12 melankolske oppteikningar frå sinnet sine mørkare kammer.

 Bilder frå ein innbilt film:
I ein trang og uryddig leilighet i New York sitt ein ensom mann. Som einaste selskap har han eit whiskeyglas og ei pakke Marlboro på mindre enn ein armlengdes avstand, han brukar tida til å skrive i nokre notisbøker.
Zoomer vi oss inn på det som er skribla ned kan me lese ytringer som:

-«Don’t tell me I’ve changed, your just raising your standards».
-«She’s reading books from empty women, they’re giving beauty tips from empty hips».
-«I don’t want to know what you’re thinking, I’m looking out the window, I’m sitting here just fucking drinking».
-«And if I forget you, I’ll have nobody left to forget, I guess that’s what assholes get».

Klokka har akkurat passert midnatt og vår mann stig inn i ein liten mørk bar berre nokre kvartal unna, saman med han er det fire andre menn. Dei entrar det vesle podiet på vår langt frå overbefolka bar. Frå koffertane dei bær med seg drar dei fram fleire instrumenter.
Dei er kveldens band!
Vår mann har plassert seg i front på ein stol, på eit lite bord ved sida av seg har han anbrakt sitt sedvanlige whiskeyglas. Musikken startar, og det blir klart for oss at det er langt meir enn sigaretten mellom sangarens høgre peikefinger og langfinger som gløder i natt.
(Her forlet me filmen).

Dei kallar seg The National, og foruten vokalist Matt Berninger, består bandet av to brødrepar; Bryce Dessner (gitar), Aaron Dressner (bass), Scott Devendorf (gitar) og Bryan Devendorf (trommer). Dei held til i New York, men er opprinnelig barndomsvenner frå Cincinnati. Dette er bandets debutplate.

Frå åpningskuttet Beautiful Head, fram til den avsluttande sangen om Anna Freud får me servert tolv melankolske opptegnelser frå sinnet sine mørkare kammer. Som oftest er temaet kjærlighetshistoriar som har spora av. Dei skjenker oss musikken sin i eit rolig tempo, og krydrar det med innimellom å drysse litt ekstra lyd ut av instrumenta.

Med si djupe stemme framfører Matt Berninger sangane med både autoritet og ømhet. Her får me høyre Cold Girl Fever, med sitt underbare catchy refreng, country-inspirerte affærer som American Mary og nydelige Pay For Me. Min personlige favoritt er den intense og dynamiske Theory of the Crows. Men etter nøye gransking har eg ikkje klart å finne svake spor her.
Skulle eg prøve å samanlikna The National sitt uttrykk med nokon, er det mest nærliggande å trekke fram navn som Tindersticks, Nick Cave, Tom Waits og Leonard Cohen.

The National har levert ei plate som balanserer mellom det såre og det bitre, men som ikkje på nokon måte ramlar ned i grøfta der sentimentalitet og pinleg sjølvutlevering rår. Vi skriv januar 2003 og oppfølgarplata er akkurat ferdig innspelt. Eg ser med lengsel fram til å høyre den.

8/10

Først publisert på Groove.no (januar 2003)