Her er ingen forsøk på fikse løysingar eller moderne maskeringar, berre 11 songar som står fram rakt og usminka.

  Grått og Brunt. Grått som mismotet, som lengselen, som ein regntung oktoberkveld. Brunt som trøystens lindrande dråpar, som einsemda, som haustens ugjenkallelige entré.

Wasted years, wasted tears
And you’ll find the autumn here again…

Blant dette store brune skjuler dei seg; alle nyansane og alle fargane, i blant gjer dei seg til kjenne i form av sviket, uroen, håpet, lyset og lidenskapen.

Slik kan ein summere opp dei evige temaer som dominerer Jason McNiff sitt andre framstøt på platefronten. Tittelen er Nobody’s Son, og kan i dette tilfellet føre til så mange assosiasjonar. Først og fremst er den ganske dekkande for albumets grunnleggande innhald. Kor vidt den også har noko med McNiff sin bakgrunn å gjere har eg ingen kjennskap til. Det eg imidlertid har litt føresetnad for å uttale meg om, er McNiff sitt musikalske slektskap. For om han ikkje er ein direkte etterkommar av nokon, så kryr det i alle fall av onklar der ute; Woody Guthrie, Bob Dylan, Bert Jansch, Townes van Zandt, John Prine, Guy Clark for å nevne nokre. Lista over brødre i ånden er og lang, men då dette ikkje skal være ein kongress i namedropping nøyer eg meg med to; Kevin Welch og Ryan Adams.

Ein ung mann vandrar rundt i Londons brulagde og tåkekledde gater, mens han fabulerer om eit stort land på den andre sida av Atlanterhavet. Derifrå, frå det djupt elska og inderlig hata USA, er det Jason hentar mykje av sin inspirasjon. Alle musikarane som deltek på plata er like fullt engelske, og inkluderer mellom andre Andy Hank Dog (frå familiebedrifta Hank Dogs) og så godt som eit samla Grand Drive. Jason har saman med desse sett saman eit melankolsk, men avgjort stimulerande stykkje country- og folk-musikk. Der songane står fram rakt og usminka, og det ikkje blir gjort forsøk på fikse løysingar eller moderne maskeringar. Samstundes som dette aldri tek av i retning viltert og uhemma, så er eit begrep som likegyldighet heilt fjernt når Jason McNiff gyv laus på ein song, han er nemlig dyktig til å skape både dynamikk og temperatur innanfor ramma av sitt plukkande gitarspel og sordinerte komp.

Avlegs vil nokon hevde, og sant nok, er ein ute etter musikk som skal matche det siste i moderne interiør, eller fungere som soundtrack til behovet for å være hip og aktuell, bør ein halde seg vekke frå Jason McNiff sin musikalske verden. Finn ein derimot meining i å tilbringe litt tid saman med ein bunke songar som like gjerne hentar sine bilder frå eldre tider, kan dette albumet bli ein god venn. Apropos pre-mobiltelefon-alderen, hadde denne plata komme ut for 30 år sida, ville den fremste karakteristikken kanskje vore; «den nye Dylan». For av alle som gjennom tidene er blitt skjenka denne forbannelsen, har det neppe eksistert nokon med ei stemme så lik mr. Zimmermann si særeigne røyst, à la den unge McNiff er innehavar av.

Jason har, som mange låtskrivarar før han, tatt seg den frihet å låne litt frå ulike kjelder. Slik dukkar her iblant opp melodilinjer ein drar kjensel på, som til dømes i trekantdramaet Don’t Dance With Me, der vi kan kjenne igjen strofer frå «With God On Our Side», utan at det gjer noko som helst. Jason tilfører nemlig alt sitt eige preg, enten det er dramatisk folk som i Blow Up the Bridges, velsmakande country som i Outta Here eller ei dyster vise som Half Drunk.

Den enkle melodi blei oppfunnen for mange tusen år sida, og Jason McNiff gjer ingenting revolusjonerande i forhold til den, han serverer oss berre 11 songar som viser seg å være eit utbytterikt selskap, og kvifor skal ein då egentlig kreve meir?

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)