Sjølvsagt klarte ikkje Segall å ta det med ro i år heller. Men sonisk sett har han aldri tatt det roligare enn på Sleeper.

7

The West er ein countrylåt. Ja, heilt riktig, Ty Segall avsluttar den nye plata si med ein countrylåt. I vest ser han faren, i aust ser han mora. «Where do we go home?» spør han seg. Han står i vegkrysset. Det evinnelige vegkrysset. Og avsluttar si mest personlige plate til dags dato der. Ei plate som også i særklasse er hans minst støyande. Den er ikkje dårlig for det.

Etter eit fjorår der han var hyperaktiv på platefronten (for så vidt tilliks med dei fleste åra sidan han byrja å gje ut plater i 2008) snakka han om å ta det rolig i 2013. Eg meiner å huske at han nemnte ordet pause. Ikkje så enkelt, når ein heiter Ty Segall. For noko må jo slike pausar også fyllast med. Og kva er betre enn litt musikk?

Far til Ty Segall døydde i desember 2012. Det sette sine spor i den unge mannen. For det var ein far som stod han nær. Segall flytta raskt etter det frå San Fransisco til Los Angeles, for å komme nærare søstera si. Han tenkte også han skulle bruke tid til å surfe på bølgjene som kom inn frå Stillehavet. Mora ville han fjerne seg frå. Både geografisk og mentalt. Han tykte ho hadde takla faren si siste tid med sjukdomen og hans død på eit lite tillitvekkjande vis. Han syng om det på plata. «He’s here, he’s still here, though she’s crazy» syng han. Inderlig oppbrakt. «I am his son» syng han. I ei låt som sjanglar av garde, lealaus. Heimlaus. Crazy. Som om den er ute og søker sonisk asyl på Big Star sitt tredje album. She Don’t Care syng han litt seinare. Ein Beatlesk psykedeliastraum renn tvers i gjennom songen. John Lennon sin febrilske Mother tyt inn frå venstre. Songaren er fylt opp av bitre tankar, men vel så mykje ei fortviling. Det er to songar som openbarar seg som opne sår. Er dei for nære, for private? Kanskje. Men dei er der, du verden som dei er der.

Fuzz har det vore grundig mykje av på tidlegare Ty Segall plater. Elektrisk gitar, støy, forvridde drønn, skurr og skrammel. Slik går det ikkje an å seie at Sleeper fortonar seg. Den akustiske gitaren er det mest sentrale instrumentet her. Men eit kvantesprang inn i noko anna er det no likevel ikkje. Arven frå det seine sekstitalet og tidlege syttitalet har alltid vore sterkt til stades hos Segall. Det er den på Sleeper også. Og då mest den engelske biten av arven.

Eg nemnte Lennon i stad. Det er fleire tonar her heimsøkt av den mannen. Og så har vi The Keepers då. Der Segall proklamerar linjer som «let the keepers keep the time, let the sleepers dream so fine» i eit sonisk språk som lett hadde funne seg til rette på David Bowie sitt Hunky Dory album. I tittelsporet syng han om å drøyme søte løgner i ein tone som ganske så greitt kunne fått innpass på ei Syd Barrett-plate. Og når han gjer uttrykk for å ville grave seg «far down in that big hole in the ground» i Sweet C.C. oppfattar eg han på god tur inn i Marc Bolan sine sfærar. Men det gode er at oppe i det heile er han berre Ty Segall. Med sitt lause og vinnande vesen. Melankolsk denne gongen. Langt meir enn før. Men ein fyr eg finn det vanskelig å seie noko vondt om. Og aller minst når han mot slutten byr på manisk psykedelia i Queen Lullabye, og skrur seg opp, opp, opp, og inn i sjølvaste dunkelheimen.

Ei Ty Segall plate god som nokon, i grunn. Og den neste skal visstnok ikkje vere så langt unna. Pause du liksom.

Først publisert på Groove.no (i 2013)