Monthly Archives: april 2015

Apr30

Simon Joyner – Grass, Branch & Bone

Posted on by
Standard

Ei songpoetisk ferd inn til svunne draumar og gulna minner.                                                             8

  Eg ser ikkje bort ifrå at det kan vere ulike meiningar omkring kvaliteten på songane til Simon Joyner. Slikt skal ein aldri sjå bort ifrå. Men Gillian Welch og eg er i alle fall samde om at dei er gode. For ikkje å seie sterke, eller råsterke. Vi strekker oss ganske så langt her, Gillian og eg, og Conor Oberst stemmer jammen santen meg i. «Pound for pound Simon Joyner is my favorite lyricist of all time» har Oberst uttalt. «My favorite poet is Simon Joyner» har ho Gillian Welch sagt. Store ord, som eg for min eigen del kanskje skal moderere eit bitte lite hakk, men berre eit bitte lite altså. For du verden som eg har høyrt på musikken til Simon Joyner. I tida som har gått etter at eg oppdaga han for snart ti år sidan er det få artistar eg har vendt like ofte tilbake til som Simon Joyner. Eg har gjort det for poesien, eg har gjort det for tonen i poesien, eg har gjort det for den rå empatien eg finn der, eg har gjort det for dei ustødige vibrasjonane som oppstår idet formidlaren finn orda, igjen og igjen og igjen.

Ein gong i tida gav Simon Joyner ut ei plate med tittelen To Almost No One. Den levde opp til tittelen, få høyrde på den. Tittelen kunne for så vidt ha vore undertittel på alle platene til Joyner. Det er nemlig slik at det heller ikkje er så mange som har høyrt dei tretten-fjorten-femten-seksten-sytten (eller der omkring) andre platene han har gjeve ut sidan starten tidleg på nittitalet. Slik har det blitt for Joyner. Han sit der borte i sin Omaha-krok, med sin gitar, sine tonar, sine ord, og skaper songar det har vist seg å vere laber etterspurnad etter. Av årsaker som kanskje kan ha noko med manglande polering og modifisering å gjere. Ikkje veit eg, slikt veit eg i grunn veldig lite om. Eg veit berre at eg har høyrt både fjorten og femten Joyner-plater, og er alt anna enn misnøgd med dei, ikkje med ei einaste ei av dei.

Ikkje er eg misnøgd med den førebels siste i rekka heller. Grass, Branch & Bone beveger seg ikkje i utkanten av dei Joynerske sfærar. Den plasserer seg i grunn ganske så nær midten. Ni folksongar der den akustiske gitaren leiar an, og får nennsamt fylgje av ei handfull andre instrument, men der ingenting truar med å gå av hengslene eller skingre ut i støyen. For han har jo vore der også, i støyen og det hengslelause. Han var der faktisk sist han var her med plate. Dobbeltalbumet han kalla Ghost, og som var eit stykke mørklagt, ustabil og lite oppbyggelig folkcountrybluesrock i utkanten av god skikk. Han har vore uti der ved enkelte høve gjennom heile karrieren sin, men oftare har han vore der det går litt stillare føre seg. I nabolaget til den legendariske trubaduren Townes Van Zandt, i trakter der ærverdige Leonard Cohen har vore, i ei gate der Bob Dylan har slentra.

Minner, det handlar mykje om minner på Grass, Branch & Bone. Ymse slags minner. Få eintydig gode minner for så vidt, men også få av det totalt øydeleggande slaget. Der det sist gong gjekk mykje i svart, er vel dette meir ei plate med gulna kantar og varlege hjerteslag.

First you sang about drugs,
then you sang about death,
but you wanted to sing of love
with your last breath

Slik startar likegodt plata, med ein song til og om Sonny. Trubaduren og vennen Sonny. Ein fyr som har brent lyset i begge endar, som har hevda at «parachutes are for deserters», og som har enda opp med å lande ganske så pladask. I så måte har han vel sine slektningar rundt omkring i både den eine og andre songen der ute. Slike songar som denne lyttaren sannsynlegvis har lytta oftare på enn kva sunt er. Det er den første songen på plata. Den sette ei stemning, kreerer eit sinnsbilde, av vemod og nostalgi. Som ikkje forsvinn, som på ingen måte forsvinn undervegs. I songar som ikkje skil seg radikalt frå kvarandre, men som maktar å gripe eit tak i meg, ein etter ein.

Everything is a poem, Noah–
The doused dog, the drainpipe, and the rain
Everything’s a poem,
An ecstasy, a new lament

Sitatet er henta frå songen Train to Crazy Horse. Og her snakkar vi om den vidgjetne indianarhøvdingen Crazy Horse, ikkje det nesten like vidgjetne backingbandet med same namn. Men i god gamal Desolation Row-ånd er det ikkje heilt klart og tydelig kva songen handlar om. Reint bortsett frå at det dukkar opp både spøkelse, religiøse motiv, svarte fuglar og døde politikarar her. Og så Crazy Horse då, «left unfinished up on the mountainside».

So play me a song where something goes wrong
but nobody has to go

Eit par kjærleikssongar står sjølvsagt også på programmet. Kjærleikssongar der kjærleiken ikkje dansar lettbeint omkring, der ting går gale, men ikkje alt er svart-kvitt. You Got Under My Skin erkjenner songaren ein stad, I Will Not Be Your Fool proklamerar han ein annan stad. «You raised the blinds and pulled the sun into the room» syng han i den første songen. «Wasted poems go on showering the bed, do I really need moonlight drowning my bed» spør han seg i den andre songen. Mulegheitene ligg opnare i den første enn i den andre, men bluesen er der, den forbanna bluesen er der i begge.

Og den er der i Nostalgia Blues. Den lengste, den avsluttande, og den aller beste songen på plata. Kort og enkelt fortalt handlar den om at livet nok ikkje blei heilt slik ein tenkte seg, slik nokre søte draumar sådde tankar om at det skulle bli. Draumar frå den gongen  «your bedsheet smudged with ashes and burns when you stayed up all night reading the Brothers K». (Her bør eg kanskje skyte inn at einkvar song som namnedroppar verdens beste bok, Brødrene Karamasov, heilt automatisk får ein dose goodwill hos meg. Når det er sagt, Nostalgia Blues får goodwill av utallige mange andre tekstlinjer også). Draumar har gått i knas, bitre tankar har komme i staden, og eit behov for å såre andre har vakse fram. Slik er det for ei av stemmene som slepp til i songen. Ein song av fleire stemmer. Ei anna av dei tilhøyrer han som helst vil ha seg fråbedt å bli portrettert av ein trubadur. «You’ve gotta poke your nose into everyone’s dirty clothes, so you can turn them into your light loose verse» er berre ein del av tiraden han lar hagle over den hersens trubaduren. Men heilt til slutt, og utruleg nok, kjem det ein fred over songen, og songaren hever glaset, innrømmer livet slik det har blitt ein definitiv verdi, og lar siste linje bli slik (noko eg også gjer): «Here’s to the sweet dreams that wouldn’t leave us alone so long ago».

Grass, Branch & Bone:
https://simonjoyner.bandcamp.com/

Simon Joyner

Apr18

Sufjan Stevens – Carrie & Lowell

Posted on by
Standard

Ei mor sin død, ein son sine kjensler, og elleve vakre songar.                                                             9

  I desember 2012 døydde mora til Sufjan Stevens. Like i forkant hadde han fått beskjed om at ho låg dødssjuk av kreft på sjukehuset. Han reiste til henne og satt ved sengekanten hennar dei siste dagane. Det var då lenge sidan han hadde sett henne. Carrie, som ho heitte, reiste frå han, søskena og mannen då Sufjan var 1 år gammal. Ho gjorde det fordi ho ikkje meistra å vere mor. Ho sleit med alvorleg psykisk sjukdom og var alkoholikar. I ein femårsperiode, frå Sufjan var 5 år gamal, var ho gift med Lowell. Om somrane dei åra besøkte Sufjan og søskena dei to. Han har ein del gode minner frå dei besøka. Seinare møtte han henne sjeldan, svært sjeldan. Likevel, eller kanskje nettopp derfor, skulle hennar død gå sterkt inn på han. Det kom nokre songar utav det også. Elleve av dei er samla på Carrie & Lowell.

Den sterkaste songen eg kan minnast å ha høyrt om ei mor sitt (og ein far sitt) fråvær i oppveksten er John Lennon sin Mother («Mother, you had me but I never had you, I wanted you but you didn’t want me»). Eit hjerteskjerande primalskrik av ein song. Sufjan Stevens sine elleve songar på Carrie & Lowell er ikkje primalskrik, dei er sakrale og stille skrik, men ikkje mindre hjerteskjerande, og ikkje mindre sterke.

I forgive you, mother, I can hear you
And I long to be near you
But every road leads to an end
Yes every road leads to an end
Your apparition passes through me
in the willows:
Five red hens—you’ll never see us again
You’ll never see us again

Verset avsluttar opningssporet Death With Dignity. Ein song som beveger seg frå handlingslamming til tilgjeving og forsoning. Og summerer kanskje slik opp prosessen som Sufjan Stevens gjekk gjennom etter mora sin død. Med varleg plukking på banjostrenger, på akustiske gitarstrenger, avstemte tonar frå eit piano, frå eit keyboard, blir også den soniske tonen sett. Den går ikkje utafor dette neddempa registeret dei neste 43 minuttane. Det er slik plate er, i denne eine tonen. Ein sørgmodig, sakral og vakker tone.

Ganske så annleis enn der eg kan minnast Sufjan Stevens var sist eg høyrte frå han. Det er ei stund sidan, i 2010 trur eg det var, med plata The Age of Adz. Eit album der elektroniske lydkjelder er vesentlige bidragsytarar, der mangt skjer, av og til lett vel mykje. Han hadde då brukt dei siste åra til å musisere seg ut i mang slags retningar. Og på mange vis ganske så langt bort frå dei tre skilsettande platene, Greetings From Michigan, Seven Swans og Illinoise. Som jo fylgde så tett og sterkt på kvarandre i perioden 2003-2005. Frå den tida då han også så kjekt, i all sin hyperaktive skapartrong, proklamerte at han skulle lage ei plate om kvar einaste stat i USA. Det er nokre år sidan han opp det prosjektet, men han hadde ein idé om å kalle denne  nye plata for Oregon. For det var i Oregon Carrie og Lowell budde. Det er derifrå Sufjan har nokre gode minner om mora. Det er der han blei kjent med Lowell Brams. Som han også heldt kontakt med etter at mora og Lowell gjekk frå kvarandre. Dei hadde begge ei glødande musikkinteresse, og i 1998 starta dei to plateselskapet Asthmatic Kitty. Der jo dei fleste Sufjan Stevens-platene (og mange andre plater) har komme ut i åra etter. Og der Lowell Brams framleis er direktør.

Men Carrie og Lowell kunne ikkje heite Oregon. Carrie og Lowell handlar jo ikkje om nokon stat, den handlar om menneske, slikt som skjer mellom menneske, og mest av alt om kjensler som gjekk på kryss og tvers gjennom sinnet til Sufjan Stevens då sorga sette inn.

I should have known better
Nothing can be changed
The past is still the past
The bridge to nowhere
I should’ve wrote a letter
Explaining what I feel, that empty feeling

 Korleis sakne nokon som eigentlig aldri var der? Knapt eit minne dukkar opp, og kjenslene som ramlar innover ein har ikkje feste i noko innhald. Og no er det så forbanna umogeleg å få gjort noko med det («the past is still the past, the bridge to nowhere»). Dermed dukkar også angeren opp. Korleis kunne det ha vore annleis, kva kunne ein gjort annleis? («I should’ve wrote a letter»). Men der, akkurat der, løftar han blikket – songaren, låtskrivaren, sonen. Og han ser ein bror, han ser brorens vesle dotter, han ser «the beauty that she brings», han ser eit lys. Songen heiter I Should Have Known Better, og blir til ei hymne til livet, trass alt.

Det er noko opphavlig over tonen som Sufjan Stevens nyttar seg av på denne plata. Ufiks og pretensjonslaus gjer den ikkje det minste grann for å tilføre musikkhistoria noko nytt. Det er ein folktone. Men ikkje folktone aleine, eg høyrer også ein popmelankoli her. Eg høyrer melodilinjer som kjem smygande, har eit grasiøst vesen og blir verande. Sufjan Stevens kan dette med å få tonar til å funke saman på den medrivande måten. Vokalt nærmar han seg denne gongen tonane på eit stillferdig vis. Han nærast kviskresyng, og legg si eiga røyst oppå si eiga røyst. Synkront, semisynkront, usynkront, harmoniserande. Han skapar eit intimt tilhøve mellom røyst og song.

Av Sufjan Stevens sine tidlegare plater har Carrie & Lowell i sonisk samanheng mest til felles med Seven Swans. Plata frå 2004 der han gav til kjenne ei tiltru til kristendomen. Heilt utan bibelske hint er ikkje Carrie & Lowell heller. I låta Drawn to the Blood påkallar han «God of Elijah» og formidlar at bønene han har bedd alltid har handla om kjærleik. Sterkast inntrykk gjer imidlertid bildet han skaper i No Shade in the Shadow of the Cross. Ein fortvilingas song, som drar inn element frå både fablar og mytologi, men som samstundes gjer inntrykk av å vere blodig reell. Der den siste linja, konklusjonen, som er ganske så identisk med tittelen, «there’s no shade in the shadow of the cross», brenn seg aller mest fast. Fordi den på eit tvitydig vis teiknar eit skinande klart bilde av å ikkje komme seg unna, av å måtte ta følgjene av dei val ein gjer, og at sjølv ikkje korset kan tre fram og hjelpe ein bort ifrå det.

Den kanskje mest sentrale, mest fascinerande, mest hjerteskjerande og alle sterkaste songen på plata er Fourth of July. Songen har lite med nasjonaldagen og ingenting med nasjonalkjensler å gjere. Den er ein dialog mellom mora og sonen. Ein tenkt samtale, mellom ei nyleg avliden mor og sonen. Sorg blandar seg med omsorg, mørke med lys, og kjærleik med bitterheit hos sonen. Mora prøver seg som trøystar, og som (forseinka) omsorgsutøvar:

Did you get enough love, my little dove
Why do you cry?
And I’m sorry I left, but it was for the best
Though it never felt right
My little Versailles.

Skjørt og bevegande, og ufattelig vakkert.

Apr13

Courtney Barnett – Sometimes I Sit And Think, And Sometimes I Just Sit

Posted on by
Standard

Med underfundige perspektiv og ein god dose energi.                                                                     8

courtney-barnett-sometimes   Husframsyning og huskjøp, i ein noko oppblåst marknad litt utafor bykjernen. Det er ikkje slikt ein lagar popsongar om. Så definitivt ikkje. Om ein ikkje heiter Courtney Barnett då. For då fell nett slikt ganske så naturleg å gjere. Så ho har laga ein song om å kikke på hus i ein forstad til Melbourne. Og i ein lakonisk tone skildre det heile som ei ganske så bedrøvelig affære. Med linjer som «we drive to a house in Preston, we see police arresting a man with his hand in a bag, how’s that for first impressions». Andre inntrykket og tredje inntrykket blir ikkje betre, så ho har kalla songen for Depreston. Men eit platestudio har dei visst der ute i Preston, Head Gap heiter det visstnok, og der, akkurat der, har forsyne meg Courtney Barnett spelt inn debutalbumet sitt.

Avant Gardener kan kanskje ikkje plasserast i kategorien megahit, men songen skaffa Courtney Barnett litt merksemd for eit par år sidan. Ein sonisk sett både tilbakelent og hissig sak, som kort fortalt handlar om eit brutalt astma-anfall forårsaka av motvillig hagearbeid. Levert i ei sjølvironisk, flegmatisk, nevrotisk, smart og smått humoristisk form («Anaphylactic and super hypocondriactic, should’ve stayed in bed today, I much prefer the mundane»). Låta var ein av tolv på ein, nesten timen lang, dobbel-EP som ho gav ut i 2013 (tittel: The Double EP – A Sea Of Split Peas). Det hadde ikkje vore ein total skivebom om eg hadde beskrive fleirtalet av låtane på den EP’en med om lag dei same orda som eg nettopp beskreiv Avant Gardener med. Og når eg no tar steget vidare inn i debutalbumet trur eg jaggu meg orda blir med dit også (sjølvironisk, flegmatisk, nevrotisk, smart og smått humoristisk, jepp.)

Sometimes I Sit and Think, and Sometimes I Just Sit. Ein underfundig og ganske så fantastisk tittel i grunn. Eit Ole Brum-sitat sjølvsagt. Det finst fleire Ole Brum-sitat eg tenker kunne ha gjort ei grei teneste som tittel på denne plata. Ikkje fordi eg tenker at Courtney Barnett og den honningelskande bjørnen er tvillingsjeler, absolutt ikkje. Men noko er det der. «I make mistakes until I get it right» syng Courtney, og eg tenker at Brum sikkert kunne ha sagt det same. «I wanna go out, but I wanna stay home» syng Courtney, og kunne ikkje Brum også ha sagt det? Men først og fremst handlar songane om denne evna hennar til å ta tak i det dagligdagse, det nærliggande, det vi i all vår visdom overser, det vi sjeldan tek oss tid til å dvele ved.

I lay awake at four, staring at the wall
Counting all the cracks backwards in my best French
Reminds me of a book I skim-read in a surgery
All about palmistry, I wonder what’s in store for me
I pretend the plaster is the skin on my palms
And the cracks are representative of what is going on
I lose a breath… my love-line seems intertwined with death
… I’m thinking of you too

Courtney Barnett var for ei tid sidan i New York, aleine, og ho sleit med å sove. Tilbakelent og coolt rockande brukar ho så denne rimelig trivielle opplevinga som bakgrunnsteppe for å skape An Illustration of Loneliness. Ein ganske så fornøyelig ein. Ein karakteristikk som fleire av songane hennar gjer seg sterkt fortent til. Den herlig surfrockpunk-drivande Aqua Profunda til dømes. Der dama i ganske så ufordelaktige ordelag skildrar sitt eige tilkortkomande konkurranseinstinkt under eit besøk i den lokale symjehallen («my lack of athleticism, sunk like a stone, like a first owner’s home loan, when I came to, you and your towel were gone»). Eller kva med det catchy opningsnummeret Elevator Operator? Om den unge forretningsmannen Oliver Paul, som ein dag skulkar jobben, og tar heisen opp på taket. Men ikkje fordi han er suicidal, slik kvinna han tar heisen saman med trur. «I come up here for perception and clarity» formidlar den unge mannen, før han avslutningsvis gjer til kjenne sitt inste ynskje: «All I ever wanted to be was an elevator operator, can you help me please?».

Slacker er eit begrep eg har notert meg blir flittig nytta om det Courtney Barnett gjer. Ikkje heilt uforståelig det. Ho opererer jo litt utafor gjengs takt og tone. Med sine litt corny tekstar, med sin upolerte gitarlyd, med sitt lause og leduge uttrykk. Samstundes er det jo slik at tekstane hennar både er langt djupare og finurligare formulert enn ein gjennomsnittleg poptekst. Og det er meir energi i låtane hennar enn det aller meste som kjem flytande no til dags og insisterer på å kalle seg rock’n roll.

Put me on a pedestal and I’ll only disappoint you
Tell me I’m exceptional, I promise to exploit you
Give me all your money, and I’ll make some origami, honey
I think you’re a joke, but I don’t find you very funny

Vi er i refrenget til songen som ber tittelen Pedestrian At Best. Eit bra beist av ein låt. Garasje og punk og uvaska riff. Konfrontasjon og villskap og kvessa tonar. Kjensler og ymse synspunkt fyk vegg imellom, lite er under kontroll. Det er aggresjon, men ein intrikat ein. Kven åtaket er retta mot kjem ikkje tydelig fram, anna enn at det nok er nokon med meir makt enn den/dei burde ha. I kjent stil rettar ho også ein god del av skytset mot si eiga panne: «Under-worked and over-sexed, I must express my disinterest, the rats are back inside my head, what would Freud have said?».

Eg klarar ikkje å la vere å nemne Jonathan Richman. For eg høyrer att mykje av den same vitale eksentrisiteten hos Courtney Barnett som det han planta inn i si legendariske Modern Lovers plate. Og så høyrer eg ein hang til å spele lågt/høgt, dempe/gnistre (slik hennar kjære Nirvana kunne gjere). Sentral i så måte er låta Kim’s Caravan. Den er lumsk, den er krypande, den er ein kaskadefest. Den startar med nokre «watermarks on the ceiling» der Courtney gjenkjenner Jesus, og han rynkar panna si mot henne. Låta snik seg så innover, synk, vaker, snerrar, reflekterer – «we all think that we’re nobody but everybody is somebody else’s somebody» – og eksploderer. Før den kryp tilbake til utgangspunktet og dama refererer til nokre «satellites on the ceiling», og fortel at ho igjen ser Jesus, men at han, nei forresten ho, no smiler til henne. Til slutt lar ho konklusjonen henge og dirre i lufta med eit tvitydig «all I wanna say is …».

Og der har eg sagt mitt.

Apr7

Laura Marling – Short Movie

Posted on by
Standard

Med litt meir elektrisitet enn tidlegare zoomar Marling igjen inn på tilværets dilemma.       8

Laura Marling: Short Movie CD  På ei reise rundt i USA, som i hovudsak handla om å vitja eit alternativt USA, hamna den engelske folkartisten Laura Marling ein ettermiddag på ein bar i Mount Shasta. Ein eldre hippiefyr slo seg etter ei tid ned ved sida av henne. Etter ein noko lunken start på samtalen lausna det litt om senn. Mannen kunne spele fløyte viste det seg, og budde i skogen og praktiserte som shaman. Til mangt og mykje av det som blei sagt rista han på hovudet og sa «it’s a short fucking movie, man». Orda skulle bli med Marling vidare, og ha sin betydning når ho spelte inn si neste plate.

«It’s a short fucking movie, man» syng Laura Marling gjentekne gonger i tittelkuttet. Eit ganske så fantastisk tittelkutt. Eit ledug og ekspanderande, røft og rett så groovy nummer, med eit ekstraordinært vakkert melodisk sinnelag. Denne filmen det er snakk om, det er nok sjølvaste livet det. Og det er jo som kjent ikkje så heilt enkelt å hanskast med. Ikkje for Laura Marling heller. Men ho legg no for dagen at ho prøver. «I’m paying for my mistake» startar ho med å erkjenne, «that’s ok» legg ho raskt til, men ikkje så heilt smertefritt. Ho ser seg sjølv utanifrå, og spør seg, med sjølvironi i tonefallet, kven ho trur ho er. «Just a girl that can play guitar» lyde det nakne eksistensielle svaret. Ikkje noko større, ikkje noko meir, sånn er det. Ho er her i livet, og vandrar rundt som ein blant milliardar. Meiningsfullt og meiningslaust. Ei kort tid. «It’s a short fucking movie, man».

Over akslane og i henda har Laura Marling denne gongen vel så ofte ein elektrisk som ein akustisk gitar. Ho sirklar seg vel så mykje inn mot eit snerrande rockeuttrykk som at ho står der open og sårbar med den tandre tone krinsane rundt seg. På si femte plate i ein alder av 26 år er ho nok påverka av at ho har budd dei to siste åra i USA. Meir det kanskje , at ho har budd i USA, enn at ho har budd i Los Angeles. Laurel Canyon, vestkyst, Joni Mitchell og slikt har ikkje ei spesielt framtredande rolle her. Derimot høyrer eg mykje blues. Om ikkje nødvendigvis i tradisjonell tonal form så er den der i blodet som straumar gjennom songane, i vibbene som omgjer dei, og i orda som klengjer seg til dei.

«You’re not the warrior I’ve been looking for» blir det proklamert i opningssongen. I eit symbolikksterkt bilde strekar ho opp hesten og krigaren. Hesten fører ordet. Hesten er kvinna, krigaren er mannen. Han vil ikkje gå i striden aleine. Ho klarar ikkje sjå at han er krigaren ho vil døy for. Metallisk svevestøy og ein hutrande tone kallar fram tankar om ein apokalyptisk tilstand.

«Do your best to be a good man» blir det oppfordra til i Strange. Ein groovy rakkar av ein låt, som kan minne litt om noko Rickie Lee Jones knipsa fram tidleg på åttitalet. Ein song der kvinna er den handlekraftige og mannen den rådville.

«I’ve been up late with the night birds, begging the dawn not to come» innrømmer hovudpersonen i Howl, og skildrar ei morgonstund ho helst ikkje vil utav, i ei seng med ein ho helst ikkje vil forlate. Eit stumt skrik lada av pasjon og uro jagar gjennom henne. Tonen er elektrisk, melodien barmhjertig.

Short Movie er tretten glimt inn i kva livet kan ha å by på. Nokre gonger klarare framstilt enn andre gonger, men aldri klinkande klart. Poesien har luft i seg, tonane like så. I samspel har dei ei medrivande kraft. Fant eg ut etter kvart. Denne gongen også. For ein lyt ta seg litt tid om ein vil inn der det medrivande finn stad i songane til Laura Marling (i alle fall lyt eg det). Spele plata fleire gonger. Lytte. Verkelig lytte. Og så skjer det, for femte gong sidan 2008: Tilknepte knoppar blomstrar, og fargane viser seg å vere fleire.

«Well is it still OK that I don’t know how to be alone?» spør songaren i False Hope. Riffrøffe og rocksnerrande False Hope. Ein song som blei til då Laura Marling budde i New York nokre veker, og stormen Sandy herja. Eg oppfattar spørsmålet som meir eksistensielt omfattande enn å berre handle om situasjonen der og då, i stormen, i straumbrotet, i søvnlausheita. Utan at det blir uttalt opplever eg at spørsmålet også ligg og gneg andre stader, i andre songar på plata. I Easy til dømes, der Marling akkompagnert av strengeplukking og strykargnissel forfektar at det mellommenneskelige var lettare i ungdomstida, at einsemda no har tatt eit sterkare tak, at «you can’t be lost if you’re not on your own». Eller i jazzrytmiske How Can I, der ho både tar for seg ein groande sjølvtillit og det ikkje heilt uvanlige spørsmålet «how can I live without you?»

Plata har ho produsert sjølv denne gongen, noko ho gjerne må gjenta neste gong også.