Monthly Archives: oktober 2013

Okt14

Brian Setzer – Nitro Burnin» Funny Daddy

Posted on by
Standard

Han prøver å tøffe seg, men er egentlig berre ein villkatt utan klør.

cover  Eg innrømmer, nesten utan å rødme, at då Brian Setzer ankom rockescena saman med sine Stray Cats tidleg på 80-talet syntest eg rockabillyen deires faktisk var litt tøff. Og for mimringa si skyld drista eg meg til å spele den sjølvtitulerte debutplata til bandet (det må være ca. 20 år sidan sist) før eg tok til å lytte på mannen sitt siste verk. Vel, så veldig tøft var det vel igrunn ikkje lenger. Så vi får vel rett og slett skrive den førestellinga på kontoen for ungdommelig villfarelse. Likevel er den fleire hakk betre enn den slappe saken han leverer no 22 år og nokre tusen riff seinare.

Nitro Burnin» Funny Daddy er ei samling nye Setzer-låtar som i all hovedsak kan plasserast innanfor eit gitarbasert og blues-infisert rockeunivers. Men låtkvaliteten den aldrande villkatten har å by på denne gangen er av det heller tvilsomme slaget. Det verken røskar eller spreller, lever eller dør. Det blir egentlig berre nokre utanomkroppslige øvelsar som verken tilfredsstiller eller irriterer. Så her må ein nok legge godviljen veldig til skal ein finne noko av særlig verdi. Faktisk er det slik at låta som kjem best ut av det er eit folkrock-inspirert nummer med tittelen Wild Wind, utan at eg skal prøve å pense Setzer over i folk-sfærer av den grunn. Heller ikkje mot bluegrassen, sjølv om mannen også i den banjodrevne When the Bells Don’t Chime er på sporet av fine ting. Den saktegåande rhythm & blues-valsen That Someone Just Ain’t You skil seg og kanskje litt ut i positiv lei, men berre litt. Sånn ellers framstår dette kort og godt som ein overdose av bluesrock-korrekt men veldig fantasilaus gitarlyd, avsjela vokal og låtar utan melodi.

Ja som heilhet er det igrunn like preglaust som den billigaste påleggskinka, med sjel på nivå med ein Rimi-butikk, og er nesten like kjedelig som å måtte fylle badekaret med skei.

3/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt13

Dan Sartain – Dan Sartain vs. The Serpientes

Posted on by
Standard

Med punkattityde, garasjelukt og ein solid porsjon sterke låtar presenterer den unge amerikanaren seg på eit primitivt og overtydande vis.

cover Scene 1 (platecoveret): Ein ung tynn fyr står på tå hev midt i trappeoppgangen med repet stramt rundt halsen, og med ei kriblande uro frå øvst i rockabilly-sveisen til innerst i eit par sveitte sko.

Scene 2 (songane): Med punkattityde, garasjelukt og ein solid porsjon sterke låtar i ryggen kuttar fyren repet og kastar seg ut i ein febrilsk dans i selskap med upålitelige kvinner og lumske slangar. Ja, full av ungdommelig råskap og frenetisk pågangsmot serverer jyplingen ein sprek (om enn ved nokre få høve litt melodisk tvilsam) kombinasjon av Eddie Cochran stimulert rockabilly, The Stooges egga garasjeglød, Modern Lovers influert punkminimalisme og Violent Femmes jagande folkpunk. Det er til å bli yr, vill og ung igjen av.

Dan Sartain kjem frå Birmingham, Alabama og er i byrjinga av 20-åra. Han har vore oppslukt av gitardriven musikk heilt sidan første gong han høyrte lyden av den, og har allereie to sjølvutgjevne album på CV’en sin. Det tredje kjem her sprelsk rockande via den vitale garasjepunkaren John Reis (Rocket From the Crypt og Hot Snakes) sin label Swami. Heilt ferskt er det rett nok ikkje. Det har berre tatt litt tid før det har nådd fram til steinrøysa vår. Vs. The Serpientes er nemlig sett saman av låtar frå dei nemnte sjølvutgjevne platene samt nokre nyare innspelingar gjort i 2003.

Primitivt kan vel vere ein slags fellesnemnar for det meste fyren har på programmet. Han kastar seg uti det med gitaren i usikra stilling og røysta som tennvæske, og tett bakom i knoklete men effektiv stil pressar rytmikken seg på. Her blir det gått direkte til verket både i toneframferd og tekstlig utforming, pynta omvegar blir aldri tatt i bruk. Og det er ting som tyder på at han allereie har opplevd ein overdose trøbbel i sitt unge liv. Sentralt i så måte står det eg velgjer å titulere som Kobra-trilogien. Tre låtar med uforsonlige trekk der fokuset blir retta mot svik, einsemd, mismot og hemntankar. Walk Among the Cobras (pt. I) buktar seg skarpt fram i punkabilly fasong, og gjer råd om «to scream instead of holler».

Cobras (pt. II) tar få melodiske omvegar, og legg heller ingen tekstlige lokk på kva for tankar som står fremst på agendaen; «I figure out a way to hang you by your neck». Medan Cobras (pt. III) har ei meir tilbakelent melodisk form, men touchar kjente og beiske Dylanske utsegn når det i refrenget blir forfekta at «you don’t know what it’s like to be alone, no baby, you don’t know how it feels to have the cobra snappin» at your heels».

Før vi er framme ved Kobra-trilogien har Sartain sparka, stønna, tralla og bjeffa seansen i gang med energiske Tryin» to Say, fylgt opp med like energiske P.C.B 98, og roa seg litt ned med den angerfulle I Could Have Had You. Ikkje fullt så tett med upolerte perler kjem ramlande i albumet sin andre halvdel. Dei litt Pixies-aktige tilfella Love Is Crimson og Leeches (pt. I) strevar i melodisk motbakke, og kjellarbluesen Romance blir i hjelpelausaste slaget.

Metropolis derimot skal få tildelt solid plusskarakter, rytmisk velskapt og melodisk raffinert som den er, i eit vagt latinslekta lende. Sartain viser også at han meistrar dei straumlause formene i dei to akustisk-gitar draperte visene Place to Call My Home og Got That Feeling. I den første fyller han ut biletet med skeive pumpeorgel-tonar, og den andre glir inn i eit blått hornparti midtvegs. I det heile er andre halvdel meir avbalansert, men såleis heller ikkje like spenningsfull som den første.

Rykta fortel at Sartain i desse dagar er i gong med å spele inn rykande ferske låtar for ei 2006 utgjeving. Skulle han der utvikle låtskrivar-åtferda og dei eigenarta rock’n roll manerane sine ytterligare kan det fort vise seg å bli ein av neste år sine meir kjærkomne musikkopplevingar.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Okt13

Sally Crewe & The Sudden Moves – Drive It Like You Stole It

Posted on by
Standard

Energisk, ukomplisert og minimalistisk rock.

cover  Rockehistorien er full av artistar med songar der bilen og bilkøyring er temaet. Frå gamle klassiske Route 66, via Chuck Berry, The Beach Boys og til Bruce Springsteen, berre for å nevne nokon få. Men det er ikkje mange som viser eit så intenst forhold til denne firhjulingen som det Leeds-jenta Sally Crewe gjer på si debutplate, der over halvparten av spora streifer innom bilen i ein eller annan samanheng.

Tenk deg Liz Phairs Exile In Guyville (hmm, eller kanskje Whip Smart), og pluss på med ein dose Buzzcocks og Wire (eller for så vidt kvart einaste New Wave-band frå 1979 du kan komme på) så er vi i nærheten av korleis dette fortonar seg. Energisk, ukomplisert og minimalistisk rock. På ei plate som definitivt lever opp til tittelen, for her går det unna; 12 songar klokka inn på 26 minuttar, der ingen av låtane er over tre minutt, og dei kortaste berre drøyt minuttet lange. Sally tar ingen omvegar, ho stormar til angrep med få akkordar, skarp lyd og eit rasjonelt komp (Sudden Moves er Britt Daniels og Jim Eno frå Texasbandet Spoon).

Alt bra så langt. Men så til mitt vesle sakn; tilstrekkelig med skikkelig gode låtar. Rett nok åpnar det lovande med sprelske Tonight, der ho både i frasering og melodiklang kan minne om Graham Parker. Det påfølgande tittelsporet er heller ikkje ueffent, det er den klassiske historien om rebellen og kjæresten, med eit refreng som er «full tank og sjå deg ikkje tilbake». Etter desse er det lengre mellom godsakene, og mykje kan egentlig beskrivast med eit ord; eindimensjonalt. Låtane er for det meste smidd over samme lest, samstundes som den store melodifølelsen også til dels uteblir. Unntaka er den friske power-pop saken ABC (Waiting For You), den svale Liz Phair infiserte Silver, og den Belly-poppige Forget It. Men gløyme Sally Crewe heilt er langt ifrå nokon god idé, til det viser ho for mykje guts.

Berre ho får modnast litt som låtskrivar kan det godt være at ho utrettar større ting neste gang.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

Tom Russell – Modern Art

Posted on by
Standard

Ein skildrar av menneskeskjebner. Ein historieforteljar som brukar songen til å uttrykkje seg.

cover  Amerikanaren Tom Russell er ein mann med fleire forbindelsar til Norge. Han har dei siste 20 åra vore ein flittig gjest på norske konsertscener. I perioden 1987-91 spelte han inn tre plater i Norge, med fleire norske musikarar involvert, av desse står Poor Man’s Dream frå 1989 fram som kanskje den beste av alle Tom Russell sine utgjevingar. På den kan ein finne klassikarar som Blue Wing, Gallo Del Cielo og Navajo Rug. I 1999 gav han så ut «folk-operaen» The Man From God Knows Where, ein sangsyklus med utgangspunkt i Russell sine røter frå Irland og Norge, også her med deltaking frå fleire kjente norske musikarar.

Tom er ein skildrar av menneskeskjebner. Ein historieforteljar som brukar sangen til å uttrykkje seg. Han har sunget om; fattige meksikanarar versus det rike Amerika (Gallo Del Cielo og La Frontera), blueslegenden Little Wille John (Blue Wing), oppsagte stålarbeidarar (U.S. Steel), countryrocklegenden Gram Parsons (Joshua Tree), Edith Piaf (Chocolate Cigarettes), og mange, mange fleire. I tillegg til at han etterkvart har spelt inn eit utall av sine eigne sangar (har gitt ut eit titalls plater), så har også ein anselig mengd blitt tolka av andre; som Johnny Cash, Nanci Griffith, Guy Clark, Doug Sahm, Dave Alvin, Joe Ely og Ian Tyson for å nevne nokon.

På Modern Art er det Tom Russell som – i tillegg til at han har med sju nye frå eigen skuff – tolkar seks favorittar av andre låtskrivarar. Dette inkluderar blant anna Nanci Griffith sin flotte Gulf Coast Highway, der Nanci sjølv deltek på sang, noko ho også gjer både på Dave Alvin sin komposisjon Bus Station og på Emmylou Harris sin The Ballad of Sally Rose. Carl Brouse, ein nyleg avdød venn av Tom, har skrevet American Hotel som handlar om låtskrivarlegenden Stephen Foster (Swanne River, Oh! Susanna, Old Kentucky Home). Eit av dei finaste øyeblikka her er Tom sin tolkning av The Dutchman, komponert av ein Michael Smith, sangen er ei skildring av ein senil mann og hans kone, og er velsigna med nydelig harmonisang frå Eliza Gilkyson. Crucifix In a Death Hand er ei deklamering av eit dikt av Charles Bukowski, som mot slutten glir over i Warren Zevon sin Carmelita (ei lita helsing til ein stor amerikansk låtskrivar, som nå lid av uhelbredelig lungekreft).

Blant Tom Russell sine eigne sangar finn vi mellom anna The Kid From Spavinaw, ein hyllest til baseballhelten Mickey Mantle, og Muhammed Ali, ein singalong calypso-sak om den store boksaren, utan at nokon av dei vil gå inn i historien som betydelige låtar. Isaac Lewis er trist og episk, om sjømannen som mister livet på havet, og driv i land like i nærheten av barndomsheimen. Tijuana Bible er ein driftig låt om ein 1950-tals detektiv som er besatt av ei mordgåte, og tittellåten ein strålande klassisk midtempo countrylåt, som nøstar ihop ein del hendelsar i og rundt Tom sitt eige liv.

Det er slett ikkje alt Tom Russell har spelt inn opp igjennom åra som har vore like interessant, delar av repertoaret hans blir rett og slett for trygt og utfordrar ikkje nok. Slik også med Modern Art; solid nok, men gnistrar sjelden.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt13

Rogue Wave – Out of the Shadow

Posted on by
Standard

Ingenting revolusjonerande, men ein heil del velklingande poptonar frå debuterande Bay Area-kvartett.

cover  Det er veldig lite på debutplata til San Francisco-kvartetten Rogue Wave som ikkje har blitt gjort før. Her får vi oppleve tonar som i alle fall har surfa på eit par av dei same bølgjene Brian Wilson og hans Beach Boys angreip sånn cirka 1966. Det heile hadde sjølvsagt også lydd noko annleis hadde det ikkje vore for fire karar frå Liverpool og det dei hadde føre seg sånn cirka 1966. Ellers er det sånn cirka hundre andre namn som også kunne vore nemnt. Det kan egentlig få vente. Vil i staden hevde at lyden av Rogue Wave slett ikkje er dårlig av den grunn, faktisk er den rett så fin.

Bandet har sitt namn etter frontfigur Zach Rogue, som i veldig stor grad er åleine om resultatet på denne plata. For når han spelte inn desse songane i 2002 var det egentlig ikkje snakk om noko bandprosjekt, berre litt hjelp frå venner. Då den kom ut på ein obskur indie label same år var imidlertid Zach i ferd med å setje saman eit band. Og nå i 2004, når Sub Pop har funne det fornuftig å ta albumet under sine vengjer for å få det ut til ein større hop, er Rogue Wave altså ein kvartett.

Det burde absolutt være rom for Rogue Wave både i platehylla og i hjarta til folk som har blitt gode vener med tonane til labelkompisane deires The Shins. For sjølv om ikkje forsøket deires på å komme seg ut av skyggen er like tettpakka av storflott popkunst som Chutes Too Narrow (2003), så er dette heilt på høgde med The Shins sin debut Oh, Inverted World (2001). Og i haugen av saker og ting som liknar, er det kanskje nett den plata som ligg fremst på tungespissen min. Ellers spøker såpass forskjellige folk som XTC (Nourishment Nation), Wilco (Postage Stamp World) og Paul Simon (Man-Revolutionary) også rundt i kulissane.

Ikkje musikk som prøver seg på uutforska territorier, altså. Men vi blir presentert for eit meir enn habilt kobbel med poptonar det kan være smart å søke kjennskap til. Ofte gjort i eit hovedsakelig akustisk leie, men dei hoppar og over gjerdet og blir ganske så elektriske iblant. Nokre gonger er tonane straighte og lettfordøyelige, andre gonger svingar dei innom psykedeliserte strender og smyg seg rundt på litt rarare underlag. Det kan virke sommarlett og kjekt, men har både ein og to undertonar av melankolsk art.

Mine aller fremste favorittstunder på albumet er det vakre folkpop-eventyret Be Kind & Remind, det er den fint slentrande, akustisk baserte og lett psykedeliserte Endgame, og det er Endless Shovel, som både lener seg til sterke tonar, og som bråkar mest. Så får vi heller tåle at dei avsluttar med ei låt som heiter Perfect, men som er eit stykke unna nett det. Ein plass på solsida av kvalitets-skalaen er uansett sikra.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt13

Josh Ritter – Hello Starling

Posted on by
Standard

«I’ll be yours for a song». Eller: Bill.mrk: ung mann med akustisk gitar, enkle songar og poetiske refleksjonar søkjer lyttarar for nytt album.

cover  Det dukkar stadig vekk opp nye unge kvinner og menn med ein akustisk gitar i fanget og ein bunke sjølvlaga songar på hjertet, då helst av det melankolske slaget. Dette enkle og hevdvunne viset å uttrykke sine livserfaringar og dela ymse observasjonar med omverden på, kjem aldri til å forsvinne. Og takk for det. For blant desse trubadurane er det nemlig ein og annan som verkelig har ting på programmet som er verd å få med seg. Josh Ritter frå Idaho høyrer med blant desse.

Josh har kanskje ikkje skapt sin eigen 100% krystallklare signatur ennå. Til det er det i melodiføringa fortsatt litt for mange spor etter inspiratorane. Men det er ofte utsøkte tonar han har huka tak i, og han leverer dei med uanstrengt overbevisning. Derfor skal vi ikkje bekymre oss så veldig over denne problemstillinga. I staden skal vi glede oss over den unge mannen sitt elegante og lyriske samkvem med orda. Josh er nemlig kar for å skape levande bilder, lansere fiffige metaforer og fortelje truverdige historiar. Som når han skildrar den sjenerte og forelska ungguten i sangen Kathleen. Han som står ved utgangsdøra og observerer, tilber og drøymer. Drøymer om å bli «the one to drive you back home, Kathleen». Det er sårt, det er varmt, det er Hammond-orgel og det er flotte tonar.

Hello Starling er Josh Ritter sitt andre album. Og følgjer i mange av dei samme spora som den lovande debuten Golden Age of Radio (2002) også trakka rundt i. Det vil altså seie viser i ein tradisjon der countryfakter og snev av rocketakter også for være med på leiken. Den instrumentelle hjørnesteinen er Josh sin akustiske gitar. Nokon gonger får den være heilt aleine saman med gjerningsmannen og hans stemme, andre ganger deler den merksemda med litt fleire lydkjelder. Eg nemnte
Hammondorgelet lenger oppe, eit instrument som gjer seg gjeldande ved fleire høve her. Men aldri så dominerande som på den energiske og svakt Springsteen-kolorerte Man Burning. Ein sang om den upålitelig og heller sjølvdestruktiv skikkelsen som brenn lyset i begge endar. Og det er utan unntak mellommenneskelige relasjonar som er tema i Ritter sine tekstar. Nokon gonger lykkelige og håpefulle, andre ganger meir over på den fortvila og dunklare sida av tilværet. Til dei førstnemnte tilfella høyrer definitivt den drivande Snow Is Gone, låta der albumtittelen er henta frå; «Hello blackbird, hello starling, winter’s over be my darling». Medan meir trøblete tilhøve blir eksponert i den dylanske You Don’t Make It Easy Babe; «I’m your locked door’s worst knocker, I’m your curtain’s best friend».

Vemodig, men med forhåpningar, er den spartanske og Nick Drake-influerte Rainslicker. Medan Ritter driv omkring i Leonard Cohen strøk på utsøkte Wings. Ei låt om rastløyse, flukt og draumar, som ikkje heilt ukjente Joan Baez gjorde sin versjon av på fjorårets Dark Chords On a Big Guitar album.

Innspelingane vart for øvrig unnagjort i løpet av ein fjorten dagars tid i ein låve på den franske landsbygda. Og mykje av utstyret som er nytta tilhøyrde i si tid den ikkje ukjente soul-legenden Curtis Mayfield. Nå vil neppe den godaste Josh Ritter oppnå legendestatus med bakgrunn i desse innspelingane, men ein dag, kanskje…

6/10

Først publisert på Groove (2004)

Okt13

Josh Ritter – Golden Age of Radio

Posted on by
Standard

Ung amerikanar med gitar som har i seg ei melodisk og poetisk kraft ein ikkje møter på kvart americana-hjørne.

cover  Ein mann, hans akustiske gitar og 12 songar. Du har sett og høyrt det før, tenker eg. Vel, her er ein til. Navnet er Josh Ritter, han er i midten av tjueåra, og Golden Age of Radio er debutalbumet hans. Plata kom ut på det amerikanske platemarkedet via etiketten Signature Sounds recordings i 2002, men det er først nå i 2004 (via Setanta Records) den får sin offisielle utgjeving her i Europa. Hyggelig det. For den unge amerikanaren har absolutt taket på å skaffe til vegs fruktbare songar. Ja han har til og med laga dei sjølv, alle ihop. Men før han kom så langt har nok Josh snappa opp ein og annan idé frå folk som har gjort slikt tidlegare. Utan at eg har tenkt å bruke det imot han, for til og med Bob Dylan lever jo i ein lang musikkhistorisk tradisjon. Det er likevel nesten litt skummelt kor lik Josh er på ein avdød engelsk melankolikar innledningsvis her.

Det regnar, og inne bak den regndynka vindaugsruta sit unge Ritter med sin gitar og syng Come and Find Me. Eg lukkar augene og tenkjer på Nick Drake, ein seinhaustkveld og det er kun five leaves left. Går det verkelig an å likne så mykje? Ja, og endå meir, til og med. Spor tre heiter You’ve Got the Moon, og kunne like godt ha vore ein bortkommen song frå Pink Moon-innspelinga. Men det er vemodig og vakkert, veldig vakkert. Så dette slepp du unna med lett som berre det, unge mann.

Her forlet vi Nick Drake. Men ikkje Josh Ritter. Han vandrar vidare blant andre tonar, henta frå eldre marker, nyare marker og eigne marker. Me & Jiggs er ei heller sorglaus countryvise om ungdom, forelskelse og laurdagskvelden som blir til natt, og då kan ein jo for eksempel drive med slikt:

«Sitting on the porch singing Townes van Zandt, we play guitar to burn off the hours
till we climb the fences at the edge of town
and paint our names on the water towers…»

Ellers handlar det mykje om å være på farten, om rastlause kjensler, og om å ynskje seg eit anna liv ein annan stad. Slik kan vi dra trådane frå Ritter via Springsteen, Guy Clark, van Zandt og attende til Woody Guthrie og Hank Williams. Låtskrivarar som alle har skildra slitaren, vandraren, einsemda og ikkje minst lengselen, det være seg etter betre kår, ei kvinne, eller berre litt sjelefred.

Så når Ritter syng linjer som «west of her there’s a place I know» i Roll On, eller «I’m still waiting for the whiskey to whisk me away» i Other Side er han inne på tankar både van Zandt og andre har behandla før. Det er han også når han skildrar fortvila sosiale skjebner i Lawrence, KS og Harrisburg. Men så lenge mannen leverer tekstar å tru på, linjer med poetisk kraft og tonar det går an å føle godt for, er han velkommen i mi stove.

Derfor ser eg fram til eit nytt møte med fyren. Og det treng slett ikkje være langt unna. For sidan dette albumet først når våre breddegrader godt over to år etter at det var ferdig innspelt, har Josh Ritter sjølvsagt alt nye ting på gang.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt13

Richmond Fontaine – Post To Wire

Posted on by
Standard

Dei er ømme, dei er eksplosive og dei fortel skarpsindige historier frå den amerikanske sidelinja.

cover  Langt borte frå tonepyntarane og lydakklimatisererane sin verden går livet stadig sin skeive gang. Eit band som manar fram inspirerte tonar frå denne delen av musikk-kartet er Portland, Oregon kvartetten Richmond Fontaine. Utan den store halloien er dei i desse dagar klar med sin femte utgjeving sidan starten i 1996. Plata med tittelen Post To Wire gjer det klart og tydelig at vi her har å gjere med eit band som har så vel skarpsindige ord som tonar på programmet. På ein sti like i nærleiken av countryrock terrenget Uncle Tupelo, Jayhawks (Mark Olson-æra) og Whiskeytown vandra rundt i på 90-talet har dei funne eit åpent lende der så vel sår akustikk som truande ørkenvind og råbarka gitar overhalingar for lov å gjere seg gjeldande. Ein plass der også melodi-snittet til gamle heltar som Paul Westerberg (The Replacements) og Grant Hart (Hüsker Dü) gror.

Frå første skeive tone i slacker-country saken The Longer You Wait til siste vemodsfulle steelgitar-tone legg seg til ro i den avsluttande instrumentalen Valediction er det få dødpunkter, og desto fleire saliggjerande stunder. Dermed lever dei opp til kva albumtittelen lovar, Post to Wire er nemlig eit uttrykk henta frå hestesporten som betyr noko sånt som å ha grepet frå start til mål.

Albumet sine skjøre og uforedla melodilinjer har i seg sjølv flust med kvalitetar, likevel er det når vi kjem til orda, som frontmann Willy Vlautin så kyndig har planta i hop med desse tonane, Richmond Fontaine verkelig vekker interesse. Desse nedstrippa historiane frå den amerikanske sidelinja er gjort av ein mann med evna til å skape rike bilder utav eit stramt ordbudsjett. Ja, det er langt frå dagligdags å oppleve sangtekstar der det foregår så mykje mellom linjene og bak tonane som det gjer hos Vlautin. Han har då også i tillegg til sitt virke i Richmond Fontaine prøvd seg som novelleforfattar, og har lest sin Charles Bukowski, Raymond Carver og Denis Johnson meir enn ein gong.

Coveret er pryda med eit bilde av ei tilårskommen og vaklevoren campingvogn i eit goldt landskap. På den eine veggen er følgande budskap å lese; «This is the land of broken dreams». Og ja, vi møter mange tragiske skjebner her, som har fått draumane knust og lovnader ofra på gløymselen sitt alter. Noko Vaultin klarer å handtere utan å fortape seg i sentimentale løysningar, ja i ein del samanhengar klarer han til og med å så håp der ein kanskje skulle tru slikt var visna og vraka. Som i den nydelige folkrock-låta Polaroid. Her møter vi to einsame barn på bar-besøk på leiting etter sin far, ultratrist altså, men eit polaroidbilde og litt empati gjer det heile plutselig litt meir levelig, så; «Not everyone lives their life alone, not everyone gives up or is beaten or robbed or always stoned, Not everyone». Deborah Kelly (frå Damnations) er med og korar på denne. På tittelkuttet har ho fått ei duett-oppgåve å skjøtte. Noko ho gjer med glans, i ein to minuttar lang countryrock fulltreffar om forsoning og nye sjansar. Von om ei lys framtid har også friaren i Allison Johnson, men det strykar-dominerte og dystre tonefølget ber kanskje bud om at nett det ikkje er så sikkert. Den nennsomme og såre Two Broken Hearts, presenterer på si side ein teori om at «two broken hearts together, might not be broken». Medan viltre, melodi-smarte, og temmelig svarte Montgomery Park har sine tydelige spor til før nevnte Westerberg og Hart. Innimellom får vi også resitert nokre brev frå ein Walter, som betaler konsekvensane av ein urett han har gjort overfor sine nærmaste.

Mot slutten kjem så albumet sitt mest marerittaktige tilfelle, den åtte minuttar lange elektriske og demoniske Villamette. Der folk-tonar møter dyster blues i ein klassisk sørstats inspirert historie, med ein viss likskap til Saabye Christensen sin roman Halvbroren. Om eldstebroren som forlet mora og sin yngre bror, om den mystiske Jackson, om broren som vender tilbake med fortellingar frå den vide verda, for så berre å fordufte på nytt. Ja, ein kan dikte ein heil roman mellom linjene her. Ein uhyggelig ein.

Navnet var Richmond Fontaine, og er definitivt blant dei mest oppegåande country-infiserte rocke-tiltaka i dagens musikkbilde.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

The Proclaimers – Born Innocent

Posted on by
Standard

Den skotske duoen er nok ikkje heilt det same slaget som dei var i på åttitalet.

cover Brødreparet Craig og Charlie Reid gjorde seg første gong bemerka i 1987 med Throw the «R» Away, som var åpningssporet på debutplata This Is the Story. Ein sang om brødrene sin ettertrykkelige og ikkje så lite utprega skotske aksent. Ein aksent som fort vart eit av The Proclaimers mest markante kjenneteikn. Året etter kom albumet Sunshine On Leith, eit rett så spenstig og trivelig folkpop-album. Med eit åpningsspor, I’m Gonna Be (500 Miles), som var ingenting mindre enn ein liten poptriumf. Nokre år seinare vart låta også ein velfortjent hit, gjennom sitt nærvær i filmen Benny & Joon.

Brødrene frå Edinburgh har etter desse to produktive åra på 80-talet, ført eit heller anonymt tilvære, og har fram til i år berre spelt inn ytterligare to album. Så årets bidrag til diskografien, Born Innocent, blir dermed album nummer fem frå The Proclaimers si hånd.

Nok om historien. Kva har så årets utgave av The Proclaimers å tilby? Målt mot nevnte Sunshine On Leith rekk nok ikkje denne heilt opp, til det blir det noko ujevnt og tidvis til og med litt baktungt. Rett nok er brødrene ikkje vanskelige å kjenne igjen, i sin enkle og likeframme stil. Ein stil som fortsatt har sine røter i den angloamerikanske folk- og country-tradisjonen. Men der dei før kunne ha både ein popfiksert og punka angrepsvinkel på stoffet, rotar dei seg denne gongen litt for ofte over i eit meir traurig leie. Som i den buldrete og ganske så melodimessig sjarmlause Blood On Your Hands, sjølv om den tekstmessig i og for seg er eit velretta spark mot Bush/Blair og andre voldsmenn. Eller som i flate og kjedelige affærer som Dear Deidre og There’s No Doubt.

På den andre side finn vi også snop som den uvørne countrypunkpop låta Hate My Love, med sitt kostelige grep på å skildre motstridande følelsar; «I like Johnny Cash singing A Boy Named Sue, but I hate my love for you». Ein av dei få tilfella her som matcher Sunshine On Leith-stoffet, og definitivt eit smart singelvalg. Stadig med twang følelse, men i eit noko meir moderert musikalsk leie finn vi You Meant It Then, ein utmerka sak om nostalgi og savn. Vemod er også temaet i den lavmælte og slett ikkje uefne No Witness. Mens hovedpersonen i den straite poprock-låta Redeemed blir redda frå mørke tankar av morgonlyset. Versjonen av den gamle The Vogues låta Five O’Clock World må vel og få godkjent.

Det blir likevel for mykje middelmådighet og tralla-la, til at Born Innocent løftar seg ut av den store hop av trivialiteter. Nei, dei var nok betre i sin grønne ungdom The Proclaimers også.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt13

Primal Scream – Dirty Hits

Posted on by
Standard

Med to meisterverk i kofferten, og bra med både skitne, populære og upopulære låtar innabords er tida komme for ei samling.

cover  I sine beste øyeblikk; Screamadelica, XTRMNTR og deler av Vanishing Point, har Primal Scream framstått som eit av det britiske øyriket sine absolutt heftigaste rockeband. Det var det imidlertid lite som bar bud om i bandets spede ungdom. Dei to albuma dei gjorde på slutten av 80-talet var nemlig av den høgst ordinære sorten. Bobby Gillespie, vokalist og frontfigur hadde rett nok vore med å servert Psychocandy og andre godsaker som trommeslagar hos Jesus & Mary Chain, men dette nye prosjektet såg ikkje ut til å ha så altfor mykje å by på (den tidlige singellåta Velocity Girl er eit unntak). På Dirty Hits, bandets første samleplate, ignorerar dei då også desse to platene. Og gjer istaden eit forsøk på å innbille oss at det var slik det starta:

Nokre månader etter at dei har gjeve ut sitt sjølvtitulerte andre album bestemmer dei seg for å prøve den beste låta herifrå I’m Losing More Than I’ll Ever Had som singel. Då kan det jo være litt stilig med ein remiks som bonusspor (eit ganske vanlig påfunn). Til å ta seg av den jobben hyrer dei inn dj Andrew Weatherall. Det er då det skjer, mirakelet, forvandlinga. Det middelmådige rockebandet står med eit fram som eit kaleidoscopisk underverk, ein åpenbaring. Andrew har med hjelp av techno og house rytmar, sampling og glød gjort om den soul-aktige saken til eit eksplosivt, fargesprakande og originalt stykke musikk. Slik blir det til at Bobby Gillespie og hans menn plutselig står fram som eit banebrytande band og er i fronttroppen når det gjeld å hente ingrediensar frå house og techno-scenen over i rockens verden.

Låta blir gitt ut på singel i februar 1990 og døypt om til Loaded. Med unntak av nokre samplingar av Peter Fonda frå filmen The Wild Angels, og litt liflig korsang er låta fri får vokal. Med sin brass-seksjon, fortryllande slide gitar, piano-triller og Symphaty For the Devil følelse er den ein feiring av fridom, synd og hemningslaus livsførsel. Samstundes fungerer den perfekt også i hodetelefonane heime i godstolen. Stimulerande og magisk.

Albumet som fylgde året etter hadde sjølvsagt dette eventyret plassert på sentral plass. Men Primal Scream og Andrew Weatherhall viser også at Loaded slett ikkje er noko eingangstilfelle. Sreamadelica er nemlig stappa av lystelige rytmar, syndefulle tonar og tusen fargar. Come Together er eit suggerande groove i heftig foreining med samplingar frå ein 20 år gammal Jesse Jackson tale. Higher Than The Sun er funklande psykedelia for eit nytt tiår, med The Orb i produksjonsstolen. Medan den gamle Stones produsenten Jimmy Miller tar plass i samme stol på den gospel og, ja, Stones inspirerte Movin» On Up. Albumet er ein orgie av ord og tonar som feirer det ubekymra, flørter med synda og tilslutt dansar inn i solnedgangen med eit fornøyd glis.

To og eit halvt år seinare kjem albumet Give Out But Don’t Give Up. Og Primal Sceam er igjen eit høgst ordinært rockeband. Her har dei fått for seg at det tøffaste i verden er å agere Rolling Stones. Primal Scream er kanskje tøffe, men på denne plata er dei også veldig kjedelige. Men i karriere-dokumentasjonen sitt heilage navn skal jo Dirty Hits ha med ein liten forsyning herifrå også. Og då er det jo flott at dei har klart finne fram til dei tre låtane av litt verdi, Rocks, Jailbird og (I’m Gonna) Cry Myself Blind.

Det går tre år før den tredje plata etter den store forvandlinga er klar. Den ber tittelen Vanishing Point (1997), og er eit langt skritt i positiv retning etter famøse Give Out But Don’t Give Up (1994). Nå er dei tilbake med ein ny mikstur av electronica og rock. Denne gangen har dei imidlertid fjerna seg frå den fargerike psykedeliaen som prega Screamadelica og bevega seg inn i eit langt dystrare, skitnare og takka være Mani (frå Stone Roses) sine kraftfulle basstonar, eit meir funky landskap. Og sjølv om det ikkje er fullt så tiltalande som Screamadelica, viser dei med rytmesterke og skumle saker som Burning Wheel og temposterke Kowalski at dei absolutt ikkje må avskrivast ennå.

Den første månaden i det nye årtusenet, dukkar det så opp. Lydsporet frå helvete. Frå dei kvittar seg med alle hippiar i åpningssporet, og i samme slengen siste bit av Screamadelica, er dette eit knyttneveslag som treff der det gjer aller best, i ryggmargen. Eit kompromisslaust industrielt funkangrep, lada med eit knippe henrivande råtass-låtar. Nokon vil nok hevde at XTRMNTR blir for kald og rå, og at sjela aldri vart med inn i platestudioet. Men sjela er her den, det er rett nok ei djevelsk sjel, men like fullt ei sjel god (eller vond) som nokon. Eller som Gillespie sjølv manar det fram i Kill All Hippies; «you got the money, I got the soul», i eit infamt angrep på makt og mammon. Og endå meir brutalt skal det bli. Accelerator er full gass, overstyrt gitar, smerter og desperasjon. Exterminator (som av uforståelege grunnar ikkje har fått plass på Dirty Hits) er Gillespie som bombarder oss med framtidspessimisme oppå ein steintøff monsterbass. Men høgdepunktet er Swastika Eyes, eit hyperaktivt tilfelle, eit svett åtak, sarkastisk og uimotståelig. Suveren er også den beksvarte monotone nesten-instrumentalen Shoot Speed/Kill Light.

Kevin Shields frå My Bloody Valentine har ansvar for mange av lydangrepene på XTRMNTR, saman med ein flokk andre velrennomerte musikantar og lydfolk. Og det er vel ikkje til å legge skjul på at bandet nok er avhengig av slike visjonære medhjelperar, for å kunne meisle saman album som dette. Bobby Gillespie har ei stemme som er perfekt til denne musikken, men som låtskrivar og musikar utover det har han nok sine begrensningar. Derfor er produksjon, miksing og arrangement nok ganske så viktig for sluttresultatet.

Neste gang vi høyrer frå Primal Scream er i august 2002. Då er det albumet Evil Heat som dukkar opp. Og sjølv om det manglar eindel på XTRMNTR nivå, har også denne sine makelause stunder. Aller flottast er den massive og manande og veldig Kevin Shields dominerte Deep Hit of Morning Sun. Miss Lucifer er ein rebelsk elektro-dreven punklåt. Kraftwerk pastisjen Autobahn 66 derimot høyrer vel kanskje ikkje til bandets største øyeblikk. Mens versjonen av Lee Hazlewoods Some Velvet Morning, med Kate Moss på vokal, godt går an å like, sjølv om den ikkje er nokon ruvande sak.

På eit begrensa opplag av Dirty Hits er det for øvrig ein ekstra CD med 13 remiksar, her vi mellom anna får ein Massive Attack mix av Exterminator, bra men ikkje fullt så fokusert og drivande som albumvarianten.

Ein glimrande og særdeles passande tittel forresten; Dirty Hits. Og om ikkje alle 18 låtane har vore hits, er dei fleste viktige spor frå vår nære rockehistorie. Frå solskinn til regnvær, frå himmel til helvete, frå lys til mørke. Primal Scream har vingla frå den eine grøftekanten til den andre, frå optimismens blomstereng til pessimismens møkkahaug, og Dirty Hits dokumenter at dei veldig ofte har klart å levere henrivande lydbilder frå turen.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)