Frå eit rosa hjørne av frifolkscena dukkar dei opp med ein visjon om fred og kjærleik på vår jord.

6

Det står skrive i ein liten innleiande passus i tekstheftet til Lavender Diamond sitt debutalbum Imagine Our Love, eg siterer dei første linjene:

What a world we’re living in together, you and me – and all of us – we’d like to ask you all to please come with us, come together, to imagine our new world. The same one we have now, but still surrounded by our love and wrapped in our heart’s thoughts. We see our world glowing, radiant with joy, radiant with peace, fearless, fed, dancing, laughing.

Kynikaren i deg vil no sikkert brumme kraftig og lure på kva dette er for slags infantilt hippie/new age nonsens. Og realisten i deg vil trulig grunne grundig over om det er verdt å bruke tida på folk som tydeligvis ikkje har beina heilt på jorda. Lennon/Ono og flower power-gena dine derimot (om du har nokre slike då) vil nok nikke nøgd og gjere sine forsøk på å varme opp ein liten krok i hjarta ditt, der fornufta nødvendigvis ikkje skal få lov å spele hovudrolla.

California-kvartetten Lavender Diamond presenterte seg for et par år sidan med 4-spors EPen Cavalry of Light. Der den brusande og vanedannande popsaken You Broke My Heart gav bod om at vi her kunne ha dugelig med godsaker i vente. Imagine Our Love innfrir kanskje ikkje fullt ut, men den innfrir.

Lavender Diamond sin viktigaste fjerdepart er utan tvil songar og låtskrivar Becky Stark. Ei skolert og livfull røyst med eit naivistisk perspektiv på tingas tilstand. Om enn kanskje ikkje like definitivt som den siterte teksten skulle tyde på. For går vi songane nærare inn på klingen vil vi oppdage at det slett ikkje er ei einvegskøyring mot fryd, fred og gammen vi blir invitert med på. Her er absolutt ein viss dualitet å spore. I det eine augeblikk kan ho i god utopisk ånd erklære at «I’ll never be for countrie», men før ho har trekt pusten kan det også komme eit «though I one day might be mean».

Det overraskar kanskje ikkje så mange om eg fortel at Lavender Diamond er venner av Devendra Banhart og gjengen rundt han. Men tonane dei serverer fylgjer nok reinare stiar og tar seg fram på meir konvensjonelt vis enn kva brorparten av den berykta frikfolk-scena har for vane å gjere. Eit visst slektskap med CocoRosie kan ein like fullt spore i enkelte passasjer, medan ein i andre kan ane noko som minnar om Essex Green. Becky går heller ikkje av vegen for å utøve teatralske fakter, som ein litt meir forsiktig Kate Bush.

Dei har eit luftig og organisk uttrykk, og instrumentbruken deira har i liten grad belasta straumnettet i Los Angeles. Pianoet til Steve Gregoropoulos er det som flittigast understøttar vokalen til Becky. I den vakre lett nattstemte og sakrale balladen Dance Until Tomorrow, i vaudeville-pop former i anti-arbeidssongen My Shadow Is a Monday, og i selskap med vene strykarparti i kjærleiksballaden Find a Way.

Dei tenderar den engelske folktradisjonen i flotte Oh No. Ei låt komponert same dagen den første amerikanske bomba råka Baghdad, derfor; «it’s such a sad and grey day, Oh!, when will I love again?». Dei tenderer tonar som Carter Family dreiv på med for lenge sidan i den skjøre Garden Rose. Dei finn den friske poptonen frå You Broke My Heart og gjer den om til Open Your Heart. Og dei er innom eit minimalistisk tribal-rytmisk område i Like an Arrow.

Opplegget kan nok tidvis bli i yndigaste laget. Dei er heller ikkje bandet som skraper under overflata i særlig grad. Men godtar ein premissane som vert lagt, ja så kan ein ha det rett så trivelig i selskap med Lavender Diamond.

Først publisert på Groove.no (i 2007)