Tredje framstøyt med elektronica-utfordra countryrock/pop frå denne LA-trioen.
Eg må innrømme at det gjekk med nokre sekundar til stum undring over kva redaktøren hadde funne på å sende meg, når eg fekk auge på denne inni ei forundringspakke for ei tid tilbake. På ryggen til platecoveret står det Tom Cruise, og framsidebildet viser nakken på ein fyr som veldig vel kan vere den kjente scientolog og skodespelar. Då eg bretta opp coveret oppdaga eg imidlertid ingen teikn på glamour, i staden eit svakt lys, samt eit par namn eg meinte å ha sett før i ein eller annan samanheng. Eg gløtta bort på sjølve CD-plata, og der, like over det famøse namnet står det Ill Lit. Ting byrjar å dette på plass.
For var ikkje Ill Lit det der bandet som sprita opp dei countryinfiserte poprock-tonane sine med litt elektronisk knitter og knas? Eg er ikkje komme så mange sekundane inn i opningssporet før det som skulle vere igjen av tvil er forsvunne. Across the Country er ein klassisk countryrock-ballade. Teksten har sitt solide monn av vemod, lengsel og sjølvøydeleggjande fakter. Spartanske organiske lydar løftar tonane skånsamt fram. Den vesle forskjellen kjem for dagen når korte sprakande elektroniske støyt etterkvart får lov å bringe litt uorden i sakene. Kledelig uorden.
Tom Cruise er Los Angeles-trioen sitt tredje album, og det fylgjer eit spor som kretsar rundt i det same landskapet som forgjengarane. Eit spor band som Clem Snide eller Holopaw kanskje hadde virra seg innpå etter ein liten harmlaus klinsj med Wilco eller Grandaddy. David Ahearn er stadig den fremste stemma, men ein av bandet sine tre grunnleggjarar, Benjamin Provo, har takka for seg sidan sist. Inn i hans stad er det komme ein fyr som kallar seg David J. Han styrkar den songharmoniske faktoren i bandet, og er såleis medansvarlig i å føre uttrykket deira eit lite hakk nærare den gamle vestkyst-harmonien. Best effektuert i sensible og vakre Satan’s Doing Fine Without Me og i den drivande poplåta Los Angeles.
I eit par av spora, Worth to Wait og The Homewrecking Ball, er det elektroniske såpass dominerande at det kan minne litt om 90-talet sin trip-hop lyd, men stadig med country-tonen som grunnelementet. Ill Lit kan i desse to minne litt om eit anna California-band, det ikkje altfor vidgjetne Shivaree. Det er vel ikkje mange som har miksa trip-hop og country/folk like overtydande som det dei gjorde på sitt fabelaktig titulerte debutalbum frå 1999, I Oughtta Give You a Shot in the Head For Making Me Live In This Dump. Det gjer ikkje Ill Lit heller.
Ein kan kanskje ha Ill Lit mistenkt for å ty til elektronisk krydder for å dekke over at grunntonen i låtane deira spenner over eit litt vel trongt og lite variabelt register. I tillegg kan ein kanskje riste dei litt for at eit par-tre av låtane har eit visst skissepreg. Når dei er på sitt beste derimot, som dei trass alt er på fleire av spora her, klarer dei å skape tonar og bygge dynamiske arrangement ein absolutt finn hugnad i. Så får det heller vere at eg aldri fant utav kva Tom Cruise hadde med dette å gjere.
5/10
Først publisert på Groove.no (i 2006)
Det er åpningslinja som har meisla seg kraftigast fast ifrå Ill Lit sitt andre album I Need You. I eit countryfisert leie syng Daniel Ahearn friskt og herlig vemodig; «I’m hoping you get better, dear, cause even east L.A. is west of here». Med tanke på at låta ber tittelen Mid-City er kanskje det ein litt merkelig påstand. Men sidan utsagnet kjem frå ein bitter fyr som også erkjenner at han er «almost out of space», kan nok dei fleste proporsjonar virke litt forvrengte. Låta er enkel og fullstendig uoriginal, men medrivande og flott. Country-pop med svikt i knea og groove i magen. Bore fram av ein svakt brennande el-gitar som etterkvart for selskap av meir lyd. Synth-lyd. Programmert lyd. Og det er her Ill Lit har funne seg ei lita mark dei førebels ikkje deler med altfor mange summande og musiserande individ. Ei mark der country- og folk-liknande tonar ofte blir fargelagd med elektroniske lydar. Etter det eg kan forstå ligg nok ikkje marka så veldig langt unna Magnetic Fields, og både Beck og Wilco har tidlegare vore innom og lagt igjen spor etter seg. Ved nokre høve gjer så Ill Lit forsøk på å løfte blikket i retning spacepop-sfærer, og då ser eg ikkje bort ifrå at det kan være Grandaddy dei ser aller klarast føre seg.
Popkroken 