte former. Ei skildring av råning, ragging, drikking og elsking som kulminerer i eit rett så inntakande refreng;

I love to see the neon dancin» on the gravel,
And I love to hear the pick-up trucks come unraveled,
Some have given up, some have given in,
Looks like everybody’s lookin» for a friend,
Out in the parkin» lot

Opningssporet Walkin» Man har eg også plassert på lista over Guy Clark låtar det er verdt å vende tilbake til. Ein countryblues med eit framoverbøygd driv og sprek strengeleik. Når Clark i tillegg finn det rimelig å nemne både Woody Guthrie, Chuck Berry og Mahatma Ghandi som viktige bidragsytarar for gåinga si historiske utvikling, kan det jo ikkje bli anna enn smått interessant. Det tredje sporet for den nemnte lista er Cinco de Mayo in Memphis. Og her er det tid for å få på seg sine finaste dansesko og bli med på litt upretensiøs texmex-jubel nedover Beale Street.

Sånn elles syng han om tornadotrøbbel, ryktespreiing, cannabis-røyking, ei dame som ikkje finn seg tilrette i den digitale kvardagen og ein trist klovn. Det er for så vidt greitt nok, men melodisk ikkje altfor minneverdig.

Men tre nye låtar til den etterkvart nokså fyldige samlinga av fin-fin Guy Clark-country tar ein sjølvsagt imot med takk.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

Nov11

Eric Chenaux – Dull Lights

Posted on by
Standard

Ei ukonvensjonell og improvisert vandring i dei dunklare partia av folkland.

cover  Ei ny plate og eit nytt namn. Idear om korleis det vil låte byrjar å svirre rundt i hovudet mitt i løpet av dei 57 sekundane det tek i frå eg tar tak i albumcoveret og til den første tonen kling i stova.

Eg studerer coveret litt først. Nakent, ein slags ballongliknande figur med artistnamn og platetittel under. Dull Lights, hmm, sannsynlegvis ikkje hurra-musikk då, tenker eg. På baksida ser eg ni låt-titlar (lengde på kvar låt er pluss/minus fem minutt). Tre aktørar, og kva instrumenter dei spelar på, står også nemnt. Eric Chenaux syng, spelar elektrisk gitar, steel-gitar, ein 12 strengs-banjo og munnspel. Martin Arnold bidrar med tonar frå eit berbart sampling-keyboard og ein elektrisk banjo, medan Nick Fraser spelar trommer. Konklusjonen min idet stereoanlegget sin CD-skuff sluker plata: Eg vil ikkje bli forundra om Chenaux og hans menn byr på meir eller mindre tradisjonsbunden musikk i eit dunkelt opplyst kryssingspunkt mellom country, folk og rock.

Nitten sekund seinare er konklusjonen kasta på dynga og gravlagt.

No har absolutt Dull Lights både country, folk og rock i årene, dunkelt opplyst er det også, men tradisjonsbunde er det definitivt ikkje. Til det har Chenaux henta ein for stor del av sin inspirasjon frå strøk av det soniske universet ein ikkje altfor ofte høyrer kopla opp mot nemnte sjangrar. Strøk der improviserande jazz, kronglete bossanova og generell eksperimentell musisering ikkje blir sett eit altfor tungt lokk på.

Etter at eg djupt inni min femte runde med Dull Lights byrja å fabulere om at vi her kanskje kunne ha å gjere med ein av 2006 sine meir interessante nykommarar, var det på tide med litt googling for å komme Eric Chenaux nærare inn på livet. Det øvste treffet fører meg rett inn på Chenaux sitt hjørne av Constellation records (Montreal-labelen som gjev ut Dull Lights). På bildet som der kjem til syne ser eg ein skjeggpryda fyr med ein gitar i fanget. Han ser avgjort ut til å vere godt forbi den alderen der ein normalt platedebuterar. Og sant nok, i biografien under bildet kan ein mellom anna lese dette:

«På 80 og 90-talet spelte Chenaux rytmisk sinnsjuke halvriff saman med det ærverdige postpunk bandet Phleg Camp, og seinare skreiv han songar i gitarduoen Lifelikeweeds. For tida spelar Chenaux vindskeiv søt-jazz i The Reveries, improviserer svidd polyfoni i The Guayaveras og The Draperies, er medlem i den svingande jazzkvintetten Drumheller, spelar langsamt i selskap med Michelle McAdorey og psykedelisk i hop med Martin Arnold, skriv jazz-standarder for The Ryan Driver Quartet, og komponerer vridde lyriske balladar for The Tristanos.»

Og det er slett ikkje alt. Same biografi droppar vel eit trettitals namn til som Chenaux har kollaborert i hop med opp gjennom åra. Få som gjev gjenklang i skallen til underteikna, men sikkert mange hos folk som jamleg hankar inn stoff frå utgjevingslistene til Constellation (lister som omfattar kreative tonekunstnarar som Godspeed You Black Emperor!, A Silver Mt. Zion og Black Ox Orkestar).

Så, han er ingen debutant den godaste Chenaux altså. Eller? Dull Lights er visstnok første gongen det kjem ut ei plate i hans namn. Han er definitivt moden for det, noko både nemnte bilde og albumet sitt originale soniske vesen vitnar om.

Det startar med ein Skullsplitter. Ikkje av den brutale typen som kilar seg tvers igjennom med eit einaste dirrande slag. Men meir ein som pirkar og knakkar ikkje altfor krast. Litt irriterande vil kanskje nokon hevde. Ein part improviserande strengevandring og cymbaltrimming og ein part vemodsfarga vokaliserte melodilinjer er vel ein meir sympatisk, og i mine øyrer også meir korrekt, karakteristikk. Med eit munnspel som trur det er ei sekkepipe som ekstraingrediens tilfører Chenaux Skullsplitter ein vinnande dose skotsk høglandsstemning. Dette saman med den ukonvensjonelle tilnærmingsmåten sender eit par tankar i retning den eksperimentglade skotske folkrockaren Richard Youngs. Tankar som kjem tilbake eit par andre stader også.

Røysta til Chenaux og konturane på melodilinjene han har for seg kallar på si side vel så ofte fram diffuse bilde av Will Oldham og Chenaux-landsmenn som Hayden og Great Lake Swimmers.

Frifolk er ein etikett som vel har vokse seg større enn seg sjølv dei siste åra. Eg skulle derfor tru at det også er plass til Dull Lights sine soniske vendingar innafor dei vindskeive og mangefarga frifolk rammene. Både når det blir jakta på Worm And Gear i syreriffa og banjopsycha skapnad, og når tittelkuttet drar seg framover i langsamme, klagande og cymbalkviskrande former.

I siste halvdel svingar Chenaux lyden inn i litt meir konvensjonelle former. Den dobbelvokaliserte og ikkje så lite nydelige visa White Dwarf White Sea er nokså ribba for utskeiingar. Medan den vakre countrylåta Memories Are Not Pleasure må tåle å bli lydstøtta av eit gromt jazzgroove og ikkje heilt freakfrie banjotonar. Den hengslete countryrockaffæra Ronnie-Mary er på si side ein gitarskarp og feedbackdrenert sak med eit og anna Crazy Horse avtrykk.

Dull Lights manglar kanskje litt groovy retning enkelte stader, men improvisasjonslysta er livgjevande, vemodet rammande og lystonen gåtefull. Og då er i alle fall dei fleste premissar til stades for å komme seg innunder huda hos underteikna.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

Nov11

Rosanne Cash – Black Cadillac

Posted on by
Standard

Ei dotter minnast og tar farvel, med velfunderte ord og sterke tonar.

cover  «Eit kart – eit geografisk kart, eit åndelig kart, eit emosjonelt kart».

Slik omtalar Rosanne Cash sitt nyaste album i eit intervju med New York Times. Det er eit kart ho har rissa opp av pur naudsyn. For å heidre, for å minnast, for å føle, for å sjå, og for å kunne starte på den neste etappen.

15. mai 2003 døydde June Carter Cash. 12. september 2003 døydde Johnny Cash. 24. mai 2005 døydde Vivian Liberto Cash Distin. Rosanne sin stemor, far og mor. Black Cadillac handlar om saknet og om sorga, om minna og om livet etterpå. Den handlar om handfaste stader og verkelige hendingar, om draumar og uhandterlige opplevingar, og om kjærleiken.

Privat og navleskodande, vil kanskje ein del tenke. Ikkje når Rosanne gjer det. Ikkje når ho song om si eiga skilsmisse på albumet Interiors i 1990, og ikkje no. For sjølv om familien er nær og kjenslene inderlige, blir det aldri utleverande eller sentimentalt. Til det er Rosanne ein altfor god låtskrivar. Ho formulerer seg og handsamar orda på kløktig vis. Ho seier ikkje for mykje. Det blir skapt bilete, og det blir nytta talande metaforar. Det lever og gror mykje mellom linjene, og i det usagte. Det handlar definitivt om hennar familie, men kunne også ha handla om veldig mange andre familiar.

«Rosanne, say c’mon». Tre sekundar av eit femti år gamalt opptak. Ein far kommuniserar med si vesle dotter. Band blir knytt. Det er det første vi får høyre når vi set plata i gang. Det neste er ein barsk ubønnhørlig Massive Attack-slekta bassgang. Tittelkuttet er på veg, og vi blir ført inn i den andre enden av livet. I følgje Rosanne skreiv ho denne låta seks veker før det første dødsfallet. Spooky. I ei reinskoren og minimalistisk språkdrakt fører Rosanne oss inn i eit mørkt bilete. I bakgrunnen rullar ein svart Cadillac, og det er gravferd. «It’s a lonely world, I guess it always was, minus you, minus blood, my blood«. Gitarmønsteret er like enkelt som det er effektivt. Ein trompet kjem på ei sordinert vitjing, og eit orgel trenger seg på i siste fase. Ein blir sogen inn, det er ikkje til å unngå. Ein vil ikkje ut att, for her er det vakkert. Vakkert, eldfullt og nådelaust.

Det fantastiske er at det finst fleire songar på dette albumet som kallar fram liknande kjensler. Den pianoleidde countryballaden I Was Watching You er ein av dei. Veldig ein av dei. Tre vers, tre perpektiv, femti år. I det første verset ser ho sine kommande foreldre på bryllaupsreise mot Texas med «Hank Williams on the radio». Det påfylgjande refrenget fortel at «long before life, there was love«. I det andre verset ser ho faren reise frå henne, søstrene og mora; «you never came back, but I know you tried«. Refrenget trøystar, «when it falls apart, there is love«. I det tredje verset er faren død, men ho kan høyre han synge i det avsluttande refrenget; «long after life, there is love«.

Halvparten av låtane er spelt inn i New York, med Rosanne Cash sin ektemann John Leventhal som produsent-ansvarleg. Den andre halvparten er spelt inn i Los Angeles, og her er det Bill Bottrell (Tom Petty, David Baerwald, Sheryl Crow, Shelby Lynne) som har hatt styringa på knottane. Begge dei to låtane eg har nemnt så langt er frå LA-seansen. Der vart God Is in the Roses også spelt inn. Ei nennsam vise som vert trilla i gang og runda av med velklingande piano-tonar, men som elles lever blant akustiske strenger og smidig rytmikk. Sårt og sjeldsynt vakkert om sakn og smerte;

The sun is on the cemetery,
leaves are on the stones,
there never was a place on earth,
that felt so much like home,
we’re falling like the velvet petals,
we’re bleeding and we’re torn
God is in the roses
and the thorns.

Benmont Tench (kjent frå Tom Petty sitt Heartbreakers, og som tangent-traktør på eit uttal innspelingar) er med både på New York og Los Angeles seansen. Frå sistnemnte er det særlig piano-arbeidet hans ein legg merke til. Tre er nemnt, den fjerde heiter The World Unseen. Ein blå ballade, der pianoet konsulterar ein jazzig akkord og fem, medan ein mutert gitar lever i bakgrunnen. Faren er kanskje ikkje i nærleiken lenger, men ånda hans er ikkje langt unna. Så derfor:

I will look for you in Memphis and the miles between,
I will look for you in morphine and in dreams,
I will look for you in the rhythm of my bloodstream,
westward leading, still proceeding,
to the world unseen.

Rosanne har nok eit litt meir reservert forhold til det gudfryktige enn kva faren hadde. I alle fall fornektar ho religionen og alt dens vesen i ganske så kraftige ordelag i den stridige og smått trippy countryrockaren Like Fugitives; «I don’t want your tired religion, I’m not a soul you need to save«. I ein song som verkar å vere skriven like etter mora sin død kjem ho også med utfall mot skruppellause advokatar, og den tomme «sanninga» på TV-skjermen.

I den småfunky poplåta Dreams Are Not My Home er det draumane ho vil til livs. For Rosanne vil «live inside the world» og «act like a real girl«. Ein anar nok ein kritikk mot kristendommen her også, særlig i fiffige fintar som «the spires of churches, are the last place to enjoy the view«. Siste dose med avstandtaking til kristendommen kjem i det brassdampande og bluesy nummeret World Without Sound. Her er problemstillinga kven ein skal lite på. Kanskje det hadde vore lettare om ein hadde masse pengar, budde i Paris, eller var John Lennon. Eller kanskje om ein var kristen? Trur ikkje det nei, for; «I cannot believe, cause no one in the Bible craves my company«.

Dette er også ei tid for å søke mot sine røter. I den dirrande countryblues-låta House On The Lake er Rosanne på ei reise mot sør; «back to the place where I was born, back to my Southern home«. Og i den avsluttande og varlege visa The Good Intent tar ho oss med heilt tilbake til då den fyrste Cash ankom landet, frå fattige skotske kår med eit håp om å kunne «love this Arkansas».

I desse dagar då filmen om Johnny Cash går sin Oscar-nominerte seiersgang frå Hollywood til Brisbane, kunne det kanskje også vere greitt å få med seg ein litt anna versjon. Ein nærare og meir ekte ein. Levert av ei stemme som er arvelig belasta når det kjem til det å vere varm og myndig.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov11

The Captain & Me – Automata

Posted on by
Standard

Med mot og glød kastar kapteinen og hans fylgjesvenn seg over tonar dei støtte på under si ferd frå Oslo til Ankara via California.

cover  Med eit pågangsmot og ein entusiasme som slett ikkje bankar på døra kvar dag presenterer The Captain & Me seg som ein duo eit par nummer til venstre for den norske folkeskikken. Syngande for full hals og med sekken overfylt av forskjelligarta lydkjelder kastar dei seg om halsen på tonar frå så vel kosakksteppene og den balkanske halvøya som californiske harmoniar, Appalachian-inspirert strengetukting og britisk poptradisjon. Ikkje daft, døande, einspora eller proteksjonistisk dette her, med andre ord.

Captain-halvdelen av duoen heiter Morten Krane. Han syng og spelar på fleire instrument enn kva underteikna har kontroll over. Me-halvdelen ber til daglig namnet Even Vaa. Han syng også, og spelar på omtrent like mange instrument som kapteinen. Dei har spelt inn stoffet til Automata over ein to-års periode på Even sine stadig skiftande soverom. Og har no lurt Saint Thomas til å gje ut sakene på sin nystifta platelabel Cornerman. Ja, dei skal visstnok vere både oppvarmingsband og backingband for fyren på ein liten turne på nyåret ein gong også. Kan det gå bra?

I eit presseskriv som har komme meg i hende er utgjevar så elskverdig at han namngjer ei god handfull av inspirasjonskjeldene til duoen. At The Decemberists og Wunderkammer er to av desse kan ein vel vanskelig nekte for at ein har merka seg. Harmoniar i ei lett oppfucka Crosby, Stills & Nash-ånd kan ein også dra kjensel på her og der. To andre som er nemnt i skrivet er serbarane Goran Bregovic og Boban Markovic. Kor tett Automata sitt soniske vesen ligg desse herrane har eg dessverre eit for spinkelt grunnlag til å kunne meine noko om. Det eg kan prøve å ha ei meining om er at dei to gjer sakene sine med noko av den same omfamnande energien eg tidlegare i år fant hos vår mann i Beirut; Zach Condon og hans Gulag Orkestar. Men dei har langt færre blåsarar i sin midte, mindre vemod i røysta, og ein noko kraftigare vestlig bris i ryggen enn jyplingen frå New Mexico.

Idérikdom, flittige soniske sceneskift og eit monaleg vågemot er stikkord eg har notert på blokka. Slikt kan fort ende med grunnstøyting. Eller motsatt, det kan ende i ein Trout Mask Replica eller ein Illinoise. Korleis Automata klarer seg? Den seglar forbi alle skjær i sjøen. Frenetisk og slett ikkje alltid etter kartet eller langs den anbefalte ruta, men like fullt strakt forbi. Eg skal ikkje hevde at den legg til hamn i same tidlause skapnad som dei to nemnte albuma, men den gjer det på meir enn skapelig vis.

Ei framifrå oppvisning i korleis ein kan føre ei låt inn og utav ulike soniske spor og samstundes halde tak i den så den ikkje svinn inn i tåkeheimen er røvarhistoria My Darling Mary K. Om fyren som på sjuande året sit og uler på cella si etter å ha skote «the filthy fucker» han i si tid fant i senga saman med den svikefulle Mary K.

Albumet sin tittel er vel sterkast knytt opp mot den spektakulært flotte songen dei har laga om den innovative ingeniøren Jacques de Vaucanson. Ein mann kanskje mest kjent for si mekaniske and, noko The Captain & Me feirar i eit praktfullt refreng; «See! See how the duck flaps his wings, bends the neck eating a grain, see the mechanical duck». Ein annan kar som blir æra med ein song er astronaut-legenda Yuri Gagarin, om enn i ei noko meir frittgåande form, der historiske fakta spelar ei birolle.

Elles går det i pokerspeling, whiskey og dansen rundt bålet. Og ein stad hevdar dei endåtil at There Is No Tomorrow, medan balalaikaen rår og vodkaen flyt. Mot slutten møter vi dei så på ei vidstrakt strand ved Middelhavet. Jenta er gresk og tonen likeså. We Could Stay Forever er omkvedet.

Ja, gjerne det.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov11

Calexico – Garden Ruin

Posted on by
Standard

Dette er verken The Black Light, ein Hot Rail eller ein Feast of Wire, men det er like bra.

cover  Ein får vel eigentlig ei aning om det ganske så fort, at no har Calexico svinga inn på meir trafikerte vegar. Stadfestinga kjem etterkvart trippande i form av den eine likeframme melodien etter den andre. 11 stykk, alle med tekst, alle i stor grad bygd opp på eit nokså tradisjonelt vers-refreng-vers vis. Kanskje er det samarbeidet med Iron & Wine som har inspirert dei, kanskje er det ei lyst til å endre seg litt, eller kanskje dei har ting å melde som krev meir ord og mindre lydleik. Uansett, det er ikkje frå underteikna de skal få høyre jamringa om eit Calexico som sviktar og skuffar, og som er blitt altfor lik mange andre. For Joey Burns, John Carventino og resten av gjengen viser med Garden Ruin at ein slett ikkje skal kimse av turar langs meir utforska vegar. Slike turar kan nemlig vere rett så fengslande, dei.

Frå sin tilhaldsstad i Tucson, Arizona har dei sidan midten av nittitalet skua i alle himmelretningar for å finne inspirasjon til sine soniske utfall og innfall. Slik har dei fanga inn eit utal forskjelligarta tonar i uttrykket sitt. Det vere seg Morricone-inspirerte ørkentildragingar, jazzinfluerte blåturar, latinopåverka avstikkarar, country og folk-farga melodisering, og ikkje minst mange næringsrike utflukter inn i den mexicanske musikktradisjonen. På Garden Ruin er denne grenselause eklektiske innstillinga lagt litt på vent, stålstrengene er byta ut med nylonstrenger og trompeten får berre små avmålte sekundar til rådvelde. Hovudfokuset er no country, folk, pop og rock. Slik det har vore for mangt eit amerikansk band dei siste førti åra. Men Calexico forsvinn ikkje i mengda. For det dei legg til sides av søkande og eksperimenterande åtferd erstattar dei i rikt monn med ein skarp teft for vinnande melodilinjer.

Det satt ikkje med ein gong, eg skal innrømme det. Det var noko litt anonymt og ordinært over Garden Ruin dei første rundane. Men sånn er det jo ofte med tonar som har ambisjonar om å få varig asyl. Dei lyt som regel komme til ein på eit litt anna vis enn alle desse som kastar seg velduftande og smigrande om halsen på ein, men som ganske så fort avslører sitt grunne vesen og blir heller slitsame. Dei kjem gjerne inn bakvegen i staden, men dei kjem der berre i kraft av seg sjølv. Så når ein først oppdagar dei, og tar dei til seg, vil ein ikkje sleppe tak i dei. Ein lar dei bli. Det er dette som har skjedd med låtane på Garden Ruin no.

Parallelt med at Calexico har gjort visse endringar i det soniske uttrykket, kan ein vel også ane eit noko anna fokus på det tekstlige planet. Frå ein meir mytebasert og fabulerande ståstad og over i ei meir handfast og notidig verd. Det finst rett nok songar på tidlegare plater som dvelar ved aktuelle samfunnsspørsmål også, men det er meir ein raud tråd (rett nok med innslag av blått og gult) denne gongen. Frå albumtittelen og til Joey Burns sitt uttrykte ynskje om å ville «tear it all down, and build it up again» på avslutningssporet All Systems Red, skin det tydelig igjennom at Calexico-karane ikkje levnar den noverande politiske leiinga i USA særlig ære.

Med nokre av dei mest grøderike countryrocktonane på denne sida av Uncle Tupelo som tonefylgje, er dei i opningssporet Cruel ganske så engstelige for kor det ber i veg med Moder Jord om forgiftarane får halde fram med sine ugjerningar; «Even the horizon is gone, weather flees underground, future’s left to wallow in fortune’s waste». Ein tilsvarande uro ligg også til grunn for den blåfarga Panic Open String. Her det i eit luftig lydbilete blir tala om ei verd delvis ute av kontroll. Kontrollen verkar også å ha dårlige kår i Letter to Bowie Knife, men på denne er det den religiøse fundamentalismen sine trongsynte uvanar som er tema. Kniven er skarp, poptonen like eins, og eit kraftfullt gitarregn prøver å drukne både innsnevra tankesett og kua desperasjon.

Heilt snudd ryggen til den spansktalande verda har ikkje Calexico gjort. For dei lar ei dame frå Barcelona (Amparo Sanchez) gje den svartkledde og gnagande Roka (Danza De La Muerte) eit snev av purpurraudt med pasjonerte vokale prestasjonar. Litt mindre engasjerande blir det når dei slår over på fransk i Nom De Plume. Ei halvkviskrande affære i eit Serge Gainsbourg-slekta lende, men kanskje litt matt i svingane. Dette er vel i røynda den einaste nemneverdige innvendinga eg har mot Garden Ruin. Resten av opplegget har eg så definitivt funnet tonen i selskap med.

Dei ømme og varleg orkestrerte songane Yours and Mine og Smash. Den yndige folkpop-bønna om å la noko av det gamle få leve vidare, titulert Bisbee Blue. Forsiktig trompetpynta og håpefulle Lucky Dime. Den rytmisk hektiske og nådelause Deep Down, eit ganske så kraftige åtak på griske og krigerske statsleiarar (det er vel grunn til å tru at den som er hovudsiktemålet sit og toar sine hender i eit stort kvitt hus eit stykke nordaust for Tucson); «deep down you know it’s evil, you’ve always known it’s evil».

Calexico avsluttar albumet med ein fot i marerittet og den andre på kanten av det. All Systems Red startar som ei skjør vise, ei svak skjelving boren fram av ein einsam akustisk gitar og stemma til Joey Burns idet han vaknar opp med «the nightmare news» på netthinna. Etterkvart sig det meir lyd inn på scena. Desperasjonen aukar og «everything you hear is distorted in your head». Når ein kjem fram til stadiet der frykta straumar gjennom blodsystem i ukontrollerte bølgjer, går alt over i elektrisk. Kaos, støy og Burns som ropar ut det før nemnte ønsket om å få rive alt ned og byrje på nytt att. Det er fortviling, men også ein ange av fridomshåp å spore. Det kan vere at det ikkje er revolusjonerande tonar, men det er tonar som bit seg fast. Det er ein del slike på Garden Ruin. Kanskje ingen som klamrar seg like inderlig stålfast som All Systems Red, men fast sit dei like fullt.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov11

The Brute Choir – These Hands Are Real EP

Posted on by
Standard

Ein ung, energisk norsk trio med pretensjonar og potensiale.

cover  Dei har tatt namnet sitt frå ein av Will Oldham sine klassiske låtar, men så mykje Oldham-fakter er det ikkje å høyre hos denne unge norske trioen. Eit villeiande namn er det likevel ikkje. For sjølv om stemmene deira nok ikkje driv trea ned i kneståande, slik koret som Oldham skildra gjorde, har dei til tider i alle fall eit og anna brutalt for seg.

Den fremste kreative krafta bak Brute Choir yndar i eindel samanhengar å kalle seg Captain Democracy, og eit anna band han spelar i heiter The Captain & Me. I det sivile ber han stort sett namnet Morten Krane. Eit namn som sikkert ein og annan musikkinteressert nettsurfar kjenner igjen som ein skarpskodd Pstereo-skribent. Fem-spors EPen These Hands Are Real er koret sitt første forsøk på å prakke innspelt materiale på folk.

Sjølv om Brute Choir gjev ut stoffet på ein label som heiter Movemountains og ein kan ane eit pretensjonsnivå nokre hakk over gjennomsnittet manøvrerer dei aldri farkosten inn i ukjent farvatn. Så skulle ein ha lyster i retning av å leike rock-arkeolog på nybrottsjakt vil ein sannsynlegvis måtte gå tilbake til teltet med tomme lommer. Men stempelet slår heftig, det skummar langs ripa og dansen går på eit vasstrekt dekk. Så ja, her kan ein bli både sjøsjuk, våt i håret og øm om hjarta.

I presseskrivet nemner dei Thurston Moore og Isaac Brock som inspirasjonskjelder. Med unntak av den gitarfresande andre (og beste) halvdel av I Only Wanted There to Be Rock’n Roll tykkjer eg ikkje Sonic Youth-inspirasjonen gjev så altfor tydelige utslag på referanse-skalaen. Ånda til Modest Mouse, derimot, kjem dansande fram frå krokar og krør både titt og ofte.

I Am the Captain of This Ship, I Am, vert det hevda frå Krane-kanten ganske så kjapt. Arrangementet er postpunk-tett, tonen er robust og historia som blir fortalt verkar å vere solid forankra i legenda om den flygande hollendaren. Dei to neste spora klarer ikkje heilt å fylgje opp. Her får det kantete drivet ein meir stakkato og litt for temperatur-fattig skapnad. Eit inntrykk The Pros and Cons of Radioactivity pt. 2 rettar opp i, her finn dei igjen den medrivande tonen frå opningskuttet.

Det største potensialet finn vi likevel i avsluttande The Indian Dance. Intensiverande vers veks seg inn i eit fresande refreng som nok kan sette fyr på einkvar konsert. I staden for å la den eskalere vidare inn i dei verkelig brutale flammehav lar dei den dessverre, etter siste refrengstønn, visne bort i eit litt tafatt avsluttande instrumentalparti.

Kor som er, hovudinntrykket er at Brute Choir har potensiale og pågangsmot nok til å storme mang ein festning. Du kan jo bli med allereie i første forsøk, for det fins absolutt mindre utbytterike subjekt å bli kvitt ein knapp hundrings på enn denne vesle energiske dingsen.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov11

Stephen Brodsky – Stephen Brodsky’s Octave Museum

Posted on by
Standard

Brodsky har komme utav hola, og byr på ordinær popmusikk med psykedeliske innslag.

cover  Innimellom, og no kanskje etter, slaga med Cave In har Stephen Brodsky nytta tida til å musisere i litt andre retningar enn den tungt rockande. Det er vel ikkje å ta hardt i å seie at tonen då dreg meir i popretning. Slik er det også her på hans tredje framstøyt under eige namn, vel og merke med ein solid dose psykedelia som tilleggsingrediens.

Den psykedeliske faktoren er sterkast til stades i opningskuttet Voice Electric. Drivande rytmar, ein pulserande bass og gitarelektriske kaskadar og piruettar slynger seg om kvarandre og plasserer låta ganske så midt i 1967. Eg anar ånda frå Love og Quicksilver Messenger Service, og eg kjenner smaken av ei lykkepille. Kaleidoskopia! For ein strålande start.

Eg klarar ikkje å få ratt det same gode forholdet til dei ni låtane som fylgjer etter.

Desse er i større eller mindre eller ulik grad skodd over ein meir ordinær poprock-lest. Nokre med eit komp i hovudsak tufta på lyden av ein temperamentsfull akustisk gitar. Andre har den elektriske fetteren som sin fremste lydgjevar. Alle gitarstrengene er det Brodsky sjølv som spelar på. Til å hjelpe seg har han fått med seg Johnny Parker Northrup (frå Thee Electric Bastards) til å ta seg av bass-groovet. Same mann fyller også på med litt synth-lyd, og bidrar med vokalstøtte i rimelig harmonerande former. Medan ein Kevin Shirtleff dunkar trommeskinnet. Fleire er dei ikkje. Om ikkje coveret si krediteringsliste er mangelfull då.

Så var det dei ni låtane då. Dei som kjem etter opningsfenomenet. Det er ingenting fenomenalt ved dei. Dei er vel eigentlig ganske så ordinære. Kanskje med eit lite unntak for tre av dei. Sentimental Case er stram kraftpop i eit krysningspunkt mellom Elvis Costello og XTC. Den same Costello kan godt ha stått modell for Kid Defender også, kanskje saman med eit par Elephant 6 band. Medan Swingin» in the Sky skyflar seg framover i meir primitive former, ikkje heilt fjernt frå måten Dan Sartain gjer det på.

Det var dei tre. Dei seks andre har eg lite å fortelje om. Dei er litt Spoon og dei er litt Rogue Wave, men mest er dei melodisk og formativt anonyme, og allereie gløymt.

Men eg gløymer ikkje Stephen Brodsky der han kjem dansande imot meg omkransa av virvlande tonar og rytmikk, syngande med lys røyst sitt flotte mantra «I’m the voice electric». Neste gong er det å håpe at han har plata full av det kaliberet.

Då vil i alle fall underteikna gå ned i kneståande, og på eit eller anna vis gje uttrykk for ei viss takksemd.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

Nov11

Blood Meridian – Kick Up the Dust

Posted on by
Standard

Støvete og høgst oppegåande tonar frå ein gjeng tilhøyrande eit produktivt miljø i det syd-vestre hjørnet av Canada.

cover  Eg kan veldig godt sjå for meg Blood Meridian på ein skikkelig Lost Weekend saman med Danny & Dusty på 80-talet ein gong. Eller eg kan sjå dei for meg i «pleasant company» med Rolling Stones ein sein nattetime på slutten av 60-talet, der dei stemmer i på eit illusjonslaust «you can bleed all over me». Men spør ein medlemmene i banden så ser dei seg kanskje aller helst som aktørar i ei bok av Cormac McCarthy. Det er i alle fall ei slik ei dei har tatt namnet sitt frå.

Kikkar vi eit par av dei leiande namna i kvintetten nærare i korta så vil vi oppdage at dette er folk som har vore ganske så aktive på musikkscena i Vancouver dei siste åra. Først og fremst Matthew Camirand då, kanskje. Med bassgitaren i hoftehøgd har han helde ting på plass i både punkbandet Black Halos og det sløye psykedeliske stoner-bandet Black Mountain, og så har han leikt seg med Stephen McBean i Pink Mountaintops. Under Blood Meridian vignetten er han hovudansvarleg for både låtskriving og vokale framstøyt. Frå trommekrakken i Black Mountain har han dratt med seg Joshua Wells. Ein fyr som også har sirkulert på krediteringslistene til Pink Mountaintops, og seinast på Ladyhawk sitt debutalbum.

Kick Up the Dust kan vel greitt seiast å vere ein høveleg tittel for Blood Meridian sitt andre album. Dei sparkar ikkje hardt og brutalt, men får med si lakoniske småsparking støvet til å virvle ganske så effektfullt. Det er støv frå vegar mange har vandra før. Stones er nemnt, av andre eg skimtar konturane av, ligg det kanskje nærast å trekke fram Camper Van Beethoven, Green On Red og tidleg Wilco.

Heilt temte kan ein vel ikkje hevde at dei er. Dei spaserer på eit noko sjanglete vis, og trakkar uvarsamt uti ei hole og to. Dei lener seg rett som det er godt tilbake, men dei tar heller ikkje ein einaste cent for å sparke sundt eit par heilage tuer. Og på sentral plass på albumet stiller dei seg sjølv i eit musikkøkologisk perspektiv når dei på samsyngjande og herlig skrålande vis leverer strofa «let’s kick up the dust, after all it’s just the bones of our friends».

Kvinna i banden, Shira Blustein, står bak både flyt og skyv med sitt orgelspel. Flyt i den veksande, svaiande og vakre balladen Let It Come Down. Skyv i den smått rebelske antijobb-bluesen Work Hard, For What?. Ei anna form for antipati dukkar forresten opp i yppale og riffseige Soldiers of Christ. Her er den retta mot slike som drep i Guds namn. No slenger rett nok Camirand ut eit «fuck it, just sing» før det har gått to minutt, og avstår frå å trenge så veldig djupt inn i materien. Men han får i alle fall vist at han kan vere litt uskikkelig. Det viser han ved eit par andre høve også. Sånn elles er det dei mørkare kjenslestraumane forårsaka av gjenstridige kvinner som er det dominante temaet (her også).

Som ein frisk Country Honk med ein naken You Can’t Always Get What You Want i tankane sig Most Days fram i falsett-form mot refrenget sin nådelause slutning; «most days, most nights, I love my life, but tonight it could be the end». Endå dystrare kjennes nok natta som klamrar seg rundt hovudpersonen i In the Forest, Under the Moon. Ein mistrøystig mordarballade i den evige tradisjonen som Knoxville Girl og Pretty Polly i si tid kom krypande utav. Det er vel ikkje dei sunnaste av verken tonar eller tankar som dannar grunnlaget i psych-affæra Good Lover heller, men den gjer absolutt inntrykk.

Ei småslarken og ikkje altfor stødig ferd langs ei kjent men kanskje ikkje alltid like gjestmild rute. Få gjerne fatt på gjengen, og ta deg nokre turar saman med dei.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)