Denne mannen veit korleis ein skal putte pop i country utan å bli Garth Brooks.

6

Utan tankar om å vere noko heilt for seg sjølv presenterer Korby Lenker eit dusin låtar i ein lett popfiksert country-trubadur stil. Betyr det at vi like greitt berre kan avskrive fyren som dusinvare, og la han forsvinne inn i den store flokken av likesinna? Nei, eg har liksom ikkje heilt lyst å gjere det. Det har seg nemlig slik at fleire av låtane hans ikkje heilt vil sleppe taket i meg, og eg har ikkje heilt lyst å sleppe taket i dei heller. Så derfor har eg tenkt at vi kan traske saman ei stund til.

King of Hearts er mitt første møte med Lenker sine tonar, men det er ikkje første gongen han kjem med ei plate. Det er den sjuande gongen. Ganske så produktiv åtferd kan ein vel seie, sidan den første kom i 2001. Av desse er fire komme i Lenker sitt eige namn, to er gjort saman med bluegrass-bandet hans Barbed Wire Cutters, og ei er ei gospel-plate under pseudonymet David Goliath. For ytterligare detaljar prøv korbylenker.com.

Skal vi tru presseskrivet, og det rause utvalet av låtar ein kan lytte til på nettsida hans, representerer King of Hearts ein aldri så liten endring i måten han framfører songane sine på. Tidlegare har han stort sett gjort det ganske så aleine med ein akustisk gitar, eller i ein rimelig tradisjonsbunden bluegrass-tradisjon. På King of Hearts har han med seg fleire medhjelparar, og både han sjølv og andre lagar lyd frå instrument som er plugga til straumnettet. Som de sikkert skjønar, her blir meir lyd.

Med si halvkviskrande og inderlige røyst kunne Lenker fort ha gått seg fast i den kjente og dessverre altfor ofte besøkte affekterte hengemyra. Men han verkar ikkje å vere tilhengar av å gjere det vanskelig for seg sjølv. Han vekslar i staden mellom å sprette og spasere på steinane og tuene ved sida av. Slike som kallar seg frodige melodilinjer (stort sett), eit ukunstla språk (her og der med små pussige fintar) og luftige arrangement.

Han opnar med å proklamere at han er Bored, utan på nokon som helst måte å kjede meg. For låta er prototypen på dorskdynamisk og rusten countrypop den. Slikt underteikna knapt kan få nok av. Vi møter ein frostig og lett desillusjonert fyr som vel ikkje akkurat ser med glede fram til enda ein «red wine winter in the northern misphere», utan at det verkar som han har det som skal til for å gjere så mykje med det. Men eit par TV-ynskjer har han i alle fall, for ein litt meir fargerik kvardag; «So here’s a little what I’d like to see, Snoop Dog and Dre on CMT, Jerry Fallwell drinking like a Kennedy».

Elles handlar det, nær sagt sjølvsagt, mykje om kjærleikshunger, sakn, smerte, og litt lykke. Skildra nakent og direkte, og stundom krydra med fiffige metaforar som «sugar ain’t sweet less you put it in your mouth», og, med eit lite nikk til ein viss Wilco-sjef, «we can go our separate ways like Tweedy and the two Jay’s fall apart».

I eit par av songane er det barndomsminner som står på programmet. Varme og gode om korleis foreldra og ein gammal bluegrass-låt har vore med og ført han dit han er i dag, i den refrengvene Cedars of Lebanon. Og meir av det traumatiske slaget, om den gongen han tok hunden med til elva for å finne ut om den kunne symje, og nokså fortvila måtte konstatere at den nok ikkje var «the swimming kind», i Dog Down to the River.

Etter at det offisielle programmet er slutt dukkar det opp ein kort liten snutt i rockabilly-takt med ei oppfordring om å stikke innom MySpace-sida hans. Gjer gjerne det. Og er du sånn cirka som meg kan det nok vere at du ikkje vil oppleve det som bortkasta å gjere deg nærare kjent med heile King of Hearts også.

Først publisert på Groove.no (i 2007)