Monthly Archives: mars 2017

Mar30

Hurray For the Riff Raff – The Navigator

Posted on by
Standard

Alynda Segarra søker opp sine røter, og puttar Puerto Rico og storbyen i americanaen sin.

  Navita er ikkje nøgd, ho vil bli noko anna. Ho ønsker seg ein annan stad, eller kanskje at staden ho bur blir til noko anna. Navita er ikkje fortruleg med sine røter, med sitt puertorikanske opphav, ho opplever seg som annleis, ho leitar rundt i storbyen etter åndsfrendar, ho er ei einsam jente, ho er klar for verda, for Amerika, ho reiser. Fleire år seinare vaknar ho opp på Rican Beach.

Alynda Segarra har drive dette Hurray For the Riff Raff-prosjektet sitt ei tid nå. Eit band viss musikk har hatt sine røter djupt inn i den amerikanske tradisjonsmusikken. Country og blues. Folkmusikk og fjellmusikk. Lucinda Williams og Gillian Welch. Ja der, der i det området er det Segarra og hennar band har drive på. Gjennom fem plateutgjevingar, til ei gradvis aukande merksemd.

Sytten år gammal reiste Alynda Segarra heime ifrå. Frå storbyen sjølv, frå staden ho vaks opp, Bronx. Etter eit par år med togsniking og haiking på kryss og tvers av Amerika enda ho opp i New Orleans, der ho skulle bli buande nokre år. Nå har rastløysa ført henne heimatt. Både i fysisk og musikalsk forstand. For hennar sjette album, The Navigator, er ikkje berre tufta på tradisjonsmusikken ho før har omfamna, denne gongen kan ein også høyre storbyen der, Bruce Springsteen og Patti Smith, og ikkje minst den latinamerikanske musikken, det puertorikanske.

The Navigator kan få plass i kategorien konseptalbum. Dei tolv songane på plata er ramma inn av ei historie, der ei kvinne kalla Navita Negron er hovudpersonen. Og det utan at hennar namn blir nemnt ein einaste gong i desse songane. Det er Alynda Segarra som legg premissane for at det skal (eller kan?) opplevast slik i måten ho presenterer albumet på inne i plateomslaget. Songane blir i all hovudsak sunge i eg-form, og når ein held historia som Navita Negron fortel opp mot det ein veit om historia til Alynda Segarra ja så er det mykje likskap å spore.

Segarra har fortalt at då ho vaks opp følte ho ei skam i høve sin puertorikanske bakgrunn. Ho fann meir konneksjon med punkmiljøet nede på Lower East Side, og etter kvart, då ho byrja livet som vagabond, med songane til Woody Guthrie. The Navigator fortel historia om å navigere tilbake til sine røter, til seg sjølv. Samstundes opplever eg også at albumet går rakt inn i striden kring gentrifisering og korleis enkelte kulturar og folkegrupper blir undertrykt.

Historia på The Navigator startar med ein song kalla Entrance og sluttar med ein kalla Finale. Slik har den altså eit kronologisk preg. Segarra deler den også inn i to akter. Først sju songar der den unge jenta prøver å orientere seg i den store byen ho veks opp i, og der til slutt møter nokon (ein vismann) som fortel henne «Baby, you’re only halfway there». Når sceneteppet går opp for andre akt, er historia flytta fram til, la oss seie 2017, og hovudpersonen ser ein by ho ikkje kjenner att.

First they stole our language
Then they stole our names
Then they stole the things
That brought us fame

And they stole our neighborhood
And they stole our streets
And they left us to die
On Rican Beach

Rican Beach er eit fiktivt område i den store fiktive byen (som lett kan forvekslast med New York). Rican Beach er staden der dei fattige, dei uønska, folket til Navita og Alynda, er blitt fordrive til, fordi politikarane og byplanleggarane trengte staden dei budde, til andre bygg, til viktigare ting – «Now all the politicians they just squawk their mouths, They say “we’ll build a wall to keep them out”. Nettopp. Men visesongarane, folk-musikarane og poetane, dei får også sitt pass påskrive. Dei er ikkje som Woody Guthrie lengre — «all the poets were dying of a silence disease». Det heile, altså songen Rican Beach, blir framført på 3 minuttar og 32 sekund, og byr på uimotståelege tonar, eggande latino-perkussivitet, og ein el-gitar som ulmar av undertrykt aggresjon.

Juan, Miguel, Mirado, Olga, Manuel
From the nervous breakdown streets where the mice live like millionaires
And the people do not live at all

Sitatet er henta frå ei gammal opplesing av den puertorikanske poeten Pedro Pietri. Ei opplesing som Alynda Segarra har inkorporert i det råsterke høgdepunktet Pa’lante. Eit seks minuttar langt nummer som stadig endrar sonisk karakter men aldri taper si kraft. Ein kampsong som både er ein psykologisk tilstandsrapport og eit poetisk meisterstykke.

Den startar ut med sakteflytane pianotonar og ein songar som syng, både varleg og med inderleg kraft, om å «be something». Går så over i eit parti som reint sonisk har eit John Lennonsk-preg, gjer plass til den tidlegare nemnte poeten, før Segarra i siste del reiser ein knyta neve og oppmodar sitt folk til «pa’ lante», til å sjå framover, gå framover, og ikkje la seg kue.

To all who had to hide, I say Pa’lante!
To all who lost their pride, I say Pa’lante!
To all who had to survive, I say Pa’lante!
To my brothers, and my sisters, I say Pa’lante!
Pa’lante!
Pa’lante!

Rican Beach og aller mest Pa’lante blir av underteikna opplevd som dei to sentrale spora på plata. Men det er også ei plate som har ein medrivande opningssong i  gospel/doo-wop tapping. Som har den søkande og urbane rockesongen Living In the City, med sin referanse til den stillfarne klassekamp-romanen The Heart Is a Lonely Hunter. Som har den ganske så Patti Smith-slekta songen Hungry Ghost, om ei framandgjort ungjente svolten på å oppdage verda utafor asfaltjungelen. Og som har den fint uortodokse countrysongen Nothing’s Gonna Change That Girl, om å vere ung og ubøyeleg og usikker. Sant å seie ei plate verdt å fylgje frå første til siste tone ikkje berre for historia som ligg der, men også fordi den er utan songar som fortener merkelappen fyllstoff.

8/10

BANDCAMP: HURRAY FOR THE RIFF RAFF – THE NAVIGATOR

TIDAL: HURRAY FOR THE RIFF RAFF – THE NAVIGATOR

Mar22

Laura Marling – Semper Femina

Posted on by
Standard

Sonisk sparsamt og sterkt, og tekstleg skarpskodd om relasjonar kvinner imellom. 

semper-femina  Det første glimtet frå det sjette albumet til Laura Marling dukka opp for nokre månader sidan: To latexkledde damer dansekryp rundt på ei seng. Bevegelsane deira er grasiøse og sensuelle. Dei to kryp over og under og inn mot kvarandre. Det skjer til tonane frå ein song som heiter Soothing. Eg høyrer Marling synge om ein eks-elskar som dukkar opp på trammen, ein det finst grunnar for å ikkje sleppe inn. Eg høyrer hovudpersonen be om litt «soothing». Koplinga mellom det visuelle i den Marling-regisserte videoen og det ho syng er ikkje innlysande. Kanskje videosekvensen er ein draum? Medan songen gneg meir rundt i realitetane? Det er ein song der kontrabassen er sentral, for ikkje å seie kontrabassen og ein bassgitar og ein perkussiv rytmikk. Det er ein song støypt i ei nøysam form, med eit distinkt ganglag. Den er god.

Det finst fleire gode songar på Semper Femina. Ikkje så overraskande det. Det plar jo vere slik på platene til Laura Marling.

Det andre glimtet eg fekk av Semper Femina: Wild Fire. Ikkje saman med levande bilde denne gongen. Berre som ein singel. Ein smakebit. Ein absolutt sterk ein. Ein song i slekt med ein og annan soulballade der ute. Ein lummert brennande ein. Ein sparsamt men merksemdsvinnande arrangert ein. Den akustiske gitaren spelar i framgrunnen, det er ein dirrande klang i trommelyden, samt eit gyng, og langt bakom ein el-gitar med lengt i tonane. Marling si stemme vandrar frå det snerrande, det nonsjalant snakkesyngande, og til det varmt soulklingande. Hovudpersonen i songen, som eg reknar med er ei kvinne, vender seg mot ei anna kvinne. Eg vêrar ein ambivalens. Eg høyrer snakk om både vilkårslaus kjærleik og ein kjærleik med fleire atterhald. Eg høyrer Wild Fire. Det gjer inntrykk.

Dei to orda Semper Femina har Laura Marling hatt tatovert på eine hofta si i fleire år. Uttrykket er henta frå det romerske nasjonaleposet Æneiden, skrive av Vergil like før vår tidsrekning starta. I norsk omsetjing tyder utrykket noko slikt som «alltid kvinne». Eg høyrer Laura Marling søke inn i det kvinnelege, det mellomkvinnelege i songane på denne plata. Songar om vennskap, kjærleik og med ein viss seksuelt farga undertone.

Det tredje glimtet eg fekk av Semper Femina: Next Time. Den akustiske gitaren ligg igjen fremst i det soniske bildet. Serverer eit varleg driv. Strykarar og subtil elektrisitet slår fylgje. I ein song med eit melodisk vesen som evnar å forføre. Videoen, ja for denne songen blir også presentert med ein Marling-regissert video, viser ei kvinne i eit stort soverom. Ho ser ut gjennom eit stort vindauge, ho ventar, ho dansar ein dans med ein desperasjon i seg, ho lengtar. «I feel her, I hear her, weakly scream» syng songaren. «It feels like the last time I run my fingers through you hair» syng songaren. «There may never next time be» avsluttar songaren. Det er ein song med ein merkbar skjelv i seg.

Tre veker før albumet ligg der framfor meg, og eg er allereie blitt kjent med tre av songane. Sånn er det blitt no for tida. Tre-fire låtar frå eit kommande album blir gjort kjent i månadane før utgjevingane. Ikkje ein absolutt god ting, spør du no meg. Noko av magien forsvinn då, gjer den ikkje? Du går ikkje inn på urørt territorium lenger når albumet er der. Spenninga er ikkje den same. Når det er sagt. Ein er vel fri til å opne pakkane som ligg der? Ein avgjer vel dette sjølv? Ein kan vel vente? Tja, om ein er utstyrt med sterk nok sjølvkontroll så.

Twenty-five years and nothing to show for it
Nothing of any weight
Twenty-five more, will I never learn from it?
Never learn from my mistakes?

Og der er vi inne i songen som heiter Always This Way. Til eit nok ein gong sparsamt og grasiøst arrangement syng Marling vakkert om å vere i verda. Og der både snuble og sigre, men å gjere det på sin måte. Som kvinna ho syng om i songen The Valley til dømes. Ei kvinne eg-personen i songen nærar ei sterk beundring for, men som «sings in the valley» og vandrar «in the valley» og har ei rastløyse som ikkje kan leve opp til eg-personen sitt ynskje om at ho skal bli. Sonisk og melodisk ein song med eit klassisk engelsk-folk vesen. Songaren harmonisyng med seg sjølv, strykarar glir innom, og Marling og produsent Blake Mills serverer eit samspel på akustiske gitarar som har eit tiltrekkande jag i seg. Ein Mills som saman med Marling har gått for det sparsame, og som har skapt ei plate som i all sin nakenskap veks seg sterkare for kvar gong eg har høyrer den.

8/10

TIDAL: LAURA MARLING – SEMPER FEMINA

Mar16

Ron Gallo – Heavy Meta

Posted on by
Standard

Skamlaust bra rock’n roll frå ein garasje i Nashville.

Bilderesultat for ron gallo heavy meta  Dette er total rock’n roll. Ingen tvil. Eg høyrer det frå første nummer. «Young lady, you’re scaring me» ytrar, snerrar, klunkar songaren. I henda har han ein gitar. Han nyttar den ikkje til å gå vidare respektabel til verks. Noko det for så vidt heller ikkje skulle vere grunn til å gjere. Han skildrar ein ustabil situasjon. «You’ll line my mattress with nails» syng han, med snerr i tonefallet, vendt mot denne kvinna som skremmer han slik. «One for every time something psycho came out of your mouth» legg han til, medan gitaren kneggar fram eit illevarslande omen. Og skitnare blir det. Gitartonane tar for alvor ein gudlaus retning, og den unge kvinna slepp ikkje taket. Etter at hovudpersonen, ein mørk kveld, høgst motvillig har køyrt henne heim, til hennar «bleeding dollhouse», ber ho han parkere «behind the hearse», og han, vel, han ber henne komme seg ut; «and take your purse». Det skal så vise seg medan albumet brenn av garde at det finst meir av om lag same kaliber der. Meir bitande songformidling, meir umoralsk gitarlyd, meir rock’n roll.

Om Heavy Meta skal kallast eit debutalbum eller ikkje er eg noko usikker på. Ein liten research fortel meg at denne Ron Gallo har vore rundt med gitar og song ei tid. Nokre år med eit band kalla Toy Soldiers. Som eg etter ein rask sjekk har konkludert med at spelte ein slags bluesy soulcountryrock. Grei og livat nok, men ikkje spesielt eigenarta eller spennande. I 2014 kom han med eit album under namnet Ronny. Ei semi-akustisk affære med songar som kan klassifiserast som country, eller distriktet rundt. Igjen, ei grei plate, men få spor som stikk seg alvorleg ut. Eit unntak er låta Started A War. Den har han elektrifisert og tatt med over til Heavy Meta.

Desse åra, som Gallo sjølv vel å kalle sitt førre musikalske liv heldt han til i Philadelphia. For eitt år sidan flytta han til Nashville. Vaska av seg mykje av sin soniske forhistorie, og søkte opp ei  musikkscene han hadde fatta interesse for der i byen. Den handla ikkje om country. Den handla om garasjerock. Så, idet han køyrte låtar han hadde skrive dei siste to-tre åra inn i garasjearrangement fekk dei eit anna liv. Jepp, Heavy Meta er den skitne lyden av ein kar som står opp og fram med ein eigenart og ein spenst eg ikkje finn i stoffet han dreiv med før. Så eit slags debutalbum er det vel då kanskje.

Eigenart, men slett ikkje utan feste i både det eine og det andre som har skjedd før han. Særleg då saker som skjedde på syttitalet. Ein allegori kan jo vere noko slikt som «The Stooges som har tatt med seg T. Rex i ein blender heimsøkt av Lux Interior og ein dylansk snerr». Eg kjenner jo på meg at det er noko eg ikkje utan vidare ville gått glipp av.

«All of the punks are domesticated, all of the freaks have gone to bed» høyrer eg Gallo synge, i eit tilnærma Lou Reed-modus, og kjenner meg ufatteleg nøgd med at eg ikkje har gått glipp av fyren. Akkurat her, i det han syng nett den linja, er vi i det siste sporet på plata. Eit nesten trommelaust spor. Og eit temmeleg illusjonslaust også. På vegne av kulturen, vitskapen, musikken og framtida erklærer han at ingen har i grunn noko å seie lenger, noko levedyktig å komme opp med. Dei som skulle gjere ein forskjell eller utfordre dei vante banar er blitt ein parodi på seg sjølve, eller uniformerte og kjedelege, og songaren sjølv reknar med å vere «forgotten in two generations».

Songaren sine sarkastiske framstøyt råkar vel om lag like ofte han sjølv som dei råkar andre. I Poor Traits Of the Artist sklir Gallo inn med ei syrete gitarlinje, finn nokre rivande riff, og tar for seg ei sjølvopptatt kunstnarsjel med ei veksande tvil på seg sjølv, «a man who can’t stand what he stands for». Kanskje han kikkar litt inn i seg sjølv i den songen? Inne i sitt eige kjensleregister er han nok også i Why Do You Have Kids?, men det som set fyr i han her skjer frå ein observatørposisjon. Han ser ei rusa mor og eit lite barn i ei vogn. Han ser oske ifrå mora sin sigarett drysse nedover barnet. Det får han til å stille seg spørsmålet i tittelen, og til å levere eit aggressivt nummer om dårleg foreldreskap og sosial arv. Nok ikkje det ein kan kalle eit vanleg songtema i garasjerockland.

Med seg på laget har Gallo ein bassist og ein trommis. Fleire er dei ikkje, fleire trengst ikkje. Dei er karar om å skape noko tett og lausleg, drivande og skittent. Dei kryp både lågt og skapar brann i den smått suspekte saken Black Market Eye. Driv punkhastig mot ein tidleg målstrek i Please Yourself. Og skapar noko utrygt rundt eit fengande refreng i Put the Kids to Bed. Ein song om eit parforhold så dødt at det er som dei lever saman i eit gravkammer. Trøbbel mellom to er også temaet i det syrleg luskande nummeret Started a War. Ei ganske så treffande skildring av den store uhandterlege stilla som inntreff i etterkant av at noko skeivt er sagt, eller ingenting er sagt, eller …

Så slik, med slike låtar, overtyder denne Gallo meg ganske så ettertrykkeleg om at låtar det er noko kan han skrive. Og saman med sine to kombattantar i trioen dei stundom likar å kalle RG3 veit han å gje låtane eit grumsete og uimotståeleg liv.

8/10

TIDAL: RON GALLO – HEAVY META

 

Mar12

50 år, og like frisk (eller eventuelt sjuk): The Velvet Underground & Nico

Posted on by
Standard

Bilderesultat for velvet underground & nico

Den 12. mars 1967 kom The Velvet Underground & Nico krypande opp frå undergrunnen og ut på gata. Albumet kraup raskt inn på plass nr 171 på Billboardlista, og forsvann like raskt ut der ifrå. Lou Reed kom ein del år seinare med eit overslag om at albumet dei første fem åra etter utgjevinga hadde selt om lag 30 000 eksemplar. Til det kom Brian Eno med den vidgjetne replikken om at alle som kjøpte plata starta eit band.

I løpet av dei femti åra som er gått er albumet spelt og snakka om i det vide og det breie. Og ein tar ikkje munnen for full om ein i dag hevdar at banana-albumet er eit av dei mest innflytelsesrike albuma i musikkhistoria. Og beste, vil eg legge til, kvar dag, på strak arm.

I anledning av 50-årsjubileet har det naturleg nok dukka opp ei mengd artiklar i ymse magasin, aviser og nettstadar.

Dette intervjuet med John Cale kan lesast hos Rolling Stone:  John Cale on the chaos of Velvet Underground

Her er ein bra artikkel frå Stereogum:  Old but still sounds new

NPR har møtt ein nerd av ein fan:  Meet the world’s most obsessive fan of The Velvet Underground & Nico

Sjølv forfatta eg for eit par år sidan denne omtalen av albumet:  Eit meisterverk i stygt og vakkert

TIDAL: THE VELVET UNDERGROUND & NICO

Mar9

Sun Kil Moon – Common As Light and Love are Red Valleys of Blood

Posted on by
Standard

Verda: Kjærleiken lever, blodet flyt. Sun Kil Moon presenterer ein to timars seanse om tilstanden.

  Det der å fatta seg i kortheit ligg ikkje for Mark Kozelek. Så er i alle fall tilfelle når han kler seg i Sun Kil Moon-hamen. Det er berre blitt tydelegare og tydelegare med åra. For alvor byrja det vel med Benji. Mannens definitive albumtriumf frå 2014. I ein beskrivande stil og i eit assosierande lune lirka han der fram den eine storarta låta etter den andre, om livet og døden og kjærleiken. Frie for ironi og metaforar, og sterke på både flyktige og solide tankar omkring det å vere eit middelaldrande menneske. Basert på opplevingar ein kunne mistenke var ganske så personlege, men som likevel (eller kanskje heller nettopp derfor) hadde det allmenngyldige ved seg. Det han har gjort sidan har vore i same gata.

Mitt første inntrykk av Common as Love and Light are Red Valleys of Blood er at dette her herr Kozelek, dette liknar ein overkill. Albumet er dobbelt, tekstane meir ordrike enn nokon gong. Låtar som varer i både 10 og 12 minuttar, og ei samla speletid på godt over to timar. «Skal eg gå inn i dette då» tenker eg medan albumet luntar av garde berre sånn halvvegs i fokus. Tja svarar eg, og drar på ferie. Eg tenker ikkje så mykje som eit nanosekund på albumet den neste veka. Tilbake i godstolen er det nå likevel nett det albumet som blir søkt opp.

«Dobbelt, to timar, Bergen to Trondheim, Stranger Than Paradise, hmm», eg må sjekke dette litt nærmare. Og nærmare kjem eg, og nærmare kjem Sun Kil Moon, og det handlar om kjærleik og terror. Livets dualitet. Common as Love and Light are Red Valleys of Blood. «Why is this world simultaneously so beautiful and a pile of shit?».

Og det er eit groove her som er meir groovy enn det eg kan minnast Sun Kil Moon nokon gong har vore. Kozelek sjølv og hans faste trommekompanjong dei siste åra Steve Shelley er i all hovudsak aleine om å vere ansvarleg for dette. Bassisten Kozelek trer fram (som aldri før) og Shelley spelar smidig og vitalt. Kozelek nyttar i tillegg synthesizeren vel så ivrig som sin kjære nylonstreng-gitar. Eg nemnte sist gong eg skreiv om ei Sun Kil Moon utgjeving at tekstane til Kozelek hadde eit visst slektskap til hiphop-tekstar. Denne gongen er eg tilbøyeleg til å seie det same om det soniske opplegget. Utan at dette blir hiphop akkurat. Kozelek syng nå han, på sin sedvanlege nedpå måte, frå det melodiøse til det  resiterande.

There is healing in writing poems
There is healing in psychotherapy
There is healing in taking walks along the beach
But never underestimate the healing of music, baby

Kozelek startar albumet med ein song som, om ein skulle legge tittelen åleine til grunn, verkar å vere ei ærbødig helsing til staten der han vaks opp. Men God Bless Ohio er vel for så vidt noko litt anna enn det. Den handlar om gode og dårlege barndomsminner,  forfall og vald, og driv inn mot det essensielle spørsmålet «What saved me from the dark clouds hanging over Ohio?». Det er der musikken kjem inn, som redninga, som faktoren som har gitt hovudpersonen eit betre liv enn utgangspunktet bar bod om. Men dette er ikkje eit beiskt oppgjer med røtene. Eg tykkjer meir å høyre ein fleirdimensjonal song med varme og vemod som drivande krefter. Seinare, i songane som fylgjer, opplever eg at det dimensjonale til tider har eit meir svart/kvitt preg.

Ei hovudlinje albumet igjennom er Kozelek som tar kraftig parti for offeret og det gode, og endå kraftigare hudflettar valdsmannen og terroristen. I song etter song dukkar det opp kortare eller lengre skildringar og/eller tiradar om verkelege drap og terrorhandlingar.

Songen Bergen to Trondheim handlar særdeles lite om ein flytur mellom dei to norske byane. Desto meir handlar den om terroren mot ein nattklubb i Orlando. Og så handlar den om eit dikt av Muhammad Ali. Verdshistorias kortaste dikt. «Me, we» lyde heile diktet, og Kozelek gjer det til refreng, og til referansepunkt for kven det er som kan gjere noko med situasjonen. Med hatet, kløfta, mistrua, valden, terroren. Det er mogeleg han er inne på noko.

Apropos Ali. Boksing er ein sport Kozelek har eit lidenskapeleg forhold til, og det dukkar derfor opp referansar til nevekjemparar rett som det er i Kozelek sin assosierande og absolutt ikkje heilt lineære ordflaum. Plutseleg dukkar Bowie opp også, Kozelek likar Bowie. Eller Radiohead, som han ikkje likar noko spesielt. Eller Trump, som ikkje heilt overraskande er eit «asshole». Eller Jim Jarmusch-filmen Stranger Than Paradise, men utan at songen med same tittel handlar det aller minste om filmen. Han fortel om andre filmar og tv-seriar han har sett også, og om eit møte med Cameron Crowe. Han legg inn nokre flyktige ord om huset sitt i San Fransisco, og nokre temmeleg harmdirrande tankar om folks «social media»-vanar.

Portugal derimot elskar han, og syng om det i ein av dei finaste songane på plata (heilt til den blir noko forkludra av ei opplesing av eit brev han har fått frå ein konsertarrangør). Og så elskar han Caroline, og lar det komme til uttrykk sånn innimellom, i fleire av songane. Mot slutten prøver han å framføre ein Vague Rock Song, men gjer i metaordelag uttrykk for at han ikkje får det til. Sjølv om eg nå vil kalle den rett så funky og artig. Funky kan vel Bastille Day også kallast, og aggressiv, ja albumets mest aggressive spor; eit nådelaust oppgjer med djevelskap.

Elegante formuleringar eller lyrisk finesse kan det neppe kallast det Kozelek har føre seg. Av og til kan det dukke opp formuleringar eg opplever blir noko klumpete eller overflødige. Ja det kunne sikkert blitt redigert i sakene utan at skade hadde skjedd. Samstundes: Hadde ikkje då noko stått i fare for å bli borte? Dualiteten mellom det bitande gode og det noko uvørdent uelegante eller smått malplasserte. For eg ser ikkje bort ifrå at nett det er ei viktig årsak til at eg endå ein gong lar meg fascinere av eit Sun Kil Moon-album.

8/10

TIDAL: SUN KIL MOON – COMMON AS LIGHT AND LOVE ARE RED VALLEYS OF BLOOD

Mar6

Daniel Kvammen – Vektlaus

Posted on by
Standard

Rytmisk popmusikk og ein ung mann som har mista jenta si. 

Det står eit lite dikt inne i coveret, forfatta av Daniel Kvammen vil eg tru:

Tusen augu som ser, men ikkje dine
Tusen festar, men ingen der du er
Eit sentrum spalta i tusen bitar
Vektlaus i tomrommet etter deg

Eg vil ikkje ha evig liv,
Eg vil berre ha jenta mi

Elleve dagar før Vektlaus kom ut registrerte eg at det blei publisert eit bilde av Kvammen blant plateomslag som Blood on the Tracks (Dylan), Tunnel of Love (Springsteen) og Sea Change (Beck). Alle album kjent for at dei handlar om eit kjærleiksbrot.

Dermed skulle det vere klinkande klart kva som er temaet på Daniel Kvammen sitt andre album. Men av dei svartaste i klassen er så definitivt ikkje Vektlaus. Albumet har då ein sprett i seg som lettar på tilhøva, og ordvala tyder på at hovudpersonen til trass for sin vektlause tilstand evnar å rette blikket mot håpet i monaleg grad.

I sonisk forstand er nok ikkje dei tre ovannemnte albuma så veldig nærliggande å trekke fram som slektningar av Vektlaus. Det same kan vel for så vidt også seiast om den to år gamle visepop-debuten til Kvammen. For han og hans ganske så rikhaldige lag av musikalske kombattantar fører denne gongen opplegget inn i eit rytmisk farvatn som får meg til å tenke på band som New Order og Depeche Mode. Eit farvatn der keyboard og synthesizer er vel så mykje i bruk som gitaren. Lydbildet rommar litt av kvart, kan kallast stort, og har ei ganske så treffsikker popkjensle. Fengande refreng er gjennomgangsmelodien.

47 sekund ut i opningssporet «Ingemannsland» skjer ei essensiell forvandling. Songen som først er ein varleg ballade, der songaren presenterer situasjonen («eg som trudde at me to skulle gå her i lag, men det blei rett og slett ikkje noko av»), blir brått til ein eksaltert popsong. Trommer dunkar inn og eit illevarslande synth-tema melder seg på. Stramt driv den nå av garde, med ein postpunkfaktor i ryggrada. Og refrenget er storarta: «Det er for langt heim frå verdens ende, det er for langt heim utta deg, eg flyg aleine i  detta store universet, som ein brennande komet».

Men fortida er eit anna land. Det er Daniel Kvammen sjølv som syng det. I songen som kjem etterpå. Ein særdeles lettbeint poptrave, med subtile strykarar og melodisk velstand. Tittelen er, situasjonen tatt i betraktning, eit ikkje heilt uvanleg forslag: «Om du vil ei gong til». Songaren drar fram både hiphop-artisten Drake og filmklassikaren Tatt av Vinden, og grunnar over alt som skulle vore sagt, ting som skulle ha vore annleis, og slikt.

Seinare vitjar han «Skostredet». Der han syng varleg til ei Marie, i ein song som veks seg ganske så sonisk stor etter kvart. Han syng også ein sår ballade kalla «Me to var ikkje lagd for denne verden», som vel helst handlar om to som ikkje heilt var laga for kvarandre – «Me kan ikkje væra i lag meir, eller så kjem me til å døy». Men songaren formidlar også at han både trur og veit at kjærleiken finst. Han gjer det mellom anna i songen «Gatelangs gjennom sorg og synd». Ein song eg opplever noko meir oppløftande enn det tittelen tyder på. Med sine tydelege Håkan Hellström-avtrykk, sitt allsong inviterande refreng («Oslo, me kræsja inn i mørgosola, Oslo, løft me opp, opp frå jorda») og sin rytmiske fest av ei avslutning byr den vel i grunn opp til dans. Kanskje til og med for moro skyld. Litt i kontrast til albumets første singel der songaren jo hevda at «Me dansar ikkje for moro skyld». Men kanskje mindre i kontrast til avslutningsnummeret sitt bodskap av trøyst og håp, «Det beste venter fortsatt».

Eit billig sluttpoeng kan då bli at kanskje er den beste musikken til Daniel Kvammen framleis ikkje spelt inn. Kanskje har framtida meir å by på. Noko som på ingen måte spenner bein under at Vektlaus er eit popalbum det er veldig lett å bli glad i.

7/10

TIDAL: DANIEL KVAMMEN – VEKTLAUS