Monthly Archives: oktober 2013

Okt28

Grey De Lisle – The Graceful Ghost

Posted on by
Standard

Ei countryplate med både ynde og tungsinn. Akustisk, vitalt og tett i tett med sterke låtar. 

cover  Grey De Lisle er ikkje namnet på ei fransk-annektert øy i stillehavet, heller ikkje namnet på ein travhest eller for den saks skyld eit rockeband. Grey De Lisle er namnet på ei 30 årig flott dame frå San Diego. Ei dame som i desse dagar er plateaktuell med ein dose fortryllande countrymusikk.

Akkurat som den praktfulle Jolie Holland vender Grey De Lisle seg mot svunne tider i sitt musikalske søk etter livgjevande frukter. Men der Jolie plukkar opp idéar frå både blues, folk, country og jazz nøyer Grey seg for det meste med å pleie omgang med countrytonar. Noko ho til gjengjeld gjer på eit svært så utsøkt vis.

I lag med tre kumpanar installerte dama seg i si eiga stove med det for sikte å mane fram ein stemning av tida før elektrisiteten og eksosen for alvor begynt å infiltrere kvardagen vår. Dei tre er bassisten Sheldon Gomberg (Grant Lee Phillips, Ryan Adams, Warren Zevon), strengekunstnaren og produsenten Marvin Etzioni (som saman med Maria McKee var hjernen bak Lone Justice si debutplate, samt har ein håndfull soloplater bak seg), og det er gitaristen Murry Hammond (frå bandet Old 97’s, og Grey De Lisle sin ektemann). Saman har denne kvartetten spelt inn eit knippe låtar (alle så nær som ein komponert av De Lisle) som både styrer tankane attende til ei tid ingen av oss har kjent og følt på, samstundes som dei maktar å skine i tidlaus prakt. Akustisk, sparsomt, dynamisk, ærlig og melodisterkt, det får være stikkorda for seansen. Ein seanse der dei fleste låtane blei innvilga plass hos det grasiøse spøkelset allereie etter første forsøk, og der dei små feila som dukkar opp representerer livet slik det er; -vi lyt leve med mistaka våre.

Egentlig vart eg fascinert av denne plata før eg hadde høyrt ein einaste tone. Innpakningen, eller coveret om ein vil, er nemlig av den særdeles smakfulle sorten. Framsida med Grey i duse svarte og brune fargar, og med augene skjult av to roser, peikar mot død og mørke stemningar. Baksida er forma som ein gammal teaterplakat, og resten av heftet med sangtekstar, bilder og opplysningar er i samme elegante og duse årgangsvin-tone. Og innpakninga lyg ikkje, The Graceful Ghost er ei reise i tid, der sakn, tilbeding, svik og død står sentralt. Men med lindrande og styrkjande effekt snarare enn deprimerande. Dermed kan vel, om enn under ein smule tvil, den nesten uleselige meldinga på baksida, «The Program is Morally Good», få mi støtte.

Det musikalske programmet Grey har sydd i hop treff direkte. Noko som sjølvsagt kan få ein til å sette spørsmålsteikn med soliditeten, for store ting skal jo liksom ha litt motstand i seg. Vel, etter X antall lyttingar må eg melde at det fortsatt ikkje har dukka fram mangelsjukdomar og utprega slappe melodiar. Åpningssporet The Jewel of Abilene kunne vore Dolly Parton i sin aller beste 70-tals form. Countrygospelen i Sweet Savior’s Arms hentar nok sin inspirasjon frå Grey sin oppvekst, med ei mor som tok steget frå alkoholmisbruk til djup religiøsitet. Sharecroppin» Man er ein nydelig kjærleikshistorie i eit musikalsk snitt mang ein Johnny Cash-låt har funne seg til rette i. For øvrig ikkje det einaste kuttet som ber i seg arven etter den mannen, spesielt hvis vi og tenkjer på hans tilknytning mot The Carter Family. Derfor er det vel ganske passande at albumet er tileigna minnet etter den avdøde heidersmann og hans June. Sørgmodige Turtle Dove, som er ein av tre låtar der ektemannen Murray er med å syng på, har i tillegg ei helsing til A.P. (Carter Family-patriarken sjølv, reknar eg med).

Død og tungsinn så det held blir vi utsett for i klagande countryfolk affærer som Walking In a Line og Katy Allen. For ikkje å snakke om den ultimate fortvilelse som blir nøsta opp i den klassiske soldat-som-er-rapportert-død men–likevel-lever visa The Maple Tree. Einaste coverlåta her er den gamle skilsmisse-songen til Kitty Wells, This White Circle On My Finger. Der Grey De Lisle nesten overgår seg sjølv i å kunne levendegjera ting med enkel men effektfull sangteknikk (ein øvelse i korleis få fram nyansar med nesten kviskrande sang). Ei litt anna side av stemma får Grey brukt i Sawyer, ein blues om fattige arbeidsfolk der dama trør skikkelig til; «timber, timber, Devil in the pines, My savior awaits a little further down the line».

De Lisle har frå før bak seg to sjølvutgitte album, som verken underteikna eller særlig mange andre har høyrt eller sett noko særlig til. The Graceful Ghost er nemlig den første utgjevinga frå Grey sine hender som blir distribuert til våre trakter. Men er kvaliteten på denne representativ for kva ho har gjort tidlegare, bør nokon sørge for å få dei to andre albuma til landet også, og det litt fort. For i kategorien pur reinskåren countrymusikk er Grey De Lisle kanskje det aller beste som har funne vegen til mi stove, på denne sida av tusenårs skiftet.

I tillegg til CDen sine musikkspor får vi forresten også ein nesten 10 minuttar lang dokumentar frå innspelingane, til avspeling på datamaskina.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt28

Ray LaMontagne – Trouble

Posted on by
Standard

Konvensjonelt og velprøvd i eit dempa og bedagelig toneterreng frå debuterande amerikanar.

cover  Etter ein strevsam oppvekst i fattige kår og på stadig flyttefot såg Ray LaMontagne, ifølge seg sjølv, lyset ein tidleg morgon i ein alder av 20 år. Klokkeradioen slo seg på, og ut i rommet tona Tree Top Flyer med Stephen Stills. Ray gjekk ikkje for å jobbe på skofabrikken den dagen, han oppsøkte istaden den lokale platesjappa. Han gjekk aldri meir på skofabrikken, han byrja istaden å lytte til musikk. Ray Charles, Bob Dylan, Van Morrison, Otis Redding, Neil Young. Etterkvart byrja han spele, synge og laga låtar sjølv. Via spelejobbar, demoinnspelingar og framveksten av ein ørliten fanskare har han no fått platekontrakt. Til å produsere er velrennomerte Ethan Johns leigd inn.

Drøyt tretti år gamal debuterer Ray LaMontagne på platefronten. Det gjer han med tonar som vel ikkje akkurat kan kallast originale. I eit vekselvirke mellom folk, country, pop og soul presenterer han eit ti-låtars felt med særdeles sterke relasjonar til mangt og mykje frå dei siste førti åra i musikkhistorien. Slikt kan av og til gå bra, men langt oftare blir mangelen på personleg preg så pass framtredande at det heile forsvinn i anonymiteten sitt lumske hav. Og det er nok dessverre her plata til Ray også havnar.

Eg skal likevel ikkje heilt nekte for at det i LaMontagne går an å ane konturane av ein dugande sangar og låtskrivar. Han har ei fin stemme, som hvis han hadde våga meir kunne vist seg både sjelfull og fengslande. Han lagar låtar som er innom tiltalande tonar, men som virkar å være kledd i ei tvangstrøye for sterkt farga av beundring og konvensjonell framgangsmåte. Han skriv vemodsfulle tekstar på høgde med mange andre innanfor same sjanger, men utan poetisk sprengkraft til å gjere dei til noko meir enn berre ålreite. I det heile er Ray LaMontagne ein kar som har lært seg mange av triksa, men som ikkje heilt maktar å signere dei med eigen identitet, ikkje førebels i alle fall.

Trouble er varleg orkestrert, stort sett med Ray si stemme og akustisk gitar i sakte tempo. Ethan Johns trillar fram pianotonar. Nokre gonger dukkar det opp litt strykarar. På tre-fire spor får han vokal hjelp av eit par kvinnestemmer. Og i nokre få tilfeller er gitaren elektrisk og det blir dunka litt på trommer. Men frå tittelsporet sine pyntelige Van Morrison- og Otis Redding-fakter til han avsluttar i meir folkprega trakter med All the Wild Horses, er det få ting ein bit seg særlig merke i. Tonane sig velstelt forbi, og klarer aldri å skape det varsla trøbbelet.

4/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt28

Kultur Shock – Kultura Diktatura

Posted on by
Standard

Multinasjonal tutti frutti; innhaldet er både sterkt, søtt, surt, salt og smaklaust.

cover  Kor mange retningsskift kan ei låt tåle? Kor mange stilartar kan ein putte inn? Ja, kor eklektisk kan ein egentlig være, før ein går over grensa?

Årsaka til desse spørsmåla er at musikken eg her skal prøve å omtale, nok er veldig nær å passere ei slik grense. Visst er det kjekt med musikarar som gjev blaffen i alt som har med sjangeroppheng å gjere. Visst er det friskt når musikarar gjev seg sjølv heilt frie tøylar og berre lar det stå til. Visst er det kjekt med eit skikkelig kultursjokk. Men er det eit liv også etter sjokket? I tilfellet Kultur Shock er nok svaret ja, men det er ikkje eit ja av den rungande og voldsomt overbevisande sorten.

Kultur Shock sitt tredje album, Kultura Diktatura er ein tøyleslaus seanse. Drøyt femti minuttar på fri eksos, der dei involverte virkar å være fullstendig likesæle i høve til normal framferd. Leiar for banden er den bosniske serbaren Gino Yevdjevich, ein kar som på 80-talet var ein rimelig anerkjent popartist i sitt heimland. Under borgarkrigen der mista han i likhet med mange landsmenn det meste han eigde. I 1997 emigrerte han så til Seattle, og samla etterkvart i hop ein fargerik gjeng for musisering og galskap. Mario Butkovich er ein bosnisk kroat, med fartstid som gitarist i sigøynarband. Frå Bulgaria kjem endå ein gitarist, Val Kiossovski. Amerikanske Amy Denio spelar på dei fleste instrument, men spesielt gjer ho seg gjeldande på blåsarar som klarinett og saksofon. Frå Amerika kjem også trommis Chris Stromquist, medan japanske Masa Kobayashi på bass er siste ledd i sekstetten. Til å ta seg av innspeling og lyd har dei fått med seg den lokale legenda Jack Endino (Mudhoney, Nirvana, Soundgarden), samt Faith No More bassisten Billy Gould og nordmannen Ulf Holand (Motorpsycho, Gluecifer).

Åpningssporet Tutti Frutti har ingenting med Little Richard-klassikaren å gjere. Istaden er det Tutti Frutti i tydinga salig blanding. Før det har gått eit minutt har vi nemlig fått servert balkanske folketonar, System Of A Down-torden og heftig Mariachi-blås. Og slik held det fram, her blandast øst-europeiske og asiatiske folketonar av ulik art med heavy metal, punk, reggae, jazz og house. Kvar låt har fleire akter, nokre av forførande art, og nokre som haltar ein del. Til tider blir hoppinga frå det eine til det andre rett og slett for drøy, og låta sin progresjon og dynamikk blir vinglete. Av og til stiller eg også spørsmål ved om det heile er så frigjort og viltveksande som det kan virke, eller om det liksom blir eit poeng i seg sjølv å putte inn flest mulig variablar på kortast mulig tid. Nei, nå vart eg kanskje litt for negativ. Kultura Diktatura byr tross alt på mykje sprelsk moro, og mange fine tonar.

Her finn vi seige og tunge affærer som Morto og Alma i tett kompaniskap med sjarmerande house-nummer som Hashishi. Vi for oppleve ville ritt à la Horse Thief («policia, policia you so fuckin» slow, I can take you anytime»), og litt tyrkisk punkjazz-galskap kalt Mustafa. Gino vekslar mellom å synge på serbokroatisk og engelsk (pluss eit par uidentifiserte språk). Kva tekstlig ærend han er ute i, har eg ingen aning om. Har likevel ei kjensle av at det er ein suspekt mikstur av politiske kommentarar, humor, pur galskap og sjølvsagt litt kjærleik og vitale lyster.

Ba-la-la-la-la-la-la-la-laikaaaaaaaaa.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt28

Kieran Kane & Keith Welch – You Can’t Save Everybody

Posted on by
Standard

Akustisk, jordnært og ganske så fint frå Welch og Kane.

cover

Kieran Kane og Kevin Welch er vel etterkvart å rekne som veteranar innan den amerikanske country- og visetradisjonen. Seint på 70-talet fekk begge kontrakt som låtskrivarar i Nashville, og kombinerte denne jobben med omstreifande trubadurverksemd. Kieran Kane var den første av dei to som byrja å spele inn musikken sin sjølv. Dei første platene gjorde han rett nok i kompaniskap med James O’Hara som duoen The O’Kanes. Og deira andre album Tired Of the Runnin» frå 1988 er ei finfin samling av sjølvkomponert country og bluegrass, der velfunderte songharmoniar står i høgsete. Året etter gjekk dei to kvar sin veg, og først i 1993 skulle Kieran Kane dukke opp med ei plate som berre bar hans namn, den nennsame og meir viseorienterte Find My Way Home.

Kevin Welch fekk etterkvart kontrakt med Reprise og debuterte i 1990 med ei sjølvtitulert plate full av låtar i eit melodiskarpt countryrock-landskap, ikkje så heilt ulikt det Steve Earle hadde utforska på si debutplate nokre år tidlegare. Med melankolske og fridomssøkjande Early Summer Rain og den uimotståelige kjærleikserklæringa Something «Bout You som høgdepunkt fylgde Welch opp debuten med ei endå betre andreplate. Western Beat (1992), som den heiter, hentar sin inspirasjon så vel frå arven etter Woody Guthrie og Hank Williams som den meir litterære sida av amerikansk kulturarv (Mark Twain, Charles Bukowski).

I 1995, meir enn tjue år inn i sine respektive musikkarrierar, starta Kevin Welch og Kieran Kane i kompaniskap med eit par andre artistar den uavhengige labelen Dead Reckoning. Etter den tid har dei spelt mange konsertar som duo, dei har delteke på kvarandre sine plateinnspelingar, men You Can’t Save Everybody er den første studioinnspelinga som ber begge karane sitt namn.

Materialet er med eitt unntak henta frå eigen låtskrivarproduksjon. Frå skrivebordskuffer har dei funne fram både gammalt og meir nyskrive stoff, men der alt har det tilfelles at ingen av dei to herrane har spelt det inn før. I tillegg til dei to er Fats Kaplin og hans ulike instrumentale talent med og fyller ut biletet. Og så har Welch sin sambuar Claudia Scott (ho ja) medverka med litt songharmonisk ynde på eit par av spora. Fleire er dei ikkje.

Tre dagar i studio så var det heile gjort. Live, og så godt som fritt for overdubs. Og ser vi bort i frå at Kaplin dreg fram ein el-gitar på nokre få kutt er det også ein straumfri affære. I god broder-ånd deler Kane og Welch på å vere den førande part. Blant Kane sine bidrag er det banjodrivne og bluesy tittelkuttet og den friske antikrigslåta Just Like That to solide saker. Tiltalande er også Hillbilly Blue, der Kaplin sitt levande felespel definitivt yter sin skjerv. Welch er på sitt beste når han skildrar kommarlege livsvilkår i Flycatcher Jack and the Whipporwill’s Song, eller tar for seg frykta for døden i Till I’m Too Old to Die Young. Likevel er det nok låta ingen av dei to står bak som smyg seg på plass nærast den sentrale hjerteregionen. Den er komponert av Welch sin avdøde venn Ron Davies. Den heiter Dark Eyed Gal, og fortel i eit sårt og vakkert toneleie den hjerteskjerande historia om han som møter fram på jernbanestasjonen som avtalt, men ingen jente dukkar opp.

Nokre av låtane her har nok blitt liggande i skrivebordskuffen av gode grunnar, og kunne kanskje ha fått ligge i fred. Like fullt kjem ein nok ikkje unna at dette er endå eit kvalifisert tiltak frå dei to herrane, om enn ikkje heilt på nivå med platene eg omtalte lenger oppe i teksten.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Okt28

Jake Ziah – These Days Do You No Justice

Posted on by
Standard

Nokre unge nordmenn med ei amerikansk ånd i sjela tar vaklevorne spaserturar blant storarta tonar.

cover  Rykta vil ha det til at det var ein marsdag i 2001 at den lunefulle musikkånda Jake Ziah tok bustad i sinnet til nokre unge menn i eit bukollektiv i Akersgata. Med seg hadde den gamle ånda strofer og skrøner frå eit langt liv blant grøderike tonar i Amerika. Han var der den gongen Dylan gjekk elektrisk, då Parsons fekk idéen om «the cosmic american music», då Springsteen følgte Mary ned til elva, og då Tom Waits fant sin sverdfisktrombone. Han har dansa i mangt eit midnattskor, og han har segla i mang ein storm. Han fører sine utpeikte inn der skyggane har overtaket og håpet berre er ein draum.

Jo da, dei har verkeleg fått ånda over seg denne firarbanden (pluss medhjelparar) i Akersgata. Syvert Feed og Arnar Vågen heiter dei to som er hovudansvarlege for dette materialet. Dei er låtskrivarar, syng, spelar gitar, pumpeorgel, bass, banjo, charango, farfisa, fløyte, og ein del til. Kristian Husby er rytmeansvarleg, og Daniel Henriksen korar, orkestrerar og organiserar. These Days Do You No Justice er deira debut i det langspelte formatet (dei gav ut ein 5 spors EP i 2003).

Med rust på stemmebanda, skeive strenger mellom fingrane, hanglete pedalar under lakkskoa og vågale takter i bakhovudet inviterer dei til ein vaklevoren spasertur blant storarta tonar. Vingle-gehalten blir spikra fast frå første tone. Sakte, knirkande, søvnig og med ein morbid trompet i front demonstrerer det instrumentale opningssporet Dresin/Sleeper at desse karane ikkje har tenkt å følgje dei mest opplagte vegar. Nå blir det rett nok aldri meir outrert enn dette (snarare mindre), og dei skeivaste lydane held seg som oftast i bakgrunnen, men eit forsøk på å få innpass i Coldplay-segmentet er no dette i alle fall ikkje. Nei, då er det nok heller det gode gamle «vi gjer det vi likar best og så får vi sjå om det finst andre som også likar det»-opplegget.

Langsamt og intenst manar dei fram melodiar som har kome til dei via sitt skuggetilvære i Amerika. Heartsong er countryballaden med Joshua Tree i ryggraden, Handsome Family i årene og The River i tankane («my beautiful Mary, I’ll cross that river dark and deep to hold you close»). For å følge Springsteen-sporet litt lenger så har både munnspeltonane og vokaldiksjonen i Round Here plukka opp eit og anna Nebraska-triks. Wouldn’t Change (a Thing) har og sine røter i litt av det same tonemiljøet. I lett slentrande driv, med eit par akustiske gitarar i front og mykje subtilt drivstoff i bakgrunnen tar «sorrow» knekken på «happiness». Noko forteljaren har få intensjonar om å gjere noko med, «cause I’m already gone».

Når ein kjem frå Norge, syng på engelsk og agerer livsvilkår som lett kan bli tatt for å vere amerikanske står ein alltid i fare for å blamere seg kraftig på tekstplanet. Vågen og Feed snor seg unna mang ein snubletråd betre enn dei fleste. Utanom eit par Springsteenske Mary-finter er her ingen direkte Amerika-koplingar. Dei lagar tekstar som skildrar ekte kjensler i ekte hjerter. Hjerter som like godt kan dunke og slå i Sandefjord og Beirut som i Phoenix og Tijuana. Formuleringsevna er intakt, poetiske utfordringar vert løyst og metaforane er oppegåande. Kort sagt velfunderte og gode tekstar.

«Stones to our burden and dust beneath our feet» vert det gjentatt med aukande intensitet i den dystre Waits-inspirerte Burn. Ein tekst det vel går an å tolke inn i både den krigerske uroen på indre plan og krig i større samanheng. Den meir ompa-aktige sida av Waits blir feira med mørke linjer i Silver Seeds. Safe serverer seindrektig lovsong til Gud, sonen, den heilage ande, månen og havet. Medan Steel Wire er eit melodiflott og stigande spørsmålsteikn. Konklusjonen dei tilslutt kjem fram til er at Time Is A Razorblade.

Med horisonten i ryggen, ånda i hjerta, lengsel i blikket og livet i kvart steg har desse karane skapt eit album som heilt sikkert vil vise seg å vere blant dei aller beste gjort av norske statsborgarar i år.

7/10

Først publisert på Groove.no i 2005

Okt20

Interpol – Antics

Posted on by
Standard

For andre gong; direkte frå New York med engelsk aksent. Det er coolt, det er eggande, det er eksplosivt, og det er sterke låtar.

cover  La oss trekkje ei linje. I den eine enden finn vi band med eklektiske innfallsvinklar, og som uttrykkjer seg over eit breidt register. I den andre enden finn vi… vel, Interpol. New York-kvartetten som gjer tinga sine innafor eit ganske avgrensa felt. Det gjorde dei på sin glitrande debut Turn On the Bright Lights (2002), og det gjer dei i kanskje endå sterkare grad på oppfølgaren Antics. Alle dei ti låtane på albumet trer fram som nære slektningar, og det tek nokre rundar før ein begynner å finne kvar enkelt sine særtrekk. Men når ein først finn desse trekka, vil ein oppdage at det slett ikkje er håplause tonar dei er tufta på.

Bandet sin tone har fortsatt sine tydelige likhetstrekk med britiske new wave-aktørar som Joy Division, The Sounds, Echo & The Bunnymen og Bauhaus, men bildet dei skaper er som på debuten noko fyldigare, og meir stilreint (eller kanskje vi skal seie velkledd?) enn hos desse banda. Visse melodiske trekk deler dei vel også med sine noko eldre bysbarn i Television, sjølv om gitarist Daniel Kessler aldri prøver å utfordre Tom Verlaine sine poetiske gitartokter. Ellers snappar eg opp litt Pixies her, litt REM der, og det slår meg også at deires måte å strukturere låtane på har visse fellestrekk med korleis Madrugada gjorde det på Industrial Silence.

Med ein debut bak seg som fullt fortjent fekk mykje godord for sitt mørke, suggestive og både coole og vanedannande vesen, kan det ikkje ha vore berre lett å forme oppfølgaren. Dei mest slåande endringane i forhold til debutskiva er at Paul Banks sin vokal er plassert lengre fram i bildet, tonen kan virke litt lysare, og ein del av låtane viser seg å ha kvaliteter i retning popdrops-lende. Slik blir dette noko litt anna, men og ei plate som har minst ein fot trygt planta innafor det same feltet dei dreiv rundt på sist.

Interpol kan nok være eit band det er fristande å mistenke for å leve vel så mykje på stil og utforming som på substans og innhald. Dei sløsar ikkje med fargane. Det er svart, det er raudt, og litt kvitt, linjene er reine og klare, og ein køddar ikkje for mykje med mønsteret. Og på tekstfronten leverer dei nok ikkje verdens mest spektakulære rockelyrikk (for å seie det litt forsiktig). Men det suggerande drivet, melodistyrken, og den utsøkte, ja nærast perfekte dynamikken dei nyttar i låtoppbygginga si gjer, når alt kjem til alt, også Antics til ein temmelig så uimotståelig affære. Ja den pustar faktisk Turn On the Bright Lights temmelig så friskt i nakkehåra.

Next Exit heiter saken som først gjev seg til kjenne. Orgelbrus dreg låta i gang, Paul Banks kjem inn og syng; «We ain’t goin» to the town, we’re goin» to the city», der det er ein del saker det skal ordnast opp i. Gitaren ber om plass, bass og trommer likeså, låta blir bygd, og resultatet er uklanderlig. Tonen er satt, mønsteret teikna og strukturen gjeven. På Evil og Narc aukar tempoet, samstundes som det blir tilført litt meir popkjensle. Evil åpnar med eit hult rop på «Rosemary», før orda etterkvart kjem tettare enn heite piskeslag. Brått blir denne oppbygginga pausa og Banks stiller eit kort spørsmål; «hey, who’s on trial?», for så å gje svaret oppå ein intenst aukande og kraftfull bølgje av storveges lyd. Narc dyrkar både det avmålte og det hastige, og skyt innertiar med refrenget; «She found a lonely sound, she keeps on waiting for time out there…»

Meir over i eit monumentalt lende er Not Even Jail, med gjentakande gitarlinjer som går og går, stigande og synkande, og inneheld eit par dosar transekraft til å svaie etter. Det same kan ein vel og seie om Public Pervert, ei låt som når sitt klimaks i det brua krengar og Interpol kastar lasso kring eit fyldig og suverent refreng; «Oh, so swoon baby starry nights, may our bodies remain…»

Når eg verkeleg tenkjer meg om er det i grunn ikkje eit einaste svakt kutt å skue på heile Antics (den einaste låta eg er litt lunken til er C’mere). Om det er evige klassikarar blant sakene her skal eg likevel overlate til framtida å vise, men sterkt er det i alle fall, heilt til mål. Nest siste sporet Length of Love byr på funky bassgitar, monotonsk melodiøsitet, og glødande riff. Medan dei roar seg ned i eit svalt balladeterreng på den avsluttande A Time to Be So Small.

Det er tøft, det er coolt, det er stillstand i møte med eksplosivitet, det er smarte taktskifter og eggande rytmegangar, og på toppen av det heile injiserer dei stoffet med særdeles velutvikla dosar tiltalande melodilinjer. Slikt kan jo aldri bli mislykka.

Med hjelp av CD-plata kan ein og få tak på små eksklusive saker på bandet si heimeside. Opendisc teknologi kallar dei det visst. Og er vel kanskje aller mest eit forsøk på å være smarte i kampen mot nedlasting og heimebrenning.

8/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt20

The International Tussler Society – Motorpsycho Presents the International Tussler Society

Posted on by
Standard

Motorpsychologar med venner inviterer på eit sevjerikt, variert og raust måltid.

cover  Då motorpsychoane eit par-tre vakante dagar i 1994 fekk med seg nokre venner i ein trivelig liten seanse og spelte inn det som skulle bli The Tussler – Original Motion Picture Soundtrack, skapte dei samstundes ein aldri så liten legende. Kun trykt opp i eit par tusen eksemplar, og med eit ekspanderande rykte om kanskje å være den beste norske countryplata gjennom tidene, vart albumet snart eit ettertrakta samleobjekt. Underteikna høyrer med til dei som ikkje fekk kloa i albumet før det blei gjenutgitt, med ein generøs dose ekstraspor, i 2003. Ei sjarmerande og fin plate er det, men om det er den aller beste countryplata gjeve ut her til lands er eg ikkje heilt sikker på, den har nå i alle fall eit par konkurrentar. Men eg er sikker på at albumet som har okkupert stereoanlegget mitt dei siste dagane er betre enn alle norske countryalbum eg har fått med meg. Det er berre det at eg er ikkje så overtydd om at The International Tussler Society skal bli plassert i countrybåsen denne gongen.

Nå er tonane som flyg rundt her fortsatt veldig amerikanske i sitt vesen. Men dei flyg vidt, frå Neil Young sin Broken Arrow farm, via skogkledde fjellpartier, golde landskap, Macon, Georgia, sumpområder, og fram til ei grav i Jacksonville, Florida. Dei bevegar seg frå tøff rock’n’roll til vare balladar, frå vestkysten sin harmonisang til sørstatsrocken sin meir gruffige tone. Men for all del, det er fortsatt ein god del country å finne i brygget også.

Dette, saman med western-mytologien i cover og tekstar bringer ånda i det heile ein god del mil vest for den trønderske vinteren i Stuggudalen. Men i Tusslarane sine evnerike hender blir dette forholdet aldri flaut og påtatt, og dei forvillar seg heller aldri ut i parodien sin grøftekant. Det dei sju imidlertid gjer, og som få andre norske artistar i same ærend får til, er å sette sitt eige solide stempel på det dei serverer. Derfor gjer det igrunn ingenting at ideane bak dei sjølvskrevne og særdeles vitale låtane kjem langvegs ifrå.

Neidå, her er det berre å kaste seg uti det med hovud og hjerte først. Som belønning får ein då 50 minuttar med varmblodig og livgjevande elektrisk musikk. Framført med stil og usannsynlig seriøs speleglede. Der det sterke åpningssporet Highway Zen med sitt vekselbruk av sørstatsrock og Neil Youngske fargar grip tak hardt og effektivt i første runde. Eit tak som aldri glipp. På den påfølgande That Ol» White Line er det vestkystharmonien som står i sentrum. Medan retningssikre The West Ain’t What It Used to Be byr på sørstatsrock med glødande fleirsang.

I avdelingen for balladepreg og varleg melankoli finn vi låtar som September og Morning Rain. Countryrock i sin meir karakteristiske habitt møter vi på The Skies Are Full of… Wine? (denne er også å finne i ei meir Motorpsychotisk drakt på Ozone EPen som kom forut for Trust Us), og i sangen om Tussler sitt assorterte åttande medlem hunden Laila Lou. Løpske banjotonar og heftig pedal steel frontar When We Were One og biltrøbbel-affæren Shitbox Ford, albumet sine lengst-over–i-country-lende tilfeller. Snev av country har også Back In Your Bed, men her er slektskapet til Lynyrd Skynyrd i boogie-slag meir framtredande. Eit slektskap ein og kan spore i Satan’s Favourite Son. Ei låt som og har sine rufsete Little Feat fakter, samt eit refreng av kraftfullt melodiøst og vanedannande kaliber. Ein potensiell live-vinnar, og plata si nest størst stund. Den aller største kjem til slutt. Cassie (Call on Me) er ein koloss, ein symbiose av Crosby, Stills & Nash aktige harmoniar, Allman Brothersk dynamikk og eksplosiv rytmikk. Den sparkar, bit og kjælar, og er eit uvær på stigande kurs. Seks og eit halvt minutt etter at den starta gjev den frå seg sin siste tone, lenge før eg har blitt mett. Eit ekstraordinært punktum på noko som godt kan vise seg å være årets beste norske plateutgjeving.

Albumet kjem og med ein DVD. Her får vi servert ein drøy halvtimes dokumentar frå innspelingane, video av Satan’s Favourite Son, samt ein del outtakes frå dokumentaren. Her er også det første minuttet av den påståtte filmen som innspelingane i 1994 skulle være eit soundtrack til. Eg veit ikkje om det heilt held som bevis for at den verkelig finst.

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt20

Ill Lit – I Need You

Posted on by
Standard

Country og folk-liknande tonar blir fargelagd med elektroniske lydar.

cover  Det er åpningslinja som har meisla seg kraftigast fast ifrå Ill Lit sitt andre album I Need You. I eit countryfisert leie syng Daniel Ahearn friskt og herlig vemodig; «I’m hoping you get better, dear, cause even east L.A. is west of here». Med tanke på at låta ber tittelen Mid-City er kanskje det ein litt merkelig påstand. Men sidan utsagnet kjem frå ein bitter fyr som også erkjenner at han er «almost out of space», kan nok dei fleste proporsjonar virke litt forvrengte. Låta er enkel og fullstendig uoriginal, men medrivande og flott. Country-pop med svikt i knea og groove i magen. Bore fram av ein svakt brennande el-gitar som etterkvart for selskap av meir lyd. Synth-lyd. Programmert lyd. Og det er her Ill Lit har funne seg ei lita mark dei førebels ikkje deler med altfor mange summande og musiserande individ. Ei mark der country- og folk-liknande tonar ofte blir fargelagd med elektroniske lydar. Etter det eg kan forstå ligg nok ikkje marka så veldig langt unna Magnetic Fields, og både Beck og Wilco har tidlegare vore innom og lagt igjen spor etter seg. Ved nokre høve gjer så Ill Lit forsøk på å løfte blikket i retning spacepop-sfærer, og då ser eg ikkje bort ifrå at det kan være Grandaddy dei ser aller klarast føre seg.

Nå er nok ikkje Ill Lit like ofte innom skarpe tonar og spenningsfylte arrangement som vi er blitt vant til frå dei fire eg kom til å nemne over. Til det er eindel av låtane blitt utstyrt med litt for anonyme melodilinjer og spinkel framdrift, sjølv om fleire samstundes har sine små augeblikk. Men her finst også tvers igjennom eminente saker som Freeway. Ein driftig tur langs ein veg av mismot, sjalusi, redsel, død og ein del andre sånne ting som kan påføre ein stakkar både lut rygg og pustevanskar. Men då er det kanskje ei trøyst at «if Jesus ever gets here, he’s gonna sort you out,» eller kanskje ikkje. Og sidan vi no først er inne på godlåtane: Broken Open Fence er ein finfin slow-folk sak med dobbel-vokal og følgjande innrømmelse; «I’m not a fast lover, I’m not a slow lover, I’m a half-fast lover». Heilt til slutt kjem så ein liten to minuttars Anniversary, som viser at Ill Lit kan være like så kjekke å høyre på også når dei kun utstyrer seg med ein akustisk gitar og nokre lengtande fiolintonar.

Ill Lit har for øvrig sin historie tilbake til seint på 90-talet. Då dei tre kameratane Jens Fleming, Benjamin Provo og Daniel Ahearn bestemte seg for å gjere eit eller anna i saman. Dei første åra gjekk dette eit eller anna mest ut på å forske i kortfilmen sin verden. Etterkvart kom så, med Ahearn som den drivande krafta, musikken i fokus. I dag virkar bandet å være eit slags åpent musikalsk kollektiv (I Need You tel tilsaman 14 musikantar). Eit kollektiv som med sitt andre album-framstøt har grepe tak i ein god del fine tonar, men som og ramlar over i litt for tamme og anonyme stunder iblant.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

Okt20

Sivert Høyem – Ladies and Gentlemen of the Opposition

Posted on by
Standard

Ei fin plate er det Sivert leverer. Ikkje heilt der oppe i selskap med bandet sine to beste, men med fleire låtar som kitlar ryggraden.

cover  Det er nokre år sidan no. Meir nøyaktig var det vel nokre månader før det sagnomsuste årtusenskifte. Med ei overbevisande kraft presenterte Madrugada seg på den norske rockescenen. Deires Industrial Silence vil alltid stå der som ein av dei verkelig store opptrinna i norsk rockehistorie. Oppfølgaren var ikkje heilt av samme kaliber, men så, med 2002 sin mørke og balstyrige Grit var bandet nær ved å tangere debuten. Og nå er dei sannelig, fullt fortjent, i ferd med å skaffe seg eit navn i England. Ei nyutgjeving av Grit har fått fleire fine omtalar, og bandet blei for nokre månader sidan endåtil tildelt ei heilside i magasinet Mojo, i spalta «mojo-rising».

I ein sånn situasjon er det altså at frontfigur Sivert Høyem dukkar opp med si første plate under eige navn. Og ei fin plate er det, ikkje heilt der oppe i selskap med bandet sine to beste, men med fleire låtar som kitlar ryggraden. Her er spor som lever i områder Madrugada har vitja ved tidlegare høve, men her er og fleire spor henta frå ulike sfærer som bandet aldri har oppsøkt. Først og fremst er dette ein langt meir dempa og stemningsbærande affære enn kva Madrugada stort sett har hatt føre seg. Og stemma hans, ein av dei aller beste i rockeriket Norge, kjem minst like mykje til sin rett i denne samanhengen.

Ladies and Gentlemen of the Opposition er spelt inn i studioet der Industrial Silence i si tid blei til, Athletic Sound Studio i Halden. Før tapen tok vegen til Peter Gabriel sitt Real World studio i Bath, der Tchad Blake (Tom Waits, Richard Thompson, Ed Harcourt ++) tok seg av mixinga. Det høyrest ut som om at Sivert og dei inviterte musikarane har hatt trivelige dagar i studio. Det er nemlig ein laus og avslappa stemning her som absolutt gjer sitt til det vellykka sluttresultatet.

Nå tar det ikkje av sånn heilt med det samme. Northwind og Be For Real som startar gildet er to tilfeller som nok også kunne kledd seg i Madrugada si drakt, men som blir litt tomme på friske tonar til at dei heilt klarer å tilfredsstille. Medan singelvalget Far From Here er ein Grant-Lee Phillips-aktig poprockar i strigla utforming som aldri kjem innunder huden. Men då er og det litt traurige unnagjort. Smalltown Supersound er ein særdeles popfrisk sak med ein ung og sjarmarande trio som heftig kor-følgje. Den ærverdige trubaduren Cornelis Vreeswijk får litt merksemd her også i form av det engelsk/irske folkbrygget Song For Cornelis. Meir folk-tonar frå angloamerikanske marker blir presentert i snurrige Black Box, og i ekstraordinært vakre vendingar i den litt Bonnie Prince Billy-aktige Ladyfriend. Med den er vi også inne i albumet sin absolutt beste del, den siste. Her sprikar det rett nok meir både i stil, tempo og decibel. Men her finn vi og dei beste låtane, med dei mest leikne og vitale arrangementa.

Han stuper inn ein av Lou Reed sine bakgater, der han møter Smog og spør What’s Wrong With You. Han helser på både Leonard Cohen og Bob Dylan i den melodisikre godbiten First Day of Somersaults. Her er sangar om draumar, om kjærleik som sigrar, om kjærleik som grunnstøter, om anger, sinne og demonar, og om alle løgnene. Det siste har den knokkel-piano draperte Woman sin del av. Ein låt der tone tar tone og bringer den gradvis inn i eit vakrare og vakrare univers. Ganske andre takter er det over Slow Blues/Let It All Hang Out. Frå sin plass bak Simen Vangen (den einaste frå Madrugada som deltar på albumet) sitt vuggande og innbitte rytmedriv syng Sivert ein erotisk betont sak, «stripped of feathers, boots and common sense». Kva avslutningslåta har med Bambi å gjere har eg ikkje klart å finne ut. Uansett, Theme From Bambi er ein nennsom og fin ballade der håpet har fått grobunn, «maybe».

Jodå, Sivert klarer seg fint åleine og han, men rundt neste sving har eg no lyst på ei ny Madrugada-plate likevel, eg.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)

 

Okt20

William Hut – Versus the End of Fashion Park

Posted on by
Standard

Du verden så treffsikker han er i sin melodiførsel, denne vemodige vestlending.

cover  Så langt eg har fått gjort meg kjent med musikken deires, virka Poor Rich Ones å være eit heilt ålreit poprock-band. På ingen måte grensesprengande, men som ein sympatisk aspirant frå R.E.M.- og Radiohead-skulen. Var det nokon som ymta frampå med Travis og Coldplay også? Tja, nei, dei var nå betre enn som så.

Eg nyttar fortid, for det kan virke som om Bergensbandet nå er historie. Eller kanskje dei berre har gått i opplag, på ubestemt tid? Uansett, bandet sin vokalist Willy Marhaug er i desse dagar klar med sitt andre framstøt som soloartist under signaturen William Hut. Og det er blitt ei storarta foredling av dei fine tendensene han viste fram på 2001 debuten Road Star Doolittle. Litt av REM-legninga er fortsatt tilstades hos den godaste Hut. Likevel synest eg uttrykket han har funne fram til på Fashion Park ber preg av eit langt meir personlig formspråk enn kva som til tider var tilfelle tidlegare.

Iøyrefallande låtar har William alltid vore ein kløppar til å sy i hop. Men det han får til denne gang har han berre unntaksvis vore innom før. Faktisk finst det ikkje ein einaste låt på Fashion Park som ikkje har si rot i tiltalande melodiførsel. Frå det sparsomt arrangerte åpningsnummeret King Of til han avsluttar med ei lita vise omkransa av lydar frå endestasjonen Fashion Park Station er det særdeles lite som påkallar apati. Det einaste sporet eg har litt vanskar å hanskast med er For the First Time, mest på grunn av eit arrangement eg ikkje blir heilt komfortabel med, à la Reveal på det svakaste. Men ellers er dette uklanderleg Bergens-melankoli i engelsk språkdrakt og utvungen melodiprakt.

Hut har nok eit visst slektskap med andre vestlendingar som Thomas Dybdahl og Magnet, men er langt meir fiksert på, og flinkare til å finne, den ukompliserte poplåt enn desse to. I samme åndedrag kan ein kanskje og trekke fram nokre relative ferskingar frå øyene på andre sida av Nordsjøen; Tom McRae, Damien Rice og Ed Harcourt. Hut har vel ikkje heilt den samme snodige meloditeften som sistnevnte, til gjengjeld har han i mine auger langt meir å fare med enn både kritikarroste McRae og Rice. Først og fremst fordi han lagar mykje betre låtar. Låtar han i neste omgang gjer ein smakfull behandling, upretensiøst og naturlig, ikkje strabasiøst og utstudert. Han kler dei i drakter som passar perfekt. Ingen monstrøse frakkar når det greier seg med ei lita jakke, ingen ullen genser der ei skjorte høver betre. Og i dei tilfellene der det blir spandert litt kraftfull lyd, veit William og hans medhjelparar å stoppe mens leiken er god (veldig god).

Poor Rich Ones keyboardisten Bjørn Bunes er for øvrig også sterkt involvert her. I tillegg til å traktere ymse tangentar, er han oppført som både medkomponist og medprodusent. Produsert har også Bjørn Ivar Tysse (ex. Chocolate Overdose) gjort, og han har jo faktisk blitt veteran i det faget etterkvart. Ein av jobbane han gjorde i fjor var debut EPen til Sissy Wish (Siri Wålberg). Ei dame som er involvert med si fagre røyst på to av låtane på Fashion Park. Spesielt vekselsangen ho og William har føre seg på praktfulle Path setter spor i mang ei sjel, vil eg tru. Noko Hut nok også klarer både med den vekselsvis dvelande og spretne It’s the Breeze og den meir nedpå In Your Division. Twin Town er smittande godpop, der vennskapsby-avtalen mellom Bergen og Seattle blir eit fiffig bakteppe for litt vemodsfull filosofering omkring livets gang; «In the twin town of Seattle, in a silent bedroom battle, I’m growing old».

På tekstplanet er det aldri samanhengande skildringar William presenterer, det blir meir som bukettar av stemningskapande ord og setningar. Diskret retningsgivande men aldri forklarande. Nokon ganger til og med uforståelig. Men uforståelig er ikkje den melankolske tilstanden Hut set lyttaren i, den er berre god (veldig god).

7/10

Først publisert på Groove.no (i 2004)