Monthly Archives: november 2013

Nov25

Pernice Brothers – Live A Little

Posted on by
Standard

Hey Joe, where you goin» with those tunes in your head? – I’m ridin» down PCH One to Somerville to get High as a Kite. Ein god idé Joe, ein god idé.

cover  Då Joe Pernice og hans venner i Pernice Brothers gav ut ei liveplata tidleg i 2005 bar den tittelen Nobody’s Watching/Nobody’s Listening. Eit fornøyelig sjølvironisk grep frå eit band som slett ikkje har nådd ut til eit så stort publikum som dei strengt tatt har fortent.

No er dei klar med sitt femte studioalbum. Dei ventar seg sikkert ikkje dei store oppslaga eller salstala denne gongen heller. Så å gøyme bort den vesle unnselige tittelen Live a Little mellom femten enkle potet-trykk, slik «brørne» har gjort det på årets cover, kan kanskje vere ein rett så passande manøver. Men det er då du skal vite at bakom dette lite prangande ytre vil du finne nokre av dei staseligaste poptonane og den snedigast formulerte poplyrikken som har blitt til i 2006.

Det første steget tok Joe Pernice ein eller annan gong i 1997, då han luska vekk frå den lutrande flotte countryrock-gjengen Scud Mountain Boys, oppsøkte broder Bob og fekk han med på ideen om å stifte eit lite brødrelag. Bob har seinare vore litt til og frå i bandet. Noko ein vel også kan seie om alle dei andre som har spelt i Pernice Brothers samanheng. Utanom om Joe då. Han er konstellajonen si ryggrad og udiskutable pater familias. Ein låtskrivar og songar av stor nåde.

Innimellom Pernice Brothers utgjevingane har Joe også gitt ut eit album under eige namn (Big Tobacco) og eit under den fabelaktige signaturen Chappaquiddick Skyline. Han er mykje av den same mannen uansett kva han finn på å kalle seg og sine medsamansvorne. Med sin tydelige anglofile legning som fremste kjenneteikn, der namn som The Smiths, The Cure, The Jam og Big Country skulle vere dugande referansar, serverer han sine tonar i eit raffinert popsnitt. Eit snitt som også viser at Joe opp gjennom åra har sett av rikelig med tid til å ande inn tonane til karar som Burt Bacharach, Brian Wilson og Scott Walker.

Gitaren er der nesten alltid, men klorar aldri ifrå seg i tøyleslause former. Pianoet kling av og til einsamt, av og til som ein del av eit større bilde. Strykarar har ein tendens til å dukke opp på dei riktigaste stader. Og lyden frå ein synthesizer får lov å sveve innom i ny og ne. Saman med gunstig rytmikk og ei og anna lydfinte frå anna instrumentalt hald plasserer alt dette Joe sine melodiar i eit lysande sonisk bilde. Inni dette bildet deponerar så Joe sine små vemodstunge, beiske, desillusjonerte, miserable, hatske, lengtande eller bedande tekstlige framstøyt.

Kanskje var det fordi fjorårets utgjeving Discover a Lovelier You var eit lite nummer stivare i draget enn sin forgjengar. Og den igjen var tilsvarande små lott mindre interessant enn dei to første albuma i Pernice Brothers-katalogen. Kanskje var det fordi at statistisk sett byrjar eit band som regel å bli litt mindre interessant når det har nådd si femte utgjeving. Eller kanskje var det fordi Joe Pernice har nytta dei same triksa ganske så lenge no. I alle fall, det var med ei kjensle av at eg sannsynlegvis hadde nådd eit slags mettingspunkt i mitt forhold til Pernice-lyden at eg smått likegyldig plasserte Live A Little i spelaren.

Eg skal ikkje her og no hevde at Live A Little sto fram i salig drakt allereie i første runde, og refrelste tvilaren. Joe gjer det ikkje på den måten. Han gjer det med tonar som kjem smygande over tid. Etter tre rundar byrjar eg å fatte mistanke. Etter to til er kapitulasjonen eit faktum. Eg er fanga i Joe sitt finmaska garn av intrikate, men likevel så herlig naturlige og utvungne, poptonar. Eg ser ingen som helst grunn til å prøve å kave meg ut her i frå.

«Who isn’t worse or better than they seem? The chaste, the slutty and the in-between, him and her and she and her and him and she will answer to whomever when they die alone. But it feels too good to stop and find a stone to David at an ersatz giant in a party dress»

Det er få spor av det klisjefylte og poptekst-alminnelige i låtane til Pernice. Sitatet over er henta frå How Can I Compare, og alt er slett ikkje slik det kan virke (eller ikkje virke). Så «where’s the beef, my brother? I just want a quiet life». Eg skal ikkje hardnakka hevde at eg alltid skjønar kor Pernice vil, eller ikkje vil, med orda sine. Men eg hevdar hardnakka at eg stortrivst i mine forsøk på å prøve å skjønne det. Eller ikkje skjønne det.

For å søke lærdom og inspirasjon har Pernice også grove fram litteratar dei færraste kjenner til. Ein av dei har han tatt med ein song om her. På 60- og 70-talet skreiv engelskmannen B.S. Johnson nokre romanar av eksperimentell karakter, om «debt everyone must pay» og «exact revenge in a grotesque way», før han tok livet sitt i ein alder av 42 år. Pernice komprimærer stoffet ned til 2 1/2 minutt vakker popmusikk som skaper eit inntrykk av ein visjonær, misforstått Van Gogh-slekta skikkelse.

For eit par år sidan skreiv forresten Joe Pernice ei bok sjølv. Med utgangspunkt i The Smiths sitt Meat Is Murder album forfatta han ein liten halvfiktiv historie. Boka er ein del av ein større serie (kalla 33 1/3), der kjente og mindre kjente skrivelystne får i oppdrag å legge ut om rennomerte rockealbum. Pernice sin venn musikkskribenten John Niven skreiv i fjor ein svært så frittståande historie kring The Band sitt legendariske Music From the Big Pink album. Same Niven har Pernice dedikert den friske og pop-perfekte High As a Kite til. Her går minna tilbake til den gongen bilde av Joe Strummer trona frå sentral veggplass og «London calling, strike up the contraband».

Du synst kanskje det held med avstikkarar inn i litteraturen sitt minefelt no? Vel, …eg trur eg tek ein til. For to år sidan kom den prisheidra forfattaren Nick Flynn med ei bok om sin alkoholiserte og heimlause far, titulert Another Bullshit Night In Suck City. Sjølv om det er heilt andre utfordringar hovudpersonen i fantastiske Somerville møter, har eg ein mistanke om at det er same Suck City Pernice syng om her. Det er imidlertid ingenting som sucks med den melodiske utforminga av Somerville. Absolutt ingenting. Kalla eg ei anna låt her pop-perfekt, ja så er denne dobbel. Noko som minnar veldig sterkt om årets refreng har den også:

«I’m gonna take a lover. Gonna take her back to Somerville. Show her around the neighborhood, re-case the place and settle down. Gonna take a lover. Gonna take her back to Somerville. Don’t care if she’s pretty as we leave Suck City.»

Eit anna forrykande poptriumferande refreng dukkar opp nokre nummer seinare:

«Play the one, it works out for the best. And the best is always yet to come. PCH One might be a catalyst, our panacea. Play the one where no one’s really gone. Every answer’s buried in a song. PCH One might be a mending kit. I need some mending.»

Hooks-rik, spretten og uimotståelig. Det er PCH One det. Den beste låta om ein tur langs Pacific Coast Highway sidan Sonic Youth tok ruta for snart tjue år sidan. Om enn med eit noko anna sonisk utslag på lydmålaren.

Så kunne eg ha nemnt at Grudge Fuck er ein fyldiggjerande og flott gjenvisitt inn i ei låt frå Scud Mountain Boys tida, og at opningssporet Automaton er ein stram og tett Jam møter Shins sak der Peyton Pinkerton manar fram eit og anna grumt frå gitaren sin. Noko han, broder Bob og James Walbourne gjer ved fleire høve forresten. Utan at vi på nokon som helst måte snakkar power-pop her. Grasiøs, stikkande og vaken, veldig vaken, pop-musikk. Det er det det er.

Eg er ufattelig glad for at eg ikkje er blant dei som går glipp av dette her.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov25

Jefferson Pepper – Christmas in Fallujah

Posted on by
Standard

Pepper ladar tidvis med slåande tekstlige bilde, men fyrer stort sett av med middelmåtige tonar.

cover

That’s not the sound of reindeer up on your roof at night,
We’re coming down your chimney with guns and blinding lights…

No er eg litt usikker på innbyggarane i Fallujah sitt forhold til julefeiring generelt og flygande reinsdyr spesielt. Likevel, eg synst Jefferson Pepper signerer eit verknadsfullt bilde her. Det gjer han faktisk fleire gonger på denne litt uortodokse juleplata. Både krigsbildet og eit par andre bilde. Det han ikkje er like treffsikker i forhold til er å kreere interesseskapande tonar.

Kva som er viktigast av orda og tonane i ein song herskar det vel ikkje den store kanoniserte semje omkring. Eg skal ikkje her komme med eit innlegg i den debatten, men konstaterer at det ikkje heilt uefne tekstlige opplegget til Pepper på nokre unntak nær slår litt i lause lufta på grunn av det nokså identitetslause melodiske formularet det er omgitt av.

Formularet er countryrock med trykk på rock. Der den elektriske gitaren spelar hovudrolla, men får tett hjelp av diverse andre strengeinstrument, helst av typen ikkje straumførande (akustisk gitar, fele, banjo, mandolin, steel gitar). Men dei skapar for lite nyanserikdom i si samhandling. Dei rir helst midt i vegen i eit udifferensiert og lite interesseskapande flokkmønster.

I fylgje eit fyldig presseskriv er ikkje Pepper ein fersking på låtskrivar-fronten (han har visst halde det gåande i 20 år), men Christmas In Fallujah er hans debut i innspelte former. Gnisten til å gjere denne plata vart tent i han då naboguten David Maples blei sendt av garde til krigssona i Irak. Maples hadde, akkurat som mange andre, verva seg i militæret for å skaffe seg pengar til ei framtidig utdanning. I dei 13 låtane på plata plasserer han ulike menneske med den same blue-collar bakgrunnen som Maples i hovudrollene.

I tittelkuttet, der han countrygitarrockar i velutprøvde men absolutt dynamisk dugande former, gjev han ordet til ein amerikansk soldat som prøver å rettferdiggjere sitt virke i Irak; «we came to help the people, it’s not about the oil». Han trur ikkje heilt på det. Det tyngste og minst subtile angrepet sitt legg Pepper inn i dystre men meloditomme Armageddon For Sale; «manipulate the people, manipulate the facts, use the farce of freedom to justify your acts, send in all your weapons and your contractors too, that’s democracy in action, the joke is we’ll still vote for you».

På vegne av ein familie som har mista ein ung son og bror spør han Why? til sentimentale countrytonar. I eit rimelig dugande organisk tonebilde fortel han i Back to 1999 om den ærlige arbeidarane som blir lurt opp i stry av finansakrobatar, og taper pengane, jobben og familien. Og han kastar seg over Guthrie-klassikaren This Land Is Your Land som om han skulle ha sjølvaste Shane McGowan i hælane. Meir heseblesande enn sjarmerande.

Litt ironisk er det kanskje at låta eg finn størst hugnad i er den som ikkje snakkar med ei politisk tunge. Den som skildrar ei bortkommen sjel som ser tilbake på ei håplaus affære med ei Mary i Betleham PA; «in her second floor apartment there would be no virgin birth, so I rode across the desert, a falling star to light my way».

Resten av plata kan vi kanskje få la vere i fred, det er jo snart jul.

3/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov25

Ole Paus – Hellige Natt – Jul i Skippergata

Posted on by
Standard

I år er det Ole Paus og nokre kafégjester som skal få synge jula inn.

cover  Så er det atter dei dagar at forretningsstanden let lysa ut over det ganske land at den store kjøpefesten står for døri. Dette er første gongen dei gjer dette medan Kristin Halvorsen er høvding i finansdepartementet. Då går alt folket ut, både dei med bognande lommebøker og dei med meir skrantne. Og dei dreg frå butikk til butikk for å vere med på festen.

Omtrent slik lyde dei første linjene i det moderne juleevangelium. Det er blitt meg fortalt at ein gong i tida var innhaldet litt annleis. Då handla det visst om ei ung kvinne som fødde eit gutebarn som ho måtte legge i ei stallkrybbe fordi det var ingen som kunne avsjå eit rom til henne. Eit gutebarn som ifylgje ein hærskare av englar skulle verta frelsar for ein flokk gjetarar og fleire med dei.

Eg har Ole Paus mistenkt for å ha hatt meir fokus på dette opphavlige evangeliet enn det moderne då han tok med seg ein gjeng musikantar til ein beskjeden møtestad i Skippergata. Nærare bestemt Kirkens Bymisjon sin kafé Møtestedet. Med kafégjestene som publikum og kor drar Paus og gjengen hans gjennom eit knippe velkjente julesongar, eit par mindre kjente, samt eit par Paus-komponerte viser.

Paus si særeigne stemme, og hans ganske så unike evne til å gjere kvar ein låt til sin eigen, gjer at dette blir ei juleplate av eit litt anna kaliber enn dei fleste andre sesongfarga utgjevingane du vil finne i årets julereolar. Når han så i tillegg er velsigna med ein liten musikargjeng som tempererer låtane inn på livskraftige spor, og koristar som syng med usminka sjel, ja då blir det jo julefest då. Ein særdeles upretensiøs, varm og stemningsfull ein. Eit godt stykkje nærare underet i stallen enn dei fleste kyrkjeturnerande kremmarane som rasar rundt i landet for tida, skulle eg meine.

O Helga Natt er vel hos dei fleste synonymt med Jussi Bjørling sin enorme versjon. Ole Paus har laga si eiga oversetting, og gjer songen så definitivt på sin måte. «Hellige natt som kom med frihet til vår sjel» syng han med uforfalska rusten overtyding. «Var det stygt?» spør han litt usikkert sitt publikum etterpå. «Nei det var fint», «Eg begynte nesten å grine», «Det er den kuleste julesangen som finst» får han til svar.

I Det Kimer Nu Til Julefest gyngar bandet seg framover på bluesmaner. Stille Natt er så sakral og nydelig at sjølv den mest hardnakka heidning må byrje å vakle. Det same kan ein vel ganske så uomtvistelig seie om I En Steingrå Vinter, ein engelsk lovsong som Paus har gjenskapt i norsk språkdrakt.

Han tar for seg hendinga i Betlehem frå ein litt annan vinkel i sin eigen Den Lille Stjernen. Det er ikkje den store funklande stjerna, men den vesle unnselige grå som endelig får fortalt sin historie ”jeg kjenner ingen engler, jeg tenner ingen brann, jeg er svært lite veldig, men jeg gjør så godt jeg kan”.

Ein god del av essensen i innspelinga er samla i songen Jerusalem. Ei gjendikting av ein William Blake tekst. Av og til er 1 minutt og 54 sekundar nok:

Hvor finnes sporene efter ham her i mitt hjemlands skrinne jord?
Har noen sett Guds hellige lam blant is og sne og fjell her nord?
Ble nådens lys tent her et sted under en bro, over en foss?
Og ble Jerusalem bygget her blant de elendigste av oss?

Smi meg et sverd av all min tro, smi meg et skjold av all min tvil
Gi meg et spyd, jag skyggene bort, gi meg en himmelvogn av ild
Det er en slagmark i min sjel, jeg holder ut, jeg holder stand
Til vi har bygd Jerusalem i hjertet av mitt fedreland.

Paus og dei som er til stades avsluttar så seansen med tidenes minst pompøse versjon av Deilig Er Jorden. Jostein Forsberg (Blues-sjefen i Notodden) krydrar med munnspel, og eit autentisk gatekor «går til paradis med sang».

Så enkelt, så ekte, så jul.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov25

Pacific Ocean Fire – From the Station to the Church We Are Under the Same Stars

Posted on by
Standard

Frå eit loft i Leicester ser dei havet stå i brann, og ørkenstøvet virvle. Slett ikkje dårlig.

cover  I 1977 gav Dennis Wilson ut sitt einaste soloalbum. Ein sublim og sterkt vestkyst-prega mikstur av det svalt bølgjande, det stort orkestrerte og det meir groove-forma slaget. Han kalla den Pacific Ocean Blue. Nokre år tidlegare hadde den amerikanske poeten og forfattaren Richard Brautigan skrive ei gripande novelle om ein mann med kjærleikssorg som set fyr på ein radio med Stillehavet som bakgrunn. Han kalla den Pacific Radio Fire.

Langt unna Stillehavet sine blå bølger, i det engelske Midland, i Leicester, finst det eit band. Dei har høyrt Dennis Wilson plata og dei har lest Richard Brautigan novella. Dei kallar seg Pacific Ocean Fire. From the Station to the Church We Are Under the Same Stars er ikkje deira første innspelte framstøyt (dei har eit par album og nokre EPar på CV’en frå før), men det er første gongen underteikna høyrer dei. Eg ser ingen grunn til at det skulle bli den siste.

Med americana i blikket, countryrock i blodet og nok av poptonar spinnande rundt i hovudet skaper dei musikk som slett ikkje tar seg upåakta forbi underteikna sine sanseorgan. Dei har ingen revolusjonerande idear å komme med, men dei har fleire fine songar. Ein skal ikkje kimse av det. Eg gjer det i alle fall ikkje.

Dei er fire, og dei gjer sine grep for at dette ikkje skal bli ei heilt alminnelig og høgst gjennomsnittleg countryrock-plate med poptilsnitt. Ved nokre høve gløder det ganske så intenst frå seks-strengaren, andre stader finn bassisten David Fellows fram trompeten sin og sender ei låt i ei litt anna retning. Kvartetten evnar kort sagt å skape eit skiftande og interesseskapande sonisk bilde. Den elegiske og smidige røysta til vokalisten Jon Bennett gjer også sitt for at låtane skal vinne merksemd.

Like mykje som, eller kanskje helst meir enn, dei skodar utover eit eldfullt hav, set dei sine fotspor i ørkensand og støvete småbygater. Det er i alle fall slik eg ser dei for meg der dei i Pneumonia-era Whiskeytown stil slentrar av garde syngande om sine Honky Tonkin» Troubled Times. Eller når dei til hengslete gitarslikkande tonar minnast den gongen When the Preacher Snaps His Fingers. Men kanskje aller mest i den nakne, såre og umåtelig vakre balladen Leaving Dusty Footprints, der Bennett får god sangstøtte av ei dame med namn Anjy Hall.

Tematisk malar dei med duse fargar. Vemoda, regnet, mørkret, trøbbelet og fortapte draumar spelar dominerande roller. «I’ve been dreaming the same dream, I’m on a tightrope, seems folks are grabbing around my ankles in the snow» lyde det nokså klaustrofobisk i den stadig like vedunderlige Leaving Dusty Footprints. Det tungsindige er like fullt ikkje overdøyvande påtrengande, for dei kan også høyre elva, skimte lyset, smile vennlig mot månen og vandre tilfreds under stjernene. Ja dei finn det endatil fornuftig å starte opp med ein Summer Engines og jublande banalt stemme i eit «c’mon c’mon let’s leave this city, I know a place were the sky is so pretty».

Dei kan stundom minne meg litt om Olsen’s Lot-era Midnight Choir, ved andre høve ser eg dei for meg vandrande i ublidt fellesskap med Blue Rodeo og landsmennene i Grand Drive. I avslutningssporet Driving All Night ser eg berre Pacific Ocean Fire, stilfullt men dramatisk folkrockande til eit funky gyng, medan Bennett på slepent vis syng om ein «wishing well somewhere, filled with rocks and stone» der «all the dreams that I had are lost and gone». Det er vel vanskelig å påstå at det lyde oppløftande. Men det er ikkje vanskelig å påstå at dei lyde bra, søkkande bra.

Så ta kvartetten på ordet, bli med dei From the Station to the Church. Det kan godt vere du vil finne hugnad i deira selskap. Eg har i alle fall gjort det.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Other Desert Cities – On the Verge of Collapsing

Posted on by
Standard

Eit ørkenfarga og spartansk konseptalbum om tap, mørke tider og ein ny morgon.

cover  Av og til tar det tid. Plata eg her skal fortelje om har tatt tid. C. Charles Bowden som er hovudansvarleg for det meste på plata byrja spele den inn i 2003. I 2004, då han hadde spelt inn 90 % av det som i dag er On the Verge of Collapsing, reiste kona frå han. Då synst ikkje Charles det var noko kjekt lenger. Plateprosjektet gjekk i opplag, og Charles likeså. To år gjekk, før han tok opp tråden, og fullførte det han hadde starta på. Innan 2006 var omme var så endelig Other Desert Cities sitt andre album ute på den ikkje altfor vidgjetne labelen Blue Lung Lovers. Utan at nokon varsla underteikna. Verken om Other Desert Cities eller On the Verge of Collapsing sin eksistens. Så skriv vi 2008, og det hyggelige vesle norske distribusjonsselskapet lo-fi.no finn ut at dei vil gjere noko med nett det. Det er eg takksam for. For det er ei rett så gjev ei plate. Ei plate kreert i ein somber og vakker men akk så ørkenplaga americana-tone.

Frå den lune countryvisa On Time til den friske countrygospelavslutninga Heaven Bound Train fortel On the Verge of Collapsing ei historie. Ei kronologisk ordna historie om lykke, tap, tungsinn og nytt håp. Hadde det ikkje vore for at Bowden hevdar at det aller meste av plata var klar før kona sa farvel og den botnlause fortvilinga tok tak i han, ville eg sannsynlegvis vore freista til å hevde at historia nok handlar mykje om mannen sjølv. Men vi lyt vel nesten tru han når han seier at stoffet i stor grad var der først, så då handlar det vel om Mr. Stevenson då.

Det er ikkje spesielt gode tider for Mr. Stevenson gjennom dei sentrale parti av albumet. Men innleiingsvis har han det bra. «As long as there’s you and it’s only us two – I’ll arrive on time» vert det uttalt i harmonisyngande og nokså tilbakelente og modeste former. Darlin» Come Home er neste låt ut, og som tittelen indikerer, smertene byrjar melde seg. Dama har dratt, kattane sit på kjøkkenet og sturer, Stevenson angrar seg for eit eller anna han ikkje burde ha gjort, og det popharmoniske refrenget etterlet inga tvil om kva som er hans fremste ynskje; «ooh, darlin» come home». Eit ynskje han aldri skal få oppfylt.

For i These Things Happen vert Stevenson ringt opp med beskjed om at kona er død i ei bilulykke. Først nektar han å tru det, for han har jo akkurat snakka med henne på telefonen, men til slutt hikstar han eit «Oh my god she’s dead». Og trompeten den ljomar, og trommene veltar, og smerta den gneg.

Dei neste låtane er variasjonar over temaet sakn og tungsinn. I det episke og lett psykedeliske dramaet Heavy Waters, som sonisk sett har sine slektningar både i famnen til Mercury Rev og Neil Young, nyttar Bowden det opprørte havet og forliset som metaforar for å illustrere tilstanden hos ein mann utan håp. Den fiolindraperte og bistre klagesongen Winter Winds snakkar om ein mann «desperately walking alone». Medan Walk With Me er ein stillferdig smygande ballade som ber fram ei bøn om betre tider; «in the stillness of the midnight air won’t you walk with me».

Avslutningssporet har eit litt anna vesen enn alle sine føregjengarar. Eit friskare vesen. Eit countryfisert gospel vesen. Til tonane frå ein akustisk gitar, ein banjo og ein trippande rytme har Mr. Stevenson komme fram til at han i alle fall ikkje lenger er redd for å død; «kind of wish I could stay but it’s just one breath away, and tomorrow might be the day that I board that Heaven Bound Train».

Other Desert Cities står det å lese på eit vegskilt inne i Mojave-ørkenen ein stad. Om du følgjer det kjem du ikkje til himmelen, men kanskje finn du ein stad der uroa kan sleppe taket og seglar vestover til vemodsfulle tonar av ein vind som ikkje vender tilbake. Med On the Verge of Collapsing i heimen kan du illudere at du tar turen, og til og med oppleve at det funkar, meir enn ein gong.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2008)

 

Nov12

Beth Orton – Comfort of Strangers

Posted on by
Standard

Det er dei nakne tonane og det spartanske bilete som kjem til uttrykk når Beth lar Jim og Tim få råde i bakgrunnen.

cover  Halfway to a Threeway heiter ein firespors EP som Jim O’Rourke spelte inn heilt på tampen av det førre årtusenet. Sterke songar i ei melankolsk og intim drakt, der O’Rourke mellom anna gjer prov for sine uklanderlige evner som fingerplukkande gitarist. Desse kom Beth Orton for øyre. Noko slikt var det ho søkte mot også. Noko spartansk, organisk og ekte. Fanst det då ein betre måte å prøve å få det til enn å hyre inn O’Rourke sjølv til å styre knottane? Sjølvsagt ikkje.

Det er hyggelig å ha Beth tilbake blant livgjevande tonar. Ho var der på debuten Trailer Park frå 1996. Eit album der hennes glasklare og nakne folkpop blomstra i samkvem med elektroniske beats og skånsom sampling. Ho var der også på oppfylgjaren Central Reservation frå 1999. Ramma var kanskje litt meir tradisjonell. Electronica-elementet var nesten vekke, men songane hennes var framleis av det melodisk innbydande slaget. I sitt tredje forsøk, Daybreaker frå 2002, var ho der ikkje. Det som var av freistande tonar vart her stort sett kvelt i eit overprodusert bilete. Comfort of Strangers er Daybreaker sin rake motsetnad. Og takk for det.

Ein del av den takka skal rettast til Jim O’Rourke. Denne fyren som så sjeldsynt godt veit korleis han skal få samarbeidspartnarane sine til å skimre. Det vere seg Gastr del Sol, Sonic Youth, Wilco eller Beth Orton. Han trampar ikkje inn og dominerar prosjektet. Han smyg inn og legg vegen open for at essensen i låtane skal få komme fram. I Comfort of Strangers sitt tilfelle blir det slik Beth håpa, livfullt framfor korrekt, spartansk og luftig framfor fyldig og tett, og organisk framfor syntetisk.

Ein annan del av takka skal rettast til Tim Barnes. Ein trommeslagar og perkusjonist som søkjer i utkanten, der villblomane blømer og direktiv blir forkasta. Han trampar ikkje inn og dominerar prosjektet. Han finn ein plass litt bak. Herifrå vartar han opp med skarpsindig rytmikk som stimulerer, løftar og puffar songane i fruktbare retningar.

Den største takka skal vi vel likevel rette til dama ved mikrofonen. Dama som har skrive låtane (ho har fått litt hjelp av O’Rourke og den særdeles kompetente M. Ward på eit par stykke). Ein frodig låtbukett. Ein bukett der det vemodsfulle får nok gjødning av håp, klarsyn og djervskap til å kunne leve lenge.

Beth introduserer seg på friskt vis med den eggande Worms; «Worms don’t dance, they haven’t got the balls». Her ho står fram som ei kjærleikssøkande kvinne som har tatt plass i førarsetet. Ikkje heilt usårleg, men ho skal tre inn i meir sårbare roller etterkvart. I det varlege og vakre Joni Mitchell-slekta tittelkuttet møter vi ei skeptisk dame, ei som nok har brent seg nokre gonger på livet sine heite augneblikk; «I’d rather have no love, than messing with the wrong stuff».

I front av O’Rourke sin bass og Barnes sine perkusive framstøyt er piano og akustisk gitar dei to dominante instrumenta (begge i stor grad traktert av Beth Orton sjølv). Ved enkelte høve dukkar andre lydkjelder opp på arenaen også. Sørgmodige strykarar kopla med temt electronica og klangrike marimba-tonar i sterke Conceived. Ein song der mismotet skin ganske så klart igjennom. Der hovudpersonen ser ein kald og falsk verden full av kjærleikslause omfamningar. Den når sitt klimaks i det augneblikket Beth stuper inn i det fleir-vokaliserte refrenget; «Some of the time the future comes right ’round to haunt me».

På ei plate med få middelmåtige låtar, representerer den dynamisk veltempererte og tidvis håpefulle Shadow of a Doubt eit anna høgdepunkt. Det same gjer også den fasetterte balladen A Place Aside. Der forsiktige bilete av mulig lukke blir lagt fram til nærare ettersyn. Vakker er også den nakne balladen Absinthe. Men her verkar vegen tilbake til lukka å vere noko meir problemfull.

Ved hjelp av ei stemme som kan vere både distinkt og skjør, låtar med aktverdige melodiske løysingar, og eit par medhjelparar som lever etter prinsippet at mindre er meir enn nok, har Beth Orton denne gongen dyrka fram eit album av både lindrande og interesseskapande karakter.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

Olav Larsen & the Alabama Rodeo Stars – Love’s Come To Town

Posted on by
Standard

Ein norsk countrydebutant med friske tonar og litt for floskeltyngde tekstar.

cover  Det er mykje som fungerar bra på rogalendingen Olav Larsen sitt debutalbum. Den unge mannen har smidd saman eit dusin countrylåtar som alle fylgjer eit melodiske skjema ein vel neppe kan kalle så veldig originalt. Han kastar seg imidlertid over tonane med ei inspirert og oppriktig røyst og får det meste til å virke ganske så ferskt og sjølvkonstruert. Bandet hans, med det noko tvilsame namnet The Alabama Rodeo Stars, går også inspirert til verks, og yter definitivt sin skjerv for at Love’s Come to Town har den friske tonen den har.

Det eg har litt problem med, og som gjer at opplevinga ikkje når høgare opp på skalaen, er det tekstlige. Hadde eg vore særdeles velvillig kunne eg kanskje nøydd meg med å seie at tekstane til Larsen er enkle og pretensjonslause. Men i mine øyrer låte det som eit kompliment, og eg synst ikkje Larsen fortener å få så altfor mange komplimenter for tekstane sine. Til det er dei for metta på klisjear og flate linjer.

Flatt er det derimot langt ifrå når Erlend Åsland, Øyvind Berekvam og Larsen sjølv lar strengane tale på friskt vis. Det vere seg gitar, mandolin, banjo, dobro eller steelgitar. Flatt er det heller ikkje når Vidar Kenneth Johansen smett innom med klarinetten, og slik fargar countrytonane med litt uvante nyansar. Alt dette, pluss godt skikka harmonisang, er med å gjere den litt Home Groan-slekta Unhappy/Dreamer til eit av albumet sine høgdepunkt. Eit anna er tittelkuttet, med sine insisterande og såre vers og sitt vakre harmonisterke refreng. Tematisk balar begge desse med tankar av det meir tungsindige slaget, og kjem frå det på habilt vis.

Det er når Larsen kastar seg i famnen på det meir håpefulle, og trør til med kjærleikserklæringar og truskapseidar at flosklane for alvor byrjar å komme vel tett. Låttitlar som May The Sun Always Shine, You’re the Only One og Give Me Your Heart seier kanskje sitt. Han skal for all del få lov å synge om lykke og idyll, men det går vel an å gjere det i eit litt fiksare ordelag?

Til slutt kjem det to låtar som tematisk, og til ein viss grad også sonisk, trakkar i litt andre spor enn sine føregåande fetrar. Sweet Saviour’s Arms er gospelcountry med ei fyldig brass-avslutning. Medan Atomic Bombs and Wine er både western swingande og whiskeyskrålande, og handlar om fulle menn sin trong til å løyse verdensproblem. Ein av desse mennene «runs a big country» og «loves country music and whiskey too». Kven kan det vere tru?

Om du neste gong, herr Larsen, kreerer tekstar etter like vitale mål som du skaper melodiar, ja då har du ei verkelig interesseskapande countryplate å by på.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Number Seven Deli – Seconds

Posted on by
Standard

Det er heilt nyttelaust å vegre seg mot denne fryktlause nedbøren av treffsikker popmusikk. Ikkje vil eg det heller.

cover  Eg elskar inspirert og god popmusikk. Den som treff det vitale punktet i mellomgolvet, for så å trenge seg skånsellaust og uhindra inn i nærområda, før den spreier seg som ein pirrande og varmande låge utover heile lekamen. Musikk som overmannar meg i kraft av sine fullkomne melodilinjer og sitt entusiastiske vesen. Som ikkje utgjer seg for å vere noko anna enn det den er. Som ikkje sår falske frø eller slenger på meir gjødning enn nødvendig. Musikk som stormar, jublar, traskar eller kryp mot meg med eit bankande hjerte. Ja, slik musikk elskar eg. Derfor elskar eg Number Seven Deli.

No sit det sannsynlegvis ein og annan luring der ute og undrar seg på om det ikkje er vel drygt å kaste seg så reservasjonslaust i famnen på nettopp Number Seven Deli.
– For så veldig originale er dei vel ikkje, og ikkje særlig viktige heller vert det vel hevda?
– Ja er dei ikkje berre eit norsk popband med særdeles sterk hang mot 60-talet sine Beatleske poptonar?

Neida, dei er ikkje så veldig originale, men dei er friske, og dei veit veldig mykje om korleis ein god låt skal lyde. Meir enn dei fleste band her til lands faktisk. Ikkje viktige? Kva er det for slags uttale. Klart dei er viktige. Dei er viktige for einkvar dame og mann som finn hugnad i å tilbringe tid i selskap med tonane deira. Rett nok er dei kanskje ikkje viktige i tydinga eit musikkhistorisk grensesprengande band som fòrar verda med plater av tvillaus tidlaus karakter. Kven er no eigentlig det forresten? Ikkje så veldig mange.

Joda, det er så absolutt tydelige Beatleske drag å spore hos bandet. Men eg synest slett ikkje det blir for mykje, eller på nokon som helst måte reproduserande og preglaust. Nei, Number Seven Deli er ute på eit offensivt raid dei. Bagasjen er solid og velkjent, men stega dei tar og lyden dei formar har ein signatur som er deira eigen. Ein signatur bygd rundt mangslungen strengeleik, eit feitt komp, frodige arrangement, fyldig og harmonitetta vokal, og forførande men solid armert melodibygging. Slik er det, som dei ville sagt på Tralfamadore.

Eg var kanskje litt meir reservert då dei kom vandrande bortover Falkner Street i 2003. For all del, det var mykje fjongt og appetittvekkande å høyre der, men det var liksom litt for taktfullt og veloppdrege til tider også. No har dei på ingen måte trødd over i aggressive og kranglete banar på sitt andre framstøyt. Likevel sensar eg denne gongen noko yppalt og fryktlaust som ikkje heilt var der i same grad sist. Ikkje minst i den energiske opningslåta A Sudden Change of Heart. Der eit rastlaust driv og eit taggete arrangement sender vinnande strofer inn på eit gnistrande power-pop spor. Det er slik ein sikrar seg omgåande merksemd.

Ei øving eg ofte gjer når eg har høyrt ei plate nokre gonger er å prøve å finne ut om det ligg noko djupare meining i tittelen. Ein del gonger er jo dette fort gjort (f.eks. Led Zeppelin sine fire første, og Peter Gabriel sine tre første), andre gonger kan dette føre til at ein ser sakene i eit nytt og kanskje til og med meir interessant lys. Så fort ein hadde lokalisert gata som gav namnet til debutplata til Number Seven Deli til den vidgjetne byen ved Mersey, gav jo den tittelen ganske så god meining. Tittelen på denne nye plata plasserte eg i første omgang kjapt i Zeppelin-kategorien. Men etterkvart dukka det fram eit par andre alternative tydingar. Seconds kan jo også symbolisere det tidsmålet som er mest i samsvar med hjerterytmen. Så med tanke på det pulserande drivet og sidan hjerta sitt sensible vesen er sentralt både i låttitlar og tematikk, er det vel ikkje heilt av vegen å tenke tittelen inn i eit slikt skjær. Ei tredje, og kanskje meir relevant tyding, oppdagar ein om ein tenker på Seconds som eit omgrep for andresortering. Her er det sjølvsagt ikkje kvaliteten på låtane eg tenker på. Eg tenker i staden på den menneskeborne kjensla av å aldri nå heilt opp, av å vere ein slags evig toar. Eit opplagt spor i så måte er Buzz. Number Seven Deli si lett vemodige skildring av Buzz Aldrin, mannen som gjekk ut på månen i hælane på Neil Armstrong men som aldri nådde fram til spotlighten. Her ligg det forresten ei utfordring til album nummer tre karar, for inne i Apollo 11 satt det ein mann som ikkje ein gong fekk ut å spasere på måneflata. Kanskje han også hadde fortent ein song.

Denne vemodige kjensla av å stadig kome litt for seint, å oppleve at sjansar glipp, eller at ein ikkje treff dei inste ringane av livet sin diffuse blink, ligg å gneg i fleire av songane på albumet. Ja sjølv når pilene ser ut til å finne vegen mot målet ulmar ein truande uro bak skuldrene. Faren for at denne uroa skal føre til at ein rettar siktepunktet mot seg sjølv, og at den totale undergangen slik blir eit faktum, er likevel nokså mikroskopisk. I Number Seven Deli sitt tilfelle blir det ytringar meir i tydinga «vi har våre skavankar og har fått våre sår, men vi hamnar trass alt ikkje på skrothaugen». Og i så måte er kanskje ikkje eit omgrep som andresortering heilt ueigna. Vel vel, lengre ut på dei spekulerande viddene skal vi ikkje dra dette her. Vi får heller finne vegen tilbake til låtane tenker eg.

Eg nemnte opningssporet som eit eksempel på strålande popmusikk. The Stranger er ikkje dårligare. Langt ifrå like skarp i kantane, men med ein uimotståelig folkpsykedelisk undertone trillar den seg på plass, samstundes som ei pirrande Forever Changes kjensle smyg seg innunder huda. Mine aller mest spesifikke 60-tals tankar lurer seg fram når den harmonifyndige Until I Can’t Remember Where It Hurts fortel om utålelig smerte i selskap med ringande gitarar. Dette liknar ikkje så lite på slikt The Byrds dreiv med i sine glansdagar. Number Seven Deli gjer det 40 år seinare utan at eg eit einaste sekund får lyst til å rope retro. Eg berre kosar meg.

Elles bør ein vel nemne Nowhere Bound med sin effektfulle veksling mellom jazzig akustisk åtferd og sprudlande popløp. Og Blame Me med Inger Lise Størksen frå Ephemera som vokalhjelpar er jo eit yndig mjukt kyss av ei låt. Minst typisk for det Deli’ske uttrykket er den nesten sju minuttar lange episke affæren For My Sweetheart. Her tenderer dei landskap som Nick Cave og Willard Grant Conspiracy har turnert. I ein dvelande, gjentakande og intens tone fortel vokalist Johnny Hide ei historie om eit tragisk likfunn. Ei historie som når sitt soniske klimaks i eit kraftfullt og urokkelig refreng; «This is a love song for my sweetheart». Dramatisk og gripande.

Den soniske kontrasten i uttrykket deira blir godt illustrert når dei avslutningsvis tek vegen frå den bryskt rockande When The Fighting’s Over og inn i famnen til den nennsamt dobro-garnerte og trommevispande visa Two And One. Og idet Johnny Hide sitt avsluttande sukk, «I let you slip away», for n’te gong blir hengande i lufta, er eg berre veldig glad for at det ikkje illustrerer sanninga om mitt forhold til Number Seven Deli.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov12

Nina Nastasia – On Leaving

Posted on by
Standard

Lyden har mildna, ruinene er passert, men minnene og vemodet er med.

cover  Den femner ikkje om eit vidt register, stemma til Nina Nastasia. Ved første lytt synst ein kanskje til og med den er litt i flataste laget. Slik var det i alle fall med meg. Men det var etter fyrste lytt. Slik er det ikkje no. No losar den meg med ei hudlaus men like fullt urokkelig kraft inn i famnen sin. For om den ikkje femner vidt, ja så rammar den presist. Glasklare og skjøre tonar gjort heilt utan strev, og med ein tvillaus autoritet. Det er Nina Nastasia det.

On Leaving, hennar fjerde album, fylgjer tre år etter det urovekkande og ganske så disharmoniske Road to Ruin. Ho har skrelt bort det meste av desperasjonen sidan den gongen og trer fram «more sad than mad», for å nytte hennar eigne ord. Det er ordknappe tilstandsrapportar og små stemningsskapande vers frå eit dunkelt men absolutt overkommelig strede. Som vanlig lydstøtta av Nastasia si nennsame plukking på akustiske gitarstrengar. Bratsjist Dylan Willemsa og trommis Jim White er, som dei har vore før, nyttige støttepelarar. Men sjeldnare inn i bildet, og når dei kjem inn der så er det i meir sordinerte former. Denne gongen er det Steven Beck og hans transparente, og stundevis nokså frittvandrande pianotonar som bidrar med det viktigaste soniske tilskotet til Nina si røyst og gitar.

Ein kan vel trygt seie at det å lesse på med inntrykk aldri har vore Nastasia sitt opplegg. Ho er sjølve antipoden til store ord og overmannande lyd. Men sitt ikkje der å tru at det er eit fattigsleg bilde ho skaper. For det er utruleg så mykje spenning som ligg i det usagte og det uspelte. I glimta og hinta og rommet kring lydane. Det er utruleg kor mange nyanser som kjem krypande fram når kvar tonekjelde får plass, luft og fridom i rikt monn. Slik har det alltid vore med Nina Nastasia. Slik er det på On Leaving også. Eit album der minner av ulik art, saman med, som tittelen lovar, oppbrotsstemningar er ein slags gjennomgangstematikk.

Opningssporet Jim’s Room vel eg å sjå på som ei lita skjør og vakker bru mellom Road to Ruin og On Leaving. Willemsa får gnikke rastlaust på bratsjen, ikkje like langt framme på planet som for tre år sidan, men likevel. Nastasia på si side fortel ein barndomshistorie med visse urovekkande trekk; «for a month I wasn’t me, a thief would wait for me outside, and there were nights I would let him in». Med eit «I remember» snor Nina igang albumet sitt mest intrikate og faseterte spor, Lee. Der idylliske barndomsminner etter kvart glir over i ein meir notidig og brutal kvardag. Lydbildet fylgjer opp tematikken si utvikling ved å gå frå ei varleg startfase og inn i ugode strykarparti i sluttfasa.

Lee er også, med sine fem minuttar, albumet sitt klart lengste spor. Dei andre elleve gjer seg som regel ferdig før tre minuttarsgrensa er nådd. Lyriske Our Day Trip gjev seg endatil før det har gått to minuttar. Den blir så avgjort lagt merke til likevel. Der den fremjar svermeriske draumar om ein tur i fredfulle omgjevnader, draumar som i siste instans møter kvardagen; «your free hand waving from the gate, the metal shining at your waist, you had so much more ambition».

Eit høgdepunkt er gåtefulle Counting Up Your Bones med sin dynamiske framtoning, og sine raffinerte vokalfraseringar av poetiske linjer; «A dance we weave beneath our skin, I keep you in me where the breath had been». Litt touch av country kan ein ane i dei nydelige visene Settling Song og If We Go to the West. Medan Nastasia i Dumb Am I tar ein liten visitt innom Pogues sine melodiske jaktmarker.

On Leaving opererer kanskje ikkje heilt der oppe i det same spenningsfeltet som Dogs og Road to Ruin. Men står fram med nok modest kraft og melodisk velstand i sine årer til å prove at Nina Nastasia stadig er til å stole på.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov12

My Brightest Diamond – Bring Me the Workhorse

Posted on by
Standard

Ei debuterande dame med gåtefulle og dramatiske songar om døde dyr og tapt kjærleik.

cover  Om du studerer krediteringslista til Sufjan Steven sitt Illinoise-album vil namnet Shara Worden dukke opp ganske høgt oppe. Der står ho oppført som korist på eit tital av spora. Ikkje så altfor godt gøymt bak dekknamnet My Brightest Diamond dukkar ho no opp med sitt debutalbum. Det har fått den litt merkverdige tittelen Bring Me the Workhorse, og er tre kvarter med pasjonert musikk som vekselvis sender tankane i retning Kate Bush, Björk og Beth Gibbons.

Då Shara Worden for nokre år sidan tok vegen frå ein småby i Michigan til New York var det for å studere operasong. Etterkvart fant ho det vel så interessant å frekventere små klubbar der artistar som Antony & The Johnsons og Nina Nastasia spelte. Shara skifta musikalsk fokus, gav Debussy ein pause og plukka opp ein elektrisk gitar i staden.

Worden har nok likevel tatt med seg eit og anna element frå opera-tradisjonen inn i uttrykket ho presenterer på dette albumet. Både i stemmebruk og temaval. Lyttaren blir invitert inn i eit trolsk landskap, der det av og til kan skimtast ei lysning, men der mørkret nok er ein dominerande faktor. Døden er tema i fleire spor. Og av dei som blir ramma finn vi ein augestikkar, ein raudstrupe, alle kaninene, nokre nære venner og kjærleiken.

Dei fleste låtane bygger seg opp frå eit varleg utgangspunkt og inn i meir dramatiske former. Frå partier som dyrkar det skjøre og enkle og over i partier der faktene, stemma og sjargongen er av meir teatralsk karakter. Frå ein einsam gitar til rammande strykarar, og frå kviskring til hyl.

Opningssporet Something of an End er blant dei beste. Melodisk velutrusta og dynamisk velforma som det er. Dei første linjene er pur Björk, men etterkvart som den veltar seg inn i meir tøylelause parti fer tankane meir i retning av Patti Smith. Kanskje litt inspirert av Zappa titulerer ho den spenstigaste låta på albumet for Freak Out. Ein tittel som definitivt blir tatt alvorlig. Skummelt, fruktlaust og pågåande treff vi her på dama i tidvis nokså tøyleslaus skapnad. Låta når sitt klimaks idet Worden og hennes medhjelparar lar utsegnet «we still have time to dance, so let’s dance» tilte låta inn i eit avsindig atonalt, tett og ordknapt refreng.

Ankepunkta mine i forhold til plata er at Worden til en viss grad opererer i eit noko for einsformig og melodiblast landskap, og at låtoppbygginga etterkvart blir litt for innlysande. Men plukkar ein ut dei to nemnte låtane og fyller på med den skjelvande og sonisk blomstrande We Were Sparkling, og gitarbrunstige Magic Rabbit skulle ein i alle fall ha eit vitalt firkløver. Og det er det jo langt i frå alle album som kan skilte med det.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)