Med Wire Flowers gjer Johnny Dowd tilgjengelig resten av innspelingane han gjorde før platedebuten.

  I 1998 dukka for første gang Johnny Dowd opp i platesammenheng. Verket han hadde med seg bar tittelen Wrong Side of Memphis, og er eit album full av historiar, ikkje berre frå feil side av Memphis, men også frå livets vrangside. Til tonane av mørk, dunkel og piggtråd-skarp folk-blues formidlar Johnny beretningar om forhold som har gått dukken, om sjalusi, paranoia og mord – ikkje særlig lystige temaer, altså. Alt sammen spelt inn på ein privat 4-spors opptakar.

Det var ingen ung jypling som platedebuterte, for Johnny runda 50 år omtrent samtidig med at Wrong Side Of Memphis kom ut. Etter mange år i rockeband, utan at dei dreiv det lenger enn til uregelmessige live-jobbar, tok han til å spele inn materialet sitt etter at bandsamarbeidet hadde teke slutt. Kassettkopiar med deler av innspelingane vart formidla rundt til venner og kjente, dermed begynte den berømte snøballen å rulle, og vips så hadde han ein CD på markedet.

Sidan kom det i rask rekkefølge tre øvrige plater der han har utvikla sitt særegne sound, men nå i samhandling med andre musikarar. Av desse er spesielt Pictures From Life’s Other Side ein gnistrande studie i barsk rock og skeiv blues, og med tekstar henta frå livets sidelinje.

Nå er vi framme med den femte utgjevinga på like mange år, men dette er ikkje ei ny plate i ordets rette forstand. For med Wire Flower: More Songs From the Wrong Side of Memphis gjer Johnny Dowd tilgjengelig resten av innspelingane han gjorde før platedebuten. Nok ein gang får vi oppleve mr. Dowd i fri utfolding, der han gjer sin versjon av den evige blues- og folk-tradisjonen slik legender som Robert Johnson, Son House og Leadbelly gjorde for mange år sidan. Låtmaterialet kan nok måle seg mot debuten (nesten, i alle fall), men overraskelsesmomentet er ikkje tilstades denne gangen, og det har dukka opp endå betre innspelingar av dei beste låtane (Monkey Run, Judgment Day, Just Because, Woody Guthrie Blues) på andre plater. Derfor blir heilhetsinntrykket at dette er meir ein middels interessant dokumentasjon enn ei verkelig solid plate. Men ikkje for det, hans litt Tom Waits / Cpt. Beefheart liknande grep om rocken og bluesen er jo alltid ein liten begivenhet å oppleve, og her finst sangar som definitivt gjer sitt til å forsvare utgjevinga.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2003)