Hagfors tar ein skarp venstresving bort frå den americana-skilta vegen, og inn i eit fasettert poplandskap.

7

Sist gong eg omtalte ei plate frå Martin Hagfors si hand avslutta eg på fylgjande vis: «Om eit års tid tar eg gjerne imot eit nytt Hagfors-album, eg. Og det må gjerne handle om det same gamle». Det skulle gå nesten to år, og det skulle vise seg å slett ikkje handle om det same gamle. Utan at eg sit her og sturar av den grunn. Dette nye han presenterer er for bra til det. Altfor bra.

Sist gong eg omtalte ei plate frå Martin Hagfors si hand, gjaldt det ei plate under HGH-signaturen. Ein signatur han har nytta når han har gjort plater saman med Gebhardt og Lars Håvard Haugen. Ved andre høve har han virka under Home Groan-signaturen. Aldri har hans eige namn stått fram åleine på ei coverframside. Ikkje før no.

Alle hans tidlegare album har vorte til langs ein americanaveg. Der dei har plukka med seg country, bluegrass og viser av ymse slag. Som berre Martin Hagfors er han ikkje lenger på den vegen. Han har svinga til venstre og funne andre tonar, andre klangar og andre fargar. Men han er nok ikkje heilt åleine der.

Eg hadde ikkje sett på det som merkelig om det på coveret bak Martin Hagfors hadde stått & Lars Horntveth. For den aktive Jaga Jassistaren har spelt ei viktig rolle på albumet. Ja albumet hadde skråsikkert blitt noko heilt heilt anna utan han, og alle hans instrument, så aktivt til stades.

Men det er Hagfors sine songar. Komponert og tekstforfatta av han åleine. Han skriv som vel mange kjenner til langt fleire enn kva han klarer nytte seg av sjølv. (Og deler såleis litt ut både her og der. Til National Bank, Big Bang, Elisabeth Andreasson, Bönkers og Motorspycho, for å ha nemnt nokon). Ein produktiv kar denne Hagfors altså. Men jammen er det mange fine songar han har skrive også då. Før, men kanskje spesielt denne gongen.

Denne spesielle gongen.

Røysta hans er til å kjenne att. Denne svale og lune røysta som gjer så sterkt eit inntrykk av at den helst vil deg godt. Den fortel på ingen måte berre om hugnadsstemte tankar og hendingar, men den vegrar seg mot å gnikke og skrape for hardt i dei mest betente krokar ei sjel kan ha. Den høyrest ikkje bitter, syrleg eller gretten ut. Slik er ikkje Hagfors. Og det er greitt. Veldig greitt.

Men han har aldri gått av vegen for å komme med utfall mot sitt tidlegare heimland USA. Og då spesielt politiske og militære aktivitetar dette landet driv med på utsida av sine grenser. I Need To Know heiter det denne gongen. Og det han i hovudsak ynskjer å få vite er kven som skal betale klimakvoter for røyken som stig opp frå bomba oljeanlegg i Irak. «selling quotas, denying motives, ignoring common sense and turning tides» lyde det i låtas sterkt psykedeliserte avslutningsparti.

Og psykedelia dukkar opp i fleire krikar og krokar albumet igjennom. Politiske tankar er derimot fråverande på dei åtte resterande spora. Der handlar det nok mest om menn, insekt, kløe, «the girl who lives upstairs», «you and I», og ho Scarlet.

Ei sped, skjør og skada jente denne Scarlet, som «blows off steam with vividness», eller «holds the blade when she’s alone». Arrangementet i songen om henne er tandert, tonen likeså. Og veldig vakker. Eit adjektiv eg lett kunne dratt opp av lomma for å skildre mykje av det som hender på plata.

Som når han syng om sin «lady of the sacred heart» i den strykardraperte, og mangt anna draperte, Appetite. Skaper eit tilnærma idyllisk speglbilde av Big Star sin Holocaust i kammerpopaffæra Liaison. Eller når han syng om eit noko gåtefullt par i det mangslungne tittelsporet. Det drivande, lettbeinte, transparente og dramatiske tittelsporet, der knokkeltonane frå pianoet til Morten Qvenild er enkeltelementet med aller djupast resonans.

Positive inntrykk blir også skapt med yppande saksofontonar og eit nennsamt duvande orgel i det sensuelle og lystfulle nummeret Tattooed On My Eyes. Og med Dylanske snerr i sterkt elektronisk-farga It’s A Cinch. Medan utroskaptematikken i Married Man blir tilført effektfull sonisk skjebnetyngde.

Det er ikkje få instrument som gjer seg til kjenne albumet igjennom. Enten dei er spelt av Hagfors, Horntveth eller dusinet av andre medskyldige. Men dei går aldri i vegen for kvarandre. Alle får plass, og pusterom. Uansett om dei går fram med straighte popsteg, svingar seg i psykedelisk skapnad eller snusar på jazzstrukturar.

Eg tar gjerne imot meir av same slaget om eit års tid, eller så.