Pop og psykedelia til ære for sommaren, sola og dråpane som høyrer med.                                7

Ein tur, ei utflukt, ein tripp. Ja eg trur eg kallar det ein tripp. Ein tjue minuttars tripp. Ein bra tripp, bør kanskje leggast til. Slett ikkje ein som går dit angsten og beven rår. Nei dette er ein solskinstripp det. Med beina sånn passelig vagt nedpå jorda, og ansiktet vendt mot sola. «Into the sun sun sun sun» syng songaren i eit av dei tre partia han syng. For det meste syng han ikkje. For det meste dansar godlynte synth-klangbølgjer, doggfriske gitartonar og eit stimulerande groove tvers gjennom trippen. Og forårsakar bevegelse.  Det kan sikkert kallast space rock, det kan definitivt kallast psykedelisk. Komposisjonen eg snakkar om er ikkje eit ekko av Pink Floyds Echoes, men det er likevel litt meir enn at den varer i over tjue minutt som får meg til å kople den opp mot den gamle klassikaren. Kva? For så vidt uforklarleg, men mon tru om det kan ha noko med atmosfæren å gjere? Eller det kosmiske element? Eller kanskje ikkje? Uansett, The Switch presents: The Astrologers heiter opplegget. Ingenting mindre. Og det er spor nummer fire på denne utgjevinga, til det produktive Oslo-bandet The Switch.

Det er berre eit halvår sidan sist eg satt her og høyrde på ei fersk utgjeving av bandet, albumet B for the Beast. No er det sommar, no er tonen litt annleis. Men den lange space-trippen eg nettopp har fortalt om er ikkje typisk for plata. Dei fire andre låtane er vel på eit vis meir typiske. Meir slik plata elles er. Tittellåta kjem først, og gjer som tittelen proklamerer, den lurer ingen. Eit popnummer av feelgood-kaliber, med fengande harmonisong, ein liten inderlig gitarsolo, og den klokkeklare vedkjenninga «I only want you, I only want you». Mjukast av låtane er The King Goes On, eit popmelankolsk nummer der harmonisongen har smeltande evner. Den røffaste rakkaren heiter Every Other Week, der den gjer seg til kjenne med boogiepiano og heftige tilslag. Våtast er Drip Drip, ein song boren fram av ein akustisk gitar, men der nokre varlege lydbyer sig på innimellom.

Gjennom tre plater på eit drygt år har The Switch vist seg som eit band med meir enn ein måte å angripe den ærverdige poptonen på. Måtte dei berre fortsette med det. Kanskje allereie før året er omme?