Wolf Alice albumdebuterer med pop i tonane og blod i sikte.                                                         7

 Motsetningar driftar i hop. Det pure og reine blir utsett for noko grumsete. Eit uskyldig smil står ansikt til ansikt med eit skyldig glefs. Rødhette møter Ulven. Skjønnheten flyttar saman med Udyret. Det er Wolf Alice det. Ei novelle av Angela Carter. Eit rockeband frå London. Sistnemnte er her med debutalbumet sitt. Det har såpass med friskleik over seg at eg fekk hug til å seie noko om det.

I novella til Angela Carter veks Alice opp blant ulvar, men hamnar etter kvart blant menneske. Det går ikkje i hop, så ho flyttar inn hos byens skrekk, varulven The Duke, og blodet flyt.

I rockebandet frå London har Ellie Rowsell den sentrale rolla som songar/gitarist/låtskrivar. Til høgre og venstre og bak seg har ho menn, tre menn. Dei fire går salig bra i hop, i songar som stort sett ikkje står i ro, songar som kjem frå litt ulikt hald, og som både heller mot det pop-pure og det rock-grumsete. Eg har registrert at bandet sjølv har kalla det rocky pop.

Det er vel ikkje til å komme i frå at det er ein god del nittital over opplegget til bandet. Frå The Breeders til Grunge til Elastica og tilbake igjen. Men det er meir her. Om ikkje heile pophistoria revisited, så absolutt ein god del av den. Ei ganske så beundringsverdig spennvidd i grunn, og med den nyttige evna å gje det heile sin eigen signatur.

Bak seg har bandet to ep’ar som har påkalla visse forventningar. Albumet har eit meir gjennomarbeida preg enn ep’ane, og eit større lydbilde, utan at gnisten på noko vis har blitt svakare.

One! two! three! four! five! six! seven!
You ain’t going to Heaven
Cause I’m draggin» you down to Hell

Jodå dei kan sin Pixies også. Rimar seven med heaven, og køyrer ein lågt/høgt dynamikk som luftar sjela. Sitatet er henta frå den kanskje fremste grunge-representanten på plata, den rått åtaksorienterte låta You’re A Germ. Fluffy, med sitt tema om å komme seg ut av ein «dead-out» småby, er ein annan låt med solid åtak i seg. Ein tredje, og riktig så brutal ein, er Giant Peach. Med sin kombinasjon av Black Sabbath-riffing og Neu-motorikk tar den raskt eigedom over det meste som måtte vere i nærleiken.

Over i meir poplei har vi Bros. Ein song om barndommens vennskapsband, med eit grasiøst melodisk vesen, både der den er catchy, der den er draumande, og der gitaren finn fram til eit Sloop John B slekta tema. I same poplei høyrer også Silk til. Ein ekspanderande og dramadriven låt, med eit særdeles medrivande refreng. Soapy Water er ein tredje i dette popsegmentet. Ein låt med eit mystisismens preg, sugande beat, og nokre skikkelige eksistensielle statement.

It’s hard to live when you’re scared to die
…
If life is easy then what is this?

Eksistensielle spørsmål driv i grunn som ein flisete tråd tvers gjennom plata. Og verken Gud eller kjærleiken står att med eit sigersmil om munnen:

Just looking for a protector
God never reached out in time
There’s love, that is a savior
But that ain’t no love of mine

Til slutt kjem det mest komplekse nummeret, The Wondewhy. Både ei bøn og eit åtak. Både eit rop om kva som vil skje etterpå, etter døden, og funderingar omkring kva det kan ha å seie for utfallet at «I find thrill in sin and desire, and warm my toes on Hell’s fire».

Eg får seie som han sa, ærverdige Warren Zevon: «Ah-hooo, werewolves of London».