Category Archives: 2013

Des15

The Men – New Moon

Posted on by
Standard

Med energisk rock’n roll, hengslete melodiøsitet og spor av countrymusikk i sekken vitjar The Men oss i år også.

7

cover

Originalitet og innovasjon er heilt avgjerande, men på ingen måte rota til alt som er bra. For då hadde jo ikkje The Men vore bra. Og The Men er bra. Enten dei ramlar inn i countrytonar eller sparkar frå seg i full punk attityd.

The Men er eit band som spelar høgt, og skal spelast høgt. Det dei absolutt ikkje er, er eit trongt, einsarta og uniformert band. The Men vil mykje og mang slags, dei kan ikkje puttast i bås. Det er ikkje ein plass dei trivst. Dei trivst imidlertid veldig godt der andre har vore før dei. Dei har henta inspirasjon frå ulikt hald, dei driv med utstrakt tjuveriverksemd. Men når alt kjem til alt og i siste instans skippar eg tanken på å arrestere dei. For det er noko med måten dei handsamar tjuveria på, og miksar dei inn i sitt alt anna enn polerte uttrykk. Den er det motsette av kalkulert, den måten, den er tufta på kjærleik. Til kvar einaste tone som renn inn, og ut att. Slike tilhøve er det i grunnen ganske så meiningslaust å yte motstand mot. Så når situasjonen er der, og ei tøyleslaus stund er på sin plass, parkerar eg den blaserte delen av mitt tilårskome rock’n roll hovud og lar The Men regjere dei sentrale strøk av skallen. For det klarar dei.

Det har Brooklynkvintetten i grunnen klart med kvar einaste ein av sine årlige plateutgjevingar. I nokon grad med den viltre debuten Immaculada frå 2010. I særskilt grad med støyfulle Leave Home frå 2011 og mangfaldige Open Your Heart frå 2012.

Og no altså med New Moon, den kanskje mest kongruente utgjevinga til bandet, så langt. Men absolutt vid nok likevel. Frå det prima countryrockande opningsaugeblikket Open The Door til sonisk monstrøse Supermoon er dette tre kvarter som bit i frå seg på fleire vis. I eit høgst levande og ledug lydbilde, der det vert skapt eit distinkt inntrykk av at dette bandet ikkje lappar og pirkar, men helst lar første eller andre opptaket få plassen i evigheita.

Ein av dei fem, Nick Chiericozzi, forklarar det eigentlig ganske så greitt i ein liten liner notes. Der han fortel korleis songen I Saw Her Face vart festa til tape, i første forsøk. «We counted off and everything was there ….. after the cymbal hiss ran out, we riled upstairs and gave the take a listen. We had done something. Now it’s yours». Noko det er med ein harvande Crazy Horse lyd og ein songar som syng som om han eigentlig vil heite Alex Chilton, om ein draum, ein ganske så herlig ein.

Ein herligdom som vel ikkje kan seiast å vere typisk for plata. «Terror lies and never waits, it comes in waves» lyde til dømes opningslinja i den elektrisk bølgjande og listig melodiserte Without A Face, og speglar såleis ei sinnsstemning av eit ganske anna kaliber. «Falling water on your tongue, might be a neutron bomb» vert det på si side åtvara om i det drivande sterke sporet Electric. Og optimismen er definitivt ein heilt annan stad. Men neppe i Freaky. Eit djevelsk rock’n roll nummer om ei «senorita married in hell» og hennar stadig gjentakande spørsmål «who would you really die for?». Svaret dukkar aldri opp, men det gjer til gjengjeld det åtte minuttar lange postpunk/krautrock/rårock-åtaket Supermoon. Der gitarane brenn, freser og gaular, groovet er heftig, og songaren gjer til kjenne ein heller usikker tilstand: «free my spirit, release my soul, I saw the devil, and I lost control».

Stort meir er det vel ikkje å forlange?

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des14

Kacey Musgraves – Same Trailer Different Park

Posted on by
Standard

Countrytonen er konvensjonell, men umåtelig frisk. Det tekstlige er minst like friskt.

7

cover

Alt er ikkje lov i Nashville, det er vi vel informert om. Blant alle ting ein skal vere forsiktig med å gje seg inn på er det særskilt to tema som skal handterast med største varsemd. Rus og sex. I alle fall den rusen som kjem frå andre saker enn alkoholen, og den sexen som involverar personar av same kjønn. Kacey Musgraves er 24 år, kjem frå Texas, kan sin John Prine, står midt i Nashville, og gjer denne barrieren ein liten dytt, i ein og same song. Slik lyde refrenget i Follow Your Arrow:

So make lots of noise, kiss lots of boys.
Or kiss lots of girls, if that’s something you’re into.
When the straight and narrow gets a little too straight
roll up a joint, or don’t.
Just follow your arrow wherever it points.
Yeah, follow your arrow wherever it points.

Og sånn berre for å gjere det endå klarare, når ho syng refrenget for siste gong erstattar ho like godt «or don’t»-oppmodinga i forhold til den der jointen med eit «I would». I våre dagar, i dei fleste samanhengar, er slikt noko som ikkje ein gong forårsakar eit skuldertrekk, det skulle då berre mangle, men i ein countryindustri der det fremste målet er å vere eit lytefritt vegg til vegg teppe i dei velmøblerte heimar kan slik ein song kalla fram atskillig med stressveitte. Kacey Musgraves står der berre og smiler litt lurt.

Musikk har ho, trass sin unge alder, drive med lenge. Countrymusikk også. Plater har ho endåtil spelt inn, fleire, og gitt ut. På knøttsmå, og uavhengige plateselskap. Med Same Trailer Different Park debuterar ho på eit stort og velrenommert selskap. Den har lyden til ei plate som veldig vel kan slå an i dei større lag av folket. Den har songar som nesten på permanent basis svingar seg inn på eit fengande spor. Men den skrur seg ikkje fullstendig opp. Det er noko som held den att, som jordar den. Ein flittig bruk av akustiske instrument. Eit fråvær av glimmer og fjas. Ein friskleik, ein varme, eit mot.

Songane har ho laga sjølv (i kompaniskap med nokre av sine medspelarar). Ei handfull av dei har sett seg bra fast i meg. Fordi dei har melodilinjer som korresponderar med mi oppfatning av korleis slike gjerne bør vere. Fordi den for så vidt konvensjonelle produksjonen evnar å halde tak i gnisten. Fordi dama skriv tekstar av den markante og slagferdige sorten.

Det er noko med måten ho turnerer ord og melodilinjer på som får meg til å tenke på ærverdige John Prine. Også fordi eg har høyrt ein song ho har laga som ganske enkelt heiter John Prine. Og mellom anna byr på denne premielinja: «My idea of heaven is to burn one with John Prine». Den songen har ho ikkje tatt med på plata. Det synst eg gjerne ho kunne ha gjort. Du finn den på YouTube.

Ho ser, ho tenker, ho skildrar. Ho er ingen introspektiv, resignert og sterkt hjerte/smerte-orientert countrydame. Ho kan oppfattast litt kynisk, og å ha ein humor på lur som rammar, men samstundes høyrer eg ei medkjensle hos henne, ho vil berre dei som verkelig har fortent det noko vondt.

Småbylivet får sitt. Fordi det er ein evig runddans av gjentakingar. «We get bored so we get married, and just like dust we settle in this town» er berre ei av fleire lakoniske linjer som gjer Merry Go «Round til ein liten triumf av ein song. Noko liknande kunne eg også ha sagt om Silver Lining, med sin Fleetwood Mac-eleganse og tekst om å ofre og satse for å kunne sigre. «If you wanna fill your bottle up with lightning, you’re gonna have to stand in the rain».

Eg har allereie ganske så grundig nemnt Follow Your Arrow, og korleis den forbannar moralismen og prisar fridomen. Eit liknande ærend gjer Musgraves med den steamy og banjodrivne saken Step Off, der ein ryktespreiar får passet sitt påskrive. «You look real pretty in your glasshouse, you probably think you’re too good to take the trash out». Medan ho i den southern-groovy Blowin» Smoke igjen er tilbake i småbyen, og tar for seg desse draumane om å skaffe seg ein einvegsbillett med bussen/båten/toget bort derifrå. Men det blir nok stort sett med draumen, eller praten. «We all say that we’ll quit someday, when our nerves ain’t shot, and our hands don’t shake».

Og så syng ho sjølvsagt om kjærleiken. Ho også. Men eg opplever henne nok ikkje like bra kvar gong ho gjer det. Nokre gonger gjer eg det imidlertid. Når ho gjer det på sin måte. Kjærleiken er ein einsam ting, skreiv diktaren. Kjærleiken er ein tåpelig ting, hevdar Kacey Musgraves. I den rock’n roll-friske Stupid. «I drink to feel, I smoke to breathe, just look what love has done to me». Men den kan også ha andre kår. Kjærleiken. Den kan vere god å ha. I alle fall til noko anna dukkar opp, høyrer eg ho fabulere over på noko fatalistisk vis i nesten-balladen ho avsluttar plata med. «It is what it is, till it ain’t anymore».

Men Kacey Musgraves er, og vil vere. Om ikkje Nashville skulle få eit for klamt grep om henne då. Måtte Gud forby.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des14

Mona & Maria – My Sun

Posted on by
Standard

Ein psykedelisk folkpopdebut med forførande evner.

7

cover

Den har i grunn fleire lag denne debutplata til Mona & Maria enn det eg strengt tatt kan forlange. Eit første inntrykk var at her er det sol og sommar. Eit neste inntrykk var at her er det regn og vind også. Eit tredje inntrykk var at her flyter elva, men den vil ikkje nødvendigvis halde deg flytande. Eit fjerde inntrykk er at alt ikkje harmonerar med dei tre første inntrykka. Det som blir nemnt med namn treng nødvendigvis ikkje vere der. Sola for eksempel. Det skjøre kan danse med det mektige, det reine kan måtta handskast med det vanskelige. Eit rimelig konstant inntrykk er at den gjennomgåande folkpoptonen har eit songharmonisk og fleirfarga psykedelisk vesen. Det overordna inntrykket er at My Sun er ei forbausande flott plate.

Før Maria Knudsen og Mona Andersen gjekk til det skrittet å byrje å spele inn desse songane sine spelte dei i eit band. Då var det boogie og soul og rock’n roll, og dei kalla seg Bazooka Boppers. Noko som tok slutt ein dag, og ein heilt annan veg openbara seg. Mona & Maria har ikkje tusla av garde på den i tosemd, dei har tatt imot atskillege innspel frå eit solid lag av anerkjente musikarar, med produsent og bassist Christian Engfelt (Cato Salsa Experience) i spissen.

Rommet som My Sun lever i er eit romsleg og mangfaldig rom. Her er stunder då det nære og forsiktige er i sentrum, her er stunder då lydar kan ståke og vrenge seg. Eg høyrer ingen redsel for verken det svulstige eller det nakne. Men alt med måte. I kompaniskap gjer det inntrykk.

Stemmene til dei to lever i hop på ein veldig naturlig måte. Dei filtrerar seg i harmoniar, men kan og vere åleine, og sterke, eller vare. Eit dynamiske fellesskap, i slekt med andre nordiske kvinneduoar som First Aid Kit og Somebody’s Darling. Den noko meir psykedeliserte og svevande slektningen.

Sola har naturlig nok ei rolle på plata. Enten fordi den er der, eller fordi den er fråverande, eller fordi den møter motbør, for ikkje å seie nedbør. Regn. Av slikt kan det bli ein regnboge. Tittellåta har ein regnboge gåande tvers igjennom seg. «The red is running high, watching the rain fall to the ground», syng damene. Akustiske strenger blir plukka på, ein Twin Peaks-slekta tone dirrar med. Versa kryp og refrenget dansar. Det sitrar.

Der det er sol kan det vere sommar. Kanskje ein Silent Summer. Med yrskap og ungdom, lykke og ruin. «It could be love it could be the end». Ringande tonar spring utav gitaren til Knut Schreiner. Det er klassisk folkrock. The Byrds har vore der ein gong.

Folk frå KORK med bogar og strykeinstrument deltek på fleire av spora. Saman med ein sitar er ein fiolin med på å gjere Venus til ein vakker austleg orientert ballade. Medan to celloar, og ein fiolin, gjer gode ting med Babyflowers, mellom anna ved å legge seg som eit mjukt underlag til damenes røyster i eit medrivande refreng. «We grew a tower of babyflowers, longing to be».

Det er ein god varme i plata, heile plata. Og så har den eit lett og porøst vesen. Kanskje då med unntak av eit noko dramatungt midtparti. Representert med låtane Let the Light og Runaways. Den første ein intrikat og seig sak. Den andre ei gysingsskapande affære som på eit noko vridd vis ærar natta og forbannar dagen. «It’s a fine night to be buried … It’s a bad day to be buried».

Mona & Maria avsluttar med ei hymne om undergangen nede ved elveleiet. «A man’s about to drown, afraid of the devil». Tungsindig. Tungsindig? Vel, slik desse to, og deira medsamansvorne, presenterer det blir det forførande elementet, på mystisk vis, langt sterkare enn det tungsindige.

Sol eller ikkje sommar. Regn eller ikkje haust. Elva som renn og det den skjuler. My Sun kan seie noko om det, og ein del anna. I soniske former eg kjenner det ganske så naturlig å sette inderlig pris på.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des14

My Bloody Valentine – m b v

Posted on by
Standard

Loveless og ikkje Loveless, gamle innfall og nye innfall, draumar og ekstase, og den forvridde gitartonen.

8

cover

Ulmande elektrisitet omfamnar meg. Strenger som rumlar, nedbør som vibrerer, oske som græt. She Found Now. Endelig er den her. Jubel og andakt. My Bloody Valentine er tilbake. Med plata Kevin Shields har lova og lova og lova og endå ein gong lova at skal komme. Lovnaden er hermed å rekna som oppfylt.

Sett i lys av at den har vore venta på i 20 år kom den i grunn ganske så brått på. Den første laurdagsnatta i februar 2013 låg den plutselig berre der, klar til nedlasting. Det tok ikkje lang tid før rykta om underet hadde nådd fleire enn nettstaden den låg på kunne tåle. Så ein kollaps var uunngåelig. Då eg skreid inn på http://www.mybloodyvalentine.org eit døgn seinare hadde tilstandane roa seg. Så eit par minutt etterpå var plata nagla til harddisken. Og vegen inn låg, endelig, vidopen. Då byrja aversjonen å melde seg. Skulle eg ta sjansen på dette her? Kunne det bli noko anna enn ein nedtur? ……! Første runde går med til å konstatere at det neppe blir ein alvorlig ein i alle fall. Nedtur altså. Andre runde går med til å forsikre meg at eg hadde rett då eg tenkte slik i stad. Og det same gjer vel i grunn tredje runde også. På veg inn i plata, sånn på skikkelig vis, er eg ikkje enno. Hmmm, eg har i grunn god tid, tenker eg. Om enn ikkje fullt så god tid som Kevin Shields, så eg stig innafor.

«You come back and you – I want you» meiner eg å høyre Shields synge der inne i det ulmande. Tonen er av den vakre sorten, slår eg fast. Før eg tek orda han syng i min munn, smakar på dei, og funderer over om eg kanskje burde seie takk det same, eller noko slikt. Eg kjenner meg att. Det er som om eg er midt inne i Loveless og der oppdagar ein song som ikkje har vore der før. She Found Now. Eit lite under av ein dvelande og sprakande popsong, med lengt i tonefallet, og Loveless i sjela.

Loveless, det legendariske, det høgt elska og grundig myteomspunne, det stygge, støyande, syreinfiserte, deliriske, draumeflytande, popklingande og ufattelig vakre tredjealbumet til My Bloody Valentine. Eit slikt eit som i grunn ikkje liknar på noko som helst anna ein finn der ute. Det definitive shoegaze-albumet, det som får andre av det slaget til å bleikne. Ja som i grunn held til i ein heilt annan divisjon. Eller var det dimensjon? Nei vent litt no, sånn før eg går til det skritt å proklamere plata for guddommelig eller noko i den retning. For dit vil eg ikkje. Det fortener den ikkje. Like lite som kva som helst anna plate der ute fortener det. Den er då skapt av menneske. Slike som kan feile, og aldri er heilt lytefrie. Skapt av menneske som lever blant menneske. Som er blitt påverka av andre menneske. Hadde det ikkje vore slik hadde aldri Loveless blitt det den er. Den hadde aldri blitt det den er om ikkje Lou Reed og John Cale hadde samla ein tropp og latt feedbacken råde i 1965 og deromkring, om ikkje The Jesus and Mary Chain hadde smakt på pilla og skapt Psychocandy tjue år seinare, om ikkje Cocteau Twins hadde drøymt seg inn i sine gåtefulle draumar utover åttitalet, eller om ikkje nokre tusen andre hendingar og tilfeller hadde funne stad opp gjennom historia. Slik er det no berre. Men at den er eit meisterverk, klarare enn dei fleste som kan kalle seg slikt, ja det er den, Loveless.

Og no høyrer eg altså at han er der igjen, Shields. Inne i Loveless-traktene. Eg høyrer opningssporet stilne, eg høyrer nye gitartonar virvle. Gnage og male. I ei elektrostatisk skjelving. Eg høyrer Shields synge om natta. Om å bli dradd inn i natta «we all come back to». Men denne songen heiter Only Tomorrow, og då ser det lysare ut, då kjem kjærleiken lettare. Eit vinnande riff dukkar opp midtvegs. Eit med historia i seg. Og låta brenn og brenn, saman med riffet. Til den brenn ut.

Tru likevel ikkje at mbv er Loveless revisited. Det hadde jo ikkje vore noko poeng, verken for deg, eller meg, eller Kevin Shields. Han, og for så vidt vi, har berre hatt denne trongen til å vere der ei lita stund. Gjennom eit par låtar. For ikkje å seie tre. Who Sees You kryp nemlig rundt der den også. Og skjelv, og vrir seg, og remjar, og bakom dette, langt bakom, kan eg skimte songaren stille det sjølvransakande og vonde spørsmålet «how could it be I could love under such low that your nightmares?».

Så kjem Is This and Yes, og ikkje eit ord vert sunge. Plata har flytta inn i eit anna landskap. Inn i avdeling to (av tre). Der gitaren ikkje har den same makta. Der tonar i langt større grad kjem frå tangentutstyrte instrument. Der inngangsporten er dette sakteflytande ambiente sporet, og Bilinda Butcher si røyst som gjer seg tilkjenne med nokre dunkle «ooh-oooh-ooh». Ho går ikkje bort frå mikrofonen med det første. Ho blir der, heile If I Am igjennom, og syng mantraet «be my lover». Eit bedøvande nummer. Etterpå kjem popsongen. Den funky, ja funky, New You, med Bilinda si røyst framme i lydbildet. Og eg tenker at ja så lette kan visst My Bloody Valentine vere, og konvensjonelle, og fengande. Det var i grunn bra den kom no tenker eg, New You, akkurat der, som ein liten lette i skylaget. I forkant av siste avdeling.

Stormande og transeskapande rytmikk er fellestrekket til albumets tre siste spor. In Another Way skingrar i gang som eit utyske ute av kontroll, før eit gitartema kjem inn og reddar situasjonen, og driv den framover, som ein brisen flamme på veg mot ekstasen, hand i hand med ei vennlig innstilt synthlinje, og Bilinda som syng som ein engel fødd av ustabile psykedeliske krefter: «Close tonight, we’ll inside on the other way, the other side». Utan varsel bråstoppar den og overlet scena til eit lite meisterskap i monoton suggesjon, Nothing Is. Eit stykke konstant ubøyelig rytme, og gitaren som gnikkar og kryp rundt den. Det er det heile. Men den er meir enn det. I sitt gjentakande vesen maktar den å skape illusjon av vekst, av å vere på veg mot … ja nettopp, ekstasen. Utan å nå den, i staden fader den ut og overlet siste akt til Wonder 2. Som i all sitt hyperrytmiske vesen, i all sin flygande støy, i all sin viltre psykedelia, kanskje gjer eit forsøk på å illustrere ekstasen, men må i staden hanskast med kaoset, og akkar seg over at «you were always late to see tomorrow».

Der og då tenker eg at det er då noko alvorlig apokalyptisk over mbv, er det ikkje? Og poptonen som dansa som ein kaleidoskopisk draum gjennom store deler av Loveless den høyrer eg ikkje så mykje til her. Her høyrer eg noko dunklare noko. Ein slags klagesong kanskje, eller ein jamrande blues, eller … Eg kjenner at eg ikkje er heilt ferdig med å tenke ut nett det der. Så då får eg vel heller seie det slik då at Shields og hans kumpanar (som ikkje er særlig fleire enn Bilinda Butcher denne gongen) endå ein gong har skapt eit verk som eg ikkje heilt ut forstår, som sikkert alltid vil vere utydelig, og som eg derfor aldri vil bli ferdig med. Og bra er vel det?

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des14

Oblivians – Desperation

Posted on by
Standard

Femten år etter at Oblivians var her sist dukkar dei opp att. Utan å ha forbetra seg, og takk for det.

7

cover

Eg tok meg ein tur i garasjen her om dagen, og der støtte eg forsyne meg på Oblivians. Etter alle desse åra dei har vore borte. Borte ifrå kvarandre. Borte ifrå meg. Opptatt av andre saker (som eg for så vidt har fått med meg deler av). Vel, vel, eg kom i alle fall kjapt i hug korleis dei sveitta bra ifrå seg gjennom tre plater på slutten av førre århundre. Før det tok slutt. Trudde eg. Men så var det altså ikkje heilt slutt likevel. For her er dei, her står dei, i levande live. Her flyg dei vegg imellom, i full desperasjon, og er alt anna enn slutt. Dei sveittar og rockar som om tida aldri har flydd ifrå dei. Det gjer dei sjølvsagt heilt rett i, for det har tida sjølvsagt ikkje hatt tankar om å gjere. Den har då så mykje anna, og langt meir meiningslaust, den skal fly ifrå.

Dei er tre. Når dei opptrer saman tar dei Oblivian som sitt etternamn, både Greg (Cartwright), Jack (Yarber) og Eric (Friedl). Dei gjer det enklast mulig. Gneg seg inn til beinet av bluesen og rock’n rollen og formulerer eit primitivt kaos som aldri har vore i nærleiken av ei vaskefille.

Støvet virvlar, lyden er gromsete, miksebordet er skakkøyrt og fokuset er skittent. Screaming Jay Hawkins dunkar med stokken, Tav Falco vrinskar i barten og Lux Interior kneggar frå skuggane. Oblivians har ikkje verdas sikraste ryggdekning. Noko som bekymrar dei mindre enn ein tøddel. «Let’s rock’n roll as we get old» skrålar dei fram i opningssporet, og lar det stå til på prisverdig vis.

Kompromisslause har Memphis-trioen alltid vore. Med to gitarar nokre tarvelige trommer og ingen bassgitar trappa dei på nittitalet opp i Sun Studio og skulle spele inn plate. Den ansvarshavande i studioet synst det blei i primitivaste laget, og insisterte på at dei måtte få på plass ein bassist og ei stortromme, elles blei det ikkje noko av innspelinga. Oblivians tok strakaste vegen ut av dei celebre lokala, og fann ein annan plass å spele inn plata si. To plater blei det på det viset. Debutalbumet Soul Food og den råbarka garasjerock-klassikaren Popular Favorites. Den tredje plata si gjorde dei saman med den eksentriske tangent-traktøren Mr. Quintron. Den blei annleis. Den hadde snev av gospel i seg. Den var festlig. Men no var dei ikkje lenger Oblivians slik planen var at dei skulle vere, synst dei. Så dei gjekk kvar til sitt.

Greg Cartwright er vel den som har gjort seg mest bemerka i tida som er gått etter oppløysinga, og då særlig saman med det drivande gode soulrock-laget Reigning Sound. Jack Yarber har på si side spelt med fleire folk enn eg er i nærleiken av å ha oversikt over, og Eric Friedl har drive eit lite plateselskap. I 2009 hadde bandet ein liten gjenforeiningskonsert. Eit lite varsel om at noko kanskje kunne vere på ferde. No er det det, og Desperation kitlar Popular Favorites på hakespissen, med absolutt farlige nok klør.

Songane er i hovudsak sjølvlaga, heimelaga og ferske. Ingen av dei er dressa opp i nystrokne tonar, men alle har dei sitt eige vesen. I’ll Be Gone har melodiøsitet av Reigning Sound kaliber. Little War Child tenderar å kunne kallast for powerpop. Pinball King er Beach Boys i garasjetapping. Come A Little Closer er røff Jack White-slekta bluesrock. Back Street Hangout har ei cool og snerrande åtferd. Og tittelkuttet vender seg mot introvert desperasjon med åtakslystne riff. Men høgdepunktet har dei stole hos ei dame. Call the Police er ein zydeco-låt laga av Stephanie McDee. Oblivians kvesser klør og strenger til brestepunktet og leikar katt og mus med originalen. Spesielt mykje zydeco blir det kanskje ikkje att av den, men jambalayaen og gumboen fyk vegg imellom, og ingen vil heim. Eg trur likegodt eg kårar den til årets coverversjon.

Slike comeback er det meining i.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des13

Parquet Courts – Light Up Gold

Posted on by
Standard

Ein punkpoetisk og postpunkenergisk kvartett frå New York går utålmodig og feiande attraktivt til verks.

8

cover

Assosiasjonar kan vere vanskelige å forklare (og sannsynlegvis endå vanskeligare å forsvare). Ting heng saman, både på dei naturligaste og dei forunderligaste måtar. Eg høyrer ein song og tankane vandrar til ein annan song. Eg høyrer på Stoned and Starving av Parquet Courts, og songar frå tidlegare tider kryssar sporet. Det har noko med groovet å gjere, tenker eg. Først og fremst groovet. Det enkle groovet. Sjølve ur-groovet. Eit slikt eit som finn sitt tempo, og som så går, og går, og går, medan tonar av ulik karakter kravlar, kjælar eller piskar kring det.

– Eg spaserte gjennom Ridgewood Queens, innleiar Andrew Savage. Og groovet går, Det groovet. Der har Pablo Picasso spasert ein gong også, tenker eg. Og jentene kunne ikkje motstå blikket hans, og han blei aldri «called an asshole». I fylgje Jonathan Richman, tenker eg. Og groovet går, Det groovet. Ein gong var Lou Reed der også, tenker eg, og formidla morbide og syndige scener, og eit stadig gjentakande «she’s busy sucking on my ding-dong». Gitarane var primitive, orgelet brutalt, og Moe Tucker slo. Det var Det groovet. «I was so stoned and starving» syng Andrew Savage, og fortel om då han stod der med tåkete syn og funderte over om han skulle velje geléfiskar, rista peanøtter eller ei pakke lakris. Veslebror Max Savage administrerar takten, og ein krakilsk gitarsolo krøllar seg rundt den. Som ein svolten orm på jakt etter godsaker. Det er Det groovet.

Og saman med groovet, Dette groovet, går dei heim, utan napp, for så vidt, både Savage og Richman og Reed, både Parquet Courts, Modern Lovers og Velvet Underground. Og naglar kvar sin meisterlige rock’n roll song fast i det tidlause. Sister Ray, Pablo Picasso og Stoned and Starving. 1968, 1976, 2013, whatever, tenker eg.

Parquet Courts fer ikkje rundt der ingen har ferdast før. Kven gjer no eigentlig det? Parquet Courts har forsynt seg grådig av rå, energisk og primitiv rock’n roll. Den har sett seg i blodomlaupet deira. Debutalbumet Light Up Gold kokar over av den.

Det er inga sjølvsagt sak at Andrew Savage skulle drive å sose rundt borte i Ridgewood Queens. Saman med bror sin og gitarist/songar Austin Brown er han født og oppvaksen djupt nede i Texas. Fjerdemann, bassisten Sean Yeaton, kjem frå Boston. For eit par-tre år sidan reiste dei til New York for å bli eit New York-band. Dei har blitt eit ekte New York-band. I våre dagar held visstnok slike stort sett til borte i Williamsburg, Brooklyn. Då eg var ung var det annleis, då heldt dei til på Lower East Side, Manhattan. Eit bilde dukkar stundom opp på netthinna mi mens Parquet Courts sine tonar rasar gjennom øyregangane mine. Eit bilde av ei inngangsdør, og over den nokre bokstavar, CBGB. Den vidgjetne Lower East Side New York-scena. Parquet Courts kunne ha vore der, i 1978, midt blant The Heartbreakers, Suicide og Television. For slik er lyden av Parquet Courts. Den er lyden av ei fjern ungdomstid. Samstundes har den ikkje fnugg av nostalgi over seg. For først og fremst er den frisk, utålmodig og no.

Den første «utgjevinga» til Parquet Courts var ein mixtape med 24 låtar dei hardnakka hevda hadde inspirert dei. Frå band/artistar ein raskt kan dra kjensel på i kvartetten si soniske åtferd, Sonic Youth, The Fall, Pavement og Dead Kennedys, til nokre ein kanskje ikkje like lett finn att i spora deira, Bob Dylan, Neil Young og Dire Straits. Ikkje så lenge etter dette påfunnet hadde dei ein ny kassett klar. American Specialties var tittelen, og denne gongen var det dei sjølve som var i fokus, med elleve eigne låtar. Rått er vel knapt nok forbokstaven på det den kassetten har å by på. I tillegg til at stoffet er noko skisseprega og ufokusert. Men iherdig framført er det, du verden. Dei beste elementa frå denne kassetten har dei tatt med seg over på den eigentlige debutplata si, raffinert sakene ein del, og presenterer så ei perlerekke av fullendte og eksplosive punklåtar, eller kanskje meir presist postpunk-låtar.

Stoned and Starving er plassert og applaudert. Med sine fem minuttars varigheit, og sine gitarsoloar er den ikkje typisk for plata. Den typiske låta på Light Up Gold varer ifrå eitt til drygt to minutt, har ikkje utprega god tid, gjer det den har intensjonar om å gjere, og slepp så neste til. Men tru ikkje at den neste då er ein likelydande forbundsfelle. På ingen måte. Så godt som samtlige av låtane på plata gjer til kjenne ein eigen identitet. Frå Master of My Craft sin snerrande melodiøsitet og sine aggressive utbrot, av typen: «Ya know Socrates died in the fuckin» gutter». Til Picture of Health sin gitarknurrande powerpop, og ein songar som meddele at han har hamna i gjeld til ein gjeng country crooners. Eller frå Donuts Only si fryktlause gauling om småbyens (heimbyens?) religiøse opportunisme og dobbelmoral, til N Dakota sitt melodisk flytande vesen, inkludert ein tale over aparte tilhøve i grisgrendte strøk: «Feudal beginnings, amber wave looseness, post-Nordic grinning tired and toothless».

Borrowed Time og tittlelkuttet kjempar om tittelen «flottaste refreng». Endelig dom har eg ingen planar om å avseie. Nei då vil eg heller sitere: «It seems these days I’m captive in this borrowed time». Om ein fyr som sitt og drar seg i håret over at tida då alt kom så lett til han ikkje ser ut til å komme tilbake. Eller for å seie det slik: ein fornøyelig dose skrivesperrepunk. Tittelkuttets refreng går fyk ut i lufta og inn i panna med fylgjande ord: «Light up gold was the color of something I was looking for». I ein song som vel handlar om å ønske seg litt fargar tilbake i eit tilvære som har hamna litt på utsida av røyndom og varme.

Songane til Parquet Courts handlar for så vidt om dei essensielle tinga – livet og musikken, motgang og medgang, kjærleik og faenskap. Og har det til felles at dei er gjennomsyra av ein sterk pasjon, og opptrer som ordknappe og konsentrerte medvitsstraumar direkte ifrå subjektets indre. Dei kan kanskje kallast ekspresjonistiske. Alle er dei skapt av eit par fyrar som har gode dosar med både punklyrikk og beatpoesi innabords. Andrew Savage og Austin Brown. Og dei har berre så vidt byrja.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des13

Paynbird – Eschatosophia

Posted on by
Standard

Eit bergensband besøker eit mørke med tonar som varmar meir enn dei tyngjer.

6

cover

Eg høyrer Paynbird, inne i ei sørstatsgotisk sonisk sfære, synge om ein vemodstung lengt etter ei «Coyotee girl». Ein stad der draumar kryssar røyndom, og røyndom kryssar draumar. Eg tenker at refrenget har litt R.E.M. i seg, og at det er ei låt med kraft til å bevege.

Eg høyrer det vært sunge, i Shiny Colors and Beauty Queens, i skinande drøymepopformer, om eit liv som kanskje ikkje fortonar seg heilt slik ein tenker det skulle ha fortona seg. Men der draumen kanskje kan vere til hjelp. Eg tenker at dette er poptonar som kan evne å vinne hjerter.

Eg høyrer dei ty til det norske språket og synge salmen Siste Stundar. Ein song med djupe røter i folkemusikktradisjonen som formulerar ei forsoning med døden. Eg tenker at den slett ikkje er så malplassert.

Det finst ingen grunn til å tvile på at Bergensbandet Paynbird vil noko med dette albumet sitt. Det andre. Debutalbumet The Street of Seven Stars kom tilbake i 2005. I tida i mellom har dei tre i bandet sysla med andre prosjekt (Honeymoon Ruin, Spring Jester, My Misspent Youth).

Eschatosophia strekker seg over 76 minutt, har eit i sonisk målestokk variert utval av låtar, samstundes som det heile har eit ganske så heilskapleg preg. Sjølv omtalar dei sakene som eit noko omfattande konseptalbum. Utan å fortelje kva dette konseptet går ut på. Nett det vil dei vel, prisverdig nok, overlate til lyttaren å finne utav. Så då får vi prøve på det då.

Eg tenker at den før nemnte salmen Siste Stundar ilag med albumets tittel meir enn hintar om kva temaet er. Eschatosophia er så vidt eg kjenner til ikkje eit ord som er tatt opp i noko kjent ordliste. Trioen har med andre ord sannsynlegvis kreert det sjølv. Men ikkje utav ingenting. Eskatologi er læra om dei siste tider. Om dommedagen. Sophia er i gammal jødisk tradisjon namnet på den guddommelige krafta som visdomen spring utifrå. Så då skulle vel Paynbird sitt konsept ikkje vere noko særlig mindre pretensiøst enn å formulere visdomen om apokalypsen? Eller?

Nei, eg skal ikkje mistenke Paynbird for å ha fullt så høgtsvevande tankar om det dei her steller i stand. Eg tenker så absolutt at dette handlar om livet og døden, og smerta imellom. Men eg tenker at det dei formulerer har sitt utspring i velkjente mellommenneskelige tilhøve, og at dei vegrar seg sterkt mot å trekke inn meir luftige idear. Beskrivande i så måte kan kanskje den konkluderande låta i seansen, The Stars Will Fall, vere. Der songaren Kjersti Olsen viser til desse mennene, både «the men of science and men of God», og deira evinnelige snakk om at enden er nær. Men, ynskjer ho å påpeike, enno skin sola, og enno blømer blomane. Så? Kven veit? Ikkje vi?

Det er kvinna i trioen som syng dei fleste låtane. Ho har ei røyst som evnar å skape nærleik og varme. Enten songen heiter All the Well og er ein fengande poplåt, Streetlight Serenade og er ein vakkert tonelagt historie om nattleg lukke, eller den heiter Sign og vuggar nokre tankar om ro og einsemd. Her og der slepp imidlertid ei mannleg røyst til. I før nemnte Siste Stundar, og ikkje minst i den catchy popsaken She’s So Lonely, om ei «lovely girl in a cold and lonely world».

Midtvegs går plata inn i sitt tyngst fordøyelige parti. Ein slags undergangssuite i fire akter og innpå ti minutt. Før og etter dette spreier bandet om seg med melankolskt orienterte låtar som altså kan ha eit poppreg men oftare eit meir dvelande preg. Dei er ikkje aleine her i verda om å gjere nett det, men dei gjer det på ein måte eg tenker kan kallast deira måte. Og det er ein god måte.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

Des13

Phosphorescent – Muchacho

Posted on by
Standard

Mellom harmoniserte soloppgangar avdekkar det seg ein melankolsk, mangfaldig og medrivande seanse.

8

cover

Sånn mot slutten av plata, i nest siste song, høyrer eg Matthew Houck synge «oh, you’ll spin your heartache into gold». Eg tar like godt og stel den linja eg, for så i neste omgang å rette den mot opphavsmannen sjølv. «You’ll spin heartache into gold, Matthew Houck». Noko du har gjort, for så vidt, i alle fall tidvis, på plate etter plate dei siste ti åra, men denne gongen sannelig meir fullkome enn nokon gong.

Houck seglar framleis, slik han har gjort alle desse ti åra, under fana Phosphorescent. Om enn ikkje, slik det ein gong var, ganske så åleine. Eit visst mannskap har han med seg. Ikkje eit så reint lite eit heller denne gongen. Cirka 10 i talet trur eg det må vere. Det er nå likevel aldri nokon tvil om kven som har grepet om spakane. Houck har, vanen tru, produsert, arrangert, miksa, og skrive låtane. På det mest mangfaldig utforma Phosphorescent-albumet til dags dato.

Here’s To Taking It Easy kalla han si førre plate, og stilte opp ein særdeles smakfull parade av klassisk countryrock og anna vestkyst-snacks. Ei plate som fylgde i hælane på ein fin Willie Nelson-tributt, som igjen fylgde i hælane på Pride. Plata frå 2007 der Houck tok steget frå å vere ein trubadur til å male ut songane sine i eit meir oversanselig, og sakralt dirrande bilde, med lag på lag av eiga røyst. Til tider transeskapande.

Kva for ei av desse platene Muchacho minner mest om? Kanskje Pride, men den er ingen Pride. Den er ei meir produsert, fokusert, og jorda plate. Ei plate der Houck tek i bruk elektroniske lydkjelder på ein måte han ikkje har gjort før. Ei plate der han vitjar fengande poprefreng, og tar eit par skikkelig groovy tak. Sonisk sett er den kanskje fyrens lettast tilgjengelige. Utan at det har gått utover tonane sin levedyktigheit, eller Houck si evne og interesse for å skildre kjelkete mellommenneskelige tilhøve.

«Some say love is a burning thing» syng Houck. Og vi veit vel alle kven desse «some» er (eller var). Gjer vi ikkje? June Carter og Johnny Cash ja. Neste linje lyt då sjølvsagt bli «it makes a fiery ring». Men så er det at vår mann, Houck, drar inn eit anna erfaringsgrunnlag. Sitt eige. «Oh but I know love as a fading thing» klagar han, men nektar likevel å la seg overmanne av kvalane han kjenner velte rundt i seg. «You will not see me fall, nor see me struggle to stand» mannar han seg opp til å hevde, som ein krigar. Men pina er ein seigliva faen. Den slepp ikkje taket. Vår mann kjenner seg fanga. Og nesten verre; betrakta. Harmen veks. Så når songen kjem til sin ende er den ikkje heilt i mål. Den akk så vakkert titulerte songen Song For Zula. Med sine feleloop, symjande synth-tonar, sitt gnagande felespel, og stødig vandrande beat. Med sine fire stridfulle vers, sunge i eit avmålt stemmeleie, med dei karakteristiske ruska og tårene på stemmebandet. Når denne røysta til slutt manar fram linjene «You just stand there in the glass looking at me, but my heart is wild, and my bones are steam, and I could kill you with my bare hands if I was free» så er vi ikkje ved vegs ende. Det er berre ein song som er slutt. Song For Zula. Song nummer to.

Deretter vev plata seg innover på ulikt vis. Spesielt mykje lystigare blir den ikkje. Men den dristar seg til, ved eit par høve, å ta nokre raffinerte dansesteg. «Hej, you turn me right on» syng Houck, med eit funky beat i ryggen og melodisk popkraft i magen. Det siste der kan eg vel utan særlig risiko hevde at også finst i rikt monn når han, eit par nummer seinare, i oppskrudd interaksjon med ein blåsartrio, stemmer i med refrenglinjer som «there’s a charm, there’s a blade, there’s a lot in the way». Og innimellom driv han opp sveitten med velplasserte «oohh» og «ouohh» og «uhh» og slikt. Det er nesten som eg mistenker at det går ein liten Prince igjennom han.

Eit par andre stader lurer eg på om Springsteen kan ha luska i bakgrunnen. Ein Springsteen anno Tunnel of Love, eller Nebraska kanskje. Vel, skadelig opplever eg det uansett ikkje. Det er ikkje overtydelig. Det berre er der, i nemnte Song For Zula, og når han plasserer seg i rolla som «The Wounded Master» i den emosjonelle Terror in the Canyons. Ved eit anna høve, i Muchacho’s Tune, kan eg høyre eit subtilt ekko av Leonard Cohen’s Bird On the Wire. Totalt uskadelig det også. Eg synke berre inn i songens nydelige country/mariachi tonelag og drar sombreroen nedafor synsranda.

Det har vore tider i livet til mangt eit menneske då det meste kan ha fortona seg som uuthaldelig, då sjølv ikkje musikken har hatt noko meining. Då svartsynet har tatt over kontrollen. Dit, ned i den tilstanden, beveger Houck seg i songen A New Anhedonia. Forpint syng han om «all of the colors I couldn’t believe», om å vere «out in the moonlight on a half-bended knee», noko som til slutt fører han så langt ned at «all the music now are foreign to me». Tonen sirklar langsamt og heimsøkt over orda. Jason Molina står der bakom skuggane ein stad. Det gjer eit inderlig inntrykk.

Drygast er beistet, eller beista, eller meir nøyaktig The Quotidian Beasts (også kjent som The Familiar Attendants). Uansett, ei formidabel låt. Fire vers, ingen refreng eller bruer eller slikt, men du verden som det kokar mellom versa. Fire vers lada av brutalitet, sjukdom, spøkelse, sex og mystisk kjærleik. Ikkje så reint lite absurd framstilt. Stundom tenker eg at scena er ein badeanstalt, stundom tenker eg den er ei romsleg seng, stundom tenker eg den er ein Edgar Allan Poe historie. Stundom tenker eg den er alt det og meir til. Og så tenker eg det lever ein galskap i måten Houck syng det siste ordet i kvar av dei seksten tekstlinjene på. Då går han på ein måte ut av det melodiske, av hengslene, og slenger det frå seg i eit langt dirrande drag. Mellom kvar fjerde tekstlinje kjem bandet inn, med to elektriske gitarar, fullt batteri, knoklar og ramaskrik. Lukta av svidd fosfor har vel aldri vore sterkare på ei Phosphorescent-plate enn den er då.

Det håpefulle har ikkje dei beste kår på albumet. Men det finst to låtar som tar det i vare. Den som kjem først, og den som kjem til sist. Eller to, det er vel i grunn to versjonar av same låt. Sun Arise! og Sun’s Arising. Den første med ei trillande synthlinje i sin midte, den andre med gitar og perkusjon. Begge hyllar soloppgangen, med harmonisert vokal i beste Fleet Foxes-stil. Berre sånn for å minne oss om at alt er ikkje fullstendig natt.

Etter kvart som vekene har tusla og gått byrjar Muchacho i grunnen meir og meir å minne meg om eit lite meisterverk. Plata har no overlevd både påsken, fleire kalde vårveker, og det førte regnskuret. Og det til trass for at eg har gjort verkelig iherdige forsøk på både å nagle den til veggen og spele den til døde. Utan altså å ha lukkast. Den er framleis like forbanna levande, framleis eit like pregnant og ryggradsitrande dykk ned i kjærleikslivets plundrete forfatning.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des13

Erlend Ropstad – Hva om det ikke er sånn som du tror at det er

Posted on by
Standard

Ein sørlending finn stemma si blant ein bunke lågmælte songar om rastlause tider.              7

cover For ei tid sida var det ei anna tid, ei ungdomstid. Den var god, den var vond, og den forsvann. Men nokre minner lever, framleis. Også hos Erlend Ropstad. Ganske så forsiktig har han sett seg ned ved vindaugskarmen i rommet ved sida av der hans vesle son tilbringe si sovande tid, og nennsamt og lågmælt fabulert, fundert og sunge fram saker som har dukka fram frå minnet. Saker som hendte, som kanskje hendte, som kunne ha hendt, eller som slett ikkje hendte. Utav dette har han skapt ei lita stund med ufattelig mykje fin melankoli i seg.

Erlend Ropstad byrja slik mange her til lands byrjar, med å skrive songane sine i ei engelsk språkdrakt. Tre plater har han rukke å gje ut med songar på det språket. Songar som i si form slektar på saker av smått melankolsk disponerte herremenn som Josh Rouse og Thomas Dybdahl, og ein del andre i nabolaget. For underteikna har han ikkje vore ein som har klart å markere seg i utstrakt grad. Han har vore ein eg har registrert, og så stort sett latt vere i fred. Det har vore annleis den siste månaden. Heilt annleis.

Hva om det ikke er sånn som du tror at det er, er spørsmålet, og albumet, som har utgjort ein forskjell. Ein avgjerande forskjell. Ropstad har tatt morsmålet i bruk, også som songar. Ja meir enn som så, han nyttar det til å komme opp med enkle og treffsikre formuleringar eg tenkjer er hans, og ingen annans. Formuleringar med eit poetisk sinnelag. I viser eg saktens kan tenke er i slekt med slike eg har høyrt frå ein Bjella, eller ein Lønhøiden, men som eg aldri tenker er andre enn Ropstad sine.

Han vaks opp i sørlandsbygda Vennesla. Skal vi tru hans eigne ord samla han opp mot og drog der i frå før han rakk å bli tjue år. Men uroa som førte han av garde fylgde med, og bygda han forlot kverva ikkje heilt ut av sinnet hans. Og no har altså augeblikket komme då det er tid for å krysse nokre spor, slik flyktningar har gjort før.

Eit av spora går rake vegen ned i botnen av ein Lang Bratt Bakke. Der to unge står, og står, som om dei ventar på noko. Det hamrar og stikk på innsida av brystet, men på utsida, i mellom dei to, herskar ein trykkande stillstand. Til slutt finn vår helt ut at denne situasjonen kan ikkje vare stort lenger, og gjer noko med det. Songaren minnast: «I stedet for å kysse ho sa æ, æ måtte komme meg hjem», og «Uten å si no sa ho, den sjansen her, får du aldri igjen». Og slik vart det, og slik fortel Ropstad det, og Marte Wulff korar, og Erlend Viken spelar nokre vemodige fiolintonar, og visa er ikkje anna enn ustyrtelig vakker.

Ropstad spelar gitar, stort sett akustisk, og litt anna. Stillferdig. Røysta si finn han heller aldri nokon grunn til å heve. Blant songar der tonen er ein fortrulig og heiderlig venn. Slik den er når han stiller seg tvilande til både elden, englar og gud, men ikkje kjærleiken i Når Du Blir Mi. Slik den også er når han på underfundig vis leikar seg med platas tittel i Gamle Saman. Eller slik den er når han i To Fnugg Snø målbære sin variant av Dylans If You See Her Say Hello: «Viss du ser ho så si i frå mæ, at alt det som skjedde var nødt til å skje».

Nemnte Marte Wulff bidrar med vokale tonar i fleire av visene. Hennar klare røyst har ein fin kontrasterande effekt opp mot Ropstad sin noko meir rustne stemmebruk. Som når vår mann syng om avstandsforelsking i Tenkte Æ Sku’si No. Og ikkje minst i eit av dei absolutte høgdepunkta på plata, Meninger Om Alt. Songen på plata med den kanskje sterkaste Bjella-klangen. I tillegg kjem den med ein sordinert og fin elgitar-solo, og ein elegant overgang frå vers til refreng. «– Folk – de har meninger om alt». Blant anna sin nestes kjærleiksliv.

Eller sin nestes trudomsliv. Ikkje minst i Vennesla, vil eg tru. Ei bygd i det norske bibelbeltet. Ropstad touchar innom sakene i Huske Dæ Igjen. Ein song som handlar om fortrengte minner, og om disse som trur at vi skal treffast igjen «i det de kaller himmelen». «Æ kan love dæ en ting min venn» syng Ropstad til det, i eit sjeldant uforsonlig augeblikk, «da skal du faen meg få igjen».

På ei plate som først og fremst er mild, varm og 100 % menneskelig.

Først publisert på Groove.no (i 2013)

 

Des13

Caitlin Rose – The Stand-In

Posted on by
Standard

Countrysongar og andre songar utrusta med melodisk finesse og dugande overlevingsinstinkt.

7

cover

På ei plate pakka inn i eit omslag som minner meg om ein kriminalroman i frå 1940-talet serverer Caitlin Rose songar som både har eldre tiders film-noir og dagsfersk friskleik hefta ved seg. Såleis kan dei vel best seiast å vere songar som lever sitt liv utafor tidas begrensande rammer. Ikkje minst fordi dei er gode nok til å tåle ein slik merkelapp.

Ein annan merkelapp eg trur songane lyt tåle er å bli kalla countrysongar. For som den gode Nashville-innbyggjaren ho er har ho ikkje latt tonane som heimbyen er mest berykta for latt passere upåakta forbi. Ho har plukka opp eitt og hitt, og gjort det til den sentrale ingrediensen i det ho foretar seg. Om enn ikkje på eit vis som fylgjer hovudstraumen i countryhovudstaden. Til det er nok fleirtalet av songane merka av ein for stor grad av outsidermentalitet.

Debutalbum hennar frå 2010, Own Side Now, var ei vital og kjær oppdaging. Ho presenterte seg der med ei klar røyst, der både det såre og det sjølvsikre hadde sitt naturlige tilhald. Ho la seg i løypa etter Linda Ronstadt og Patsy Cline, ved sida av Tift Merritt. Tre år seinare har ho ikkje fjerna seg nemneverdig frå det sporet. Men, naturlig nok kanskje, blitt ein tanke meir moden i uttrykket, og vel også soniske sett meir variert.

Frå ho opnar seansen med eit rufsete el-gitar akkompagnement i den fengande countryrock-saken No One To Call til ho tar farvel med blåsarar og bluesy gyng i western-swing låta Old Numbers, har ho stort sett taket på meg. Med songar om menneske som lever, elskar og hatar blant andre menneske. Menneske som snakkar saman, eller ikkje snakkar saman. Over ei telefonlinje for eksempel. Slik tilfellet er i dei to songane eg nett nemnte. Opningssporet fortel om ein person som har vore på leit med eit øydelagt kompass som retningsgjevar. Så ingenting er funne, her er ingen å lene seg mot, ingen å ringe, og radioen spelar berre feil musikk. Desperasjonen tiltar. I avslutningslåta har hovudpersonen ved ei «feiltaking», eller berre fordi minnet ikkje klarar å kvitte seg med gamle telefonnummer, plutselig ringt opp ein gammal kjærast. Til det er det vel ikkje anna å seie enn at «no I don’t have you, but I’ll always have your number».

Kommunikasjon kan kanskje seiast å vere eit gjennomgangstema på plata. Kommunikasjon som til ein viss grad funkar, men som vel oftare sviktar. Det siste er tilfelle i den dunkle og brennande balladen I Was Cruel. Der eit destruktivt tilhøve mellom to elskande (eller kanskje ikkje lenger så veldig elskande) vert skildra i ubarmhjertige former. Så mykje mindre destruktiv er ikkje tilstanden i Menagerie. «I’m gonna dance over broken glass, and destroy all of these beautiful things» lyde det i refrenget. I ein song som har dei gode popsongars fengande vesen, og som vel av den grunn kan kallast ein popsong.

Det kan ein nok også kalle Only A Clown. Popsong altså. Der den til orgel og velklang fortel om korleis det er å høyre song etter song som handlar om «love and believing» men berre kjenne seg akk så misforstått og underkjent. Noko lysare er då utsiktene, eller i alle fall augeblikket, i den sofistikerte saken Pink Champagne. Der eit «sprudlande» Las Vegas-bryllaup vert skildra.

Songane har Caitlin Rose stort sett laga i kompaniskap med andre. Folk ho spelar saman med, og så to saman med Jayhawks-sjefen Gary Louris. Nemnte I Was Cruel har ho lånt hos det ikkje spesielt vidgjetne bandet Deep Vibration, medan Dallas er henta ifrå repertoaret til noko meir kjente Felice Brothers. Ein strålande versjon forresten. Klassisk listig countryrock om å stå fast ein stad der ein helst ikkje vil stå fast. Men ikkje verre enn at ein nok skal klare å vere «at 17th and Broadway by tonight».

På ei plate som heilt naturlig viser at Caitlin Rose er blant dei beste countrysongaren som gjer ut plater for tida. I den grad ho er ein countrysongar då.

Først publisert på Groove.no (i 2013)