Category Archives: 2003

Okt12

Jason McNiff – Nobody’s Son

Posted on by
Standard

Her er ingen forsøk på fikse løysingar eller moderne maskeringar, berre 11 songar som står fram rakt og usminka.

cover  Grått og Brunt. Grått som mismotet, som lengselen, som ein regntung oktoberkveld. Brunt som trøystens lindrande dråpar, som einsemda, som haustens ugjenkallelige entré.

Wasted years, wasted tears
And you’ll find the autumn here again…

Blant dette store brune skjuler dei seg; alle nyansane og alle fargane, i blant gjer dei seg til kjenne i form av sviket, uroen, håpet, lyset og lidenskapen.

Slik kan ein summere opp dei evige temaer som dominerer Jason McNiff sitt andre framstøt på platefronten. Tittelen er Nobody’s Son, og kan i dette tilfellet føre til så mange assosiasjonar. Først og fremst er den ganske dekkande for albumets grunnleggande innhald. Kor vidt den også har noko med McNiff sin bakgrunn å gjere har eg ingen kjennskap til. Det eg imidlertid har litt føresetnad for å uttale meg om, er McNiff sitt musikalske slektskap. For om han ikkje er ein direkte etterkommar av nokon, så kryr det i alle fall av onklar der ute; Woody Guthrie, Bob Dylan, Bert Jansch, Townes van Zandt, John Prine, Guy Clark for å nevne nokre. Lista over brødre i ånden er og lang, men då dette ikkje skal være ein kongress i namedropping nøyer eg meg med to; Kevin Welch og Ryan Adams.

Ein ung mann vandrar rundt i Londons brulagde og tåkekledde gater, mens han fabulerer om eit stort land på den andre sida av Atlanterhavet. Derifrå, frå det djupt elska og inderlig hata USA, er det Jason hentar mykje av sin inspirasjon. Alle musikarane som deltek på plata er like fullt engelske, og inkluderer mellom andre Andy Hank Dog (frå familiebedrifta Hank Dogs) og så godt som eit samla Grand Drive. Jason har saman med desse sett saman eit melankolsk, men avgjort stimulerande stykkje country- og folk-musikk. Der songane står fram rakt og usminka, og det ikkje blir gjort forsøk på fikse løysingar eller moderne maskeringar. Samstundes som dette aldri tek av i retning viltert og uhemma, så er eit begrep som likegyldighet heilt fjernt når Jason McNiff gyv laus på ein song, han er nemlig dyktig til å skape både dynamikk og temperatur innanfor ramma av sitt plukkande gitarspel og sordinerte komp.

Avlegs vil nokon hevde, og sant nok, er ein ute etter musikk som skal matche det siste i moderne interiør, eller fungere som soundtrack til behovet for å være hip og aktuell, bør ein halde seg vekke frå Jason McNiff sin musikalske verden. Finn ein derimot meining i å tilbringe litt tid saman med ein bunke songar som like gjerne hentar sine bilder frå eldre tider, kan dette albumet bli ein god venn. Apropos pre-mobiltelefon-alderen, hadde denne plata komme ut for 30 år sida, ville den fremste karakteristikken kanskje vore; «den nye Dylan». For av alle som gjennom tidene er blitt skjenka denne forbannelsen, har det neppe eksistert nokon med ei stemme så lik mr. Zimmermann si særeigne røyst, à la den unge McNiff er innehavar av.

Jason har, som mange låtskrivarar før han, tatt seg den frihet å låne litt frå ulike kjelder. Slik dukkar her iblant opp melodilinjer ein drar kjensel på, som til dømes i trekantdramaet Don’t Dance With Me, der vi kan kjenne igjen strofer frå «With God On Our Side», utan at det gjer noko som helst. Jason tilfører nemlig alt sitt eige preg, enten det er dramatisk folk som i Blow Up the Bridges, velsmakande country som i Outta Here eller ei dyster vise som Half Drunk.

Den enkle melodi blei oppfunnen for mange tusen år sida, og Jason McNiff gjer ingenting revolusjonerande i forhold til den, han serverer oss berre 11 songar som viser seg å være eit utbytterikt selskap, og kvifor skal ein då egentlig kreve meir?

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt12

Delbert McClinton – Live

Posted on by
Standard

Ein hardtarbeidande og god songar byr på eit litt for langt dokument frå ein sveitt kveld i Bergen.

cover  Blues. Den kanskje viktigaste stamfaren til det meste av dagens oppegåande rockemusikk. Men nytta i sin mest skjematiske og rigide form, og i henda på andre enn dei mest visjonære innan sjangeren (Robert Johnson, Howlin Wolf, Muddy Waters og nokre titals til) har den i innspelt tilstand ofte ein lei tendens til å bli ganske så kjedelig. Live derimot kan sjølv dei mest ordinære av utøvarane få bluesen til å virke, og til å gje publikum i alle fall illusjonen av å ha opplevd brukbar musikalsk agering.

Sjølv om han kanskje ikkje høyrer til blant sjangerens aller ypperste utøverar, så er definitivt ikkje Delbert McClinton dusinvare heller. Mannen har igjennom ein lang karriere vist seg som ein inspirert sangar og låtskrivar. Han krydrar sin blues med både countrytonar og ikkje minst hentar mange element frå soulmusikken, samstundes som han og har røter direkte tilbake til rock’n’rollen sin fødsel på 50-talet.

Ein sein aprildag i 2003, entra 62-åringen frå Lubbock, Texas, scenen i Teatergarasjen i Bergen. NRK var tilstades og foreviga det heile. Delbert og hans menn var så fornøyd med dette opptaket at dei no velger å gje det ut som offisiell Live-plate på New West Records.

Det var heilt sikkert ein svett og fin kveld i Bergen. Det frammøtte publikum gjekk nok heim med våte T-skjorter og eit fornøyd glis om munnen. Men så er det dette med å forvandle slikt over på eit audio-dokument som i neste omgang skal tilfredsstille innanfor huset sine ikkje fullt så mottakelige vegger, då. Det maktar nok ikkje dette opptaket til fulle heller. For sjølv om, som før nemnt, bluesen i denne forma først og fremst er live-musikk, taper den seg på ei slik forvandling.

Nå er likevel ikkje gode gamle McClinton den som er verst ute å kjøre, for det 90 minuttar lange opptaket har fleire øyeblikk som klarer å få fram gode følelsar også i godstolen framfor stova si lydmaskin. Spesielt gjeld dette sangane som er litt annleis enn Delbert sine tempo-blues affærer.

For å ta det siste først. Godt over halvparten av låtane er nemlig bygd rundt meir eller mindre den samme lest. Gitardriv, energiske blåsarar, boogie-woogie piano og eit tett og pågåande groove. Så sjølv om fleire av tilfella i seg sjølv absolutt er heftige nok, kan det bli noko trøttande og einsarta i lengden, spesielt saksofonen til Don Wise. Då blir det nærmast som ein liten oase når Delbert sitt 7-mannslag set ned tempoet og rykker inn med meir moderate takter. Som i den sjelfulle utgåva av Otis Redding balladen I’ve Got Dreams To Remember. Eller når han i countrylåta When Rita Leaves reint musikalsk besøker grensetraktende mot Mexico. Aller best likar eg meg imidlertid i selskap med albumet sine to lengste kutt, dei nesten ni minuttar lange I Want To Love You og B-Movie Boxcar Blues. Her blir det gitt meir plass til luft og leik enn kva som ellers er tilfelle. Særlig sistnevnte, ein av Delbert sine eldste låtar, er eit inspirert og dynamisk tiltak, som jumpar frå det heilt neddempa til det langt meir uryddige, og med heftige soloar både frå trompetist Terry Townson og frå Delbert sitt munnspel. Låta blei for øvrig i si tid brukt av McClinton-fan John Belushi i Blues Brothers-samanheng. Det kunne også godt vore tilfelle med Delbert sitt kanskje mest kjente og beste nummer, den funky og særs forlokkande soulpop-låta Givin» It Up For Your Love.

Så om ikkje Delbert høyrer til blant dei store innovatørar, er han i alle fall ein hardt arbeidande og fin sangar det absolutt går an å kjøpe plater av. Men dette konsertopptaket ville eg kanskje ha venta med til eg hadde sikra meg at plater som Second Wind frå 1978 og The Jealous Kind frå 1980 først var komme i hus.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt12

The Long Winters – When I Pretend To Fall

Posted on by
Standard

Med god hjelp av halve Seattle, har Long Winters sett saman ei plate med mykje triveleg popmusikk.

cover  Bandets navn er muligens inspirert av det faktum at frontfigur John Roderick hadde sin oppvekst i Alaska. Der held han imidlertid ikkje til lenger. Han har istaden busett seg i byen som for eit drøyt tiår sidan framstod som verdens musikknavle eit lite øyeblikk. Jadå, eg snakkar om Seattle. Til si andre plate, When I Pretend To Fall, har The Long Winters fått med seg mange av byens oppegåande musikkutøverar. Neidå, vi snakkar ikkje om Pearl Jam, men om Ken Stringfellow og Jon Auer (The Posies), Chris Walla (Death Cab for Cutie), Blake Wescott (Pedro the Lion), ein av byens mest kjente innflyttarar Peter Buck (R.E.M.) og Scott McCaughey (The Young Fresh Fellows, Minus 5), berre for å nevne nokre (det er minst eit dusin til).

La oss for øvrig gripe litt fast i sistnevnte,- Scott McCaughey. Han har jo blitt tildelt noko av den samme velvillige bistanden i sine Minus 5 prosjekter. Og musikken som Long Winters møter oss med er slett ikkje så fjernt frå det McCaughey har gjort. Poprock med ein frisk og frigjort tone med andre ord. Tenk gjerne både litt Posies og Death Cab for Cutie også, og kanskje ein liten dæsj Elephant 6 pop i tillegg.

John Roderick har komponert 12 låtar der dei fleste lyt få karakteristikken trivelege saker. Og det er heller ingenting å seie på spelegleda. Nå er det jo ikkje alltid eit stort lag med vennligsinna hjelperar fører berre godt med seg. Men i Long Winters tilfelle går det som oftast vel. Det hender rett nok ved eit par høve at det blir litt for mange som skal hjelpe til på ein gong, slik at låtane får litt oksygen-mangel og dermed står i fare for å drukne. Noko som definitivt ikkje er tilfelle med det jordnære og vakre folkpop eventyret Cinnamon, der Peter Buck sine mandolintonar er med å bringe denne opp blant albumets høgdepunkter. Ein karakteristikk den lyt dele med det pågåande og fuzzy poprock-nummeret New Girl, og den elegante og skarpt svingande Blue Diamonds. Når Shapes gjer seg til kjenne er det nesten som om pop-eksentrikaren Andy Partridge og hans XTC har gjenoppstått. Mens den noko medtatte hovedpersonen i meir laidbacke Bride And Bridle lyt erkjenne at ting har endra seg iløpet av dei 10 åra han har sona sin dom.

Nå har Roderick og gjengen hans nokre meter igjen før dei blir like fargerike som det smått psykedeliske, fantasifulle og raffinerte innleggshefte dei har sett saman. Men eit hyggelig lite opptrinn er det dei tilbyr oss.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt12

P.W. Long – Remembered

Posted on by
Standard

10 sangar som beveger seg på ei ustø linje mellom upolerte country-tonar og buldrande blues-lyd.

cover  Med 10 sangar som beveger seg på ei ustø linje mellom upolerte country-tonar og buldrande blues-lyd leverer P.W. Long saker som det absolutt er givande å tilbringe tid saman med. Der refrenget frå åpningssporet kan få stå som eit utmerka eksempel på kva ingrediensar Long har å by på i tekstsamanheng; «she ain’t leaving, she’s gone». Eit ganske så klassisk utsagn i den delen av musikkverden der Long har mange av sine musikalske slektningar. Den lovlause cowboyen Guy Clark syng til samanlikning «standin» on the gone side of leavin'» i den gripande låta She Ain’t Goin» Nowhere. Nå tilhøyrer Long ein atskillig meir rufsete og oppfucka del av country-sjangeren enn dei gamle lovlause, men desperasjonen og resignasjonen har dei så definitivt til felles.

P.W. Long sin karriere som musikar kan sporast tilbake til seint 80-tal, då han var ein av medlemmene i det ufriserte laget Wig. Tidleg på 90-talet var han så å finne i ein annan rufsete gjeng med navn Mule. Før han tok steget over i ein solokarriere midtvegs på 90-talet. Etter ein lengre periode borte frå musikken er han nå ute med sin tredje plate under sin eigen signatur. Og Remembered står fram i all sin lurvete mimikk, som ei meir enn middels interessant skildring av livets barske realitetar.

Det før nevnte åpningssporet She’s Gone er så avgjort blant høgdepunkta her. Eit ujustert men melodisikkert countryrock-nummer, der hovedpersonen på sitt vis forsøker å forsona seg med den bitre sanninga; «some see the glass half empty, some see it half full, I just put it to my lips, and take another pull». Det blir absolutt ikkje betre i neste låt Better; eit ope sår, og eit rop om bot og bedring, framført med ei tynn og forpint røyst. Ei noko tyngre og seigare utforming har It Just Don’t Seem to Matter Now fått, om endå ein som har spelt fallitt. Når Long bevegar seg over i eit tyngre og meir bluesinfisert hjørne blir han imidlertid litt mindre tiltalande, som på Fishes & Wine og If Not When, Now. Den som fungerer best i denne kategorien er mørke og intense Wreck, ein låt som bringer tankane mine i retning Screaming Trees (circa Uncle Anesthesia). Men på sitt aller beste er Long i den langsomt drivande I Can’t Tell the Thing’s I Done. Ein vakker country-affære, bore fram av kraftig gitar-grums, viltflygande orgeltonar, og perfekt utfyllande harmonisering frå ei kvinne med navn Darla Oates.

Så er du klar for litt uforedla rock, med meir enn ein injeksjon skrudd country-brygg, kan du heilt sikkert gjere verre ting enn å sjekke ut kva P.W. Long har å by på.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt12

Lilium – Short Stories

Posted on by
Standard

Dei to andre i Sixteen Horsepower serverer melankolsk tonar, saman med mange gjester.

cover  Denver-bandet Sixteen Horsepower har sidan midten av 90-talet levert sin intense mikstur av punk, folk, goth og country. Med eit foreløpig høgdepunkt i 1998-utgjevinga Low Estate. Bandets vibrerande midtpunkt, låtskrivar og sangar David Eugene Edwards har dei siste åra tilsynelatande lagt sjela si i Woven Hand-prosjektet. Og nå har dei to andre faste medlemmene, bassist Pascal Humbert og trommis Jean-Yves Tola, også eit prosjekt på gang.

Dei kallar seg Lilium, og rekker oss med Short Stories ein assortert bukett låtar, henta frå ein grøderik men vemodig anlagt grøftekant. Dei to har og med seg mange gode hjelparar som absolutt bidrar til å gjere dette til ein fin opplevelse. Selvfølgelig stikk Sixteen Horsepower-kompis D.E. Edwards også innom. Og hans deltaking på Whitewashed er med på å gje denne nennsomme folksongen dette inderlige uttrykket som har blitt Sixteen Horsepower sitt kjennemerke.

Men det er som sagt fleire enn Edwards som yte sin skjerv her. På dei fleste spora står Humbert/Tola oppført som ansvarleg for tonane, mens ulike sangarar er brakt inn til å ta seg av orda (både til å skrive dei og synge dei). Humbert og Tola lar også gjestene stort sett få spele hovedrolla på «sine spor», og plasserer seg sjølv som den meir anonyme men likevel nødvendige ryggrada i bildet.

På dei to kanskje vakraste spora er det ei dame med navn Kal Cahoone som boltrar seg. Ho er ellers frontfigur i eit folk-band frå Denver kalt Tarantella, eit navn som skulle borge for både heftige og giftige ord og tonar. I Lilium si drakt stig ho imidlertid forsiktig fram med ei skjør, men du verden så glødande stemme, ikkje så fjernt frå Hope Sandoval. Og det blir ikkje vanskelig å tru på den usikre og skadeskutte hovedpersonen i sangane If They Cheered og Sorry når det blir fortald med slik ei røyst. Særlig sistnevnte i spansk språkdrakt (her også Tom Barman frå dEUS deltar) er eit ualminnelig vakkert og hjerteskjærande musikkstykke.

Daniel MacMahon, som har spelt saman med Edwards i samanheng med Woven Hand, er sangar på Locked In Tight og Sense and Grief. I begge tilfeller er slektskapet til Nick Cave cirka Boatman’s Call ganske påtakelig, og særlig Locked In Tight med sitt ledige arrangement har vitalitet i seg til å vekkje interesse. I den litt Ry Cooderske Lover, med ein Jim Kalin som vokalist, blir vi med på ein gripande tur for å finne ho som sa; «don’t fall in love with me, if you want to be my lover». Besett av ein håplaus romanse er også hovedpersonen i The Trap, og her er det John Grant frå The Czars som fører ordet, i ein låt i Magnetic Fields sitt terreng.

Av dei ti spora på albumet er tre instrumentalar. Cavalcade er eit hyggelig og blått gjensyn med saksofonen til Dana Colley frå Morphine. Mens den seks minuttar lange avslutningslåta Angels, er ein ambient og svevande tur i Brian Eno-landskap.

Jodå, ein smakfull bukett musikalske eventyr er det Lilium rekker oss.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt12

Chris Lee – Cool Rock

Posted on by
Standard

Livlig soulpop frå ein kompis av Sonic Youth-trommis Steve Shelley.

cover  Cool Rock er den tidligare musikkjournalisten Chris Lee (han har ei fortid frå både The Wire og Spin) sin tredje plateutgjeving. Her blir vi servert ein drøy halvtime med grasiøs poprock, med tydelige impulsar frå den meir soulbaserte delen av musikk-kartet.

Chris Lee, som opprinnelig er frå North Carolina, har sidan midten av 90-talet kultivert sin musikkpasjon både innan indie-rock kretsar og innan jazz-miljøer i New York. Her har han også blitt kjent med Sonic Youth trommisen Steve Shelley, som etterkvart har spelt ei viktig rolle i sine framgangar som artist. Sjølv om det er eit relativt stort sprang mellom Chris Lee sitt uttrykk og det vi forbinder med Sonic Youth, har Shelley proklamert seg som ein hengiven fan, og deltatt ivrig både ved live-spelingar og plateinnspelingar. Lee sitt andre album blei endatil utgitt på Shelley sitt eige selskap.

Jeff Buckley er eit navn som ofte blir dratt fram når ein skal forklare musikken til Chris Lee. Og det er ingen tvil om at Chris sin varme falsett vokal til tider har sine klare likhetstrekk med den avdøde sangaren. Likevel synest eg det er like nærliggande å trekkje fram soulsangarar som Marvin Gaye og Teddy Pendergrass, både når det kjem til sangstil og musikkuttrykk.

Chris har ein leikande og uanstrengt måte å bevege seg mellom tonane på. Samstundes som han synest å ha ein ganske så upretensiøs haldning til det han dreiv med. Og det han driv med kan vi kanskje gje navnet soulpop, for det er meir det enn den noko fyndigare og kraftfulle soulvarianten (utan at det er noko som helst gale med ein slik variant). Sjølv balladane her vippar aldri over i det mektige, men blir nøkterne sangar der Chris endå på sitt mest inderlige, som i praktfulle Lately I Want You, aldri står i fare for å lyde affektert. Ellers svingar albumet seg frå den spretne åpningen i Cossack of Love, med sitt uimotståelige refreng, til den flotte avslutning der Chris Lee sin komposisjon Say It Ain’t Soul umerkelig glir over i Mississippi John Hurt-låta Nobody Cares For Me, og dei i felleskap utgjer ei saktegåande og inspirerande gospel/blues hymne.

Før ein har nådd så langt har vi imidlertid vore innom fleire fine øyeblikk, blant anna representert med den sofistikerte og sterkt jazzinfiserte (I Was a Teenage) Symphony to God. Jazztonar er forresten tilstades ved fleire anledningar på Cool Rock. Egentlig ikkje så merkelig sidan fleire av deltakarane på plata kjem frå det før nevnte jazzmiljøet, mens andre igjen har sitt daglege virke i afrobeat-gjengen Antibalas. Samspelet er upåklagelig, produksjonen livfull, og sannelig har ikkje verksame Mark Nevers (Lambchop, Bonnie Prince Billy, St. Thomas) hatt minst ein finger med i spelet her også.

Jo då, det er ting her som tyder på at Chris Lee kan være ein artist ein bør følge med falkeblikk i tida framover.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt11

The Ladybug Transistor – The Ladybug Transistor

Posted on by
Standard

Ei marihøne gjer ingen fortred. Eller: Ein ny dose yndig popmelankoli frå Ladybug Transistor.

cover  Det er ikkje plass for så mange unotar i Ladybug Transistor sin ganske tekkelige popverden. Her er det nemlig den mjuke og velmeinte tilnærminga som rår. Slik har dei sine slektningar i skotske Belle & Sebastian, sjølv om Ladybug duvar skånsomt avstad i eit meir orgel- og piano-dominert lydbilde, og tilset velvillig små dosar med strykar-lyd. Det er vel heller ikkje heilt villeiande å påstå at ein kan ane spor etter gamle softrockarar som til dømes Neil Diamond og Glen Campbell.

Med denne sjølvtitulerte plata er bandet framme ved sin femte album-utgjeving sidan starten på midten av 90-talet. Dei har heile tida vore nært knytta til området rundt frontfigur Gary Olson sitt Brooklyn-baserte platestudio Marlborough Farms. Denne gangen har dei imidlertid reist langt vekk frå New York, heilt til Tuscon, Arizona. Der dei har fått Craig Schumacher, kjent for sitt arbeid med ganske annleis lydande artistar som Howe Gelb, Calexico, Neko Case og Steve Wynn, til å ta seg av produsent-jobben. Ladybug virkar imidlertid å være ganske så upåvirka av omgjevnadane, og har på ingen måte latt ørkenrottene få gjere særlig innhogg i deires milde framtoning. Likevel er det noko i Gary Olson sin nøkterne baryton (ikkje ulik Lunas Dean Wareham eller Stephin Merritt frå Magnetic Fields) som kan leda tankane i retning av ein einsam kaktus mot ein gold bakgrunn. For sjølv om dei i første rekke dyrkar uskylden, er det absolutt meir enn eit snev av både vemod og lengsel i tonane dei serverer.

Den leiande krafta i Ladybug Transistor er altså Gary Olson, han er og den einaste som har delteke på alle utgjevingane. Til å bidra med vennlegsinna tonefølge har han denne gong som tidlegare med seg ein fin liten gjeng, dei fleste med lause forbindelsar til det oppegåande Elephant 6 kollektivet. Mest synleg er den verksame Sasha Bell (ho har tidlegare i år gitt ut album både som medlem av Essex Green, og som soloartist under pseudonymet The Finishing School), med sin engleaktige stemme slepp ho til som sjefsvokalist ved to tilfeller. Og både The Places You’ll Call Home og Hangin» On the Line er smittande poprock levert med både ynde og driftighet, og skapar eit dynamisk avbrudd i Olson sin formel. Men når det er sagt, det er slett ikkje uefne saker Olson har på programmet når han stig fram til mikrofonen heller. Nydelige These Days In Flames er tungsinn gøymt bak trivelige pianotonar. Lett å like er også yppig slentrande In December. Den steelgitar-draperte 3=Wild fører tankane mine i retning det australske praktbandet The Triffids. Mens den lett jazzige Choking On Air nærmast kunne vore ein sak for Kurt Wagner og hans eminente Lambchop. A Burial At Sea er og storveges der den snor seg mellom eit enkelt akustisk lydbilde og eit langt mektigare og fleirstemt landskap.

Kanskje kunne ein av og til ønska seg litt meir temperatur, men det er liksom ikkje det som er Ladybug sitt ærend. Så då er det vel berre å finne horisontalen på sofaen, og nyte ei lita sval stund i selskap med hyggelige tonar frå eit fredsommelig orkester.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt11

Chris Knight – The Jealous Kind

Posted on by
Standard

Ein country-fyr av det trauste, og ikkje spesielt spanande slaget.

cover Vi har høyrt liknande historiar før. Vi har høyrt dei innpakka i omtrent identiske tonar også. Frå ein singer/songwriter-tradisjon der navn som John Prine og Townes van Zandt er to av dei største, har Chris Knight funne sin plass i ein liga nokre nivå under. Her syng han sine heimelaga country-farga låtar som like godt kunne vore gjort av folk som Tom Pacheco, Hal Ketchum eller Fred Eaglesmith. Sangar om tapt kjærleik, sjalusi, arbeidsløyse, rastlaushet og ein og annan lovlaus skapning. Chris Knight har ikkje all verden med nye innfallsvinklar, men eit par velfunderte tekstlinjer har han absolutt å by på.

The Jealous Kind, som er Knight sitt tredje album, blir dratt i gang av eit tittelkutt med melodilinjer det går an å like. Om mannen som full av sjalusi raser så fort avstad for å møte sin Maria at han istaden blir hekta for råkjøring. Neste låt ut er ein sak han har skrevet saman med ex-Green On Red Chuck Prophet. Banging Away heiter den, og er ein frisk up-tempo sang om endå ei sjalu sjel, som endar sin daglige morgontur hamrande på døra til sin ex-kjæreste. A Train Not Running smyg avstad på fine feletonar. Ganske så dystre forhold blir vi konfrontert med i Carla Come Home. Carla kjem nok heim, men faren er reist avgårde for å ta seg av svigersonen, og Winchesteren heng ikkje på kjøkkenveggen. Denne hadde vore endå betre hadde Chris kutta ut siste vers, av og til er det nemlig betre å la ting henge litt i lufta. Siste vers er derimot med og reddar den ellers ganske tradisjonelle ranshistorien Long Black Highway. Her bringer Knight inn både litt gufne stemningar og ein dæsj humor. Men då har vi vel igrunnen nemnt det som er verdt å nevne frå Dan Baird (The Georgia Satellites) produserte The Jealous Kind.

Mest har nok Chris Knight å hente på det melodimessige plan. Det blir for lite nerve og for mykje som foregår i det samme dom-di-di-dom-di-di dom-di-di-terrenget til at han klarer å skape den store interessa dei tre kvartera dette held på. Røysta hans er heller ikkje blant dei mest karakteristiske eg har høyrt. Så når alt kjem til alt blir det egentlig noko veldig gjennomsnittleg og traust over det heile.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

 

Okt11

The Jayhawks – Rainy Day Music

Posted on by
Standard

Ekte regnværsmusikk: Harmoniar, melodiar, pop og country.

cover  Etter å ha spelt saman sidan midten av 80-talet, var det først med country-rock opuset Hollywood Town Hall (1992) at The Jayhawks meldte seg på for alvor. Ved å hente inspirasjon frå blant andre Flying Burrito Bros, The Band og Neil Young, lage eit knippe innbydande låtar for så å krydra det med frisk og eigenarta harmonisang, presterte dei å lage eit av det tidlige 90-talets beste album.

Då Mark Olson (som saman med Gary Louris var den fremste kreative kraften i bandet) forlot The Jayhawks på midten av 90-talet, like etter utgjevinga av Tomorrow the Green Grass, valte bandet å søkje seg noko bort frå country-rocken. På Sound of Lies var gitarane skarpare kvesst, musikken og ytringane var beiskare, det var tydelig at dei hadde eit behov for å få ut litt gruff. Smile som kom tre år seinare var ein ganske polert popaffære, definitivt litt meir enn ein dagstur unna den organiske lyden bandet først gjorde seg bemerka med.

På Rainy Day Music, The Jayhawks sitt sjuande album, søkjer dei tilbake mot gamle trakter. For nå er det melodien og den enkle produksjonen som gjeld. Gitar (mykje akustisk), trommer og bass står i sentrum, men får hjelp av andre lydkjelder der det skulle vere bruk for. På turen tilbake har dei tatt med seg popfølelsen, slik at det som flommar ut av høgtalarane nok er meir pop enn det er country. Og tonane vi får høyre er velkjente, for dette er eit band som ikkje har trakka så mykje rundt i ukjent terreng, dei har heller halde til på oppgådde stiar, og prøvd å lage sin eigen signatur på inspirasjonen dei har funne der.

Når dei første akkordane i åpningssporet Stumbling Through the Dark treff meg, er eg kjapt opp med handa og ropar; The Byrds, The Byrds. Og meir skal det bli, for The Byrds-inspirasjonen er også sterkt tilstades i neste kutt Tailspin. All the Right Reasons og Save It For a Rainy Day følgjer, og om det er Crosby, Stills, Nash & Young eller The Hollies eller andre som har inspirert låtane kan egentlig være det samme, for det viktige er at dette er flott. Fire låtar er unnagjort på tolv minuttar og det er «Pure pop for now people» (som Nick Lowe ein gong så elegant formulerte det).

Den fine countrysoul låta Eyes of Sarahjane står for tur, den er og første eksempel på at countryrock-inspirasjonen denne gong er meir Eagles enn Burrito. Etterkvart lyt vi tåle at det dukkar opp svakare og meir ufokuserte melodiar. Først og fremst representert med to spor signert Tim O’Reagen, men og eit par av Gary Louris sine bidrag held ikkje heilt mål. Dette gjeld så avgjort ikkje den groovy folk-pop saken Come to the River, og i endå mindre grad nydelige Angelyne som med sine trekkspeltonar får eit svakt slør av tex-mex over seg.

Nevnast skal det og at Stephen McCarthy, som er mest kjent frå det legendariske (litt, i alle fall) Paisley Underground-bandet Long Ryders, er med på steel gitar og harmonivokal. Det er for øvrig fleire solide navn med og yte litt vokalhjelp her; Matthew Sweet (som og står oppført som medkomponist på Stumbling Through the Dark), Chris Stills og Jacob Dylan. Dei gjer seg på ingen måte bort, for på denne som på alle Jayhawks plater er det harmonisangen som utgjer det lille ekstra.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)

Okt11

The Impossible Shapes – We Like It Wild

Posted on by
Standard

Ulastelige poptonar frå unge amerikanarar.

cover  Nok eingang er det den lovpriste poptonen slik The Beatles og dess like introduserte den på 60-talet som står i sentrum. Spesielt er det lyden frå den siste halvdel av tiåret dei unge amerikanarane i Impossible Shapes på eit eller anna vis har fått fatt i. Nå er dei jo ikkje akkurat åleine her i verden om å ha klart det. Men når det resulterer i eit såpass velklingande album som We Like It Wild, skal i alle fall ikkje underteikna stille seg i fremste rekkje for å rope etter meir originale påfunn.

Bandet platedebuterte i 2000 med albumet The Great Migration, og har sidan gjort det til ei årlig hending å komme med ny plate. We Like It Wild er såleis Bloomington, Indiana kvartetten sitt fjerde framstøt. I tillegg har låtskrivar, vokalist og frontfigur Chris Barth eit soloalbum ute. Så det er med andre ord ein produktiv gjeng vi har med å gjere.

Som bandnavnet jo gjer uttrykk for, prøver The Impossible Shapes å bringe musikken sin nokre små skritt utanfor dei mest standardiserte oppfatningane av korleis ein poplåt skal lyde. Derfor gjer dei innimellom sine små uventa (om ikkje akkurat revolusjonerande) krumspring i melodi-konstruksjonen. Dei strør med psykedeliserte klangar. Rett nok blir det gjort med ei nennsom hånd, hypnotiske gitar-ritt i Arthur Lee (Love) eller Dick Taylor (Pretty Things) sfærer, for å nevne to som var med å sette farge på slutten av 60-talet, vil ein nok ikkje finne her. The Impossible Shapes har istaden valgt å legge seg i eit noko meir yndefullt lydbilde, så sjølv om slektskapet til nevnte artistar, samt band som The Who og for den saks skyld Beach Boys så absolutt er merkbart, blir kanskje ei samanlikning i retning forførande Elephant Six-eskapader som Essex Green og Beulah endå meir treffande.

Dei bruker cirka fire og eit halvt minutt på å overbevise. Den vesle vakre akustiske oden Give Me a Note, og den tett etterfølgande gudbenåda poplåta The Perfect Timing sender lyttaren omgåande inn i ein lutrande hauststemning. Nå blir ein rett nok dratt ut av denne stemninga idet låt nummer tre She Let Me Run introduserar seg, med noko som nærmast kan kategoriserast som glamrock-fakter, slett ikkje ueffent det heller. Det påfølgande tittelsporet svevar frå senga via himmelen til kanten av stupet. What the Winter Does er ein naken illustrasjon av mismotets vesen. Sharing Out Space kan minne om eit harmonisk The Who. What About the Other Side er ein seig og kraftfull popaffære. Mens Naked Bull Rush er litt intrikat, litt gitarheftig, litt smykka med vakker harmonisering, men aller mest er den ein tre minuttar lang poptriumf.

Dei tek ikkje fyr, dei skyt ikkje frå hofta, dei er ikkje ukultiverte eller bøllete, og når alt kjem til alt er dei i grunnen ikkje så umulige heller. Faktisk er dei ganske eksemplariske, og driv stort sett av gårde på reine tonar. Men det er vel ingenting ivegen for at ein kan ha ei fin oppleving på slike betingelser også, er det vel?

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)