10 låtar, 10 uttrykk, 10 stemmer.

7

Atten år gamal var PJ Harvey då ho og John Parish møttest for første gong. Parish (som er ti år eldre) jobba på den tida (slutten av åttitalet) med bandet Automatic Dlamini. PJ Harvey vart med i bandet. Eit par-tre år. Før ho solodebuterte med Dry, og skulle verte tildelt atskilleg meir merksemd enn kva Parish fekk (og har fått). Men John Parish har vore i nærleiken under fleire av innspelingane hennar, som produsent, som musikar. Og i 1996 som ansvarleg for både dei komponerte og spelte tonane på samarbeidsprosjektet Dance Hall at Louse Point. Harvey skreiv tekstane, og song dei. Tretten år seinare er dei her med eit tilsvarande prosjekt.

Det har vore eit uttalt prinsipp i Harvey sitt musikalske virke å ikkje stivne i ei form. Det har ho ikkje gjort heller. Signaturen hennar har like fullt vore grei å kjenne att. Prega i røff, desperat og uroskapande rock som den stort sett har vore. Ja sjølv då ho tok steget bort frå det rockprega og inn i dei sakrale folk-landskap med 2007’s White Chalk kjente vi henne att. Og likeså når ho no igjen kollaborerer med Parish.

Folktonen frå 2007 heng så vidt att i nokre av spora på A Woman A Man Walked By. Men meir enn det, langt meir, høyrer vi ein intrikat råskap, og ein kompromisslaus vilje til å skape variasjon. Til å utnytte kvar flik av stemmeregisteret. Til å skape motstand. Så eit krevjande album er det blitt. Avantgardistisk og krevjande, med primitive utfall og til dels sylskarpe kantar.

Men det startar ikkje så krevjande. Opningssporet Black Hearted Love kunne ha levd sitt liv på Stories From the City, Stories From the Sea eller Uh Huh Her. I eit eggjande lys/skugge mønster og med hissige gitarfigurar råkar den umiddelbart. Og kan vel faktisk seiast å ha eit visst hitpotensiale. Sixteen, Fifteen, Fourteen er heller ikkje utan fengande evner. Eit akustisk driv ligg i botn (White Stripes vs. Zeppelin), og PJ syng (i Patti Smith-sjargong) fram ei ordknapp skildring om eit ungt par og deira noko urovekkande barneleik.

I Leaving California og The Soldier høyrer vi Harvey i folkform. Tilnærma lik den ho hadde på White Chalk, men her er det den akustiske gitaren og ikkje pianoet som akkompagnerer. Medgjerlige og harmlause er ingen av dei to låtane. Leaving California ein sakralt skingrande konklusjon på eit mislykka forhold. Medan The Soldier er eit halvdrøymt mareritt om skuld og pulverisert sjølvrespekt; «I’m walking on the faces of dead women».

På sitt mest krakilske er Harvey og Parish i tittelsporet (med det instrumentale frittrockande halehenget The Crow Knows Where All the Little Children Go), og i Pig Will Not. Den første er eit punkdrive og alt anna enn fintfølande åtak på ein person songaren ser som sjølve inkarnasjonen på feigskap. Den andre er vagt inspirert av Baudelaire-diktet Le Rebelle. Her syng Harvey «I will not» så frenetisk at ikkje ei sjel (verken levande eller død) skulle vere i tvil, og ho gøyr som ei bikkje, og det blir vist generelt lite nåde; «all the rubbish inside your rotting mind». Ei låt av det slaget det nesten gjer fysisk vondt å lytte til, men som det like fullt er vanskelig å halde seg heilt unna.

Eit par av spora gjer verken vondt eller godt å lytte til. Sørgjesongen The Chair blir for flat til å gjere inntrykk. Og den litt Kurt Weillske Passionless Pointless lever på sitt noko dorske vis opp til tittelen sin.

Men når den resiterte bøna Cracks in the Canvas tonar ut på vakkert vis, (mindre enn førti minuttar etter at seansen skar seg gjennom sceneteppet), er den dominerande kjensla at dette er eit PJ Harvey-album verdt å ta med seg vidare. Dette òg.

Først publisert på Groove.no (i 2009)