Ved å dryppe nokre doggfriske dråpar av Kina i sin americana lagar Abigail Washburn noko som er litt annleis, og veldig bra.

8

Eigentlig skulle Abigail Washburn til Kina for å studere jus. Ho hadde vore ein tur nokre år tidlegare. I sine seine tenåringsår, for å studere kinesisk kultur, og for å lære seg språket. Attende i heimlandet (USA) jobba ho litt som aktivist, klimpra så smått på ein banjo, og ordna seg studieplass i Kina. Då var det at nokre kjenningar av henne, i rootsbandet Cleary Brothers, ein dag stod der utan banjospelar. Og sidan nå ho hadde ein slik ein liggande, og så vidt hadde spelt litt på den også, fekk ho førespurnaden om å bli med dei på ein liten turne. Det var i 2003.

Eit lynkurs i banjospeling, ein djupfølt kjærleik for den amerikanske tradisjonsmusikken, og ei genuin glede over å opptre, gjorde at ho fant seg usedvanlig godt til rette i opplegget. Så ho skrinla like godt heile Kinastudiet, og byrja skriva låtar i staden. Før 2005 var omme hadde ho platekontrakt, og eit debutalbum klart. Med den høvelige tittelen Song Of the Traveling Daughter. Fjorten låtar i ei tradisjonsbunden men doggfrisk tapping, brorparten komponert av dama sjølv. Ein og annan kinesisk ord- og tonelink var også å høyre.

Og så byrja ho spele med bluegrassgjengen Uncle Earl. Og så møtte ho banjovirtuos per excellence Béla Fleck. Han vart ein del av hennar Sparrow Quartet. Dei drog til Beijing, og dei drog til Tibet, og spelte gjorde dei, amerikansk folk med ein god dose Kina i seg. Plate gav dei ut også, i 2008, like doggfrisk som debuten hennar.

City Of Refuge er hennar tredje plate. Den vandrar på dei same musikalske vegar som sine to forgjengarar, og den gjer det godt, og kanskje ein liten tanke meir poporientert. Den er gjort i Nashville, den er gjort i Portland, og den er gjort med Tucker Martine i produsentstolen. Der var han å finne også då The Decemberists fekk i stand sitt vesle under av året, The King Is Dead. Så jaggu har den karen gjort sitt for at dei første vekene av 2011 har vore vel forsynt av attraktive tonar.

Der The Decemberists sin Colin Meloy hadde Gillian Welch som ein dynamisk harmonipartnar har Abigail Washburn sin Welch ho også. Kai Welch. Eit nytt namn. Men eit bra namn. Ikkje berre syng han, han har i kompaniskap med Abigail også skrive fleire av låtane på plata. Og så spelar han på ein heil haug instrument. Han er ikkje aleine om det, å spele på instrument. Chris Funk er også med, og Bill Frisell, og Victor Krauss, og minst tjue til.

Får du då den tanken at dette kanskje er eit overlessa prosjekt, kan eg forstå det. Men det er det ikkje. Dette er tonar i opent lende. Tonar som dansar ein uaffektert samdans, og villig gjer plass til kvarandre. I seg sjølv har dei kanskje ikkje originalitet som si sterkaste side, men dei har klangen, dei har eit elskelig melodisk vesen, og dei markerer seg.

Tittelkuttet aller først. Ein dynamisk veksande folkblues med konsis røsking i banjostrengane. Og Abigail som formidlar ei ung jente si jakt etter ei meining, og litt kjærleik. Ho fant aldri slikt der ho vaks opp, og ikkje er det lett å finne andre stader heller.

Adam’s on the roof and Eve is in the gutter,

To run with the Gods you gotta run harder 

Det er vandringsviser, om folk som av ulike årsaker har eit behov for noko anna, eit anna tilvære, eller ein tilfluktsstad. Desertøren i Ballad Of Treason søker finne tilflukt i dei høgare sfærar, forbi tretoppar og fjelltoppar. Ein sliten lovlaus har løyst billett til siste reis i Last Train. Medan ein handlingslamma får eksplisitte råd om å lausriva seg i Chains.

Chains, den klarast popprega låta på albumet. Prega i ein skapnad som styrer tankane i retning av Fleetwood Mac sine beste stunder. Tankar som vandrar i Springsteen-retning når Burn Thru overtar arenaen, og dreg strake vegen gjennom eit opent Heartland og inn i ein asiatisk hage. Der ein for eksempel kan treffe på den meir samankrøkte Corner Girl, i blått selskap med strykarar som talar kinesisk.

Og det er vel ikkje til å komme bort i frå at det er her dama har sitt aller fremste aktivum. I den subtile måten ho lar det kinesiske bli ein del av det amerikanske på. I den å så naturlige og livgjevande måten ho og hennar medsamansvorne lar dette skje på. I si aller mest medrivande form skjer det dei 5 minuttane og 51 sekundane der plata handlar om Dreams Of Nectar. Der den kinesiske folkemusikaren WuFei sin guzheng er ein blom som blømer, eit kinesisk hanggaiband bidrar med throat-singing, og Abigail syng vemodige tonar om ein immigrant som har komme til vegs ende.

Don’t let me dream of nectar,

make me the fruit on the tree 

Ho kan sin banjo, ho kan sin americana, men aller viktigast er det at ho kan noko om musikalsk poding. Sjeldan opplever eg musikk i like frodig vekst som på City Of Refuge.

Først publisert på Groove.no (i 2011)