Category Archives: 2005

Nov5

Johnny Hide – Linger Songs

Posted on by
Standard

Enkle, melodifokuserte og haustfarga norske depresjonar. Ein Number Seven Deli søker countrymarker.

cover  Ein ung norsk mann med eit knippe vemodige songar i grenselandet mellom country, pop og rock. Sannsynlegvis ikkje ein setning som får musikkinteresserte til å gispe av spenning. For dei er mange, dei syng på engelsk og dei opererer innan eit ikkje altfor vidstrakt melodisk landskap. Men er det nå eingong slik fatt at ein likar å ferdast i desse landskapa, kan ein definitivt gjere verre ting enn å oppsøke Johnny Hide.

Nå har nok ein del av dykk møtt på Johnny tidlegare (og då tenkjer eg ikkje på området rundt bardisken på Mono). Dette er nemlig den same hr. Hide som syng i det vitale poporkesteret Number Seven Deli. Sidan gitarist og medkomponist Rune Berg den siste tida har vore oppteken med sitt andre band The Margarets, har Hide nytta høvet til å samla saman eindel musikkvener for å spele inn sin solodebut. På denne har han altså flytta uttrykket eit stykkje bort frå dei Beatleske sfærene Number Seven Deli svang seg rundt i på Falkner Street, og stig i staden inn i det same landskap som William Hut, Sgt. Petter, Christer Knutsen, Vidar Vang og mange andre frå vårt langstrakte land har vitja dei seinare åra. Enkle, melodifokuserte og haustfarga norske depresjonar, eller sidan det går på engelsk; Norwegian Depression.

Mannen utfordrar på ingen måte dei norske skrankane for countryinfisert framferd, men med ei ledug og til tider utsøkt melodikjensle som sitt fremste våpen siktar Hide seg like fullt inn på dei innerste sirklane i hjarteregionen. Han treff også, fleire gonger. Heilt innerst allereie i åpningssporet Please Tell Him I’ve Tried, ein fabelaktig toneflott og elegant countrypopsak, pynta med vene steelgitar-bølgjer. Like nær det blødande sentrum finn vi også den noko meir saktegåande To Make It Through the Night (hallo Kristoffersen), for øvrig ein duett med Claudia Scott. Ho er ikkje den einaste frå det norske countryfikserte miljøet som er innom og hjelper til, dei før nemnte tvillingsjelene Christer Knutsen og Vidar Vang yter til eksempel også sin skjerv. Og på det fele- og mandolin-spenstige folkrocknummeret Have You Seen Him Lately er stemma til driftige Martin Hagfors langt framme i miksen. Men først og fremst er det stemma til Hide som regjerer, og den er meir enn god nok den. Noko han mellom anna får vist på Bruckner/Drake-injiserte One Draught More, og det friske tredje tilfellet med fokus mot hankjønnet He Doesn’t Know.

Nest siste akt heiter Some Facts of Life (We Could Easily Have Done Without), og her spankulerer Johnny Hide i litt andre retningar enn på resten av plata. Versa har ei resiterande form, medan refrenget og avslutninga smyg over mot eit meir uregjerlig og fele-psykedelisert terreng. Han avsluttar heile seansen med tittelsporet, og er tilbake på velkjente tonetomter, lengtande og vemodsvakkert, sydd i eit velfungerande mønster. Temaet er også av det velkjente slaget; sviket, angeren og kvinna.

Linger Songs er ute på den vesle tomannsbedrifta Honeymilk, ein label som etterkvart har fleire fine utgjevingar bak seg (frå mellom andre Cinnamoon, Sister Sonny og Wunderkammer). I Johnny Hide har dei gjeve plass i stallen til ein låtskrivar og sangar som i alle fall fortjener langt meir merksemd enn det neste «idolet» til BMG (selskapet som gav ut Number Seven Deli debuten, men som ikkje kjem til å gje ut oppfølgjaren).

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Nov5

Helldorado – The Ballad of Nora Lee

Posted on by
Standard

Nye depresjonar frå rocken sitt svar på Louis Masterson.

cover

Det er vel berre å innrømme at visse deleriske tilstander erobra dei øvre kroppslege regionar i februar i fjor då Helldorado kom med sitt debutalbum Director’s Cut. Eit album som i si første jomfruelige veke fortona seg som ei heit, urovekkande og vital ferd gjennom golde og ugjestmilde territorium, vart omfamna med lovprising i heftige ordelag. Det ein gløymte litt bort i farta var å køyre grundige nok testar mot kjeldematerialet ein hadde ståande i hylla (les: Thin White Rope, Sixteen Horsepower, Divine Horsemen, Wall of Voodoo og Gun Club). Når det så vart gjort i vekene som fylgde kom Director’s Cut kanskje litt til kort. Men ei rett så bra plate var det (og er det) i alle fall.

I desse dagar har Rogalandskvartetten oppfølgjaralbumet klart. Og det er slett ikkje vanskelig å kjenne dei igjen. Surf-gitaren, ørkenvinden, desperasjonen og intensiteten vi har vorte kjent med er stadig dei dominerande faktorane. Den førnemnte deleriske tilstanden har likevel ikkje inntreft denne gongen. Kanskje mest fordi ein var litt betre forberedt, men også fordi det dukkar opp ein del litt matte sekvensar, spesielt i albumet sitt midtparti.

No snyt Helldorado oss absolutt ikkje for sterke augeblikk på The Ballad of Nora Lee heller. Sterkast i så måte er dei to låtane som rammar inn den tre kvarter lange seansen. Det innleiande tittelsporet er sannsynlegvis den beste låta bandet nokon gong har gjort. Ein episk, melodisk durkdriven og dyster ballade. «He swore he’d marry her or else he’d put her in the ground» står det å lese i nedre hjørne på det b-film inspirerte coveret. Sitatet er henta frå nemnte tittelkutt, og vert uttrykt av ein sjukeleg sjalu og hjerterå sheriff. Skånsellaust, og med klare fellestrekk med både Nick Cave, Jim Thompson, gamal western-ånd og det gamle testamentet, fortel Dag Vagle ein klassisk trekanthistorie med eit grufullt utfall.

Som avslutning vågar dei seg på Townes Van Zandt sin klassikar Waiting Around to Die. Og dei maktar faktisk å få fram den skjelvande fortvilinga og overmannande håpløysa som ligg og lurer bak kvar ord og tone. Så sjølv om versjonen ikkje heilt touchar Van Zandt-magi, er deira elektrifiserte utgåva absolutt eit kompetent forsøk.

Helldorado er stadig like djupt rotfesta i denne amerikanske western-, b-film-, pulp fiction- og sørstats-kulturen. Tekstane er ikkje grensesprengande lyrikk, snarare meir eller mindre vellykka omgangar med klisjear. Det er mord, faenskap, galskap og lengsler. Dei gjer det barskt og breibeint, men finn denne gongen også rom for litt mildare stemte tonar. Utan at dei kjem så altfor heldig i frå nett det. Dei strykardraperte balladane The Black Winds og So Long Ago er heller keisame affærar. Litt heldigare kjem dei frå eit forsøk på mariachi-fakter i A Drinking Song. Av det barskt rockande stoffet har singlevalet Helltown eit attraktivt råtass-gemytt. Endå betre er den intensiverande Nick Cave-injiserte hemnakta Down to the Water. Medan den vagt countryduftande og sterkt sci-fi-inspirerte Honky Tonk Aliens har visse melodiske kitle-evner.

Konklusjon: Albumet manglar nok litt av den spritluktande og blodsmakande eimen debut-albumet gav frå seg, men er likefullt ein habil oppfølgjar.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Nov5

Richard Hawley – Coles Corner

Posted on by
Standard

Songar til å omfamne, framført av ei røyst som omfamnar dei mest fundamentale delane av kjensleapparaturen.

cover  Kva kunne vel ein fyr på godt over tretti år, som inntil då berre hadde levd eit musikalsk bakgrunnstilvære, ha å by på som låtskrivar og songar? Eg vil tru eg ikkje var den einaste som trekte likegyldig på skuldrene og bladde forbi Richard Hawley då han i 2000 debuterte under eige namn, med eit minialbum. To full-lengdarar fylgde dei nærmaste åra, utan at så veldig mange møtte opp til gildet. I desse dagar prøver han seg igjen, og denne gongen inviterer han oss ned til Coles Corner.

Og Coles Corner er eit praktfullt album, støypt i ei vever og vakker melankolsk form. Der dei viktigaste ingrediensane er plukka frå tonar som spreidde seg utover verda på 40-, 50- og 60-talet. Den gongen Frank Sinatra flaut nedover Moon River, Eddie Cochran hevda å vere Three Steps From Heaven, Johnny Cash medgav at han Still Miss Someone og Roy Orbison song for Only the Lonely. Alt dette og mykje meir fant Richard i «den beste platesamlinga i heile verda», eigd av faren hans.

Richard Hawley brukte deler av nittitalet til å spele gitar i det middelmådige britpop-bandet Longpigs, samstundes som han lånte bort sine utvilsame evner som gitarist til andre (Robbie Williams, All Saints, Beth Orton), for å kunne spe på ei heller skranten inntekt. Mot slutten av nittitalet, på eit tidspunkt der han sjølv har uttalt at han var i ferd med å gå «mental with drink and drugs», fekk han jobb som turnegitarist med Pulp. Og det var Jarvis Cocker, som etter å ha høyrt nokre demoar, overtala Richard til å komme seg i studio for å spele inn plate.

Coles Corner har trigga underteikna til også å søkje Hawley sine tidlegare framstøyt. Då finn ein tonane til ein kar som allereie frå første innspeling viste fram låtskrivar-kvalitetar, og ikkje minst ei songstemme som kunne røre ved dei inste og skjøraste kjensler. Låtar med tydelige røter i svunne tider, men med eit tidlaust og personlig preg. Ei baryton-stemme som smyg seg fram med utvungen og vemodsfull croonerkraft. Gitaren som hadde vore reiskapen hans så langt er der også og bygger under med skimrande og elegisk åtferd. Med tida har gitaren gradvis trekt seg litt meir i bakgrunnen, og på Coles Corner er det låtane og stemma som har dei soleklare nøkkelrollene. Noko som nok er medverkande til å gjere albumet til hans mest sofistikerte til no. Samstundes er det også hans beste. For der hans tidlegare utgjevingar nok slit med ein og annan litt fargelaus låt innimellom alle dei gyldne stundene, så er Coles Corner heilt utan fyllstoff.

Tittelen på alle albuma hans har sitt utspring i frå heimbyen Sheffield. Late Night Final (1. albumet) er eit uttrykk avisseljarar som tilbyr siste utgåve av Sheffield Star brukar. Lowedges (2. albumet) er eit kallenamn på eit drabantbyområde i stålbyen. Medan Coles Corner var ein namngjeten stemnemøtestad for unge sjeler, som, meir enn tretti år etter at den vart fysisk fjerna, stadig er levande blant byen sine innbyggarar. Men det er ikkje dei lukkeleg elskande Hawley syng om i det strykar-kjælte og Sinatra-inspirerte tittelkuttet. Her er han i staden stemma til den einsame nattevandrar som lutrygga og håpefull nærmar seg lysa, men som nok likevel ikkje kjem til å oppleve den salige gleda ned på hjørnet. Slik går refrenget:

I’m going down town where there’s music,
I’m going where voices fill the air,
Maybe there’s someone waiting for me
With a smile and a flower in her hair
I’m going down town where there’s people
The loneliness hangs in the air.
With no-one there real waiting for me,
No smile, no flower nowhere.

Trist. Og i eit tilsvarande dunkelt lys oppheld hovudpersonane i dei aller fleste av Hawley sine komposisjonar seg. Det er ikkje vanskelig å fatte at dei alle er henta frå same hjerta. Ja, kanskje er det den same fyren vi møter heile vegen, det er i alle fall nær slekta lagnader som blir fortalt. «Lonely, I’ve been lonely… deeper, I’m going deeper» blir det ytra med desperasjon og sakn i den countryfarga I Sleep Alone. Til gnagande tonar frå både gitar og strykarar trakkar Scott Walker-aktige The Ocean seg fram i ei dyster drakt. Eit sug mot bølgjene har ført hovudpersonen ned til strandkanten. Eit «here comes a wave» vert så uttalt før eit gjentakande «the ocean» etterkvart druknar i eit hav av stigande tonar.

Nå er verken den tekstlige eller melodiske tonen like nedstemt heile vegen. Tidvis er det absolutt eit håp å skimte i den Hawleyske verd. Darlin» Wait For Me nærmar seg det tilfredse, og sjølv om Just Like the Rain omtalar lyden av tårer som fell mot asfalten har den noko oppmuntrande i seg også. Kanskje det er den ringande gitaren og den lett vispande country/folk-drakta den har på seg som gjer utslaget. Og apropos country, den heilt klassiske twang-tilstanden har Hawley funne fram til i nydelige Wading Through the Waters of My Time.

Via ei spartansk tolking av voggevisa Who’s Going to Shoe Your Pretty Little Feet glir opplegget avslutningsvis over i ein langsam meditativ instrumental for piano og synthesizer titulert Last Orders. Då er det lett å konkludere med at her har vi eit førsteklasses soundtrack for både verkande søndagsmorgonar og vemodige kveldsstunder.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Nov5

Half-Handed Cloud – Thy Is a Word & Feet Need Lamps

Posted on by
Standard

Kompis av Sufjan Stevens og Daniel Smith leverer musikk ute til venstre for konvensjonell pop-framferd.

cover  Kva kan vi vente oss av ein fyr som proklamerer at han kan finne fascinasjon i lyden bakom trykkjeknappen i bøker tiltenkt eitt år gamle barn? Sannsynlegvis alt frå trøyttande autistiske repeteringar til naivistiske men sprelske påfunn. John Ringhofer, mannen bak signaturen Half-Handed Cloud, endar heldigvis oftast opp i sistnemnde kategori.

Ringhofer er som de sikkert skjønar langt meir enn gjennomsnittleg interessert i lydar. Dette fører til at songane hans sjeldan får fred til berre å vere ein song, men vert utsett for mange slags klang-påfunn (både frå konvensjonelle og ukonvensjonelle instrument). Førsteinntrykket er at dette ofte er påfunn for påfunna si skyld, men etterkvart byrjar ting å henge saman, gje ei meining og ein sit att med ei kjensle av å oppleve eit idérikt og dynamisk stykkje musikk, der lydane spelar på lag med songane i staden for å motarbeide dei.

Thy Is a Word & Feet Need Lamps er tredje album frå Half-Handed Cloud, og er seksten låtar gjort unna på ein knapp halvtime (slett ikkje personleg rekord, for på debuten Learning About Your Scale frå 2001 klarte han 25 spor på like mange minuttar). Men på eit vis blir det feil å snakke om låtar i vanleg forstand. Spora glir nemleg over i kvarandre og dannar ein samanhengande ord- og lydmontasje.

Albumet er ute på den vesle labelen Asthmatic Kitty. Dei innvigde skjønar sikkert då at korkje Sufjan Stevens eller Daniel Smith er langt unna. Stevens står her fram som ein noko uortodoks trommeslagar, og Smith har hjelpt Ringhofer i mikseprosessen. Likeins Stevens og Smith vedkjenner også John Ringhofer seg ei kristen tru. Noko som i Half-Handed Cloud-samanheng gjev seg uttrykk i tekstar fundamentert i bibelske historiar. Utan at vi snakkar forkynning, snarare tvert imot. Det er nemleg ein ganske så frilynt omgang mannen har med desse historiane, og han legg meir enn gjerne til eigne fantasirike og surrealistiske framstillingar. Han plukkar nødvendigvis heller ikkje dei mest kanoniserte og kyrkje-vedtekne historiane, heller dei som gjer eit mindre flatterande syn på innhaldet i «den gode bok».

Half-Handed Cloud uttrykket er absolutt noko for seg sjølv, men er ikkje særare enn at ein kan finne mange musikalske slektningar. Her er ein del Brian Wilson-aktige og vitale forsøk på å kle poptonar i «do-do-do-do-dooo» spenstige og haldbare drakter. Her er også avantgardistiske Mother of Invention tendensar, og psykedelia à la Olivia Tremor Control. Litt rarare enn Elephant Micah, men ikkje fullt så innovativt som Animal Collective kan vel og vere ein måte å seie det på.

Sidan halvtimen meir står fram som ei fragmentert men til dels samanhengande reise, skal eg ikkje gå inn i dei titulerte segmenta i særleg grad. Berre nemne at kraftfulle Ezekiel Bread, vimsete Disaster Will Come Upon You… og albumet sitt lengste spor, cellodraperte Everyone Did What Was Right In Their Eyes, i augeblikket er mine personlege favorittar. Men berre lytta til utan avbrot ifrå You Get a Horseshoe presenterer seg og til Considered It a Loan døyr ut vil albumet gje meining.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Nov5

Hal – Hal

Posted on by
Standard

Irske debutantar med godlåtar innabords og sommaren i sikte.

cover  For to år sidan segla irske The Thrills inn i livet til fleire av oss med den friske låta Big Sur samt eit «California anno 1968»-merka debutalbum. Frå same land og med eit debutalbum med ganske så identisk merkelapp (kanskje årstalet kan endrast til 1967?) dukkar i desse dagar kvartetten Hal opp. I front av denne hendinga har sannsynlegvis dei vakne blant oss (samt nokon til) fått med seg singelen Worry About the Wind. Ei låt parhestane Dave Allen og Stephen O’Brien tileigna den avdøyde bassisten og songaren Rick Danko frå The Band. Ei låt rik på vene tonar – harmonifull og souleggande, håpefull og vemodig. Ei låt som bar bod om enda eit band med tidsmaskina innstilt på dei rette sekstitalstonane.

Slett ikkje eit framstøyt som tek sikte på å revolusjonere musikkverda, med andre ord. Like fullt eit vellykka framstøyt. Låtane deira er enkle og velfungerande komposisjonar som vert lirka og snudd litt på, og dermed viser fram ei side og to til. Tona deira sprudlar oftare i vår og sommar drakt enn pakkar seg inn i haust og vinter frakk. Rett nok melder Dave Allen si lyse og friske røyst stadig om mellommenneskelege relasjonsutfordringar, men det er ein optimistisk og håpefull undertone i det aller meste. Noko veslebror Paul Allen sine spenstige harmoni innspel skal ha sin del av æra for.

Idéen til bandnamnet fekk dei då dei såg Kubrick-filmen 2001: Ein Romodyseé. Den morderiske datamaskina HAL gav nemlig karane eit par namneassosiasjonar – Burt Bacharach sin samarbeidspartnar Hal Davids og Phil Spector sin trommis Hal Blaine. Med tanke på korleis opplegget deira lyde er ikkje den samanhengen eit dårleg utgangspunkt.

Det søkande og idérike grunnarbeidet gjorde Brian Wilson, The Band, The Byrds, The Beatles og Phil Spector for snart 40 år sidan. Dei fire musikkelskarane frå Dublin gjer likevel litt meir enn å surfe blant ferdigforma innfall. I sin hug etter alt som er eldre enn Surf’s Up skapar dei i alle fall to låtar til (i tillegg til Worry About the Wind) som kjem til å overleve sommaren 2005 (og mange somrar til). Den mangslungne popsymfonien My Eyes Are Sore er muligvis det mest fullkomne Brian Wilson-eventyret som Brian Wilson ikkje har hatt fingrane borti. Medan kjærleikserklæringa til dei store låtane, så alldeles perfekt titulert Play the Hits, er eit av dei friskaste små popmirakler sidan The La’s kom stormande inn på popscena med There She Goes.

Nå er det ikkje ei tvers igjennom fullkomen vandring i popsnop Hal tilbyr. Det finst nok eit og anna spor av meir anonym karakter. Dette vert likevel overskygga av dei gode vibrasjonane ein kjenner i møte med låtar som den innfallsrike og Byrdsharmoniserte Don’t Come Running og den brunstige soulballaden Satisfied. Hugnad strør også yndige Keep Love As Your Golden Rule raust rundt seg med. Medan dei nikkar freidig i retning The Jayhawks når dei byr opp til What a Lovely Dance.

Så då kan vel sommaren berre komme, då?

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Nov5

Grady – Y.U. So Shady?

Posted on by
Standard

Med ein bulldosars tyngde i fotspora til gamle bluesheltar.

cover  Tidleg i 2004 tok Gordie Johnson og kameraten Ben Richardson turen frå Toronto og ned til Austin, Texas. Der hadde dei ein avtale om å møte texanaren Chris Layton, ein fyr som i si tid hadde vore ein del av Stevie Ray Vaughan sitt Double Trouble, og som Gordie hadde treft og funne tonen saman med då dei delte scene året før. Layton då som trommis i Arc Angels, og Johnson som frontfigur i det eklektiske blues/reggae-bandet Big Sugar.

Trioen skulle snart bli eit buldrande uromoment på livescena i Austin. Og før året var omme hadde dei spelt inn debutplata si. Akkurat som bandet har den henta tittelen si frå ein amerikansk 70-tals TV-sitcom (Sanford & Son). Ei linje som etter seiande var eit slags omen i den serien var «Grady, why are you so shady?».

Det har tatt si tid før plata har fått norsk distribusjon, men her er den altså, i 2007. Endelig, vil kanskje nokon hevde. Underteikna merkar seg at her får vi servert lyden av noko som i live-samanheng skulle ha gode føresetnader for å blåse ut dei fleste vegger. Men i studioinnspelt form klarer Grady berre stundevis å hamre på plass dei verkelig givande augeblikka.

Johnson og hans Gibson gitarar, både den ordinære seksstrengaren og slide-utgåva, riffar, skrik og buldrar i så kraftfull elektrisk form at ein kan ha han mistenkt for å køyre med både dobbel og trippel straumtilføring. Men det han ikkje prøver seg på er å leike gitarhelt og dra på lengre soloutflukter. Han og hans to medsamansvorne skaper eit tett og energisk uttrykk som styrer alt anna enn lydlaust gjennom ein einvegskøyrt bluesallé.

Variasjon, og det som Jimmy Page så fint har kalla for lys og skygge, er ikkje noko Grady viser seg å vere altfor opptatt av. Det burde dei ha vore, for det er først og fremst derfor Y.U. So Shady etterkvart blir litt grå og einsformig.

Men det startar på superb vis. Hammer In My Head er riffsterk og stridig brutal-blues. Ja hadde eg ikkje visst betre kunne eg ha banna på at her blir vi utsett for eit ungt og vitalt ZZ Top mindre enn ein time etter at dei har vore på ein alt anna enn oppbyggeleg Black Sabbath seanse. Samstundes som Johnson viser at han verkar i ein gamal tradisjon, mellom anna ved å stjele nokre strofer frå ei Muddy Waters-låt; «She’s nineteen years old, and she got ways like a baby child».

Frisk, opplagt og ikkje så reint lite utspekulert er Woman Got My Devil. I noko som må tolkast som ei omskriving og vidareutvikling av den gamle Skip James-låta Devil Got My Woman, høyrer vi om ein bonde som helst berre er glad til at djevelen har rappa kona hans. Djevelen er mindre glad, han vil helst at bonden tar ho tilbake.

Historia om bokselegenda Joe Louis kjem også i dugande soniske former, brunstig og brutal, men også litt slarken. Medan Three Minute Song ikkje er blues, men drivande, framfusen rock’n roll ein stad mellom Creedence og Ramones

Etter desse fire første byrjar Grady å gå litt på tomgang. Dei gjentar på eit vis formularet dei har skapt så langt, men no med låtar som i mindre grad slår gnistrar. Nokre gonger hellar dei mot seige former, andre gonger sprintar dei i tempofokuserte former. Men aldri i dei altfor spennande former.

Men eit potensiale er det her, både til det eine og det andre. Absolutt.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2007)

 

Nov5

Goodnight Monsters – The Brain That Wouldn’t Die

Posted on by
Standard

Vimsete og uskyldsblåe poptonar frå eit finsk soverom.

cover  I motsetning til kva som er tilfelle hos ein viss redaktør så stansar min kjennskap til finsk musikk ganske så momentant etter Jean Sibelius, Leningrad Cowboys og 22 Pistepirkko. I mai i år vart dette noko motvillig utvida med ei akt til, idet nokre heller patetiske monster brumma fram eit Hard Rock Hallelujah på så «sjarmerande» vis at dei fekk telefonlinjene til å gløda over store deler av Europa. Når eg så nokre veker seinare oppdaga eit finsk band med det velklingande namnet Goodnight Monsters på tilbodslista til den nemnte redaktøren, ja då tenkte eg at her ligg det kanskje ein aldri så liten skøyarstrek på lur. Heilt slik var det nok ikkje.

Goodnight Monsters er to karar frå Turku, dei er i byrjinga av 20-åra, heiter Matti Jasu og Valtteri Virtanen, og har særdeles lite med Grand Prix-monstrene å gjere. The Brain That Wouldn’t Die spelte dei inn på eit lite soverom allereie i 2004, men dei har altså ikkje fått sendt plata ut av nabolaget før i desse dagar. Den inneheld verken revolusjonerande, spektakulær eller for den saks skyld meisterlig popmusikk. Presisjonsnivået er haltande og vokalen er til tider småsur, men plata har ein sjarmfaktor litt over snittet, og sånn cirka ei handfull låtar dyrka fram ved hjelp av fruktbar melodisk gjødning.

Med usymmetriske linjer tilverkar dei to karane sine enkle låtar som ein slags sonisk ekvivalent til ei naivistisk teikneseriestripe-verd. Ei verd som har fleire likskapstrekk med den verkelige, og som derfor har sitt å stri med. Men frå ein utkikkspost bakom soveromsvindauga blir det heile noko meir lyseblått og fjernt enn i frontlinja. Så derfor kan ein rime «tangerines» med «tambourines» og «rather hang out in the phone booth» når verda bli for grufull. Og når ein blir uroleg for «all the global beat» som attvalet av «the greedy pig» har forårsaka, ja då kan ein kanskje oppsøke den mystiske Inspector Pharao. Ein skikkelse som dukkar opp i tittelen på tre korte instrumentalar med visse filmatiske noir/Morricone-tendensar.

På sitt aller yndigaste er Goodnight Monsters når dei reknar seg fram til 20 Fingers 20 Toes. I skjør og sval popordning, og med vokalhjelp frå ei dame med namn Essi, skildrar karane her to elskande kroppar sin kopulasjon, på sømelig vis. Den popstormande Under the Umbrella kjem på si side inn frå ein litt meir uvørden og pågåande kant, og det med tonar det er lett å like. Høgdepunktet trur eg like fullt må bli Demonstrator. Den varer nær på ti minuttar. I den vokale delen går karane til eit frontal-angrep på platebransje, radio og kommersialisme, før dei så brukar dei siste sju minuttane til å virre seg inn i eit instrumentalt og absolutt dugande psykedelia/prog-opplegg.

Hovudinntrykket blir like fullt noko slikt som at dette er popgreitt og artig nok, men det hadde ikkje skada om substansfaktoren hadde vore noko høgare, eller kanskje litt meir skremmande.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov5

Fruit Bats – Spelled In Bones

Posted on by
Standard

Litt vemod, men mest livslyst, i dette tonefriske vesle sommareventyret.

cover  I min omtale av Mouthfuls (2003), Fruit Bats si førre plate, avslutta eg med eit fromt ynskje om litt meir breidde og spenst i smaksinntrykket. Å etterlyse meir breidde var kanskje litt urettvist. Bandet hadde trass alt meir enn ein innfallsport til stoffet sitt. Men det med spenst står eg fast ved. Deira avlevering av for så vidt vene tonar vart til tider litt kraftlaus. På Spelled In Bones, bandet sitt tredje album, er dette retta skikkelig på. Ja, eg er faktisk blitt bønnhøyrd i andre potens, og har fått eit virilt lite sommareventyr inn i huset.

Fruit Bats er først og fremst låtskrivar, songar, gitarist og tangent-traktør Eric Johnson. Kven han til einkvar tid har med seg varierer. Det starta så smått i Chicago på midten av nittitalet. Johnson, gitarist Dan Strack og trommis Brian Belval utgjorde den Velvet Underground-inspirerte trioen I Rowboat. For å få utløp for sine meir folkinspirerte idear starta dei Fruit Bats. I ein liten periode heilt på tampen av nittitalet vart så Johnson hyra inn som bassist i Califone. I Rowboat vart gløymt, men i 2001 fekk han Strack og Belval med seg til å spele inn Fruit Bats sitt debutalbum Echolocation. Ei noko einstonig folkpop- og countryinspirert plate. Då nemnte Mouthfuls dukka opp på tampen av 2003 var Fruit Bats ein duo. Struck og Belval var ute, den keyboards- og bass-spelande dama Gillian Lisee var inne. På Spelled In Bones er det på ny trioformatet som gjeld. No er Lisee ute, Strack er tilbake og ny mann er trommis John Byce.

Fruit Bats har tatt sitt namn etter ei flaggermus-art som lever i tropiske strøk. Her livnærer den seg på ulike frukter. Det vert også sagt om desse flaggermusene at dei er flinke flygarar men håplause til å lande. Spelled In Bones viser eit band som både lever opp til og overgår sitt namneopphav. Det er avgjort langt meir vegetarfakter enn vampyrtendensar over toneframferda deira, og dei flyg poptonar av det mangefarga og friske slaget, men i motsetnad til dei små fruktetande rakkarane landar dei turane sine på eit elegant og velklingande vis.

Sidan sist er tempoet auka, pop-elementa er blitt styrka og hooks-frekvensen har akselerert. Her er ingen dvelande og tålmodige affærar som strekke seg mot seks minuttar. Likevel er den vagt psykedeliske og lett intrikate faktoren til stades i omlag same omfang som tidlegare. Det er naturalisme, melankoli, draumar og romantiske bilete. Det er varlege tonar og audmjuke ord, småskakke tonar og surrealistiske tiradar, og det er himmelstormande tonar og store ord. Det er upretensiøs, smittande og dynamisk popfryd rota i eit folkprega og tradisjonsrikt landskap.

Når Eric Johnson starta innspelingane fortona livssituasjonen seg slik at han var innstilt på å lage deppeplata si. Men livet byrja etterkvart å bli rett så medgjerlig, dermed gjekk ikkje alt som planlagt. Nå heng det absolutt vemodige og bitre trådar igjen her. Høyr berre på det Elephant 6-frodige opningskuttet Lives of Crimes, der eit visst individ vert skulda for å ha «a heart of a lion». Medan tittelen skulle seie sitt om at alt ikkje berre er vel i popekstatiske The Wind That Blue My Heart Away. Når Eric går opp i falsett på denne sender han heila greia i stiv kuling strake vegen mot dei mest ømtålige ryggmargspunkter. Falsett à la Beach Boys eller James Mercer (The Shins) vert forresten også nytta med stor bravur andre stader på plata.

Nå er det langt ifrå alt som flyg i dei heftigaste Beulah og The Shins-retningar. Silent Life smyg seg fram i eit meir dempa tempo. Til kjærteiknande tonar syng Johnson om lyset bortafor, om staden der elva står i ro, om å finne livet i stilla. Sånne ting som kan «melt a frozen heart if it needs to be so». I den sommarvind-varlege og flotte kjærleikserklæringa Earthquake Of ’73 syng han audmjukt; «so I’ll do my part not to break your heart, and baby, don’t break mine». Medan eit elegant glidande tittelkutt tar føre seg ulike kommunikasjonskanalar og deira utfordringar på eit noko surrealistisk vis.

Meir enn dei fleste popartistar nyttar Johnson symbol og bilete frå naturen i sine tekstar. Ja, mange gonger er det ikkje berre bilete, men ei direkte lovprising av livet bortafor asfalt- og betongverda. I idylliske men likefullt energiske Legs of Bees kjem han med ei oppmoding om å «take the earplugs out, hear what the birds have to say». Før vi heilt til slutt etter at han har konkludert med at Everyday That We Wake Up It’s a Beautiful Day får servert eit minutt med lystig fuglekvitter.

Så då er vi der; sola skin, fuglane syng og Fruit Bats kjem imot oss med elleve gode grunnar til å omfamne tilværet.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Nov5

Frank Black – Honeycomb

Posted on by
Standard

Black tar ein liten countrysving med soulfundament og kjem aldeles heilskinna ifrå det.

cover  I forkant av desse innspelingane snakka Frank Black om å gjere ei plate inspirert av Dylan sin klassiske Blonde On Blonde. Med tanke på at han hadde gjort unna ein skilsmisse like før songane vart festa til tape var det kanskje meir nærliggande å førestille seg Blood On the Tracks som preferanse. I grunnen er det ingen av samanlikningane som held. Honeycomb er nemlig eit godt stykka unna det sprelske kvikksølv-soundet som Blonde On Blonde var utstyrt med. Frank Black går heller ikkje så krast (Idiot Wind) eller smertefullt (If You See Her, Say Hello) til verks som det Dylan gjer på Blood On the Tracks. Nei, skal vi halde på Dylan-allegorien så får vi heller finne fram Nashville Skyline. Og det seier eg ikkje berre fordi plata er spelt inn i Nashville, her er nemlig eit visst slektskap å spore til låtar som Lay Lady Lay og Tonight I’ll Be Staying Here With You.

Fire dagar tok det å spele inn alt saman. I velrenommerte Dan Penn sitt Nashville-studio. Penn er ikkje den einaste involverte med musikalsk erfaring tilbake til 60-talet. Det er vel heller slik at Frank Black er den einaste utan. For til å hjelpe seg har han denne gongen hanka inn gitarlegender som Steve Cropper og Reggie Young, Spooner Oldham trakterar tangentane, og far til Patterson Hood i Drive-By Truckers, David Hood, tar seg av bassrytmen. Og det høyres jammen meg ut som at den vesle bøtteknotten har funne seg vel tilrette i selskap med desse rutinerte karane.

No er jo Frank Black i den situasjonen at historia nok vil gje han eit større kapittel enn kva nokon av dei andre som var i Penn sitt studio desse dagane kjem til å få. For det han var hovudansvarleg for på dei tre første Pixies-innspelingane var eit stykkje sprelsk musikalsk meisterskap få andre kan måle seg mot. Etter den tid har fyren operert meir på det ujamne. Kanskje er han også i ein litt håplaus posisjon, for kven hadde ikkje bleikna om dei heile tida skulle målt musikken sin mot klassikarar som Come On Pilgrim, Surfer Rosa og Doolittle? Dei aller aller aller fleste, er det korrekte svaret. Men no gløymer vi Pixies for nokre minuttar. Honeycomb og Frank Black fortener nemlig det.

I ein nedpå tone fortel Black om mellommenneskelige utfordringar, om tap, lengsel, kvalme, svik og det underlige adjø, men etterkvart også om håp, burlesk hjertejubel og vakker kjærleik. Nærmare ryggmargen og kjenslene enn det han ofte har hatt for vane, med andre ord. Han meistrar det bra også, og kjem opp med fleire både yndige og metaforskarpe liner.

«If you return again, I’ll be the saddest man, my lips will burn your skin, please don’t return again» syng han dystert til countrysoul-tonar i opningssporet Selkie Bride. Ugreie kjensler spelar han også eit puss i melodifine og ganske så tradisjonelt countryrockande I Burn Today. Til tonar som kan minne om Leonard Cohen uttrykker han sterkt ubehag i Another Velvet Nightmare; «Today I felt my heart slide into my belly, so I puked it up with liqour, and I slept right were I lay». Djevelsk, glødande og nådelaus.

Black har sjølvsagt laga dei fleste låtane sjølv, men har gitt plass til tre coverversjonar. Song of the Shrimp er ein snodig historie om den vesle reka som vil bli noko, og som til slutt hamnar på menyen på Grand Hotel i New Orleans. Elvis Presley gjorde den ein gong på 60-talet, og Townes van Zandt hadde den på liverepertoaret sitt. Ein artig liten kuriositet. Meir kjøttfull og sjelfull er no likevel Doug Sahm sin countryrockar Sunday Sunny Mill Valley Groove, og Black og mannskapet hans gjer ein driftig versjon. Ikkje fullt så usminka som i Sir Douglas Quintet tapping, men heilstøypt nok. Best av coverversjonane er nå likevel Black si omfamning av studioeigar Dan Penn sin klassikar Dark End of the Street. Udødeliggjort som den er av James Carr, Percy Sledge og ikkje minst Gram Parsons, er det eit modig val. Black tangerer ikkje nokon av desse tre, men han kjæler og smyg fram tonane på eit overtydande vis, og provar at han har ei stemme brukande til anna enn å skråle fram sprelske energibomber.

Ex-kona Jean syng duett med Frank på Strange Goodbye. Ein gripande song i countryrock-drakt over deira ekteskapelige havari; «It’s a pain, to be sure, we were aiming so high, it’s so strange to be saying goodbye». Country med poprock tendensar à la Old 97’s fyller Atom In My Heart. Medan tittellåta er ein folkaffære i eit honningkledd Damien Jurado sitt landskap, men er saman med countrysoul-balladen Lone Child og Dire Straits anno Brothers In Arms liknande Go Find Your Saint plata sine dovnaste låtar. My Life In Storage er på si side den lengste låten, og er delt i to avdelingar (før den blir avslutta med plata sin einaste gitarsolo – ein nennsam ein sjølvsagt). Først ein J.J. Cale-slekta avdeling før den renn over i eit varleg gyngande parti der fylgjande kjærleikserklæringa er det sentrale:

«I believe in your perfect face, I believe in your place in the sun/ Can we leave now this dusty space/ can we have a little fun?»

Endå meir laussluppen med kjærlige ord er Frank i si hylling til sin nye kjæraste, Violet. I ei enkel og spartansk vise omtalar han dama som «flower of fertility».

Aller sist i feltet ligg ein skikkelig rakkar og lurer. Sing For Joy er ein ironisk, fatalistisk og Cohen inspirert sing-a-long om alkoholisme, mord, desperasjon, rastlause og flukt. Den er vel litt på sida av temaet ellers. Men litt på sida har jo vore Frank Black si stjernerolle ein gong i tida. Hans affære i Nashville kan nok ikkje få akkurat den same karakteristikken, men ein dose sveisen musikk har den nå resultert i.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Nov5

Paal Flaata – Rain

Posted on by
Standard

Denne gongen finn ikkje røysta hans sjela i låtane. Sannsynlegvis fordi låtane er skrale og utan sjel.

cover  Han var den markante stemma i Midnight Choir. Mannen som med ynde og styrke bar fram bandet sine toneturar i nattlege terreng. Han var røysta som fekk den tornfulle og umilde rosebusken til å blomstre. Essensielt for at dette kunne skje var næringsgrunnlaget og rotfestet som låg i bandkompis Al DeLoner sine komposisjonar og evner som lydutviklar. Denne støtta har han ikkje lenger nå når han er ute på eigen hand, så derfor lyt han søke andre stader for å finne den. Eg trur neppe karane (Ben Lorentzen og Christian Nystrøm) han har lagt store deler av låtskrivaroppgåva i hendene på her er løysinga. Dei har nemlig nokre tonemil av både eigenart og vinnande melodilinjer å gå før dei finn fram til kjelda for dei gode låtane.

Dei fleste spora på Paal Flaata sitt andre soloalbum ber på eit stempel av å prøve å likne eit ferdigteikna opplegg, i staden for å grave seg fram av reint naudsyn. Tekstlinjene har ikkje all verda å by på, og arrangementa lener seg sjeldan til nattemørkret på eit livaktig og skjelvande vis, nei heller ryddig og korrekt.

Spørsmålet vert då; kva skal ein eigentlig med denne plata? I klassen nennsame melankolske tonar sunge med klangfullt vemod finst det nemlig ganske mange plater eg hadde plassert i stereoen før denne. Den kan sikkert fungere heilt ålreit som taktfull lydpryd medan praten går om andre ting (over eit glas raudvin eller to), men eg trur herr Flaata vil noko meir med musikken sin enn som så (det bør han i alle fall ville).

Då sit vi att med røysta då, pluss kanskje to-tre låtar med visse kvalitetar. Life Down Here In Hell er ein Cave-farga pianoballade med spor av uro og melodisk drama. Den litt Cohen-influerte duetten med Alexandra Bråten, titulert Right Next to Nothing kan og få passere som dugande. Heilt til slutt maktar så den orgel-, fiolin- og loop-sakrale versjonen av Mickey Newbury sin Bless Us All å fortelja at Flaata kan finne sjela i songen enda, det lyt berre vere ei god låt.

Dessverre må det meir enn eit par heiderlege unntak og eit sjelfullt tilfelle til for å lage musikalsk regn det er fruktbart å dusje i. Derfor vert ikkje dette særleg meir interessant enn eit gjennomsnittleg «Idol» eller «Morten Harket»-album.

2/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)