Etter ein frisk debut har duoen blitt ramma av noko baktungt noko.

3

Det startar med tittelsporet. Det gitarplukka, mørke, og truande tittelsporet, med sine paranoide trekk. Eit spor som får sin elektriske eksplosjon eit lite minutt før slutt, men som elles er eit folknummer som held seg unna nett slikt. Den har sitt suggererande vesen. Den liknar ikkje særlig på noko anna eg har høyrt Stockholmsduoen Johnossi presentere før. Den liknar ikkje særlig på det som følgjer etter den på denne plata heller. Det burde den kanskje gjort. For det er ei sterk låt. Plata har ikkje så mange fleire eg kan seie nett det om.

John Engelbert og Oskar Bonde heiter dei to som utgjer duoen. Førstnemnte syng og spelar gitar (pluss litt til), sistnemnte spelar trommer og perkusjon. Og det er alt, ingen fleire deltek. Lyd får dei til å lage likevel. Høg, skingrande, brunstig og mektig lyd. Det er som om dei tar litt ekstra i sidan dei no berre er to.

Men dei kan vere stille også. Ja, det er her i potensialet mellom det dempa og det eksplosive dei har funne sitt våpen. På den sjølvtitulerte debutplata frå 2006 kombinerte dei dette med mange sjarmerande og popfrekke trekk, og skaffa seg positiv merksemd frå blant andre underteikna.

Det eksploderer ikkje like brått og oppkvikkande lenger. Det gjorde det ikkje på plate nummer to, og heller ikkje på denne tredje. Strukturen er meir opplagt, dei beveger seg meir gradvis inn i det. Men når eksplosjonen når sin topp er den kraftigare. Kraftigare i eit grålig minefelt, der melodispensten og dei forførande trekka ikkje er så veldig framtredande.

Eit potent unntak er What’s the Point. Ein mektig, og melodisk velkvalifisert sak, med eit forrykande bulldozerpop-refreng som umulig kan fare uoppdaga forbi. Låta har visstnok blitt ein stor hit i heimlandet. Det kan den fort bli andre stader også. Og det kan til og med hende den får følgje av andre låtar frå albumet.

For er det ikkje noko med tonen i ein klengen Roscoe, i ein hardt mainstreamrockande Dead End, og i ein armstrekkande og elektrisk ballade som Houses, som minner sterkt om slikt det har blitt slagerar av før? Jo, eg trur det. Men personlig veit eg ikkje heilt kva eg skal med dei.

Sickness derimot, skal eg ta med meg vidare. Ein pasjonert anthemrockar, med eit melodisk tiltalande vesen, og ein subtil eleganse. Som tittelen gjer eit signal om, er ikkje temaet av det friskaste og mest optimistiske slaget. Noko som vel i grunn kjenneteiknar det meste av plata.

Dessverre kjenneteiknar det altså også plata at den gjennomgåande tonen er vel blodlaus og butt. Det kjennest i alle fall noko utilfredsstillande å sitte att med berre tre spor av verdi etter å ha overvore ti forsøk.

Først publisert på Groove.no (i 2010)