Og så vart alle fargane grå.

  Dette er vel eigentlig berre trist. Trist og unødvendig. Ja, det er som om ein kunne endre det siste ordet i bandnamnet til denne kvintetten frå Haugesund frå red til grey.

Ved hjelp av eit kritikarhylla debutalbum, fylgt av ein snarleg retrett frå heile styret, skapte dei seg etterkvart ein aldri så liten legendestatus. Ein litt hol ein, vil eg då hevde. For albumet deira viste seg vel eigentlig ganske så fort å ikkje kunne leve opp til gjetorda frå kritikarane. The Colors Turned Red sitt forsøk på å omdanne poptonen frå 60-talet på eit inspirerande vis var dessverre pakka inn i eit altfor dansk, flatt og heller datert lydbilete.

I fjor dukka det så opp ein sommarlett og for så vidt hyggelig nok liten fire-spors EP som bar visse bod om at det kanskje var ein aldri så liten revansje i emning. Det er det ikkje. All the Way Up er nemlig plata som The Colors Turned Red aldri skulle ha gitt ut. Den saknar det meste som skal til for at popmusikk skal stå fram som vital og interessant. Den saknar gode melodiar, den saknar dynamiske og pasjonerte arrangement, den saknar interesseskapande tekstlinjer, den saknar glød og vitalitet.

Visst viser låtskrivar Haakon Larsen at han kjenner til korleis ei vinnande melodilinje skal låte. Dessverre viser han det berre i mikroskopiske porsjonar. I deler av versa i tittellåta, tidvis bakom eit klabbete arrangement i I Saw Her Again Last Night, i ei og anna linje i Lady on My Mind, og i dei første sekundane av den Descartes-omskrivne I Feel, Therefore I Cry. Litt her og litt der altså, det blir ikkje fullgode låtar av slikt. Det blir halvvegs-låtar. Og ein halvvegs poplåt har det best i skrivebordsskuffa. Eller eventuelt på omarbeidingspulten. Der kunne Larsen kanskje også gjort eit og anna med dei heller platte og tomme tekstane.

Store deler av albumet er spelt inn live i studio. Noko som i utgangspunktet vitnar om ei ubunden og organisk innstilling. Men denne innstillinga er ikkje blitt fanga opp og gjort til ein del av det endelige resultatet. For det er av det meir strevsame og oksygenfattige slaget. Forsøka på å skape dynamikk verkar ofte nokså vaklande og tilfeldige. Og det som burde stått fram som eit overskotsprosjekt, står heller fram som noko kraftlaust og matt (og står såleis i stil med det anemiske coveret).

Bandet snakkar om å spele inn endå ei plate. Vel, kanskje det, ryktet er jo allereie øydelagt. Og så mykje verre kan det jo ikkje gå.

2/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)