Med mot og glød kastar kapteinen og hans fylgjesvenn seg over tonar dei støtte på under si ferd frå Oslo til Ankara via California.

  Med eit pågangsmot og ein entusiasme som slett ikkje bankar på døra kvar dag presenterer The Captain & Me seg som ein duo eit par nummer til venstre for den norske folkeskikken. Syngande for full hals og med sekken overfylt av forskjelligarta lydkjelder kastar dei seg om halsen på tonar frå så vel kosakksteppene og den balkanske halvøya som californiske harmoniar, Appalachian-inspirert strengetukting og britisk poptradisjon. Ikkje daft, døande, einspora eller proteksjonistisk dette her, med andre ord.

Captain-halvdelen av duoen heiter Morten Krane. Han syng og spelar på fleire instrument enn kva underteikna har kontroll over. Me-halvdelen ber til daglig namnet Even Vaa. Han syng også, og spelar på omtrent like mange instrument som kapteinen. Dei har spelt inn stoffet til Automata over ein to-års periode på Even sine stadig skiftande soverom. Og har no lurt Saint Thomas til å gje ut sakene på sin nystifta platelabel Cornerman. Ja, dei skal visstnok vere både oppvarmingsband og backingband for fyren på ein liten turne på nyåret ein gong også. Kan det gå bra?

I eit presseskriv som har komme meg i hende er utgjevar så elskverdig at han namngjer ei god handfull av inspirasjonskjeldene til duoen. At The Decemberists og Wunderkammer er to av desse kan ein vel vanskelig nekte for at ein har merka seg. Harmoniar i ei lett oppfucka Crosby, Stills & Nash-ånd kan ein også dra kjensel på her og der. To andre som er nemnt i skrivet er serbarane Goran Bregovic og Boban Markovic. Kor tett Automata sitt soniske vesen ligg desse herrane har eg dessverre eit for spinkelt grunnlag til å kunne meine noko om. Det eg kan prøve å ha ei meining om er at dei to gjer sakene sine med noko av den same omfamnande energien eg tidlegare i år fant hos vår mann i Beirut; Zach Condon og hans Gulag Orkestar. Men dei har langt færre blåsarar i sin midte, mindre vemod i røysta, og ein noko kraftigare vestlig bris i ryggen enn jyplingen frå New Mexico.

Idérikdom, flittige soniske sceneskift og eit monaleg vågemot er stikkord eg har notert på blokka. Slikt kan fort ende med grunnstøyting. Eller motsatt, det kan ende i ein Trout Mask Replica eller ein Illinoise. Korleis Automata klarer seg? Den seglar forbi alle skjær i sjøen. Frenetisk og slett ikkje alltid etter kartet eller langs den anbefalte ruta, men like fullt strakt forbi. Eg skal ikkje hevde at den legg til hamn i same tidlause skapnad som dei to nemnte albuma, men den gjer det på meir enn skapelig vis.

Ei framifrå oppvisning i korleis ein kan føre ei låt inn og utav ulike soniske spor og samstundes halde tak i den så den ikkje svinn inn i tåkeheimen er røvarhistoria My Darling Mary K. Om fyren som på sjuande året sit og uler på cella si etter å ha skote «the filthy fucker» han i si tid fant i senga saman med den svikefulle Mary K.

Albumet sin tittel er vel sterkast knytt opp mot den spektakulært flotte songen dei har laga om den innovative ingeniøren Jacques de Vaucanson. Ein mann kanskje mest kjent for si mekaniske and, noko The Captain & Me feirar i eit praktfullt refreng; «See! See how the duck flaps his wings, bends the neck eating a grain, see the mechanical duck». Ein annan kar som blir æra med ein song er astronaut-legenda Yuri Gagarin, om enn i ei noko meir frittgåande form, der historiske fakta spelar ei birolle.

Elles går det i pokerspeling, whiskey og dansen rundt bålet. Og ein stad hevdar dei endåtil at There Is No Tomorrow, medan balalaikaen rår og vodkaen flyt. Mot slutten møter vi dei så på ei vidstrakt strand ved Middelhavet. Jenta er gresk og tonen likeså. We Could Stay Forever er omkvedet.

Ja, gjerne det.

6/10

Først publisert på Groove.no (i 2006)