Songar om døden, om å kjempe, om å ville, om å elske. I eit velkjent Case-tonelandskap.

7

«I wanted so badly not to be me» syng Neko Case på sitt mektig titulerte sjette soloalbum. Kvifor gjer ho det tru? For ho er då framleis denne kvinna med den rungande røysta, og desse songane som gradvis kryp innunder huda. Henne som det ikkje er så enkelt å plassere i ein bås, om ein då ikkje går for den det ganske enkelt står Neko Case på. Jodå, ho er minst like mykje Neko Case denne gongen som ho nokon gong har vore. Det er nok ikkje det ho formidlar eit ønske om å komme seg bort ifrå. Det er noko ganske anna. Til grunn ligg ei smerte. Ei stadig tilbakevendande ei. Den har si årsak i at familie og venner har døydd rundt henne. Dei siste fire åra. Det går nok an å seie at songane på plata er farga av det. For der Case før har fortalt historier som har sitt opphav nokre armlengder unna henne, og der ho har vore gåtefull og flittig nytta metaforar frå dyr og natur, har songane denne gongen eit nærare og meir personlig preg.

The Worse Things Get, the Harder I Fight, the Harder I Fight, the More I Love You. Smak på den linja! Eit par gonger til kanskje. Det er vilje tilstades i ei slik erklæring. Slik er plata også. Neko Case dusjar verken songane eller lyttaren i sjølvmedkjensle. Det er ein soliditet i melankolien til Case, eit vindpust kan ikkje blåse desse songane overende. Songar som på ulikt vis formidlar at det er lækjande å akseptere smerta, å verkelig kjenne på den, men at såra som denne smerta kjem ifrå må få bli til arr og ikkje til evigopne sår. Derfor handlar Case sine songar meir om å kjempe seg til lands enn å forlise.

No har ho ikkje skrella bort det gåtefulle. Det finst flust av vegar både inn i, rundt i, og ut av songane hennar denne gongen også. Where Did I Leave That Fire spør ho seg i hymnetilstand ein stad på plata. Oppe på ei varsam drone, blant pling og plong, jazzinfiserte pianotonar, og eit kortare elektrisk forsøk på å frakte låta inn på eit energisk spor, akkurat i det det oppstår eit rykte om kor flammen kan plukkast opp. Oppskaka og full av omtanke opplever eg henne i a capella låta Nearly Midnight, Honolulu. Ein trøstande song til ei lita jente som songaren var vitne til fekk ei verbal overhøvling av mor si. Ganske så djupt inne i depresjonen som ramma henne er ho i den melodisk fengande Night Still Moves. Der ho fremjar eit brutalt ynskje om å ville «revenge myself all over myself» og hardnakka hevdar at det er «nothing you can do to me». Langt meir oppløftande er tonane ho vel å avslutte seansen med. Ragtime. Ein song som mellom anna fortel at i den svartaste depresjonen var det berre ragtime-musikken sine optimistiske tonar ho orka høyre på. No lyde mantraet «I am useful and strange». Og tonen er mangslungen.

Country? Folk? Jazz? Rock? Pop? Jadå, og meir til. Men heile tida med den tydelige Case-signaturen i botn. Eit dugande lag har ho med seg også, til å effektuere sakene. Frå M. Ward til Paul Rigby til Calexico-karane til eit titals til. Til slutt står kanskje ikkje plata att like tettpakka med låtskattar som hennar tre føregåande plater. Men det beste er der oppe, og aller best er Man. Eit gitarrufseleg powerpop-nummer som veivar inn rada full av melodivinnande linjer. Samstundes som dama ganske så bestemt hevdar å sjå seg sjølv som «a man’s man». «It’s what kind of animal I am» presiserar ho, og vil vel fram til at først og fremst så er ho eit menneske. Men altså ikkje eit som står der rådvill med lua i handa.

If I’m dipshit drunk on pink perfume
Then I’m the man in the fucking moon
«Cause you didn’t know what a man was
Until I showed you

Det er Neko Case det.

Først publisert på Groove.no (i 2013)