Stillferdige folkhymner, og eit par soniske hekto med bra bråk, i eit stort dunkelt rom.

7

Sist gong dei skulle spele inn ei plate tok dei vegen til ei avsidesliggande øy. Det var januar, det var kaldt, dei sov lite, tømte behaldninga si med bourbon, og spelte mykje. I ti dagar. Oh My God, Charlie Darwin vart fødd, og skulle sørgje for at The Low Anthem hamna på langt fleire lepper, og i langt fleire øyregangar, enn dei nok hadde sett føre seg då kursen mot øya blei staka ut.

Denne gongen har dei erstatta den avsidesliggande øya med ein nedlagt fabrikk. Pastasausfabrikk. Vinter og kaldt var det nå også, søvnen og bourbonen seier historia mindre om, men det var høgt under taket og langt mellom veggene. Kulden slo rot i dei lågare lag, og førti fingrar bevega seg i langsame former. Rommet var laga for anna slags produksjon enn tonar og songar, så den store klangrikdomen fant aldri ein heim der inne. Tonane kjente seg garantert litt bortkomne der i det store altoppslukande rommet, og møtte stort sett sitt endelikt på sin veg mot vegg og tak. Dei kom aldri tilbake. Heilt borte vart dei nå likevel ikkje, dei blei fanga og svangra i sitt siste augeblink. Og nå er dei fødd, og Smart Flesh er namnet, og ber bod om at The Low Anthem er ein folkgjeng som framleis spaserar med attraktive steg i sin eigen retning.

Folkretninga deira går strake vegen tilbake til den analoge tidsalderen, og vel så det. Der har dei funne fram to-tre pumpe-orgel, nokre banjoar, gitarar med nylonstrenger, ein kontrabass, ein klarinett, ei munnharpe og ei sag. Men dei held seg også med instrument som treng elektrisitet for å livne til, gitarar, orgel og nokre tilårskomne synthsaker. Det samla talet på instrument passerar tretti, og dei byter på å spele på dei.

Dei er multiinstrumentalistar, og nå er dei fire. Sist var dei tre. Dei lagar ikkje meir lyd som kvartett. Snarare tvert om. Den overordna innstillinga på Smart Flesh er svært så lågmælt og tålsam.

Sist dei var her sparka dei nokre bulkar i det nennsame folkbildet med tre rett så skrallande og skranglete låtar. Ei uskikkelig åtferd som først forvirra, men etterkvart stod for velkommen dynamikk. Dei to songane på Smart Flesh som rokkar ved sakraliteten utfordrar i mindre grad einskapen i bildet, tykkjer eg.

Ikkje fordi dei ikkje bråkar. For det gjer så avgjort Boeing 737. Men den glir likefullt inn. Naturlig inn mellom den pedal-steel utsmykka countryballaden Apothecary Love og den skjøre visa Love And Altar. Glir inn der med ein vegg av lyd frå sånn cirka dusinet av instrumenta bandet hadde tilgjengelig. Og under den veggen står songaren og syng ein heilt strålande popsong. Low Anthem sin popsong om 11. september 2001. «I was in the air when the towers came down», syng songaren, «in a bar on the 84th floor». Der satt han og konverserte med Philippe Petit. Franskmannen som balanserte på stram linje mellom dei to tårna på syttitalet ein gong. «I put one foot on the wire, one foot straight into heaven», seier Petit, idet profetane styrtar inn i baren «on the Boeing 737». Og så? Vel, Petit er framleis i dette livet, så vidt eg veit. Medan forteljaren, han står i ein bar ein eller annan stad og prøver å gjenkalle dei der orda om det steget inn i himmelen.

Hey, All You Hippies! heiter det den andre staden det støyar litt. Ikkje av same kraft som på Boeing 737, men meir laussloppe i ei southern countryrockform. Ein på ingen måte skilsettande, men smått trivelig og spøkefull sak om hippianes undergang, og ein viss eks-president si rolle i det. «Here comes Ronald Reagan over the Hollywood Hills, it don’t look like he’s fooling around».

Den humoristiske faktor er forresten til stades i fleire låtar her. Heilt sant. Inne i desse mollstemte tonane og desse nattlige funderingane skimtar eg her og der ein fruktbar humor. Svart humor. I countrysongen I’ll Take Out Your Ashes skimtar eg den. Ein i bunn og grunn tragisk historie om handlingslamming etter å ha mista sin kjære. Om aska som skulle vore tatt ut, om angeren som gneg, om livet som skulle gått vidare. Så sørgjelig skildra at eit komikkens skjær tar tak frå ein dunkel vinkel. Det har eit tak i Ghost Woman Blues også (ein gammal song dei har henta frå anna hald). Dei syng den som ei hymne, og kvinna er ikkje eit spøkelse, berre ei som sjekka fyren opp på kyrkjegarden, og etterkvart viser seg meir krevjande enn ein mann finn opportunt. Så han vil gå, veiken brenn lågt nå.

Nokre stunder seinare kjem Burn, og hos karen i den songen har veiken slokna heilt. Glipptaka er mange, fotfestet skralt, det er lite å muntre seg over. Banjoen klynkar, saga skjelv, i eit sakte veksande sonisk bilde. Til ein tone som fylgjer eit spor Leonard Cohen har gått før. Eg har ikkje høyrt han gå der tonane i tittelkuttet går, men han kunne sikkert gjort det. Det er ei vise. Ei knirkande vise frå ein gyngestol med ujamne meier. Sonisk gnissel der bak, og ein songar her framme. Og slik går refrenget: «Knowing in the end you’ll be alone for lonely death does creep, so hire yourself a chimney maid and smoke yourself to sleep». Så det.

Kanskje var dei hakket meir medrivande då dei var her med Charlie Darwin. Men det er ikkje mykje å beklage seg over på Smart Flesh heller.

Først publisert på Groove.no (i 2011)