Monthly Archives: november 2013

Nov12

Seth Kaufman – Ting

Posted on by
Standard

Ein ung sjangerhoppar med mykje blues i kroppen og eit uttal instrument mellom henda.

cover  Ting er slett ikkje det same overalt. Seier ein fram ordet «ting» på ein restaurant i Kingston, Jamaica er sjansen rimelig stor for at ein vil få servert ei grøn flaske med forfriskande grapefrukt-soda inni. Det er ei slik flaske som er avbilda på debutplata til Seth Kauffman frå North-Carolina. Så då er det vel heilt greitt at plata hans heiter Ting då? Det kunne forresten vore greitt om det var den skandinaviske meininga av ordet som låg til grunn også. Den unge mannen har nemlig diverse ting og tang føre seg på dette sitt debutalbum. Han har gjort alt sjølv. Han har skrive låtane, produsert, og han syng og spelar på sånn cirka 20 forskjellige instrument.

Eg veit ikkje heilt kva som skal til før det kjente lo-fi omgrepet vippar over og blir til no-fi i staden, men eg har ei sterk kjensle av at opplegget til Seth Kauffman er nære, veldig nære. Dei viktigaste lyd-komponentane er den elektriske gitaren og eit rikhaldig forråd av utemma rytmiske tingestar. Sånn elles dukkar det opp både orgeldriv, bassbrunst og kjenslevare fiolintonar. Noko som har verre for å dukke opp til overflata er røysta til den godaste Kauffman. Den tar vegen gjennom diverse filter og obskure kanalar før den i sterkt redusert og høgst uklar form når lyttaren sine øyregangar.

Uryddig, humpete, snodig, utydelige og halvferdig, er fem ord eg har notert meg. «Lo-fi North Carolina funk» og «early Wailers meets Motown meets Beck in the Delta» blir det nokså friskt hevda frå presseskriv-ansvarleg hald. Ingenting er vel heilt på jorde, men ingenting er vel heilt spot on heller. Først og fremst er det mykje blues som står på programmet her. Blues frå ein trong og rotete kjellar. Ein stad der det definitivt går an å snuble, men som også kan inspirere til intim og ledug musisering.

Kauffman dreg i gang høgdepunktet med det same. Med fyrige bluesriff og soulnære tonar slår Get Your Love Stole seg fram i overtydande former. Seinare gjer den litt meir dunkle blueslåta Burden to My King og Diddley-drivande Jug Hustler Blues dugande forsøk på å matche den. Han lurer seg også ut av bluesformene til tider. Då kan resultatet bli ei 30-tals standardlåt-skisse som Meadowlark, eit skakt harmonisert soulballade forsøk som I’m a Martyr eller ein primitiv afrikansk-inspirert sak som Black Biscuit.

Han vil mykje, vågar ein god del, og kjem i mål med doggete solbriller og hol på knea. På den diskré premien han puttar i baklomma står det inngravert med skeive bokstavar; eit førebels noko uforløyst talent.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Simon Joyner – Skeleton Blues

Posted on by
Standard

Skeleton Blues er countryrock frå baksida av stadion, blues frå ein dysfunksjonell avenue, og folkrock med klør frå ei sjel som blør.

cover Det er sjeldan ei plate gjer meg like mange, og så tydelige, assosiasjonar som det Skeleton Blues gjer. I notatane eg kikkar på akkurat no har eg skribla ned 18 namn. Den aller første førestellinga som dukka opp på det indre kinolerret mitt idet lyden frå plata fylte rommet var bilde av Townes Van Zandt si ånd på ein ustabil tur med Dream Syndicate. Definitivt ikkje eit presist bilde, men det hintar i rett retning, det gjer det. Eg skal ikkje plage lesaren med å ramse opp alle dei andre namna, men kikkar du i kolonnen til høgre ser du nokre av dei.

Så ja, ein kan ta Simon Joyner for stadig vekk å lene seg tett opp til tonar, tematikk, fraseringsmåtar og soniske vegval andre har prøvd seg på før han. Men ein kan ikkje ta han for, i alle fall kan ikkje eg det, å dvele med det uinspirerte, det uvesentlige eller det middelmåtige. For i dei retrospektive tonane hans er det ein evigvarande gnist, ei poetisk reinskoren kraft og ein gnagande uro som nektar det meiningslause og det grunne handlingsrom. Heile den svingete vegen frå første truande gitartone i Open Window Blues til siste lyriske klunk i My Side of the Blues. Så derfor har eg lytta til Simon Joyner og hans Fallen Men med ei stadig stigande interesse og veksande pirring i ryggmargen.

For eit par veker sidan var dette noko eg aldri hadde gjort før. Lytta til Simon Joyner altså. Eg kunne sikkert ha gjort det om eg hadde fylgt betre med. Dette er nemlig ikkje mannen si første plate. Det er ikkje hans andre heller. Det er hans tiande (eller der omkring). Etter kvart som Skeleton Blues klamra seg sterkare og sterkare fast i meg, vaks det derfor fram ein trong etter å finne ut kva mannen hadde hatt for seg på alle desse platene eg aldri hadde høyrt. Så eg hanka inn eit par av dei eg. Hotel Lives og The Lousy Dance heiter dei. I si langsame, einstonige og forsiktig tilsmussa folkdrakt søker dei å finne seg tilrette ein stad til venstre for Cohen, til høgre for Oldham, ved beina til Dylan. Dei finn vel ikkje heilt roen der, men stikk heller ikkje av. Det er avgjort to fine plater, særlig Hotel Lives, men heilt som denne nyaste er dei no ikkje.

Tre av dei sju spora på Skeleton Blues har blues i tittelen. Dei fylgjer ikkje hevdvunne blues-skjema av den grunn, slik Bob Dylan har gjort misjon av på sine eldre dagar. Dei kranglar seg derimot fram i farvatn Dylan rørte rundt i den gongen han var «younger than that now». Og samanlikna med det eg har høyrt av Joyner sitt tidlegare materiale så er det meir lyd på denne plata. Både når det kjem til styrke og til nyansesvingingar. Den akustiske gitaren er til stades i kvar låt, men den får ofte drahjelp av den elektriske fetteren, som både snor seg, lirkar og brenn. Steelgitar-render kjem stundom sigande, og poengterte og subtile pianotonar smett innom og drar sin veg.

«A symphony of laughter sped up to sound like violins lured me to the open window»

Frå denne utkikksposten syng Joyner ein Open Window Blues som fører tankane i retning av både Dream Syndicate sitt Medicine Show, Dylan sin It’s Allright, Ma (I’m Only Bleeding) og William Burroughs sin Naked Lunch. Det er ei dyster, regntung, klaustrofobisk og absurd verd han skuar ut på. «Lazarus, you are free now to die again» sukkar han i slutten av fjerde vers. Eit par elektriske gitarar sår hudlause tonar for så å kaste seg inn i ein rotlaus kaskade i siste fase. Det er folkrock med klør frå ei sjel som blør. Det er den ustødige dansen på ein «shifting pile of skeletons». Det er eit opningsspor som sug deg inn i eit mørke du kanskje ikkje burde vore i, men som du helst ikkje vil utav.

«The only thing worse than blacking out, is waking up just where you are»

You Don’t Know Me er countryrock frå baksida av stadion, med smygande gitarlinjer, voggande pianotonar og ein steel-gitar som kjem krypande inn frå venstre. Ei skildring av den store overmannande einsemda. Sonisk sett kunne det kanskje ha vore eit møte mellom Ben Weaver og Howe Gelb. Men det er altså Joyner frå Omaha, og det er like bra det.

«When she calls to you, answer night»

Ein hul pianolyd, ein skurrande gitar, og dagslyset er minst ei natt unna. Langt inni der er det ein countrytone, men det er ikkje håpet den bringer med seg. «When she lowers your head, answer night».

«So go find me a father who needs to be killed, and a mother who cheats and some blood can be spilled»

Det er tid for seks minuttar med Medicine Blues, og Joyner er i angrepsposisjon. «Hey helpless brother, I’m talking to thee». Han spyttar ut orda og lar det stå til meir enn nokon annan plass på albumet. Han er Shakespeare i ein Dylansk skikkelse med Rolling Stones som backingband, og bilda er brutale.

«This is where the insects go to expire, fire
This is where the children go to weep, sleep/This is where the gypsies go when they retire/Now they’re counting on you kid and your famous cold feet»

Og han dei håpar på er The Only Living Boy in Omaha. Rystande vakre og ugjestmilde strykarar tvinnar seg rundt tonane som kræsjande gule blomar og medverkar såleis til å skape eit stykke attraktiv og usikra kammercountryfolk. Conor Oberst og eit par Sister Lovers luskar rundt i skuggane.

«Paralyze me with a trembling body, paralyze me with your Polaroid face»

Ein Epilogue In D, ei vemodsfull vise, ei dvelande bønn, ein dysfunksjonell kjærleikshistorie. Eit saktegåande, temperert og oksygenrikt tilfelle.

«She was the one who always came so close to smiling, she made crying seem like Christmas Eve»

Avslutningssporet My Side of the Blues er Joyner hans akustiske gitar og ei gripande vakker vise, som varer og varer, i ti minuttar. Forsiktig, og utan å ha hastverk sinnet, vandrar trubaduren gatelangs og ventar på at regnet skal komme og vaske han rein. I ein døropning står ho med «smilet» og kallar; «if you come to me, I’ll make it easy for you». Townes Van Zandt har laga eit par låtar i eit liknande tonemønster. Denne blir ikkje dårligare av den grunn.

Og no sit eg her og lurer: Kan det verkelig vere slik at eg nesten heilt uforvarande har ramla over Simon Joyner, akkurat idet han har kreert sitt meisterverk? Kan det vere slik at eit album ein knapt finn omtalt andre stader enn på Jagjaguwar si heimeside kan vere blant årets aller beste? Kan det vere slik at eg er blitt fanga i Joyner sine tonar? Til det siste; ja, men eg ser ingen grunn for å kjempe meg fri. For her vil eg bli.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

 

Nov12

Jan Dahlen and the Shotgun Riders – Love and Affection

Posted on by
Standard

Ikkje så skittent og ikkje så hungrande, men ei og anna dugande låt er det nå her likevel.

cover  Det var andre tider den gongen i 1983 då Jan Dahlen & The Shotgun Riders entra scena på ærverdige Club 7 og på friskt vis spelte ein konsert som skulle bli dokumentert på det etterkvart smått legendariske albumet Dirty Denims And Hungry Hearts. For sjølv om The Clash allereie eit par år tidlegare hadde latt seg begeistra av countryrockaren Joe Ely, var det framleis ein nokså risikabel manøver å kaste på bordet namn som Johnny Cash, Townes Van Zandt og Gram Parsons. I alle fall viss ein hadde tankar om å sanke seg kredibilitetspoeng. Men Jan Dahlen og gjengen hans gjorde det, og vant.

«I’m just a cosmic cowboy, and I play it cool» var omkvedet i signaturlåta Country Music and Big City Life. Der Dahlen gav Gram Parsons æra for at hans hat mot countrymusikken hadde snudd til eit djupt kjærleiksforhold. Akkurat som Parsons i si tid hadde si Emmylou hadde også Dahlen med seg ein kvinnelig songpartnar, Lynni Treekrem. I lag med resten av banden, der særlig det den einaugde tangent-traktøren Arne Sæther hadde for seg blei lagt merke til, angreip dei countrymusikken på eit råare vis enn nokon nordmenn hadde gjort før dei. Så får det heller vere at Jan og Lynni aldri var i nærleiken av å skape Gram/Emmylou-magi utav ein av verdshistoria sine flottaste songar, Return of the Grevious Angel. Det vart ikkje fleire plater med Jan Dahlen & the Shotgun Riders (berre eit par med Dahlen åleine).

Ikkje før no, over tjue år seinare. Tre av dei som var med Jan Dahlen i 1983 er med denne gongen også. Lynni Treekrem, gitaristen Bent Patey og trommis Carsten Loly. Bassisten Hans Marius Stormoen døydde dessverre tidlegare i år, og har fått albumet tileigna seg. Medan Arne Sæther sine sprell er erstatta av ikkje fullt så saftige tangentutspel frå Lasse Hafreager. Som ekstra ballast har Dahlen tatt med steel-gitaristen Tore Blestrud, og dei to syngande Bøygard-søstrene, Tove og Anita.

Det overraskar kanskje ikkje, men eg lyt nok melde at det er ein noko stølare og meir baktung bande som presenterer seg på Love and Affection. Utan at eg skal avskrive opplegget som heilt meiningslaust av den grunn. Dahlen har trass alt smidd saman ei handfull låtar som fortener å bli karakterisert som dugande.

Det opnar friskt og bra med den pianotrillande oppbrotslåta Words of Farewell. Den tørre twangy gitaren i Only Dreaming sender tankane i retning åttitals-heltar som Wagoneers. A Man’s Blues fortel i melodisk velutretta og harmonielt treffande former om rastløysa og den stadig like uløyste countrytematikken kring det å «seek comfort in nights and a bottle of booze (blues)». Rastløysa og livet sine meir stridige sider står også på programmet i The Plot of My Life. Sjølvbiografisk? Veit ikkje? Men Dahlen hevdar i alle fall at livet hans er skrive ned i ei bok av Charles Bukowski.

Touring har eit melodisk ganglag som til tider minnar litt om Hal Ketchum-klassikaren Past The Point Of Rescue, og det er jo ikkje det verste ein kan ha. Litt verre opplever eg ganglaget til paradelåta Shotgun Rider. I forhold til versjonen som sparka i gang Dirty Denims er den i alle fall heller slapp i fisken. Eit problem den nok deler med litt for mange av spora her.

Så kanskje ei re-utgjeving av Dirty Denims and Hungry Hearts hadde vore ein vel så god idé?

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Jackman – Jackman

Posted on by
Standard

Før var han frontfigur i eit sjangerpulveriserande orkester, no er han berre Jackman.

cover  Allereie før Pål Jackman fekk knerta i hop oppfylgjaren til Wunderkammer sin sjølvtitulerte, sjangerpulveriserande og vitale debutplate, eller for den saks skyld hadde komme seg skikkelig fram i rampelyset, kom keisaren sitt eige orkester ramlande inn frå sør med liknande idear og overtok heile scena. Sistnemnte gjorde det med norske tekstar og i ei meir distinkt form (les oljefat, gassmaske og mystisk persongalleri). Wunderkammer vingla tilsynelatande meir vilkårlig rundt blant sigøynerpunk, sirkustonar, klezmer, balkanviser, vaudeville, rotlaus jazz, skakk rock og travel ompa. Det var vel kanskje litt vel utfordrande for ein plass i det store rampelyset. Etter å ha gitt ut ei plate med raritetar i 2003 har vi ikkje høyrt så mykje meir til dei.

No satsar Pål Jackman på eit mindre format. Ein trio med seg sjølv på sang og gitar, John Lilja på bass og piano og broder Morten Jackman på trommer og perkussive tingestar. Enkelt og greitt kalt Jackman. Debutalbumet er her med ti spor (pluss eit ekstrakutt), og framleis vil folk som har problem med å takle sjangerbyksing møte på utfordringar. Likevel, spennvidda i uttrykket har smalna inn sidan Wunderkammer-tilværet.

I trioformatet blir låtane gitt meir luft og meir tid enn kva som ofte var tilfelle tidlegare. Jackman lenar seg også i sterkare grad mot det anglo-amerikanske pop og rock uttrykket. I sonisk styrkegrad spenner det frå sitrande soul-ballade tilstandar i Wish I’d Shut You Up og til hardtrockande gitarriff para med jazzig bassgang og intrikat tromming i den bryske og kantete Duedrit. Den siste ein av to låtar (tre viss vi reknar med ekstrakuttet Smertens Sang) med norsk tekst. Den andre, pasjonert ruslande Te Helvete Med Stil, har nok visse Kaizerske tangeringspunkt, men opererer i eit luftigare lende.

Jackman kom med ein firespors-aperitiff i fjor. Heile innhaldet derifrå blir også servert som ein del av denne hovudretten. Nokre av dei følte eg meg vel i grunn ferdig med den gongen, men den travelt perkussive og sigøynerfarga poprockaren Worldly Doubt har eggande kvalitetar som gjer at den definitivt fortener ein ny runde. Denne er også ein av tre låtar som er spelt inn live med publikum til stades. Det å skape ei live-kjensle har forresten vore eit prioritert område albumet igjennom. Heilt framme på scenekanten opplever eg no likevel ikkje at dei er, men dei har så avgjort rista av seg det meste som måtte minne om hermetikkgufs.

Pål Jackman har ei røyst som finn tonen både i dei varaste og i dei meir frenetiske samanhengar. Det er intensitet, det er rått angrep og det er blått forsvar. Det er habile pianogarnerte soulfakter i Stupid Shoes, og det er jazzdvelande tungsinn i I Shook Real Bad. Jackman bykser og slentrar innom mykje bra, men ramlar også av og til utpå mindre interessevekkande trasear. Det klaraste forbetringspotensiale er nok å finne på låtskrivarfronten. Dei vil mykje, og for absolutt til ein del, men eit litt tynt låtgrunnlag føler eg kanskje blir det største hinderet for at dette tar eit skikkelig grepa tak.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Ill Litt – Tom Cruise

Posted on by
Standard

Tredje framstøyt med elektronica-utfordra countryrock/pop frå denne LA-trioen.

cover  Eg må innrømme at det gjekk med nokre sekundar til stum undring over kva redaktøren hadde funne på å sende meg, når eg fekk auge på denne inni ei forundringspakke for ei tid tilbake. På ryggen til platecoveret står det Tom Cruise, og framsidebildet viser nakken på ein fyr som veldig vel kan vere den kjente scientolog og skodespelar. Då eg bretta opp coveret oppdaga eg imidlertid ingen teikn på glamour, i staden eit svakt lys, samt eit par namn eg meinte å ha sett før i ein eller annan samanheng. Eg gløtta bort på sjølve CD-plata, og der, like over det famøse namnet står det Ill Lit. Ting byrjar å dette på plass.

For var ikkje Ill Lit det der bandet som sprita opp dei countryinfiserte poprock-tonane sine med litt elektronisk knitter og knas? Eg er ikkje komme så mange sekundane inn i opningssporet før det som skulle vere igjen av tvil er forsvunne. Across the Country er ein klassisk countryrock-ballade. Teksten har sitt solide monn av vemod, lengsel og sjølvøydeleggjande fakter. Spartanske organiske lydar løftar tonane skånsamt fram. Den vesle forskjellen kjem for dagen når korte sprakande elektroniske støyt etterkvart får lov å bringe litt uorden i sakene. Kledelig uorden.

Tom Cruise er Los Angeles-trioen sitt tredje album, og det fylgjer eit spor som kretsar rundt i det same landskapet som forgjengarane. Eit spor band som Clem Snide eller Holopaw kanskje hadde virra seg innpå etter ein liten harmlaus klinsj med Wilco eller Grandaddy. David Ahearn er stadig den fremste stemma, men ein av bandet sine tre grunnleggjarar, Benjamin Provo, har takka for seg sidan sist. Inn i hans stad er det komme ein fyr som kallar seg David J. Han styrkar den songharmoniske faktoren i bandet, og er såleis medansvarlig i å føre uttrykket deira eit lite hakk nærare den gamle vestkyst-harmonien. Best effektuert i sensible og vakre Satan’s Doing Fine Without Me og i den drivande poplåta Los Angeles.

I eit par av spora, Worth to Wait og The Homewrecking Ball, er det elektroniske såpass dominerande at det kan minne litt om 90-talet sin trip-hop lyd, men stadig med country-tonen som grunnelementet. Ill Lit kan i desse to minne litt om eit anna California-band, det ikkje altfor vidgjetne Shivaree. Det er vel ikkje mange som har miksa trip-hop og country/folk like overtydande som det dei gjorde på sitt fabelaktig titulerte debutalbum frå 1999, I Oughtta Give You a Shot in the Head For Making Me Live In This Dump. Det gjer ikkje Ill Lit heller.

Ein kan kanskje ha Ill Lit mistenkt for å ty til elektronisk krydder for å dekke over at grunntonen i låtane deira spenner over eit litt vel trongt og lite variabelt register. I tillegg kan ein kanskje riste dei litt for at eit par-tre av låtane har eit visst skissepreg. Når dei er på sitt beste derimot, som dei trass alt er på fleire av spora her, klarer dei å skape tonar og bygge dynamiske arrangement ein absolutt finn hugnad i. Så får det heller vere at eg aldri fant utav kva Tom Cruise hadde med dette å gjere.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

I Love You But I’ve Chosen Darkness – Fear Is On Our Side

Posted on by
Standard

Med både namn, frykt og vital engelsk post-punk på si side meislar Texas-kvintetten fram tonar som stig utav skuggen og fram i lyset.

cover  Det går vel nesten ikkje an å seie noko om debutalbumet til Austin, Texas bandet I Love You But I’ve Chosen Darkness utan også å legge inn nokre ord om namnet deira. Eg har ei kjensle av at det er sterkt divergerande meiningar ute å går om nett den saka. Ei pretensiøs tydeliggjering av den unge mannen si sjølvdestruktive dyrking av svartsinn og einsemd, er det vel dei som vil hevde. Den definitive avskjedsreplikk, kan vere ein annan kommentar. Ein suspekt kontradiksjon som kan romme både destruksjon, løgn og sjølvironi, kan kanskje vere ein tredje. Eit namn ein hugsar sjølv om det inneheld nesten 30 teikn, er det i alle fall. Eg likar det.

No kunne I Love You But I’ve Chosen Darkness sikkert ha vore eit høveleg namn for eit countryrock-band som observerer verda gjennom botn av ei halvtom Jack Daniels-flaske, samstundes som dei dyrkar sine mest miserable sider. Trur likevel namnet vil passe enda betre på eit band som bygger dei lengtande melodilinjene sine inn i ein tidvis rytmetung, tidvis intrikat, tidvis utflytande og tidvis overmannande lydvegg. Men hei, vent litt der, for er det ikkje omtrent slik ein kan beskrive kvintetten som skal omtalast her?

I 2003 gav Chosen Darkness ut sin aller første innspelte dings. Ein sjølvtitulert fem-spors EP. Den var produsert av Spoon-sjef Britt Daniels, og er ei tett og gitarenergisk affære som innimellom tar vegen ut i meir opne landskap. Eit og anna Spoon-glimt kan ein nok skimte der, men mest markante er linjene tilbake til den engelske post-punken frå det tidlege 80-talet. Ein referanse som det vel framleis er nærliggjande å komme drassande med også når dei no står fram i fullt albumformat med den modige påstanden Fear Is On Our Side. Dermed kan bandet fort bli plassert i same bås som andre amerikanske band som slit med The Cure i bakhovudet og skimtar skuggen av Joy Division i augekroken. Interpol, seier du? Jo da, men på sitt nye framstøyt får låtane til Chosen Darkness boltre seg innafor eit noko luftigare og dunklare landskap enn kva som var tilfelle på EPen, og som også har vore tilfelle på dei meir stilreine albuma til den velkledde New York-kvartetten. Faktisk meislar Chosen Darkness her eit uttrykk og vartar opp med eit knippe låtar som har såpass særpreg og melodisk styrke at det blir meir enn berre namnet ein merkar seg.

Paul Barker, med ei fortid i frenetiske tiltak som Ministry og Lard, har ansvaret for produksjonen. Han har ikkje gjort forsøk på å transmittere galskapen og punk-aspektet frå sine tidlegare band inn i Chosen Darkness si verd. Men som gammal bassist har han kanskje litt av ansvaret for at nett dette instrumentet har ei ganske så framtredande rolle på fleire av låtane her. Eit brunstig kasus i så måte er den akselererande According to Plan. Her festar Edward Robert sin fire-strengar grepet i første takt og leiar låta inn på både trygge og meir vaklande vegar. Han får forresten god groove-hjelp både her og der av Tim White, bandet sin hardtslåande trommeslagar. Ikkje minst på det mørke og omsluttande opningssporet The Ghost.

Rundt dette markante, om enn ikkje alltid heilt konvensjonelle, groovet snirklar lyden av eit par gitarar seg. Den eine utsondrar gjerne krystallklare eller kimande tonar, medan den andre helst tyr til meir harvande fakter. Eit lysande døme i så måte er den nesten majestetisk stigande Lights, med sitt enkle men høgst minneverdige refreng; «It’s the lights time». Chosen Darkness er heller ikkje framande for å garnere lydbiletet med svevande synthesizer-tonar. Nesten mørkeleggande i den truande instrumentalen The Owl. Ein av tre korte vokal-lause spor på plata. Tittelsporet er ein annan av desse. Den tredje heiter Today, og er eit langsamt utpust som gjer klar arenaen for albumet sitt høgdepunkt.

Røysta til vokalist Christian Goyer er kanskje ikkje av dei mest distinkte verda har høyrt, men er like fullt eit viktig element i Chosen Darkness sitt dynamiske uttrykk. Den trekker seg litt vekk frå dei fremre delane av det soniske biletet, og det kan såleis vere ei utfordring å få tak i kva den har å melde på det tekstlige plan. Men det som er lett å oppfatte er dei tiltalande og tidvis nesten popsjarmante melodilinjene røysta i vemodsfulle former bere fram. Og dei aller flottaste linjene dukkar opp eit lite minutt etter at Today har blitt til We Choose Faces. Over seks minuttar bygger dette vesle kunststykket seg opp og fram frå ei medgjerlig drone og inn i eit sonisk massivt og endelaust vakkert lende. Uvegerlig og urokkelig. Det er her bandnamnet får endå ein dimensjon; «du vidunderlige poptone vi elskar deg, men vi velgjer å gøyme deg inni eit voluminøst byggverk.»

Kanskje kan ein forfekte at temperaturen på eit par av kutta er litt laber. Kanskje kan ein hevde at uttrykket blir litt einsidig. Kanskje kunne ein ønskt seg dei fem ut på utrygg grunn litt oftare. Kanskje, men eg er slett ikkje sikker. For i det store bilete kjem dei særdeles vinnande ifrå det. Dei har nemlig langt meir enn berre frykta på si side.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Sivert Høyem – Exiles

Posted on by
Standard

Det er ei ganske så risikofri og føreseielig rute Høyem har valt å fylgje her. (Først Into the Sea og så vidare rett inn i stova til 70 000 nordmenn.)

cover

Det var ein upretensiøs, utprøvande og fleirfasettert Sivert Høyem som gav seg til kjenne på solo-debuten Ladies and Gentlemen of the Opposition. Slik er det ikkje i same grad når han no prøver seg igjen. Exiles er blitt tildelt ein langt fastare og meir eintydig sonisk struktur. Slik blir Høyem si solo-utvikling på eit vis ein ekvivalent til Madrugada si utvikling frå Grit til The Deep End. Det uklare, retningsforvirra, upålitelige og offensive blir lagt til side, og eit meir sofistikert, kontrollert og defensivt orientert uttrykk trer fram i staden.

Eller for å seie det slik, der han på sitt førre album køyrte langs ein svingete veg med slitne støytdemparar, har han denne gongen komme inn på ein breiare og rettare veg, og støytdemparane fungerar perfekt. Kanskje er eg litt rar, men når det kjem til musikk synst eg det som regel er meir spennande når omgjevnadane er litt kronglete og ikkje alt nødvendigvis er heilt i orden.

The Volunteers kallar han kvartetten som har hovudansvaret for å gje han musikalsk ryggdekning. To nordmenn og to svenskar. Gitaristen Freddy Viklund har saman med Høyem og Head hatt ansvaret for den produksjonen. Ein produksjon som tar den eine folk og country influerte låta etter den andre og fører dei med trygg hand inn i ein struktur der den akustiske gitaren gjerne er eit grunnelementet, men der det soniske ofte søker seg mot mektige former. Som om David McComb skulle ha funne på å invitere Mike Scott til eit møte i eit stort, velorganisert og godt overvaka vegkryss. At her i tillegg er lite mystikk og lumske farar å skode er kanskje unødig å tilføye.

Skal likevel ikkje underslå at eg finn hugnad i noko av det Sivert og gjengen har for seg her. Frå Love, Leave Me Alone fram til Just a Little Closer Now er det rett nok ikkje så altfor mykje å fryde seg over. Det kan nemnast at sistnemnte til liks med January 3rd rår over ei aktverdig refrenglinje. At Arcadians har ei stillfaren og lågtsvevande form eg finn rimelig tiltalande. Og at det åtte minuttar lange tittelkuttet tar for seg trafficking på eit alvorstungt og respektabelt vis, samstundes som det søker mot soniske tomter der Madrugada var på debutalbumet sitt, utan heilt å finne den frigjerande og skjelsettande blåtonen.

Når Horseshoes dukkar opp, derimot, og innleiar ein rett så fin avslutning i tre akter, då fangar Exiles verkelig merksemda mi. Med ørkentwang i gitaren, R.E.M-konturar i melodiføringa og ein dramatisk undertone prøver Høyem med Horseshoes å ta eit, kanskje litt ufint, oppgjer med dei som sendte nedlatande blikk i retning han og hans venner for tolv år sidan, men som i dag kanskje sitt og stirer i golvet i staden. I den nennsame og mellotron-furnerte Black Cross har han med seg Ingrid Olava i godgjerande harmoni. Før I’ve Been Meaning to Sing You This Song avsluttar seansen med country-arr i sjela og listande tonar frå ein steel-gitar, medan Høyem audmjukt og vemodig syng om angsten for spotlighten.

Slik blir eg sittande att med ei god kjensle idet albumet tonar ut. Ja, det er nesten som om eg er villig til å gløyme at eg før dette har vore gjennom eit sjulåtars parti som berre unntaksvis gjorde inntrykk.

Men berre nesten.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

 

Nov12

William Hut – Days To Remember

Posted on by
Standard

Countryinspirert frå den melankolske bergensar denne gongen, vakkert, vent og velordna.

cover  To plater på åtte månader. Det var slikt dei dreiv på med på seksti-talet, det. Men for all del, det er heilt greit å bringe tradisjonen inn i det 21. århundre også. I alle fall så lenge platene er bra. Og det er nett det dei to til William Hut er. Januar 2004-utgjevinga Fashion Park var ein flott melankolsk poptriumf. September utgjevinga Days to Remember er ein fin melankolsk countryaffære.

I april vitja William New York og Boston, og endte opp med å spele inn stoff til ei ny plate. Bortsett frå Hut sin faste våpendragar, tangent-traktøren Bjørn Bunes, er albumet befolka av amerikanske musikarar denne gongen. Men det er heldigvis ikkje blitt ein av desse «nordmann med country-ambisjonar dreg til junaiten for å få den rette feelingen, og går istaden rett på trynet» opplegga. Vel, når det gjeld Hut hadde eg i grunnen blitt overraska hadde noko slikt skjedd. Han er liksom ein litt for smart låtskrivar og artist til å gå i slike feller.

Det er sjølvsagt ikkje country av den fele-sprelske og jodlerike sorten vi blir servert, men 11 spor som sjeldan bevegar seg særlig langt utanfor eit vemodsfullt ballade-landskap. Alt farga i vakre, vene og velordna tonar. Der instrumentelt rufs og snusk aldri prøver å trenge seg på. Kanskje burde det av og til gjort det? For mitt einaste vesle ankepunkt måtte være at det kan bli litt for likelydande og motstandsfritt i lengden. Men det finst jo stunder der melankolien gjer seg best når den stryk medhårs, så derfor endar eg opp med å ta vel imot det aller meste.

Åpningssporet Hometown får meg til å tenkje eit par tankar i retning Bruce Springsteen, kanskje mest fordi den karen nærmast har tatt patent på nokre av begrepa og utsagna som dukkar opp; «local heroes», «driving dad’s car in my hometown». Men meir typisk for seansen er det når tankane driv i retning; «dette hadde slett ikkje gjort seg bort på ei Emmylou Harris-plate». Klarast manifistert i låtar som Half Way Through Silence og tittelsporet. Sistnemnte ein twangy og sterk sak om minner, og fridomen sine paradokser.

Hut har også litt meir enn produktiviteten til felles med Ryan Adams, countrysoul-låta By the Seaside byr nemlig på nokre orgel-linjer med nære slektstilhøve til Adams-låta Nobody Girl. Singelen Springtime Blues og nydelige Daydream Fight manar også fram nokre vage Adams-assosiasjonar. Og då er vi nærmare Pneumonia enn Love Is Hell, både i tone og kvalitet. Hut og hans menn gjer og ein solid versjon av Hank Williams-låta The Log Train, fint krydra med både banjo, mandolin og dobro. Instrument som også smyg seg på plass, saman med ein smektande el-gitar, i den lengtande pianoballaden I’m Dying to See You Again.

Han pirrar tårekanalane, men blir ikkje ubehagelig sentimental. Han smiler sjeldan, men er heller ikkje overstadig ulykkelig. Helst er han å treffe «on a faded highway, just this side of lonesome».

Skal du ha ei William Hut-plate frå 2004 bør du nok likevel velgje Fashion Park. Men då skal du samstundes vite at det slett ikkje er så dumt å ha to heller.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Nov11

William Hut – Nightfall

Posted on by
Standard

Han kjem mot oss med den milde og velkjente popmelankolske tonen sin. Men er den like bra denne gongen?

cover  Etter å ha gitt ut to album i 2004, venta William Hut heilt til berre nokre få timar stod att av 2006 før han kom med sitt neste. Sitt fjerde. Den revolusjonerande endringsprosessen har han definitivt ikkje vore gjennom i løpet av denne tida. Med si lyse honningdraperte og i høgste grad karakteristiske røyst flyt han på elegant vis gjennom elleve låtar av den der popmelankolske sorten. Den han klarerte på eit så utsøkt vis på si første 2004-utgjeving, Versus the End of Fashion Park.

«I grew up to plainsong and this is the sea, I played all my sad songs in minor key»

Så heiter det i den første linja av Falling Star. Ei kortfatta sjølvmelding kan ein vel kanskje kalle det. Men vil presisere at eg høyrer langt meir Plainsong enn This Is the Sea i tonane til Hut. Eller meir The Cure enn Waterboys, for å sette det i eit litt større bilde. Og sidan vi først vandrar rundt i det seine åttitalet, kan ein jo kanskje plusse på med REM og Go-Betweens, berre sånn for å fylle ut bildet endå litt meir. Det finst saktens fleire toneskaparar ein kunne komme drassande med i same hensikt, både herifrå, derifrå og noifrå, men eg ser ikkje det store poenget, for Hut har skapt sin eigen vesle krok inni dette bildet. Der sit han og spelar sine mjuke og mollstemte tonar, og kjem vel til å gjere det så lenge det siv pust forbi leppene hans.

Nightfall, lyset blir brunt i kantane og natta er i emning. Det ligg til rette for ein seanse i velkjent Hut-ånd. Nightfall maktar likevel aldri å gripe eit like iherdig tak i meg som det Fashion Park seansen gjorde. Albumet har avgjort sine gyldne augeblikk, men glir også, oftare enn kva vanlig har vore hos Hut, inn i åndlause parti.

Det startar rett så flott. You Might Thrill Me er ei poptrillande låt fundert på ein utsøkt tone, med grasiøse overgangar. Hut syng om kva som verkelig betyr noko, og om inspirasjonen han har henta frå den andre sida av det store havet. Den ordspelande og ikkje så lite talande tekstlinja «it’s a long way from Hank to William’s desire» trur eg kan få stå att som det essensielle utsegne her.

Singelvalet Take It Easy fylgjer opp i tiltalande cellodrapert drakt, og med Lambchop-pianisten Tony Crow grasiøst klunkande på tangentane. Tittellåta kjem så smygane i hælane på denne som ein skumringsballade dragande på ei og anna smertelig røynsle. Med spørsmålet «have you ever seen the scars in mighty rainbows?» som si mest minneverdige linje.

Så kjem Echo og rotar det til. Med knitter, programmerte lydar og eit flatt vesen høyrest den ut som noko REM kunne ha brukt som ei skisse for eit eller anna på Reveal. Ikkje spesielt interessant, med andre ord. Av litt ulike årsaker er det fleire låtar etter denne som også glir heller anonymt forbi. Eit unntak er Eclipse, med sitt yppige, strykarsmektande og sing-a-long vesen.

Eit anna er Elected, her REM-referansen drar i Sweetness Follows retning, på eit slett ikkje ueffent vis. Medan avslutningssporet Passing Through, med sin twangy gitar og sitt desillusjonert men varme refreng, etterlate meg i ein vaken og velvillig innstilt tilstand.

Kvifor han er litt meir ujamn denne gongen?

Skyminga trur eg ikkje vi skal skulde på, for der har han vel strengt tatt alltid helde til. Flyttinga frå vesle Banana Party til store Universal blir vel også litt suspekt å halde opp som mulig årsak. Men kanskje han har glidd inn i eit litt for stringent Hut-mønster. Eit mønster som ikkje varslar om åndlause tonar, men lar dei i staden kritikklaust få bli ein del av bildet. Eller kanskje han berre har skjemt meg litt bort. For i rettferda og sanninga sitt namn er det jo, som eg allereie har nemnt, ei handfull låtar her som rammar sentrale kjenselfelt.

Så å la den store misnøya få komme sigande burde eg ikkje tillate. Absolutt ikkje.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov11

Home Groan – Hey Revolution Now!

Posted on by
Standard

Absolutt ei angrepsvillig og frisk innstilling hos Hagfors og hans medsamansvorne denne gongen.

cover  Det var slett ikkje for å preike det offisielle USA sitt syn at Martin Hagfors i si tid flytta frå heimbyen Detroit og til Oslo. Det har vi skjønt for lenge sidan. Framstøyta hans, i alle fall dei han har gjort saman med Home Groan, eller berre som Groan Alone, har i stor grad vore driven fram av den same ånda som dreiv Woody Guthrie, Johnny Cash og Erik Bye. Den som har brakt oss songar som I Ain’t Got No Home, Man In Black og Hersker og Narr. Slik er det denne gongen også. Ja kanskje spesielt denne gongen, for tittelen skulle jo tyde på at det er ganske så rebelske tankar som ligg til grunn for Home Groan sitt tiande album.

Det er ikkje dogmatiske doktrinar eller propaganderande kampsongar vi finn bakom den opprørske tittelen Hey Revolution Now! For sjølv om Home Groan kallar tekstheftet for ei Revolutionary Songbook, og nyttar seg av illustrasjonar som minnar om sveitt arbeidarkamp og kommunistisk vinkling, er det først og fremst det jaga og snublande men like fullt elskande mennesket sine kampar på forskjellige plan som står i sentrum. Frå popfriske tonar om å gje seg over til sin kjære (Giving Myself Up), og til det allsong-rungande tittelkuttet sitt angrep på det egoistiske tankesett som rår i den vestlige verda.

Joda, det er definitivt mykje kald djevelskap der ute som gjer Hagfors oppbrakt, men samstundes er det noko mildt og humant over tonen hans. Derfor opplever ein han aldri som ein harmdirrande agitator. Og takk for det, vil no eg hevde. Samstundes står han vel heller aldri fram med same tyngde og kraft som dei tre legendene eg nemnte i første avsnitt. Men kven gjer no eigentlig det? Det er i alle fall ingen grunn til å ikkje søke mot tonane hans, for dei er vel verdt fleire besøk dei. Særlig når det er såpass mange velfungerande av dei som det er på Hey Revolution Now!

Som vanlig er det den countryinfluerte tonen som er dominerande, men den er ikkje aleine. No kjenner ikkje underteikna til alle Home Groan sine utgjevingar ned til minste detalj, men etter kva eg kan skjøne må dette albumet vere blant bandet sine mest varierte. Det opnar med den dunkle Gilligan’s Island, der ein halvkviskrande Hagfors får utbytterik vokalhjelp frå bandet sitt nyaste tilskot Mona Varpe. Ei dame som i tillegg til å gje det vokale ein ekstra dimensjon, også trykker på ulike tangentar, og gjer i det heile eit positivt inntrykk. Til dømes er ho og hennes theremin med og fører den reklameharselerande Billboard Babe inn i eit tiltalande psykedelisk-austleg lydbilete. Enda fleire spor av psykedelia gneg seg mot overflata i den seige og skurrande She Really Freaks Me Out.

Elles er her sjølvsagt mykje fin strengeplukking. Håkon Gebhardt (som har produsert albumet) gjer ein gjestevisitt med frisk banjospeling i Hog Hollow, og mandolintrakteringa til Lars Håvard Haugen er ikkje mindre attråverdig i artige I Bit the Head of My Old Microphone og countrytunge Tears of Lead. Den siste høyrer med blant favorittane. Med lengtande munnspeltonar og eit whiskeydrenert vesen handsamar den angst- og svikefylte tema vi har høyrt før. Men på eit så tekstlig velfundert og melodisk fangande vis at den smyg seg på innsida.

Andre som høyrer til i avdelinga for låtar det avgjort kan vere kjekt å oppsøke på nytt er den inspirert countryrockande og aparte titulerte JFK Loved Volvos Too, popcatchy men tekstlig svartkledde Queen of the Underpass, og den lett vemodsfulle visa om trøbbel på heimebane Bring You Back With a Song.

Trur faktisk dette fort kan vere ein av dei beste platene Hagfors og hans venner har smidd saman. Det har som sagt blitt ein del av dei etterkvart.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)