Category Archives: 2005

Nov4

Architecture In Helsinki – In Case We Die

Posted on by
Standard

Australske arkitekter som bygger låtar med vinklar, former og material ein ikkje er heilt vant til å oppleve.

cover  Eg har aldri vore i Helsinki, og kan heller ikkje seie noko om det arkitektoniske bybilete der. Men skulle det vere i nærleiken av (noko eg eigentlig ikkje trur) like oppfinnsamt og skiftande som lydbilete til popbandet med det spektakulære namnet Architecture In Helsinki ville det vore ei forunderlig oppleving å vandra rundt der.

Architecture In Helsinki er eit åtte-medlemmer stort kollektiv som ikkje kjem frå Finland, men frå Melbourne, Australia. In Case We Die er deira andre plate, og fylgjer to år etter debuten Fingers Crossed. Musikken på plata er minst like merkverdig som bandnamnet.

Her møter vi ein gjeng med eit låtstruktur-syn som bryt kraftig med det konvensjonelle synet. Dei bygger låtar med vinklar, former og material ein ikkje er heilt vant til å oppleve. Det kan irritere og frustrere, men først og fremst blir det givande popmusikk av det.

Ta opningssporet Neverevereverdid. Den startar med klangen av kyrkjeklokker, eit mektig kor fylgt av basuner og tunge trommer trenger seg på. Brått tar dette slutt, og eit hugsamt pianotema tar over, før ei damestemme startar å synge nokre surrealistiske og melodisk medrivande linjer, «Just yesterday, I was walking on the moon with your stalker». Og før låta tar slutt har den også sprella godt frå seg i meir spastiske former.

Inni coveret finn ein bilete av og namnet på dei åtte medlemmene i bandet (3 damer og 5 menn), men det er ingen opplysningar om kva instrument kvar enkelt spelar. Det ein får er ei frittståande liste på ca. 40 instrument. Instrument eg ser for meg liggande på eit stort bord, og som dei kastar seg over etter lyst- og innfallsmetoden. Alle spelar det meste, og alle syng. Då lurer du kanskje på om dei ikkje heller burde ha kalla seg Anarchy In Helsinki? Veeel, neeei eg trur ikkje det. For sjølv om ein ofte ikkje eingong får tid til å omfamne elskelige melodilinjer som dukkar opp før gjengen har kasta seg over nye, ja så oppdagar ein etterkvart at dei aller fleste låtane har ein ganske så haldbar struktur. Ja, beint fram meiningsfull struktur. I alle fall meiningsfull i tydinga fengslande og frodig.

Av referansar for å definere lyden til Architecture In Helsinki har eg registrert at søskenduoen Fiery Furnaces ofte har blitt dratt fram. Dei har avgjort ein del av dei same omskiftelige innfallsvinkelen som Fiery Furnaces. Dei er også innom ein del av dei same musikal-liknande melodiske faktene. Og pretensjonane er omtrent på same nivå. Den melodiske oppskrifta deira er likevel langt meir yndig, nett og popfokusert enn hos Fiery Furnaces. Så derfor kan det kanskje vere like treffande å omtale dei som ein meir hemningslaus variant av band som Ladybug Transistor og Belle & Sebastian.

Ei engelsk 80-tals new wave kjensle dukkar også fram ved enkelte høve. Aldri gjennomført ein heil song igjennom, men ei virvlande linje her (Do the Whirlwind) og ei vemodsfull linje der (Maybe You Can Owe Me). Og aller tydeligast i den blåsarskarpe og eggande Frenchy, I’m Faking med sin suspekte konklusjon; «you let me down lightly, I killed you politely».

Alle spora har fleire ansikt, men i tittelkuttet understrekar dei det ekstra tydelig med å slenge på ein parantes, (pts. 1-4). Det kunne like gjerne stått 1-6. Her er mine stikkord; pop, cabaret, inntakande strykarparti, kjapp, seig, yndig, grumsete. Etter at den legg seg til ro med orda «baby when we get older, we don’t have to get colder» verkar det nesten litt ironisk å hoppe over i ei låt kalla The Cemetery. Men det gjer dei. Ei usannsynleg spretten og frisk låt forresten, med eit par strofer som på heftig vis stig opp ifrå krateret etter Ballroom Blitz.

I sanning eit fargerikt og melodisk vinnande opplegg som det heilt sikkert vil vere freistande å oppsøkje fleire gonger, sjølv om substansen kanskje kan virke litt grunn til tider.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

 

Nov4

Amusement Parks On Fire – Amusement Parks On Fire

Posted on by
Standard

Ein gledesdrepande jypling frå Nottingham som har oppdaga fuzzpedalen.

cover  Dei som er opptatt av slikt har visstnok sensa ein Shoegaze-revival den siste tida. Ja NME har til og med gått så langt at dei har lansert begrepet nu-gaze. Eit idiotisk påfunn, sjølvsagt. Har vi ikkje nok meiningstomme sjangernemningar? Og forresten, trongen til å presse pedalen i botn og la gitaren støye vart no aldri heilt borte, sjølv om Kevin Shields ikkje klarte å finne inspirasjon til å fylgje opp Loveless.

Amusement Parks On Fire frå Nottingham er eit av namna som har blitt tildelt plass på denne revival-bølgja. Og sidan lyden som kjem dundrande utfrå debut-albumet så definitivt er gitarfrenetisk og feedback-metta er linken mot Shoegaze heilt i orden den. Likevel, ut frå kvalitetane som gjev seg til kjenne i løpet av dei dryge førti minuttane opuset driv fram, fortener det også å bli vurdert som noko meir enn ein liten komponent i ein oppkonstruert sjanger.

I ein alder av 16 år byrja Michael Feerick å skrive musikken til det som skulle verte Amusement Parks On Fire. I all hovudsak står same jypling også bak den instrumentale utfoldinga og dei vokale innslaga på albumet. Via Geoff Barrow (Portishead) sin Invada label fant albumet vegen ut i ei og anna butikkhylle sommaren 2004, utan at den tok vegen vidare inn i stovene til folk i omfattande mengder. Eit visst rykte byrja likevel å spreie seg om at her var stoff verdt å sjekke ut. Så derfor prøver Invada ein gong til, og denne gongen i samarbeid med den meir internasjonalt fokuserte labelen V2.

Han harvar ikkje ny mark, eller plantar nye trer i skogen, men med ei fresande og monumental innstilling set han så absolutt fyr på både tenkte fornøyelsesparkar og verkelege tonar. Nå er bålet rett nok i ferd med å slokne ved eit par høve, men ungkalven klarar å få flammane i gang igjen.

Nådelaust og pauselaust smeltar ni låt-titlar saman til eit verk der nyanserte fargar og oppstemte augeblikk er sterkt undertrykt. Kva han reint konkret har å melde kan nok vere ei utfordring å få med seg. Han skriv nemlig ikkje teksten på veggen, men syng den med sped røyst i djupet av det stormande flammehavet. Fragmentert sansing og velgrunna instinkt seier meg likevel at her er atskilleg meir angst og beven enn håp og fryd. Ja når det melodisk friskaste og mest popfikserte tilfellet er titulert noko så sjukelig som Venus In Cancer er det vel små sjansar for at livet blir omtalt i optimistiske vendingar.

Midt inni ein nesten ugjennomtrengelig gitarvegg og i selskap med hektiske trommeløp dukkar litt av den same popkjensla som i Venus In Cancer også opp i Venosa. Dei resterande vokaliserte linjene på albumet gjer seg tilkjenne i ei meir Billy Corgan-slekta og kjenslelada framstilling. Dei beste av desse finn ein i åtte minuttar lange Wiper. Ein koloss som bygger seg inn mot eit monotont støyande angrep der eit gjentakande «bring the prison down» står sentralt, før den brått legg seg til ro og fredelige pianotonar fører den mot sin avslutning. Og det er dei instrumentale partia som legg beslag på mesteparten av tida. Albumet er ramma inn av to instrumentale spor. Den sakte flytande 23 Jewels, og den skrallande støyveggen Local God Makes God. Og meir midt i feltet ligg Asphalt, der varleg piano klimpring etterkvart vert konfrontert av desperate gitarfakter.

Like så vel som å lene seg til Shoegazer nemninga kan ein trekke fram både progrock og støyrock. Viktigast er det uansett om ein kan ha noko igjen for å nærme seg sakene. Det kan ein.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)

Nov4

Ryan Adams – Cold Roses

Posted on by
Standard

Med denne doble buketten byrjar Ryan Adams såvidt å snuse på Heartbreaker-nivå igjen.

cover  Dei fleste som har uttalt seg (underteikna inkludert) er einige om at Whiskeytown-plata Stranger’s Almanac (1997) samt solodebuten Heartbreaker (2000) er dei to store i Ryan Adams sin albumkatalog. I etterkant av Heartbreaker fekk han platekontrakt med Universal sitt underbruk Lost Highway, og skulle bli det heilt store. Først kom Gold (2001), ei ambisiøs men frustrerande ujamn oppleving. Etter eigne utsegn skreiv han no ei ny låt sånn cirka kvar halvtime. Og ikkje så mange månadane etter at Gold var i hyllene hevda Adams å ha spelt inn nok materiale til fem nye album. Demolition (2002) var ei «best of» utgjeving av alt dette, og samstundes eit prov på at Adams nok hadde meir fokus mot kvantitet enn kvalitet. Desse nedturane var likevel berre forsmaken. I 2003 dukka han opp med det forserte og totalt meloditomme albumet Rock’n’Roll. Når så den doble EPen Love Is Hell (2003) viste seg å ikkje vere særleg betre konkluderte eg med at mannen hadde gjort sitt. Amen.

Vel, det finst visst eit liv etter døden likevel. Med Cold Roses har Adams kreka seg tilbake til den livgjevande kjelda der dei skarpe tonane putrar rundt. Her har han supt i seg nok næring til å stavre ei bra plate på beina. Ikkje på nivå med Heartbreaker eller Stranger’s Almanac, men i kvalitet og tone ikkje så fjernt frå Whiskeytown sin svanesong Pneumonia (2001).

Han prøver ikkje eit einaste sekund å vere nyskapande, eller å legge skjul på kor han hentar inspirasjonen sin frå. Snarare tvert i mot. Utan blygsel har han laga eit dobbeltalbum som i utforming minnar om slike dei gjorde for over tretti år sidan. Delikat utbrettcover og ei samla speletid som CD-alderen kunne fått inn på ei plate. Midt på coveret er det ei rose. Den minnar meg om det gamle ærverdige Grateful Dead-albumet American Beauty. Første sporet på plata heiter Magnolia Mountain, på nemnte Dead-album finn vi Super Magnolia. Heilt sikkert ikkje slumpetreff. Når vi så byrjar å gå låtane nærare inn på livet høyrer vi det også, Adams har plassert seg i 1970-området, og det i endå sterkare grad enn tidlegare. Dead, Stones, Parsons, Young, The Band, men også mjukare tiltak som Jackson Browne og The Eagles er alle rollemodellar for desse tonane.

Med seg har han eit band døypt The Cardinals. Fire musikarar (to kvinner, to menn) som med passe slark i svingane bidrar til å gjere dette til ei upretensiøs tildraging. Adams har lagt til side alle ambisjonar om å vere «the it-kid», den tøffaste guten i countryrock klassen eller det bøllete talentet. I demokratisk ånd har han til og med delt låtskrivarkrediteringa med heile bandet.

Så var det dette med dobbeltalbum og atten låtar (pluss eit bonusspor) då. Det vanlegaste utsegnet i omtalar av slikt er jo at dette kunne blitt eit strålande enkeltalbum. Cold Roses har så definitivt sine spor ein etterkvart velgjer å skippe. Har likevel ikkje tru på at plata hadde blitt betre med å sette Adams til å redigere den. Hans vurderingsevner når det gjeld eige material er det jo god grunn til å ikkje stole på.

Han hadde nok tatt med nemnte Magnolia Mountain. Opningssporet som så ledig stampar seg mot melodiske høgder. Det same gjeld sporet som opnar plate to Easy Plateau. Ein vakker folkrock sak (- og aldri var lyden av ein steelgitar så skimrande, – og aldri var Grateful Dead så nær). Adams syng med inderleg røyst om lengselen mot denne rolege staden der han kan få kvile. Eit ganske så identisk tema tar forresten Magnolia Mountain føre seg også.

Nesten like sterke er dei to låtane som avsluttar dei respektive platene. How Do You Keep Love Alive og Friends. Begge er dei pianodanderte balladar av skjøre, nære, dirrande og ektefølte kvalitetar. Den første handlar om sakn og djup fortviling («what does it mean to be so sad»), den andre skildrar det sørgjelege faktum at alt som er eller gjer godt tar slutt ein gong (kan ein tolke inn Adams sin fascinasjon for TV-serien Friends her tru?). I kategorien nennsam held også Rosebud og Blossom seg med fine tonar. Spesielt sistnemnte, der den driv av garde i karakteristisk men flott countrydrakt, før den effektfullt og styrkande møter eit refreng som kontrar uttrykket over i popcabaret lende. Styrkande er også tittelkuttet med sitt litt meir enn botaniske fellesskap til Stones-låta Dead Flowers, sine Drivin «n» Cryin» tangeringar, og sine lett psykedeliserte små utflukter.

På det lyriske plan held han seg til mellommenneskelige utfordringar, der den tapte kjærleiken oftast er i sentrum. Lite har endra seg på dette feltet, med andre ord. Greitt det, men mannen bør kanskje byrje å fornye metafor og bilete repertoaret sitt litegrann. Han har absolutt ein del småfint føre seg, men her er ikkje mange formuleringar av særleg innovativt merke.

Eg har sett nokon utrope Cold Roses til eit meisterverk. Eg har sett andre konkludere med at Ryan Adams nærast er blitt ein parodi på seg sjølv. Begge påstandar er i drygaste laget. Cold Roses revolusjonerer ikkje, den har sine små skavanker, men er alt i alt eit solid stykke countrytona musikk.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

 

Nov4

The National – Alligator

Posted on by
Standard

Nok ein gong stirar National-skalden og hans menn inn i det lumske gapet på det ustabile kjønns- og sjelelivet.

cover  For eit par år sidan dumpa The National si sjølvtitulerte debutplate (frå 2001) ned i postkassa mi. Den viste seg fort å innehalde ord og tonar verdt å ofre tid på. Litt meir sarkastisk enn Tindersticks, ikkje fullt så nedtona som Leonard Cohen, og nærare den halvtomme Johnny Walker-flaska enn Nick Cave, såg eg dei glatt føre meg i ein mørk New York-bar etter midnatt. Sjølv om dei innimellom skrudde lyden litt meir opp flytta korkje oppfylgjaren Sad Songs For Dirty People (2003) eller sjuspors-EPen Cherry Tree (2004) så veldig mykje på dette inntrykket, stadig var dei like intoksikerte og overtydande på låtfronten.

I år tilbyr New York-kvintetten oss 13 låtar i ei pakke merka Alligator. Og ja, den glefsar og bit, er lumsk også, men først og fremst veldig levande. Brødrene Aaron og Bryce Dessner sitt snoande gitarspel er både intrikat og friskt, pasjonert og subtilt, og innbyr til magnifikt samspel med den rytmeansvarlege brødreduoen Devendorf. Scott sine økonomiske bassgangar og Bryan si lausslupne og artistiske trommetraktering. Fleire av spora er også utstyrt med effektfull orkestrering (av fiolin, cello, basun og klarinett). Hovudansvarleg for dette er Padma Newsome frå samtidsmusikk-kvartetten The Clogs (der også gitarist Bryce Dessner er ein av aktørane). Padma og ein Nick Lloyd bidreg i tillegg med tonar frå orgel og piano. I front for det heile residerer den lakoniske baritonrøysta til Matt Berninger. Med Alligator tek The National steget ut i eit litt meir risikabelt farvatn, og med utsyn mot eit romslegare musikalsk landskap malar dei sitt meisterverk.

Kvifor dei har valt å kalle seg The National, sånn reint utover at dei er amerikanske statsborgarar, veit eg ikkje. Kanskje fordi namnet American Music Club allereie er oppteke? No driv nok The National sine tonar fram sånn cirka 40 centimeter nærare midten av Americana-vegen enn der Eitzel og kompani plar spankulere. Like fullt har fargen i tonane til dei to banda fleire identiske sjatteringar, slik at Alligator bit seg fast i mange av dei same nervetrådane som AMC sitt meisterverk Everclear i si tid gjorde. Over i det breiare pensla området finst her også eit slektskap mot australske The Triffids, og deira Born Sandy Devotional. Samstundes kan ein høyre visse ekko frå den energiske femårsperioden der band som Television, Joy Division og Echo & the Bunnymen presenterte næringsrik musikk. Frå alt dette og meir til skaper The National sin eigen levedyktige og eigenarta filial. Der Matt Berninger hardkorna, ironisk, angerfullt og vemodsfullt skildrar det ustabile kjønns- og sjelelivet. Av og til i ein særdeles direkte tone, andre gonger noko meir underfundig, men nesten alltid i briljant språkdrakt av sitatfristande kaliber.

Det er slett ikkje sikkert at Alligator får skikkelig feste i første runde. Til det er fleire av låtane kanskje litt sånn småkronglete. Desto kraftigare oppslukt vert ein når taket først er festa. Då er det berre å «go gator around the warm beds».

Eit stjernedøme på korleis rom etter rom gradvis kan opne seg er albumet sin inngangsport Secret Meeting. Ei låt som etter tre rundar byrjar kome mot ein med nokre av dei såraste «desse må eg berre omfamne»-tonane i nyare opningslåthistorie. Gitarane krøllar seg «Tom Verlaine style» og Berninger fortel om anger, sjølvforakt og eit «secret meeting in the basement of my brain».

Ei dame med namn Karen møter vi to gonger. Først i låta som ber hennar namn. Der Matt, bandet og strykarar løftar oss inn i ei flokete affære;

Karen, put me in a chair, fuck me and make me a drink
I’ve lost direction, and I’m past my peak
I’m telling you this isn’t me
No, this isn’t me
Karen, believe me, you just haven’t seen my good side yet…

Seinare møter vi dama igjen i slacker-tilfellet City Middle, men nå meir som «weird memories». Minner er også bakgrunnen for den rusande Friend Of Mine. Ei etterlysing, og eit kvilelaust rop etter venen som ikkje lenger tek kontakt; «I got two sets of headphones, I miss you like hell». Medan den klarast feberheite kjensla av å miste grepet vert skildra med Pixies-liknande eksplosivitet i Abel. Fotfestet er nok ikkje heilt stabilt hos den rastlause og angrande sjølvbløffaren vi møter i Morrissey-influerte Baby, We’ll Be Fine heller;

I wake up without warning and go flying around the house
In my sauvignon fierce, freaking out
Take a forty-five minute shower and kiss the mirror
And say, look at me
Baby, we’ll be fine
All we gotta do is be brave and be kind
I put on an argyle sweater and put on a smile
I don’t know how to do this
I’m so sorry for everything.

Ja, eg advarte dykk, det er sitatfristande linjer Berninger rissar opp. Aller best til sin rett kjem dei sjølvsagt likevel i samvær med tonane dei er ein del av. Ein kan til dømes aldri synleggjera i eit sitat den sorgtunge måten Matt fleire gonger gjentar linja «I’m so sorry for everything» på. Sitat eller forklaring kan nok heller ikkje uttrykke dei bitre undertonane i den ellers oppløftande The Geese of Beverly Road, men siste linja seier likevel ein god del; «serve me the sky with a big slice of lemon». Sidan himmelen først står på menyen høver det også å nemne Lit Up, ei låt som strekkjer seg høgare, og breier seg vidare ut enn nokon andre på plata. Det gjer den heilt utan å tape sikten, og sluttar brått og smart medan leiken er på sitt mest uimotståelege. Ikkje den einaste låta på Alligator som forlet podiet i sin beste alder. Ikkje det at låtane er spesielt korte, fleire passerer fire minuttar, men det er handlingsmetta minuttar. Slik slår The National eit slag for kunsten å etterlate lyttaren svolten, og veldig klar for nye omgangar. Ei læresetning mange andre også burde ha teke innover seg. For sjølv om det finst eventyrlege tilfeller der ute som strekker seg mot 20 minuttar er det ikkje få låtar opp igjennom historia som kunne vorte betre med strammare redigering.

Å ta med spor frå tidlegare utgjevingar kan vere teikn på så ymse. Eg skal ikkje kome med teoriar om kvifor The National har med seg All The Wine frå Cherry Tree EPen her. Berre poengtera at det er eit suggerande og melodisk slitesterkt tilfelle der Matt dreg på seg skoa til ein californiar med ein sjølvsikker, usympatisk og drikkfeldig karakter;

I’m put together beautifully
Big wet bottle in my fist, big wet rose in my teeth
I’m a perfect piece of ass.

Så veldig sympatisk er ikkje forteljarstemma i den sterkt strykartona og Cohen anno 1970 influerte balladen Val Jester heller. Medan persongalleriet i dei slentrande og kanskje mest Mark Eitzel farga låtane Looking For Astronauts og Daughters of the Soho Riots er albumet sitt mest venlegsinna. Sjølv om det i førstnemnte låt i det minste er snakk om eit delvis knust hjarta.

Albumet tonar ut med skrål og tonevenleik hand i hand, vers som snik seg rundt blant staselege tonar og refreng av høgoktan art. Mr. November tek sitt utgangspunkt i ein baseballspelar som kjem seint men godt i form. Men når Beringer syng «I’m the new blue blood, I’m the great white hope» kan det kanskje også tolkast som ei ubeskjeden vurdering av det han og bandet serverer oss på Alligator. For det er ikkje småtteri, i grunn.

9/10

Først publisert på Groove.no (i 2005)

Okt18

Eric Andersen – Waves (Great American Song Series vol. 2)

Posted on by
Standard

Det var ein gong, del 2. Andersen mimrar tilbake til dagane då gitaren var akustisk og ein song var ein song, men ikkje alle var ein Dylan.

cover  For drygt 15 månader sidan avslutta eg omtalen av Eric Andersen sitt førre albumframstøyt, The Street Was Always There (Great American Song Series vol. 1), med eit råd om kanskje å skrinlegge planane om ein oppfylgjar. For med sitt litt vel pompøse og klamme grep om tonane til ein del av sine 60-tals kameratar gjorde Andersen alt anna enn å imponere på det albumet. Eric fylgde ikkje rådet mitt. Men hei, kanskje det ikkje var så dumt, for han kjem faktisk betre i frå det denne gongen.

Songane på Waves kjem frå same tida, nokon er velkjente andre meir obskure. Arrangementa Andersen og hans medhjelparar tyr til held seg på trygge grunnar, men er litt meir måtehaldne enn på nemnte vol. 1. Det er bra. Når så Andersen reint vokalmessig i større grad kjem innunder huda på sine utvalte strofer enn kva han fekk til sist, ja så blir dette dugande saker det.

Sjølvsagt matchar han ikkje Tim Buckley sin sjelfulle eleganse når han innleiingsvis prøver seg på denne sin meisterlige Once I Was. Det er likevel nok av varme og pasjon i Andersen si formidling av den vraka elskaren sine funderingar til at den kan få tittelen ei vellykka tolking. Åtgaum kan og bli gitt til måten han får den bluesy Fred Neil låta I’ve Got a Secret til å gro, vekse og blomstre på. Aller mest til stades er han nok likevel i sin eigen Today Is the Highway. Tittellåta frå hans 1965-debut er ei vise av typen countryslekta og nedpå, og er filtra inn i nokre av Andersen sine finaste tonekombinasjonar. Nyinnspelinga viser at dette er ei låt han er glad i.

Det er kanskje litt overraskande at han drar fram ei Velvet Underground-låt her, dei heldt jo ikkje akkurat til i same kvartalet, Andersen og dei dekadente støymakarane. Så er det heller ikkje Heroin eller Venus In Furs han har funne fram til, men den atskillig meir konvensjonelle Pale Blue Eyes. Kanskje den einaste VU-låta eg kan sjå for meg på repertoaret til dansebandet Kvisleiks i samfunnssalen i Ytre Hyggevik. Ei nydelig låt i Velvet-drakt, men samstundes ber den på eit stempel der det står «fare for å bli misbrukt». Misbrukar den gjer ikkje Andersen, men i den trygge forma han gjer den er han også eit godt stykke unna å få fram uroa som Reed planta der.

Intensjonen med desse Great American Song Series (om det kjem enda fleire veit eg ikkje) skal etter Andersen sine utsegn vere å få folk til å forstå at «the Greenwich Village singer/songwriters are as legit and enduring an American musical movement as the Great White Way, Tin Pan Alley or the Brill Building». Skal ikkje vere ueinig i det, men trur kanskje Andersen overvurderar si eiga påverknadskraft viss han reknar med at hans versjonar skal få så veldig mange fleire til å byrje å etterspørje platene til Fred Neil, Tim Buckley, Tom Rush og Bob Dylan. Dessutan har vel mange av desse artistane i stor grad allereie den statusen Andersen prøver å gje dei. Eller, hmmm, er det si eiga rolle i denne scenen han prøver å oppgradere? For det er ingen andre som er så sterkt representert med låtar på desse to utgjevingane som det Andersen sjølv er. To på førre, tre på denne. Eller gjer han dette fordi hans eigne låtskrivarevner er sterkt skrantane. Den nyskrivne Hymns of Waves kan tyde på det siste. Det er nemlig ein særdeles blodfattig og stilleståande ballade.

Neidå, eg trur nok intensjonane eigentlig er gode. Og når han saman med gode venner som Judy Collins, Arlo Guthrie og Tom Rush avsluttar i god gamal leirbål og hippiestil med sin eigen velrenommerte Thirsty Boots, ja då lyt eg konkludere med at dette trass alt har vore ei hyggelig lita stund blant årgangstonar.

5/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)