Skinande popmusikk som både dansar på overflata, og grev seg under den.

8

Idet sola kom kom Allo Darlin» også. Eit slett ikkje ueffent samantreff. Begge skin dei, begge varmar dei, begge er dei velkomne. Sola som ein gammal venn, Allo Darlin» som ein heilt ny ein. Bandet har rett nok spelt sin popmusikk eit par års tid, men på underteikna sin radar dukka dei først opp for ei dryg veke sidan. Til gjengjeld har eg nytta tida sidan til å ta tak i det forsømte og verkelig fråtsa i Allo Darlin» songar. Det vil seie dei ti songane som er å finne på den førre plata deira (som var debutalbumet), ei handfull frå eit par sjarmerande ep’ar, og så dei ti frå den siste då, den heilt ferske, kalla Europe. Eg har hatt det bra.

Bandet blei til eit par år etter at Elizabeth Morris flytta frå Queensland, Australia til London. Først var ho vel eigentlig heilt åleine bak namnet, men så kom den eine mannen etter den andre og ville vere med henne. Forståelig nok. Og slik blei det raskt ein kvartett utav det. Dama frå Australia har imidlertid heile tida vore den hovudansvarlige for låtskrivinga. På dette feltet har ho vist ein måte å ord- og tonelegge seg på som raskt fører tankane i retning av slikt som blir kalla Twee-pop. Altså, enkle, yndige og smått naivistiske popsongar, der eg-personen (ein jumper og anorakk-kledd, truskyldig og vennlegsinna skikkelse) står overfor utfordringar knytt opp mot menneske av eit noko tøffare og meir rufsete kaliber. Ein av bandets tidlegaste songar kan vel fort bli ein liten klassikar i klassen. Henry Rollins Don’t Dance er tittelen. Eit lite utdrag:

When my baby holds my hand
it’s like heaven on land
but baby don’t dance
baby is a punk rocker

I like to learn about the things that really matter to my baby
Black Flag and Fugazi
Bad Religion and Misfits are great
but can we go where only eagles dare
Henry Rollins don’t dance
Ian MacKaye doesn’t dance

Det sjølvtitulerte debutalbumet frå 2010 er vel stilt med likesinna saker. Frå den Parisromantiske friskusen Kiss Your Lips («underneath the stars on the ferris wheel, you swung your feet and sang my favourite Weezer song») til den sommarsvale Let’s Go Swimming («all of the punks in Camden could never shout about it, and all of the hipsters in Shoreditch could never style it …… So let’s go swimming this afternoon») handlar det om sjarmfull og elskelig pop, opp og i mente.

To år seinare. I år altså. Er bandet framleis der. I det uhøyrt forførande, vilt fengande, og sommarlige. Men det er ikkje heile sanninga om Europe. For det er eit vemod her også. Eit som kryp under den poppige overflata, finn ein klangbotn der som er ein tanke sårare, rissar eit bilde som har fleire dimensjonar med seg, og får det heile til å bli endå meir forførande. Og meg til å konkludere med at Elizabeth Morris er ein av dei verkelig gode låtskrivarane. Litt som Jonathan Richman, litt som Belle & Sebastian, og litt har ho tatt med seg frå landsfaderane i The Go-Betweens, men mest så har ho funne sin eigen vesle stad inne i dette bildet. Der formidlar ho at resignasjonen bør finne seg ein dansepartnar kalla håp, at ulysta gjerne kan finn fram til lysta, og at det før eller seinare vil, trass alt, alltid dukke opp ein skyfri himmel.

«Do you know how it feels», kan ho spørje «to be lost in the crush, when you feel so down at heel». For så nokre sekund seinare å føre refrenget mot sitt oppløftande crescendo, «We’re not done, «cos we’re still young». Eller ho kan synge noko slikt som at «you say the things you love are the things you never had, and when you hold them they pass through your hands like sand». Men songaren har nokre gjentakande draumar om at det ikkje treng vere slik, som handlar om å komme til unnsetning, om å finne ein harmoni «under Capricornia skies».

Dermed drog eg fram albumets to store låtar, Still Young og Capricornia. Den første ein episk manande og samstundes spretten popstormar. Den andre ein gitarringande sak grunnlagt på tonar som på erobrande vis fusjonerer vemodet og jubelen.

Sidan eg no, fornuftig nok, har hamna inn på temaet Europe og store låtar kjenner eg brått at det blei styggelig feil å avgrense den karakteristikken til berre to av dei. For kva då med Neil Armstrong? Opningslåta som handlar lite om månefararen, men desto meir om ein lengsel etter å riste av seg ei forvirring. Framført i popfriske andedrag. Friske er også draga, eller skal eg heller seie brisen, som fer gjennom Wonderland. Eit enkelt gjentakande gitarmønster kan gjere mykje, og gjer det, langs turen gjennom Wonderland, medan Elizabeth Morris syng om å vere «lost» og «left behind», og det å ha ei apokalyptisk kjensle i lag med ein spesiell person, for så å avslutte med skuldertrekket «but I don’t care».

Ukulelen har sine fans, og sine innbitne motstandarar. Elizabeth Morris spelar på den. Tidlegare gjorde ho det ganske mykje, på Europe atskillig mindre. Når ho skal framføre Tallulah gjer ho imidlertid gutta i bandet permisjon, står att aleine, finn fram ukulelen sin, og syng. Vakkert, om kjærleiken. Om å vere på biltur med berre dårlige songar på radioen, men heldigvis finne «the tape with Tallulah on». Om avstand. Om å skrive brev på baksida av eit «surf magazine». Om å lure på om ein har høyrt alle songane, og møtt alle folka, som betyr noko. Om å dagdrømme om noko som var, og håpe at det kanskje blir noko igjen, ein gong.

I wonder if you would wanna go there with me
when I’m finished over here
if you’re not finished with me

Vel, eg er ikkje ferdig med Allo Darlin». På ingen måte. For hos dei finn eg songar som vil vare. Lenger enn sola. Mykje lenger.

Først publisert på Groove.no (i 2012)