Skeleton Blues er countryrock frå baksida av stadion, blues frå ein dysfunksjonell avenue, og folkrock med klør frå ei sjel som blør.

 Det er sjeldan ei plate gjer meg like mange, og så tydelige, assosiasjonar som det Skeleton Blues gjer. I notatane eg kikkar på akkurat no har eg skribla ned 18 namn. Den aller første førestellinga som dukka opp på det indre kinolerret mitt idet lyden frå plata fylte rommet var bilde av Townes Van Zandt si ånd på ein ustabil tur med Dream Syndicate. Definitivt ikkje eit presist bilde, men det hintar i rett retning, det gjer det. Eg skal ikkje plage lesaren med å ramse opp alle dei andre namna, men kikkar du i kolonnen til høgre ser du nokre av dei.

Så ja, ein kan ta Simon Joyner for stadig vekk å lene seg tett opp til tonar, tematikk, fraseringsmåtar og soniske vegval andre har prøvd seg på før han. Men ein kan ikkje ta han for, i alle fall kan ikkje eg det, å dvele med det uinspirerte, det uvesentlige eller det middelmåtige. For i dei retrospektive tonane hans er det ein evigvarande gnist, ei poetisk reinskoren kraft og ein gnagande uro som nektar det meiningslause og det grunne handlingsrom. Heile den svingete vegen frå første truande gitartone i Open Window Blues til siste lyriske klunk i My Side of the Blues. Så derfor har eg lytta til Simon Joyner og hans Fallen Men med ei stadig stigande interesse og veksande pirring i ryggmargen.

For eit par veker sidan var dette noko eg aldri hadde gjort før. Lytta til Simon Joyner altså. Eg kunne sikkert ha gjort det om eg hadde fylgt betre med. Dette er nemlig ikkje mannen si første plate. Det er ikkje hans andre heller. Det er hans tiande (eller der omkring). Etter kvart som Skeleton Blues klamra seg sterkare og sterkare fast i meg, vaks det derfor fram ein trong etter å finne ut kva mannen hadde hatt for seg på alle desse platene eg aldri hadde høyrt. Så eg hanka inn eit par av dei eg. Hotel Lives og The Lousy Dance heiter dei. I si langsame, einstonige og forsiktig tilsmussa folkdrakt søker dei å finne seg tilrette ein stad til venstre for Cohen, til høgre for Oldham, ved beina til Dylan. Dei finn vel ikkje heilt roen der, men stikk heller ikkje av. Det er avgjort to fine plater, særlig Hotel Lives, men heilt som denne nyaste er dei no ikkje.

Tre av dei sju spora på Skeleton Blues har blues i tittelen. Dei fylgjer ikkje hevdvunne blues-skjema av den grunn, slik Bob Dylan har gjort misjon av på sine eldre dagar. Dei kranglar seg derimot fram i farvatn Dylan rørte rundt i den gongen han var «younger than that now». Og samanlikna med det eg har høyrt av Joyner sitt tidlegare materiale så er det meir lyd på denne plata. Både når det kjem til styrke og til nyansesvingingar. Den akustiske gitaren er til stades i kvar låt, men den får ofte drahjelp av den elektriske fetteren, som både snor seg, lirkar og brenn. Steelgitar-render kjem stundom sigande, og poengterte og subtile pianotonar smett innom og drar sin veg.

«A symphony of laughter sped up to sound like violins lured me to the open window»

Frå denne utkikksposten syng Joyner ein Open Window Blues som fører tankane i retning av både Dream Syndicate sitt Medicine Show, Dylan sin It’s Allright, Ma (I’m Only Bleeding) og William Burroughs sin Naked Lunch. Det er ei dyster, regntung, klaustrofobisk og absurd verd han skuar ut på. «Lazarus, you are free now to die again» sukkar han i slutten av fjerde vers. Eit par elektriske gitarar sår hudlause tonar for så å kaste seg inn i ein rotlaus kaskade i siste fase. Det er folkrock med klør frå ei sjel som blør. Det er den ustødige dansen på ein «shifting pile of skeletons». Det er eit opningsspor som sug deg inn i eit mørke du kanskje ikkje burde vore i, men som du helst ikkje vil utav.

«The only thing worse than blacking out, is waking up just where you are»

You Don’t Know Me er countryrock frå baksida av stadion, med smygande gitarlinjer, voggande pianotonar og ein steel-gitar som kjem krypande inn frå venstre. Ei skildring av den store overmannande einsemda. Sonisk sett kunne det kanskje ha vore eit møte mellom Ben Weaver og Howe Gelb. Men det er altså Joyner frå Omaha, og det er like bra det.

«When she calls to you, answer night»

Ein hul pianolyd, ein skurrande gitar, og dagslyset er minst ei natt unna. Langt inni der er det ein countrytone, men det er ikkje håpet den bringer med seg. «When she lowers your head, answer night».

«So go find me a father who needs to be killed, and a mother who cheats and some blood can be spilled»

Det er tid for seks minuttar med Medicine Blues, og Joyner er i angrepsposisjon. «Hey helpless brother, I’m talking to thee». Han spyttar ut orda og lar det stå til meir enn nokon annan plass på albumet. Han er Shakespeare i ein Dylansk skikkelse med Rolling Stones som backingband, og bilda er brutale.

«This is where the insects go to expire, fire
This is where the children go to weep, sleep/This is where the gypsies go when they retire/Now they’re counting on you kid and your famous cold feet»

Og han dei håpar på er The Only Living Boy in Omaha. Rystande vakre og ugjestmilde strykarar tvinnar seg rundt tonane som kræsjande gule blomar og medverkar såleis til å skape eit stykke attraktiv og usikra kammercountryfolk. Conor Oberst og eit par Sister Lovers luskar rundt i skuggane.

«Paralyze me with a trembling body, paralyze me with your Polaroid face»

Ein Epilogue In D, ei vemodsfull vise, ei dvelande bønn, ein dysfunksjonell kjærleikshistorie. Eit saktegåande, temperert og oksygenrikt tilfelle.

«She was the one who always came so close to smiling, she made crying seem like Christmas Eve»

Avslutningssporet My Side of the Blues er Joyner hans akustiske gitar og ei gripande vakker vise, som varer og varer, i ti minuttar. Forsiktig, og utan å ha hastverk sinnet, vandrar trubaduren gatelangs og ventar på at regnet skal komme og vaske han rein. I ein døropning står ho med «smilet» og kallar; «if you come to me, I’ll make it easy for you». Townes Van Zandt har laga eit par låtar i eit liknande tonemønster. Denne blir ikkje dårligare av den grunn.

Og no sit eg her og lurer: Kan det verkelig vere slik at eg nesten heilt uforvarande har ramla over Simon Joyner, akkurat idet han har kreert sitt meisterverk? Kan det vere slik at eit album ein knapt finn omtalt andre stader enn på Jagjaguwar si heimeside kan vere blant årets aller beste? Kan det vere slik at eg er blitt fanga i Joyner sine tonar? Til det siste; ja, men eg ser ingen grunn for å kjempe meg fri. For her vil eg bli.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)