Monthly Archives: oktober 2013

Okt18

Black Cab – Altamont Diary

Posted on by
Standard

Australsk duo serverer ein suggererande oppteikning av dagen då 60-talet tok slutt.

cover  1969: Pelé scorar sitt mål nummer 1000. BBC sender den aller første episoden av Monty Python’s Flying Circus. Nicholson, Hopper og Fonda køyrer motorsykkel, og slår eit slag og to for fridomen i Easy Rider. Kurt Vonnegut gjer ut sin fabelaktige historie Slaughterhouse-Five. Neil Armstrong stegar ut på månen. Richard Nixon er så vidt byrja å lure på korleis USA skal komme seg utav Vietnam. John Lennon og Yoko Ono oppfordrar om å gje freden ein sjanse.

Og så var det eit fantastisk musikkår: Led Zeppelin debuterer, Neil Young salar opp Crazy Horse og peikar på at Everybody Knows This is Nowhere, Gram Parsons samlar sine Flying Burrito Brothers for eit besøk på The Gilded Palace of Sin, Townes Van Zandt skodar inn i hjarta av Our Mother the Mountain, The Band gjer ut sin sjølvtitulerte, King Crimson møter opp In the Court of the Crimson King og Rolling Stones Let It Bleed.

I midten av august dette året straumar hippiar, yippiar og andre inn på nokre jorder ved Woodstock utafor New York. Peace, Love & Understanding har si blomstringstid. Fire månader seinare inviterer Rolling Stones og ein del andre til gratiskonsert på Altamont speedwaybane utafor San Fransisco. Ideen om Peace, Love & Understanding blir brutalt knust av eit vaktselskap frå helvete utstyrt med biljardkøller, ølboksar og knivar.

Det er dette siste evenementet som har inspirert den australske duoen Black Cab til å platedebutere på eit noko uvanlig vis. Med eit konsept, og eit nyinnspelt soundtrack til ei 25 år gamal hending. Rolling Stones og eit filmteam leverte sin dokumentar, Gimme Shelter, like i etterkant av hendinga. Den fortel neppe den heile og fulle sanninga om kva som skjedde denne dagen. Det gjer sannsynlegvis ingen av dei andre skildringane eller mytane som har dukka opp i åra etter heller. Men det ein kan ha gode grunnar til å tru er korrekt er at fire døde og fire blei født på speedwaybanen denne dagen. 300 000 menneske hadde møtt opp, doptåka låg lavt over forsamlinga, og den lokale avdelinga av Hells Angels var leigt inn til å passe på. Det siste skulle vise seg å vere ein særdeles dårlig idé.

Black Cab er vokalist, musikkmaskinist og produsent Andrew Coates og gitarist James Lee. I lag med ein liten gjeng medmusikantar har dei grepe tak i Stones slik vi kjenner dei i sine beste kutt, Symphathy For the Devil og Gimme Shelter, kikka Primal Scream i korta, latt seg bli Spiritualized, og sendt sakene gjennom ei kvern av Neu og Velvet Underground. Det fungerer. Innafor ei tidsramme på førti minuttar tar dei lyttaren med på ein tur som startar i eit håpefullt modus, og endar i ruinar.

Første scene: «Summer of love» gjentar Andrew Coates i nær fem minuttar oppå eit uforderva komp av akustisk gitar og yppig rytmikk, med lengtande tonar frå ein elektrisk gitar som lindrande ekstraingrediens. Sistnemnte møter ein i eit meir krakilsk humør rundt neste hjørne. «it’s ok, things are not ok» er Coates sitt mantra no. Rytmen er Neu!, tonen er noko urovekkande. Den dør ut, og orgeltonar melder frå at Angels Arrive. Gitaren riffar truande og rytmen går tett på. Jerry Garcia slepp til, han er ikkje fornøgd. Han har sett vaktene banka opp Jefferson Airplane-songaren Marty Balin, som blanda seg inn i deira handheving av vakthaldet. Hells Angels er no byrja å bli iltre. Publikum viser ikkje respekt for syklane deira. Paul Kantner (Jefferson Airplane) seier over mikrofonen kva han synest om handlemåten deira. Ting byrja komme utav kontroll. «It’s really weird», Sez Jerry. Grateful Dead spelar ikkje.

Eit par instrumentalar fylgjer. Good Drugs. Tabla og sitar. Psykedelia og rus. Stimulerande. Hey People. Synthbølgjer og framdrift. Og så, New Speedway Boogie. Nei, Grateful Dead spelte aldri på Altamont, men dei laga minst ein song om det.

I spent a little time on the mountain
Spent a little time on the hill
I saw things getting out of hand
I guess they always will

Black Cab låner den og funkar den opp.

Meredith Hunter heitte ein ung afro-amerikanar som var til stades. Han hamna i krangel med vaktene. Han var påverka av metamfetamin, og han hadde ein revolver. Det er usemje om han drog denne fram før eller etter det første knivstikket. I alle fall, fleire stikk fylgde, og spark. Han døydde. Medan Rolling Stones spelte Under My Thumb.

A Killing, dei mørke tonane har for alvor inntatt arenaen.

Så kjem 1970, ei ti minuttar lang mørk og nådelaus avslutningsscene. Det er etterpå. Etter forhåpningane. Etter nedsablinga. Etter apokalypsen. «I think we fucked it up again, the music’s chance to do it again» meinar eg å høyre Andrew Coates synge innimellom brutale gitartonar, kraftfull dynamikk og djupfølt forbanning. Kva nå? Seglar vi motvillig inn i eit nytt tiår på ei røyksky av handlingslamming? Vil tonane igjen reise seg, frå ruinane av knuste blomar og upfucka draumar? Eller er dette å sjå vel mørkt på situasjonen? Du veit kanskje svaret?

Black Cab tilbyr ein tur tilbake til speedwaybanen oppe i åsen, ikkje for å gje oss svaret, men for å gje oss eit glimt av dagen då dei gode intensjonane para seg med djevelskapen og rulla utforbakke, og vart altfor tunge å stoppe. Du kan definitivt gjere dummare ting enn å bli med på deira soniske dagbok-variant av ein tur. Til dømes haike deg tilbake med ei tidsmaskin.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

 

Okt18

Arcade Fire – Funeral

Posted on by
Standard

Med mot, eit ope sinn samt eit arsenal av instrument skaper dei eit vidtrekkande uttrykk.

cover  Å titulere debutalbumet sitt Funeral er vel i grunn ein noko merkeleg ting å gjere. Det blir på eit vis å byrje med slutten. Eller kanskje ikkje? For «Av jord er du komme. Til jord skal du bli. Av jord skal du igjen oppstå». Og kven kom no først, høna eller egget?

Trur ikkje vi skal trekke dette lenger inn i tåkeheimen. Hovudårsaka til at sekstetten frå Montreal tyr til denne tittelen ligg nok helst i at fire av medlemmene mista nære slektningar under innspelingane. Dette var sikkert med å bestemme fargetonen på innhaldet også, men ikkje heile tonen. For det er ikkje tittelen, men gløden og det ruvande i bandnamnet som i sterkast grad varslar kor dette ber i veg.

Ekteparet Regine Chassagne og Win Butler leiar an ei ferd rik på vanedannande musikalske opptrinn. Det går an å gjere det enkelt for seg og nemne Talking Heads, Gang of Four, Flaming Lips, British Sea Power, Roxy Music og fleire andre, men Arcade Fire er langt meir enn summen av alt dei liknar litt på. Arcade Fire har med utgangspunkt i det som har blitt utvikla tidlegare meisla sitt eige uttrykk. Med mot, eit ope sinn samt eit arsenal av instrument skaper dei eit vidtrekkande uttrykk, som spenner frå det overveldande via det kvilelause og febrilske til det tandre. Med ein fabulerande og undrande, av og til nesten naiv innfallsvinkel oppdagar hovudpersonane i låtane deira eit nabolag og ei (nær og fjern) verd av løgn, smerte, lengsler og død. Her er djup fortviling og pessimisme, men og eit stort håp, eit håp om at det alltid finst eit sidespor på skinnegangen mot avgrunnen. Ja får berre ungdomen mot nok, og kontroll nok, skal du sjå at dei pensar det svarte lokomotivet over på sporet som går mot grøne enger og dansen i måneskinet i staden. Det kunne blitt over toppen og patetisk; det blir lidenskapeleg, vakkert og beint ut uimotståeleg.

Første delen av plata er via nabolaget. Fire låtar med hovudtittel Neighborhood (skild med nummerering og undertittel). #1 (Tunnels) handlar om han som bryt opp frå ein disharmonisk heim og dreg gjennom ein tunnel i snøen for å møte kjærasten. Til tonar som byggjer seg opp mot noko endå større enn Waterboys sin «big music» frå åttitalet. #2 (Laika) er nervøs og stram David Byrne-funk (med trekkspel-tilslag) om den uregjerlege storebroren. Sterkast og råast er #3 (Power Out). Ein rytmisk pågåande og melodisk kvass sak om den varme- og lysgjevande pluggen som einkvan har drege ut. Foreldregenerasjonen frys til is medan ungdomen kavar rundt for å finne nøkkelen til magnatane sitt sikringsskap. #4 (7 Kettles) er melodisk meir i slekt med #1 (Tunnels). Lagt i eit toneleie ikkje ulikt der Springsteen var på Nebraska, men sjølvsagt meir orkestrert og malmfullt.

Regine sine foreldre flykta i si tid frå det brutale Duvalier-regimet på Haiti. I songen med same namn syng ho skjørt og delvis på fransk (det offisielle språket på Haiti) om flukta. Varleg og halvfransk er også Butler/Chassagne duetten Une Année sans Lumiere, heilt til dei kvessar gitarane mot slutten, liksom for å gjere seg klar til Power Out. På det tredje nummeret der Regine regjerer bak hovudmikrofonen den avsluttande In the Backseat vitjar ho og bandet eit Kate Bush liknande distrikt.

They say it fades if you let it, love was made to forget it.
I carved your name across my eyelids, you pray for rain I pray for blindness.
If you still want me, please forgive me, the crown of love is not upon me…

Opplevinga av at kjærleik ikkje vert gjengjeld har vore årsak til mykje utoleleg smerte og veggvandring. Med den på alle vis store balladen Crown of Love framstille Arcade Fire dette hudlaust og levande. Ei fortvila bøn som dør idet dramatiske strykarar og låta sin generelle dynamikk tar kvelartak på eit «la-la-la-la-al-ala-la». Ein kvelar dukkar også opp i den siste linja av Wake Up. Rytmisk medrivande og melodisk flott i eit Bowie-liknande lende set Butler nok ein gong sin lit til dei unge, fordi vi, «we’re just a million little god’s causin» rain storms turnin» every good thing to rust». Medan den suggererande og monumentale Rebellion (Lies) mest sannsynleg er å oppfatte som ei kraftfull oppfordring til å gje livet med stor L sjansen i staden for å vandre rundt som ein søvngjengar blant løgner.

Arcade Fire femner vidt, grip hardt og brenn seg fast.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Okt18

Eric Andersen – Waves (Great American Song Series vol. 2)

Posted on by
Standard

Det var ein gong, del 2. Andersen mimrar tilbake til dagane då gitaren var akustisk og ein song var ein song, men ikkje alle var ein Dylan.

cover  For drygt 15 månader sidan avslutta eg omtalen av Eric Andersen sitt førre albumframstøyt, The Street Was Always There (Great American Song Series vol. 1), med eit råd om kanskje å skrinlegge planane om ein oppfylgjar. For med sitt litt vel pompøse og klamme grep om tonane til ein del av sine 60-tals kameratar gjorde Andersen alt anna enn å imponere på det albumet. Eric fylgde ikkje rådet mitt. Men hei, kanskje det ikkje var så dumt, for han kjem faktisk betre i frå det denne gongen.

Songane på Waves kjem frå same tida, nokon er velkjente andre meir obskure. Arrangementa Andersen og hans medhjelparar tyr til held seg på trygge grunnar, men er litt meir måtehaldne enn på nemnte vol. 1. Det er bra. Når så Andersen reint vokalmessig i større grad kjem innunder huda på sine utvalte strofer enn kva han fekk til sist, ja så blir dette dugande saker det.

Sjølvsagt matchar han ikkje Tim Buckley sin sjelfulle eleganse når han innleiingsvis prøver seg på denne sin meisterlige Once I Was. Det er likevel nok av varme og pasjon i Andersen si formidling av den vraka elskaren sine funderingar til at den kan få tittelen ei vellykka tolking. Åtgaum kan og bli gitt til måten han får den bluesy Fred Neil låta I’ve Got a Secret til å gro, vekse og blomstre på. Aller mest til stades er han nok likevel i sin eigen Today Is the Highway. Tittellåta frå hans 1965-debut er ei vise av typen countryslekta og nedpå, og er filtra inn i nokre av Andersen sine finaste tonekombinasjonar. Nyinnspelinga viser at dette er ei låt han er glad i.

Det er kanskje litt overraskande at han drar fram ei Velvet Underground-låt her, dei heldt jo ikkje akkurat til i same kvartalet, Andersen og dei dekadente støymakarane. Så er det heller ikkje Heroin eller Venus In Furs han har funne fram til, men den atskillig meir konvensjonelle Pale Blue Eyes. Kanskje den einaste VU-låta eg kan sjå for meg på repertoaret til dansebandet Kvisleiks i samfunnssalen i Ytre Hyggevik. Ei nydelig låt i Velvet-drakt, men samstundes ber den på eit stempel der det står «fare for å bli misbrukt». Misbrukar den gjer ikkje Andersen, men i den trygge forma han gjer den er han også eit godt stykke unna å få fram uroa som Reed planta der.

Intensjonen med desse Great American Song Series (om det kjem enda fleire veit eg ikkje) skal etter Andersen sine utsegn vere å få folk til å forstå at «the Greenwich Village singer/songwriters are as legit and enduring an American musical movement as the Great White Way, Tin Pan Alley or the Brill Building». Skal ikkje vere ueinig i det, men trur kanskje Andersen overvurderar si eiga påverknadskraft viss han reknar med at hans versjonar skal få så veldig mange fleire til å byrje å etterspørje platene til Fred Neil, Tim Buckley, Tom Rush og Bob Dylan. Dessutan har vel mange av desse artistane i stor grad allereie den statusen Andersen prøver å gje dei. Eller, hmmm, er det si eiga rolle i denne scenen han prøver å oppgradere? For det er ingen andre som er så sterkt representert med låtar på desse to utgjevingane som det Andersen sjølv er. To på førre, tre på denne. Eller gjer han dette fordi hans eigne låtskrivarevner er sterkt skrantane. Den nyskrivne Hymns of Waves kan tyde på det siste. Det er nemlig ein særdeles blodfattig og stilleståande ballade.

Neidå, eg trur nok intensjonane eigentlig er gode. Og når han saman med gode venner som Judy Collins, Arlo Guthrie og Tom Rush avsluttar i god gamal leirbål og hippiestil med sin eigen velrenommerte Thirsty Boots, ja då lyt eg konkludere med at dette trass alt har vore ei hyggelig lita stund blant årgangstonar.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Okt18

Eric Andersen – The Street Was Always There (Great American Song Series vol. 1)

Posted on by
Standard

Protestviser og andre viser, om igjen.

cover  Som ein fortropp til hippiebevegelsen og dets like, blomstra det tidleg på 60-talet fram eit miljø av folksingers (på norsk visesangarar) på gatene, kafeane, klubbane og grøntarealene i Greenwich Village, New York. Ein av aktørane som fant seg til rette i denne gjengen var Eric Andersen. Ein ung mann frå Pittsburgh som høyrde til den delen av miljøet som skreiv personlige og poetiske viser, i motsetning til dei kanskje meir kjente «protestsangarane». Men hans varme røyst og det den hadde føre seg vann vel egentlig ikkje den veldig store åtgaumen før han i 1972 kom med albumet Blue River, der spesielt tittellåta står fram som ein ærbødig og flott vise kledd i ei mjuk men vinnande drakt. Her til lands er han seinare også blitt kjent som «amerikanar med norske røter», og som samarbeidspartnar med Rick Danko og Jonas Fjeld på eit par utgjevingar av roots-basert materiell.

På The Street Was Always There ser han tilbake mot tida då det starta, og tolkar songar av ein del av trubadurane han vandra rundt i Greenwich Village saman med (samt to sjølvskrevne låtar). Og skal vi tru undertittelen (Great American Song Series, vol. 1) kjem det kanskje til å dukke opp ein oppfylgjar ein gong i framtida også. Med på laget har han mellom anna veteranar som John Sebastian og Happy Traum, samt den yngre og ikkje heilt ukjente Wyclef Jean.

Med bakgrunn i at han var der, såg det, høyrde det og levde det, blir dette noko litt anna enn eit ordinært coverlåt eller «tribute»-opplegg. Intensjonane til Andersen og hans medhjelperar er sikkert dei aller beste, men det heile klarer likevel ikkje å erobre denne lyttaren i særlig grad. Stemma hans er blitt litt meir rusken med åra, og maktar ikkje alltid å omfamne sangane. Og arrangementa blir til tider for svulstige og drep det som berre er ein enkel, fin liten sang. Spesielt ille er den ti minuttar lange versjonen av Dylan sin A Hard Rain’s a Gonna Fall, den høyrest mest av alt ut som eit fyllesjukt Dire Straits på tomgang, slapt og ullent.

Dei to antikrigssangane til Phil Ochs, han tolkar her, blir på si side trampa sundt av «militante» rytmar og andre brutale innfall. Buffy Sainte Marie sin klassiske fredssang Universal Soldier er eit greit forsøk men er nok å finne i langt betre tapningar andre stader. Noko heldigare er hans omgang med to av Fred Neil sine beste songar, sjølv om han nok ikkje heilt touchar originalen sin glød her heller. Men han skapar faktisk nokre mollstemte stemningar av medrivande art i David Blue-visa These 23 Days In September.

Sine eigne låtar har han også eit bra grep om, og spesielt Wave of Freedom (frå 1969) er ein melodisikker sak han finn den rette tonen i hop med. Men også tittelkuttet med sine strofer om både metaforiske gater og meir verkelige gater held seg med ålreite tonar.

Men når alt kjem til alt er eg ikkje så sikker på at det er ein så veldig god idé å spele inn ein vol. 2. Trur faktisk det ville vore ein god del lurare å ta ein telefon til ein rusten herre i Drammen.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt18

American Music Club – Love Songs For Patriots

Posted on by
Standard

Kjærleikssongar for dei verkelige patriotane. I eit comeback det osar kreativt overskudd av.

cover «Ladies and gentlemen, it’s time? for all the good that’s in you to shine? for all the lights to lose their shade? for all the hate that’s in you to fade»

Slik lyde dei første linjene til Mark Eitzel når hans American Music Club igjen, etter ti år i opplag, velsignar oss med sine tonar. Men la dykk ikkje lure, Mark er ingen nyfrelst optimist. Det skal nemlig ikkje gå så mange sekundane før eit anna ansikt kjem til syne. Eit ansikt som avdukar sjelelige manglar, falskspel og løgner. Og som opptrer i velkjente Eitzel-omgjevnader; natta og baren. Men like mykje som eit uttrykk for nattmennesket og drankaren sitt liv, kan bartendaren sine ord også være ein metafor over destruktive haldningar hos mange av hans landsmenn; «I’m gonna replace all your weak blood with my wine, if you can’t live with the truth, go ahead – try and live with a lie».

Frå sitt skeive hjørne har Mark Eitzel stadig noko å melde, både som sjelegranskar og som skildrar av meir politisk karakter. Og sjølv om det er livet sine mørkare irrgangar som oftast blir granska, og samfunnsynet hans er heller pessimistisk, så viser han på Love Songs For Patriots at han og har eit lite lyst glimt innerst i augekroken.

Men nå er det ikkje rettferdig å omtale denne plata som om det er ein ny Eitzel soloaffære. For er det noko denne utgjevinga viser er det at mannen nok treng den grumsete, usminka men vakre nerva som Dan Pearson (bass), Vudi (gitar), Tim Mooney (trommer) og ferskingen Marc Capelle (piano, trompet) skaper, for å kunne blomstre i fullkomen skjør og elektrisk ynde. Om soloalbuma heitte West, Caught In a Trap eller Invisible Man, det er først nå med gamlebandet i ryggen at det dukkar opp noko som kan matche fenomener som California, Everclear og Mercury. Dei tre fremste platene i ein fantastisk katalog av blødande, øm, kjærlig, hatefull, vond, lyssky, ærlig og vakker musikk. Musikk vaklande mellom dei varaste tonar og over i støyande feedback, og som henta sin inspirasjon frå store deler av det amerikanske musikk kartet; rock, folk, blues, country, jazz. På sitt heilt spesielle ikkje ødslande men skarpt intense vis skapte denne musikk-klubben sin særeigne toneverden. Ein verden som altså slutta å spinne rundt for ti år sidan (men heldigvis ikkje for godt).

Pearson starta bandet Clodhopper, Mooney bygde opp sitt private musikkstudio, og Vudi begynte å kjøre buss. Mark starta på ein solokarriere som var om mulig endå mindre suksessfull enn kva American Music Club hadde vore. Så når dei nå har funne saman igjen er det muligens i eit håp om at litt fleire musikk-hungrige individ der ute i den store verda skal være klar for musikken deires. Det hadde i tilfelle vore veldig fortjent. Særlig sidan dei i motsetning til dei fleste andre band som prøver seg på comeback-tripen verkelig har noko å by på.

Tretten låtar og ein time med velkjente AMC-tonar. Lydteppet som forfølgjer det før nemnte åpningssporet viser imidlertid tydelig at her er ein gjeng som ikkje inngår kompromiss. Med ein forstyrra bassgitar, gitar-feedback, og anna glødande grums er gjengen free folkrockin» nedover ein grusveg få andre tør fylgje. Nå dansar dei slett ikkje rundt i støvet frå denne vegen heile tida, vel så ofte er tonane av meir temd karakter. Men aldri temd i meininga velsmurd og godt tilpassa. Det næraste dei kjem noko slikt måtte i tilfelle være på den slepne Only Love Can Set You Free. Det er også kun på denne, samt på den litt for dorske Love Is, at formen skrantar litt (men berre litt).

Ellers viser dette seg å være eit nytt kapittel i AMC sine makelause bulletiner frå dei skrå breidder. Rett i hælane på Ladies And Gentlemen følgjer ein arrangementmessig meir idyllisk liten sak. Men det melodifine dramaet Another Morning tar ikkje føre seg harmoniske tilhøve av den grunn, både anklagande og giftig som den er; «Your broken heart might bring you heaven, but it will not bring you another morning, – another morning with Kathleen». I Home rettar sangaren kritikken og misnøya mot seg sjølv; «I’m afraid of my own shadow because it’s what I’ve become… My only sin, my only sin: I started hating my own skin». Eit tema som vi jo kjenner igjen frå tidlegare møter i klubben.

Meir typisk for Love Songs For Patriots er like fullt ein slags «løgna i Amerika, observert, skildra og avslørt, her ute frå sidelinja» attityde. Enten det er den homofile stripparen i den Nick Cave’ske Patriot’s Heart som «selling his embraces like Mr. President or a fallen star», eller det er den for lengst tapte illusjonen av fridom slik det blir framstilt i America Loves the Minstrel Show.

Sjølvsagt burde eg også sagt noko om når klubben går countryvegen (dei gjer det ikkje heilt slik som andre) i The Horseshoe Wreath In Bloom. Eller når Eitzel doblar vokalen sin, og til ikkje stort meir enn ein akustisk gitar syng intenst vakre Song of the Rats Leaving the Sinking Ship. Når dei så til slutt durar langsomt ut av scena etter å ha fortald at The Devil Needs You, ja då, då er eg klar til å påstå at eg ikkje kan komme på eit betre comeback. Ikkje akkurat nå i alle fall.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt18

Laura Agnelli – Love Always Follows Me

Posted on by
Standard

Ei dame som har vore på musikkfarten i fleire tiår solodebuterer med jazzige cabaret-tonar. Dunkelt, langsomt og yndig.

cover  Sjølv om Love Always Follows Me er hennes debut som soloartist er slett ikkje Lauren Agnelli ein nykomar på musikkscena. Ho har på ulike vis vore ein del av musikkmiljøet i New York heilt sidan 70-talet. Først som skribent i magasiner som Creem og Village Voice, seinare som utøvande kunstnar. Ho var med i det vitale miljøet rundt den legendariske CBGB-klubben, som medlem av det ikkje altfor kjente bandet Nervus Rex. På åttitalet var ho ein av tre medlemer i det spreke folkbandet Washington Squares (deires sjølvtitulerte debut samt oppfølgaren Fair & Square er vel verdt å sjekke ut – «antifolk» fleire år før det vart eit begrep). 90-talet gjekk med til ein liten gjesteopptreden (eit album) med det sjangerhoppande folk-orkesteret Brave Combo, samt eit meir inngåande samarbeid med eks-new waver Dave Rave (Teenage Head). Desse to danna ein duo med det originale namnet Agnelli & Rave, og spelte musikk i grenselandet mellom folk og pop. Etter årtusenskiftet har dama spelt litt bassgitar i det heftige popbandet The Rooks, og ho har livnært seg som «seint på kvelden»-sangar i New York sine meir blå buler. Det er frå sistnemnte aktivitetar Love Always Follows Me har smygd seg fram.

Albumet består i hovudsak av låtar Agnelli sjølv har snekra i hop i selskap med musikarvener. Men her finst og ei lita handfull standardlåtar frå det røyfylte 30-talet. Det vitale jazznummeret I’m Confessin» (som mellom andre Theolonius Monk i si tid hadde på repertoaret) innleiar ei økt med balladar som svingar seg frå det tilbakelendte mot det naivt håpefulle, og frå det svultne til det djupt vemodsfulle. Her er ein både leiken og gripande tolking av Kurt Weill sin legendariske September Song, og her er ein enkel (Agnelli og ein akustisk gitar) og yndig versjon av My Fair Lady nummeret On the Street Where You Live.

Like fullt er det fleire av dei nyskrevne låtane som påkallar like stor interesse. Det varlege tilskotet av popkjensle i låtar som vemodige Special Someone (komponert i samkvem med The Rooks-sjef Mike Mazzarella) og heite Love’s Afterglow gjer seansen ei tjeneste. Møte mellom dystre cellotonar og varlege pianotårer i Bitter/Sweet fargar eit dunkelt bilde. På Western Winds dukkar Dave Rave opp og vokalharmonerer i ein elegant mediumsvingande affære. Djupast inntrykk trur eg likevel den nakne balladen It Must Be Tuesday (I Can’t Reach You) gjer. Mest fordi den er full av vakker melankoli i langsom maner, ikkje heilt ulikt Patti Smith på låtar som Trampin» og Elegie. Men og litt fordi den vart skreven dagen før tirsdag 11. september 2001: «It must be tuesday, at the end of a bad day, the bad dream it won’t go away…»

Slik tilfellet er på dei fleste soloutgjevingar så går heller ikkje Lauren Agnelli løypa aleine. Ho har med seg ein fin gjeng frå New York si jazzscene som veit å putte tonane sine på dei rette stadane. Dei blå pianotonane frå Jason Teborek og Matt Rey er saman med arrangør Mark McCarron sin gitar og kontrabassen til Joe Bussey oftast tilstades. Men tonar frå klarinett, obo, fløyte, cello og bassoon dukkar og opp, heilt trommefritt er det heller ikkje.

Skulle eg kome med innvendingar måtte det vere at det nennsomme i litt større grad kunne vorte utfordra av litt uskikkeleg framferd. Det er nemlig til å tåle det også, sjølv om velværestillinga er innteken. Uansett, Love Always Follows Me har ikkje gjort sin siste runde i stova mi.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Okt18

AdamCain – No Stone Unturned

Posted on by
Standard

Lite originale men godhjarta og dugande tonar frå mjøstraktene.

cover  Tok meg tid til å sjekke ut AdamCain si fyldige heimeside. Her kan ein lese refleksjonar over livet med musikken, men og mange tankar omkring den politiske, økologiske og økonomiske tilstanden på jorda vår. Deler definitivt dei fleste av bekymringane og tankane omkring urettferd, skeiv fordeling og maktkåte galningar, men synest nok at credoet deires er av det vel pompøse slaget: «If we cannot change the world with our hands, we will try to change it with words and music. That is what AdamCain is about…» På den andre sida; den som ikkje prøver, blir fort middagsmat for løver.

Alt på websida deires er skreve på engelsk, sangtekstane deires er også på engelsk, men kvintetten har sin base i OL-byen Lillehammer. I følge låtskrivar, vokalist og frontfigur Arnstein Hammershaug tok AdamCain si fyrste famlande form på midten av 90-talet, som ei følgje av at mannen vart inspirert av det australske bandet Midnight Oil og deires heftig tonesatte politiske ytringar. Bandnamnet har på si side sitt opphav frå den gnistrande Springsteen låta Adam Raised a Cain. Og det er nok slektskap mot både Midnight Oil og Springsteen i lyden dei lagar, likevel er det andre band som er meir opplagte å nemne i den samanhengen. Det norske midnattsbandet Midnight Choir er det kanskje som aller oftast dukkar fram i bryninga, men eg får også assosiasjonar i retning skotske Big Country og australske Paul Kelly, samt ei mengd amerikanske artistar i countryrock- og heartland-tradisjonen.

Som vi veit er dette eit musikalsk landskap der låta og ikkje dei innovative påfunna står i sentrum. Like fullt klarer enkelte å meisle ut ei eigenart som gjer dei til særdeles opplevelsesrike attraksjonar. På sine beste album er nemnte Midnight Choir ein slik attraksjon. Det er ikkje AdamCain, men likevel har låtskrivar Hammershaug ein såpass nær kontakt med staden der dei fine melodilinjene flyt utifrå at opplegget hans definitivt er levedyktige saker.

Fire spors EPen No Stone Unturned er AdamCain si første utgjeving. Direkte politisk er kun åpningssporet Justice In the World. Låta er også plata sitt mest countryfikserte tilfelle, utan at steel-gitar, mandolin eller sprelske feler er å høyre av den grunn. Dette er meir av det duvande slaget, der tangent-traktør Sølve Fuglset sitt keyboard i periodar regjerer lydbildet. The Last Place On Earth er lengtande tonar om dei som drog mot Sydpolen. Meir over i feelgood-hjørnet oppheld A Place Called the Original Sin seg. Januar-regn har vi den siste tida hatt meir enn nok av på underteikna sine vestlandske heimtrakter. Men January Rain i vakkert vemod slik AdamCain framstiller det på EPen sitt siste spor kan eg tåle selskap av mange gonger enno.

Dei har visjonar og ambisjonar, er dyktige på instrumenta sine, har dugande låtar, men tek kanskje litt få sjansar. På albumet som dei no driv og spelar inn bør det derfor kanskje sparkast litt i veggen, skjenast nokre skeive skritt ut til venstre, og plystrast eit tak og to i luren. Då kan det bli ei rett så flott plate. Debut-EPen viser at her finst eit potensiale.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Okt18

A Boy Named Sue – A Boy Named Sue

Posted on by
Standard

Fersk vestlandsmelankoli i velkjent tradisjon.

cover  A Boy Named Sue er egentlig ein ung mann med namn Stig Sandbakk. Han lever og bur for tida i den vestlandske hovedstad. Her, mellom dei sju fjella, og til tonane frå ein akustisk gitar, ispedd varlege innslag av elektroniske lydar samt nokre bergenske regndråpar, sit han på sin trange hybel og uttrykkjer seg i melankolske vendingar.

Nå har sannsynlegvis ikkje den unge Sandbakk det særlig tyngre her i livet enn dei fleste andre vestlendingar, men han har nå eingong det tilfelles med mang ein låtskrivar at han tyr til den vemodige delen av tilværet for å finne inspirasjonen til sine ord og tonar. Ja, for det er utan unntak sorgtunge og lengselsfulle skildringar han har føre seg på sin debut-EP.

Stemningsfullt, nedpå og totalt trommelaust byr han oss seks songar i ein folk- og country-tradisjon temmelig mange har forsøkt seg i før. Her kan vi trekkje trådane nesten heilt tilbake til tidenes morgon, for så via kjente melankolikarar som Cohen og Drake gå løypa fram til ferskare slektningar som M. Ward og Adem. Sandbakk gjer ingenting revolusjonerande eller ekstraordinært, men han held seg også langt unna flaue og direkte skrale saker. Slik sklir han trygt inn i den endelause rekkja, men eg er litt usikker på om det blir så lett å finne han igjen der inne. Til det er nok særpreget for vagt. Likevel, det går avgjort an å sysla med dummare ting enn å låne eit øyre (eller to) til songar som den melodifine The Way It Should eller den Chris Eckman’ske All That I’m Waiting For.

Som de no sikkert har skjønt, noko hevntokt à la det hovedpersonen i Shel Silverstein-låta Sandbakk har tatt sitt artistnamn frå er ute på, er dette ikkje. Snarare tvert imot, for inntil vidare i alle fall, vender nok heller den bergenske Sue det andre kinnet til, og gret eit par lydlause tårer som ganske så fort blandar seg med det svale haustregnet.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt18

Lambchop – Aw, C’mon / No You C’mon

Posted on by
Standard

Nashvillekollektivet sitt mest varierte og rikast fasetterte framstøt til nå, eit oppkomme av storveges Lambchop-klang.

cover  Det finst ein annan Kurt. Ein Kurt som aldri kjem til å få metervis med svada om seg på trykk i all verdens tabloider. Ein Kurt som aldri kjem til å synge U2-låtar på TV. Ein Kurt som aldri kjem til å skape kaos på nokon som helst flyplass (i alle fall ikkje på Flesland). Ein Kurt som aldri vil bli kåra til verdensidol. Men han er verdens beste Kurt allikevel. Han bur i Nashville, Tennessee. Han driv musikk-kollektivet Lambchop. Saman med denne gjengen er han ansvarleg for ein håndfull av dei finaste musikk-utgjevingane verden nokon gang har sett (i alle fall den delen av verden som ynskjer å sjå det). Hans fulle navn er Kurt Wagner.

Med album som How I Quit Smoking (1996), What Another Man Spills (1998), Nixon (2000) og Is a Woman (2002) på samvittigheta, har han saman med det 16 mann sterke bandet sitt vist at han har eit opplegg heilt utanom det vanlige på programmet. Frå sittande stilling gjer han og hans medmusikantar eit skånsomt forsøk på å få noko gjevande ut av ein mikstur av litt rock, litt soul, litt funk, litt folk, litt country, litt kammerpop, litt gospel, litt jazz, litt easy listening og litt avantgarde – utan at det blir noko av delene. For mest av alt blir det nemlig nokre særegne greier, som vi ganske enkelt kan kalle Lambchop-klangen. Om det er vellykka? Om det er flott? Hah, er sola varm?!

Skal eg likevel våge meg til å plassere dei i ein musikalsk samanheng, er det vel ikkje heilt fjernt å ordne ein krok til dei litt ute til venstre for melankolikarar som Mark Eitzel, Nick Drake og Tindersticks. Dei vil og finne seg vel tilrette i nabolaget til innovatørar som Scott Walker, Van Dyke Parks og The High Llamas.

For sjuande gang sidan platedebuten i 1994 er Kurt og gjengen klar med ei ny plate. Rettelse; to nye plater. Tilsaman 24 melodiar, jevnt fordelt på to CDar, med dei gåtefulle titlane Aw C’mon og No You C’mon. Slikt får jo den vesle forventningsklumpen i mellomgolvet til ein fortapt fan til å bli ganske så uregjerlig. Og heldigvis; fortsatt viser bandet oss at dei er totalt immune mot å prestere likegyldige og daffe tone-framstøt.

I forhold til dei seinare utgjevingane og spesielt den ekstraordinært sordinerte Is a Woman, har dei denne gangen retta opp ryggen og sett seg fremst på stolkanten. For vi lyt tilbake til ’96-utgåva og How I Quit Smoking skal vi finne eit Lambchop som lagar like kvass lyd som det vi får oppleve på denne dobbel-utgjevinga. Nå er sjølvsagt dette relativt, for sjølv om dei ikkje lenger prøver å spele så stille som mulig, som var intensjonen på Is a Woman, hersar dei ikkje akkurat hemningslaust med øyregangane denne gangen heller. Du skal likevel ikkje sjå heilt bort ifrå at det kan komme øyeblikk der du foretar små byks i rein vanvare over kronglete lydar som heilt uventa sprett ut av det innbilte mønsteret. I det heile har Kurt gitt langt meir plass til sine bandmedlemmer denne gangen. Nesten som ein slags reaksjon på nevnte Is a Woman, der Kurt var veldig i fokus, har dei talrike instrumentalistane denne gangen blitt plassert meir i framgrunnen, og overdøyver rett som det er Kurt sin vokal. Men for all del, det er herr Wagner som styrer vogna fortsatt. Med vokale tonar henta frå eit djupare bassterritorium enn nokon gong før, smyg han seg rundt blant eit rikt antall mesterlige komposisjonar. Ja Aw C’mon/No You C’mon står faktisk fram som bandet sitt mest varierte og rikast fasetterte framstøt til nå, og er eit oppkomme av storveges Lambchop-klang. Litt annleis, men likevel kjent og kjært.

Melodiane vi får servert har Kurt komponert under sterkt sjølvdisiplinerte tilhøve. I korte (1 veke) eller lengre (1 månad) periodar satte han seg føre å snekre saman ein låt om dagen. Slik endte han etterkvart opp med eit anselig antall låtar. Som ein mellomstasjon mot Aw C’mon/No You C’mon, vart ein del av låtane frå denne ein-låt-om-dagen perioden nytta som filmmusikk til ei nyutgjeving av ein gammal stumfilm-klassikar, Sunrise av F.W. Murnau. Eit arbeid som og blei retningsgjevande i høve til kva som tilslutt endte opp på dei to albuma.

Utsegn frå herr Wagner tydar på at han ser på albuma som to separate einingar. Eg ser likevel mange og tydelige parallellar mellom dei. For det første; titlane, dei har ein klar «rop så får du svar» samanheng. Så vidt eg har skjønt kjem dei også ut som eit dobbeltalbum, med to titlar (min omtale er basert på to separate promo-plater med sparsommelige opplysningar). Albuma er i nokre samanhengar ulike i form og innhald, men desse forskjellane står i eit næringsrikt forhold til kvarandre, som jord og vatn, kvinne og mann, eller søster og bror. Forbindelsane mellom dei er med andre ord langt vesentligare enn ulikskapane.

Antall låtar, og det faktum at Aw C’mon har litt meir av mørkret i seg enn sin slektning No You C’mon, har ført meg inn på sporet av å sjå utgjevinga i eit døgn-perspektiv. 24 låtar, 24 timar, natt og dag.

Som vanlig er Wagner sine ordkløyverier og formuleringar av det meir gåtefulle slaget. Kor han er og kor han vil hen er langt ifrå opplagt. Det er heller ikkje alltid, reint sonisk og sangteknisk, like enkelt å få med seg alle ord og samanhengar (tekstark manglar på mine promo-eksemplar, kanskje dei er med når den offisielle utgjevinga kjem?). Så dermed blir det opp til kvar einskild lyttar å prøve å finne ein farandes veg i labyrinten. For sjølv om det skulle være slik at berre ein veg fører fram, er det i alle fall mange retningar som vil være spennande å forske ut. Mitt raid gjennom døgnet sine 24 timar er såleis berre ein av fleire mulige ruter (eller blindspor).

Ei nattlig reise (Aw C’mon)

Medan dagen går over i kveld, sola trekker seg tilbake for å spre sin varme andre stadar og kvelden sakte blir til natt, fylles hjerta med eit nennsomt vemod, for dagen som var har gjort sitt, og det som ligg framføre oss er farga av uvissa, spenninga og håpet. I dei moll-farga stemningane slike forutsetningar drar med seg er det Lambchop flytter seg rundt. Rørslene er ikkje voldsomme, langsomt vandrar dei frå låt til låt og strør sine magiske tonar med omhug, kløkt og innovativ fryd. I tillegg til alle bandmedlemmenes innfall og utfall har Lloyd Barry (han deltok også på What Another Man Spills og Nixon) ansvaret for både smektande, saftige og skarpslipte strykar-arrangement.

Klokka er seks på ettermiddagen, og eit smakfullt bassgroove tilsett bitande og monumentale strykarar presenterer seg, låta heiter Being Tyler, og er kanskje ei lita helsing til gitarist William Tyler, som etterkvart skal få ei ganske så toneangivande rolle. I denne samanhengen sit eg imidlertid berre og ventar på at Isaac Hayes skal dukke opp, det gjer han ikkje. Men åpnings-instrumentalen (den første av tre på Aw C’mon) har absolutt gjort nytta si og ført oss inn i ei kvelds- og nattevandring der skyggane er grå, himmelen er stjerneklar, og melankolien dansar sindig funk med underfundige viser.

«They say you walk around, is it the ghost that crossed your path», med desse orda gjer Kurt si rustne men varme røyst sin entré. Frå den vesle smidige visa Four Pounds In Two Days (som godt kunne vore dobbelt så lang), styrer bandet seg over i ein vemodig sak kalla Steve McQueen. Om den handlar eksplisitt om den legendariske film-skodespelaren, eller skildrar meir allmenngyldige tilstandar skal eg ikkje meine for mykje om, men at den er vakker er eg ikkje i tvil om. Instrumentalen The Lone Official blir som eit lite friminutt etter dette, før dei med knappe 3 minuttar mjuk fløyel-soul i Something’s Going On fører oss varsomt inn i eit mørkare parti.

Med Nothing But a Blur From a Bullet Train føler eg at det før omtalte nattlege vemodet kjem krypande for alvor. Då er utsiktene for at ein vil møte på ytringar som dreier seg om mellom-menneskelige flokar relativt store. Og ganske korrekt, i den slentrande og briljante Each Time I Bring It Up It Seems To Bring You Down (puh, for nokre titlar) er det nett slike utsagn vi blir konfrontert med; «to take the best of me, and throw it to the dogs», «you like to call me bastard, you like to call me friend».

Etter at ein fartsfylt instrumental, tilegna Poco/Eagles bassisten Timothy B Schmidt, har gjort seg ferdig blir vi igjen geleida over i avdelinga for nattlige fintar overfor det motsatte kjønn. Ja tittelen Women Help to Create the Kind of Men They Despise seier vel det meste om kva denne pianoklunkande jazzballaden har i sinne. Endå meir direkte går Wagner til verks når han spør «where’s my little trouble girl» til akkompagnement av smakfullt garnerte strykarar, i ein eggande sak kalla I Hate Candy. Her møter vi og noko som nærmast høyrest ut som bassrekka i Nashville mannskor; «c’mon, c’mon, c’mon». Til lyden av ein tøyla wah wah gitar anar vi seine timars optimisme når dei køddar litt rundt i jazzterreng på I Haven’t Heard a Word I Said. Medan hovedpersonen oppheld seg i langt meir vaklande og seine nattetimar på Aw C’mon sitt modererte og piano-støtta høgdepunkt Action Figure; «I’ve heard a rumour that I’m sad, or at least that I feel bad», men med hjelp av solid Wagnersk melodikk, visper den seg inn i meir håpefulle funderingar etterkvart, for det lakkar og lir jo tross alt mot morgongry.

Ein ny dag (No You C’mon)

Når dei første solstrålene trenger seg på, og natta heng og dinglar i ein grå tråd, er det tid for liflegare tonar. Instrumentalen med den talande tittelen Sunrise, som set i gang No You C’mon, har i seg både smaken av morgon, tonar av dagslys og er i det heile ein doggfrisk og håpefull start på livet etter mørkret. Nå vil ikkje Kurt legge lista altfor høgt så tidleg på morgonen, og manar i neste omgang til Low Ambition, mens siste rest av natta sine whiskey-slantar blir skylt ned med svart kaffe. For som han ytrar i neste omgang, There Is Still Time til å møte dagens utfordringar. Denne låta kan forresten få stå som eit lite monument over friksjonen mellom det kompliserte (den skiftar retning fleire ganger undervegs) og det einsformige, slik strofa der Kurt kanskje har sitt tidlegare liv som golvleggjar i tankane illustrerer; «cover the floor, same as before». Temaet blir fulgt opp på eit meir ironisk vis i voldsomme Nothing Adventurous Please. Her er det gitardroner, full fart, og eit Lambchop som, hadde det ikkje vore for Wagner sin leikande crooning inni lydmylderet, nesten går Sonic Youth i næringa. Ikkje heilt vanlige tonar frå denne kanten, med andre ord.

Etter ein slik utblåsing er det klart for eit lite, søtt pianodrapert og morgonlett problem, perfekt titulert The Problem. Før Lambchop igjen bevegar seg inn i terreng dei ikkje har vore i før. Tilfellet heiter Shang A Dang Dang og kan i mangel på noko betre karakteriserast som ein drivande «doowop møter riffrock møter rockabilly møter det ukjente»-sak. Den er heftig som få, og sjølv om den oppheld seg på ein annan planet gjev den meg faktisk assosiasjonar i retning den legendariske Ministry-låta Jesus Built My Hotrod. «Shang a dang dang digga digg dong dong, yeah». Kanskje den til og med har hitpotensiale?

Ein song som kjem til å være hit i min verden herfrå til evigheten er den mjukt sprelske og knipse-appellerande About My Lighter. Melodisterkt, inspirert og litt absurd. Under a Dream Of a Lie er fløyel og fagnad, og låta som minner mest om Mayfield taktene frå Nixon. Etter den kåte og drivande instrumentalen Jan. 24, ber det så rett i kjellaren. The Gusher er eit svart hol midt på dagen, ein skeiv samba, eit «aahh» tilsett små atonale lydåtak. Det nærmar seg no slutten på vår døgnville ferd, men først er det vel verdt å få med seg den nennsomme balladen Listen. Med piano som sin mest høyrbare følgesvenn, står denne igjen som 2004 sitt mest Is a Woman beslekta øyeblikk. Dermed er døgnet vårt over, og Lambchop hoppar, høveleg nok, ut av rundturen med ein liten trudelutt til The Producer.

Sånn heilt til slutt (ei slags tilståing)

Det ingen tvil, nok ein gang har den magiske Lambchop-klangen tatt innersvingen på sjela mi. Trur rett og slett ikkje eg eig motstandskraft mot dette her, eg. Slik kan det gå.

Det har vore mange artistar og band som har strøydd om seg med inspirert og fin lyd dei siste ti åra. Wilco, Beck, Lucinda Williams og Will Oldham for å nevne nokre få. Men berre Lambchop har prestert heile fem album eg i eit svakt øyeblikk (ikkje så veldig svakt, forresten) er tilbøyelig å sette meisterverk-stempelet på. Aw C’mon/No You C’mon er eit av dei.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt16

Warren Zevon – The Wind

Posted on by
Standard

Med døden i sikte, og litt hjelp frå gode venner stablar Zevon på plass sitt beste album sidan 80-talet.

cover  Livet kan være slitsamt og beint fram nådelaust. Likevel, dei fleste klorar seg fast til det, uansett kor motlaust det kan fortone seg. Alternativet virkar nemlig endå mindre forlokkande. Eller som nettopp Warren Zevon ein gong sang: «I’d rather feel bad than not feel anything at all». Eit utsagn som nok fekk fornya gyldighet då Zevon 20 år seinare stod ansikt til ansikt med sin eigen dødsdom. For det er vanskelig å forestille seg mange omstendighetar meir smertelig å oppleve enn å vite at eins eigen død er kun få månader unna.

Når Warren Zevon i september 2002 fekk beskjed frå legen sin om at han leid av uhelbredelig lungekreft, og at døden neppe låg meir enn tre månader fram i tid, sette han straks i gang med å komponere og spele inn sine siste sangar. Nå slo han legen sin prognose med ni månader, og rakk dermed å gjere ferdig eit heilt album. Og eit forbløffande fengslande album har det blitt. Noko eg påstår med heva hovud, sjølv om eg er fullt klar over at omstenda kring fødselen av dette verket gjer at at alle forsøk på objektivitet nok er kasta på overbord.

Sjølv om Zevon først og fremst har blitt sett på som ein låtskrivar der den svarte humoren, respektlausheten, galskapen, slagferdigheten og kynismen har fått fritt spelerom, har det heile tida lege ein ikkje så liten eim av sårbarhet og desperasjon under. Det er vel ikkje så vanskeleg å skjøne at just slike følelsar får ei langt meir dominerande rolle i sangane denne gangen. Likevel, det hadde ikkje vore Zevon hvis satirikaren i han skulle bli heilt borte. Og nettopp denne sida av mannen, saman med den nådelause ærligheten han legg for dagen, er med på å halde dei store sentimentale utskeielsane på minst ein armlengdes avstand, sjølv når han stirrar døden i kvitauget.

Dei 11 låtane på The Wind spenner frå nennsomme balladar, via dampande bluesnummer til drivande rockelåtar. Åpningssporet ber tittelen Dirty Life and Times og er ein skeiv mixtur av sørstatsboogie og country, der den haltar uimotståelig av gårde mens ein angrande syndar ser seg om etter ei «woman with low self-esteem, to lay me out and ease my worried mind». I ein sang der Zevon i kjent stil blandar humor med mismot, og sjølvironi med anger. I det litt for rutinemessige rocketilfellet Disorder In the House (med ein viss Springsteen på gitar) er ting for alvor i ferd med å gå av hengslene. Om det er hans eigen situasjon eller verdenssituasjonen i all sin absurde meiningslaushet han har i tankane skal eg imidlertid ikkje ha nokon klar meining om. Meir rock i frå samme gate blir levert gjennom partylåta The Rest of the Night. Denne saman med før nevnte Disorder utgjer i mine øyrer albumets einaste middelmådige låtar.

Rub Me Raw er eit frenetisk bluesangrep, med Joe Walsh i storslag på slide-gitar, der Zevon opererer i eit slags krysningspunkt mellom Bo Diddley, Howlin» Wolf, Stevie Ray Vaughan og John Campbell. Og der mannen febrilsk prøver å stå oppreist, samstundes som han på det kraftigaste avslår alle forsøk på medynk: «I don’t want your pity or your fifty-dollar words, I don’t share your need to discuss the absurd». Prison Grove er også blues, men ein langt meir smygande og mindre høgmælt variant. Med Ry Cooder sin ulmande, dansande slide gitar i ei sentral rolle, samt eit «klagekor» beståande av mellom andre Bruce Springsteen, Jackson Browne og Billy Bob Thornton, syng Zevon ein lumsk og mørk sak om mannen som ventar på henrettelsen. Ein slett ikkje ueffen parabel i denne samanheng. I den morfinistiske Numb as a Statue, der han ber om i det minste å bli tildelt litt overfladisk ømhet, kjem igjen sjølvironien til syne med linjer som «I’m pale as a ghost». Kanskje er det litt for opplagt å spele inn Dylan sin Knockin» On Heaven’s Door når det er nett det ein gjer. På den andre side har vel kanskje aldri desse linjene nett av den grunn blitt sunget med djupare relevanse.

Dei mest hjerteskjærande tekstlinjene finn vi i albumets balladar. She’s Too Good For Me er ein kjærleiks-erklæring og ei oppmodning til kjæresten om å finne lykka andre stader, men fortald til ein venn, i staden for direkte til den det gjeld. Dermed får han inn eit element av dobbeltkommunikasjon, samstundes som han tilfører teksten meir dybde. Nærast i å bli utålelig sentimental er sangen El Amor De Mi Vida, om ho han ikkje fekk, ho han kanskje elska høgast av alle, men som glapp unna. Mens den mest fortvila redsel om å måtte møte døden i einsemd er tema for Please Stay, her Emmylou Harris bidrar med effektfull harmonisang. Sjeldan har klisjéen sårt og vakkert vore meir treffande. Tilslutt forlet han oss på eit inderleg vis med ei bønn om ikkje å bli gløymt, i den Dylanske Keep Me in Your Heart.

Og eg lovar; musikken din, Warren, skal i alle fall leve vidare i mitt hus så lenge eg vandrar rundt her.

Takk.

8/10

Først publisert på Groove.no (2003)