«Ramones are rubbish» hevda 17 år gamle Steve Morrissey i ein omtale han i 1976 skreiv for den engelske musikkavisa Melody Maker. Ein omtale han avslutta med følgjande velvalgte ord: «The Ramones have absolutely nothing to add that is of relevance or importance and should be rightly filed and forgotten».
40 år seinare viser Morrissey at bandet likevel ikkje gjekk heilt i gløymeboka. Under ein konsert i New York nyleg fant han det nemlig på sin plass å gjere ein versjon av klassikaren Judy Is a Punk.
Bob Dylan er 75 år. Noko som skulle fortene ei aldri så lita markering også her inne i Popkroken.
For fem år sidan skreiv eg ein lengre tekst om den beste plata hans, Highway 61 Revisited. Den teksten er å finne her:
I går fylte den gamle helten Stan Ridgway 62 år. I dag spelar eg hans og bandet hans Wall of Voodoo sin legendariske coverversjon av Johnny Cash-låta Ring of Fire.
… før året er omme, skal det visstnok komme ein bokstributt til Raga Rockers. Ein ganske så formidabel ein. Sannhet på Boks skal den heite, og om alt går etter planen skal den ikkje innehalde noko mindre enn 100 coverversjonar av Raga-låtar, gjort av 100 forskjellige norske artistar. Ganske så forskjellige artistar. Frå deLillos til Lasse Marhaug, frå Valentourettes til Prins Thomas, frå Oslo Ess til Tommy Tee All-Stars, frå White Lord Jesus til Erlend Ropstad, frå Racer til Mercury Motors, frå Elvira Nicolaisen til Fjorden Baby!, og så vidare, og så vidare.
Det kan vel ikkje seiast å vere direkte ufortent at Raga Rockers blir tildelt ein smule merksemd. I sin glansperiode på 80-talet vart dei rekna som eit av dei fire store norskspråklege banda (saman med deLillos, Jokke & Valentinerne og Dum Dum Boys). Det er slett ingen umogeleg tanke å tenke at dei var aller best. Dei hadde drivet, dei hadde grepet, dei hadde melodiane, dei hadde tekstane. Og dei hadde det først og fremst takka være Michael Krohn. Ein fyr som aller først hadde ei sentral rolle i punkrørsla som så kjapt, uryddig og viltert gjorde seg gjeldande på tampen av syttitalet og i morgongryet av åttitalet, som trommis og låtskriver i Kjøtt (eg seier berre Primitiv, Nå Vil Jeg Ikke Leke med Teitinger Meir, Jeg Vil Bli som Jesus). Då energien gjekk utav Kjøtt danna han Raga Rockers, og gjennom nokre legendariske og høgenergiske album sette han og gjengen evige spor (eg nemner, utan å trekke pusten, The Return of the Ragar Rockers, Maskiner I Nirvana, Varme Dager, Forbudte Følelser, Blaff).
Utgjevingsdato for den store boksen er 18.11.2015, og det er CC records og iherdige Christer Falck som står bak påfunnet. Boksen skal ut i både CD- og Vinylformat, i eit cover laga av Pushwagner, og med ein fyldig og innhaldsrik booklet. Det blir også ein sleppfest på Rockefeller i anledninga, og billettar er visstnok allereie lagt ut for sal.
Det finst sjølvsagt flust av ting ein har gjort altfor lite av. Eg har for eksempel lytta altfor lite til Steve Gunn. Ja for ei veke sidan hadde eg knapt nok lytta til han i det heile. Feil prioritering kan eg no seie, definitivt feil prioritering. Siste veka har eg lytta meir til han enn nokon andre. Med god grunn.
Eit vasshjul gjer det same heile tida, går rundt og rundt, tar imot vatn, og går rundt, tar imot meir vatn, og går rundt, og så kanskje litt fortare rundt. Slik driv det på, så lenge det er vatn. Steve Gunn spelar ei låt han har kalla Water Wheel. Tonane i songen gjer mykje av det same heile tida, går rundt, sirkulerar, tar til seg litt meir, går nye rundar, rundt same tema. Men eg som lyttar føler ikkje stillstand og uuthaldelig monotoni i selskap med Gunn. Neidå, eg får ei kjensle av å bli sveipt inn i musikken, av å være der, av å ville være der.
Steve Gunn har spelt gitar nokre år. Inspirert av John Fahey, Michael Chapman, Jack Rose. Han har spelt med Kurt Vile også. I bandet hans. Dei kjem frå same forstad i Philadelphia. No bur Steve Gunn i Brooklyn.
Water Wheel er opningssporet på ei plate han gav ut sommaren 2013. Time Off heiter den. Det er fem spor til på plata. Dei er på ingen måte eksepsjonelt annleis enn Water Wheel. Steve Gunn syng, noko han ikkje har gjort så mykje på tidlegare plater, syng med ei døsig røyst. Han kan minne meg litt om JJ Cale. Steve Gunn syng om å luske rundt, og det ein då ser, eller trur ein ser, i nabolaget og der omkring. Lurker er ein slik song. Eit presist og minimalisert tema spelt på ein akustisk gitar snørar og snørar, vandrar og vandrar, suggererande. Ein elektrisk gitar kjem innom bak der, og dansar nennsamt, kurrar psykedelisk. Bassisten og trommisen er med i drivet, det gyngande drivet. Det ragaliknande drivet. Det blir med over i neste spor, og neste ….
Eg blir ikkje ferdig med tonane til Steve Gunn. 7. oktober kjem han med ei ny plate, Way Out Weather.
Kjære dagbok (også kalla Popkroken). Eg innrømme med dette at det blei vel mykje stress å få til den der spalta om dei fem beste platene kvar månad. Og stress er ikkje bra, stress gidd eg ikkje ha, ikkje meir enn nødvendig i alle fall, og den spalta var ikkje nødvendig. Langt ifrå nødvendig. Så no finst den ikkje lenger. I staden dukkar det opp ei ny, ei det ikkje skal bli stress å fylgje opp. Eg har døypt den «Hmm».
Kor lange innlegga i spalta skal være har eg få tankar om. Det vil seie, ein gong kan den vere på to ord, ein annan gong på totusen ord. Lyst, behov, intensjon og dagsform er avgjerande. Trur eg. Kva det skal handle om? Musikk sjølvsagt, og i tillegg kva som helst anna med litt groove i seg.
Apropos det, groove altså, her er bandet eg har høyrt klart mest på dei siste dagane, Ought frå Montreal:
Popkroken 