Med energisk rock’n roll, hengslete melodiøsitet og spor av countrymusikk i sekken vitjar The Men oss i år også.

7

Originalitet og innovasjon er heilt avgjerande, men på ingen måte rota til alt som er bra. For då hadde jo ikkje The Men vore bra. Og The Men er bra. Enten dei ramlar inn i countrytonar eller sparkar frå seg i full punk attityd.

The Men er eit band som spelar høgt, og skal spelast høgt. Det dei absolutt ikkje er, er eit trongt, einsarta og uniformert band. The Men vil mykje og mang slags, dei kan ikkje puttast i bås. Det er ikkje ein plass dei trivst. Dei trivst imidlertid veldig godt der andre har vore før dei. Dei har henta inspirasjon frå ulikt hald, dei driv med utstrakt tjuveriverksemd. Men når alt kjem til alt og i siste instans skippar eg tanken på å arrestere dei. For det er noko med måten dei handsamar tjuveria på, og miksar dei inn i sitt alt anna enn polerte uttrykk. Den er det motsette av kalkulert, den måten, den er tufta på kjærleik. Til kvar einaste tone som renn inn, og ut att. Slike tilhøve er det i grunnen ganske så meiningslaust å yte motstand mot. Så når situasjonen er der, og ei tøyleslaus stund er på sin plass, parkerar eg den blaserte delen av mitt tilårskome rock’n roll hovud og lar The Men regjere dei sentrale strøk av skallen. For det klarar dei.

Det har Brooklynkvintetten i grunnen klart med kvar einaste ein av sine årlige plateutgjevingar. I nokon grad med den viltre debuten Immaculada frå 2010. I særskilt grad med støyfulle Leave Home frå 2011 og mangfaldige Open Your Heart frå 2012.

Og no altså med New Moon, den kanskje mest kongruente utgjevinga til bandet, så langt. Men absolutt vid nok likevel. Frå det prima countryrockande opningsaugeblikket Open The Door til sonisk monstrøse Supermoon er dette tre kvarter som bit i frå seg på fleire vis. I eit høgst levande og ledug lydbilde, der det vert skapt eit distinkt inntrykk av at dette bandet ikkje lappar og pirkar, men helst lar første eller andre opptaket få plassen i evigheita.

Ein av dei fem, Nick Chiericozzi, forklarar det eigentlig ganske så greitt i ein liten liner notes. Der han fortel korleis songen I Saw Her Face vart festa til tape, i første forsøk. «We counted off and everything was there ….. after the cymbal hiss ran out, we riled upstairs and gave the take a listen. We had done something. Now it’s yours». Noko det er med ein harvande Crazy Horse lyd og ein songar som syng som om han eigentlig vil heite Alex Chilton, om ein draum, ein ganske så herlig ein.

Ein herligdom som vel ikkje kan seiast å vere typisk for plata. «Terror lies and never waits, it comes in waves» lyde til dømes opningslinja i den elektrisk bølgjande og listig melodiserte Without A Face, og speglar såleis ei sinnsstemning av eit ganske anna kaliber. «Falling water on your tongue, might be a neutron bomb» vert det på si side åtvara om i det drivande sterke sporet Electric. Og optimismen er definitivt ein heilt annan stad. Men neppe i Freaky. Eit djevelsk rock’n roll nummer om ei «senorita married in hell» og hennar stadig gjentakande spørsmål «who would you really die for?». Svaret dukkar aldri opp, men det gjer til gjengjeld det åtte minuttar lange postpunk/krautrock/rårock-åtaket Supermoon. Der gitarane brenn, freser og gaular, groovet er heftig, og songaren gjer til kjenne ein heller usikker tilstand: «free my spirit, release my soul, I saw the devil, and I lost control».

Stort meir er det vel ikkje å forlange?

Først publisert på Groove.no (i 2013)