Monthly Archives: juli 2014

Jul24

John Fullbright – Songs

Posted on by
Standard

Country som finn soul, mørke krokar, einsame tonar, og litt lykke.                                                         7

Songs  Det vage og det mystiske er ikkje noko for John Fullbright. Han seier det i grunn slik det er, slik det blir opplevd, slik det funkar, eller ikkje funkar, over tolv songar, på sitt andre studioalbum. «What’s so bad about happy» spør han seg sjølv, og sine omgjevnader, og sannsynlegvis også sine lyttarar, i første song. Kanskje som ein kommentar til at han og hans likemenn har ein tendens til å ramle inn i det melankolske? Kanskje som ein kommentar til dei 10 neste songane på plata? Det er nemlig ikkje spesielt mykje til lykke å spore i desse.

John Fullbright presenterte seg med glød og songmelodisk tyngde på plata From the Ground Up for to år sidan. Ei countryplate som var meir enn berre country. Her var det varlige balladar og kanskje berre eit piano, her var det souldyppa stoff, her var det drivande rockesaker. Songs har eit smalare spekter. Songs er ei semiakustisk plate der Fullbright på storparten av songane har lite anna enn den akustiske gitaren eller eit piano som instrumentalt fylgje. Det er ikkje eit problem.

Fullbright har ei røyst som aldri dovnar hen. Ei røyst som treff tonane med rå overtydnad. I song etter song, om kjærleikens kronglete livsvilkår. «I could show you how to live a life alone, All it takes is getting used to getting lost» syng han i When You’re Here. «I haven’t told myself the truth, Since the first night she were gone» syng han litt seinare, i The One That Lives To Far. To songar som behandlar både einsemda i kjærleiken og einsemda etter kjærleiken. To songar som fortel kor umogeleg det er. To songar med mykje soul i seg, der det sonisk spartanske møter det orgeldampande. To høgdepunkt på plata.

Midtvegs på plata tar han metaperspektivet og syng «write a song about the very song you sing». Tonen er utsøkt trist, alt han har fingrane borti er ein akustisk gitar, og ingen andre er saman med han. I ein annan song syng han om henne som veit, «she who knows a thing or two about me». Ho som også veit nokre ting om regnet, og om kjærleiken. Tonen er i slekt med ein mørk krok på ei gammal kneipe, der eit slitt piano står. Songarens fingrar vandrar over tangentane, og ingen andre er saman med han.

Til slutt ser han det litt annleis, i song nummer tolv. Frå pianokrakken hevdar han no, litt uventa, at han endelig føler seg allright. Med ei kvinne i armkroken og opningssongens lukke i bringa vender han blikket mot seg sjølv og sine songar og syng «between love everlasting, and meaningless rhyme, sits feelin» good for the very first time».

Uansett lykke, einsemd eller depressive tilstandar, country med soul har i sanning gode vilkår hos John Fullbright.

Jul20

Hmm…

Posted on by
Standard

Det finst sjølvsagt flust av ting ein har gjort altfor lite av. Eg har for eksempel lytta altfor lite til Steve Gunn. Ja for ei veke sidan hadde eg knapt nok lytta til han i det heile. Feil prioritering kan eg no seie, definitivt feil prioritering. Siste veka har eg lytta meir til han enn nokon andre. Med god grunn.

Eit vasshjul gjer det same heile tida, går rundt og rundt, tar imot vatn, og går rundt, tar imot meir vatn, og går rundt, og så kanskje litt fortare rundt. Slik driv det på, så lenge det er vatn. Steve Gunn spelar ei låt han har kalla Water Wheel. Tonane i songen gjer mykje av det same heile tida, går rundt, sirkulerar, tar til seg litt meir, går nye rundar, rundt same tema. Men eg som lyttar føler ikkje stillstand og uuthaldelig monotoni i selskap med Gunn. Neidå, eg får ei kjensle av å bli sveipt inn i musikken, av å være der, av å ville være der.

Steve Gunn har spelt gitar nokre år. Inspirert av John Fahey, Michael Chapman, Jack Rose. Han har spelt med Kurt Vile også. I bandet hans. Dei kjem frå same forstad i Philadelphia. No bur Steve Gunn i Brooklyn.

Water Wheel er opningssporet på ei plate han gav ut sommaren 2013. Time Off heiter den. Det er fem spor til på plata. Dei er på ingen måte eksepsjonelt annleis enn Water Wheel. Steve Gunn syng, noko han ikkje har gjort så mykje på tidlegare plater, syng med ei døsig røyst. Han kan minne meg litt om JJ Cale. Steve Gunn syng om å luske rundt, og det ein då ser, eller trur ein ser, i nabolaget og der omkring. Lurker er ein slik song. Eit presist og minimalisert tema spelt på ein akustisk gitar snørar og snørar, vandrar og vandrar, suggererande. Ein elektrisk gitar kjem innom bak der, og dansar nennsamt, kurrar psykedelisk. Bassisten og trommisen er med i drivet, det gyngande drivet. Det ragaliknande drivet. Det blir med over i neste spor, og neste ….

Eg blir ikkje ferdig med tonane til Steve Gunn. 7. oktober kjem han med ei ny plate, Way Out Weather.

Lurker:

 

Milly’s Garden (frå det komande albumet):

Jul10

Ought – More Than Any Other Day

Posted on by
Standard

I avdelinga postpunk med noko attåt serverer Ought eit særs overtydande tilskot                           8

More Than Any Other Day  Det er ikkje klinkande klart kva som skjer, men det er klinkande klart at Ought er midt oppe i det. Midt mellom to like fantastiske songar dukkar fantastiske Habit opp. På ei stram basslinje, framfor eit slentrande trommemønster, i lag med klaprande gitartonar, syng Tim Beeler om noko å tru på, eit eller anna som er vanskelig å gripe fatt i, noko ein lengtar etter skal skje, som kan skje overalt. «In a non specific party, in a non specific city». Og no nærmar det seg, no nærmar det seg. Intensiteten grip om seg, låta veks, sug seg fast, gnistrar. «Is there something you were trying to express here?» spør Beeler, «express it with me» foreslår han, desperat. Med ei røyst som har nervøsiteten til ein ung David Byrne i seg lar han dei fleste forsvarsverk falle, og driv inn i det. Ser Det komme igjen, komme til han, ser ein vane ta form, og formidlar ein angst, ei spenning, eit begjær. Eg kan minnast Gordon Gano i nokre klassiske Violent Femmes-augeblikk gjere noko liknande. Gå inn i ein urovekkande ekstase, og mane fram opplevinga. “Do you feel it like I feel it, like I feel it? I feel a habit forming” messar Beeler, «a habit, a habit, a habit». Og nokre strykartonar har komme til, desorienterte og truande, temperaturen er forbi faregrensa. Ein rock’n roll låt av varig verdi er født.

Kvartetten Ought held hus i Montreal. Dei fire møttest der i samband med studier. Dei kjem alle frå anna hald, og ingen frå Canada. Songar og gitarist Tim Beeler, tangentist Matt May og bassist Ben Stidworthy kjem alle frå dei nordlege delar av USA, medan trommeslagar (og fiolinist) Tim Keen kjem frå Australia. Biografien fortel at dei fire tilhøyrer eit kunst- og politisk aktivt miljø i den canadiske byen. Som band har dei helde det gåande sidan 2011, gitt ut eit par EP’ar, etter kvart fått platekontrakt med Constellation records, og albumdebuterar no med den 46 minuttar og 8 låtar lange bragda More Than Any Other Day.

Postpunk. Den stramme pågåande kantete fabelaktige postpunken er vel den mest nærliggande merkelappen å klistre på Ought. Ikkje veit eg kva og kven som har dratt bandet i denne retninga, men eg meiner i alle fall å høyre  hos dei noko av det same kvilelause draget som i si tid kjenneteikna Talking Heads og The Feelies. Men no er dei ikkje berre slik, Ought kan også ha noko meir avrunda og elastisk i det dei gjer. Inntrykket er vel at det ikkje er avgrensingar og dogmer som er opplegget her. Heller eit frilyndt dykk inn dit energien har dei beste vilkår, der temperaturen aldri kviler.

Politikk. “Today, together, we’re all the fucking same” uttalar Beeler i det som tittelmessig nesten er eit tittelspor. Manar til revolusjon gjer ikkje bandet, men eit tydelig sosialistisk element er det i mykje av det dei formidlar. Introspektiv kjærleikstrøbbel lar dei stort sett ligge, og behandlar heller individet i ein større samanheng. Ein større samanheng som aldri blir eit utydelig heile. Det hadde jo vore meiningslaust. Som vi alle veit er den store samanhengen summen av uendelige mengder små samanhengar og mikroskopiske hendingar. Det er desse Ought zoomar inn på.

“Today, more than any other day, I am excited to feel the milk of human kindness» syng Beeler i det tittelsporet offisielt kjem i gang. Det er midtvegs i låta. Då har den bygd seg opp frå ein enkel dvelande start, via eit gradvis intensiverande «we’re sinking deeper», til eit rått temposkifte, og Beeler sin introduksjon til det som så fylgjer. Og det som fylgjer er dette:

«Today, more than any other day, I am excited to feel the milk of human kindness.
And today, more than any other day, I am excited to go grocery shopping.
And today, more than any other day, I am prepared to make the decision between 2% and whole milk.
And today, more than any other day, I’ll look into the eyes of the old man crossing me at the train station and say: ‘Hey, everything’s gonna be okay!»

Korleis dette verset skal tolkast? Vel, eg tenker at på den eine sida formidlar Beeler menneskelig omtanke og godheit, på den andre sida kjem han med eit sarkastisk lite spark til forbrukarsamfunnet og den menneskelig dårskap. Deretter blir det krakilsk. Deretter går tonar i fleire retningar og Beeler prøver å formulere sitt » today, together, we’re all the fucking same».

På andre sida av Habit kjem The Weather Song. Med snerr i tonelaget, smått agitatoriske grep og eit noko desillusjonert syn på tingas tilstand. Versa har eit skranglete men samstundes målmedvite ganglag, og eit hint av Street Fighting Man. Medan refrenget, «I just want to revel in your lies, we got to feeling we won’t take it any more», refrenget, med sitt keyboard-driv, sitt eldfulle vesen, er det mest fengande ein finn på plata.

Det er liv i dei fem andre låtane på plata også. Frå det intrikate og grumsete opningssporet Pleasant Heart til krautgroovy og aggressive Gemini, med den klargjerande opningslinje, «I retain the right to be disgusted by life, I retain the right to be in love with everything in sight». Frå langsamt gnagande og smått Velvetske Forgiveness, via Around Again sin nervøse danserytmikk og ein songars utspørjing av Gud, til sonisk ugode og dramatunge Clarity!.

Så jodå, det er klinkande klart at Ought er midt oppe i det. Og der trur eg jaggu meg dei kjem til å være ei stund.

Jul7

Joe Henry – Invisible Hour

Posted on by
Standard

Varme tonar, varlege tonar, og gåtefulle innspel om livets relasjonar.                                               7

Invisible Hour Plata varer i 1 time. Joe Henry har gitt den tittelen Invisible Hour. Eg kan ikkje tru det er fordi han opplever den som ein usynleg time. For usynleg er den jo ikkje. Ikkje det at den er påtrengande heller, eller brusar med fjæra og er høglytt. Dette er ei plate, ein time, som smyg seg inntil ein, utan oppstuss, i eit akustisk folkrockbilde, med render av jazz. Ei varm og god plate, om relasjonar.

Opphavsmannen har sjølv skrive ned nokre tankar om kva plata handlar om. Ekteskap, ytrar han. Men ikkje ekteskap som eit substantiv, heller då ekteskap som eit verb. Noko ein gjer, er, virkar i, og stadfestar kvar dag. Det skin ikkje klart igjennom songanes gåtefulle vesen at det er nettopp dette som blir forsøkt formidla. Kanskje det kan kallast ein styrke? At songane på plata, songane til Joe Henry, gjennom alle hans plater, no tretten i talet, ikkje er opplagte, ikkje er eindimensjonale, ikkje dansar den lettaste vegen, men heller lar lyttaren få litt å gruble over. Sjølvsagt er det ein styrke.

«It wasn’t peace I wanted, so it wasn’t peace I found» er dei fyrste orda Joe Henry syng på plata. I den spesielt godt tempererte og attråverdige songen Sparrow. Orda, innleiingsorda, fortel kanskje noko om kva innstilling han gjekk inn i ekteskapet med, og kva innstilling han lever livet sitt etter. Og kanskje fortel dei også noko om kva innstillinga hans er når han skapar sine songar. Denne gongen, denne timen, i eit meir tålsamt bilde enn på dei føregåande platene. Meir i eit klassisk folksongbilde, meir slik han gjorde det tidleg på nittitalet.

Men Levon Henry var ikkje med og spelte på nittitalsplatene. Han var ikkje gamle karen då. Han har sitt fornamn etter den legendariske songaren og trommeslagaren i The Band, han har sitt etternamn etter faren Joe, han spelar klarinett og saksofon, han gjer gode ting for Invisible Hour. Jazztonen er det han som har hovudansvaret for, ein nennsam, blå, mørk og lys tone, som kan vere både snill og kranglete, karrig og oppglødd.

Van Morrison er aldri langt unna når Joe Henry lagar musikk. Astral Weeks har sannsynlegvis for mange år sidan tatt bustad i han. Så ånda frå den eksentriske iren lever kringom tonane på Invisible Hours også. Der har den eit like godt liv som på tidlegare Henry-utgjevingar. I den episke songen Sign, om ein fyr som har gjort livet surt for mangt eit menneske, ikkje minst seg sjølv. I den lausleg huskande Plainspeak, om kryssande sansar og variantar kring det å uttrykke seg klart og tydelig. Og i den vesle bluesen til Alice, Alice Munro, og hennar evner til å finne det store og essensielle i det små og kvardagslige.

Ein time å lene seg godt inntil.

Jul6

Hmm…

Posted on by
Standard

Kjære dagbok (også kalla Popkroken). Eg innrømme med dette at det blei vel mykje stress å få til den der spalta om dei fem beste platene kvar månad. Og stress er ikkje bra, stress gidd eg ikkje ha, ikkje meir enn nødvendig i alle fall, og den spalta var ikkje nødvendig. Langt ifrå nødvendig. Så no finst den ikkje lenger. I staden dukkar det opp ei ny, ei det ikkje skal bli stress å fylgje opp. Eg har døypt den «Hmm».

Kor lange innlegga i spalta skal være har eg få tankar om. Det vil seie, ein gong kan den vere på to ord, ein annan gong på totusen ord. Lyst, behov, intensjon og dagsform er avgjerande. Trur eg. Kva det skal handle om? Musikk sjølvsagt, og i tillegg kva som helst anna med litt groove i seg.

Apropos det, groove altså, her er bandet eg har høyrt klart mest på dei siste dagane, Ought frå Montreal:

Jul3

Parquet Courts – Sunbathing Animal

Posted on by
Standard

Fullstendig umoderne, men heilt og fullt no, no, akkurat no, og i morgon, og deretter……      8

Sunbathing Animal Rått er ikkje den nye vinen. For rått er det blitt gjort før. Av ganske så mange, sidan musikkhistorias morgon. Likevel, det funkar framleis. Det funkar å legge tankar om staffasje og fikse innfall til sides, søke til beinet, til margen, og ta det derifrå. Slik Parquet Courts gjer det. Slik dei har gjort det på sine tidlegare utgjevingar, og slik dei gjer det, med lengre låtar, og kanskje ein tanke meir konvensjonelt, på Sunbathing Animal.

New York tok bustad i Parquet Courts allereie før dei fire i bandet kom flyttande dit (i hovudsak frå Texas) for nokre år sidan. New York slik det fortona seg i låtane til The Velvet Underground, til The Modern Lovers, til Sonic Youth. Saman med ein kompakt dose postpunk frå ei vidare verd bur New York der framleis, sterkt og tydelig. I tillegg noterer eg denne gongen at bluesen har kome til bandet. Slacker-koplinga som eg registrerer ofte blir hengt på bandet kan vel også seiast å vere der, men eg synst ikkje den er eksepsjonelt opplagt.

Parquet Courts er opplagte. I frenetisk vigør, heilfrelste på konsise riff, hissig skinger og rammande groove. Men ikkje berre i eit og same mønster. Det er definitivt ein avstand mellom tittelkuttet sitt halslause tempo og Dear Ramona sin tilbakelente haldning. Like definitivt som det er ein avstand mellom She’s Rolling sitt duvande, gravande groove og uforedla bluesvesen og Instant Disassembly sitt likeframme og fint suggererande folkrockuttrykk. Dei to siste låtane drar seg forresten begge godt over seks minuttar. Medan dei resterande opererer i det klassiske pluss/minus tre minuttar lendet. Ikkje heilt som på fjorårets Light Up Gold altså, der låt etter låt var unnagjort på under to minutt.

Det tekstlige er gitt ein noko større plass på Sunbathing Animal enn på dei tidlegare framstøyta til bandet. Men ikkje på She’s Rolling. Det er ei låt av få ord, til gjengjeld effektive. «She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, She’s racing through the dark, and I, I can feel her burning in the back of my mind» lyde det siste av to vers, om eit sakn, eit ganske så klassisk sakn. Resten tar duvet og groovet seg av, i samkvem med desperate gitargjerningar, og ein rufsete munnspelsolo, spelt av ei kvinne, Lea Cho, den einaste utanom bandet som spelar på plata.

I den andre lange songen stiller det seg annleis. Instant Disassembly er ein fyldig historie. Ein fyldig og knugande historie, og eit enkelt lite gjentakande gitartema. Eg kallar det folkmelodisk. Eg anar noko Dylansk, og litt Zevonsk Carmelita. Eg opplever det fascinerande. Eg høyrer Andrew Savage vende seg til Mamasita. Eg høyrer han be henne om å ta vare på han no når eit mørke er i ferd med å sluke han. Eg høyrer Savage synge om eit forhold som viklar seg inn i ganske så destruktive former. Mot ein undergang, mot ei bøn om å få sleppe fri, frå eit tilvære med umoglege pustetilhøve. I si form, i sin tone, i sitt vesen, er det ikkje ein song eg venta å finne på denne plata, men det er ein song eg er glad eg fant her.

Eg er også glad for at Raw Milk er her. Seige, brennande, lumske Raw Milk. Songaren syng om froskelydar, obskur dansing, og suspekt heimabrygg. Men mest handlar det vel om ei kvinne si rolle blant desse meir eller mindre handfaste opptrinna. Det handlar i grunn ein del om slikt i Parquet Courts si verd også, om kvinner altså. Dear Ramona er ei mystisk ei, «a hypnosis poet, and when she speaks her words weep like rain». I den angrepslystne og fengande Black and White er kanskje ikkje kvinna tydelig tilstades, men hovudpersonen sine skamlause ordgyteri peikar i alle fall delvis i retning av kvinners tiltrekningskraft. «Nothing makes my heart so wild as being in possession of a potent night».

Andrew Savage syng meir enn Austin Brown, men syng gjer dei begge. Og låtane har dei laga i hop med rytmeseksjonen Sean Yeaton og Max Savage. Så nær som ein, Ducking & Dodging. Opphavlig ein gamal song, blues-song, om vi skal tru bandet. Uansett, den er ukjent for meg. Og om eg hadde kjent til den har eg ein mistanke om at eg neppe hadde kjent den att i Parquet Courts sin skapnad. Ein ting er refrenget; om den nøkkelen du ein gong fekk men som ikkje lenger vil passe i låsen. Ein annan ting er versa. To lange, ordrike, intense, og pågåande vers, som sikkert kan handle om litt av kvart, men som skapar eit inntrykk av å handle om nokon som har mista sin fridom og si framtid; politiske fangar, krigsveteranar, flyktningar. «All my friends are disappearing, all my letters are in code, everything I think and feel, in your shadow, it erodes». Samstundes har songen også sine referansar til det viltre og frie liv. «Lady Macbeth, rock me mama, like my back ain’t got no bone».

Det er eit absolutt samsvar mellom tekst og tone hos Parquet Courts. Desperasjon, råskap og eit lite glimt i auga går att i det meste. Men klinkande klart kor vegen går er det i grunn aldri. Her er opningar for frilyndt tolking og å finne ut av ting undervegs, eller kanskje ikkje finne ut av ting i det heile. Ord kjem fort, som ein dans i unnabakke. Med og utan fotfeste. Parquet Courts står ikkje stille, dei tar til seg det beste av det dei har høyrt, og gjer det om til sin måte å gå råbarka til verks på. Det er jaggu verdt å oppsøke denne gongen også.