Han malar vidare på det komplekse popbildet han starta på sist, med minst like interessante strøk.

7

I fleire år dreiv Martin Hagfors eit vekselbruk mellom konstellasjonane Home Groan og HGH. Utan at dei to banda kunne seiast å vere diametrale motsetningar. Dei levde og ånda begge i eit country- og folkrocklandskap. Gjennom eit drygt dusin med plater. Så var det at han i 2009, med plata Men and Flies, for første gong presenterte seg under eige namn. Då hadde songen brått fått ein annan lyd.

Då var songen hans å finne i eit poppsykedelisk forsiktig jazzflørtande og ganske så lydfassetert landskap. Den hadde det bra der, fekk eg inntrykk av. Det same synst Hagfors så han har ikkje dratt derifrå. Han er der i år også. På den enkelt og greitt titulerte, men sonisk noko meir intrikate, I Like You.

Som sist er han slett ikkje åleine der, han har med seg fleire av dei same folka. Lars Horntveth har den same sentrale rolla, som multiinstrumentalist, arrangør og produsent. Han har skapt eit innhaldsrikt men reint lydbilde. Eit sofistikert men livskraftig eit. Eit romslig eit. Motorpsycho-trommis Kenneth Kapstad er den spelande, luftsøkande, virvlande slagverktraktøren. Nikolai Eilertsen frå Big Bang spelar bassgitar. Groovet er skiftande. Groovet er godt. Det dansar klare tonar frå Morten Qvenild sitt grand piano. Ein strykekvintett gjer seg variert gjeldande i platas siste halvdel. Gitaren er nesten fråverande, men ei harpe kling reint, ein saksofon og ein trombone kranglar litt, og Susanne Sundfør syng harmoni.

Martin Hagfors nøyer seg med å synge. Med si sympatiske og 100 % uaffekterte røyst syng han om kjærleiken, reflekterer over tilværet, og peikar på nokre misgjerningar i den store verdsmålestokken. Så på det tekstlige planet fordeler han merksemda omlag slik han alltid har gjort det.

Tittelkuttet er eit dugande artikulert framlegg om våpenkvile. På heimefronten. Ei audmjuk bøn om tilgiving. Ei kjærleikserklæring. Melodisk og varm, men også ein tanke bister, plassert midt i eit suggererande krautgroove som eg mistenker har komme til dei via Wilco. Slik er ikkje groovet når Hagfors igjen går kjærleiken tett på klinga i A Voice Dipped In Honey. Her er det strykarprega og behagelig gyngande. Og omlag det same kan ein vel seie om songaren sitt syn på sin kjære. «My baby has a voice dipped in honey, sweeter than the month of may, she plays with pause and rhythm, pause and words begin to sway».

Det er fleire spor av det poppsykedeliske 60-talet her. Chewing My Nails har sine, tydelige. Den har også platas einaste gitarplukkande parti, eit varlig eit. Kva den tekstlig vil uttrykke er ingen opplagt sak. Den har eit rastlaust skjær, og er i mellomrommet. Mellom der hovudpersonen er og der han skulle ha vore. «I keep my foot in the door, because they don’t fit the floor». Den handlar om å vere låtskrivar, blant anna.

Martin Hagfors er ein god låtskrivar. Han er ein kvardagens låtskrivar. Han formulerer den ikkje flat og klisjétynga, eller tyr til høgtravande og svevande linjer. Ikkje er han overtydelig heller. Han er i mellomrommet. Mellom det forståelige og det uforståelige. Og skapar songar som heilt naturlig høyrer til der.

Not Now, der hovudpersonen trekk sin heimastrikka genser over sitt svimle hovud, og byrjar fabulere over dagane, som går, ustoppelig, den eine forfylgt av den neste. «Days that are like ice cubes, thawing in a glass, cool in the morning, but nothing cool can last».

Hanging On To Innocence, fangar ein situasjon. Med ein syklande mann, ei kvinne som smiler mot han, og prisar hans uskyldige vesen. Og over dansar helikoptra «like June bugs». Strykarar spelar tonar som flyg, vennlig. Songen ekspanderar, uforderva. Stikkene til trommeslagaren dansar på trommeskinnet. Susanne Sundfør syng harmoni. Verden er god.

Eller kanskje ikkje. Freedom To the Hounds, handlar om lærdomen vi aldri tar til oss frå historia, om krigen som alltid har flest taparar, om fridomen vi har lagt i henda på vaktbikkjene. Men poptonen er sløy og groovet går bevisst til verket.

Og til slutt openbarar Thick and Thin Skin seg, i platas fyldigaste soniske bilde. Som ein bror av songane som fylte opp Flaming Lips sitt Soft Bulletin-album. Og eigar av eit refreng som glir inn, og endå litt lengre inn. «If you want to hang on to your lover you have to say the right words, you have to say the right words or she’ll be gone….».

Visst har han skifta litt retning, men det høyrest ikkje ut som Martin Hagfors har akutte planar om å slutte å gje ut gode plater av den grunn.

Først publisert på Groove.no (i 2011)