Sangar om kjærleik, krig og solnedgang, som sjeldan vekker til liv den store gløden.
Eg hadde vel eigentlig tenkt meg noko anna enn dette. Eg hadde tenkt meg eit lite smårufsete lag som på skakt vis fortalte historier frå det ikkje alltid like idylliske og tørrlagte vandrar-livet. Og det er vel ikkje så rart, sidan dei no eingong har valt å kalle seg Hobotalk. Vel, særlige rufsete og skakke er dei ikkje, og skildringar frå det kvilelause livet på loffen er det særdeles skrint med. Dei har derimot eit par ting å seie om krigen, om kjærleiken, om solnedgangen, og litt anna.
Eg kunne ha hatt litt kjennskap til denne Edinburgh-kvartetten om eg i si tid hadde snappa opp debutalbumet deira. Det kom ikkje i går, eller i fjor. Det kom i 2000. Det hadde tittelen Beauty In Madness, og vart visstnok rett så bra motteke blant fleire musikkskribentar. Det vart ikkje omfamna i same grad av det platekjøpande publikum. Hobotalk vart derfor løyst frå kontrakten sin med Virgin Records, og gjekk i limbo. No, seks år seinare, er dei altså tilbake igjen. Tilbakelente, fint kledde, men med få løyndommar i lommene.
Hobotalk er i første rekke Marc Pilley. Han skriv låtane, han syng, og han spelar både gitar og piano. Det er vemod i tonane han lagar, og det er vemod i orda han fyller dei med. Han syng med ei tenor-røyst som av og til søker mot litt mørkare tonar. Dei dominante instrumenta på albumet er akustisk gitar og piano. Desse blir innimellom, men då stort sett forsiktig, backa av bass/trommer, og utfylt av litt forskjelligarta orgeltonar og eit munnspel. I tillegg slepp to av bandmedlemmene, Ali Petrie og Nick Houldsworth, til med vokalharmonering.
I Letter From a Friend syng Pilley sårt og angstfullt om krigen. Han stiller det opportune spørsmålet «is America dying?», og han hevdar bittert at «these California sunsets don’t mean a shit when you’re upset, inside». Det er ei bra låt, den har driv og er melodisk velfundert. Samstundes plasserar den Hobotalk på den amerikanske vestkysten. Mykje av det bandet har føre seg kunne godt ha skjedd der borte sånn cirka 1970. I selskap med til dømes James Taylor eller Bread, eller kanskje saman med Tim Hardin i Greenwich Village.
Mjukt og nokså fritt for kantar er Hobotalk sitt toneangjevande vesen. Dei har ein dugande dose småfint på programmet, men lite som kallar fram dei heilt store kjenslene. Det næraste dei kjem slikt, i tillegg til nemnte Letter From a Friend, må vere med Me & My Mountain. I enkle og overraskingsfrie men rett så tiltrekkande tone-former syng Pilley om å leite etter svar der spørsmål ennå ikkje er stilt, før hans harmoniske hjelparar dukkar opp og stemmer i; «Me and my mountain we’re going to war again».
Resten av låtane er ikkje heilt der. Enten dei er jazzige, soulpåverka, spartanske eller «ooh-oooh»-harmonerte, så glir dei litt for trygt og hyggelig forbi til at ein i særlig grad merkar seg dei. Raudvinsfint ville kanskje nokon sagt. Mulig det, seier eg, med ei aning av tvil i stemma.
4/10
Først publisert på Groove.no (i 2006)
Frå kvar sitt skrudde hjørne har Johnny Dowd og Jim White, sidan midten av nittitalet, gjort individ frå tilværet sine meir dunkle avkrokar til sentrale aktørar i songuniverset sitt. Det vere seg lystløgnarar, lovbrytarar, blasfemikarar, svovelpredikantar, kvakksalvarar eller andre meir eller mindre suspekte figurar som ikkje dansar etter A4-rytmen. Når dei no i år slår seg saman er det derfor heilt sjølvsagt at dei må kalle prosjektet sitt for noko slikt som Hellwood.
Eit bra platecover og ein innbydande booklet kan ikkje gjere ei dårlig plate god, men eg trur nok at det litt umedvite kan dytte inntrykket av den nokre små steg i gunstig retning. Teiknaren Torgrim Nærland er hovudansvarleg for at Thom Hell si nyaste plate har fått dette vesle fortrinnet. På framsida sit ein froskeliknande skapning og stirar mot ein lys horisont. På innsida dukkar det opp fem variantar av eit spøkelsesaktig sumplandskap. Ein plass der livet har tatt ein førebels pause. Gamle krokete trer kryp i symmetriske men innhaldsrike former langs ramma av bileta. Det vaklevorne blir gitt ein balanse og det dunkle dansar slowfox med det harmoniske. I ei stor lys synsrand kan vi lese songtekstane til Thom Hell. Men dei tar seg eigentlig best ut ulest. Eller som uviktig men habilt fungerande garnityr til dei stort sett melodisk velutvikla låtane til mannen.
For fjerde gong er Half-Handed Cloud klar med ein liten tettpakka halvtime flyktig 60-tals påverka pop-psykedelisering. Halos & Lassos har nitten låtar, eller kanskje det er meir korrekt å kalle det sekvensar. Dei har ei gjennomsnittleg lengde på dryge minuttet, er bygd rundt eit ganske så likt melodisk mønster, og sprett over i kvarandre før ein har klart å fordøye tittelen deira.
Eg har aldri vore i Tokyo. Derfor har eg heller aldri vore ved Tamagawa River sine breidder ein søndag ettermiddag. Men eg trur det kan vere vakkert der. Det trur eg fordi Michael Lückner (som er mannen bak Guitar) i det sju minuttar lange opningskuttet Sunday Afternoon At Tamagawa River med friske tonar og klare fargar malar eit idyllisk sonisk bilete. Her ser ein for seg klart vatn i ein sakte vennlig straum mot havet, mektige liljeblad og blomstrande små buskar. Ein oase i utkanten av storbyen. Til å male dette biletet nyttar Lückner først og fremst gitaren. Ein japansk variant. Gradvis bygger han så inn elektroniske lydar, loops og rytmikk, og stemninga blir skapt.
Det finst som kjent mange slags måtar å gje tonane sine instrumentfølgje på. Frå spartansk fingerplukking på ein akustisk gitar til drønnande og støyande lydbølgjer frå overelektrifiserte kjelder. Dave Fischoff har i all hovudsak valt å gjere det med syntetiske og programmerte maskiner. Slikt kan fungere bra det, men slik Fischoff gjer det blir det berre for mykje og for masete.
Det skortar ikkje på ambisjonar hos Thomas Dybdahl. Han starta som kjent platekarrieren sin med ein trilogi, og titulerte siste kapittel i den for noko såpass pretensiøst som One Day You’ll Dance For Me, New York City. Men det er ikkje galt å ha ambisjonar, ikkje pretensjonar heller for den saks skyld, i alle fall ikkje når ein skjøttar dei med slik raffinert varleik som det Dybdahl gjorde i nettopp dette tredje kapittelet.
For sånn cirka ein halv mannsalder sidan erobra dei festninga som ein temmelig vill ein, med barske riff, og smarte meldingar om at det ikkje fanst piller mot møkkete vatn. Som kjent blei denne landevinninga raskt fylgt opp av eit rallande og suksess-utvidande Splitter Pine. Før eit Pstereo-åtak fullførte jobben. Allereie midtvegs i det triple angrepet byrja ein å ane at bak det tøffe og rock’n’roll-sveitte låg det ein konformitet som støtvis saug trykket utav opplegget. Og ganske så riktig, i fjerde forsøk var tanken tom. Etter fleire mislykka forsøk på å få sus på sakene utover på nitti-talet, parkerte Dum Dum Boys bak ein vaklande Totem i 1998.
Det er nok å ta litt vel kraftig i å påstå at Dog Age si ferd frå midten på 80-talet og fram til i dag har vore ein Magical Mystery Tour. Det har vel snarare dreidd seg om eit liv i dei obskure og lite oppsøkte pop-psykedeliske krokar. Samstundes er det vel nett Beatles-plata med denne tittelen som spring meg sterkast i hu når eg høyrer på Oslo-bandet sitt femte album Reefy Seadragon.
I omtrent same grad som Ian Curtis fanga sanninga om låtane sine bakom namnet Joy Division, så kasta Al DeLoner det korrekte lys over stoffet på solodebuten sin ved å kalle den The Mess Age Is Joy. Ei angstfull og forhutla affære var det, nesten ut i den totale paranoia. I sitt andre framstøyt er det framleis dei mørke sfærar som omkransar han, men no står han oppreist, og han er ikkje aleine.
Popkroken 